Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 9

กรกฏาคม 2553

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

25 กรกฏาคม 2553

ละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

วันนั้น แกมแก้วกับผาณิตรุมเยาะเย้ยถากถาง

วรดาที่ต้องทำงานบ้าน ไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนพวกเธอ แถมผาณิตเอารองเท้าของประพจน์มาโยนให้วรดาขัด อ้างว่าพ่อจะต้องใส่ไปต่างจังหวัดตอนสายๆ

"อยากเอาหน้ามากก็ขัดเองสิ" วรดาทำงานบ้านต่ออย่างไม่สนใจ

"ตามใจ แต่พอถึงเวลา ถ้าคุณพ่อไม่มีรองเท้ามันวับใส่ไปราชการ อันนี้ก็ไม่รู้นะว่าใครต้องรับผิดชอบ"

"ไม่เอาน่า วรดานะ อย่าทำให้ผู้ใหญ่เขาไม่สบายใจสิ... จุ๊ๆๆ" แกมแก้วส่ายหน้า ชวนตบ แล้วสองสาวตัวแสบผละจากไป ทิ้งรองเท้าไว้ตรงนั้น...

สุดท้าย วรดาก็ต้องขัดรองเท้าให้พ่อ กฤตย์เห็นเข้าทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หยิบรองเท้าอีกข้างมาช่วยขัด วรดาร้องห้ามเสียงหลงด้วยความเกรงใจ แต่เขาไม่ฟังยังตั้งหน้าตั้งตาช่วยเธอขัดรองเท้า

"ผมทราบเรื่องแล้วว่า...รดาถูกให้ออกจากโรงเรียน"

"อนาคตรดา ไม่มีอะไรเหลือแล้วล่ะคะ คุณกฤตย์อย่ามาเสียเวลาเปล่าเลย"

"ผมได้ใช้เวลาอยู่กับคุณ มันมีค่ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดซะอีก"

"นั่งขัดรองเท้าด้วยกันเนี่ยเหรอคะ"

กฤตย์เห็นวรดาหน้าเครียดๆกระเซ้าว่า "เดี๋ยวเสร็จแล้ว เราไปขัดห้องน้ำต่อดีไหม"

วรดาหัวเราะออกมาเบาๆ สองหนุ่มสาวหัวเราะไป

ด้วยกัน ลืมความทุกข์ไปได้ชั่วขณะ...

ด้านผาณิตได้ยินพ่อถามหารองเท้า รีบวิ่งหน้าตั้งไปคว้าจากมือวรดาซึ่งกำลังจะเอารองเท้ามาให้พ่อพอดี แล้ววิ่งกลับมาเอาหน้ากับประพจน์ว่าตัวเองเป็นคนขัดให้ วรดาจะเดินเลี่ยงไป ประพจน์ร้องทักเธอว่า

"กำลังจะไปไหนล่ะเราน่ะ วันๆพ่อไม่เคยเห็นหน้าบนเรือนนี่เลย"

"หนูจะไปตักอาหารในครัวกินน่ะค่ะ"

"กินให้มันเยอะๆหน่อยก็ดี"

วรดาพยักหน้าขมขื่น แม้รู้ว่าท่านห่วงใย แต่น้ำเสียงนั้นช่างห่างเหินเหลือเกิน ปิติมองตามวรดาด้วยความเป็นห่วง ประพจน์เรียกปิติให้ไปได้แล้วเดี๋ยวจะไปถึงเพชรบูรณ์ค่ำ...

ทันทีที่รถของประพจน์แล่นไปพ้นเขตบ้าน คุณหญิงผกา ผาณิตกับสร้อยกรูกันเข้าไปในครัว กลั่นแกล้งวรดาไม่ให้กินข้าว วรดาเดินคอตกท้องร้องจ๊อกๆกลับไปที่เรือนหลังเล็ก ทรุดตัวลงนั่งมองรูปถ่ายของวารีบนหิ้งด้วยน้ำตานองหน้า ยามนี้เธอไม่มีใครเป็นที่พึ่ง ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง...

วรดานั่งจดบันทึก ท่ามกลางเทียนไขที่จุดให้แสงสว่างอยู่หลายเล่ม ทันใดนั้น มีลมพัดกระโชกเข้ามา วรดารีบเดินไปปิดหน้าต่าง กลับมาปิดสมุดบันทึก ปีนเก้าอี้ขึ้นไปเก็บใต้ฝาเพดานเช่นเดิม เธอรู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง เปิดหน้าต่างออกไปดู มีแต่ความเงียบกับเสียงแมลงกลางคืนเท่านั้น...

ขณะเดียวกัน ที่เรือนใหญ่ แกมแก้ว ผาณิตกับคุณหญิงผกานั่งกินอาหารกันอย่างมีความสุข บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมายหลายอย่าง สร้อยปิดหน้าต่างแล้วเดินมาคอยบริการเจ้านาย ผาณิตเล่าเรื่องที่เธอกับแม่ของเธอแกล้งวรดาจนไม่ได้ กินข้าวให้แกมแก้วฟัง แกมแก้วหัวเราะสะใจบ่นเสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วย

"แม่ว่าไม่เกินเดือนนี้เอาไหม มันต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ที่อื่นแน่ๆ"

"แต่มันก็อึดน่าดูเหมือนกันนะคะ" สร้อยสาระแน ขึ้นมาทันที

คุณหญิงผกาโดนยุงกัด หันไปเอ็ดสร้อยว่าทำไมไม่ปิดหน้าต่างห้อง จะเปิดไว้รอรับยุงหรือ สร้อยมองไปที่หน้าต่างห้องกินข้าว นิ่วหน้าประหลาดใจ จำได้ว่าปิดไปเมื่อกี้นี้เอง บ่นงึมงำว่าตัวเองปิดแล้ว

"ยุงกัดฉันอยู่เนี่ย แกยังจะว่าปิดแล้วอีก" คุณหญิงผกาโวยใส่ สร้อยเดินไปเทน้ำในแก้วที่กินเหลือออกไปนอกหน้าต่าง แล้วปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนา คิดว่าตัวเองคงเบลอไปจริงๆ...

ตกดึก ขณะวรดากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง มีเงาของใครบางคน ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้มาใต้ฝาเพดานตรงที่วรดาซ่อนสมุดบันทึกไว้ ร่างนั้นยังไม่ทันหยิบสมุดบันทึก วรดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเสียก่อน พุ่งเขาใส่ร่างนั้นจนเก้าอี้ล้ม พยายามจับตัวเอาไว้ แต่ร่างนั้นสะบัดหลุดจะวิ่งหนี วรดาจับขาไว้ได้

"แกเป็นใคร...อย่าหนีนะ"

ร่างนั้นคว้าขวดน้ำใกล้มือ เงื้อจะฟาดวรดา แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ ทิ้งขวดน้ำ ดิ้นจนหลุดพ้น วิ่งหนีไป หายไปในความมืด วรดาเหนื่อยหอบใจเต้นระทึก

ooooooo

วรดายืนปรึกษากับกฤตย์ตรงแถวริมรั้วบ้าน ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน กฤตย์แนะเธอให้มาพักที่บ้านเขาเพื่อความปลอดภัย ถ้าวรดาทำอย่างนั้นพ่อของเธอต้องเฆี่ยนเธอหลังลายแน่ๆ วรดาคิดว่าต้องเป็นพวกของผาณิตที่ต้องการแกล้งเธอ จึงบอกกฤตย์ว่าจะไปคุยกับพวกนั้นให้รู้เรื่อง กฤตย์อาสาไปเป็นเพื่อน

"อย่าเลยค่ะ ไม่ดีหรอก เดี๋ยวคุณหญิงท่านจะเก็บไปฟ้องคุณพ่ออีก...นะคะ เชื่อรดาเถอะค่ะ"

กฤตย์มองหญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย พลันมี เสียงดังออกมาจากพุ่มไม้แถวนั้น ทั้งคู่หันขวับไปมอง แต่ไม่เห็นใคร กฤตย์เอื้อมมือไปจับมือรดาไว้ ให้กำลังใจว่า เธอยังมีเขาอยู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...

ครู่ต่อมา วรดาเข้าไปคุยกับคุณหญิงผกาซึ่งๆหน้า ในมือของเธอกอดสมุดบันทึกไว้แน่นด้วยเกรงว่าหากทิ้งไว้ในบ้านจะมีใครหยิบไป วรดาขอร้องท่านว่าในบ้านของเธอไม่มีของมีค่าอะไรอีกแล้ว กรุณาอย่าเข้าไปบุกรุกอีก เธอเกรงจะพลาดทำร้ายใครจนเลือดตกยางออก คุณหญิงผกาหาว่าวรดาขู่

"เปล่าค่ะ หนูเพียงแต่ไม่อยากทำร้ายใคร หนูขออยู่ เงียบๆกับวิญญาณแม่หนู หนูจะไม่รบกวนใครเลย หนูขอเถอะค่ะ ให้หนูกราบก็ยอม" วรดากราบแทบเท้าคุณหญิงผกา เธอมอง

วรดานิ่งอึ้ง ราวกับเห็นใจ

"กินอะไรรึยัง...ถ้ายังไม่ได้กินก็ไปหาอะไรกินซะไป ในครัวน่ะ ฉันทำเอาไว้แล้ว"

"หนูขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่เข้าใจหนู" วรดาว่าแล้ว เดินเข้าไปในครัวอย่างสบายใจ พาซื่อคิดว่าคุณหญิงผกาเมตตาสงสารตนเองจริงๆ ที่ไหนได้ในครัวมีแต่กะละมังข้าวหมาวางอยู่ ข้างในเป็นเศษอาหารเหลือๆ จังหวะนั้นมีเสียงหมาเห่ากระโชกดังขึ้น ผาณิตซึ่งเดินตามแม่กับสร้อยเข้ามา ตะโกนลั่น

"จะเห่าอะไรนัก...เออ...เงียบซะที หนวกหู"

วรดาถูกคุณหญิงผกาบังคับให้กินข้าวในกะละมังนั้น พอเธอขัดขืน คุณหญิงผกากับสร้อยกดหัวเธอลงในกะละมังข้าวหมา จนหน้าตาเปรอะไปด้วยเศษอาหาร วรดาพยายามดิ้นหนี ผาณิตเห็นสมุดในมือวรดาแย่งเอามาถือไว้ วรดาดิ้นหลุด แย่งสมุดคืน แล้ววิ่งหนี คุณหญิงผกาสั่งผาณิตกับสร้อยตามจับวรดามาให้ได้

ทั้งสามคนแยกกันไปคนละทาง ผาณิตวิ่งมาถึงทางเดินในสวน เห็นวรดาออกมาจากพุ่มไม้ จึงตรงเข้าหา แปลกที่วรดาไม่มีท่าที่จะวิ่งหนี ผาณิตไม่ได้เอะใจ ถลาเข้าไปจะตบ แต่ถูกวรดาตบสวน กระเด็นหงายหลัง แล้วตามเข้าไปตบซ้ำๆอีกหลายครั้ง สร้อยเข้ามาเห็นผาณิตโดนตบ ตะโกนเรียกคุณหญิงผกาให้มาช่วย

วรดาผละจากผาณิต ตรงเข้าถีบยอดอกสร้อยปลิวตามแรงเท้า คุณหญิงผกาเพิ่งวิ่งมาถึง เห็นลูกสาวตัวเองนอนร้องโอดโอย ในสภาพสะบักสะบอมอยู่กับพื้น โกรธ พุ่งเข้าใส่ วรดาอัดกำปั้นสวนเปรี้ยงเดียว คุณหญิงผกาจอด เธอยืนดู

ผลงานตัวเองอย่างสะใจ ก่อนวิ่งออกไป...

ในเวลาเดียวกัน วรดากอดสมุดบันทึกไว้แน่น วิ่งหน้าตาตื่นตระหนก หัวหูเต็มไปด้วยเศษอาหารเข้ามาหากฤตย์

กับเกตุมณีซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนหน้าบ้านพวกเขา กฤตย์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น วรดาพูดไม่ออกได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น กฤตย์กับเกตุมณีช่วยกันเช็ดหน้าตาปัดเศษอาหารให้

"ใจเย็นๆ ก่อนนะ ยังไม่ต้องเล่าก็ได้" เกตุมณีปลอบ

แล้วสองพี่น้องพาวรดาเข้าไปนั่งพักในห้องรับแขก วรดาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้กฤตย์กับเกตุมณีฟัง เธอร้องไห้จนหลับไปทั้งน้ำตาบนโซฟา กฤตย์เอาผ้าห่มคลุมให้ สงสารหญิงคนรักจับใจ หันไปบอกเกตุมณีว่าคืนนี้คงต้องให้

วรดานอนที่นี่ไปก่อน เกตุมณีเห็นด้วย ขืนปล่อยวรดากลับบ้านมีหวังโดนรังแกอีก

แกมแก้วเดินเข้ามา เห็นวรดานอนหลับใหลอยู่บนโซฟา แดกดันว่าพี่สองคนของเธอเอาหมาแมวที่ไหนมานอนบนบ้านเรา เกตุมณีดุให้พูดเบาๆ แล้วดึงแกมแก้วออกไปคุยที่ระเบียงด้านนอก จังหวะนั้นมีเงาของใครบางคนวิ่งหลบหายไปในมุมมืด สองสาวไม่ทันสังเกต

"คนเขาเดือดร้อนมา เราควรจะมีน้ำใจกับเขาหน่อยนะ"

"พี่เกตุฟังความข้างเดียว นังนี่ก็ไม่ธรรมดาหรอกค่ะ ร้ายหยอกเสียเมื่อไหร่ คอยดูเหอะ พรุ่งนี้ท่านนายพลกลับมาจะว่ายังไง" แกมแก้วแทบจะอดใจรอถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหว

ประพจน์หน้าบึ้งตึงเมื่อได้ฟังคุณหญิงผกา ผาณิตกับสร้อยซึ่งใบหน้ามีรอยฟกช้ำบวมปูดกล่าวหาวรดา เขาไม่เชื่อว่าคนอย่างวรดาจะลงมือทำร้ายใครได้ ผาณิตยืนยันว่าวรดาทำร้ายพวกเราสามคนจริงๆ ปิติส่ายหน้าไม่เชื่อเช่นกัน ประพจน์ถามว่าวรดาหายไปไหน ผาณิตบอกว่าหนีความผิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้

"หนูรู้ค่ะว่าวรดาอยู่ที่ไหน"

ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นแกมแก้วยืนอยู่ที่ประตูห้องรับแขก...

ที่ บ้านของกฤตย์ วรดาเดินออกจากห้องน้ำโดยสวมชุดของเกตุมณี ในมือเธอถือเสื้อผ้าของตัวเองที่ใส่เมื่อวานออกมาด้วย แล้วขอบคุณเกตุมณีสำหรับทุกอย่าง

"ไม่เป็นไร เสื้อผ้าเราเอาทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวพี่จัดการซักให้ จะถือไปทำไมล่ะ" เกตุมณีคว้าเสื้อจากมือวรดาโยนใส่ ตะกร้าผ้าใช้แล้ว ถามว่าหิวหรือยัง วรดาท่าทางเกรงใจ ยิ้มๆ พร้อมกับเอามือลูบท้อง...

วรดากำลังกินข้าว นึกอะไรขึ้นมาได้ ถามกฤตย์ว่าเห็นสมุดบันทึกของเธอบ้างไหม กฤตย์เดินไปหยิบมาให้ เมื่อคืนเขาเห็นมันตกอยู่ เลยเก็บไว้ให้ แล้วขอโทษที่แอบอ่านสมุดบันทึกไปหลายหน้า

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รดายินดีที่มีคนร่วมแบ่งเบารับรู้ ความรู้สึกและความทุกข์ของรดาไปบ้าง รดาดีใจที่เป็นคุณค่ะ"

ทันใด นั้น เสียงประพจน์เรียกวรดาดังขึ้นที่ประตูห้องอาหาร ทั้งสามคนหันไปมอง เห็นประพจน์ยืนอยู่กับปิติ โดยมีแกมแก้วยืนอยู่ด้วย ประพจน์เรียกทุกคนไปคุยกันที่บ้านของเขา ครู่ต่อมา ประพจน์นั่งเป็นประธานอยู่ในห้องโถงของบ้านโบราณ คู่กรณีทั้งสองฝ่ายยืนกันคนละด้าน โดยมีปิติ กฤตย์ กับเกตุมณีร่วมรับฟังอยู่ด้วย ประพจน์เริ่มสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น

"พวกนี้เขาบอกว่าเราไปทำร้ายทุบตีเขาเหรอ...วรดา"

"เปล่าค่ะ...หนูไม่รู้ว่าพวกเขาไปโดนอะไรมา"

คุณ หญิงผกา ผาณิตกับสร้อย พร้อมใจกันประสานเสียงว่าโกหก ประพจน์สั่งทุกคนหยุดพูด หันไปถามวรดาว่าทำไมต้องไปค้างบ้านคนอื่น วรดาฟ้องว่าพวกนี้บังคับให้เธอกินข้าวหมา แถมกดหัวเธอจนหน้าจมกะละมัง เธอเลยวิ่งหนีไม่กล้ากลับบ้าน เพราะพ่อไม่อยู่บ้าน

"พวกเราไปบังคับวรดาเขาจริงหรือเปล่า"

"จะ เรียกว่าข้าวหมาก็เกินไป ฉันอาจทำอาหารไม่น่ากินนัก เห็นลูกหิวก็ทำให้ ถ้าวรดาจะเรียกมันว่าข้าวหมาก็ตามใจ" คุณหญิงผกาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

วรดา ยืนยันว่าเป็นข้าวหมาจริงๆ ประพจน์ถามหาหลักฐานยังอยู่ไหม ผาณิตโกหกว่าวรดาไม่พอใจเททิ้งไปหมดแล้ว ประพจน์ได้แต่กอดอกหนักใจ ไม่รู้จะตัดสินความอย่างไร...จากนั้น ประพจน์เรียกกฤตย์เข้าไปคุยในห้องทำงานเพียงลำพัง ถามเขาอย่างไม่อ้อมค้อมว่ารักวรดาหรือเปล่า กฤตย์ตอบจริงจังว่ารัก

"ดี กล้าพูดกล้ายอมรับดี...แต่ฉันเกรงว่า เธอคงจะต้องผิดหวัง วรดาเขามีคนที่หมั้นหมายเอาไว้แล้ว"

กฤตย์ตกใจ มองหน้าประพจน์อย่างไม่อยากจะเชื่อ...

ด้าน วรดานั่งคุยกับปิติอยู่ในสวนหลังบ้าน วรดาถามเขาว่าเชื่อเธอหรือเปล่าว่าไม่ได้ทำร้ายพวกนั้น ปิติอ้างว่าตัวเองสามารถบอกได้ว่าใครโกหก แล้วขอให้เธอส่งมือมา ปิติจับชีพจรที่ข้อมือเธอ

"คนเราโกหกใครก็ได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกครับ ถ้าเราพูดปด ใจเราจะเต้นแรง เลือดจะสูบฉีดมากกว่าปกติ...พวกนั้นบังคับคุณให้กินข้าวที่คลุกให้หมาใช่ มั้ยครับ"

วรดาตอบว่าใช่ เธอสอบผ่านทุกคำถามเกี่ยวกับเรื่องวิวาทที่เกิดขึ้น จนถึงคำถามสุดท้าย ที่ถามว่า รักกฤตย์หรือเปล่า วรดาอึกอักกลืนน้ำลายก่อนตอบว่าเปล่า ปิติหน้าเศร้า ลงทันที

"คุณโกหกไม่เก่งเลยนะครับ"

จังหวะนั้น กฤตย์กับประพจน์เดินผ่านมาเห็นเหมือนทั้งคู่กำลังจับมือกัน แต่สองคนนั้นไม่เห็นกฤตย์กับประพจน์ กฤตย์ถึงกับคอตก แต่ยังยืนยันกับประพจน์ไม่ว่าจะอย่างไรเขาจะไม่ยอมแพ้เรื่องวรดาง่ายๆ...

ทาง ฝ่ายคุณหญิงผกาเจ็บใจมากที่วรดาทำร้ายตนเองกับลูกแล้วไม่ยอมรับ สร้อยออกความเห็นว่าจากนี้ไปถ้าพวกเราจะเล่นงานวรดาอีกคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะประพจน์คงไม่ปล่อย วรดาไว้คนเดียวแน่ๆ

"คุณท่านคอยปกป้องมันไม่ ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอก... อยู่เป็นคนดีๆไม่ชอบก็ตายตามแม่มันไปซะอีกคนก็แล้วกัน" คุณหญิงผกาอาฆาต แววตาของเธอดูน่ากลัวมาก...

ขณะกฤตย์กำลังนั่งคุยกับเกตุมณีอยู่ที่ ห้องโถง นิ่มคนรับใช้ในบ้านของเขาถือเสื้อผ้าที่ซักรีดแล้วของวรดาเข้ามาถามเกตุมณี ว่าจะให้เอาไปไว้ไหน เกตุมณีรับชุดของวรดามาจากนิ่ม บอกว่าเดี๋ยวจัดการเอง แล้วยื่นให้กฤตย์วานเขาเอาไปคืนวรดาด้วย...

ณ เวลาปัจจุบัน กฤตย์รื้อตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาเสื้อผ้าที่ ไม่ใช้จัดลงกล่อง เจอชุดของวรดาซึ่งเก็บไว้อย่างดี แกมแก้ว เดินผ่านหน้าห้องมองเข้าไปเห็นเสื้อผ้าถูกรื้อออกมาเต็มห้อง ร้องถามพี่ชายว่าจะเก็บเสื้อผ้าหนีตามใครหรือ กฤตย์รีบวางชุดของวรดา เอาเสื้อผ้าตัวอื่นคลุมไว้ หันไปปรามน้องสาวว่าหัดพูดดีๆกับตนบ้าง

"พี่จะเก็บเสื้อผ้าไปบริจาค มันเต็มตู้เกินไป"

แกมแก้วแดกดันว่าใจบุญเหลือเกิน เดินจากไป กฤตย์ หยิบชุดของวรดาขึ้นมากอดด้วยความคิดถึง

ooooooo

มนทิร าปลุกลูกแต่เช้า ชวนไปทำบุญด้วยกัน นัทธมนบ่ายเบี่ยงอ้างว่าวันนี้ต้องไปทำงาน แต่พอแม่ บอกว่าพระดุธงค์รูปเดิมมาเตือนด้วยตัวเองว่านัทธมน กำลังจะมีเคราะห์ เธอสนใจขึ้นมาทันที...

ถึงเวลาพักกินข้าวเที่ยง ถุงแป้งแวะมาหานัทธมนที่ ห้องทำงาน ชวนไปกินข้าวด้วยกัน นัทธมนขอตัดเล็บให้เสร็จก่อน ป้าสร้อยทำทีกวาดพื้น ชะเง้อคอมองนัทธมนเป็นระยะๆถุงแป้งแปลกใจ ถามป้าสร้อยว่ามาทำความสะอาดที่นี่ด้วยหรือ

"เอ่อ...ค่ะ พอดีที่เรือนโน้นไม่มีอะไรทำ"

ถุง แป้งไม่ติดใจสงสัยอะไร แต่พอสองสาวไปแล้ว ป้าสร้อย รีบโกยเศษเล็บที่นัทธมนตัดใส่ถุงที่เตรียมมา แล้วหยิบแปรงหวีผมของนัทธมนในลิ้นชักโต๊ะของเธอติดมือไปด้วย...จากนั้น ป้าสร้อยกับแกมแก้วเอาของทั้งหมดไปมอบให้คนทรง เพื่อรอ ทำพิธีในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง...

ขณะนัทธมนกำลังเก็บของเตรียมตัว กลับบ้าน กฤตย์เข้ามาขอร้องให้เธอช่วยสวมชุดของวรดาให้เขาดูหน่อย ทีแรกนัทธมนปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมทำให้ แต่สุดท้ายพ่ายแพ้สายตาเว้าวอนของเขา เธอคว้าชุดนั้นหายเข้าห้องน้ำไปสักพัก ออกมา ในชุดของวรดาซึ่งสวมได้พอดิบพอดี กฤตย์ตะลึง เหมือนกำลัง มองหญิงคนรักเดินออกมาจากอดีต ถึงกับเพ้อเรียกชื่อ "วรดา"

"เธอตายไปแล้วค่ะ...จำไม่ได้เหรอ" นัทธมนประชดประชัน

"ขอบคุณนะ...ชุดนี้เธอไม่ต้องคืนฉันหรอก ถ้าเธออยากได้ ฉันให้เธอ...ฉันไม่มีโอกาสคืนให้เขาแล้ว"

"คุณชอบชุดนี้มากใช่ไหม" สายตาของนัทธมนเปลี่ยนเป็นชิงชัง

"สิ่งสุดท้ายที่วรดาทิ้งเอาไว้ที่บ้านฉัน" กฤตย์พูดด้วย น้ำเสียงเศร้า

"ดี...งั้น หนูจะเก็บมันเอาไว้เอง อะไรที่คุณรัก...หนูจะ เอามันไปจากคุณให้หมด" นัทธมนสะพายกระเป๋าถือเดินออกไปทั้งชุดนั้น ไม่นานนัก เธอกลับถึงบ้าน ต้องแปลกใจที่เห็น แม่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นสนามหญ้า ไม่ห่างจากพระธุดงค์รูปเดิมซึ่งนั่งอยู่ในกลด เธอรีบเข้ามากราบท่าน

พระ ธุดงค์เตือนนัทธมนให้ละ วางบ้าง ไม่อย่างนั้น กงกรรมกงเกวียนก็ไม่มีวันสิ้นสุด จะติดตามเธอไปทุกภพทุกชาติ นัทธมนต่อรองว่าถ้าอยากให้เชื่อ ท่านต้องแสดงให้ดูก่อนว่าชาติที่แล้วเธอตายอย่างไร

"อาตมาพาไปไม่ได้ แต่พอจะชี้ทางสว่างให้"

นัท ธมนนิ่ง มองอย่างชั่งใจ แล้วหลับตา ลมเริ่มพัดแรง ขึ้นๆ พระธุดงค์บอกว่าทำใจให้สงบ นึกถึงพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ เมื่อใจของเธอสงบ นิมิตถึงจะเกิด...

นัทธมนลืมตาขึ้น เหลือตัวเองอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความมืด เธอมองไปเห็นเรือนของวรดาอยู่ตรงหน้า วรดากำลังนั่งก้มหน้าก้มตาจดบันทึกอยู่ท่ามกลางเทียนไขที่จุดให้แสงสว่าง ปลิวตามแรงลม แล้วลุกขึ้นมาปิดหน้าต่างห้อง นัทธมนรีบหลบ ก่อนย่องเข้าไปดูตรงรอยแตก เห็นวรดาปีนเอาสมุดบันทึกขึ้นไปเก็บบนฝาเพดาน อยู่ๆวรดาเหมือนรู้สึกตัวว่าถูกแอบมอง เดินมาเปิดหน้าต่างชะโงกดู

นัท ธมนรีบซ่อนตัวทันที รอจนเสียงในห้องนั้นเงียบ เธอค่อยๆย่องไปที่เรือนใหญ่ ได้ยินเสียงมาจากห้องกินข้าว เห็น คุณหญิงผกา ผาณิต แกมแก้วนั่งกินอาหารกันอย่างมีความสุข ป้าสร้อยซึ่งยังอยู่ในวัยสาวปิดหน้าต่างห้องนั้นแล้วเดินไปคอยบริการเจ้านาย นัทธมนได้ยินเสียงแกมแก้วบ่นเสียดายที่ไม่ได้ อยู่ด้วย เนื่องจากอยากได้ยินชัดๆว่าตัวแสบพวกนี้พูดอะไรกัน เธอจึงย่องเข้าไปแง้มหน้าต่างแอบฟัง

ได้ยินเสียงคุณหญิงผกา "แม่ว่าไม่เกินเดือนนี้เอาไหม มันต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ที่อื่นแน่ๆ"

เสียงป้าสร้อยสาระแนขึ้นว่า "แต่มันก็อึดน่าดูเหมือนกันนะคะ"

เหตุการณ์ เหล่านี้ตรงกับเหตุการณ์ที่นัทธมนฝันเห็นเมื่อคืนซึ่งเธอจำไม่ได้ แต่คราวนี้เธอข้ามภพเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ ด้วย ได้ยินทั้งเสียงและภาพ

"พวกคนเลว...คอยดูเถอะ ฉันกำลังจะได้รู้แล้วว่าพวกแก ทำอะไรกับวรดาเอาไว้มั่ง" นัทธมนอาฆาต...

ส่วน เหตุการณ์ที่มีคนลอบเข้าไปในห้องวรดาเพื่อจะหยิบสมุดบันทึกที่เธอซ่อนเอาไว้ แต่วรดาตื่นขึ้นมาขัดขวางเสียก่อน คนที่ลอบเข้าไปก็คือนัทธมนนั่นเอง...นัทธมนหนีออกมาจากที่นั่นได้อย่าง หวุดหวิดเดินเรื่อยมาถึงหน้าบ้านโบราณ เห็นร่างพระธุดงค์ลอยอยู่ตรงหน้ามีแสงเรืองรองโดยรอบ ท่านเตือนให้หยุดอาฆาตแค้นได้แล้ว เธอก็เห็นแล้วว่าชาติภพมีจริง นัทธมนสงสัยว่าทำไมร่างกายเธอถึงจับต้องได้

"จิตของเจ้าแรงกล้ามาก แรงอธิษฐาน แรงอาฆาต ทำให้ กายทิพย์ของเจ้ามีผลต่อสิ่งรอบข้างเสมือนหนึ่งกายหยาบ"

นัท ธมนเกรงว่าจะพากลับไปภพปัจจุบัน จึงขออยู่อดีตภพนี้ต่อเพื่อจะรู้อะไรบางอย่างก่อน พระธุดงค์พูดดักคอว่าอดีต ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ นัทธมนอ้างว่าแค่อยากเรียนรู้จากมัน

"เจ้าจะอยู่ที่นี่ได้เพียงโลกหมุนรอบตัวเองหนึ่งรอบเท่านั้น" ร่างของพระธุดงค์ค่อยๆเลือนหายไป

ooooooo

ตั้งแต่ มีคนลอบเข้าไปจะหยิบสมุดบันทึกของวรดา เธอนอนกอดมันไว้ตลอดคืน เช้านี้ก็เช่นกัน นัทธมนแอบซุ่มดูอยู่ เห็นวรดาเดินกอดสมุดบันทึกไว้แนบอก ตรงไปยังริมรั้วระหว่างบ้านโบราณกับบ้านของกฤตย์ เธอลอบตามไปหลบที่พุ่มไม้ใกล้ๆได้ยินเสียงวรดาปรึกษากฤตย์ถึงเรื่องที่เกิด ขึ้นเมื่อคืน

"รดา ย้ายไปนอนบ้านผมก่อนดีไหมครับ ปลอดภัยกว่า"

ว รดาส่ายหน้า ถ้าเธอทำอย่างนั้น ถูกพ่อเฆี่ยนหลังลายแน่ๆ เธอจะไปพูดคุยกับพวกผาณิตให้รู้เรื่อง จังหวะนั้นมีงูตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามาใกล้นัทธมน เธอหันมอง ต่างจ้องกันไปมา สุดท้ายงูเลื้อยหนี นัทธมนถอนใจโล่งอก เผลอเหนี่ยวกิ่งไม้จนสั่นไหว วรดากับกฤตย์หันมามอง แต่ไม่เห็นใคร

กฤตย์จับมือวรดาไว้ บอกว่าเธอยังมีเขาอยู่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นัทธมนแอบเห็นสายตาที่กฤตย์มองวรดาด้วยความรัก รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก...จากนั้นไม่นาน นัทธมนย่องมาตามทางเดินข้างบ้านต้องตกใจ หมาตัวใหญ่เห่ากระโชกใส่ ดีแต่มันถูกล่ามโซ่ไว้ เธอปลอบมันเบาๆไม่ให้เห่า แต่มันไม่หยุด

เสียงผาณิตตะโกนลั่น "จะเห่าอะไรนัก"

นัทธมนเข้าไปใกล้ๆหมา ยื่นมือให้มันดม หมาถึงเงียบเสียงลง เสียงผาณิตตะโกนออกมาอีก

"เออ...เงียบซะที...หนวกหู"

นัท ธมนย่องไปด้านที่ได้ยินเสียงผาณิต เห็นคุณหญิงผกากำลังทำอะไรบางอย่างกับวรดา ด้วยความอยากรู้เธอจึงขยับ เข้าไปใกล้ๆ เห็นคุณหญิงผกากับสร้อยกำลังกดหัววรดาลงไปในกะละมังเก่าๆ หน้าตาวรดาเปรอะไปด้วยเศษอาหาร นัทธมนพยายามกลั้นโทสะ แต่กลั้นไม่ไหวตัดสินใจจะเข้าไปช่วยวรดา

ขณะนัทธมนกำลังหาทางเข้าไป ในตัวบ้าน เห็นวรดาวิ่งหนีออกมาพร้อมสมุดบันทึก นัทธมนรีบหาที่ซ่อน เสียง คุณหญิงผการ้องสั่งผาณิตกับสร้อยตามจับวรดามาให้ได้ ทั้งสามคนแยกกันไปคนละทาง นัทธมนวิ่งลัดเลาะไปอีกทางแล้วซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ เห็นวรดาวิ่งหน้าตาตื่นผ่านไป อึดใจผาณิตมาถึงตรงพุ่มไม้นั้น

นัท ธมนเดินออกจากพุ่มไม้ในชุดเดียวกับวรดา ผาณิตย่ามใจตรงเข้าหา แปลกที่วรดาไม่มีท่าทีจะวิ่งหนี เธอไม่ได้เอะใจ ถลาเข้าไปจะตบ นัทธมนที่เหมือนวรดาราวกับแกะตบสวนเข้าเต็มๆ ผาณิตกระเด็นหงายหลัง เธอตามเข้าไปตบซ้ำๆอีกหลายครั้ง คุณหญิงผกากับสร้อยก็โดนแบบเดียวกัน...

คุณ หญิงผกา ผาณิตกับสร้อยในสภาพยับเยิน กำลังเอายาแดงแต้มแผลให้กันอยู่ในห้องนั่งเล่น คุณหญิงผกางงไม่รู้ว่า วรดาเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาถึงกล้าลงมือกับพวกตน แกมแก้วเข้ามาเห็นสภาพทั้งสามคนแปลกใจว่าไปโดนอะไรมา พอรู้ว่าเป็นฝีมือของวรดา ถึงกับออกปากว่าไม่น่าจะเป็นไปได้...

นัท ธมนเดินอย่างระแวดระวัง มาซุ่มดูอยู่ที่บ้านกฤตย์ รอคอยจังหวะเพื่อจะแอบเข้าไปขโมยสมุดบันทึกของวรดาอย่างใจจดใจจ่อ แต่ไม่มีโอกาส เพราะกฤตย์ซึ่งอยู่ในวัยหนุ่ม นั่งเฝ้าวรดาที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก แถมเอาสมุดบันทึกเล่มนั้นมานั่งอ่านด้วยสีหน้าเศร้าใจ

"วรดา...ทำไมชีวิตเธอถึงได้น่าสงสารขนาดนี้เนี่ย"

กฤตย์อ่านสมุดบันทึกต่ออย่างใจจดจ่อ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า ไม่ไกลออกไปนัก นัทธมนกำลังนั่งเท้าคางมองเขาอย่างหลงใหล...

โลกหมุนรอบตัวเองครบหนึ่งรอบ กายทิพย์ของพระธุดงค์ ปรากฏขึ้นเพื่อรับนัทธมนกลับ เธอเศร้าใจที่ต้องกลับเพราะ

ยังไม่ทันรู้เลยว่าวรดาตายอย่างไร ถามว่าจะกลับมาที่ภพนี้อีกได้ไหม พระธุดงค์ส่ายหน้า

"เจ้ามีภาระที่ภพของเจ้า...แม่ผู้ให้กำเนิดเขารอเจ้าอยู่นะ... นั่นแหละเป็นสิ่งที่พึงกระทำ ทดแทนบุญคุณบิดามารดา"

นัท ธมนเหลียวมองรอบกายอย่างมีกังวล ตัดใจลงนั่ง หลับตาทำสมาธิ แสงจากกายทิพย์ของพระธุดงค์อาบไล้ทั่วใบหน้าของนัทธมน สว่างเป็นประกาย เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่าตนเองนั่งอยู่ท่าเดิมในสนามหญ้าบ้านตัวเอง มนทิราก็นั่งอยู่ที่เดิมเช่นกัน นัทธมนตกใจคิดว่าแม่นั่งรอเธออยู่ทั้งวัน

"วันอะไรล่ะ ยากันยุงยังไม่หมดครึ่งขดเลย หนูหลับตาแล้วก็ลืมตาขึ้นมาเนี่ย"

นัท ธมนงงว่าเป็นไปได้อย่างไร พระธุดงค์อธิบายว่า เวลาระหว่างภพทั้งสองไม่เท่ากัน มนทิราอยากรู้ว่าลูกไปเห็นอะไรมาบ้าง นัทธมนเล่าให้แม่ฟังว่าเห็นตัวเธอเองในภพที่แล้ว...

ปิดเทอมแล้ว พ่อแม่ของถุงแป้งเลยอยากให้เธอกลับไปอยู่บ้านที่เพชรบูรณ์ ถุงแป้งชวนนัทธมนไปส่งเธอที่สถานีรถไฟ โดยมีกฤตย์ขับรถให้ หลังจากส่งถุงแป้งขึ้นรถไฟเรียบร้อย กฤตย์ชวนนัทธมนนั่งกินก๋วยเตี๋ยวร้านข้างสถานีรถไฟ นัทธมนถามเขาว่าเชื่อเรื่องอดีตชาติไหม กฤตย์จ้องนัทธมนเขม็ง แล้วพยักหน้า

"เวลาระหว่างภพของคนเราไม่เท่ากัน วันทั้งวันของคนในอดีต เราอาจเห็นได้ในแค่หนึ่งนาที"

กฤตย์ บอกว่าเหมือนกับทฤษฎีสัมพันธภาพของไอน์�สไตน์ แล้วอธิบายว่า "เวลาเรามองรถไฟวิ่งผ่านไป เราจะเห็นคนบนรถไฟผ่านไปเร็วมาก จนเราไม่เห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่... ส่วนคนบนรถไฟ เขาก็เห็นเราอยู่ที่ตรงนี้ ผ่านเขาไปเร็วมากเหมือนกัน"

"เหมือนกับเวลาของเรากับเขาไม่เท่ากัน?"

"เวลา น่ะเท่ากัน ต่างกันที่เรื่องราว คนบนรถไฟมีเรื่องราวของเขา และเราก็มีเรื่องราวของเรา แต่ทั้งสองฝ่ายจะไม่เห็นเรื่องราวของกันและกัน"

"ชีวิตบนรถไฟยังอยู่ครบ และยังคงดำเนินอยู่ เพียงแต่ด้วยดวงตาของคนธรรมดาไม่อาจเห็นได้"

"แล้วเธอล่ะ...เชื่อเรื่องอดีตชาติไหม"

"หนู เชื่อเรื่องเวลาที่ไม่เท่ากัน เวลาของคนที่อยู่ในความแค้น มันจะทุรนทุราย อาฆาต มากกว่าเวลาของคนที่อยู่ในความสุข...และเวลาของการชดใช้...มันจวนจะมาถึง แล้ว"

กฤตย์เศร้าใจมากที่เห็นนัทธมนมองมายังตัวเขาด้วยสายตาชิงชัง

ooooooo

จบตอนที่ 9
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 25 กรกฎาคม 2553

Last Update : 25 กรกฎาคม 2553 21:40:20 น.

0 comments

Counter : 427 Pageviews.