สดายุ..

"O เสียงค้อนขย้อนขยะแขยง
เพราะตะแบงนะเบ่งบาน
เสียงคลั่งประนังนยะผสาน
ก็สะท้านสะเทือนไท"

มินตราเรียนมาว่า ฉันท์ เป็นของ"ชนชั้นสูง" ในรั้วในวัง(เพราะมีโอกาสเรียนหนังสือ)
และใช้ภาษาสันสกฤต อันเป็นภาษาพวก"พราหมณ์" ( ผู้ท่องคัมภีร์พระเวท = นักวิชาการ)

ทึ่งมากที่เห็นสดายุใช้ภาษาไทยพื้นพื้น ประกอบเป็นฉันท์ได้ตามกฎเกณฑ์ในการสร้างฉันท์ แสดงว่า "แตกภาษา"ไทยมาก เก่ง...

มินตรา ...

ตัวอักษรและสระ มีไว้ผสมเป็นคำ ..
คำ-มีไว้ประกอบเป็นความ ..
ความ มีไว้ สื่อสารระหว่างคน ..
มันไม่มีสูงต่ำ
มันมาสมมุติกันเองภายหลัง

เขมร .. ชาติที่ปัจจุบันดูจะด้อยกว่าไทย
แต่ในยุคที่เจ้าสามพระยาไปตีนครวัด แล้วกวาดต้อน
อำมาตย์ ปุโรหิตมานั้น เชื่อว่าเจริญทางศิลปะวิทยาการ
มาก่อนแล้วตั้งแต่ สุริยะวรมันสร้างนครวัด

อาณาจักรขอมนั้นกินแดนมาถึงกาญจนบุรี

แม้จะรบชนะ แต่ยังยอมรับภาษาของผู้แพ้เป็น
ภาษาชั้นสูงใช้ในรั้ววัง .. น่าแปลกอยู่

ส่วน บาลี สันสกฤต มาทางพุทธศาสนา
ซึ่งไม่มีเรื่องชนชั้นวรรณะ .. เพราะเราไม่ถือพราหมณ์
ที่มาก็ไม่มีสูงมีต่ำแล้ว

พราหมณ์เพียงเป็นชื่อเอ่ยอ้างถึงบ้างในพุทธศาสนา
การใช้พิธีกรรมพราหมณ์ในราชสำนักอยุธยา
มันมาจากทางเขมร เช่นเดียวกับภาษาราชาศัพท์

ฉันท์ที่ใช้บาลี สันสกฤต จึงเขียนแต่งได้แต่ผู้เคย
บวชเรียนมาก่อนในสมัยนั้น .. และแม้จนสมัยนี้
ถึงขนาดสมาส สนธิคำได้เอง

พวกในรั้ววังที่มิใช่ชาย ก็เรียนได้ไม่ต่างกัน ..

และที่ใช้บาลี สันสกฤตกันมากในฉันท์ เพราะมัน
แยกอักษรอ่านได้ จึงลงกันได้กับฉันทลักษณ์
ที่กำหนดไว้ ซึ่งคำไทยแยกอ่านไม่ได้

การศึกษามีสำหรับคนจำนวนน้อยนิดในยุคอยุธยา
จึงเหมือนว่า ฉันทลักษณ์นี้มีไว้สำหรับชนชั้นสูง ..
และจึงดูเป็นฉันทลักษณ์ที่สูงส่งอะไรแบบนั้นไป

ผมมองว่ามันแค่มีเหตุปัจจัยอันลงกันได้กับความคิดแบบนั้นโดยบังเอิญเท่านั้น ไม่ใช่เจตนารมย์ในการ
แยกชั้นของคำศัพท์ ไทย .. เขมร .. บาลี สันกฤต .. อะไรหรอก

มันก็แค่พยัญชนะใน 44 ตัวเท่ากัน
ไม่มีสูงต่ำ

ษ ศ .. มันไม่ได้สูงกว่า .. ก ข หรอก

555

สดายุ..
ผู้ที่มีความรู้ จะตอบว่า คัมภีร์ฤคเวท (Rigveda : ฤค แปลว่า คำฉันท์ ) เป็น ฉันท์ ที่เขียนโดยใช้..ภาษาสันสกฤต..เพื่อไว้ใช้ในพิธีสวดสรรเสริญคุณผู้ก่อกำเนิดโลก ด้วยทำนองสรภัญญะ โดย ฤๅษีวยาส ผู้แต่งมหากาพย์ มหาภารตะ เมื่อ 12.000 ปีก่อนคริสตกาล
ภาษาบาลี เป็น ภาษาสันสกฤตที่ใช้ในแคว้นมคธ( dialect) ซึ่งใช้บันทึก พระไตรปิฎกเริ่มใช้ ภาษาบาลี สมัยพุทธกาลเมื่อ 2560 ปีที่แล้ว
อักษรไทย นอกจาก จะมีพยัญชนะ 44 รูป สระ 21 รูป ยังมีวรรณยุกต์ 4 รูป
วรรณยุกต์ (tone) เป็นตัวกำหนดเสียง สูง เสียง ต่ำ

ในการสอบข้อเขียน จะมีการสอบปากเปล่าทบทวนเพื่อตรวจสอบว่า ผู้เขียนไปลอกงานชองใครมา หรือเขียนด้วยตนเอง ฉันใด
ผู้ที่ไม่ผ่านการสอบปากเปล่าก็ฉันนั้น
ภาษาไทยเรียกว่า "ท่าดีทีเหลว" นึกว่าจะมีความรู้ !

มินตรา ..

copy & paste นี่ผมไม่นิยมนะ .. แบบที่อ่านไม่รู้เรื่อง
กระโดดไปกระโดดมา
นี่ผมไม่นิยมนะ

12000 ปีก่อนคริสตกาลนี่นะ - ?

ขอยุติการสนทนา

555