โค้ดนี้เป็นภาพพื้นหลังนำไปวางที่ช่อง Script Area ค่ะ
https://youtu.be/K2vg5yDgVX4
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 21 ความรักกับหน้าที่
|
| ผ้าม่านเนื้อดีปลิดปลิวไปตามแรงลม ในยามสายลมอ่อนๆ พัดผ่านเข้าทางหน้าต่างเสียงธรรมชาติที่ดังหวีดหวิวและไอร้อนจางๆ ของแสงแดดซึ่งส่องกระทบอยู่ด้านนอกช่วยเพิ่มความรู้สึกอุ่นซ่านให้กับหญิงสาวร่างบางปวกเปียกที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มร่างแกร่งจนจิตใจกระเจิดกระเจิงเกินระงับ....
ดวงตาคู่งามหลับพริ้มสลับกับเบิกกว้างเมื่อแรงเร้าจากห้วงอารมณ์กำลังนำพาร่างกายให้เปิดรับกับทุกสิ่งจนเธอเคลิบเคลิ้มคล้ายกำลังยินยอมและพอใจไปกับไออุ่นอันร้อนแรงที่แฝงไปด้วยความคิดถึงที่ชายหนุ่มกำลังบอกผ่านจากกายเขามายังกายเธอ
จีรัชญ์เปิดเปลือกตาขึ้นขณะถอนริมฝีปากออกช้าๆ ชายหนุ่มยิ้มเก้อๆ เมื่อเห็นใบหน้านวลเนียนแดงเข้มจนเป็นสีชาด ริมฝีปากสีสวยเปียกชื้นเม้มแน่นในขณะที่เจ้าตัวหลบตาเบนหน้าไปอีกทาง
ผมขอโทษที่ล่วงเกินคุณ....เอ่อ....ผมคิดถึงคุณ...
เมื่อไม่รู้จะแก้ตัวยังไงจีรัชญ์ที่เผลอแสดงความหื่นจนไก่ตื่นดังกระต๊าก! ถึงกับยิ้มเจื่อนๆ เพราะเกรงจะถูกหญิงสาวชังน้ำหน้าจนไม่กล้าเข้าใกล้
มือหนาเกลี่ยไล้ใบหน้านวลเนียนที่แดงเข้มแผ่วเบาด้วยความรู้สึกที่กำลังแตกแขนงจนแทบแยกไม่ออกว่านาทีนี้เขาควรหยุดหรือกอบโกย เพราะหากจะดึงดันเอาแต่อารมณ์ก็ดูเหมือนจะหยามน้ำใจเธอจนเกินให้อภัย แต่จะปล่อยไปก็รู้สึกเสียดายโอกาสที่ตนเฝ้ารอมาตลอดคืน...
รพิชานอนตัวแข็งเกร็งอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นด้วยความรู้สึกที่เริ่มแบ่งข้าง ใจหนึ่งไม่อาจปฏิเสธกับความใกล้ชิดแม้ส่วนลึกของจิตใจจะรู้สึกพอใจกับไออุ่นของอกกว้าง
ถึงแม้เธอกับจีรัชญ์จะเพิ่งเริ่มต้นค้นหาความปรารถนาอันแท้จริงของความรู้สึกแต่แรงอารมณ์และความปรารถนาในเบื้องลึกกลับก่อร่างสร้างความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นจนยากจะถอยออกมาได้ง่ายดายอย่างที่ใจต้องการ
ใจหนึ่งเหมือนจะตอบรับแต่อีกใจกลับพยายามกางกั้นความเป็นไปที่ยังคลุมเครือ เพราะหากจีรัชญ์มีปัญหาทางจิตเธอจะเปิดใจยอมรับและแก้ไขให้เขากลับมาเป็นปกติดังเดิมได้หรือไม่ก็ยังตอบไม่ได้ และประเด็นสำคัญนับตั้งแต่รู้จักและอยู่ใกล้ชิดเธอยังหาบทสรุปไม่ได้เลยว่าแท้จริงผู้ชายมาดดุหน้าเข้มป่วยเป็นอะไร....
จะปล่อยกายให้อยู่เหนือใจไปกับแรงเร้าของความรู้สึกที่เริ่มอ่อนแอก็ดูไม่เหมาะสม จะวางเฉยหัวใจก็อ่อนแรงเกินไปที่จะไม่รับไม่รู้กับอะไร เมื่อความสับสนปนเปกำลังรุมเร้าจนหาทางออกไม่ได้จิตแพทย์สาวจึงทำได้แค่นิ่งและรอเวลาที่จะถอยออกมาอย่างมีสติ
คุณพิณ...อย่าโกรธอย่าเกลียดผมเลยนะผมพยายามแล้วที่จะไม่ล่วงเกินคุณ...แต่ใจหนอใจทำไมถึงบ้าระห่ำขนาดนี้ก็ไม่รู้...ผมคิดถึงคุณจนแทบบ้าถ้าไม่ปล่อยความรู้สึกออกมาบ้างเห็นทีคงกระอักตายเพราะความคิดถึงเป็นแน่
พอเห็นหญิงสาวนอนตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดจีรัชญ์ที่รู้สึกผิดกับการกระทำของตนรีบหาคำพูดงามๆ มาแก้ต่างให้กับความบ้าระห่ำของตัวเอง
...ปล่อย....ฉันก่อนได้มั้ย...ฉันอึดอัด
หญิงสาวบอกน้ำเสียงสั่นพร่าแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าสบตาชายหนุ่มอยู่ดี
เอ่อ...ผมขอโทษ
จีรัชญ์ยิ้มอ่อนโยนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเขากำลังนอนทาบทับร่างแน่งน้อยด้านล่างจนเธอแทบขยับเขยื้อนไม่ได้ ชายหนุ่มไล่สายตามองเรือนร่างบอบบางหากอัดแน่นไปด้วยเนื้อสาวแววตาฉ่ำหวาน หัวใจแกร่งกระตุกวาบเมื่อเห็นเรียวขานวลผ่องโผล่พ้นกระโปรงผ้าเนื้อดีที่ถลกขึ้นสูงจนดูล่อแหลม ชายหนุ่มแทบเผลอตัวกลืนน้ำลายด้วยความกระหายเมื่อรู้สึกตื่นตะลึงกับภาพอันเย้ายวนของหญิงสาว เมื่อความถูกต้องมีมากกว่าความเห็นแก่ได้เขาจึงเลือกที่จะระงับความรู้สึกของเพศบุรุษที่กำลังขานรับกับภาพยั่วเย้าของเรือนกายงาม เมื่อสะกดใจของตนจนอยู่ในความสงบเขาจึงพลิกตัวนอนตะแคงสอดแขนข้างหนึ่งช้อนศีรษะของหญิงสาวไว้แล้วประคองกอดร่างอรชรอย่างทะนุถนอม
รพิชากลั้นใจเงยหน้าสบตากับอีกฝ่ายแววตากึ่งกล้ากึ่งกลัว ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพราะกำลังข่มใจให้นิ่งสงบไม่ให้กระหน่ำเต้นจนอีกคนรับรู้ได้ ใบหน้าเรียวงามเผือดซีดชั่วแวบแล้วปรับเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อเมื่อเห็นประกายตาฉ่ำหวานจนหยาดเยิ้มของชายหนุ่มหน้าเข้ม พอเห็นความปรารถนาฉายชัดออกมาจากดวงตาคมดุรพิชาที่รู้ชะตากรรมของตนเป็นอย่างดีถึงกับรีบดักทางไม่ให้อีกคนรวบรัดตัดตอนจนเธอหาทางออกไม่ได้
...คุณ...จีรัชญ์...อย่ามองฉันแบบนั้นซีคะ
คุณสวยไปทั้งตัวเลยรู้ไหม กลิ่นกายของคุณช่างหอมหวานเหมือนดอกบัวแรกแย้มในยามเช้าจนภมรอย่างผมแทบคลั่งตายหากไม่ได้ดูดดื่มน้ำหวานจากปลายยอดเกสรสวย
จีรัชญ์เอื้อยเอ่ยเปรียบเปรยความงามของหญิงสาวประดุจกวีที่กำลังตกอยู่ในห้วงรัก พอพูดออกไปชายหนุ่มกลับนึกขันระคนเก้อเขินกับคำพูดของตัวเองที่โพล่งถ้อยคำเชยๆ ออกไป เออหนอจีบสาวมาก็มากหลายแต่ทำไมไม่ยักตื่นเต้นเท่าวันนี้
คุณกำลังทำให้ฉันกลัว
หญิงสาวบอกเสียงสั่นๆ
อย่ากลัวไปถึงแม้ความรักของผมที่มีต่อคุณจะมากมายจนสุดที่จะคณานับ ถึงผมจะปรารถนาคุณแค่ไหนแต่ผมก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ที่จะบังคับขืนใจเพื่อให้ได้ครอบครองก่อนวันที่เหมาะสม
คุณแน่ใจเหรอคะ...ว่าจะไม่เกินเลยมากกว่านี้
ถึงแม้คำพูดที่ได้ยินจะอ่อนหวานชวนให้เคลิบเคลิ้มจนวางใจ แต่รพิชาก็อดตั้งคำถามด้วยความเคลือบแคลงไม่ได้เมื่อเห็นอยู่ชัดๆ ว่าขณะนี้คำพูดกับการกระทำของจีรัชญ์กำลังสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
ทำไมคุณถึงถามเหมือนไม่ไว้ใจผม
ก็..เอ่อ...
รพิชาถึงกับอึกอักแต่พอนึกถึงสภาพของตัวเองเธอก็อดที่จะค่อนขอดชายหนุ่มไม่ได้ คนบ้าถามออกมาได้เล่นมานอนทับจับจูบแบบไม่ให้ตั้งตัวจนเธอนอนแอ้งแม้งอยู่ใต้ร่างขนาดนี้ยังจะต้องให้ประกาศปาวๆ อีกหรือไงว่าฉันไม่ไว้ใจคุณเพราะคุณกำลังจะปล้ำฉัน...
ผมอาจจะล่วงเกินคุณมากไปนิด....
แบบนี้คงไม่นิดมังคะ
ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้แก้ต่างให้ตัวเองเสียงใสๆ ก็ขัดขึ้น
ก็ผมคิดถึงคุณนี่นาคนคิดถึงกันก็ต้องแสดงออกบ้างซี ผมอาจจะพูดเหมือนผู้ชายที่เห็นแก่ได้แต่คุณก็รู้ร่างกายของหญิงชายมันเป็นอะไรที่ยากเหลือเกินหากจะวางเฉยกับแรงเร้าของห้วงอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
แต่มันก็ไม่ควรมากเกินไปไม่ใช่เหรอคะ
สำหรับความคิดถึงที่มีมากจนล้นใจแค่กอดกับจูบคงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
จีรัชญ์ที่เคยชินกับความใกล้ชิดระหว่างหญิงชายจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาตอบโต้งๆ ออกมาเหมือนสิ่งที่กระทำเป็นเรื่องปกติธรรมดาจนคนฟังถึงกับอึ้ง...
คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง...สำหรับคุณเรื่องนี้อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแต่กับฉันเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง
รพิชาบอกน้ำเสียงห้วนๆ ก่อนจะดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่ง
การแสดงความรักด้วยบทรักสำหรับคนที่รักกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก
ชายหนุ่มแกล้งพูดเพื่อดูอาการของหญิงสาวในอ้อมกอดว่าจะตอบรับคำพูดของเขาด้วยหมัดหรือเข่า แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อสาวเจ้าไม่นิยมใช้กำลังในการแก้ปัญหา เพราะนอกจากจะเห็นใบหน้างดงามเผือดซีดแล้วเขายังเห็นประกายตาของเธอที่ฉายชัดว่ากำลังผิดหวังและรังเกียจกับคำพูดที่สุดแสนจะเห็นแก่ตัวของบุรุษเพศ
รพิชาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำตอบอันชวนเอานิ้วจิ้มตาอีกฝ่ายให้หายขัดเคือง ถึงจะรู้สึกโกรธที่จีรัชญ์ดูเห็นแก่ตัวจนน่าเกลียดแต่หญิงสาวก็เลือกที่จะนิ่งเฉยแล้วบอกตัวเองให้ถอยความรู้สึกที่กำลังดำดิ่งในวังวนของอารมณ์รักให้กลับคืนมาอยู่ในสัมปชัญญะของตน
คุณไม่โกรธผมเหรอ
พอเห็นอาการนิ่งสนิทของหญิงสาวจีรัชญ์ที่กำลังห่ามได้ที่ถึงกับเหวอจนพูดไม่ออก
ความคิดของคนมีมากมายต่างคนต่างความคิดฉันไม่มีสิทธิไปถือโทษโกรธเคืองหรอก
ถึงจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรแต่ในน้ำเสียงห้วนๆ ที่โพล่งออกมาคนฟังกลับรับรู้ได้ว่าคนพูดกำลังอยู่ในกระแสอารมณ์ชนิดใด
คุณพิณถ้าผมจะขอคุณแต่งงานคุณจะรังเกียจคนที่เป็นพ่อม่ายไหม
คุณจีรัชญ์คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันมาที่นี่ทำไม
รพิชาปรายตาจ้องเสี้ยวหน้าคมที่หม่นลงแววตาจริงจัง
ผมรู้...
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ใบหน้าคมเข้มที่ดูมุ่งมั่นในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจนจืดเจื่อน
ฉันเป็นหมอเจ้าของไข้ฉันมีหน้าที่และคุณคือหน้าที่ของฉัน
ผมเคยขอคุณแล้วไม่ใช่เหรอคุณพิณว่าอย่ามองผมเป็นเพียงคนไข้
ฉันมาที่นี่เพื่อทำงานหน้าที่ฉันมีแค่นั้น
พอได้ยินคำพูดจากจิตแพทย์สาวจีรัชญ์ถึงกับชาไปทั้งหน้า ตกลงตลอดเวลามีแต่เขาหรอกหรือที่บ้าระห่ำรักเธออยู่ฝ่ายเดียว เมื่อหญิงสาวประกาศปาวๆ ว่าไม่เออออด้วยคนไข้จิตไม่เคลียร์จึงยอมล่าถอยอย่างง่ายดาย
ผมขอโทษที่คาดคั้นเอาความรักจากคุณผมอาจจะตะบี้ตะบันรักคุณมากเกินไปผมขอโทษที่เอาแต่ใจ...ผมขอโทษ...
จีรัชญ์ผละออกจากร่างอรชรแทบทันที ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นหมุนตัวเดินออกจากห้องไปไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองหญิงสาวเจ้าของหัวใจที่กำลังนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง
เสียงบานประตูที่ปิดงับเบาๆ สร้างความปวดร้าวให้กับหญิงสาวร่างบางไม่น้อย รพิชาพลิกกายแนบซีกหน้าข้างหนึ่งกับหมอนแล้วจ้องบานประตูที่ปิดสนิทแววตาหนักใจ ใครว่าเธอไม่รู้สึกรู้สมใครว่าเธอไม่เจ็บปวด ถึงแม้เวลาที่เธอกับจีรัชญ์รู้จักกันจะดูเหมือนสั้น แต่น่าแปลกที่หัวใจของเธอกลับเบ่งบานทุกครั้งในยามที่มีเขาอยู่ชิดใกล้
ถึงแม้อาการเจ็บป่วยของจีรัชญ์จะยังคลุมเครือแต่เธอก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้ไขว้เขวไปกับความอ่อนโยนและแรงเร้าจากเบื้องลึก
ไม่กี่อึดใจเสียงปิดประตูรถดังปึงก็ดังขึ้นเกือบพร้อมกับเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ที่ตามมาติดๆ พอรับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะจากไปเสียงยานพาหนะที่ดังอยู่ด้านล่างกลับกลายเป็นบีบรัดความรู้สึกจนเธอรู้สึกปวดแปลบไปทั้งใจ ร่างบางสมส่วนลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่างมือเรียวเกาะขอบหน้าต่างเอียงหน้ามองไปยังรถเชอโรกีสีเขียวแก่ที่กำลังสั่งเสียงดังกระหึ่มอยู่ด้านล่างแววตาสับสน
จีรัชญ์นั่งจ้องถนนเบื้องหน้าแววตากร้าวดุ มือหนากำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปนเขากำลังจะเป็นบ้าตายเพราะความรู้สึกต้องการเธอ บ้าเอ๊ย!! เอาวะไหนๆ ก็รักแล้วจะให้ถอยง่ายๆ ก็ไปโดดเหวตายซะ...ไอ้รัชญ์!...
ชายหนุ่มฟาดฝ่ามือลงบนพวงมาลัยพร้อมกับสบถเสียงระบายอารมณ์ เมื่อความรู้สึกไม่อาจละวางให้เรื่องราวในวันนี้แค่ผ่านไป เขาจึงเลือกที่จะเดินหน้ามากกว่าถอยหลังเมื่อตัดสินใจเด็ดขาดจีรัชญ์จึงเปิดประตูรถก้าวออกมาปิดประตูดังโครม แล้วเท้าสะเอวมองรถชั่วครู่ก่อนจะเงยขึ้นมองไปทางห้องพักของหญิงสาว
พอเงยหน้าขึ้นดวงตาคมกร้าวก็ประสานเข้ากับดวงตาคู่สวยที่ฉายแววตระหนกพอดิบพอดีจนเกิดกระแสเปรี้ยงปร้างราวสายฟ้ากำลังฟาดฟันลงมาในยามเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง
Create Date : 11 เมษายน 2553 |
|
4 comments |
Last Update : 11 เมษายน 2553 16:30:06 น. |
Counter : 716 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: nuyza_za 11 เมษายน 2553 16:45:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: tuk_ora 12 เมษายน 2553 10:00:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: nana IP: 161.200.209.99 13 เมษายน 2553 23:15:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|