นี่เป็นบล็อคเฉพาะกิจลำดับที่ ๕ แล้วซินะ ที่เป็นการนำภาพและถ้อยคำที่ผมนำไปแบ่งปันในเฟสบุ๊ค เพราะใช้พลังในการเขียนน้อยกว่าบล็อค วันนี้เลยมีโอกาสรวบรวมภาพและคำ มาไว้ในบล็อคอีกครา โดยให้ชื่อว่า ... บล็อกเฉพาะกิจ... My Face... My Blog "คั่นเวลา" เหตุเพราะว่าช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยล้าเบื่อหน่าย การงานและสังคมที่ผมต้องพบพานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้รู้สึกไม่อยากจะทำอะไร แม้แต่การหยิบกล้องออกมาเก็บภาพสิ่งต่าง ๆ อย่างที่เคยกล่าวไว้ "จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว" ร่างกายกระทำตามจิตที่นึกคิด

ครั้นจะพักบล็อคก็ไม่รู้จะพักทำไม ปกติบล็อคนี้ก็แทบจะไม่ค่อยมีคนแวะเวียนมาเท่าไหร่ เอ.. หรือมีหว่า ก็คงมีบ้างแหละหน๊าาา อย่างน้อยก็น่าจะมี หมิง หมิง กับพ่อก๋า ที่เป็นเสมือนเครื่องเตือนให้รู้ว่า อั พ บ ล็ อ ค ไ ด้ แ ล้ ว

บางครั้ง ฉันก็รู้สึกว่า ความรักสวยงามเหมือนดอกไม้
ที่สวยงามเมื่อมันอยู่ของมันเช่นนั้น
และมักจะเหี่ยวไร้ค่าลง เมื่อเด็ดมันมาเป็นของตนเองด้วยความต้องการ
และทะยานอยาก

................................................



สองวันมานี้ ผมได้ทำบุญทั้งสองวันและสองวัดด้วยกัน
วัดหนึ่งเป็นวัดบ้านที่อยู่ และอีกวัดเป็นวัดบ้านที่เกิด
ในขณะที่ผมทำบุญ หลายท่านก็กำลังทำบุญ หลายท่านนิ่งเฉย
แต่บางคน...มุ่งสู่การสร้างบาป

สองวันมานี้ ผมได้รับศิล ๕ ข้อบริบูรณ์จริง ๆ แม้จะ วิสุง วิสุง
แต่ก็เชื่อมั่นว่าผมได้ครบทั้ง ๕ ข้อแน่นอนครับ ^_^
เป็นสองวันที่มีความสุขที่สุด

................................................



ความรู้สึกเหมือนโดนฉุดกระชากออกมาจากความทุกข์ใจ
เมื่อได้กลิ่นธูปเทียนแห่งพลังศรัทธา
ผมไม่รุ้ว่าใครอธิษฐานว่าอะไรกันบ้าง
ดูจากจำนวนธูปตอนนี้ก็โขอยู่ และหนึ่งในนั้นคือ ผมเอง
ที่รู้เนื้อรู้ตัวดีว่าอธิษฐานขอว่า... "ขอสติตื่นรู้เหมือนในยามนี้บังเกิดเป็นนิจเถิด" สาธุ

................................................



เ มื่ อ ใ จ บ า ง บ า ง
ป ล่ อ ย ว า ง ส ร ร พ สิ่ ง
ใ ช้ ชี วิ ต ด้ ว ย เ ข้ า ใ จ ค ว า ม เ ป็ น จ ริ ง
ก ลั บ พ บ สิ่ ง ง ด ง า ม ต า ม เ ส้ น ท า ง

อิ่มเอม ... บล็อคที่ผมเขียนไว้ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว
บางทีผมก็หลงลืมเหมือนกันว่าตัวเองได้เขียน ได้พูดเกี่ยวกับอะไรไปบ้าง
ยังดีที่มีบล็อค คอยเก็บรวบรวมไว้
เพราะบางครั้ง มันก็สามารถย้อนกลับมาให้เราได้คิด ได้ทบทวน
เพื่อให้ตัวเราเองเข้าใจ ไม่ให้ความคิดเผลอไผลไปกว่าที่ควร

................................................



รูปแบบชีวิตที่แตกต่าง
พาหนทางหลากเลือกสรร
ความคิดถูกผิด นั้นสำคัญ
จงตั้งมั่น...ธรรมค้ำจุน

การดำเนินชีวิตที่แตกต่างนี้เอง นำพาให้แต่ละคนแสวงหาความสุขได้แตกต่างกัน
ความสุข ที่เราเข้าใจกับความสุขที่ควรจะเป็น มันจึงแตกต่างไปด้วยบรรทัดฐาน
ที่เปลี่ยนไปตามการดำเนินชีวิตนั้น

หากแต่ ความถูกต้องในความสุขที่ได้รับ นั้นต่างหากที่ควรเป็นบรรทัดฐานที่ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปได้ ความถูกต้องนั้นก็คือ "ธรรม" นั่นเอง

................................................



ขายของไป ถ่ายรูปไป เล่นคอมไป
ช่างเป็นพ่อค้าที่น่ายกย่องในอาชีพยิ่ง อิอิ
แม้วันนี้จะลืมเอาแว่นสายตามา แต่ก็หาได้เป็นอุปสรรค
อาจมองแทบไม่รู้เลยว่าภาพที่ตัวเองถ่ายชัดเจนหรือไม่
คงพอใช้แก้เหงาได้บ้างละ เนอะ ^_^

................................................



การสูญเสียที่เฝ้ารอ มันเคยมีอิทธิพลสำหรับฉัน
เพราะฉันไม่เข้มแข็งพอ ที่จะเผชิญกับความรู้สึกนั้น
มาวันนี้ ฉันพร้อมแล้ว
กับการไม่เหลืออะไร ให้คิด ให้ห่วง ให้กังวล
ฉันจึงเฝ้ารอการสูญเสียนั้น ด้วยใจจดจ่อและมีความหวัง
วันที่สูญเสียนั้น เมื่อไหร่นะจะมาถึงสักที ^_^

................................................




นั่งอยู่ในรถมองก้อนเมฆลอยอยู่บนท้องฟ้า ขณะที่แม่เจ้าไนซ์ลงไปซื้อของที่ตลาด
เลยหยิบกล้องคอมแพคข้างกาย ลองถ่ายก้อนเมฆนั้น ผ่านอุปสรรคที่หลากหลาย
กระจกรถ สายไฟ เสาสัญญาณ
ที่สุดท้าย ...ก้อนเมฆที่ตั้งใจ กลายเป็นองค์ประกอบหนึ่ง
ที่ทำให้ภาพนี้กลายเป้นภาพที่ผมชอบมาก
โดยอุปสรรค ที่เคยเป็นกลับกลายเป็นพระเอกซะงั้น ^_^

................................................





ถ่ายภาพนี้ไว้นานแหละ
ภาพเจ้าดอกตีนตุ๊กแก ที่ได้ดอกดาวกระจายเป็นฉากหลัง
ทำให้ดูแปลกตาไปกว่าภาพที่เคย ๆ

................................................




ใ จ เ บิ ก บ า น ... อะไรก็งดงาม
ค้นหาภาพใน Harddisk พบภาพจำนวนมากที่ถ่ายไว้แล้วไม่ได้รับการเหลียวแล
เลยนำมาให้ชมกันก่อนนอน

................................................




ค้นภาพนี้พบเกิดคำถาม ..เราเคยถ่ายเมื่อไหร่เนี้ย?
ดอกโพธิืทะเล ... *^*
ยิ่งนึก ยิ่งออก ...ซื้อมาปลูกว่าจะถ่ายลงบล็อค.. สุดท้าย
น้ำท่วมหายไปแม้แต่ความทรงจำขณะหนึ่ง

................................................




ไม่ค่อยได้ถ่ายภาพดอกไม้สีแดง แต่ไม่ใช่ไม่มีไม่เคย
จัดไป ๑ ภาพ ก่อนนอน
ฝันดีนะจ๊ะ ทุกท่าน ^__^

................................................





เพิ่งกลับจากไปทำบุญที่วัด วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ได้ทำ หยุด ๔ วันได้ทำบุญ ๓ วัน
น่าจะเป็น ๔ วันที่ลดละบาปทั้งกายและใจได้อย่างมากเลย

................................................





กะเรกะร่อนปากเป็ด ...อยู่บนต้นมะม่วงมหาชนกหลังบ้าน
ออกดอกช่อยาวมาหลายวันแล้ว เพิ่งคิดอยากจะถ่ายภาพมัน
สีสันเฝื่อน ๆไปบ้าง ก็ยังพอได้เห็นความสวยงาม ^_^

................................................





เช้านี้ต้องไปทำงานแล้ว
แต่เป็นเช้าที่มีกำลังใจเต็มเปี่ยม เพราะทันทีที่ออกไปหลังบ้าน
กลับพบว่า มีกลิ่นดอกไม้ชนิดหนึ่งหอมอบอวลมากมาย
... หวายตะมอย ....ที่รอดมาจากน้ำท่วมใหญ่
ส่งกลิ่นเหมือนจะบอกผมว่า "เธอยังมีฉันเป็นกำลังใจเสมอ" ^__^

................................................





ตกลงแล้ว ดอกบัวสองดอกมันเป็นเช่นไรจำไม่ได้ซะงั้นถึงได้ดอกไม่เท่ากัน
ดอกมันเล็กใหญ่ ดอกมันใกล้ไกล หรือดอกมันสูงต่ำกันแน่
... แกล้งมึนไปงั้น ^_^

................................................





คืนวันที่ผ่านมา สิ่งที่คอยทิ่งแทงฉันให้ปวดร้าว
คือความรู้สึกของฉันเองเท่านั้น...จริง ๆ

................................................




รสสุคนธ์สีขาว .. เธอจากฉันไปพร้อมสายน้ำ
แม้ใครอาจบอกว่า กลิ่นของเธอเหม็น
แต่สำหรับฉัน มันก็ไม่ได้หอมนักหรอก
แต่... มันแสดงออกในความเป็นตัวตนของเธอ
ที่ฉันต้องยอมรับ เข้าใจและพลอยยินดี ในสิ่งที่เธอเป็น
มิใช่หรือ

................................................





ช่ า ย ซิ..... ตอนนี้ฉันมันไร้วาสนาแล้วนิ (จมน้ำหมดเยย)

................................................





ฉันค้นภาพเก่า ๆ แล้วพบภาพนี้
วัดท่าซุง ...ฉันเคยถ่ายภาพนี้
ความคุ้ยเคยที่หายไป ฉันจำได้แล้ว ฉันจำได้ดีขึ้น


................................................





ส วั ส ดี... วั น สี ส้ ม ^_^

................................................




หลังจากที่ 450d กล้องตัวเก่งรวนและหยุดการใช้งาน ก็มีเจ้าคอมแพคตัวเก่ง แก้เหงาได้ไปพราง แต่เจ้าคอมแพคตัวเก่ง ก็มีอันเป็นไป หลังจากตกน้ำตอนน้ำท่วมใหญ่ และเพื่อนรักขอยืมไปและทำหล่นโดยไม่บอก กลับมาคืนในสภาพชอกช้ำ

ภาพทั้งหมดที่นำมาฝากจึงเป็นภาพ ที่ถ่ายไว้นานแล้ว และอาจหยุดถ่ายภาพใหม่ยาวนานจนกว่าจะมีความสามารถทางการเงินซื้อกล้องตัวใหม่

วอนผู้ใจบุญ บริจาคกล้องเหลือใช้ ไม่จำกัดสัญชาติ
กุศลแรงนะจ๊ะ ขอบอก อิอิ (ใครหลวมตัวบริจาค นอกจากไม่คืนให้ ยังลดหย่อนภาษีไม่ได้ด้วยนา อิอิ)

................................................



ที่ รั ก... อย่าโกรธฉันเลย
หากฉันจะสาระวนกับการถ่ายภาพ
หากฉันจะเขียนเพ้อเจ้อไร้สาระ กับภาพที่ฉันถ่าย
ขอให้รับรู้ มันคือสิ่งเดียว
มันคือความสุขที่ฉันมีและสามารถหาได้
โดยไม่ทำร้ายใคร

................................................





อันเนี้ย ..เขาเรียกว่าแสลดพังพอนตัวผู้ ดอกสวยแต่มีหนาม
ผิดกับตัวเมียที่ไม่มีหนาม และไม่น่าจะมีดอกเพราะไม่เคยเห็นดอกมัน
ตัวผู้ก็สวยได้... อ๊ะ เริ่มมีหวัง อิอิ

................................................






ฉันเคยมีเพื่อน
แม้อาจคนละรุ่น แต่ฉันก็ถือว่าคือเพื่อน
คืนวันผ่านไปเร็ว เพื่อนก็เติบโต โดยเฉพาะความคิด
ที่อาจแตกต่างไปจากฉัน
วันนี้... ฉันอาจเดียวดายจากกลุ่มเพื่อนเดิม
แต่ฉันมีเพื่อนใหม่ ๆ มากมาย
แม้ไม่รู้จัก แม้ไม่เคยพบพาน
แต่ทุกครั้งที่ฉันทำอะไร "เค้าก็ถูกใจ ในสิ่งที่ฉันทำเสมอ" อิอิ ^_^


..........................................................


อัพเท่านี้พอก่อน มากไปเดี๋ยวเค้าว่าเอา
หาว่าเป็นตัวการทำให้เน็ตช้า



ขอบคุณทุกคำทักทาย ทุกการเยี่ยมเยือน

มีความสุข สุขภาพแข็งแรงกันหน๊าาา