|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
กิจกรรมอาสา+++>ผูกพัน อาข่า ชายจิตอาสาสองคน

เม็ดฝนตกกระทบกระจกข้างรถดังเปาะแปะตลอดเวลา ขณะเรากำลังเข้าเขตจังหวัดเชียงราย เส้นทางของถนนยังคงคดโค้งซ้ายขวาชวนเวียนหัว ท้องฟ้าเริ่มคลายความมืดมิดลงบ้างเตรียมรับกับแสงสว่างจากอาทิตย์ยามเช้าที่กำลังย่างกรายเอาความเจิดจ้ามาห่มคลุม ผมเปิดเปลือกตามองทะลุกระจกที่มีเม็ดฝนเกาะบางๆทอดสายตาไปยังแนวต้นไม้รางๆตะคุ่มเงาในความสลัวที่เลื่อนไหลสวนทาง จุดหมายปลายทางอีกไม่กี่กิโลเมตรก็คงจะถึง ผมติดสอยห้อยตามพี่ชายสองคนขึ้นเชียงราย ด้วยภารกิจแค่เพียงเยี่ยมเยียนโรงเรียนและเด็กอาข่าไม่กี่คน นั้นคือจุดประสงค์ลอยๆที่ผมได้รับจากปากพี่ชายคนหนึ่งก่อนหน้า มันดูไม่ได้สลักสำคัญอะไรหรืออาจไม่ได้คุ้มค่ากับเวลาและค่าใช้จ่ายที่เสียไป แทนที่จะได้หยุดพักผ่อนหรือไปท่องเที่ยวที่อื่น แต่อะไรบางอย่างทำให้ผมรับปากพี่ชายคนนั้นว่าจะขอตามไปด้วยเมื่อวันที่พี่ชายเอ่ยปากชวน
 มูลนิธิกระจกเงาจังหวัดเชียงราย โครงการ ครูบ้านนอกอาสา อาจไม่คุ้นชินสำหรับบางคน แต่สำหรับเราสามคนอาจจะเรียกได้ว่าเป็นศิษย์เก่าหนึ่งในโครงการนั้น สำหรับผมคงเป็นหน้าเก่าที่ยังใหม่อยู่สักนิด แต่สำหรับพี่ชายสองคนเรียกได้ว่าสิบปีที่ผ่านมาคุ้นเคยจนชินตาเลยก็ว่าได้ จุดเริ่มต้นของภารกิจเล็กๆนี้ อาจนับได้ว่าเริ่มจากการมาออกค่ายครูอาสาในครั้งก่อนๆก็เป็นได้
ฝนโปรยละอองสลับกับลงเม็ดหนาหนักเกือบตลอดเวลาที่เราอยู่ที่นี่ สายน้ำในแม่น้ำกกเป็นสีดินโคลนแดงไหลแรงเอ่อล้นตลอดเวลา ถนนดินทางขึ้นดอยบางช่วงลื่นไถลน้ำขังเป็นแอ่งตม พี่ชายสองคนดั้นด้นขึ้นหมู่บ้านอาข่าเพียงเพื่อนำขนมเล็กๆน้อยๆไปเยี่ยมเยียนเด็กๆที่นั้น ยังไม่ทันที่รถของเราจะจอดนิ่งสนิท เพียงเห็นหน้าพี่ชายที่นั่งหน้าเคียงคู่คนขับชัดเจน เด็กๆอาข่ากลุ่มใหญ่ที่จับกลุ่มเล่นกันในศาลา วิ่งกรูส่งเสียงเรียกชื่อยกมือไหว้ทักทายพี่ชายคนนั้น สีหน้าท่าทางแสดงอาการลิงโลดดีใจอย่างเห็นได้ชัด ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่เห็นนั้น เด็กสาวแรกรุ่นชาวอาข่าสองสามคนเดินมายกมือไหว้ พี่ชายคนหนึ่งบอกว่า สองสามคนนั้นเห็นมาตั้งแต่ตัวเล็กๆเดี๋ยวนี้โตเป็นสาวแล้ว นั้นทำให้ผมอึ้งเป็นครั้งที่สองกับความผูกพันเล็กๆของพี่ชายสองคนกับเด็กอาข่าที่นี่ สองสามสาวนั้นยืนยันถึงสิ่งเล็กๆที่พี่ชายสองคนทำมาเป็นเวลานาน
เราเพียงหยิบยื่นโอกาสหรืออะไรบางอย่างเล็กๆน้อยๆที่เป็นประโยชน์กับผู้อื่นเท่าที่เราทำได้ คำพูดที่บางคนอาจไม่เคยที่จะคิดถึงหรือกระทำ
เสียงพูดคุย ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และถ่ายรูป บางคนเริ่มเขียนจดหมายในลายมือขยุกขยิก ผิดบ้างถูกบ้างฝากถึงครูอาสาคนอื่นๆ ความสุขระหว่างการให้เพียงเล็กน้อยในเวลาไม่ถึงชั่งโมงเทียบกับการเดินทางมาทั้งคืนคุ้มค่าแค่ไหน ทำไมต้องเปรียบเทียบ ในเมื่อปลายทางคือความสุขในจิตใจที่เราปรารถนากันไม่ใช่หรือ ยิ่งหากแบ่งปันความสุขนั้นไปให้ผู้อื่นทำไมเราจะต้องคิดถึงความคุ้มหรือไม่คุ้มให้เสียเวลา ผมคิดในใจเช่นนั้นพลอยยิ้มอิ่มใจไปกับความสุขและเสียงหัวเราะของคนต่างวัยตรงหน้า
คอมพิวเตอร์เครื่องเก่ากับเงินที่เรี่ยรายมาอีกเล็กน้อยถูกมอบให้กับโรงเรียนประถมเล็กๆที่นี่ การมาทำกิจกรรมการมอบโอกาสมอบบางอย่างเกี่ยวกับการศึกษาของเด็กๆ ทำให้ทั้งครูทั้งเด็กๆรู้สึกผูกพันกับพี่ชายทั้งสองจนเหมือนเป็นญาติสนิทเลยทีเดียว มองได้จากการต้อนรับการให้สถานที่พักและอาหารการกิน
ฝนตกกระทบใบไม้สั่นไหวในตอนเช้า ไม่มีหมอกหนาเหมือนในหน้าหนาว มีเพียงความเย็นสดชื่นของอากาศบริสุทธิ์ จนผมทนไม่ไหวที่จะสูดอากาศบริสุทธิ์นี้เข้าเต็มปอดก่อนจะต้องลาจาก
เราเป็นเพียงกรวดก้อนเล็กแต่ก็ขวางกระแสน้ำให้เบาลงได้ หากกรวดเป็นแสนเป็นล้านทำไมเราจะขวางลำน้ำไม่ได้ คำพูดของครูคนหนึ่งที่ให้ที่พักแก่พวกเรา ผมก็เชื่อในคำพูดนั้นเช่นกัน แม้เทียบไม่ได้กับผู้อื่นที่ทำอะไรยิ่งใหญ่กว่า หากแต่เพียงว่าเราเกิดมาชาตินี้ ทำอะไรดีๆให้คนอื่นบ้างหรือยังก่อนตาย ผมคิดเช่นนั้น
ขอบคุณ ครูซ้ง ครูต่อ พี่ชายสองคนที่พาร่วมการเดินทาง ขอบคุณ ครูรัง ครูกิ่ง ครูตัวจริงแห่งโรงเรียนบ้านห้วยทรายขาว ที่ให้ทั้งที่พักที่กินพาหนะและสารถีในการเดินทาง ขอบคุณ ครูโอ๊ต ผอ.กระจกเงา ทั้งพาหนะและเป็นสารถีพาไปในหลายๆที่
สายฝนยังโปรยเบาๆแม้ในวันที่ต้องลาจากเดินทางกลับ ไม่ได้เสียใจไม่ได้เสียดายกับเวลาที่เสียไป หากแต่รู้สึกว่าเวลาช่างน้อยนิดเสียจริง
พี่ชายสองคนกับเด็กๆอาข่า
แวะไปร่วมทำกิจกรรมของครูอาสากับเด็กๆ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
Create Date : 18 สิงหาคม 2553 |
|
19 comments |
Last Update : 26 ตุลาคม 2553 15:43:40 น. |
Counter : 1235 Pageviews. |
|
 |
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 18 สิงหาคม 2553 17:01:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก้อนกรวด IP: 203.148.162.193 18 สิงหาคม 2553 18:04:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: กลิ่นดอย 19 สิงหาคม 2553 0:53:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 19 สิงหาคม 2553 7:54:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดอกหญ้า บนทางดิน IP: 116.58.231.242 19 สิงหาคม 2553 10:52:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภายใต้ 20 สิงหาคม 2553 10:32:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 20 สิงหาคม 2553 14:42:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: กลิ่นดอย 20 สิงหาคม 2553 22:43:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 21 สิงหาคม 2553 7:49:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: วีดวาด IP: 180.183.185.149 23 สิงหาคม 2553 10:31:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: กลิ่นดอย 23 สิงหาคม 2553 12:24:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 23 สิงหาคม 2553 14:42:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภายใต้ 24 สิงหาคม 2553 13:00:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 24 สิงหาคม 2553 14:47:00 น. |
|
|
|
|
|
|
|
หากกรวดเป็นแสนเป็นล้านทำไมเราจะขวางลำน้ำไม่ได้”
ชื่นชมกับสิ่งที่คุณทำครับ
ผมเรียนครูมา
เคยอยากเป็นครูบนดอย
แต่เมื่อเป็นไมไ่ด้
ก็ไม่เป็นไร
เราทำสิ่งดีงามอย่างอื่นที่เราทำได้ก็ได้
อ่านบล็อกนี้แล้วเหมือนเห็นภาพฝันของตัวเองในวัยหนุ่ม
ย้อนกลับมาครับ