เมื่อคืนฝนตก ฉันนอนอย่างมีความหวัง
พรุ่งนี้เช้า ..ฉันต้องโชคดีแน่ ๆ
ฉันต้องได้พบสิ่งที่ฉันเฝ้ารอ และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
หยดน้ำ ... ฉันรอเธออยู่นาน
หลงลืมบ้าง คิดถึงบ้าง ไปตามประสา
แต่เมื่อถึงเวลา ฉันขออยู่กับเธอ...ด้วยหัวใจเปี่ยมสุข ^_^








หยดน้ำเล็ก ๆใส ๆ ทำไมมันช่างมีพลังยิ่ง
เพราะทุกครั้งที่ฉันได้เห็นมัน ฉันกลับพบว่า
ความสุขของฉันมันเกิดขึ้นมาโดยฉับพลัน
หรือเพราะในความคิดของฉันในช่วงเวลานั้น
หาได้คิดถึงสิ่งที่ทำให้ฉันไม่สบายใจกันแน่
ฉันคิดเพียงกำหนดลมหายใจ เข้า และ ออก
อย่างแผ่วเบา...เท่านั้น ^_^








ฉันว่า...ชีวิตที่รายล้อมด้วยความสุขเล็กๆ
มันช่างสร้างความสุข...ที่ยิ่งใหญ่ให้เสมอ
ฉันอาจคิดแตกต่างจากเธอ
ความสุข ... ล้นเอ่อ ฉันพบเจอไม่ยากเลย








บางทีก็นึกขำตัวเองเหมือนกันนะ
ว่าทำไม ฉันจึงหลงไหลกับการถ่ายภาพนักหนา
ทั้งที่มันไม่ได้สร้างรายได้เลย แม้แต่สตางค์แดงเดียว
มิหนำซ้ำ ยังสูญเสียเงินไปกับการซื้ออุปกรณ์อีกด้วย
หรือฉันกำลังตามหา..ฝัน
ฝันที่ฉันไม่เคยคิดถึง และมันซุกซ่อนอยู่ในความคิดฉันเสมอ
มาวันนี้ ความฝันนั้น จึงค่อย ๆเปิดเผยตัวตนออกมา
ให้ฉันได้รู้จักและนำพาความฝันนั้นไป..อย่างมีความสุข








เช้านี้ฉันนั่งคุดคู้ สาระวนกับการถ่ายภาพ
ญาติกันเดินมาถามว่าทำอะไร
ฉันไม่ได้ตอบอะไร
ปล่าว .. ฉันไม่ได้หยิ่ง เบื่อ หรือมีความรู้สึกอื่นใดต่อคำถามนั้น
แต่ฉันตอบเขาไม่ได้
เพราะฉันกำลังกำหนดลมหายใจ และจ้องมองภาพผ่านกล้องของฉัน
ด้วยความอดทน

































มีความสุขกันทุกท่านนะครับ