ละคร กุหลาบเหนือเมฆ ตอนที่ 16

ตอนที่ 16
อรนุชพยายามโทร.หาวินตลอดทั้งเช้า แต่เขาไม่เปิดโทรศัพท์ จึงโทร.เข้าเครื่องบุปผาแทน ถึงได้รู้ว่าวินไม่อยู่บ้าน บุปผาก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน อรนุชวางสายด้วยสีหน้าครุ่นคิด...

ระหว่างเจ้าสัวเจริญกำลังทวงถามพีรเทพว่าซื้อแหวนหมั้นให้อรนิชหรือยัง อรนุชเดินเข้ามาในห้องรับแขกเห็นพ่อหันหลังให้ถึงกับหยุดกึก ส่งสัญญาณให้อรนิชกับพีรเทพซึ่งหันมาทางตนพูดอะไร ขยับจะย่องออกไปเจ้าสัวเจริญเห็นท่าทางมีพิรุธของทั้งคู่เลยรู้ทัน ร้องถามอรนุชว่าจะไปไหน อรนุชถอนใจเฮือก ค่อยๆหันกลับมา

"พ่อบอกแล้วว่าต่อไปนี้ให้ทำตัวมีคุณค่า ไม่ใช่ไปคอยตามเขาหรือขนาดไปค้างที่บ้านเขาอย่างวันนั้น...ผู้ชายน่ะ ยิ่งไล่ตาม มันก็จะยิ่งหนี"

อรนุชเดินมานั่งตรงหน้าพ่อ พูดอย่างปลงๆว่า ถึงเธอไม่ไล่ตาม วินก็คอยจะหนีอยู่แล้ว ตัดพ้อว่าพ่ออยากเห็นเธอช้ำใจตายหรือ เจ้าสัวเจริญรับปากว่าจะรีบจัดการเรื่องวินให้ แต่ต้องด้วยวิธีของท่าน...

ด้านไอริณลงมาบอกคุณหญิงป้า ป้าสร้อยกับวินว่า เลอลักษณ์ยอมเปิดประตูให้เรวัติเข้าห้องแล้ว ทุกคนต่างถอนใจโล่งอก ไอริณหวังว่าคราวนี้เรวัติคงจะขอเลอลักษณ์แต่งงานสำเร็จ คุณหญิงป้านึกไม่ถึงว่าเรวัติจะเป็นคนมีน้ำใจขนาดนี้ ไอริณได้ทีพูดลอยๆว่าไม่เหมือนกับใครบางคน แล้วหันไปค้อนวิน

"ของอย่างนี้ มันต้องมีใจด้วยครับ"

"หมายความว่าเรวัติเขารักหนูเด่นเรอะ" คุณหญิงป้าประหลาดใจมาก วินยิ้มเล็กน้อยแทนคำตอบ...

ขณะเดียวกัน เรวัติขอเลอลักษณ์แต่งงานอีกครั้งโดยอ้างว่าเขาเป็นเกย์ อยู่ตัวคนเดียว การแต่งงานจะทำให้เขามีเพื่อน ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป เธอเองก็จะได้แก้ปัญหา ส่วนเขาจะได้สถานภาพทางสังคมที่ดีขึ้น คนที่เคยคิดว่าเขาเป็นเกย์ ก็จะเปลี่ยนความคิดใหม่ เราจะสมประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เลอลักษณ์โผกอด ขอบใจเขามาก

เรวัติลูบผมเธอเบาๆด้วยความรัก ทั้งคู่จูงมือกันเดินลงมาข้างล่าง เรวัติยิ้มแย้มแจ่มใส วินแอบหลิ่วตาให้เพื่อน ส่วนเลอลักษณ์มีสีหน้าดีขึ้นจนเห็นได้ชัด บอกกับทุกคนว่าเราสองคนจะแต่งงานกัน ไอริณดีใจมากโผกอดเพื่อนแน่น คุณหญิงป้าตามเข้ามาร่วมวงกอดด้วย แล้วหันไปขอกอดเรวัติ

"ขอบใจมากนะพ่อคุณ เห็นหน้าตาแปลกๆไม่นึกว่า จะเป็นคนดี"

ไอริณมองภาพนั้นอย่างโล่งใจมีความสุข จากนั้นไอริณ เลอลักษณ์กับเรวัติพากันไปบอกข่าวดีนี้กับคุณป๋าที่สำนักพิมพ์ ทีแรกคุณป๋าจะให้รอดูใจกันไปก่อนสักสามปีถึงค่อยแต่ง เพราะเกรงว่าเรวัติจะไม่จริงจังกับลูกสาวของท่าน ทั้งสามคนร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่ได้ แล้วมองไปที่ท้องของเลอลักษณ์พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย คุณป๋ามองตาม ชะงัก กุมขมับ

ooooooo

อีกสามวันถัดมา ข่าวการประกาศแต่งงานระหว่างเลอลักษณ์กับเรวัติลงหน้าสังคมของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ อรนุชอ่านแล้วนึกสงสัยว่าต้องมีอะไรแอบแฝง รีบโทร.หาคิมหันต์ทันที

"สวัสดีครับ...คุณลูกน้ำ...อ๋อ...อ่านแล้วครับ ผมทิ้งเขาเองครับ มีอย่างหรือจะเอาเด็กมาผูกมัดผม"

อรนุชวางสายด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม หันมาบอกอรนิชว่าเลอลักษณ์ท้องกับคิมหันต์ แต่เขาไม่ยอมรับ ก็เลยต้องไปบังคับลูกน้องพ่อของตัวเองมาแต่งงานด้วย แล้วสั่งให้ส่งข่าวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ...

รุ่งขึ้น เลอลักษณ์กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน อ่านข่าวนี้ถึงกับกรีดร้องลั่น ไอริณรีบเข้ากอดเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เลอลักษณ์ร้องไห้โฮ เลื่อนหนังสือพิมพ์ไห้ดู บอกว่าไม่อยากแต่งงานแล้ว ไอริณเห็นข้อความในข่าว

"หลังจากประกาศแต่งสายฟ้าแลบ จนเป็นที่ฮือฮากันทั้งแวดวง ก็เกิดปุจฉาขึ้นมาว่า เด็กในท้องไฮโซฯคนดังจะมีดีเอ็นเอตรงกับเจ้าบ่าวของเธอหรือเปล่า"

ไอริณโกรธจัด ฟันธงว่าต้องเป็นฝีมือนังลูกน้ำยุงลายแน่ๆบอกว่าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะข่าวไม่ได้ใส่ชื่อใคร เลอลักษณ์ ท้วงว่าทุกคนต้องรู้ว่าเป็นเธอ ไอริณยืนยันเสียงเข้มว่าถ้าใครกล้าระบุชื่อ เธอจะฟ้องมันให้หมด จังหวะนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเลอลักษณ์ดังขึ้น ไอริณชิงหยิบมาดู เลอลักษณ์ถามว่าใคร

"นังลูกน้ำ...ฉันจะด่ามันเสียหน่อย"

ไอริณออกมาเรียกจอยให้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเลอลักษณ์ กลับห้องทำงานตัวเอง รับสาย แล้วถามว่าต้องการอะไร อรนุชแค่โทร.มาแสดงความยินดีกับเลอลักษณ์ที่อยู่ดีๆก็จะแต่งงาน ไม่รู้ว่ามีเหตุจำเป็นอะไรหรือเปล่า

"ถึงเขาจะแต่งงานแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็จริง แต่ก็ยังดีที่ได้แต่งนะคะ ผิดกับคนบางคนที่คงไม่มีวาสนาจะได้แต่งทั้งๆที่พยายามแล้วพยายามอีกที่จะจับผู้ชายให้อยู่หมัด...มันน่าเสียดายของเหมือนกันนะคะ เพื่อนน้ำขา"

"นังไอริณ"

"อ้าวๆ...อย่าขึ้นนังสิคะ เพื่อนริณอยากจะให้กำลังใจเพื่อนน้ำต่อไป...สู้ต่อไป...อรนุช" ไอริณวางสาย

อรนุชร้องกรี๊ดๆอย่างเจ็บใจที่ด่าไม่ทัน เลยวางแผนหาทางแก้เผ็ดไอริณ โดยให้อรนิชส่งการ์ดงานหมั้นของเธอกับพีรเทพไปให้ไอริณ พีรเทพเห็นว่าไม่จำเป็น แต่อรนุชว่าจำเป็นเพราะกะจะหักหน้าไอริณกลางงาน

"ถึงเชิญมันก็คงไม่มาหรอกค่ะ"

"พี่มีวิธีจะให้มันมา" อรนุชสีหน้าแววตามุ่งมั่น...
เรวัติวางสายจากไอริณด้วยสีหน้าเซ็งๆ หันมาบอกวินว่า เลอลักษณ์ร้องห่มร้องไห้ไม่อยากจะแต่งงานแล้ว วิทวัสสาระแนขึ้นทันทีว่าพวกผู้หญิงช่างเอาใจยากจริงๆ วินกับเรวัติหันขวับไปมองเป็นตาเดียวกัน วิทวัสรีบขอโทษ
"เดี๋ยวไอริณเขาก็จัดการเองแหละน่า รับรองว่ายังไงๆ แกก็ต้องได้แต่งแน่"
"นับว่าได้โชคสองเด้งเลยนะครับ" วิทวัสสาระแนอีก
วินรำคาญความช่างพูดช่างแส่ของวิทวัส เลยสั่งให้คาบปากกาเอาไว้ แล้วปลอบเรวัติให้ใจเย็นๆ เรวัติยังมีสีหน้าไม่ค่อย สบายใจ...
ขณะอรนุช อรนิช พีรเทพ กับรุทธ์กำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด นิคโทร.เข้าออฟฟิศอรนุช แอ๊วเลขาฯหน้าห้องรับเรื่องไว้แล้วจะรายงานให้อรนุชทราบ นิควางสายลงด้วยสีหน้ากลุ้มๆ วาริรินทร์ยืนเท้าเอวมองเย้ยหยัน
"เป็นไง...แม่นั่นเขาก็ไม่เอาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ"
นิคหันมายิ้มประจบ ทำไก๋ถามว่าแม่คนไหน เมื่อกี้เขาโทร.หาเพื่อนต่างหาก วาริรินทร์ไม่เชื่อ นิคเดินมาโอบเอวเธอจากด้านหลัง ออดอ้อนว่าเข็ดจนตายแล้ว และจะไม่มีวันมองผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ
"ฉันก็เข็ดเหมือนกัน...ถ้ามีอีกครั้งหนึ่ง ขนข้าวขนของออกไปได้ และต่อให้มาคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญยังไงฉันก็ไม่มีวันใจอ่อน" วาริรินทร์สีหน้าเอาจริง นิคได้แต่ยิ้มเจื่อน...
หลังประชุมเสร็จ อรนุชยิ้มอย่างพอใจ ชมว่าไอเดียของรุทธ์ชั่วช้าได้ใจมาก พีรเทพกับอรนิชหัวเราะกันคิกคักแต่รุทธ์สะดุ้งโหยง ไม่แน่ใจว่าน้องสาวชมหรือด่า อรนุชสั่งพีรเทพจัดการส่งข่าวที่รุทธ์เสนอไปตามคอลัมน์ข่าวสังคมของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ เราจะค่อยๆนวดเลอลักษณ์ให้ช้ำไปทั้งตัว
"นังไอริณมันจะได้พลอยเป็นบ้าไปด้วย...รักกันดีนัก... หยิกเล็บมันต้องเจ็บเนื้ออยู่แล้ว" อรนุชยิ้มสะใจ
ooooooo
เช้าวันใหม่ ไอริณอ่านหนังสือพิมพ์แล้วฉีกเป็น ชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยความโกรธจัด สั่งจอยว่าอย่าให้ เลอลักษณ์เห็นหนังสือพิมพ์พวกนี้เด็ดขาด จอยรับคำ ก้มเก็บหนังสือพิมพ์ที่กระจายเกลื่อนพื้นไปทิ้ง...
ฝ่ายเลอลักษณ์กำลังนั่งทำงานอยู่ พลันมีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น หยิบมาดูหน้าจอกลับไม่มีเบอร์โชว์ เลยปล่อยให้ดังอยู่สักพักก่อนรับสาย อรนุชหัวเราะเยาะลั่น
"ไฮ...เพื่อนเด่น อ่านข่าวสังคมหนังสือพิมพ์วันนี้หรือยังจ๊ะ"
"ยัง"
"ตายๆๆๆรีบหาอ่านซะไม่งั้นตกข่าวไปละก็...เพื่อนน้ำ เสียดายแทนแย่...เอางี้ดีกว่า เพื่อนน้ำจะสรุปให้ฟังเองก็ได้ เพราะ คิดว่านังเพื่อนริณมันคงจะทำลายหลักฐานไปแล้ว...เดี๋ยวนะ... นี่เขาว่ายังงี้...เขาว่าเพื่อนเด่นท้องเพราะมั่วเซ็กซ์ในปาร์ตี้ยาอี แล้วคุณป๋าผู้แสนดีของเพื่อนเด่นเลยจำเป็นต้องบังคับลูกน้องให้แต่งงานด้วย ประมาณว่าแก้ผ้า...เอ๊ย...ขายผ้าเอาหน้ารอด"
เลอลักษณ์ช็อก โทรศัพท์หลุดจากมือ เป็นลมทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น อรนุชวางสายยังคงหัวเราะอย่างสะใจที่ได้ ตอกย้ำซ้ำเติมศัตรูให้ย่ำแย่ลงไปอีก ไอริณเดินเข้ามาในห้องทำงานเลอลักษณ์ ตกใจที่เห็นเพื่อนนอนฟุบอยู่รีบเข้าไปประคอง เรียกให้รู้สึกตัว เลอลักษณ์เห็นหน้าไอริณก็ร้องไห้โฮ
"เกิดอะไรขึ้น"
"ลูก...ลูกน้ำโทร.มา"
ไอริณตาเป็นประกายด้วยความแค้น ฝากเลอลักษณ์ ไว้กับจอย แล้วคว้ากระเป๋าถือเดินหน้าเครียดออกไป ครู่ต่อมา ไอริณมาถึงหน้าห้องทำงานของอรนุชด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ผลักประตูห้องเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามของแอ๊ว อรนุช
เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนส่งยิ้มหวานให้ นึกอยู่แล้วว่าเพื่อนไอริณ ต้องมาเยี่ยม
"แอ๊ว...ออกไปได้ ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนรักเขาจะทักทายกัน"
"ค่ะ...ถ้าคุณลูกน้ำต้องการความช่วยเหลือก็ตะโกนดังๆเลยนะคะ" แอ๊วออกไป พร้อมกับปิดประตูตามหลัง
ไอริณจ้องหน้าอรนุชอย่างเอาเรื่อง อยากรู้ว่าทำไมต้องตามจองล้างจองผลาญเลอลักษณ์ อรนุชอยากเห็นไอริณ เป็นบ้า เพราะความที่ไอริณเป็นคนรักเพื่อนมาก เมื่อเพื่อนเป็นทุกข์ เธอก็ย่อมเป็นทุกข์ด้วย ไอริณก้าวเข้ามาเท้าโต๊ะตรงหน้าอรนุช ด่าว่าใจร้ายใจดำอำมหิต
"ขอบใจที่ชม...รู้สึกเป็นเกียรติมากนะเนี่ย"
"แกรู้ว่าฉันรักเพื่อน และฉันก็รู้ว่าแกรักน้อง...เราต่างรู้จุดอ่อนซึ่งกันและกัน" ไอริณยิ้มเยือกเย็น
อรนุชผุดลุกขึ้นทันที "อย่ายุ่งกับพี่พีนะ เขากำลังจะหมั้นกับลูกนกต้นเดือนหน้า"
"แหม...แบบนั้นยิ่งดีใหญ่...เอ...หรือว่าจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นนายอนาวินดี...เนี่ย เลือกไม่ถูกเลย ต้องกลับไปนอนคิดสักหน่อย" ไอริณหันหลังจะเดินออกไป
อรนุชพุ่งเข้ามากระชากผมจนไอริณหน้าหงาย เสียหลักเซถลา ขยับจะตามเข้ามาซ้ำ แต่ไอริณตั้งหลักได้เบี่ยงตัวหลบ อรนุชเลยเป็นฝ่ายเสียหลักเอง ไอริณได้ทีกระชากผมอรนุชบ้าง ถามว่ายังจำคำขวัญของเราได้ไหม
"ตาต่อตา ฟันต่อฟัน" สองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน ไอริณ กระแทกหัวอรนุชกับโต๊ะ
"ระวังคนของพวกแกสองพี่น้องให้ดี ฉันจะเหมาให้หมดเลย...ฉันเตือนแกแล้ว" ไอริณสะบัดหน้าเดินออกไป
สักพัก อรนุชเดินกะเผลกเข้าไปในห้องน้องสาว อรนิชเห็นสภาพของพี่สาวรีบเข้ามาพยุง ถามว่าเกิดอะไรขึ้น อรนุชบอกว่าไอริณตามมาลุยถึงที่นี่อีกแล้ว แถมประกาศว่าจะแย่งแฟนของเราสองคนด้วย
"หน้าด้าน...พูดออกมาได้ไม่อายปาก"
"ไม่ใช่แค่พูดหรอก มันจะเอาจริง พี่รู้จักมันดี...แล้วนี่ พี่พีอยู่หรือเปล่า"
"ไม่อยู่ค่ะ...เห็นบอกว่าจะไปธุระข้างนอก"
อรนุชสั่งให้โทร.ตาม อรนิชหยิบโทรศัพท์มาโทร.หาทันที พีรเทพแต่งเรื่องว่ากำลังหาซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ อรนุชเตือนว่าอย่าเชื่อใจพีรเทพนัก เราต่างก็รู้ดีว่าเขานิสัยเป็นอย่างไร
ooooooo
พีรเทพเป็นอย่างที่อรนุชคาดไม่มีผิด กำลังตักอาหารเอาอกเอาใจหญิงสาวสวยคนหนึ่งอย่างมีความสุข ระหว่างนั้นมีเสียงสัญญาณเอสเอ็มเอสดังขึ้น พีรเทพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกดูข้อความจากไอริณ
"คิดถึงจัง"
พีรเทพยิ้มนิดๆ โกหกหญิงสาวว่าคุณแม่ส่งข้อความมา แล้วขอตัวออกไปโทรศัพท์ หญิงสาวเหมือนจะรู้ทันว่าเป็นแม่คุณเสียมากกว่า...ฝ่ายไอริณนั่งมองโทรศัพท์อย่างใจเย็น สักครู่หนึ่ง พีรเทพก็โทร.เข้ามา
"นึกว่าจะไม่โทร.มาเสียแล้ว" ไอริณตัดพ้อเสียงอ่อนเสียงหวาน
"ถ้าน้องริณไม่ส่งข้อความมา พี่ก็ไม่กล้าโทร.หรอกครับ"
"แล้วพี่พีรำคาญข้อความของริณหรือเปล่าคะ"
"โอ๊ยตาย...พี่น่ะหรือครับจะรำคาญน้องริณ...ไม่มีวันเด็ดขาด"
"ได้ข่าวว่าจะหมั้นกับน้องลูกนกลูกกาแล้วนี่คะ"
พีรเทพอ้างว่าถูกเจ้าสัวเจริญบีบบังคับ ไอริณไม่เชื่อ แต่ถ้าเขาอยากให้เชื่อต้องมากินข้าวที่บ้านของเธอ พีรเทพดีใจคิดว่าจะให้ไปหาเย็นนี้เลย
"ไม่ใช่ค่ะ เอาไว้ริณจะเป็นคนนัดเอง แค่นี้ก่อนนะคะ" ไอริณวางสายยิ้มเจ้าเล่ห์
พีรเทพเป็นปลื้มกับตัวเองสุดๆ ยิ่งใกล้วันหมั้น ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเจ้าเสน่ห์มากขึ้น...
ขณะเดียวกัน อรนุชเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด จะวางแผนอย่างไรให้นำหน้าไอริณหนึ่งก้าว นึกขึ้นได้ หยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าที่อยู่บนโต๊ะทำงานกับกระเป๋าถือ ตรงไปหาวินที่บริษัท ไม่ลืมแวะซื้อขนมติดมือไปด้วย ไม่นานนัก อรนุชมาถึงห้องทำงานของวิน โดยมีเลขาฯของเขาถือถาดกาแฟกับของว่างเดินตาม
"เอาวางตรงนี้เลยจ้ะ...ขอบใจนะจ๊ะ"
อรนุชสั่งเลขาฯราวกับเป็นนายหญิง แล้วหันมาชี้หน้าวิทวัส สั่งให้เขาออกไปเช่นกัน วิทวัสรีบลนลานออกไป อรนุชเชิญวินให้มานั่งกินของว่างด้วยกันทางนี้ วินปฏิเสธว่าไม่ชอบเอาอาหารหรือของว่างมากินในห้องทำงาน อรนุชรีบขอโทษ แล้วเดินมาหาวิน ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ วินถามว่าเรื่องอะไร
"นี่ค่ะ...พี่วินลองอ่านดูสิคะ...น้ำไม่รู้ว่าใครเอาไปลง แต่ริณเขามั่นอกมั่นใจว่าเป็นน้ำ ถึงขนาดลุยมาถึงออฟฟิศเองเลยนะคะ น้ำปฏิเสธเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมเชื่อ" อรนุชหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา
"ถ้าไม่ยอมเชื่อ ก็ช่างเขาซิครับ"
อรนุชยอมปล่อยให้ช่างเขาไม่ได้ เพราะไอริณประกาศจะแก้แค้นเธอ โดยจะแย่งทั้งแฟนของเธอและแฟนของอรนิช วินรีบบอกปัดว่าไม่เกี่ยวกับเขา
"เกี่ยวสิคะ เพราะใครๆเขาก็รู้ว่าเราคบกันอยู่...น้ำคง
ทนไม่ได้ ถ้าหากไอริณจะมาแย่งพี่วินไป"
วินพยายามจะอธิบายว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่อรนุชไม่ยอมฟัง เขาได้แต่ถอนใจ กลุ้มใจ...ด้านวิทวัสรีบโทร.รายงานไอริณว่าอรนุชมาหาวิน พร้อมกับหอบขนมมากินด้วยกัน
"ขอบใจมาก...คุณอนาวิน 2" ไอริณยิ้ม แผนแก้เผ็ดได้ผลเร็วเกินคาด
ooooooo
ตกเย็น วินมาถึงที่ทำงานของเรวัติ เป็นจังหวะเดียวกับเรวัติกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี วินถามว่าจะไปหาเลอลักษณ์ใช่ไหม ถ้าไปเขาขอไปด้วย เรวัติสงสัยว่ามีธุระอะไรที่บ้านของไอริณ
"เอาน่า...ฉันอยากไปเป็นเพื่อนแก"
"ฉันไปคนเดียวได้"
"แกจะพูดอยู่อย่างนี้ หรือว่าจะให้ฉันลากคอแกไป" วินผลักเรวัติให้เดิน

ครู่ต่อมา วินกับเรวัติมาถึงบ้านไอริณ พร้อมด้วยถุงใส่อาหารคาวหวานมากมาย จำรัสออกมาเปิดประตูรั้วให้อาสาจะช่วยหิ้วของ แต่ไม่มีใครยอมให้ช่วย ทั้งสองหนุ่มเดินถือของพะรุงพะรังเดินเข้าบ้าน คุณหญิงป้าร้องทักว่าหอบอะไรกันมาเยอะแยะ ไอริณลุกขึ้นมารับของจากเรวัติวางบนโต๊ะ

"ทำไมมาคนเดียวล่ะ...ไม่ชวนคุณอนาวินมาด้วย...ริณ จะขึ้นไปตามเด่นให้"

คุณหญิงป้าชวนเรวัติกินข้าวเย็นด้วยกัน ส่วนวินให้ลงไปกินกับจำรัสที่หน้าบ้าน...

ไอริณเข้ามาในห้องเห็นเพื่อนยังนั่งร้องไห้ เดินมาลูบหลังปลอบว่าใครจะคิดอะไรก็ช่างหัวมัน อย่าไปสนใจก็สิ้นเรื่อง เลอลักษณ์ตัดพ้อว่าไม่เจอกับตัวเองก็พูดได้ ไอริณว่าชีวิตเป็นของเรา เราจะทำอะไรมันก็เรื่องของเรา ตราบใดที่ไม่ ทำให้ใครเดือดร้อน เลอลักษณ์ถอนใจ เอนหัวพิงไหล่ไอริณ

"บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ฉันเอาเปรียบวัติเกินไป"

"เฮ้ย...วัติเขาเต็มใจน่า...นี่ก็ซื้อของมาให้แกกินตั้งเยอะแยะ...ไป...ลงไปกันเถอะ"

ไอริณฉุดเลอลักษณ์ลุกขึ้น พากันเดินลงมาข้างล่าง เรวัติมองตรงมาที่เลอลักษณ์สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก จนเลอลักษณ์อดแซวไม่ได้ว่าส่งสายตาให้ราวกับเป็นผู้ชาย เรวัติยิ้มเจื่อนๆ

"ผมซื้อของมาให้เด่นบำรุง"

"ไม่ต้องซื้อหรอกวัติ...แค่นี้เด่นก็ซึ้งใจจะแย่"

คุณหญิงป้าชวนไอริณออกไปนั่งข้างนอก...จำรัสกับวินกำลังคุยกันอยู่ชะงัก เมื่อเห็นคู่ป้าหลานเดินออกมา ไอริณบอกให้คุยกันต่อ เธอจะขอฟังด้วย แล้วทรุดตัวลงนั่งใกล้คุณหญิงป้า วินกระเซ้าไอริณว่าเห็นเขาแล้วหรือ เมื่อกี้ยังทำเหมือนไม่เห็นอยู่เลย ไอริณจ้องหน้าวินอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"นายกาแฟ"

"ครับผม" วินยิ้มหน้าทะเล้น

คุณหญิงป้าด่าวินทะลึ่ง สั่งว่าทีหลังอย่ามาต่อปากต่อคำกับหลานของท่านอีก พอเห็นไอริณเมตตาเข้าหน่อยทำลามปาม ไอริณปรายตามองวินอย่างสะใจ...

ทางด้านเลอลักษณ์บอกเรวัติว่าคุณป๋าต้องการให้เราแต่งอาทิตย์หน้า ถามอย่างเกรงใจว่าเร็วไปหรือเปล่า ถ้ายังไม่พร้อมก็เลื่อนไปได้ เรวัติดีใจมากละล่ำละลักว่าพร้อมอยากจะแต่งอาทิตย์นี้ด้วยซ้ำ เลอลักษณ์นิ่วหน้า จังหวะนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คุณป๋าโทร.มาบอกว่ากำลังจะมาที่นี่ เลอลักษณ์ ขอตัวไปบอกคุณหญิงป้ากับไอริณก่อนรีบจ้ำพรวดๆออกไป เรวัติเดินตามตะโกนไล่หลังเตือนให้เดินดีๆระวังจะล้ม

พอคุณหญิงป้ารู้ว่าคุณป๋าจะมา รีบขอตัวเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเพิ่ม เลอลักษณ์อาสาจะไปช่วย ไอริณร้องห้ามว่าไม่ต้อง คุณหญิงป้ากับป้าสร้อยจัดการได้ แนะให้เพื่อนไปพักจะดีกว่า เรวัติรีบเข้ามาประคองเลอลักษณ์เดินเข้าบ้าน วินหันไปมองจำรัส พยักพเยิดเป็นเชิงให้หลบไป จำรัสรู้งานเดินเลี่ยงออกมา ไอริณขยับจะเข้าบ้าน

"คุณไอริณครับ...คุณไอริณไม่พอใจผมเรื่องอะไรครับ"

ไอริณหันกลับมามอง "ทำไมฉันถึงจะต้องไม่พอใจนาย"

"นั่นสิครับ"

ไอริณย้อนถามว่าทำอะไรผิดมาหรือเปล่าถึงร้อนตัว วินปฏิเสธว่าเปล่า เท่าที่ทบทวนดูก็ไม่ได้ทำผิดอะไร ไอริณ ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน วินเรียกอีกครั้งเตือนว่าเธอคงมีสติพอที่จะไม่ทำผิดศีลข้อ 3 ไอริณนิ่วหน้าเดินเข้ามาหา

"นายหมายความว่ายังไง"

"ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น" วินขยับจะเดินหนี ไอริณ กระชากแขนไว้ ถามคาดคั้นว่าหมายความว่าอย่างไร วินว่าไม่มีอะไร ก่อนเรื่องราวจะไปกันใหญ่ เสียงแตรรถของคุณป๋าดังขึ้น ราวกับเสียงระฆังหมดยก...

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ คุณป๋าขอคุยกับเลอลักษณ์ เป็นการส่วนตัว ทุกคนขยับจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร แต่เลอลักษณ์ ให้คุยกันตรงนี้ก็ได้ทุกคนรู้เรื่องของเธอตั้งแต่แรกแล้ว และคอยเป็นที่ปรึกษาให้เธอตลอด คุณป๋าอึ้งไปเล็กน้อย ขอบคุณทุกคนที่คอยช่วยเหลือลูกสาวของท่านโดยเฉพาะเรวัติ

"เป็นความรับผิดชอบของผมโดยตรงครับ"

คุณป๋าชูนิ้วโป้งให้ ชมว่าเป็นลูกผู้ชายตัวจริง แล้วหันไปถามเลอลักษณ์ว่าตกลงใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง เลอลักษณ์ เหมือนมีก้อนขึ้นมาจุกที่คอ ก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า ไอริณดึง เพื่อนเข้ามากอด ขออนุญาตตอบคำถามนี้แทน คนที่ทำเลอลักษณ์ ท้องคือคิมหันต์ เป็นนักร้องนักแสดงระดับกลางๆไม่ได้เด่นดังอะไรนัก

"งั้นป๋าจะทำให้มันดับไปเลย"

ทุกคนสะดุ้งโหยง คุณหญิงป้าสงสัยว่าถึงขนาดจะดับมันเลยหรือ คุณป๋าย้ำว่าทำให้มันดับ ไม่ใช่ดับมัน ความหมาย มันต่างกัน แล้วถามว่าจะเอาอย่างไรดีเรื่องงานแต่งงาน เลอลักษณ์ อยากแต่งเงียบๆแค่ทำบุญตักบาตร รดน้ำ แล้วก็เลี้ยงฉลองเฉพาะพวกเรา ไม่อยากให้เอิกเกริก คุณป๋าเห็นด้วย ทุกคนยิ้มอย่างโล่งใจ...

ตกค่ำ ขณะไอริณเตรียมตัวจะเข้านอน หันไปถาม

เลอลักษณ์ว่าตื่นเต้นเรื่องแต่งงานไหม เลอลักษณ์ตื่นเต้นมาก พรุ่งนี้เรวัติจะพาไปตัดชุดแต่งงาน ไอริณอาสาพาไปเอง จะได้ เก็บไว้เซอร์ไพรส์เจ้าบ่าว

"เออ...จริงด้วย...แล้วริณล่ะ เมื่อไหร่จะแต่ง"

"ยังหาคนที่คู่ควรไม่ได้เลย"

"คุณอนาวินไง...ฉันหมายถึงคุณอนาวินตัวจริง เห็นแอบมองริณตาปรอยตลอด"

ไอริณนึกขึ้นได้ ย้ำเตือนว่าห้ามบอกเรวัติเรื่องนี้เด็ดขาด เพราะเธอยังมีแผนเตรียมไว้ในหัวอีกมาก

ooooooo

รุ่งเช้า พีรเทพมาถึงห้องทำงาน แปลกใจที่เห็นดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่โดดๆปักอยู่ในแจกัน ขยับจะเดินออกไปถามพนักงานหน้าห้อง แต่มีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้นก่อน พีรเทพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไอริณโทร.มาถามว่าดอกกุหลาบสวยถูกใจไหม

"สวยสิครับ...สวยเหมือนน้องริณเลย"

ไอริณทำหน้าแหวะใส่ ก่อนทำเสียงอ้อน "นึกว่าริณ สวยกว่าเสียอีก"

พีรเทพรีบเออออด้วยเพื่อเอาใจ ไอริณเลยตำหนิว่าทำไมพูดจากลับไปกลับมา พีรเทพอ้างว่าพูดด้วยใจล้วนๆ ไอริณ ขี้เกียจฟังคำหวานจนเลี่ยน เลยขอตัวไปทำงาน วางสายด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วโทร.หาอรนิชซึ่งกำลังปรึกษางานอยู่กับอรนุช พออรนุชรู้ว่าไอริณโทร.มา ชิงโทรศัพท์มาพูดเอง ถามว่าโทร. หาน้องสาวของเธอทำไม

"ฉันจะบอกว่าเห็นกุหลาบแดงในห้องทำงานพี่พีหรือยัง... ฉันเป็นคนส่งไปให้เขาเอง"

"ป่านนี้เขาคงขยำทิ้งแล้วมั้ง" อรนุชเย้ยหยันเต็มที่

"กรุณาไปดูเสียก่อนแล้วค่อยพูด...เฮ่อ...ฉันชักสังหรณ์ใจว่าท่าทางน้องลูกนกลูกกาของแกจะเป็นม่ายขันหมากเสียแล้วล่ะมั้ง" ไอริณหัวเราะเยาะ

อรนุชด่าไอริณว่านังโรคจิต ไอริณด่ากลับว่านังบ้า แล้ว วางสายด้วยความสะใจ อรนุชเจ็บใจมากชวนอรนิชไปห้องทำงานพีรเทพ ผลักประตูเข้าไปเห็นพีรเทพกำลังนั่งตาหวานดมดอกกุหลาบอยู่ อรนุชปรี่เข้าไปกระชากกุหลาบมาขยำ แล้วปาใส่ หน้าเขา ท่ามกลางสายตางงๆของอรนิช พีรเทพทำไก๋ ถามว่าเรื่องอะไรกัน

อรนุชตบเปรี้ยงเข้าที่หน้าเขาแทนคำตอบ อรนิชตกใจ รีบเข้ามาขวาง ตำหนิพี่สาวว่าทำไมต้องทำรุนแรงด้วย แต่พอรู้ว่าดอกกุหลาบที่พีรเทพดมอยู่เมื่อกี้ ไอริณโทร.มาเยาะเย้ยว่าเป็นคนส่งมาให้ อรนิชเลยตบพีรเทพซ้ำ พีรเทพแก้ตัวว่าไม่รู้ว่าไอริณส่งมาให้

"ไม่รู้น่ะไม่เป็นไร เพราะถือว่าทำผิดโดยไม่เจตนา แต่เมื่อรู้แล้วยังมาดมมาดอมนี่...มันใช้ไม่ได้...ต่อไปนี้เราต้องควบคุมความประพฤติของพี่พีอย่างเข้มงวดไม่ให้ออกนอกลู่นอกทางอีกเป็นอันขาด" อรนุชสีหน้าเอาเรื่อง

อรนิชบิดหูพีรเทพจนร้องลั่น ย้ำว่าห้ามทำอย่างนี้อีก สองพี่น้องกลับมาที่ห้องทำงานของอรนุช อรนิชบ่นอุบว่าพีรเทพไม่น่าทำกับเธอแบบนี้ ทั้งๆที่บอกว่ารักนักรักหนา อรนุชเตือนว่าผู้ชายอย่างพีรเทพไม่รักใครจริงนอกจากตัวเอง แล้วยุให้น้องสาวเลิกกับเขาเสีย อยู่ไปก็มีแต่ช้ำใจ อรนิชน้ำตาไหลพราก คงเลิกกับเขาไม่ได้ เพราะรักเขามาก

"งั้นก็เตรียมกินน้ำตาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"...

ในเวลาต่อมา อรนุชได้ทีเอาเรื่องนี้ไปฟ้องวิน จะได้รู้

ถึงความร้ายกาจของไอริณ แต่วินกลับทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่ใส่ใจแถมเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน

ooooooo

ในที่สุดก็ถึงวันแต่งงานของเลอลักษณ์กับเรวัติ พิธีจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ทำบุญตักบาตรตอนเช้า พอสายๆก็มีพิธีรดน้ำสังข์ เชิญเฉพาะญาติสนิทจริงๆ ส่วนตอนเที่ยงจะมีเลี้ยงฉลองสมรสเล็กๆ ขณะแขกผู้ใหญ่เข้าคิวรอรดน้ำ วิทวัสขยับจะเข้าไปต่อแถว วินถามว่าจะไปไหน

"รดน้ำคุณเด่นกับคุณต่อครับ"

"จะบ้าเรอะ...ยืนเฉยๆ"

วิทวัสสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ได้รดน้ำ วินตวาดใส่ว่าเอาไว้รดตัวเองก็แล้วกัน คุณหญิงป้าหันมาเห็นพอดี ชักสีหน้าไม่พอใจ สะกิดไอริณ

"ทำไมหรือคะ"

"นายกาแฟน่ะซิ..ดุเจ้านายได้ยังไง"

ไอริณหันไปมองทำหน้าดุใส่วิน ทำมือไล่ให้ไปคอยถ่ายรูป วินยิ้มแหยๆรีบทำตามคำสั่ง...

ค่ำวันเดียวกันที่ห้องพักของเรวัติ เลอลักษณ์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ออกมานั่งข้างๆเรวัติ เอนตัวพิงไหล่

พลางถอนใจยาว เรวัติสะดุ้งนั่งตัวเกร็ง เลอลักษณ์อยากให้เราสองคนแต่งงานกันจริงๆ เรวัติเถียงว่าแล้วที่เราแต่งกันไม่จริงตรงไหน ทำตามประเพณีทุกอย่าง รวมทั้งจดทะเบียนสมรสแล้วด้วย

"เด่นหมายถึงว่า ถ้าวัติไม่ได้เป็นเกย์ แล้วเด่นไม่ได้ท้องกับคนอื่น" เลอลักษณ์หน้าสลด

เรวัติโอบไหล่เธออย่างปลอบโยน ขอร้องให้ลืมเรื่องที่ผ่านมาให้หมด ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ สู้ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดจะดีกว่า เลอลักษณ์ไม่สบายใจที่รู้สึกเหมือนตัวเองเอาเปรียบเขา

"ไม่เอาน่า...อย่าคิดมาก...ไปนอนเสียเถอะ"

"แล้ววัติล่ะ"

"ผมจะดูทีวีก่อน เดี๋ยวจะเข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มเอง"

"ไม่ได้เด็ดขาด เด่นเอาเปรียบวัติมามากแล้ว จะให้ เอาเปรียบเรื่องที่นอนอีกไม่ได้"

เลอลักษณ์เห็นเรวัติทำอ้ำๆอึ้งๆ เลยนึกว่าเขารังเกียจเธอ เรวัติรีบปฏิเสธว่าไม่ได้รังเกียจ เลอลักษณ์ขอร้องให้ไปนอนด้วยกัน แต่ถ้าเขายังอยากแยกห้องเธอจะเป็นฝ่ายออกมานอนที่โซฟาเอง เรวัติพยักหน้า เดี๋ยวตามไป เลอลักษณ์ยิ้ม หอมแก้มเขา เดินเข้าห้องนอน เรวัติมองตามด้วยสายตาอ่อนโยน...

จบตอนที่ 16
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 29 มกราคม 2553		2 comments
Last Update : 29 มกราคม 2553 10:52:18 น.
Counter : 746 Pageviews.
Share Tweet