Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 8

กรกฏาคม 2553

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

25 กรกฏาคม 2553

ละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 8

ตอนที่ 8

วรดาเจอกฤตย์ขณะกำลังรอจ่ายเงินที่ร้านสะดวกซื้อ พอกฤตย์รู้ว่าวรดามาซื้อผ้าอนามัยให้ผาณิต รู้สึกเห็นใจวรดามาก ตำหนิผาณิตว่าควรจะมาซื้อของแบบนี้เอง แล้วถามว่ามีอะไรให้เขาช่วยบ้างไหม วรดายิ้มเศร้าบอกว่ายังพอสู้ไหว จากนั้นทั้งคู่ออกมายืนคุยกันต่อ หน้าร้านนั้น

"สัญญาได้ไหมครับว่า เมื่อไหร่ที่ไม่ไหวจะบอกผมเป็นคนแรก"

วรดาพยักหน้า ตื้นตันใจที่มีคนห่วงใยถึงกับน้ำตาซึม กฤตย์สงสารเช็ดน้ำตาให้ เป็นจังหวะเดียวกับรถของประพจน์ ที่มีปิติเป็นคนขับแล่นผ่านหน้าร้านไปช้าๆ วรดาเห็นพ่อมองมาทางเธอ รู้สึกหวั่นใจ...

คุณหญิงผกายังตามมาจองล้างจองผลาญวรดาไม่เลิก ตอนที่วรดากำลังนั่งจดบันทึกอยู่ในเรือนหลังเล็ก ไฟดับมืดตึ๊ดตื๋อ เธอเดินออกมามองไปทางเรือนใหญ่เห็นไฟสว่างไสว สร้อยเดินนวยนาดผ่านมาพอดี วรดาถามว่าฟิวส์ขาดหรือ ได้ความว่าต่อจากนี้ไปคุณหญิงผกาสั่งให้ตัดไฟเรือนหลังเล็กตั้งแต่สองทุ่ม

"แล้วฉันจะเอาไฟฟ้าที่ไหนใช้ล่ะ"

"นอนสิ...เขาไม่ตัดน้ำด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว ยังจะเรื่องมากอีก"

วรดาหมดความอดทน เดินจ้ำพรวดๆขึ้นไปบนเรือนใหญ่ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น ผาณิตกำลังบีบนวดขาให้ท่าน ส่วนคุณหญิงผกาถือถ้วยเครื่องดื่มร้อนๆควันกรุ่นมาวางตรงหน้าพ่อ ช่างเป็นภาพครอบครัวที่อบอุ่น วรดานึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง เดินกลับไปยังเรือนหลังเล็กอย่างเดียวดาย...

เช้าวันถัดมาก็เป็นเหมือนเมื่อวาน วรดาตื่นตีสี่ทำกับข้าวให้พ่อ คุณหญิงผกากับผาณิตใส่บาตรโดยที่พ่อคิดว่าเป็นฝีมือผาณิต วรดาแอบข้างรั้วนั่งพนมมือฟังเสียงพระสงฆ์ ให้พร ไม่มีใครเห็นเธอ...

เย็นวันเดียวกัน กฤตย์พาวรดามานั่งกินบะหมี่รถเข็นข้างทาง วรดาระบายความคับแค้นใจให้กฤตย์ฟัง เขาแนะนำให้เธอบอกเรื่องนี้กับประพจน์ วรดาไม่อยากทำให้พ่อไม่สบายใจ กฤตย์ไม่รู้จะช่วยอะไร ได้แต่คอยเป็นกำลังใจให้ วรดาซาบซึ้งใจ ขอบคุณที่เขารับฟังเธอ

ระหว่างนั้น รถของคุณหญิงผกาแล่นผ่านหน้าร้านบะหมี่ ผาณิตกับคุณหญิงผกาเห็นวรดากับกฤตย์แต่สองหนุ่มสาวไม่เห็นพวกนั้น ผาณิตไม่พอใจมาก บอกแม่ว่าต้องจัดการกับวรดา อย่าให้นังนั่นมีหน้ามีตาทัดเทียมกับเธอ คุณหญิงผกายิ้มเจ้าเล่ห์ เธอมีแผนไว้เล่นงานวรดาแล้ว

ooooooo

ทันทีที่วรดาวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้าประพจน์ เขาต่อว่าเธอที่ไม่ยอมตื่นใส่บาตรให้แม่ตัวเอง ผาณิตซึ่งไม่ใช่ลูกแท้ๆของวารี กลับมีน้ำใจมากกว่า วรดาไม่รู้จะแก้ต่างอะไร ได้แต่กล่าวขอโทษ

"ถ้าจะนัดเจอกฤตย์ก็ให้มาพูดคุยที่บ้าน ออกไปเจอกันข้างนอกบ่อยๆมันไม่งาม"

"วันนั้น หนูไปซื้อของให้ผาณิต แล้วไปเจอคุณกฤตย์ โดยบังเอิญค่ะ"

ประพจน์ซักว่าไปซื้ออะไร วรดายังไม่ทันตอบ ผาณิตที่เพิ่งเดินเข้ามาชิงพูดขึ้นก่อน "ซื้ออะไรดีล่ะ เอาให้มันดูน่าสงสารหน่อยนะ...ผ้าอนามัยเป็นยังไง จะได้ดูถูกหมิ่นเกียรติหมิ่นศักดิ์ศรีหน่อย"

ประพจน์ปรามผาณิตว่าอย่ายุ่ง เขากำลังพูดกับวรดาอยู่ ผาณิตไม่ยุ่งไม่ได้เพราะวรดาเอาชื่อเธอไปแอบอ้างเพื่อจะออกไปหาผู้ชาย ประพจน์ถามคาดคั้นว่าตกลงวรดาออกไปซื้ออะไรให้ผาณิต วรดาอึกๆอักๆไม่รู้จะตอบอย่างไร ประพจน์ส่ายหน้า ตำหนิว่าจะทำอะไรขอให้นึกถึงวิญญาณแม่ของตัวเองบ้าง

"ทุกวันนี้ ที่รดาเป็นอยู่ก็เพราะนึกถึงวิญญาณคุณแม่ นี่แหละค่ะ" วรดาพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

ประพจน์ไม่พอใจ หาว่าวรดาเถียงคำไม่ตกฟาก วรดานิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก...

หลังเลิกเรียน ขณะวรดากำลังเดินอยู่ริมถนนใกล้ถึงซอยเข้าบ้าน กฤตย์ขับรถมาเทียบ บีบแตรทัก วรดาหันไปเห็น แทนที่จะหยุดทักทายเหมือนเช่นเคย เธอกลับจ้ำพรวดๆหนี กฤตย์คุยอะไรด้วย วรดาพูดกับเขาแบบถามคำตอบคำ คอยชะเง้อมองเกรงจะมีใครเห็น ขอร้องว่าช่วงนี้เราสองคนอย่าเพิ่งเจอกันเลย

ทันใดนั้น ปิติขับรถมาจอดเทียบเช่นกัน ร้องถามวรดาว่าจะกลับบ้านเลยไหม วรดายิ่งไม่สบายใจมากขึ้น ย้ำกับกฤตย์อีกครั้งว่าอย่าเพิ่งยุ่งกับเธอ กฤตย์ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องทำตัวห่างเหิน ดึงมือเธอไว้ขอคุยให้รู้เรื่องก่อน ปิติเห็นท่าไม่ดีลงจากรถมาหาวรดา ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

วรดาเกรงเรื่องราวจะไปกันใหญ่ รีบกันปิติออกมา กฤตย์มองวรดาขึ้นรถไปกับปิติอย่างเสียน้ำใจ หญิงสาวนั่งรถปิติมาได้แค่อึดใจ ขอลงก่อนถึงบ้าน ปิติกำลังจะไปหาประ�พจน์อยู่แล้ว ติดรถเขาไปบ้านเลยก็ได้ วรดาไม่อยากมีปัญหาขอลงตรงนี้ดีแล้ว

"ถ้ากลัวท่านนายพลดุ ก็สบายใจได้ครับ ผมขออนุญาตท่านเรียบร้อยแล้ว...รับรองครับว่าท่านไม่ว่าอะไรผมแน่" ปิติพูดไปเรื่อย วรดาอัดอั้นตันใจมาก

"ตัวรดาไม่ใช่ของรดาแล้วเหรอคะ อยากทำอะไรกันควรจะบอกรดานะคะ ไม่ใช่ไปบอกกันเอง"

ปิติพยายามอธิบายว่าเธอเข้าใจผิด แต่วรดาไม่ฟัง เมินหน้าหนี นั่งน้ำตาซึมด้วยความน้อยใจ...

ครู่ต่อมา รถของปิติแล่นมาถึงลานจอดรถของบ้านโบราณ วรดาเห็นผาณิตนั่งคุยอยู่กับแกมแก้วถอนใจเฮือก ต้องมีปัญหาตามมาอีกแน่นอน รีบขอตัวไปพักผ่อนอ้างว่าไม่ค่อยสบาย ผลุนผลันลงจากรถ

ooooooo

คุณหญิงผกาไม่ปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน รอจังหวะที่วรดากำลังจะไปโรงเรียน วางแผนหลอกใช้วรดา

ไปรดน้ำต้นไม้ พอเธอวางกระเป๋านักเรียนทิ้งไว้ คุณหญิงผกาแอบเอาถุงยางอนามัยกับยาคุมกำเนิดซ่อนไว้ในนั้น วรดารดน้ำต้นไม้เสร็จ รีบคว้ากระเป๋านักเรียนจะออกไป แต่ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นประพจน์ดักรออยู่

"ตามพ่อไปที่เรือนใหญ่เดี๋ยวนี้" ประพจน์เดินนำ

วรดาไป

ครู่ต่อมา สองพ่อลูกมาถึงห้องรับแขก วรดาเห็นคุณหญิงผกา ผาณิตกับสร้อยจ้องมาทางตนเองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เธอรู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอแน่ๆ เป็นจริงอย่างวรดาคาดไว้

"ผาณิตเขาบอกว่าเห็นเราออกมาจากโรงแรม" ประพจน์จ้องหน้าวรดาอย่างจับพิรุธ

"คุณพ่อ...อะไรกันคะ...คุณพ่อเชื่อเขาเหรอคะ"

"ถ้าพ่อเชื่อ คงไม่เรียกเรามาสอบถามหรอก...วันนี้มีเรียนอะไรมั่ง"

"ก็ตามตารางสอน คุณพ่อจะตรวจกระเป๋าลูกดูมั้ยล่ะคะ"

"ทำไมไปท้าท่านนายพลแบบนั้น เราคิดว่ายังไงท่านก็ไม่ดูกระเป๋าเราใช่มั้ย" คุณหญิงผกาพูดแทรก

ประพจน์หลงกลคุณหญิงผกาจนได้ สั่งวรดาให้ส่งกระเป๋านักเรียนให้ พอเขารูดซิปกระเป๋าใบนั้นดูถึงกับโกรธจนหน้าแดงก่ำ หยิบถุงยางอนามัยกับแผงยาคุมกำเนิดออกมา

"นี่มันวิชาอะไร"

วรดาตกใจ ปฏิเสธลั่นว่าไม่ใช่ของเธอ ประพจน์ไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆลากวรดาถูลู่ถูกังไปยังเรือนหลังเล็ก ซักว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร วรดาบอกทั้งน้ำตาว่าไม่มีใคร ประพจน์ไม่เชื่อ เหวี่ยงเธอลงไปตรงลานหน้าเรือน สั่งเสียงลั่นว่าต่อจากนี้ไปไม่ต้องไปเรียนอีกแล้ว วรดาอ้อนวอนขอร้องอย่างน่าสงสาร หยิบกระเป๋านักเรียนกอดไว้แน่น จะไปโรงเรียนให้ได้ คุณหญิงผกากับผาณิตกันไว้

"หนูจะไปโรงเรียน หนูอยากเรียน หนูไหว้ล่ะค่ะ อย่าแกล้งหนู สงสารหนูเถอะ"

ผาณิตกระชากกระเป๋านักเรียนจากวรดา จนเธอล้มลงกับพื้น "เดี๋ยวก็ออกไปหาผู้ชายอีก"

"จากนี้ไป ทำงานอยู่หลังบ้านนี่แหล่ะ...ผกา ไปลาออกให้มันด้วย" ประพจน์เดินออกไปอย่างเสียใจ

วรดาจะตามไปขอความเมตตาจากพ่อ แต่ถูกสองแม่ลูกดึงตัวไว้ ประพจน์ไม่หันกลับมามองอีกเลย วรดาเสียใจมาก ซบหน้าลงกับพื้น ร้องไห้คร่ำครวญเรียกแม่ให้ช่วยเธอด้วย คุณหญิงผกายิ้มสะใจ เย้ยว่าอยู่ไม่ไหวก็ออกไปอยู่ที่อื่น ผาณิตเทหนังสือในกระเป๋าใส่หัววรดา สองแม่ลูกตัวแสบเดินหัวเราะร่วนออกไป...

นัทธมนสะดุ้งตื่นเพราะมือกฤตย์ที่เอื้อมมาจับมือเธอไว้ เช็ดน้ำตา เหลียวมองไปรอบๆอย่างงงๆ กฤตย์ขยับออกห่าง บอกว่าถึงบ้านแล้ว นัทธมนดึงมือออก ถามว่าทำอะไร กฤตย์โกหกว่าเห็นเธอหลับ เลยเขย่ามือปลุก นัทธมนพยักหน้า ไม่ติดใจสงสัยอะไร ขอบคุณเขาที่มาส่ง

"ฝันอะไรเหรอ ถึงได้น้ำตาไหลออกมา"

นัทธมนนิ่งคิด ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ได้ฝัน แล้วลงจากรถเดินเข้าบ้าน

ooooooo

นัทธมนรีบลุกขึ้นแต่งตัวแต่เช้า ตรงไปยังโรงเรียนเก่าที่วรดาเคยเรียน สอบถามประวัติของเธอจากคุณครูธุรการ ได้ความว่า วรดาเรียนไม่จบหลักสูตร เพราะผู้ปกครองมาลาออกก่อนสอบไล่เทอมสุดท้ายไม่นาน นัทธมนแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับวรดา...

เรื่องของนัทธมนยังเป็นหัวข้อสนทนาบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำของปิติ เกตุมณี ถุงแป้ง และกฤตย์ วันนี้เกตุมณีไม่เห็นนัทธมนมาทำงาน กฤตย์บอกว่าเธอโทร.มาลาหนึ่งวัน อ้างว่ามีธุระต้องจัดการ ปิติอยากเจอหน้านัทธมนแบบจังๆอีกสักครั้ง วันก่อนเขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอ เกตุมณีเห็นดีด้วย

"นัดเด็กนั่นมากินข้าวด้วยกันสักครั้งเถอะนะ"

"จะลองชวนดูแล้วกันนะ" กฤตย์ถอนใจหนักใจ...

ขณะ เดียวกัน มนทิราสงสัยว่าวันนี้ลูกสาวของเธอหายไปไหนมา งานการก็ไม่ไปทำ ทีแรกนัทธมนกะจะปิดแม่ที่เธอไปสืบเรื่องของวรดา แต่สุดท้ายแล้วอดไม่ได้ต้องเล่าให้ฟัง

"หนูเข้าใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีแล้วล่ะค่ะคุณแม่" นัทธมนมั่นอกมั่นใจ...

ไม่รู้ ว่าแกมแก้วเกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา รีบมาหากฤตย์ที่สำนักงานแต่เช้า บอกว่าอยากให้ลินจันทร์เข้าโรงเรียน กฤตย์ เห็นดีด้วย ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดเขาดูแลให้เอง

"ค่าใช้จ่ายพี่กฤตย์ต้องเป็นคนดูแลอยู่แล้ว แต่แก้วต้องการให้ยายลินไปอยู่ต่างประเทศ"

กฤตย์ คัดค้านหัวชนฝา ลินจันทร์ยังเด็กเกินไป ดูแลตัวเอง ก็ไม่ได้ แกมแก้วอ้างว่าโรงเรียนที่นั่นมีคนดูแลให้ กฤตย์ ขอร้องให้เธอมีเหตุผลหน่อย ปัญหาไม่ใช่เรื่องเงิน

"อย่าพูดให้ตัวเองดูดีเลย พี่กฤตย์งกกับลูกของแก้วจะเก็บสมบัติเอาไว้ให้ยายแป้งสิ แล้วไหนจะนังวรดานั่นอีก มันกลับมาแล้วนี่"

"เขาชื่อ...นัทธมน"

จังหวะ นั้น นัทธมนเข้ามาในห้องพอดี แกมแก้วหันไปมองนัทธมน บอกว่าเธอไม่ยอมเด็ดขาด แล้วเดินออกจากห้อง นัทธมนยืนนิ่ง สงสัยว่ากฤตย์กับแกมแก้วพูดอะไรถึงตนเอง กฤตย์มองออกว่านัทธมนสงสัย รีบถามกลบเกลื่อนว่าเมื่อวานไปทำอะไรมา นัทธมนบอกไม่ได้เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว

กฤตย์เปลี่ยนเรื่องพูด "เดี๋ยวเสร็จงานแล้ว เชิญกินข้าวเที่ยงด้วยกันหน่อย...เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว" แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ไม่สนใจนัทธมนอีก เธอมองเขา ไม่เคยรู้สึกถูกชะตาด้วยเลย...

ณ ห้องทำงานของปณิตา แกมแก้วมองปณิตาที่เหวี่ยงหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะอย่างฉุนเฉียว ป้าสร้อยถึงกับสะดุ้งโหยง

ปณิ ตาเจ็บใจที่เรื่องไฟไหม้โมเดลคอนโดฯกลายเป็นข่าวใหญ่ของ นสพ.แทบทุกฉบับ แกมแก้วว่าถ้าเธอเป็นคนซื้อ ไฟมาไหม้ตึกจำลองวันเปิดตัวแบบนี้ เธอก็ขอยกเลิกสัญญาเหมือนกัน

"ไม่รู้สึกเหรอคะว่างานนั้นมีตัวซวยไปด้วย" ป้าสร้อยสาระแนตามเคย

"นังวรดา"

"เขาบอกว่าเขาชื่อ นัทธมน...มันต้องมีอะไรเกี่ยวโยงกันแน่ๆ" แกมแก้วสีหน้าครุ่นคิด

ปณิ ตาอยากรู้ว่าเราจะไปหาคำตอบนี้จากไหน ป้าสร้อยอาสาจัดการให้ จากนั้น ป้าสร้อยพาปณิตากับแกมแก้วมาถึงบ้านไม้หลังเก่ากลางชุมชนแออัด ซึ่งเป็นที่รู้จักว่าเป็นตำหนักทรงของเจ้าพ่อ ป้าสร้อยเดินนำขึ้นไปบนตำหนัก เห็นคนทรงเอาธูปกำใหญ่ฟาดลงบนขันนํ้ามนต์ เถ้าของธูปแตกกระจาย

"มา...ลูกเอย มาลูกพ่อ" คนทรงพูดไทยจบก็ท่องคาถาเป็นภาษาเขมรชุดใหญ่ แล้วตะโกนลั่น

แกม แก้วกับปณิตาสะดุ้งโหยง ลูกศิษย์เชิญทั้งสามคนไปนั่งหน้าสุด คนทรงหลับตาพึมพำด้วยภาษาเขมร ลูกศิษย์อีกคนเลื่อนบาตรมาตรงหน้า ป้าสร้อยใส่เงินลงไปสามร้อยบาทแกมแก้วกับปณิตาทำตาม

"ปะกาญะสะรังเวียง...เขาตามมาแล้ว เขาตามพวกเอ็งมาแล้ว เขาตามมาทันแล้ว"

แกมแก้ว ปณิตา กับป้าสร้อยมองหน้ากันรู้สึกหวั่นใจ

ooooooo

ปิติ กับเกตุมณีนั่งจ้องหน้านัทธมนไม่วางตา ถุงแป้งซึ่งนั่งร่วมโต๊ะอาหารอยู่ด้วย ติงพ่อกับแม่ว่าเล่นจ้องหน้ากันแบบนี้นัทธมนเขินแย่ เกตุมณีกับปิติช่วยกันซักถามประวัติของนัทธมนว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร แต่ต้องผิดหวังเพราะเธอไม่ใช่ลูกประพจน์กับวารี กฤตย์ถอนใจเฮือก ขอร้องให้เปลี่ยนเรื่องคุย

"ไหนน้ากฤตย์บอกว่านัดกินข้าวคุยเรื่องงาน"

"อย่าไปว่าตากฤตย์เลยนะ เราสองคนอยากเจอหนูจริงๆ"

นัท ธมนมองเกตุมณีอย่างเกรงใจ แต่หันไปบอกกฤตย์ ด้วยสายตาตำหนิ เธออึดอัดที่เป็นเป้าสายตาเลยขอตัวไปดื่มน้ำ ขยับจะลุกขึ้น ถุงแป้งอาสาไปหยิบให้ นัทธมนหยิบช้อนมาตักข้าวกินต่อ...

ในเวลา เดียวกัน แกมแก้วถามเจ้าพ่อว่าใช่วิญญาณดวงที่ว่าจริงๆหรือ เจ้าพ่อหลับตาท่องคาถาเป็นภาษาเขมร แล้วบอกว่าจิตอาฆาตของวิญญาณดวงนี้แรงและกล้าแข็งมาก ปณิตายังไม่ปักใจเชื่อนัก

"ก่อนตายเขาถูกกระทำเอาไว้มากเท่าไหร่ ต้องการใช้คืนมากเท่านั้น...เนียงละออ"

ป้า สร้อยขอให้เจ้าพ่อช่วยพวกเราด้วย เจ้าพ่อต้องช่วยอยู่แล้ว เพราะถือว่าพวกเจ้าเป็นลูกหลานของท่าน เจ้าพ่อแบมือ ลูกศิษย์เอาหมากพลูส่งให้ เจ้าพ่อเคี้ยวหมาก น้ำหมากสีแดงไหลออกจากปากดูน่ากลัวท่องคาถาภาษาเขมรงึมงำ...

ทันใด นั้น น้ำในแก้วที่นัทธมนยกขึ้นดื่มเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับเลือด เธอไม่รู้สึกตัวยังดื่มต่อ แต่แล้วเกิดเอะใจมองดูแก้วน้ำ ตกใจสำลักพรวด เลือดแดงก่ำเลอะเต็มหน้า นัทธมนโยนแก้วทิ้ง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ชวนคลื่นไส้ กฤตย์ร้องถามว่าเป็นอะไรไป

นัทธมนมองแก้วน้ำที่แตก กระจายเกลื่อนพื้น มันไม่ได้เป็นสีแดง เป็นเพียงน้ำเปล่าธรรมดา เธอจับปากจับคางตัวเอง ไม่มีเลือด กลิ่นคาวก็ไม่มี ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียวกัน นัทธมนหายใจหอบเหนื่อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง กฤตย์มองเธออย่างสงสัย...

ป้าสร้อย ถามเจ้าพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าพ่อหัวเราะร่า บอกว่าไม่เคยเจอวิญญาณดวงไหนพลังแรงกล้าอย่างนี้มาก่อน ปณิตาหาว่าเจ้าพ่อมั่ว พูดเองเออเอง

"พวกเจ้าสงสัยในบารมีข้างั้นเรอ ะ ได้...ข้าก็อยากรู้ เหมือนกันว่ามันจะแน่สักแค่ไหน" เจ้าพ่อท่องคาถาอีกครั้ง ตัวเขา เริ่มสั่น...ด้านนัทธมนได้ยินเสียงท่องคาถาชัดเจน โดยที่ไม่มีคนอื่นได้ยิน เธอเวียนหัวเป็นลมหมดสติไป ทันทีที่นัทธมน ทรุดฮวบ แกมแก้วก็ล้มตึงเช่นกัน แล้วเริ่มดิ้นเร่าๆเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ลูกศิษย์ช่วยกันล็อกตัวไว้ เจ้าพ่อยิ้มราวกับรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

แกมแก้วกับเจ้าพ่อประลอง พลังใส่กัน เจ้าพ่อเงื้อธูปกำใหญ่ในมือฟาดใส่เธอ พร้อมกับท่องคาถา สักพักแกมแก้วเลือดกำเดาไหล ร่างเจ้าพ่อโงนเงนก่อนหงายท้องตึง แกมแก้วจ้องหน้าปณิตากับป้าสร้อย

"พวกแกต้องชดใช้...พวกแกทุกคนต้องชดใช้" แกมแก้วหมดสติไป ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน

ooooooo

ใน เวลาต่อมา นัทธมนสะดุ้งเฮือกรู้สึกตัวตื่น กฤตย์เอาสำลีชุบแอมโมเนียออกจากหน้าเธอ ถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า นัทธมนมองไปรอบๆพยายามนึกทบทวนสิ่งต่างๆ จำได้ว่าตัวเองหมดสติไปทั้งเกตุมณี ปิติ กับถุงแป้งต่างมองด้วยความเป็นห่วง กฤตย์แนะให้ไปหาหมอ นัทธมนส่ายหน้า

"หนูอยากกลับบ้าน"

กฤตย์อาสาไปส่ง ทีแรกนัทธมนไม่ยอม แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะกลับเอง...ขณะกฤตย์กับนัทธมนนั่งรถไปด้วยกัน กฤตย์ซักว่าจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไหม นัทธมนส่ายหน้า จำได้แค่ตาลาย แล้วก็หมดสติไป

"พักผ่อนให้มากหน่อยก็แล้วกัน น่าจะเกี่ยวกับความดันนะ"

"ความดันเลือด?"

"ความดันทุรัง" กฤตย์ยิ้ม ขณะที่นัทธมนค้อนขวับ...

ปณิ ตา แกมแก้ว กับป้าสร้อยนั่งคุยกันอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง แกมแก้วจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย ถามป้าสร้อยว่าเจ้าพ่อว่าอย่างไรบ้าง ได้ความว่าเจ้าพ่อให้พวกเรารอจนถึงวันพระหน้า ค่อยว่ากันใหม่

"แปลว่า นังเด็กนั่นคือวรดากลับชาติมาเกิดจริงๆ

งั้นเหรอ" แกมแก้วหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ยังไงมันก็เป็นคน ไม่ใช่ผี ไม่ต้องไปกลัวมัน"

"แกจะเป็นนัทธมนหรือวรดา ฉันก็ไม่เกรงกลัวแกหรอก" ปณิตาเสียงเข้ม...

คืน นี้ นัทธมนเข้านอนแต่หัวคํ่าด้วยความอ่อนเพลีย มนทิราคิดว่าลูกทำงานหนัก เลยแนะให้เรียนหนังสืออย่างเดียว ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเดี๋ยวร่างกายจะไม่ไหว

"ไหวค่ะ ไอ้ที่หนูเจอนี่ หนูว่ายังน้อยกว่าที่วรดาเขาเจออีกนะคะ"

"เรารู้แล้วเหรอว่าวรดาเขาเจออะไรมามั่ง"

นัทธมนส่ายหน้า กล่าวราตรีสวัสดิ์ มนทิรายังบอกราตรีสวัสดิ์ลูกไม่จบ นัทธมนหลับไปแล้ว...

ขณะเดียวกัน พระธุดงค์รูปเดิมปักกลดนั่งสมาธิอยู่กลางป่า ลมพัดกระโชกแรงเข้ามา ท่านลืมตาขึ้นแล้ว

ถอนใจ เป็นห่วงในชะตากรรมของสัตว์โลก

ooooooo

นัท ธมนกำลังเดินคุยกับติสรณ์ระหว่างทางไปห้องเรียน ถุงแป้งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาชวนนัทธมนไปงานวันเกิดของเธอในวันอาทิตย์ที่ จะถึงนี้ ติสรณ์ร้องจะไปด้วย ถุงแป้งถามว่าใครชวน

"ฉันไปกับนัทต่างหาก"

นัทธมนยิ้มบางๆ เหนื่อยใจกับความงอแงของเพื่อนทั้งสองคน...

กฤตย์สั่งงานนัทธมนซึ่งกำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่ด้วยท่าทางเหมือนคนป่วย กำชับว่าถ่ายเอกสารเสร็จแล้วเอาไปเข้าเล่มด้วย แล้วทำสำเนาเพิ่มอีกห้าชุด นัทธมนขอเบิกเงินค่าเข้าเล่ม

"ไปเบิกที่บัญชี บอกว่างานหมู่บ้านริมนํ้า...ถ่ายเอกสารเสร็จขอนํ้าอุ่นแก้วนึงนะ"

นัทธมนรับคำเหนื่อยๆ สักพักเธอเอาแก้วนํ้ามาวางตรงหน้ากฤตย์ ก่อนที่เธอจะเตือนเขาว่านํ้าร้อน กฤตย์ยกแก้วขึ้นดื่มเสียก่อน แล้วสำลักพรวด นํ้าร้อนลวกปาก เขาต่อว่าเธอน่าจะบอกให้เร็วกว่านี้ และที่สำคัญเขาขอน้ำอุ่นไม่ใช่น้ำร้อน นัทธมนแตะแก้วน้ำบอกกวนๆว่า น้ำอุ่นแล้ว ก่อนหอบเอกสารออกไป...

นัทธมนเดินลงมาจากสำนักงาน หันไปมองยังเรือนหลังเล็กของวรดา เห็นแกมแก้วกำลังไขกุญแจเข้าไปข้างใน นัทธมนค่อยๆย่องตามไปแอบมองตรงรอยแตกของฝาบ้าน เห็นแกมแก้วเปิดตู้เสื้อผ้าของวรดาหยิบเสื้อออกมาหนึ่งตัว นัทธมนมองอย่างสงสัย...

คืนวันเดียวกัน แกมแก้ว ปณิตา กับป้าสร้อยเอาเสื้อของวรดาไปให้คนทรงที่ตำหนักทรง คนทรงยังต้องการส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายวรดาในภพนี้ อย่างเช่น เล็บ เส้นผม ฟัน น้ำลายหรืออะไรก็ได้จากสังขารของเธอ ปณิตารับปากว่าจะหามาให้ทันคืนวันเพ็ญที่จะถึงนี้

"ดี...ถ้าได้ของมาครบ ข้าก็จะเริ่มลงมือ...วันพระหน้านี้ มันจะต้องพินาศ"

ปณิตา แกมแก้ว และป้าสร้อยมองหน้ากันยิ้มอย่างยินดีปรีดา

ooooooo

มนทิราตักบาตรเสร็จ ทยอยเก็บของเข้าบ้าน พระธุดงค์รูปเดิมมาหยุดยืนตรงหน้า มนทิราทั้งแปลกใจ ทั้งดีใจ รีบนิมนต์ท่านเข้าบ้าน จัดที่ทางให้นั่งเก้าอี้ตรง ระเบียงร่มรื่นหน้าบ้าน มนทิรานั่งพับเพียบกับพื้น

"เสียดายลูกสาวไม่อยู่ ออกไปช่วยเตรียมงานวันเกิดเพื่อนตั้งแต่เช้ามืด"

พระธุดงค์แวะมาเยี่ยมเยียนครั้งนี้ เพื่อมาเตือนนัทธมนต้องหมั่นสร้างบุญสร้างกุศลให้มากๆ มนทิราถามอย่างร้อนใจว่า ลูกสาวของเธอกำลังจะมีเคราะห์หรือ พระธุดงค์เลี่ยงที่จะตอบตรงๆ

"เอาเป็นว่า สวดมนต์ภาวนาทำสมาธิให้เป็นกิจวัตร แล้วจะเห็นหนทางสว่างมากขึ้น"

มนทิราใจคอไม่ดีหวั่นเกรงว่านัทธมนจะเป็นอะไรมาก ขณะที่พระธุดงค์ถอนใจ หนักใจ...

ในเวลาเดียวกัน นัทธมนกับติสรณ์กำลังช่วยถุงแป้งยกอาหารมาวางที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน เกตุมณีกับปิติยกอาหารอีกสองสามอย่างตามมา นัทธมนไม่เห็นกฤตย์ ถามถุงแป้งว่าเขาไปไหน เกตุมณีชิงตอบคำถามแทนลูกสาวว่าเป็นไข้ นอนอยู่บนห้องนอน ถุงแป้งวานนัทธมนเอาขนมเค้กไปให้เขา

"เธอให้เองสิ เธอเป็นเจ้าของงานวันเกิดนะ" นัทธมนเกี่ยง

"เธอเป็นเลขาฯไง ไม่ขึ้นไปดูเจ้านายหน่อยเหรอ"

นัทธมนยืนลังเลอยู่อึดใจ คว้าจานใส่ขนมเค้กเข้าไปในตัวบ้าน เดินเรื่อยมาจนถึงหน้าห้องหนังสือ เธอมองเข้าไปอย่างคุ้นเคย วางจานขนมเค้กไว้บนโต๊ะหน้าประตู แล้วเข้าไปสำรวจในห้องนั้น อึดใจ เธอกลับมาที่โต๊ะซึ่งวางจานขนมเค้กเอาไว้ มันเหลือแต่จานเปล่าๆ นัทธมนสงสัยเดินตามเศษขนมเค้กที่หกเลอะเป็นทาง

พอพ้นมุมตึก เธอเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังแอบกินขนมเค้กอยู่ เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเห็นนัทธมนยืนมองอยู่ แกตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว นัทธมนเข้าไปดึงตัวไว้ พยายามปลอบ

"ไม่ต้องกลัวค่ะ ไม่ต้องกลัว ไม่ได้จะทำอะไร"

เด็กน้อยยิ่งตื่นตระหนกส่งเสียงร้องอู้อี้อยู่ในลำคอ สะบัดตัวออกวิ่งหนีเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูล็อกอย่างรวดเร็ว นัทธมนตามไม่ทัน หันหลังจะกลับ เห็นกฤตย์ในสภาพเหมือนคนป่วยยืนมองอยู่

"เขาชื่อลินจันทร์หลานฉันเอง เป็นลูกของแกมแก้ว แกเป็นใบ้"

นัทธมนสงสารในชะตากรรมของแก แล้วบอกเขาว่าถุงแป้งวานเธอเอาขนมเค้กมาให้ แต่ลินจันทร์กินไปหมดแล้ว กฤตย์พยักหน้ารับรู้ ขอน้ำอุ่นจากนัทธมนหนึ่งแก้ว สักพัก นัทธมนถือแก้วน้ำเข้าไปให้กฤตย์ในห้องหนังสือ ด้วยความเข็ดขยาด กฤตย์ถามก่อนดื่มน้ำว่ามีอะไรจะเตือนไหม นัทธมนส่ายหน้า แต่พอเขายกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เธอกลับพูดขึ้นลอยๆว่า "ร้อน" กฤตย์ตกใจ พ่นน้ำพรวดออกมาทันที ทั้งๆที่ไม่รู้สึกว่ามันร้อน

"คนเรา...พอมันเคยโดนมาสักครั้ง มันก็ระแวงไปหมดแหละ" นัทธมนยิ้มสะใจ

"เหมือนที่เธอกลัวอดีตใช่มั้ย"

"หนูไม่มีอดีตอะไรให้ต้องกลัวนี่คะ" นัทธมนจ้องหน้ากฤตย์ด้วยความชิงชัง ตัดสินใจถามเขาตรงๆว่าวรดาเป็นอะไรตาย เขาฆ่าเธอใช่ไหม กฤตย์อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

"ฉันอาจจะผิดที่ไม่สามารถดูแลชีวิตคนคนหนึ่งได้ทั้งหมด แต่ส่วนหนึ่งเขาก็ควรจะต้องดูแลชีวิตตัวเองด้วย...เหรียญมันมีสองหน้า...ชีวิต...ถ้าไม่ออกหัวก็ออกก้อย...เธอจะมาโทษฉันที่มันออกหน้า ซึ่งเธอไม่ต้องการงั้นเหรอ"

"อย่าพูดให้ตัวเองเป็นคนดีหน่อยเลย พูดยังไงคนที่ตายไปแล้วก็ไม่ฟื้นขึ้นมาได้หรอก...ฆาตกร"

กฤตย์มองสบตาเธอด้วยความขมขื่นใจ นัทธมนหยิบเหรียญสิบบาทขึ้นมาหนึ่งเหรียญ ปั่นลงบนโต๊ะจนหมุนติ้ว "เหรียญมันมีสองหน้า...เลือกสิว่าใครควรจะรับผิดชอบต่อความตายนั่น คุณหรือวรดา"

กฤตย์ไม่ตอบ ลุกเดินหนีออกจากห้อง ขณะที่เหรียญยังคงหมุนต่อ นัทธมนตามติด ร้องถามไล่หลังว่าชีวิตที่ดับไป เป็นความผิดของใครและใครต้องรับผิดชอบ กฤตย์หันขวับมา จับไหล่นัทธมนไว้

"ฟังนะ...ถ้าฉันจะมีส่วนผิดอยู่บ้าง ฉันเองก็ชดใช้มันอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เธอคิดว่าฉันมีความสุขนักเหรอที่ต้องทนคิดถึงเธออยู่ทุกวันทุกคืนน่ะ...สิบแปดปี ไม่มีสักคืนที่ฉันไม่คิดถึงเธอ...คนลืมกับคนจำนะเธอคิดว่าใครทนทุกข์มากกว่ากัน" กฤตย์ รู้สึกตัว ปล่อยมือจากนัทธมนที่จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง

"...คุณต้องรับผิดชอบ" นัทธมนเดินจากไป ปล่อยให้กฤตย์มองตามด้วยความปวดร้าวใจ

จากนั้นนัทธมนเดินมาหาถุงแป้ง ขอตัวกลับก่อน อ้างว่าเวียนหัว แต่แทนที่จะกลับบ้าน เธอไปนั่งใจลอยอยู่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งจนเย็นย่ำ พระอาทิตย์ยามนี้ทำให้เธอเหงาใจยิ่งนัก...

น่าประหลาดที่เหรียญสิบบาทเหรียญนั้นยังคงหมุนอย่างเดียวดายภายในห้องหนังสือ แล้วค่อยๆหมดแรงในที่สุด...ส่วนกฤตย์นั่งเหม่อเศร้าอยู่ริมสระว่ายน้ำอย่างคนรู้สึกผิดเต็มหัวใจ...

ดึกดื่นวันเดียวกัน นัทธมนกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง มนทิราเข้ามาห่มผ้าให้ เห็นลูกโลกจำลองที่หัวเตียงนอนหมุนเร็วจี๋ เธอจับมันให้หยุด แต่ลูกโลกร้อนจัด จนต้องดึงมือกลับ มองลูกอย่างห่วงใย

"ลูกแม่...หนูผ่านอะไรมาบ้างเนี่ย...ลูกเอ๋ย"

นัทธมนฝันเห็นเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นกับวรดาอีกเช่นเคย...

ooooooo

จบตอนที่ 8
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 25 กรกฎาคม 2553

Last Update : 25 กรกฎาคม 2553 21:28:35 น.

0 comments

Counter : 178 Pageviews.