เมื่อวาน ผมลากลับบ้านครึ่งวันเนื่องจากรู้สึกเวียนศีรษะเหมือนจะไม่สบาย จึงฉวยโอกาสตอนที่อาการไม่สบายกำลังก่อตัวเสมือนพายุร้ายที่จะคอยโหมกระหน่ำลากลับเสียก่อน เพราะหากมันถาโถมใส่อาจขับรถกลับบ้านไม่ไหว

เช้านี้ตั้งใจจะหยุดงานพักอีกวัน แต่ก็ล้มเลิกความคิดเนื่องจากมีความคิดหนึ่งวูบเข้ามาใส่ในสมองผม

เวลา..ผ่านไปรวดเร็วนัก หากเราไม่ทำงานที่ค้างคาอยู่ งานนั้นก็จะยังคงอยู่และมีแนวโน้มที่ปริมาณจะเพิ่มขึ้น

เวลาจึงหมดไปอย่างไร้ค่าความหมาย ในขณะที่งานที่เรามองว่ามันคือ ความทุกข์อย่างหนึ่งยังคงอยู่

ความทุกข์ ... ที่เกิดจากงาน

บางครั้งมันเกิดจากความคิดของตัวเราเองกระมัง ที่สาระวนคิดและคิด

เกี่ยวกับคน บุคคล ที่ปะปนกับงานของเราที่เราต้องพบอย่างหลีกเลี่ยงมิได้

เพราะตัวเราหาได้แยกสิ่งที่กล่าวมานี้ออกจากกันเสีย

จงทำงานกับงาน...เท่านั้น

แล้วเราจะพบคุณค่ามากมาย ที่มาพร้อมกับการสิ้นวันและเวลาไป

โดยเฉพาะคุณค่าที่ยิ่งใหญ่ คือ...คุณค่าแห่งตน