ชีวิตจริงและการลอยทุกข์ออกจากจิตชาวญี่ปุ่น...กลวิธีการลอยทุกข์อันแสนสาหัส “ซาโตมิ” เป็นอีกผู้หนึ่ง ซึ่งประสบภัยจากใบดินไหวที่เมืองโกเบ ประทศญี่ปุ่น เมื่อ ๑๐ กว่าปี ก่อน เธอไม่เพียงสูญเสียบ้านและทรัพย์สินจนสิ้นเนื้อประดาตัวเท่านั้น, หากยังสูญเสียสามีและลูกซึ่ง กำลังมีอนาคต ทั้งหลายทั้งปวงที่เธอเคยมีพลันพินาศ สิ้นไปในชั่วพริบตา แม้เธอจะรอดชีวิตมาได้ และฟื้นตัวขึ้นมาใหม่ แต่ความสูญเสียครั้งนั้น, กดถ่วงหน่วงทับจิตใจของเธอจนมิอาจเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ วันแล้ววันเล่าที่เธอหวนนึกถึงบ้านที่เคยอยู่ ข้าวของที่เคยผูกพัน ที่สำคัญก็คือสามีและลูกที่เคยอยู่ร่วมกัน เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนั้นเป็นอดีตไปแล้ว แต่ก็มิอาจตัดใจได้ เธอพยายามลืมแต่ก็ไม่สำเร็จ เป็นเวลาแรมปีที่เธอจมอยู่ในความทุกข์ แล้ววันหนึ่ง มีเพื่อนแนะให้เธอไปวัดแห่งหนึ่งในเมืองเกียวโต ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโกเบ วัดนี้ตั้งอยู่บนภูเขาบริเวณหน้าผาเป็นที่ที่ผู้คนนิยมไปทำพิธีเปลืองเคราะห์สะเดาะทุกข์ วิธีการก็คือเขียนความทุกข์หรือปัญหาที่กำลังประสบลงในจานดินเผา แล้วเหวี่ยงลงไปที่หุบเหว ซาโตมิรู้ดีว่าเธอไม่มีสิ่งเลวร้ายใด ๆ มาคุกคาม ปัญหาของเธออยู่ที่การติดยึดกับสิ่งดี ๆ ทีสูญไปแล้วแต่เธอก็เห็นว่าน่าลองทำตามคำแนะนำของเพื่อน เมื่อเธอไปถึงหน้าผาของวัดแห่งนั้น เธอเริ่มต้นด้วยการเขียนคำว่า “บ้าน” “แหวนเพชร” “รถยนต์” “เงิน” ฯลฯ ลงไปในจานดินเผาแต่ละใบ จากนั้น, ก็หยิบจานแต่ละใบขึ้นมา แล้วพูดกับจานว่า “ขอบใจที่อยู่กับฉันมา ตอนนี้ เจ้าไปได้แล้ว ฉันก็จะได้เป็นอิสระเสียที” จากนั้น, ก็เหวี่ยงลงไปจากหน้าผา เมื่อจัดการกับทรัพย์สินทั้งปวงแล้ว ก็ถึงคราวของผู้เป็นที่รัก เธอเขียนชื่อของสามีและลูกลงไปในจานแต่ละใบ แล้วหยิบขึ้น, มาพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณที่อยู่ร่วมกันมา บัดนี้เธอเป็นอิสระแล้ว ฉันก็เป็นอิสระเช่นกัน” แล้วเธอก็เหวี่ยงลงไปในหุบเหวทีละใบ นับแต่วันนั้น, เป็นต้นมา เธอรู้สึกโปร่ง โล่งเป็นอิสระ ไม่รู้สึกทุกข์อีกต่อไป เธอยังนึกถึงสามีและลูกอยู่ แต่ไม่อาลัยอาวรณ์เหมือนก่อน อดีตที่กดถ่วงเธอไว้ถูกปลดเปลื้องจนหมดสิน, บัดนี้เธอสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเป็นสุขและมีความหวังมองในแง่นี้จะเห็นได้ว่า คนเราไม่ได้ทุกข์เพราะความ

พลัดพราก แต่ทุกข์เพราะความติดยึดต่างหาก. (ทุกข์เพราะคิดผิด ?)