Bloggang.com : Heavenworth : ละคร กุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 15

มกราคม 2553

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

25 มกราคม 2553

ละคร กุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 15

ละคร กุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 15

ตอนที่ 15
"นั่นสิ...หน้าตาก็เลยเยาวชนไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังต้องให้นายกาแฟเลือกอาหารการกินให้อีก"

"คือ...เจ้านายผมท่านเป็นคุณหนูน่ะครับ..."

ไอริณสั่งวินให้เงียบ แล้วหันไปถามวิทวัสว่าจะกินอะไร วินรีบชิงบอกเมนูอาหารขึ้นก่อน อ้างว่าเจ้านายของเขาชื่นชอบ วิทวัสไม่รู้ว่าที่วินสั่งให้เป็นอะไร แต่รีบพยักหน้ารับ

"ใช่ครับ...ผมเอาไอ้นั่นแหละครับ..." วิทวัสถอนใจเฮือก

ไอริณจ้องวินเขม็ง แต่วินทำไม่รู้ไม่ชี้ รีบเปลี่ยนเรื่องพูด "คุณหญิงสบายดีหรือครับ...พบกันทีไร คุณหญิงก็ยิ่งสวยสง่าขึ้นทุกที"

คุณหญิงป้ายิ้มเป็นปลื้มสุดๆ...

วินยังคงสวมบทเป็นลูกน้องที่ดี คอยบริการวิทวัสตลอดเวลาที่อยู่ในร้านอาหาร ไม่ระแคะระคายว่าไอริณรู้แผนการของเขาแล้ว วิทวัสก้มลงดูดเส้นสปาเกตตีเสียงดังอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร คิดว่าเป็นบะหมี่ ผู้คนในร้านหันมองเป็นตาเดียวกัน วินสะกิดวิทวัส พยักพเยิดไปที่จานสปาเกตตีเป็นเชิงเตือน วิทวัสกลับเข้าใจผิด

"อ๋อ...อร่อยมากครับ"

วินเห็นสายตาไอริณกับคุณหญิงป้าที่มองมา รีบแก้ตัวแทนเจ้านาย "คุณอนาวินท่านเป็นคนขี้เล่นน่ะครับ"

ooooooo

หลังกินอาหารเสร็จ ไอริณพาคุณหญิงป้าแวะมาเอาของที่ออฟฟิศ คุณหญิงป้าอดสงสัยไม่ได้ว่าคุณอนาวินคนนี้เป็นรองประธานบริษัทไนท์อาร์คิเทคจริงๆหรือเปล่า

"เห็นเขาว่าอย่างนั้นนี่คะ" ไอริณตอบเลี่ยงๆยังไม่อยากบอกความจริงเรื่องนี้กับท่าน

"ถ้าอย่างนั้นคุณหญิงป้าชักจะไม่อยากให้เขาซ่อมบ้านให้แล้วล่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ...ที่บริษัทเขามีพนักงานเยอะ"

"เอาเถอะ...หลานจ๋าว่ายังไง คุณหญิงป้าก็ว่ายังงั้นแหละ... คุณหญิงป้ากลับบ้านละนะ เมื่อเช้าได้ของแต่งบ้านมาเยอะแยะ" คุณหญิงป้าเดินนวยนาดออกไป

ไอริณทรุดตัวลงนั่ง สีหน้ามุ่งมั่น คิดหาหนทางให้วิน ยอมจำนนต่อหลักฐานให้ได้...

ด้านวินกลับถึงบริษัท สอนวิทวัสว่ากินสปาเกตตีต้องไม่กินแบบเดียวกับบะหมี่ วิทวัสเถียงว่ามันเป็นเส้นเหมือนกัน จังหวะนั้นบุปผาโทร.มาบอกวินให้กลับบ้านเร็วๆ มีอะไรจะเซอร์ไพรส์เขา

"เซอร์ไพรส์อะไรหรือครับ"

"หนูลูกน้ำจ้ะ...หนูลูกน้ำมาค้างกับเราที่บ้านจ้ะ" บุปผาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

วินตกใจสะดุ้งเฮือก วิทวัสได้ยินทุกอย่างรีบออกไปโทร. บอกไอริณทันที ไอริณขอบใจเขามากไม่เสียแรงที่แนะให้เขาขอเงินเดือนขึ้นจากวิน

"แค่นี้ก่อนนะครับ...เดี๋ยวท่านจะสงสัย" วิทวัสรีบกลับเข้าห้อง

ไอริณวางสาย นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงโทร.หาเรวัติเพื่อขอความช่วยเหลือ...พอเรวัติวางสายจากไอริณรีบตรงไปหาวินที่บริษัท บอกว่าไอริณต้องการให้เขาพาไปบ้านวินเย็นนี้ วิน บอกปัดว่าไปไม่ได้เด็ดขาด

"ทำไมจะไม่ได้...เราก็ใช้วิธีเดิม...ให้วิทวัสไปต้อนรับที่เรือนคุณย่าของแก แล้วแกก็คอยหลบอยู่ที่เรือนใหญ่"

"น้องลูกน้ำจะมาค้างที่บ้าน"

เรวัติตกใจถึงกับร้องเฮ้ย วินคิดว่าแม่ของเขาต้องให้อรนุชพักที่เรือนคุณย่าเพื่อกันข้อครหา เรวัติชักสงสัยว่าเรื่องที่ไอริณ ต้องการให้เขาพาไปบ้านวินคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียแล้ว เหมือนกับมีใครคาบข่าวอรนุชไปบอก วิทวัสซึ่งคอยเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด สะดุ้งโหยง วินแค้นใจมาก ถ้ารู้ว่าใครเป็นคนทำจะจับแล่เนื้อเอาเกลือทาให้เข็ด

"แล้วเรื่องนี้มีใครรู้มั้ง"

วิทวิสฟังเรวัติพูดแล้วสั่นไปทั้งตัว จนทำปากกาตกจากมือ แถมปัดแฟ้มงานหล่นพื้น วินหันขวับมามองอย่างรำคาญสุดๆ ตะโกนเรียกวิทวัสลั่น วิทวัสทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คิดว่าโดนจับได้

"นายเลิกทำซุ่มซ่ามทำไอ้โน่นตก ไอ้นี่หล่นเสียทีได้มั้ย"

วิทวัสถอนใจโล่งอก รับปากว่าได้ เรวัติถามซ้ำว่ามีใครรู้เรื่องนี้บ้าง วินแจกแจงว่ามีแม่ของเขา ตัวเขาแล้วก็อรนุช เรวัติคิดว่าอาจจะเป็นอรนุชที่ปล่อยข่าวเสียเองเพื่อเกทับไอริณ เตือนว่าเย็นนี้เตรียมตัววิ่งรอกกันอีกครั้ง วินยกมือกุมขมับปวดหัวจี๊ด นึกขึ้นได้ว่าน่าจะขอให้พ่อช่วยอีกแรง เลยชวนเรวัติไปที่ห้องทำงานของท่าน

"นะครับ...คุณพ่อช่วยผมหน่อยนะครับ บอกคุณแม่ว่าคุณพ่อส่งผมไปไซบีเรียก็ได้"

"มันต้องใช้หนามยอกเอาหนามบ่ง ไอริณอยากมาบ้านเรา เราก็ไปบ้านเขาก็สิ้นเรื่อง ดีกว่าไปไซบีเรียอีก"

วินยิ้มออกทันที ขอบคุณที่ท่านช่วยแนะนำ แล้วสรุปให้เรวัติฟังว่า เขาจะพาวิทวัสไปบ้านไอริณ และเรวัติต้องไปด้วย เรวัติขอร้องอย่าเอาเขาไปยุ่งด้วย แต่วินไม่ยอม...

ด้านวิทวัสเห็นว่าปลอดคนรีบโทร.ไปรายงานไอริณว่า วินเข้าไปขอความช่วยเหลือจากอาทร ไอริณเลยสั่งวิทวัสไปสืบให้ได้ว่า อาทรจะให้วินทำอย่างไร แล้วรีบโทร.มารายงานเธอด่วน ไอริณวางสายด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"หน็อยแน่ะ...แค่นี้ก็วิ่งโร่ไปฟ้องพ่อ...เด็กชายอนาวิน"

วิทวัสค่อยๆวางโทรศัพท์ลง พลางถอนใจ จังหวะนั้น วินกับเรวัติเปิดประตูผลัวะเข้ามา วิทวัสตกใจ รีบปฏิเสธลั่นว่าเปล่า วินถามว่าเป็นอะไรไป วิทวัสยิ้มกลบเกลื่อนว่าไม่ได้เป็นอะไร

"เย็นนี้เตรียมตัวไปบ้านคุณไอริณ"

"ไปบ้านคุณไอริณหรือครับ...ไหนว่าจะไปบ้านผม... เอ๊ย...ไปบ้านคุณอนาวิน"

เรวัติตวาดใส่ว่าไม่ต้องถาม วิทวัสมีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น วิทวัสนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขยับจะออกจากห้องวินสงสัยว่าจะไปไหน วิทวัสอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่แอบออกไปโทร. บอกสถานการณ์ล่าสุดให้ไอริณรู้ตัว แล้วเก็บโทรศัพท์ มือถือใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความภาคภูมิใจ

"เหมือนสายลับเลย สนุกดีเหมือนกัน" วิทวัสทำท่าทางแข็งขัน กลับเข้าห้องทำงาน

ooooooo

พีรเทพมาถึงหน้าห้องทำงานของไอริณพร้อมด้วยกุหลาบช่อสวย ถามจอยว่าไอริณอยู่หรือเปล่า จอยจะโทร.เข้าไปแจ้งไอริณ แต่พีรเทพไม่ต้องการให้

ไอริณรู้ กะจะมาเซอร์ไพรส์ก่อนวันเกิดของเธอ โสภิตาเหลือบเห็นพีรเทพมารีบโทร.รายงานอรนุชทันที...

ทางด้านไอริณรับช่อดอกไม้จากพีรเทพด้วยสีหน้านิ่งเงียบ ราวกับกำลังใช้ความคิด ก่อนจะถามว่ามีธุระอะไรกับเธอหรือเปล่า พีรเทพทำเป็นถอนใจ คิดอยู่หลายตลบกว่าจะตัดสินใจมาหาเธอ ไอริณยิ้มเยาะ ประชดประชันว่าถ้าเขาไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ไม่เห็นจะยากอะไรตรงไหน

"ยากสิครับ เพราะสิ่งที่พี่กำลังจะเล่าให้น้องริณฟัง มันคือการทรยศลูกนกแล้วก็ลูกน้ำ"

"คนที่เคยทรยศแล้ว ถ้าคิดทรยศอีก ริณว่าไม่ยาก" ไอริณแดกดัน

"พี่จะเล่าอะไรให้น้องริณฟัง เพื่อพิสูจน์ว่าพี่จริงใจกับน้องริณ"

ไอริณสบตาพีรเทพแล้วยิ้มนิดๆ พีรเทพเล่าเหตุการณ์ที่อรนุชสั่งให้เขากับรุทธ์วางแผนทำลายไอริณให้ฟัง ไอริณยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย

"พี่ตกใจมาก...ไม่คิดว่าลูกน้ำจะมีแผนร้ายขนาดนี้"

"จริงหรือคะ" ไอริณยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

"พี่ยอมรับว่าพี่ผิดไปแล้ว...น้องริณจะยกโทษให้พี่ได้มั้ย"

"ริณจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าไม่ใช่แผนการ"

พีรเทพถึงกับสะอึก ขณะที่ไอริณยังคงมีสีหน้ายิ้มๆ... ในเวลาต่อมา พีรเทพก็กลับออกมา โดยไม่ลืมโปรยเสน่ห์ให้ พนักงานสาวๆ หันไปร่ำลาจอย แล้วบอกว่าต่อไปนี้ เราคงจะเจอหน้ากันบ่อยขึ้น...

ฝ่ายเรวัติขับรถพาวินกับวิทวัสบ่ายหน้าไปบ้านของไอริณตามแผน วิทวัสอดสงสัยไม่ได้ว่า ถ้าพวกเรามาบ้านคุณ ไอริณส่วนคุณไอริณไปบ้านคุณวิน แล้วเราจะเจอกันได้อย่างไร

"ก็ไม่เจอกันนะซิ"

วิทวัสอ้าปากจะถามอีก เรวัติรำคาญสวนขึ้นทันทีว่าทำไมถึงขี้สงสัยมากนัก วินสั่งวิทวัสให้นั่งเฉยๆแล้วทบทวนคำพูดที่เขาสอนไปพลางๆ จะได้ไม่ต้องคิดไม่ต้องพูดอะไร วิทวัสรีบทำตามคำสั่ง ไม่นานนัก ทั้งสามหนุ่มมาถึงบ้านไอริณ คุณหญิงป้ายืนจ้องทั้งหมดเขม็ง โดยมีป้าสร้อยยืนอยู่ข้างหลัง ทั้งสามคนยกมือไหว้สวัสดี

คุณหญิงป้ารับไหว้แค่ศอก "แห่กันมาทำไม"

"คือ...คุณอนาวินครับ...คุณอนาวินจะมาพบคุณไอริณ" วินกับเรวัติเอาศอกกระทุ้งวิทวัสในคราบคุณอนาวิน

คุณหญิงป้ามองคุณอนาวินเขม็งหาว่าทำตัวเป็นพระลอ ต้องมีนายแก้วกับนายขวัญคอยเป็นพี่เลี้ยง ตามขนาบข้างตลอด เวลา ก่อนหันไปต่อว่าวินกับเรวัติที่คอยตามประกบเจ้านายยังกับเป็นเด็กทารก เลยทำให้ไม่รู้จักโต

"เนี่ยหรือครับไม่โต...สูงตั้ง 180 น่าจะได้นะครับ"

คุณอนาวินรีบพยักพเยิดเป็นเชิงเห็นด้วยกับวิน คุณหญิงตอกกลับว่าไม่ขำ แล้วสั่งให้คุณอนาวินนั่งบนเก้าอี้รับแขกคนเดียว ส่วนที่เหลือนั่งที่พื้น วินหาว่าเป็นการแบ่งชั้นวรรณะ

"ใช่...ฉันต้องการเตือนสติพวกเธอว่า คุณอนาวินเขาเป็นเจ้านาย พวกเธอจะทำท่าทางข่มเขาไม่ได้"

วินกับเรวัติเลื่อนตัวลงมานั่งกับพื้น คุณอนาวินรีบเลื่อนตัวตาม วินกับเรวัติช่วยกันจับเขากระแทกให้กลับไปนั่งข้างบน คุณหญิงป้าเดินมาตีแขนวินกับเรวัติคนละที ฐานทำรุนแรงกับเจ้านาย...
ขณะเดียวกัน ไอริณกับเลอลักษณ์กดกริ่งหน้าบ้านวิน อรอุมาเดินมาบอกว่าคุณอนาวินไม่อยู่ ไอริณจะขอเข้าไปรอข้างใน แต่อรนุชเดินนวยนาดตามเข้ามา สั่งอรอุมาไม่ให้เปิดรับ อ้างว่าพี่วินไม่ได้บอกอะไร ทิ้งให้สองสาวยืนรออยู่หน้าบ้าน แล้วเดินเชิดหน้าคอตั้งกลับเข้าข้างใน
"แหม...หมั่นไส้นัก...ถ้าไม่เสียดายรองเท้าละก็...แม่ปาเข้าไปแล้ว" เลอลักษณ์เข่นเขี้ยว ขณะที่ไอริณมองตามด้วยความโกรธแค้น...
ฝ่ายคุณหญิงป้าได้โอกาสสอบถามคุณอนาวินเรื่องบ้านของท่านดำเนินการไปถึงไหนแล้ว คุณอนาวินเหลียวหาตัวช่วย แต่วินกับเรวัติโดนคุณหญิงป้าชี้หน้าดักคอว่าห้ามพูด คุณอนาวินเลยต้องตอบเองว่ากำลังดำเนินการอยู่ พูดจบแอบถอนใจโล่งอก คุณหญิงป้าซักอีกว่าดำเนินการยังไง
"ก็ส่งช่างไปตรวจดูก่อนครับว่า ปลวกมันกินตรงไหนบ้าง" คุณอนาวินถอนใจอีกครั้ง วินก็เช่นกัน
"ฉันหวังว่า...คุณจะไปจัดการบ้านของฉันให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด"
วินกับเรวัติสะกิดคุณอนาวินให้ตอบ คุณอนาวินรู้สึกตัว รีบรับคำ คุณหญิงป้าบอกให้ทุกคนกินน้ำกินท่าให้หมดแล้วกลับไปได้ ทั้งสามหนุ่มพร้อมใจกันยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วรีบลากลับ...
ด้านอรนุชเห็นว่าบุปผายังสวดมนต์อยู่ในห้องพระ เลยได้ทีชวนอรอุมาลากสายยางไปฉีดน้ำไล่ไอริณกับเลอลักษณ์ ที่ยังรอวินอยู่หน้าบ้านจนเปียกปอน สองสาวต้องรีบหนีขึ้นรถ กลับไป อรนุชกระโดดโลดเต้นหัวเราะอย่างสนุกสนาน พลอยทำให้อรอุมาหัวเราะตามไปด้วย...

จากนั้นไม่นาน วินพาเรวัติกับวิทวัสมาบ้านของเขา อรนุชถลามารับวินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม วินกลับขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ อ้างว่าเหนียวตัว บุปผาติงว่าน่าจะอยู่คุยกันก่อน น้องอุตส่าห์อยากจะคุยด้วย
"ก็ให้ลูกไปอาบน้ำก่อนก็ได้...มันจะนานขนาดไหนกัน"
"ใช่ค่ะ...คุณพ่อพูดถูก...น้ำรอได้"
วินเดินขึ้นข้างบน โดยมีเรวัติกับวิทวัสตามติด อรนุชมองทั้งสามหนุ่มอย่างแปลกใจ วินเข้ามาในห้องนอนเป็นจังหวะเดียวกับไอริณโทรศัพท์มาพอดี
"ฉันบอกว่าฉันจะไปบ้านคุณอนาวิน แล้วทำไมพวกคุณถึงแห่ไปบ้านฉัน"
"อ้าว...ก็คุณอนาวินนึกว่าคุณจะอยู่ที่บ้าน"
"แต่ฉันบอกว่า ฉันจะไปบ้านคุณ...อนาวิน"
"คุณไม่ได้คอนเฟิร์มนี่ ใครจะไปรู้ล่ะ"
"นายกาแฟ...นายตั้งใจจะแกล้งฉัน รู้มั้ยว่ายัยลูกน้ำมันเอาสายยางฉีดใส่ฉัน"
วินย้อนว่าเธอเองก็เคยแกล้งอรนุชเหมือนกัน ไอริณ เลยโกรธ หาว่าวินพูดเข้าข้างอรนุช วางสายอย่างหงุดหงิด วินถอนใจเฮือก อยากเขกหัวตัวเองที่หลุดปากไปแบบนั้น...
ด้านอรนุชคอยเหลือบมองขึ้นไปบนบ้านอย่างใจจดใจจ่อ บุปผาเพิ่งนึกขึ้นได้ หันมาถามอรนุชว่านอนคนเดียวที่เรือนเล็กได้ไหม อรนุชได้ทีแกล้งบอกว่ากลัวๆอยู่เหมือนกัน อาทรรู้ทัน เลยสั่งอรอุมาให้ไปนอนเป็นเพื่อน อรนุชจะขอนอนที่ตึกใหญ่ เพราะเห็นว่ามีห้องพักเหลืออยู่ บุปผาทำท่าเออออไปด้วย
"คุณบุป...คุณต้องเข้าใจว่า หนูลูกน้ำเป็นผู้หญิง...ลูกของเราเป็นผู้ชาย จะให้นอนบ้านเดียวกันได้ยังไง แล้วหนูลูกน้ำก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเป็นลูกสาวเจ้าสัวเจริญ...ยังไงก็ต้องให้เกียรติเขา"
บุปผาคิดคล้อยตาม เสนอตัวว่าถ้าอรอุมานอนเป็นเพื่อนคนเดียวไม่พอ เธอยินดีจะไปนอนด้วยอีกคน อรนุชจนแต้ม จำใจไปนอนที่เรือนหลังเล็ก

ooooooo

วินปล่อยเวลาให้ผ่านไปพักใหญ่ ถึงเดินมาส่งเรวัติกับวิทวัสที่ประตูห้องนอน แล้วกำชับทั้งคู่ว่า ถ้าใครถามให้บอกว่าเขาเพลียมาก นอนหลับไปแล้ว เรวัติอวยพรให้วินโชคดี
"พรุ่งนี้พบกันนะครับ" วิทวัสขอแจมบ้าง
"ไม่ได้อยากพบเล้ย"
วิทวัสยิ้มเจื่อน รีบตามเรวัติลงไป วินปิดประตูห้องเดินมานั่งบนเตียง พลันภาพของไอริณผ่านเข้ามาในความคิดของวิน ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไป...อรนุชเห็นเรวัติกับวิทวัสมาเพียงสองคน เลยถามหาวิน เรวัติบอกว่าวินหลับไปแล้ว อรนุชถึงกับร้องอ้าว เหลือบเห็นอาทรมองอยู่รีบออกตัว
"น้ำก็ง่วงเหมือนกันเลยค่ะ...ปกติน้ำจะรักษาสุขภาพโดยไม่นอนดึก"
"งั้นแม่จะเรียกอรอุมาให้ไปนอนเลยนะลูก...อรอุมา... อรอุมาเอ๊ย"
ครู่ต่อมา อรนุชมาถึงเรือนเล็ก ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยน้ำตาคลอ ทั้งเสียใจทั้งเจ็บใจที่วินทำเหมือนไม่ไยดี นั่งเศร้าอยู่อย่างนั้นอึดใจ ก่อนลุกไปที่หน้าต่างห้องนอน มองไปที่ตึกใหญ่เห็นห้องวินยังเปิดไฟสว่าง
"ไหนว่านอนหลับแล้วไง" อรนุชเม้มปากแน่นด้วยความน้อยใจ...
ทันทีที่เจ้าสัวเจริญรู้ว่าคืนนี้อรนุชไปนอนค้างบ้านวิน ถึงกับร้องเอะอะโวยวายลั่น อรนิชหน้าจ๋อย ส่วนพีรเทพเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาด้วย

"เป็นอะไรกันไปหมด เป็นผู้หญิงแท้ๆ ทำไมถึงได้กล้าไปนอนค้างอ้างแรมบ้านผู้ชาย แล้วนี่พ่อแม่เขาจะคิดยังไง มิดูถูกเราแย่ไปแล้วเรอะ...ไป...ไปเอาตัวพี่สาวเรากลับบ้าน"
"นี่สี่ทุ่มแล้วนะครับ...คุณพ่อ"
"รู้...ไม่ต้องมีใครบอกหรอก...ตาฉันมี แล้วก็ดูนาฬิกาเป็นด้วย"
"ใจเย็นๆค่ะคุณพ่อ...นกว่าทางโน้นเขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอก...ถ้าคุณพ่อบุกไปตอนนี้ อาจจะตกอกตกใจวุ่นวายไปกันใหญ่...นกว่าเราไปตอนเช้ากันดีกว่ามั้ยคะ"
"ครับ...แค่คืนเดียวคงยังไม่ทันเสียชื่อหรอกครับ"
"ไม่ต้องพูดมาก เราก็เหมือนกัน ฤกษ์หมั้นต้นเดือนหน้า ฤกษ์แต่งงานจะตามมาอีกไม่นาน"
พีรเทพตกใจ คาดไม่ถึงว่าเจ้าสัวเจริญจะเร่งวันเร่งคืนขนาดนี้ เจ้าสัวเจริญร้อนใจ รีบโทร.ไปหาอาทร คุยกันได้สักพัก อาทรก็วางสาย บุปผาถามว่าเจ้าสัวเจริญว่าอย่างไรบ้าง
"เขาก็โกรธลูกสาวเขาน่ะซิ...ซึ่งมันก็น่าโกรธอยู่หรอก... ถ้าเรามีลูกสาวแล้ววิ่งไปค้างบ้านผู้ชายแบบนี้ ผมก็โกรธเหมือนกัน"
บุปผาปรามไม่ให้อาทรต่อว่าอะไรอรนุชอีก อาทรรำคาญเลยขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอน บุปผาเดินตามฉุนๆ...
ด้านพีรเทพได้โอกาสตอนอรนิชเดินมาส่งที่รถ ถามว่าเธอพร้อมจะแต่งงานกับเขาแล้วหรือ
"พร้อมซิคะ...นกพร้อมมานานแล้ว...แล้วพี่พีล่ะคะ"
"ลำพังตัวพี่เองยังเอาไม่ค่อยรอดเลย...พี่ไม่อยากเอาน้องลูกนกมาลำบาก"
อรนิชรู้ทันว่าพีรเทพหาข้ออ้างจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอ หาว่าที่เขารีๆรอๆเพราะยังเสียดายไอริณอยู่ พีรเทพรีบปฏิเสธว่าเปล่า อรนิชโกรธจัด บอกให้เขาไปแก้ตัวกับพ่อของเธอเองแล้วกัน

ooooooo

วันรุ่งขึ้น วินขับรถของวิทวัสมาหาไอริณที่ออฟฟิศแต่เช้า พยายามจะง้อขอคุยด้วย แต่ไอริณเดินเชิดหน้า คอตั้งเข้าออฟฟิศ วินรีบลงจากรถวิ่งตาม
"คุณไอริณ...กรุณาฟังผมก่อนได้ไหม"
ไอริณไม่สนใจ เดินขึ้นชั้นบน ตรงไปห้องทำงานวินยังคงตามไม่ลดละ ท่ามกลางสายตาแปลกใจของเหล่าพนักงาน พอถึงหน้าประตูห้องของเธอ ไอริณหันมาบอกว่าอย่ามายุ่งกับเธอ โสภิตาเฝ้าดูเหตุการณ์โดยตลอด ค่อยๆเดินเลี่ยงออกไปโทรศัพท์รายงานอรนุช วินมีเรื่องจะขอคุยกับไอริณ เหลียวไปมองโดยรอบแว่บหนึ่ง
"จะคุยกันข้างนอกนี่ หรือจะเข้าไปข้างในดี"
ไอริณจ้องหน้าวินอยู่อึดใจ ก่อนเดินเข้าไปในห้อง วินหันมายิ้มกับทุกคน แล้วเดินตามเข้ามาขอโทษไอริณเรื่องเมื่อวานที่เขาไม่ได้พาเธอไปบ้านคุณอนาวิน ไอริณยักไหล่ บอกว่าลืมไปแล้ว แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
"ฉันจำได้ว่าพูดเรื่องนี้กับเรวัติ ไม่ใช่คุณ"
วินชะงัก "ครับ...แต่ตอนที่คุณเรวัติพูดกับเจ้านายผม เผอิญผมอยู่ด้วย ก็เลยช่วยออกความเห็น"
"แล้วรู้มั้ยว่า คนแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร"
"พอจะทราบครับ...ขึ้นต้นด้วย สระเอ...สอ...สระอือ..."
ไอริณหมั่นไส้ คว้าหนังสือฟาดใส่วินหนึ่งที แล้วไล่ออกนอกห้อง วินรู้ว่าทำผิดและอยากจะขอโทษ
"นี่...คุณกาแฟ คุณคงลืมไปแล้วมั้งว่า คุณเป็นใคร...ฉันเป็นใคร...และถ้าเจ้านายคุณรู้ว่าคุณถือวิสาสะมาพบฉันที่นี่ เขาคงไม่พอใจอย่างมาก"
"เจ้านายผมใจดี ท่านไม่ว่าอะไรผมหรอก"
"ต้องว่าแน่...ถ้าฉันจะหมั้นกับเขา"
วินสวนขึ้นทันทีว่าหมั้นไม่ได้ ไอริณลอยหน้าลอยตาถามว่าทำไมจะหมั้นไม่ได้ วินไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่ นิ่งอึ้ง...หลังจากวินกลับไปแล้ว ไอริณทนเก็บเรื่องแผนหลอกลวงของวินไว้คนเดียวไม่ไหว จึงเล่าให้เลอลักษณ์ฟัง
"ตายจริง...ฉันนึกแล้วว่าท่าทางเขาดูดีมีสง่าราศีมากกว่าเจ้านายตั้งเยอะ...เขาดูถูกพวกเรามากนะเนี่ยที่ทำอย่างนี้"
"ก็ใช่นะซิ ฉันถึงได้เจ็บใจอยู่นี่ไง...เด่น...แกห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด แม้แต่เรวัติ"
"ทำไมล่ะ วัติเขาเป็นเพื่อนเรานะ"
ไอริณแย้งว่า เรวัติก็เป็นเพื่อนกับวินเหมือนกัน และอาจจะสนิทมากกว่าเราสองคนด้วยซ้ำ เลอลักษณ์ไม่ได้สังเกตหรือว่าพวกนั้นมักจะอยู่ด้วยกันตลอด เลอลักษณ์อยากรู้ว่าเราคิดจะแก้แค้นสองคนนั้นอย่างไร
"เอาไว้ก่อน ฉันจะทำให้เขาจนมุมยอมรับออกมาเอง" ไอริณสีหน้าโหดขึ้นมาทันที...
วินกลับถึงบริษัท สั่งวิทวัสว่าถ้าไอริณพูดเรื่องหมั้นต้องปฏิเสธทันที วิทวัสเกรงว่าถ้าไอริณบังคับข่มขู่ขึ้นมาจะหนีไม่ออก วินก็รู้ดีว่าไอริณดุขนาดไหน วินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จับคางวิทวัสเงยขึ้น แล้วส่ายไปมา

"ดุยังไงก็ไม่ได้ จำใส่ใจเอาไว้เลย"

จังหวะนั้น อาทรเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาพอดี ถึงกับชะงัก วินค่อยๆปล่อยมือจากคางวิทวัส อาทรถึงบางอ้อว่าทำไมวินต้องเอาไอ้หน้าแหลมติดตัวไปไหนมาไหนตลอด วินพยายามจะอธิบาย แต่ท่านไม่ฟัง หันไปถามวิทวัสว่าเป็นเก้งหรือกวาง วิทวัสเองก็ไม่แน่ใจ เลยเล่าเรื่องที่เขาตื่นจากเมาไวน์แล้วคิดว่าถูกวินลวนลามให้อาทรฟัง

"คุณพ่อครับ...มันเข้าใจผิด"

"อนาวิน...แกจะเป็นอะไรพ่อไม่ว่า...ขออย่างเดียว...ให้เป็นคนดีของสังคม"

วินถอนใจเฮือก อาทรเข้ามาตบไหล่ ปลอบว่าไม่ต้องกลุ้มใจ มันไม่ใช่เป็นความผิดของใคร มันเป็นแค่เรื่องของ

เวรกรรม วินพยายามจะอธิบายอีก แต่อาทรเดินออกไปเสียก่อน

ooooooo

เลอลักษณ์มองที่ตรวจการตั้งครรภ์แล้วดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุดเธอก็ท้องกับคิมหันต์อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ รีบวิ่งไปบอกคิมหันต์ซึ่งกำลังนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก แทนที่เขาจะดีใจกลับถามเธอว่าท้องกับใคร เลอลักษณ์ถึงกับชะงัก ตัดพ้อว่าเธอจะท้องกับใครได้ นอกจากเขา คิมหันต์หาว่าเธอจงใจจะจับเขา ถึงปล่อยให้ท้อง

"ก็พี่คิมบอกว่ารักเด่น...จะอยู่กับเด่นไปตลอดชีวิต"

"แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ฉันอยากจะมีลูกนี่...ไปเอาออก"

เลอลักษณ์ไม่ยอม ยืนยันว่าจะเก็บเด็กไว้ คิมหันต์

ฉุนขาดตบเลอลักษณ์จนคว่ำลงไปกองกับพื้น บอกว่าจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ออกจากห้องพักไปอย่างหัวเสีย เลอลักษณ์เสียใจ ร้องไห้สะอึกสะอื้น พอตั้งสติได้รีบไปหาไอริณที่บ้าน เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ไอริณกับคุณหญิงป้าฟัง
ทั้งน้ำตา

"โถ...ไม่ต้องร้องไห้ลูก...ไม่ต้องร้อง...คุณหญิงป้ายังอยู่ทั้งคน...เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะลูกนะ"

"ไม่ควรเลย เด่นไม่ควรทำให้เขาโกรธเลย เด่นน่าจะรู้ว่าเขาไม่ต้องการผูกมัด"

"เด่นจ๋า...ฟังเพื่อนนะ ถึงเด่นไม่มีลูก วันนึงเขาก็ต้องไปจากเด่นอยู่ดี พี่คิมเขาไม่ได้รักเด่น...เขาไม่ได้รักใครเลยนอกจากเงิน"

คุณหญิงป้ากับไอริณปล่อยให้เลอลักษณ์ร้องไห้จนหลับไปทั้งน้ำตา ทิ้งเธอไว้ในห้องนอน แล้วชวนกันลงมาข้างล่าง คุณหญิงป้าไม่ลืมคว้าโทรศัพท์มือถือของเลอลักษณ์ติดมือออกด้วย เพื่อเธอจะได้พักผ่อนเต็มที่ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเลอลักษณ์ดังขึ้น ไอริณรับมาดู เห็นเบอร์โชว์เป็นของคิมหันต์รีบกดรับ

"ฮัลโหล...เด่นนอนหลับ...มีธุระอะไรกับเขา...อ๋อ...ได้ แล้วฉันจะบอกให้"

ไอริณวางสาย หันมาบอกคุณหญิงป้าว่าคิมหันต์จะไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องพักของเด่น คุณหญิงป้านัยน์ตาเป็นประกายอย่างเอาเรื่องชวนไอริณไปที่นั่น...หลังจากคุณหญิงป้ากับไอริณ ไปถึงห้องพักเลอลักษณ์ได้ไม่นาน คิมหันต์ก็โผล่มาพร้อมกับ

ณิชากิ๊กใหม่ คิมหันต์ถามหาเลอลักษณ์ คุณหญิงป้าบอกว่าไม่อยู่ อยู่แต่คุณหญิงดาริกา

"จะมาเอาเสื้อผ้าก็ขนไปให้หมด แล้วไม่ต้องกลับมาอีก" ไอริณมองหน้าทั้งคู่เขม็ง

"นอกเหนือจากเสื้อผ้า...ห้ามแตะ" คุณหญิงป้าย้ำเสียงเข้ม

ณิชาเสนอหน้าถามว่าถ้าเป็นของของพี่คิมแตะได้หรือเปล่า ไอริณสวนทันทีว่าที่นี่ไม่มีอะไรเป็นของคิมหันต์ แม้แต่ เสื้อผ้าก็เป็นอภินันทนาการจากเพื่อนของเธอ ณิชาลอยหน้าลอยตาถามว่ารู้ได้อย่างไร ไอริณแดกดันว่าอย่าทำเหมือน
ไม่รู้ว่าคิมหันต์มีแต่ตัว ไม่อย่างนั้นทั้งคู่จะรวมหัวกันหลอกลวงผู้หญิงฐานะดีอย่างเพื่อนของเธอหรือ

ณิชาเจ็บใจที่ไอริณรู้ทันยกมือจะตบ คิมหันต์รีบคว้ามือไว้ ขอร้องว่าอย่ามีเรื่อง บอกไอริณว่าจะเข้าไปเก็บเสื้อผ้า คุณหญิงป้าเดินนำเขาเข้าไปในห้องนอน ณิชาขยับจะตาม แต่ ไอริณสั่งให้รออยู่ที่นี่ ณิชามองอย่างไม่พอใจ คิมหันต์เดินไปลากกระเป๋าเดินทางออกจากตู้ คุณหญิงป้าสั่งห้ามเอาไป หยิบถุงขยะสีดำออกจากกระเป๋าถือส่งให้ คิมหันต์ถึงกับใบ้กิน ไม่พอใจที่ท่านจะให้เขาเอาเสื้อผ้าดีๆใส่ถุงขยะ

"จะเอาหรือไม่เอา ถ้าไม่เอาก็หอบไปโดยไม่ต้องใส่ อะไรแล้วกัน"

คิมหันต์ปรามว่าจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้ คุณหญิงป้าไม่สนใจ เตือนว่าถ้าเรื่องมากจะทำยิ่งกว่านี้อีก เช่นโทรศัพท์เรียกตำรวจมาจับข้อหาบุกรุก คิมหันต์เดือดจัด จำใจเก็บเสื้อผ้ายัดใส่ถุงขยะ ด้านณิชานั่งหุบปากเงียบๆไม่เป็น ดันอยากจะเปิดศึกกับไอริณ ถามว่าเดือดร้อนอะไรด้วย ไอริณเดือดร้อนเพราะเลอลักษณ์เป็นเพื่อนของเธอ เตือนณิชาให้ระวังตัวไว้ สักวันคิมหันต์จะออกลายให้เห็น ณิชาหัวเราะเยาะว่าไม่มีทาง

"ขนาดเพื่อนฉันสวยกว่าเธอ รวยกว่าเธอ แถมกำลังจะมีลูกกับเขา เขายังทิ้งหน้าตาเฉย"

ณิชาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ถึงกับร้องเอะอะ คราวนี้ไอริณ เป็นฝ่ายยิ้มเยาะบ้าง คิมหันต์เก็บเสื้อผ้าเสร็จ จะเดินไปหยิบขวดน้ำหอม คุณหญิงป้าร้องห้ามอีก ขู่ว่าถ้าหยิบน้ำหอมไปแม้แต่ขวดเดียวจะเรียกตำรวจมาจับฐานลักทรัพย์ คิมหันต์
ฉุนขาด ลากถุงดำออกจากห้อง ชวนณิชากลับ ไอริณตะโกนเตือนคิมหันต์ ไล่หลัง

"กลับถึงบ้านระวังหัวแตกด้วยเน้อ"

ooooooo

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ไอริณเตือน พอคิมหันต์ กลับถึงห้องพัก ณิชาหยิบแจกันฟาดเปรี้ยงที่หัวเขาจนเลือดอาบ แล้วหยิบข้าวของขว้างใส่อีกเป็นชุด คิมหันต์งงว่าเรื่องอะไรกัน ณิชาต่อว่าเขาที่ทำเลอ-ลักษณ์ท้องแล้วทำไมไม่บอก

"มันท้องก็ช่างมันสิ...บอกหรือไม่บอกก็เหมือนกัน"

"ไม่เหมือน แกโกหกว่าที่จะเลิกกับมันเพราะทนคิดถึงฉันไม่ไหว แทนที่จะบอกว่านังนั่นมันท้อง ซึ่งเท่ากับแกโกหกฉัน และฉันบอกแล้วว่าเกลียดคนโกหกที่สุด" ณิชายังแค้นใจไม่หาย...

ไอริณรอจังหวะที่คุณหญิงป้าพาเลอลักษณ์ออกไปเปลี่ยนบรรยากาศข้างนอก โทร.เรียกเรวัติให้มาหาที่บ้าน วินซึ่งอยู่กับเรวัติขอไปด้วย เรวัติร้องห้ามว่าไอริณไม่ได้เชิญเขาสักหน่อย วินไม่สนใจเดินตามเรวัติไปที่รถ ครู่ต่อมาเรวัติกับวิน
มาถึงบ้านไอริณ จำรัสเปิดประตูรั้วให้ทั้งคู่เข้ามา โดยมีไอริณออกมายืนกอดอกมอง

"ฉันเชิญวัติมาคนเดียว...คนอื่นไม่เกี่ยว"

วินบอกเรวัติเข้าไปคนเดียว เขาจะรออยู่แถวนี้ ไอริณ ไม่ยอม วินเลยต้องออกไปรอข้างนอก ไอริณพาเรวัติเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะเล่าเรื่องของเลอ�ลักษณ์ให้ฟัง...

จากนั้น เรวัติขับรถพาวินมาส่งบ้าน บ่นมาตลอดทางว่าอยากจะฆ่าไอ้คิมหันต์ทิ้ง วินขอร้องให้ใจเย็นๆ เรวัตินิ่งคิดไปครู่หนึ่ง หันมาบอกว่า เขาตัดสินใจจะรับเป็นพ่อเด็กในท้องเลอลักษณ์ วินตกใจถึงกับร้องเฮ้ย

"แกรักคุณเด่นจริงๆนั่นแหละ...โธ่เอ๊ย...ถ้ารู้ว่าแกจริงจังขนาดนี้ ฉันยุให้จีบนานแล้ว"

"ถึงจีบเขาก็ไม่เอาหรอก ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาเขาด้วยซ้ำ...เขาคิดว่าฉันเป็นเกย์"

วินหัวเราะร่วน บอกว่าโอกาสพิสูจน์ตัวเองของเรวัติมาถึงแล้ว ดังนั้นจะทำอะไรก็รีบทำ...

ด้านไอริณเห็นเลอลักษณ์นั่งเหม่ออยู่บนเตียง เลยเดินเข้ามากอดแล้วบอกให้ไปอาบน้ำ เลอลักษณ์กลุ้มใจไม่รู้จะบอกเรื่องนี้กับคุณป๋าอย่างไร ไอริณปลอบให้ใจเย็นๆ ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ ถ้าตอนนี้ยังแก้ไม่ได้ก็ปล่อยไปก่อน อย่าไป
หมกมุ่นหรือโศกเศร้าเสียใจกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง หรืออดีตที่ผ่านไปแล้ว

"ไม่ยักรู้ว่าริณเทศน์เป็น...ลึกซึ้งนะเนี่ย" เลอลักษณ์ยิ้มทั้งน้ำตา...

ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้ว เรวัติไม่รอช้า ชวนวินไปหาเลอลักษณ์ที่บ้านไอริณแต่เช้า เรวัติเข้าไปในบ้านคนเดียวส่วนวินยืนรออยู่ข้างนอกกับจำรัส เรวัติขอคุยกับเลอลักษณ์เป็นการส่วนตัว เลอลักษณ์ยังไม่ทันจะพูดอะไร ไอริณชิงตอบว่าได้
แถมบอกให้ไปคุยกันที่สระว่ายน้ำ บรรยากาศเงียบสงบดี เลอลักษณ์มองเพื่อนอย่างแปลกใจ ก่อนเดินนำเรวัติออกไป คุณหญิงป้าสงสัยว่ามันเรื่องอะไรกัน

"ริณก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ"

มาถึงสระว่ายน้ำ เรวัติไม่พูดพล่ามขอเลอลักษณ์ แต่งงานทันที เลอลักษณ์ไม่ทันตั้งตัว งงว่าเรื่องอะไรกัน แล้วนึกขึ้นได้ว่าไอริณคงบอกเรื่องที่เธอท้อง เขาเลยสงสารกลัวว่าเธอท้องไม่มีพ่อ เรวัติพยายามจะอธิบายแต่เลอลักษณ์ไม่ฟัง และไม่ต้องการให้ใครมาสมเพชเวทนา

"ไปให้พ้น เด่นเกลียดวัติ...เกลียดทุกๆคน"

เลอลักษณ์ปล่อยโฮ เดินแกมวิ่งกลับเข้าบ้านผ่านหน้าคุณหญิงป้ากับไอริณ เลยขึ้นไปข้างบน ไอริณรีบวิ่งตาม เตือนให้ระวังจะตกบันได เลอลักษณ์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น วิ่งเข้าห้องนอน ปิดประตูตามหลัง ไอริณทุบประตูเรียกให้เปิด เลอลักษณ์นอนฟุบกับเตียงร้องไห้อย่างหนัก...

ด้านเรวัติเดินซึมๆออกมาหน้าบ้าน วินเห็นหน้าตาเพื่อนรู้ทันทีว่าถูกปฏิเสธแน่นอน เรวัติทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง บอกว่าเธอโกรธมาก และคงจะเกลียดขี้หน้าเขามากๆด้วย วินปลอบว่าคงไม่ถึงขนาดนั้น

"แกไม่ต้องมาปลอบใจฉันหรอก...ทุกอย่างมันจบลงแล้ว กลับกันเถอะ" เรวัติเดินไปที่รถ

ทันใดนั้น มีเสียงเรียกเรวัติดังขึ้นด้านหลัง สองหนุ่มหันไปมอง เห็นไอริณยืนมองมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เชิญทั้งคู่เข้ามาข้างในบ้านก่อน

จบตอนที่ 15
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 25 มกราคม 2553

Last Update : 25 มกราคม 2553 17:50:11 น.

0 comments

Counter : 770 Pageviews.