ละคร กุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 11
ตอนที่ 11เลอลักษณ์มาหาเรวัติที่ห้องพัก เล่าแผนการของไอริณให้ฟัง เรวัติเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด ก่อนหยุดตรงหน้าเลอลักษณ์ อยากรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ เลอลักษณ์ยังรักคิมหันต์ ไม่ว่าเขาจะทำร้ายจิตใจเธอขนาดไหน ส่วนนายกาแฟเธอแค่ชอบไม่ได้รัก แล้วเรียกเรวัติให้มานั่งข้างๆ ซบไหล่เหมือนจะหาที่พึ่งพิง"นี่ถ้าวัติไม่ได้เป็นเกย์...เด่นอาจจะขอวัติแต่งงานให้หมดเรื่องหมดราวเลยก็ได้...แต่เด่นเกรงใจริณ"เรวัติชะงักนิดหนึ่ง "หมายความว่ายังไง""เด่นคงต้องทำตามแผนการของริณ"เรวัติร้องห้ามทันทีว่าไม่ได้ เลอลักษณ์งงท่าทีนั้น เรวัติย้ำอีกว่าห้ามทำเด็ดขาด แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าไม่ทำตามแผนของไอริณ ก็ต้องกลับไปอยู่กับคิมหันต์ด้วยความรู้สึกเหงาและสับสน เลอลักษณ์ขอเรวัติค้างที่นี่ เรวัติพยักหน้าอนุญาต เลอลักษณ์โอบคอ ดึงเรวัติมาจูบแก้ม ขอบใจสำหรับความเป็นเพื่อนแท้ที่มีให้เธอเสมอ...ขณะเลอลักษณ์กำลังหาโรลม้วนผมตามลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง เรวัติเคาะประตูห้องเบาๆขอเข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มจะไปนอนที่โซฟา เลอลักษณ์ชวนเขานอนในห้องด้วยกัน เพราะคิดมาตลอดว่าเขาเป็นพวกแอ๊บแมน เรวัติสะดุ้ง รีบปฏิเสธว่าไม่ได้ อ้างว่าชอบนอนคนเดียว"แล้ว...เวลามีแฟนหนุ่มๆมานอนด้วยล่ะ""ไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณ" เรวัติเสียงเข้ม หอบผ้าห่มเดินไปที่ประตูห้อง เลอลักษณ์เรียกให้หยุด ขอยืมโรลม้วนผม เรวัติถึงกับอึ้ง เดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรoooooooรุ่งขึ้น เรวัติสีหน้าเคร่งเครียดมาหาวินที่ออฟฟิศแต่เช้า หันไปสั่งวิทวัสซึ่งนั่งหน้าแหลมอยู่ในห้อง ออกไปรอข้างนอกก่อน เรวัติรอจนวิทวัสเดินกะเผลกออกไปแล้ว ถึงเตือนวินว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย"มีคนกำลังวางแผนจะฆ่าฉันหรือไง""ประมาณนั้น"พอเรวัติบอกว่าเป็นไอริณ วินถึงกับร้อง "ฮ้า" เรวัติเล่าแผนการของไอริณอย่างละเอียด โดยวินฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ หลังจากเรวัติเล่าจบ วินไม่เข้าใจว่าไอริณคิดแบบนี้ได้อย่างไร"มันอยู่ที่แกจะยอมตกกระไดพลอยโจนหรือเปล่า""ถ้าทำอย่างนั้นก็เท่ากับทรยศหักหลังแกน่ะสิ"เรวัติทำงงไม่เข้าใจที่วินพูด วินติงว่าเมื่อไหร่เพื่อนถึงจะยอมรับว่าชอบเลอลักษณ์ เรวัติทำเป็นกลบเกลื่อนเตือนวินให้ยุ่งเรื่องของตัวเอง ไม่ต้องมาเจ๋อเรื่องของเขา ก่อนเดินออกไปอย่างหงุดหงิด...ฝ่ายไอริณก็เล่าแผนของเธอให้คุณหญิงป้าฟังเช่นกัน คุณหญิงป้าเชียร์เต็มที่ไม่มีขัด แถมบอกว่าถ้ามีอะไรจะให้ช่วย ท่านยินดีและเต็มใจ ด้วยหวังว่าบุญกุศลที่ช่วยเลอลักษณ์ครั้งนี้ จะส่งผลให้ท่านได้พบเนื้อคู่กับเขาบ้างในชาติหน้า ไอริณ ท้วงว่าไม่นานไปหน่อยหรือ ขอเป็นชาตินี้น่าจะเวิร์กกว่า คุณหญิงป้าพูดไปพูดมาชักนอกเรื่องพาลไปด่าว่าวาริรินทร์ ไอริณต้องดึงกลับมาเข้าเรื่องที่เธอจะขอร้องให้ท่านช่วย แล้วอธิบายรายละเอียดให้ฟัง...ในที่สุดก็ถึงวันเผด็จศึก คุณหญิงป้าคอยกำกับป้าสร้อยให้จัดเตรียมเนื้อสัตว์และผักสดอย่างขะมักเขม้น โดยที่ท่านเป็นคนปรุงน้ำสลัด ส่วนไอริณกำลังนั่งพักเหนื่อยจากการออกกำลังกายอยู่ที่สนามหน้าบ้าน พลันภาพต่างๆของวินผุดเข้ามาในความคิดคำนึงของเธอ สีหน้าไอริณเริ่มเปลี่ยนเป็นขรึม เหมือนลังเลอะไรบางอย่าง"ฉันต้องดีใจกับเพื่อนถึงจะถูก...ดีใจๆๆ" ไอริณพยายามฝืนให้ตัวเองรู้สึกตามที่พูดอย่างยากเย็น...ในเวลาต่อมา ป้าสร้อยจัดเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ โดยมี คุณหญิงป้าคอยควบคุมอยู่ไม่ห่าง ไอริณในชุดสวยเซ็กซี่เดินเข้ามาดูความเรียบร้อย ชมว่าอาหารดูน่ากินมาก คุณหญิงป้าเป็นปลื้ม ก่อนหันมาชมว่าไอริณแต่งตัวสวยมาก ไอริณยิ้มรับด้วยความขอบคุณ แผนขั้นต่อไปก็คือคุณหญิงป้าจะต้องทำทีออกไปช็อปปิ้ง"ริณคิดว่าเย็นๆหน่อยทุกอย่างคงจะเรียบร้อยแล้ว""เอาค่ำๆไปเลยดีกว่า...พอกลับมาถึงจะได้ทำเป็นตกอก ตกใจที่เห็นพ่อกาแฟใส่นมกับหลานเด่นนอนอยู่ในห้องเดียวกัน""ทำไมคุณเด่นจะต้องนอนห้องเดียวกันกับคุณกาแฟใส่นมด้วยล่ะคะ" ป้าสร้อยพูดแทรกขึ้น"เราเป็นสาวเป็นแส้ฟังไม่รู้เรื่องหรอก...คุณหญิงป้าไปละนะ...หลานจ๋า" คุณหญิงป้าเดินกรีดกรายออกไป ขณะไอริณหันมากำชับป้าสร้อยว่าอย่าลืมแช่ไวน์...ทางด้านเรวัติจับวิทวัสแต่งองค์ทรงเครื่องให้ดูดีมีสง่า สมกับเป็นคุณอนาวิน พร้อมทั้งสอนให้ปฏิบัติตัวและพูดจาอย่างไรตอนอยู่ต่อหน้าไอริณ แล้วพาลงมาหาวินซึ่งรออยู่ใต้ตึกคอนโดฯที่พักของเรวัติ...ใกล้ถึงเวลานัด เลอลักษณ์ยังมีสีหน้าเป็นกังวล ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำตามแผนที่ไอริณวางไว้ได้หรือเปล่า ไอริณพยายาม พูดปลุกเร้าความเชื่อมั่นให้ แต่เลอลักษณ์ก็ยังไม่มั่นใจตัวเอง อยู่ดี"อย่าลืมสิ...นี่เป็นอนาคตของแกนะเด่น...ถึงนายกาแฟเขาจะจนไปหน่อย แต่คุณสมบัติกินขาดคนรวยอย่างนายอนาถานั่นอีก...เอาน่า เพื่อนช่วยอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"เลอลักษณ์ถอนใจเฮือก สีหน้าเครียดๆ ไอริณเลยแนะให้ขึ้นไปนอนเล่นในห้องกันก่อน หรือจะนั่งทำสมาธิก็ได้ เลอลักษณ์เห็นดีด้วย เดินตามไอริณขึ้นไปที่ห้องนอน ทรุดตัว ลงนั่ง สูดลมหายใจยาวเพื่อรวบรวมสติ"เอาละนะ...ฉันจะนั่งสมาธิละ" เลอลักษณ์หลับตาลงทันใดนั้น เสียงแตรรถดังขึ้น เลอลักษณ์ถึงกับสะดุ้งโหยง ไอริณปลอบให้ใจเย็นๆ เธอจะลงไปต้อนรับนายกาแฟเอง เพื่อนสบายใจเมื่อไหร่ค่อยตามลงไป เลอลักษณ์พยักหน้า หลับตาเข้าสมาธิต่อ...ครู่ต่อมา ป้าสร้อยเอาน้ำมาเสิร์ฟให้วิน เรวัติ วิทวัสในคราบคุณอนาวิน ไอริณเดินเข้ามา ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจที่เห็นคุณอนาวินมาด้วย ถามเสียงเขียวว่ามาทำไม คุณอนาวินเหลียวมองวินกับเรวัติเลิ่กลั่ก เหมือนจะขอความช่วยเหลือ"ฉันถามคุณไม่ใช่ถามสองคนนี่" ไอริณชี้นิ้วไปที่วินกับเรวัติประกอบคำพูดเรวัติอ้าปากจะอธิบาย ไอริณชี้หน้าสั่งว่าไม่ต้องพูด วินจะพูดบ้าง ไอริณก็หันมาชี้หน้าห้ามเขาเช่นกัน แต่วินไม่สน กลับสั่งไอริณให้หยุดพูด ไอริณคาดไม่ถึงว่าวินจะกล้า จ้องหน้า เขาเขม็งราวกับไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน วินเตือนเธอว่าต้องหัดฟังคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่พูดอยู่คนเดียว ไอริณอ้าปากจะพูด วินสั่งว่าอย่าเถียง ไอริณเลยอ้าปากค้าง"คุณเคยบอกผมว่า อยากจะคุยกับคุณอนาวินเรื่องซ่อมบ้านคุณหญิงป้าของคุณ...ผมเห็นเป็นโอกาสก็เลยกราบเรียนเชิญท่านให้มาด้วย...แล้วท่านก็อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่ามา...คุณรู้ไหมว่า เวลาของเจ้านายผมเป็นเงินเป็นทองขนาดไหน...ดูท่านสิ"ไอริณมองไปที่คุณอนาวิน เห็นเขาทำหน้าเหยเก วิน กลับบอกว่าหน้าตาแบบนี้ของท่าน แสดงว่ากำลังโกรธมาก คุณอนาวินพยักหน้าหงึกๆ เรวัติช่วยเสริมอีกแรงว่าไม่เคยเห็นท่านโกรธขนาดนี้มาก่อน วินแกล้งถามท่านว่าจะกลับเลยไหม คุณอนาวินพาซื่อ ลุกพรวดขึ้นทันที"ครับ...กรุณาพาผมกลับเถอะครับ...ได้โปรด"วินกระตุกแขนคุณอนาวินอย่างแรงให้นั่งลง แล้วหันมาบอกไอริณว่า เวลาที่เจ้านายของเขาโกรธ จะพูดจาสุภาพอย่างนี้ ไอริณรู้สึกแปลกๆ เลยขอตัวออกไปคุยกับเรวัติตามลำพัง ก่อนเดินนำไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน หันมาตำหนิเรวัติที่สั่งให้พานายกาแฟมาคนเดียว แล้วทำไมต้องพ่วงเจ้านายเขามาด้วย"ผมก็ชวนนายกาแฟตามที่คุณสั่งทุกอย่าง...ใครจะไปรู้ว่ามัน...เอ๊ย...เขาจะชวนคุณอนาวินมา""โอ๊ย...แล้วนี่จะทำยังไงดี เสียฤกษ์หมด""ในเมื่อคุณอนาวินมาแล้ว ทำไมคุณไม่ใช้ประโยชน์ ให้เต็มที่ล่ะ...คุณพยายามทำให้เขาหลงรับคุณจนหัวปักหัวปาไม่ใช่เรอะ...โอกาสอย่างนี้หาไม่ได้แล้ว คิดดูให้ดีนะริณ"ไอริณใจเย็นลง สีหน้าใคร่ครวญ ก่อนพยักหน้าช้าๆเห็นด้วย ชวนเรวัติกลับเข้าไปข้างใน รีบปรับสีหน้าและท่าทางเป็นอ่อนหวาน ส่งยิ้มใส่เสน่ห์ให้คุณอนาวิน พลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆยกมือไหว้"ริณต้องขอประทานโทษด้วยค่ะ...เมื่อกี้ริณลองซ้อมเล่นละครน่ะค่ะ""อ๋อ...จะเล่นช่องไหนครับ" คุณอนาวินซื่อบื้อ หลงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง"ช่องแถวๆนี้แหละค่ะ...ฉลองนิตยสารครบรอบ 1 ปี... นึกได้แล้ว ริณจะขอสัมภาษณ์คุณอนาวิน แล้วถ่ายรูปขึ้นปกด้วย" ไอริณตาวาวขึ้นมาทันทีเรวัติกับวินร้องเอะอะว่าไม่ได้อย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย วินอ้างว่าคุณอนาวินถ่ายรูปไม่ติด เรวัติมองเขม้น วินรู้สึกตัวรีบแก้ว่า ที่พูดไปนั้นหมายถึงถ่ายรูปไม่ขึ้น เรวัติช่วยเสริมว่า คุณอนาวินโหงวเฮ้งไม่ดี ลงสัมภาษณ์นิตยสารเล่มไหน เล่มนั้นขาดทุนย่อยยับ"จะเห็นได้ว่า ไม่มีหนังสือเล่มไหนเคยสัมภาษณ์เขาเลย" สามหนุ่มต่างพยักพเยิดสนับสนุนเต็มที่...ในเวลาเดียวกัน อรนุชเดินกระสับกระส่ายอยู่ในห้องนอนของตัวเอง รอโทรศัพท์ของโสภิตา สักพักโสภิตาก็โทร.มาบอกว่าจอดรถรออยู่หน้าบ้าน อรนุชคว้ากระเป๋าถือออกไปทันที เดินจ้ำพรวดๆ ไปขึ้นรถของโสภิตา ถามว่าเอาเสื้อฟอร์มแม่บ้านมาด้วยหรือเปล่า"เอามาตามที่คุณลูกน้ำสั่งทุกอย่างค่ะ"จากนั้นไม่นาน โสภิตาขับรถพาอรนุชมาจอดแอบข้างทางก่อนถึงออฟฟิศของไอริณ อรนุชเปลี่ยนไปใส่ฟอร์มแม่บ้านบริษัทของไอริณ ก้าวลงจากรถตรงไปที่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ส่วนโสภิตาขับเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของบริษัทโดยมีอรนุชซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างตามเข้าไปอย่างไม่มีใครสงสัยครู่ต่อมา โสภิตาเดินเข้ามาในออฟฟิศ เจอจอยเลขาฯหน้าห้องไอริณ ชญานี กับพนักงานอีกคนกำลังเดินสวนออกมา จอยแปลกใจที่เห็นโสภิตา"อ้าว พี่โส...ไหนว่าจะไม่มาไงคะ""พี่ลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในลิ้นชักจ้ะ...เลนแวะเข้ามาเอา...นี่จะกลับกันแล้วหรือ"ชญานีกับพวกกำลังจะออกไปกินข้าว และจะกลับเข้ามาใหม่ โสภิตาจะไปด้วยแต่ขอไปหยิบโทรศัพท์ก่อน ทำเป็นเดินมาที่โต๊ะทำงานหยิบกุญแจมาไขลิ้นชัก พวกชญานีมัวแต่คุยกันเลยไม่ทันสังเกตเห็นโสภิตาวางถุงกระดาษไว้ใต้โต๊ะ หยิบกุญแจอีกพวงหนึ่งมาวางบนโต๊ะดูความเรียบร้อยแล้วเดินมาหาพวกชญานีตอนที่ทุกคนกำลังเดินไปที่บันได สวนกับอรนุชในคราบแม่บ้านของบริษัท ทำทีเข็นเครื่องดูดฝุ่นออกมาทำความสะอาดแถวนั้น โดยไม่มีใครสนใจเพราะเห็นเป็นเรื่องปกติ อรนุชเดินรี่ไปที่โต๊ะทำงานของโสภิตา หยิบกุญแจกับถุงกระดาษ ไปที่ห้องทำงานของไอริณ เหลียวซ้ายแลขวาไขกุญแจเข้าไปแล้วปิดประตูตามอย่างรวดเร็วอรนุชหยิบถุงมือจากถุงกระดาษขึ้นมาสวม เดินมาที่โต๊ะทำงานไอริณ กวาดข้าวของบนนั้นลงพื้น หยิบเอกสารต่างๆ ขึ้นมาฉีกอย่างสะใจ ทั้งคอมพิวเตอร์ รูปถ่ายของไอริณถูกทำลายจนเสียหาย ก่อนหยิบกระป๋องสีสเปรย์ออกมาฉีดไปตามผนังห้อง จนเลอะเทอะไปหมด"ไม่เคยเห็นห้องทำงานห้องไหนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย...เพื่อนริณ"อรนุชเก็บกระป๋องสีใส่ถุง เดินไปที่ประตู เช็ดลูกบิดด้วยถุงมือที่ใส่อยู่ ก่อนเปิดออกไปหันมาชื่นชมผลงานของตัวเอง พร้อมกับสำรวจไปรอบๆว่าไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ ปิดประตูห้อง ล็อกกุญแจอย่างเดิมoooooooโสภิตากินอาหารช้าๆเพื่อถ่วงเวลา คะเนว่า อรนุชน่าจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จึงเรียกเด็กเสิร์ฟ มาเก็บเงิน ระหว่างที่รถของโสภิตาใกล้จะถึงออฟฟิศ อรนุชนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างสวนออกมา โสภิตาชำเลือง มองอรนุชแวบหนึ่ง โดยที่จอย ชญานีกับพนักงานอีกคนซึ่งติดรถมาด้วยมัวแต่คุยกันเลยไม่ทันสังเกตเห็น...หลังจากกินข้าวเสร็จ ไอริณกับเลอลักษณ์ช่วยป้าสร้อยยกสำรับเข้าไปเก็บในครัว คุณอนาวินเผลอตัวรีบลุกขึ้นจะช่วย วินเหยียบเท้าเขากดไว้อย่างแรงจนหน้าเบ้ ขณะพวกผู้หญิงเก็บจานเข้าครัว"ผมว่าท่านนั่งจะดีกว่ามั้ยครับ""ดีเหมือนกันครับ" คุณอนาวินยิ้มแหย ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งอย่างเดิม"นั่งเฉยๆ...เพราะเวลานี้ นายคืออนาวิน" วินจ้องหน้าคุณอนาวินเขม็ง...ด้านไอริณวางถ้วยชามลงบนโต๊ะในครัว หันไปสั่งป้าสร้อยออกไปดูจำรัสว่ากินข้าวหรือยัง พอกำจัดป้าสร้อยไปพ้นทางแล้ว ไอริณเดินตามแผนขั้นต่อไป"เดี๋ยวแกออกไปนั่งคุยกับนายกาแฟนะ...คุยไปแล้วก็คอยเติมไวน์ให้เขาดื่มไปจนกว่าจะเมาฟุบ...ส่วนฉันก็จะแยกเจ้านายเขาไปคุยเรื่องธุรกิจ"ยังเหลือวัติอีกคนนึง"ไอริณนิ่งคิดอยู่อึดใจ เดินไปที่ประตูห้องรับแขก พยักหน้าเรียกเรวัติให้มาหา เรวัติหันมาถามวินว่าจะเอาอย่างไรดี วินแนะให้ลองไปฟังเธอก่อน เรวัติพยักหน้า เดินตามไอริณ ไปที่ห้องครัว คุณอนาวินชักหวาดๆชวนวินกลับบ้าน วินหันมาส่งเสียงดุให้อยู่เฉยๆ ปล่อยเรื่องกลับบ้านให้เขาเป็นคนตัดสินใจเอง คุณอนาวินหน้าจ๋อยไอริณขอให้เรวัติออกไปคุยถ่วงเวลาป้าสร้อย อย่าเพิ่ง ให้กลับเข้าบ้าน เรวัติโวยวายลั่น ไอริณไม่สนใจหันไปถามเลอลักษณ์ว่าต้องใช้เวลาเผด็จศึกนายกาแฟนานเท่าไหร่ เลอลักษณ์ว่าขึ้นอยู่กับเขาคอแข็งแค่ไหน"สี่ชั่วโมงพอมั้ย""สี่ชั่วโมง...พวกคุณจะให้ผมคุยอะไรกับป้าสร้อยตั้งสี่ชั่วโมง""ถ้าไม่รู้จะคุยอะไรก็ขับรถพาป้าสร้อยไปเที่ยว" ไอริณชักรำคาญ เรวัติกุมขมับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันทีoooooooขณะอรนิชและพีรเทพกำลังปรึกษาเรื่องหาฤกษ์แต่งงานกับเจ้าสัวเจริญอยู่ที่ห้องรับแขก อรนุชเดินเลยขึ้นบ้านโดยไม่มองใคร เจ้าสัวเจริญมองอย่างแปลกใจว่าเป็นอะไรไป อรนิชอาสาจะไปดูให้ ลุกตามพี่สาวขึ้นไปที่ห้องนอน ถามด้วยความเป็นห่วงว่าไปไหนมา อรนุชหันมามอง ค่อยๆยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ"พี่ลูกน้ำหัวเราะอะไรคะ""หัวเราะนังเพื่อนริณของพี่...พรุ่งนี้มันจะต้องอกแตกตายเมื่อไปถึงที่ทำงาน"อรนิชสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น อรนุชเล่าว่าไปตกแต่งภายในห้องทำงานให้ไอริณใหม่ สวยจนบอกไม่ถูก...ในเวลาเดียวกัน ไอริณชวนคุณอนาวินออกไปคุยเรื่องปลวกกินบ้านคุณหญิงป้าที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน โดยคุณอนาวินนั่งชำเลืองมองเธออย่างระวังตัวตลอดเวลา ไอริณ อยากรู้ว่าเขาจะแก้ไขอย่างไร คุณอนาวินแนะให้ฉีดยาฆ่าปลวก พอพวกมันตายก็จะไม่มากินบ้านอีก ไอริณชักงงๆทำไมถึงไม่คิดจะซ่อมแซมบ้าน"อันนี้ต้องสุดแต่เจ้าของบ้านครับ...อยากซ่อมก็ซ่อม ไม่อยากซ่อมก็ไม่ต้องซ่อม""คุณหญิงป้าท่านต้องการซ่อมค่ะ...ริณถึงได้มาปรึกษาคุณ""ปรึกษาผมคงไม่ได้ความ...ต้องปรึกษาคุณอนาวินครับ" คุณอนาวินตัวปลอมเผลอตัวอีกจนได้ แต่คราวนี้ไหวตัวทัน รีบกลบเกลื่อนว่า คุณอนาวินก็คือตัวเขาเอง ไอริณ จ้องหน้าเขาอย่างแปลกใจ...ฝ่ายเลอลักษณ์พยายามจะมอมไวน์วินตามแผนที่ไอริณวางไว้ วินแค่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบนิดเดียว อ้างว่าปกติจะไม่แตะต้องด้วยซ้ำ ที่จิบก็เพราะเกรงใจเธอ เลอลักษณ์แปลกใจแกมทึ่งที่วินเป็นผู้ชายแต่กลับไม่ดื่ม"ผู้ชายที่ไม่ดื่มก็มีนี่ครับ""พี่คิม...อดีตแฟนของเด่นน่ะค่ะ เขาชอบดื่ม เด่นก็เลยดื่มเป็นเพื่อนเขา""ไม่ดีหรอกครับ ดื่มมากๆเป็นอันตรายกับสุขภาพ บางครั้งครองสติไม่อยู่อาจจะเสียทีพวกสิบแปดมงกุฎที่ถือโอกาสเอารัดเอาเปรียบได้...สมัยนี้น่ะไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละครับ ทั้งผู้ชายผู้หญิง...ผู้ชายดีๆถูกผู้หญิงพยายามจับก็เพราะดื่มเหล้าจนขาดสตินี่แหละครับ...พระพุทธเจ้าท่านถึงได้บัญญัติไว้ในศีลข้อห้าที่ว่าห้ามดื่มสุรายังไงล่ะครับ"เลอลักษณ์ร้อนตัวขึ้นมาจนไม่กล้าสบตากับวิน...ส่วนไอริณยังคงปรึกษาคุณอนาวินว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี คุณอนาวินเห็นว่าเรื่องซ่อมเป็นเรื่องใหญ่ เพราะบ้านคือวิมานของเรา ดังนั้น เขาจะต้องนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุมบริษัทก่อน"ซ่อมบ้านเนี่ยนะคะ" ไอริณมึนตึบ"ครับ...เพราะว่าบ้านคือวิมานของเรา ซ่อมบ้านก็คือ... ซ่อมวิมาน...ใช่ครับ...ซ่อมวิมาน" คุณอนาวินชี้แจงแบบตะกุกตะกัก ทันใดนั้น มีเสียงเรียกไอริณดังขึ้นด้านหลัง ไอริณกับคุณอนาวินหันไปมอง เห็นเลอลักษณ์ยืนสะพายกระเป๋าถือเรียบร้อยเตรียมกลับ ในมือมีผ้าเช็ดหน้าคอยซับหัวตาอยู่ ไอริณตกใจ รีบเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เลอลักษณ์ส่ายหน้า น้ำตาร่วงพรู"เด่น...นี่...นี่หมายความว่า นายกาแฟปลุกปล้ำ..."ไอริณพูดยังไม่ทันจบประโยค เลอลักษณ์รีบเอามือปิดปาก "เปล่า...อย่าพูดอย่างนั้น บาปหนักเชียวนะ""เกี่ยวอะไรกับบาปด้วย""คุณกาแฟเป็นคนดี...ความดีของเขาทำให้ฉันตื้นตันจนน้ำตาไหล...ฉันต้องกลับบ้านแล้ว...ไปละนะจ๊ะ"ไอริณรีบเดินตามเพื่อนซึ่งเดินจ้ำพรวดๆไปที่จอดรถ คุณอนาวินมองตามงงๆ...ครู่ต่อมา ไอริณกลับเข้าไปในห้องรับแขกด้วยความหงุดหงิด มองหาวินแต่ไม่พบ จึงเดินเลยเข้าไปในครัว เห็นวินยืนหันหลังให้ กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ไอริณถามว่าเขาพูดอะไร เลอลักษณ์ถึงได้วิ่งแจ้นกลับบ้านแทบไม่ทัน"พูดปกติ...พูดธรรมดา...ไม่มีอะไรแปลกแหวกแนว"ไอริณเจ็บใจมองเขาอย่างเข่นเขี้ยว...ขณะเดียวกัน คุณอนาวินเข้ามาในห้องรับแขก กวาดตามองหาไม่เจอใครสักคน เห็นแก้วไวน์ที่เลอลักษณ์กับวินกินค้างไว้ จึงเดินรี่มาหยิบแก้วของวินซึ่งยังอยู่เต็มแก้วขึ้นจิบ เลียริมฝีปากไปมา แล้วกระดกจนหมดแก้ว เหลียวซ้ายมองขวาเห็นปลอดคน หยิบขวดไวน์มารินเติม"เสียดายของ...ต้องกินให้หมด" คุณอนาวินดื่มอย่างสบายอกสบายใจทางด้านไอริณทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ถามวินว่าเจ้านายของเขาเรียนจบอะไรกันแน่ วินแปลกใจว่าถามทำไม ไอริณตั้งข้อสังเกตว่าตลอดเวลาที่คุยกันเรื่องซ่อมบ้านคุณหญิงป้า เขากลับบอกว่าต้องเอาเข้าที่ประชุม วินแก้ตัวแทนว่าท่านเป็นคนรอบคอบ"ฉันถามเขาว่าทำไม...คำตอบของเขาก็คือ เพราะบ้านเป็นวิมานของเรา"วินตีหน้าตาย "ทำไม...ท่านก็พูดถูกนี่...บ้านคือวิมานของผู้ที่อยู่อาศัย ฉะนั้นจะปลูกสร้างหรือตกแต่งอะไรก็ต้องรอบคอบ...ถ้ายังไง ผมจะเรียนคุณอนาวินให้แวะไปดู แล้วมาปรึกษากันต่อไป""เจ้านายคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลยใช่มั้ย และคุณเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลทุกสิ่งทุกอย่างให้"วินไม่ตอบ ขยับจะเดินออกไป ไอริณร้องห้าม วินอ้างว่าต้องพาเจ้านายกลับบ้าน ไอริณกางแขนวางไว้ ไม่ยอมให้กลับจนกว่าเขาจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเจ้านายของเขามาให้หมด"ผมรู้แค่ท่านเรียนจบสถาปนิก""แต่เท่าที่ฟัง ฉันว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถาปนิกเลย""ก็สุดแล้วแต่คุณจะคิด"วินเดินเข้าใกล้ไอริณมากขึ้น ดวงตาจ้องมองเธอเขม็ง ขอร้องแกมบังคับให้เธอหลีกทาง ไอริณเห็นท่าทางเอาจริงของวิน รีบหลีกทางให้อย่างไม่ค่อยพอใจ วินยิ้มนิดๆก่อนเดินกลับไปที่ห้องรับแขก แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นคุณอนาวินเมาฟุบอยู่กับโต๊ะ พร้อมขวดไวน์เปล่า 3 ขวด รีบเดินเข้ามาเขย่าตัวเรียก คุณอนาวินตาปรือมองดู"คุณอนาวิน ผมขอลาออกจากตำแหน่ง" วิทวัสในคราบคุณอนาวินคอพับหลับไปทันทีที่พูดจบไอริณตามเข้ามา ยืนมองคุณอนาวินที่นอนหมดสติ "เป็นอะไรไปล่ะ""ซัดไวน์เข้าไป 3 ขวดน่ะสิ" วินดึงตัวคุณอนาวินขึ้น เอาแขนคล้องคอ แล้วกึ่งลากกึ่งพยุงออกไป ไอริณมองตาม ก่อนเบือนหน้ามามองขวดไวน์เปล่าอย่างครุ่นคิด...ด้านเรวัติพาป้าสร้อยเดินวนไปเวียนมาซื้อของในตลาดสดจนพากันหมดเรี่ยวแรง พอไอริณโทร.มาบอกให้กลับได้แล้ว เรวัติถึงกับขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ต้องหาเรื่องเดินวนตลาดอีกรอบoooooooวินพยุงวิทวัสที่เมาไม่ได้สติเข้ามาโยนไว้ที่เตียงนอนภายในเรือนหลังเล็กของตน แล้วออกมาที่ห้องรับแขก ยังไม่ทันได้นั่ง อรนุชโทร.มาจิกให้ออก ไปซื้อของเป็นเพื่อน วินทำท่าอิดออดไม่อยากไป อรนุชต้องตื๊อจนวินใจอ่อน"ขอบคุณค่ะพี่วิน น้ำเกรงใจ๊ เกรงใจพี่วิน...เกรงใจไปหมดเลย...อีกชั่วโมงครึ่งพบกันค่ะ"อรนุชวางสายอย่างชื่นบาน วันนี้เธอลอบเข้าไปป่วนห้องทำงานของไอริณจนป่นปี้ แถมยังล่อหลอกวินให้ออกมาพบตามแผนมัดมือชก เท่ากับเธอโชคดีถึงสองเด้ง จากนั้นจึงโทร.หาคิมหันต์ สั่งให้มาคอยดักถ่ายรูปเธอกับวิน แต่ต้องทำเหมือนแอบถ่าย คิมหันต์รับคำสั่งรีบคว้ากล้องออกจากห้องพักทันที...วิทวัสรู้สึกตัวตื่นขึ้น มองเพดานอย่างพร่ามัว ปวดหัวตุบๆเลยหลับตาลงอีกครั้ง เสียงวินเรียกให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำดังขึ้น วิทวัสสะดุ้งโหยง ลืมตาโพลง หันขวับไปตามเสียง เห็นวินกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก"ฉันจะออกไปธุระข้างนอก...คืนนี้นายจะค้างที่นี่หรือว่าจะกลับไปที่คอนโดฯก็ได้...หรือถ้าหิวจะโทร.สั่งอะไรมากินก็ได้" วินเปิดกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทออกมาวางที่โต๊ะหัวเตียงก่อนเดินออกไป วิทวัสมองตาม สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ รีบสำรวจดูเสื้อผ้าตนเองว่ายังอยู่ครบไหม ด้วยเข้าใจผิดคิดว่าวินเป็นเกย์...ที่บ้านเจ้าสัวเจริญ ในขณะวินกำลังคุยกับเจ้าสัวเจริญอยู่ที่ห้องรับแขก อรนุชซึ่งเสื้อผ้าหน้าผมดูสวยงามเป็นพิเศษ เดินเข้ามาสมทบ สงสัยว่ากำลังคุยอะไรกัน"พ่อกำลังบอกเขาว่า ยัยลูกนกกับพีรเทพกำลังจะได้ฤกษ์แต่งงานแล้ว...ความจริงพ่ออยากให้ลูกน้ำแต่งก่อนตามธรรมเนียม เพราะลูกน้ำเป็นพี่""ตายแล้ว...คุณพ่อนี่...พูดต่อหน้าพี่วินอย่างนี้ น้ำก็เขินแย่น่ะสิคะ" อรนุชทำอายม้วน"เขินอะไรกัน เรื่องมีลูกมีผัวเป็นเรื่องธรรมชาติ...จริงมั้ย...คุณวิน"วินอึดอัด แต่ก็รับคำไปแบบแกนๆ เจ้าสัวเจริญเลยเหมาเอาเองว่าวินเห็นด้วยเรื่องแต่งงาน วินเกรงว่าเรื่องชักจะไปกันใหญ่ รีบตัดบท ชวนอรนุชไปกันได้แล้ว...ครู่ต่อมา อรนุชหลอกล่อวินมาที่ร้านขายเพชรตามแผน คิมหันต์ซึ่งรออยู่แถวนั้น เห็นอรนุชหันมาส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ ก้มหัวเล็กน้อยเป็นการตอบรับ แล้วทำเป็นดูโน่นดูนี่ รอตอนที่อรนุชเกาะแขนวินเข้าร้านขายเพชร คิมหันต์คว้ากล้องขึ้นมาถ่ายรูปไว้ แล้วตามเข้าไปในร้าน ทำเป็นเลือกดูแหวนเพื่อหาจังหวะถ่ายรูปชัดๆผู้จัดการร้านรีบเดินเข้ามาไหว้ทักทายอรนุชอย่างคุ้นเคย ก่อนหันไปไหว้วินด้วยสีหน้ายิ้มๆกระเซ้าอรนุชว่าพาคนพิเศษมาเลือกซื้อแหวนหรือ อรนุชรับคำชายตามองวิน อย่างหวานหยด ผู้จัดการร้านหยิบกล่องที่มีแหวนเพชรเม็ดเป้งน้ำงามขึ้นมาวางตรงหน้าสองหนุ่มสาวหลายกล่อง อรนุชเอียงคอทำแอ๊บแบ๊ว ถามวินว่าวงไหนสวย"สวยทุกวงนั่นแหละครับ""ไม่เอาค่ะ...น้ำอยากให้พี่วินช่วยตัดสินใจด้วย"ผู้จัดการร้านถามว่าจะเลือกแหวนหมั้นหรือ วินหยุดกึก อรนุชออดอ้อนวินเลือกแหวนให้เธอหน่อย คิมหันต์สบโอกาสค่อยๆยกกล้องขึ้นจะถ่ายรูป ผู้จัดการร้านหันมาเห็นพอดี ร้องเอะอะขึ้น ทุกคนในร้านรวมทั้งวินกับอรนุชหันไปมอง อรนุชตกใจ เห็นคิมหันต์วิ่งหนีออกจากร้าน ผู้จัดการตะโกนเรียก รปภ.จับตัวไว้ อรนุชร้องห้ามว่าไม่ต้องตาม ทุกคนแปลกใจหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน อรนุชรู้สึกตัวรีบกลบเกลื่อน"เขาคงแค่อยากได้รูปน้ำ...คือ...เป็นธรรมดาของเซเลบฯอย่างพวกเราที่เวลาไปไหนจะมีคนคอยถ่ายรูปด้วยความชื่นชมตลอดเวลา"น้องลูกน้ำทราบได้ยังไงครับว่าเขาจะถ่ายรูปน้องลูกน้ำ เขาอาจจะเข้ามาดูช่องทางเพื่อมาทำโจรกรรมก็ได้"ผู้จัดการร้านเห็นด้วยกับวิน อรนุชตีหน้าซื่อ อ้างว่าเห็นผู้ชายคนนั้นถือกล้องถ่ายรูป พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ ลุ้นแทบแย่ด้วยเกรงว่าคิมหันต์จะถูกจับได้"โอย...ใจยังสั่นไม่หายเลย...ถ้าพี่วินไม่เชื่อลองจับดูสิคะ" อรนุชจับมือวินจะทาบอกตัวเองวินสะดุ้งโหยง ดึงมือกลับแทบไม่ทัน บอกว่าเชื่อแล้ว ผู้จัดการร้านถามอรนุชว่าตกลงจะเลือกวงไหน อรนุชทำเนียน หยิบแหวนเพชรที่ถูกใจขึ้นมาถามวินว่าดีไหม วินหลงกล เออออว่าสวยมาก อรนุชรีบกราบที่อกเขางามๆขอบคุณที่ซื้อแหวนให้ วินถึงกับใบ้กิน หนีไม่ออก จำใจหยิบเครดิตการ์ดส่งให้ผู้จัดการร้านเป็นค่าแหวน...ต่อจากนั้น วินชวนอรนุชไปนั่งกินไอศกรีมเพื่อดับความร้อนอกร้อนใจ ขณะวินกำลังตักไอศกรีมจะเอาเข้าปาก อรนุชดึงช้อนจากมือแล้วอาสาจะป้อนให้ วินเกี่ยงขอกินเอง"พี่วิน...ขอให้น้ำได้ตอบแทนความใจดีมีเมตตาที่พี่วินมีต่อน้ำเถอะนะคะ"อรนุชยกช้อนมาจ่อปากวิน โต๊ะอื่นๆพากันชำเลืองมอง วินรีบกินด้วยเกรงจะตกเป็นเป้าสายตา อรนุชได้คืบจะเอาศอก ขอให้วินป้อนคืน วินทำท่าอึกๆอักๆอรนุชทำทีหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา ตัดพ้อว่าเขารังเกียจเธอใช่ไหม วินปรายตามองไปโต๊ะอื่น เห็นแต่ละคนมองแบบลุ้นเอาใจช่วย วินตัดสินใจหยิบช้อนป้อนให้อรนุช ทุกคนตบมืออย่างโล่งใจ อรนุชทำเขินอาย ขณะที่วินทำหน้าไม่ถูก...หลังจากแวะส่งอรนุชที่บ้านของเธอแล้ว วินแวะไประบายความอัดอั้นกับเรวัติ เรวัติเดินมาตบไหล่เหมือนเป็นการให้กำลังใจ แนะวินให้คิดในแง่ดีเข้าไว้ว่า มีผู้หญิงสาวสวยถึงสองคนมารุมรัก"แล้วแกจะเอาบ้างมั้ย""ไม่เอา...ฉันไม่สามารถที่จะเลี้ยงม้าพยศถึงสองตัวพร้อมๆกัน"วินถอนใจ เหนื่อยหน่าย เรวัตินิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนนำเสนอสองวิธีในการแก้ปัญหา ข้อแรก วินต้องถามใจตัวเองว่าชอบใคร แล้วก็เลือกเอาคนนั้น หรือข้อสอง หาแฟนที่จะจริงจังหวังแต่งให้เจอ แค่นี้สองสาวสุดแสบคงจะยอมออกไปจากชีวิตเขา วินเอนตัวพิงพนักหลับตาลงอย่างอ่อนใจรุ่งเช้า จอยกับแป๋วไขกุญแจเปิดประตูห้องทำงานไอริณเข้าไปแล้วแทบลมจับ จอยรีบโทร.ตามไอริณให้มาที่ออฟฟิศด่วน ไอริณวางสายแล้วก้มลงจูบแก้มคุณหญิงป้าอย่างรีบร้อน"อ้าว...แล้วไม่รับประทานข้าวต้มก่อนหรือลูก""ไม่ล่ะค่ะ...เกิดเรื่องอะไรที่ออฟฟิศก็ไม่รู้...จอยทำเสียงเหมือนจะร้องไห้" ไอริณรีบออกไปทันทีในเวลาต่อมา ไอริณเดินแกมวิ่งมาที่ออฟฟิศ เห็นทุกคนยืนมุงอยู่หน้าประตูห้องทำงานของเธอ เลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น พนักงานหันมามอง ก่อนหลีกทางให้ ไอริณเห็นสภาพห้องแล้วแทบช็อก เอกสารถูกฉีกกระจัดกระจายข้าวของถูกทำลายเสียหาย ตามผนังห้องมีสีสเปรย์ฉีดพ่นข้อความเต็มไปหมด"ปีใหม่แล้ว...เมื่อไหร่จะตายเสียที ฮ่าๆๆ""โอ้โห...ห้องสวยจัง"รวมทั้งคำหยาบอีกมากมาย ไอริณกรีดร้องลั่นอย่างแค้นใจ จ้ำพรวดๆไปที่รถ บึ่งไปหานังอรนุชตัวแสบที่ออฟฟิศทันที ไม่นานนักไอริณก้าวฉับๆเข้ามาในออฟฟิศของอรนุช ท่ามกลางความตกใจของพวกพนักงานกับท่าทีที่เอาเรื่องของเธอ เลขาฯหน้าห้องอรนุชรีบขวางไม่ให้เข้า ไอริณผลักเธอจนกระเด็น เปิดประตูห้องเข้าไป แล้วรีบปิดล็อก"อ้าว...เพื่อนริณ...วันนี้ลมอะไรพัดมาจนถึงที่นี่จ๊ะ" อรนุชทำเป็นไม่รู้เรื่อง"ลมแค้นไง นังเพื่อนน้ำ" ไอริณพุ่งเข้าใส่โดยที่อรนุชไม่ทันตั้งตัว จิกหัวลากจากเก้าอี้แล้วตบซ้ายตบขวาทั้งเข่าทั้งศอกประเคนใส่เป็นชุด จนกระเด็นล้มคว่ำลงไปกองกับพื้น"นังริณ แกถือดียังไง" อรนุชชี้หน้าไอริณอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ"นังลูกน้ำ...แกบังอาจล้วงคองูเห่า...แกตาย"ไอริณตามเข้าไปหมายจะซ้ำ อรนุชคว้าของใกล้มือฟาดสวนเข้าใส่เต็มๆจนไอริณถึงกับเสียหลัก เซถลาอรนุชตั้งหลักได้ ย่างสามขุมเข้าหา กระชากผมไอริณขึ้นมาตบบ้าง ทั้งสองสาวเข้าตะลุมบอนกันอุตลุด เสียงทะเลาะตบตีกันดังโครมครามออกมานอกห้อง เลขาฯหน้าห้องอรนุชได้สติรีบวิ่งไปตามอรนิชกับพีรเทพมาช่วยกันห้ามทัพ อรนิชแนะให้รีบตามตำรวจมาจัดการ ก่อนที่สองสาวจะฆ่ากันตายไปเสียก่อน"พี่กลัวจะอื้อฉาว...เอาอย่างนี้...ไปหานกหวีดมา...เร็ว... ไปช่วยกันหานกหวีดมา"พวกพนักงานต่างแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง...ขณะที่สองสาวผลัดกันรุกผลัดกันรับโดยไม่มีใครยอมใครต่างฝ่ายต่างหัวกระเชิง บอบช้ำเต็มที ทันใดนั้นมีเสียงนกหวีดดังขึ้นที่หน้าห้อง ทั้งอรนุชและไอริณต่างหยุดกึก"เสียงอะไร""ตำรวจ" ไอริณมองหน้าอรนุชเลิ่กลั่กฝ่ายพีรเทพเป่านกหวีดอีกครั้ง สักพักประตูห้องทำงานค่อยๆเปิดออก ทุกคนต่างจ้องมองเป็นตาเดียวกัน ไอริณ กับอรนุชในสภาพสะบักสะบอมเดินกอดคอกันออกมาด้วยสีหน้าประหนึ่งว่ารักกันหนักหนา ไอริณถามหาตำรวจอยู่ที่ไหน อรนิชสบตาพีรเทพ แล้วบอกว่าไม่มี สองสาวส่งเสียงขึ้นพร้อมกัน"ไม่มี"อรนิชกับพีรเทพพยักหน้าแทนคำตอบ สองสาวต่างปล่อยมือจากกันทันที อรนุชหันไปถามน้องสาวว่า หมายความว่าอย่างไร ไอริณสวนขึ้นทันที"ก็หมายความว่าน้องสาวแกสตรอ...น่ะสิ...ทั้งพี่สาวทั้งน้องสาวเหมือนกันไม่มีผิด"อรนิชหันไปอ้อนพีรเทพให้จัดการไอริณแทนเธอด้วย พีรเทพพยายามทำท่าเข้มแข็ง ต่อว่าไอริณว่าไม่ควรทำอย่างนี้ ไอริณได้ทีปั่นหัวอรนิช แกล้งกระเซ้าพีรเทพว่า ตอนอยู่ลับหลังยัยลูกนกกระจอกไม่เห็นพูดกับเธออย่างนี้ สองศรีพี่น้องหันขวับจ้องหน้าพีรเทพเขม็ง"คำก็น้องริณคะ สองคำก็น้องริณขา...พี่อยากพบน้องริณ...น้องริณจะให้พี่พบได้เมื่อไหร่คะ""พี่พีพูดกับมันอย่างนั้นหรือคะ""ตอบลูกนกกระปูดไปสิคะ พี่พีขา...ทำไมไม่ตอบเขาไปล่ะคะ..." ไอริณยิ้มหยัน แล้วหันไปทางอรนุช "นังลูกน้ำ...แล้วเจอกัน" ไอริณสะบัดหน้า เดินเชิดออกไปoooooooไอริณพาหน้าตาบอบช้ำกลับไปที่ออฟฟิศตัวเองท่ามกลางสายตาของเหล่าลูกน้อง จอยรีบเดินตามเจ้านายไปที่ห้องทำงานเลอลักษณ์ ไอริณถามเพื่อนว่าเห็นห้องของเธอแล้วใช่ไหม"เห็นเขากำลังช่วยกันล้างอยู่...ไปหาหมอทำแผลกันเถอะ""ไม่จำเป็น ทำเองได้...จอย...ไปซื้อยาทาแก้ฟกช้ำดำเขียวมา"จอยรีบออกไปจัดการให้ เลอลักษณ์ชวนไอริณกลับบ้าน จะได้ไปสงบสติอารมณ์ไอริณไม่พูดอะไร เดินกลับไปกลับมาช้าๆพลางนึกหาวิธีแก้เผ็ดอรนุช...ขณะเดียวกัน อรนุชนั่งหน้าบึ้งตึงหัวกระเซิงให้น้องสาวทำแผลใส่ยา และหวีผมให้กลับเข้าที่เข้าทางแล้วนึกขึ้นได้ หันมาสั่งพีรเทพไปกำชับทุกคนในบริษัทคอยระวังคนแปลกหน้าดีๆ เพราะไอริณจะต้องกลับมาแก้แค้นเธออีก จังหวะนั้นประตูห้องทำงานของอรนุชเปิดออก รุทธ์ก้าวเข้ามาอย่างรีบร้อน ตกใจเมื่อเห็นสภาพของน้องสาว"ไม่ได้เอามือมาหรือคะ ถึงไม่เคาะประตูก่อน" อรนุชเหวี่ยงใส่ทันที"พอดีพวกข้างนอกบอกว่า ไอริณบุกมาตบตีลูกน้ำถึงในห้อง...พี่เลยรีบเข้ามาดู""พี่รุทธ์ต้องทำลายมัน...รวบหัวรวบหางมัน ประจานมัน ทิ้งมัน ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้มันอับอายจนต้องหลีกลี้ หนีหน้าไปจากวงสังคม ให้ฆ่าตัวตายได้ยิ่งดี" อรนุชสีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น"มันเรื่องอะไรกัน เขาถึงบุกมาอาละวาดถึงนี่""ไม่ต้องถามไปจัดการทุกอย่างตามที่น้ำสั่งไม่อย่างนั้น...น้ำจะไม่ให้เงินพี่รุทธ์ใช้""ฉันเป็นพี่แกนะ ยัยน้ำ...จะพูดอะไรก็ให้เกียรติกันบ้าง""ถ้าอยากได้เกียรติ พี่รุทธ์ก็ต้องทำตัวให้มีเกียรติก่อน...ลูกนกไปกับพี่...พี่พีดูแลออฟฟิศไป...ส่วนพี่รุทธ์ไปคิดแผนการให้ออก" อรนุชหยิบแว่นดำมาสวม แล้วลุกขึ้นคว้ากระเป๋าถือเดินออกไป อรนิชวิ่งตาม"พี่น้ำจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือคะ""เปล่า...พี่จะไปหาคุณแม่พี่วิน ไปทั้งๆเสื้อผ้าขาดวิ่นอย่างนี้แหละ" อรนุชยิ้มเจ้าเล่ห์...ด้านคุณหญิงป้าเห็นไอริณกลับถึงบ้านในสภาพสะบักสะบอม ตกใจ ถึงกับทำหนังสือที่กำลังอ่านอยู่หลุดมือตกพื้น ถามว่าไปทำอะไรมา ไอริณเล่าว่าไปตบกับนังลูกน้ำยุงลายมา"ตายจริง...วงศ์ตระกูลเราไม่เคยมีใครไปตบตีกับใครเลยนะจ๊ะ...แต่ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรก คราวหน้าถ้ามีอีกอย่าลืมเรียกคุณหญิงป้าด้วยนะลูก"ไอริณรับปากว่า ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีกจะเรียนเชิญท่านทันที แล้วขอตัวขึ้นไปพักผ่อนoooooooขณะเดียวกันบุปผากำลังปรึกษากับอรอุมาเรื่องจะไปเที่ยวเกาหลี อรนุชเดินเข้ามาหา ถอดแว่นดำออก ถลาเข้ามากอดบุปผา แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ขอให้ช่วยเธอด้วย บุปผามองหน้าอรนุชแล้วตกใจ สงสัยว่าไปโดนอะไรมา"น้ำถูกรังแกค่ะ...ถูกรังแกโดยที่น้ำไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย ไม่เชื่อคุณแม่ลองถามลูกนกดูสิคะ"อรนิชยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับหัวน้ำตาด้วยความสงสารพี่สาว บุปผาขอให้อรนุชเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง อรนุชบีบน้ำตาเล่าเรื่องโกหกเป็นฉากๆ บุปผาฟังแล้วขัดใจอย่างมาก รีบโทร.ตามลูกชายให้กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้ วินอ้างว่าติดประชุมยังกลับไม่ได้ บุปผาไม่ฟัง สั่งให้เขาไปตามอาทรมาเข้าประชุมแทน พอวินมาถึงบ้าน บุปผาต่อว่าที่เขาซื้อแหวนหมั้นให้อรนุชแล้วไม่บอกพ่อกับแม่สักคำ วินปฏิเสธว่าไม่ได้หมั้น"ตาวิน...ผู้ชายที่ซื้อแหวนเพชรให้ผู้หญิงใส่นิ้วนางข้างซ้าย มีจุดประสงค์อยู่เพียงอย่างสถานเดียวคือต้องการจะหมั้นหมาย"วินอ้ำอึ้ง เถียงไม่ออก บุปผาเลยบอกให้หยุดเรื่องนี้ ไว้ก่อน แล้วถามว่าสังเกตเห็นเสื้อผ้าหน้าตาของน้องหรือเปล่า วินเห็นแล้ว และอยากรู้ว่าเธอไปทำอะไรมา อรนุชฟ้องว่าไอริณเป็นคนทำ บุปผาเสริมว่าไอริณที่เธอหลงเมตตาเอ็นดูเพราะเห็นว่าเป็นแฟนซีรี่ส์เกาหลีด้วยกัน แต่แล้วแม่นั่นกลับบุกไปทำร้ายอรนุชถึงที่ทำงาน"ไอริณน่ะหรือครับ""ใช่...ถามอย่างนี้แสดงว่ารู้จักสนิทสนมกับเขาใช่มั้ยล่ะ""เปล่าครับ""อย่าโกหก...ไม่อย่างนั้นหนูลูกน้ำคงไม่สะบักสะบอมงอมพระรามอย่างนี้หรอก...เรื่องนี้คิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย...นอกจากไอริณอิจฉาหนูลูกน้ำที่ประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน ทั้งการเงิน...การงาน และความรัก"อรนุชสวมบทนางเอกแม่พระ บอกบุปผาว่าอย่าเพิ่งไปโทษคุณไอริณ บุปผาถึงกับออกปากชมว่าอรนุชจิตใจงามเหลือเกิน ขนาดไอริณทำกับเธอขนาดนี้ยังเรียกแม่นั่นว่า "คุณ" อีก"น้ำน่ะไม่อยากจะกล่าวโทษคุณไอริณ""ไม่กล่าวได้ไงในเมื่อเขาตบหนูซะกระเซอะกระเซิงขนาดนี้...ตาวิน พาแม่ไปพบแม่ไอริณเดี๋ยวนี้ แม่จะได้ต่อว่าเสียให้สาแก่ใจ"วินพยายามขอร้องว่าอย่ามีเรื่องอีกเลย อรนุชกลับยุ บุปผาให้โทร.ไปด่าไอริณแทน เกรงว่าถ้าบุปผาไปเจอหน้าไอริณ ก็จะรู้ทันทีว่าเธอโกหก เพราะไม่ใช่เธอเท่านั้นที่สะบักสะบอม ไอริณก็บอบช้ำไม่ต่างจากกัน บุปผาแปลกใจที่อรนุชอ้างว่า ไม่รู้จักสนิทสนมกับไอริณแต่ทำไมมีเบอร์โทรศัพท์"อ๋อ...ค่ะ...เขาเคยโทร.มาด่าน้ำนี่คะ"อรนุชกดเบอร์ไอริณ ก่อนส่งโทรศัพท์ให้บุปผา แต่ ติดต่อไม่ได้ ไอริณปิดเครื่อง...ในเวลาเดียวกัน รุทธ์หอบดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ ไปหาไอริณที่บ้าน อ้างกับคุณหญิงป้าว่าจะมาขอโทษน้องไอริณ คุณหญิงป้าให้เขารอที่ห้องรับแขก แล้วเดินขึ้นไปตามไอริณ ที่ห้องนอนด้วยตัวเอง"คุณหญิงป้าไล่เขาออกไปเลยค่ะ""หลานจ๋า...คุณหญิงป้าว่าเขาก็เป็นลูกผู้ชายดีนะ อุตส่าห์หอบดอกไม้มาขอโทษแทนน้องสาว""โอ๊ย...ในหัวคนพวกนี้เต็มไปด้วยแผนการร้ายๆทั้งนั้นแหละค่ะ""งั้นก็ยิ่งดีสิจ๊ะ...เราจะได้ซ้อนแผนมันไปเลย"ไอริณสบตากับคุณหญิงป้าด้วยแววตาเป็นประกาย ลุกขึ้นดูความเรียบร้อยในกระจก แล้วชวนคุณหญิงป้าลงมาข้างล่าง รุทธ์มองสภาพไอริณด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่าเสียใจสุดๆแล้วยื่นดอกไม้ให้"กุหลาบพวกนี้ถึงแม้จะชดเชยหรือแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่พี่ก็อยากให้เพื่อแทนคำขอโทษจากใจจริงของพี่"คุณหญิงป้ายกมือทาบอกอย่างซาบซึ้งไปด้วย แต่ไอริณ เบ้ปาก พูดทีเล่นทีจริงกลั้วเสียงหัวเราะว่าเลี่ยนจนเกือบอ้วก แล้วรับช่อดอกไม้จากรุทธ์ คุณหญิงป้าอาสาจะเอาไปจัดใส่ แจกันให้ รุทธ์แนะไอริณให้ไปหาหมอทำแผล ไอริณอยากจะ ทิ้งไว้อย่างนี้ จะได้คอยเตือนความจำ"พี่รุทธ์เป็นยังไงบ้างคะ""ก็สบายดีครับ...ขอบคุณที่ถาม...น้องริณคงไม่ทราบว่าลูกน้ำจะหมั้นแล้ว""หรือคะ...ใครเอ่ยคือบุรุษผู้โชคร้ายที่สุดในโลกคนนั้น"พอไอริณรู้จากรุทธ์ว่าผู้ชายโชคร้ายคนนั้นคือคุณอนาวินก็รีบโทร.ไปหาเขาที่ทำงานทันที วิทวัสในคราบคุณอนาวินผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองจะหมั้น"ใช่...ทำไมคุณไม่บอกให้ริณรู้ตัวก่อน...ริณจะได้ไม่ เสียใจขนาดนี้" ไอริณทำเสียงเศร้าเพื่อความสมจริง"ผม...ผมไม่ทราบจริงๆเลยนะครับ""แล้วทำไมคุณถึงไม่ทราบ"คุณอนาวินอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร ไอริณขอร้องให้ เขามาหาเธอที่บ้าน คุณอนาวินทำท่าจะปฏิเสธ แต่ไอริณพูดดักคอว่าอย่าปฏิเสธเพราะจะไม่เป็นผลดีกับเขา คุณอนาวินหนีไม่ออก จำใจไปหาไอริณoooooooครู่ต่อมา คุณอนาวินมาถึงบ้านไอริณ พอเห็นหน้าตาของเธอถึงกับร้องเอะอะด้วยความตกใจว่าหน้าไปโดนอะไร เหมือนกับถูกตบมาเลย"ก็ทั้งถูกตบแล้วก็ตบเขานั่นแหละ...ตอบฉันมาว่าคุณจะหมั้นกับยัยลูกน้ำยุงลายเมื่อไหร่""ผมไม่ทราบจริงๆครับ""ไม่ทราบได้ยังไง ในเมื่อพี่ชายเขามาบอกฉันถึงที่นี่""งั้น...ก็อาจจะหมั้นครับ...ผมต้องขอไปถามก่อน"ไอริณจ้องหน้าคุณอนาวินเขม็ง สงสัยว่าจะต้องไปถามใคร คุณอนาวินนึกได้ รีบกลบเกลื่อนว่าต้องไปถามคุณพ่อคุณแม่ก่อน ไอริณยังคงจ้องหน้าคุณอนาวินราวกับจะจับผิด...ตกค่ำ วิทวัสกลับมาปรึกษากับวินและเรวัติที่คอนโดฯที่พักของเรวัติ วินเตือนวิทวัสให้หุบปากให้สนิท ห้ามเผลอหลุดพูดอะไรออกมาอีกเด็ดขาด วิทวัสอ้างว่าไอริณไล่ต้อนจนเขานึกคำตอบแทบไม่ทัน เรวัติย้ำว่าวิทวัสต้องคิดให้เร็วและให้ไวกว่าที่เป็นอยู่ วิทวัสพยายามแล้ว แต่ไอริณฉลาดกว่าเขามาก วินกับเรวัติฟังแล้วได้แต่ถอนใจ"ถอนใจกันทำไมครับ" วิทวัสมองหน้าวินสลับไปมากับเรวัติ"ไป...นายกลับไปห้องนายได้แล้ว""เดี๋ยวจะกลับ ฉันจะไปเรียก"วิทวัสฟังวินพูดแล้วรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาทันทีว่าจะเรียกไปไหน วินจะเรียกให้กลับบ้านด้วยกัน วิทวัสกลืนน้ำลาย ฉุกคิดถึงตอนตื่นจากเมาไวน์ เห็นวินกำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เลยพาลจะไม่ยอมกลับด้วย สองเพื่อนซี้ถามขึ้นพร้อมกันว่าทำไม"เอาเป็นว่าผมจะไม่กลับไปเป็นที่รองรับอารมณ์ใครอีก" วิทวัสทำขึงขัง เดินออกไป"มันเป็นอะไรของมัน""เรื่องหมั้นของแก...ว่ายังไง""ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆอยู่ดีๆลูกน้ำชวนฉันไปเป็นเพื่อนซื้อแหวน แล้วมั่วให้ฉันออกเงินให้""ฉันบอกแล้วว่า ผู้หญิงสองคนนี้เหนือเมฆจริงๆ""คุณแม่โวยวายใหญ่หาว่าฉันเลือกเพชรเม็ดเล็กเกินไป เลยสั่งให้ฉันพาลูกน้ำไปเลือกซื้อเม็ดใหญ่กว่านี้""ซึ่งเข้าแผนลูกน้ำพอดี"วินถอนใจอย่างสุดเซ็ง...ขณะเดียวกัน อรนุชครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง มองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างอารมณ์ดี พอใจที่แผนทุกอย่างเป็นไปด้วยดี วินกำลังจะหมั้นกับเธอ ตามคำสั่งของบุปผา แถมมีนัดต้องพาเธอไปซื้อแหวนเพชรวงใหญ่กว่าวงนี้"ต้องใช้วิธีนี้...เรื่องมันถึงจะเดิน" อรนุชยิ้มอย่างถูกอกถูกใจoooooooจบตอนที่11เครดิต ไทยรัฐ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
