หัวเหม็น...ควัน

ที่บ้านก็เปิดเป็นร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ
เวลาลูกค้าเยอะก็สนุกดี ขายได้เงินเยอะ
แต่เวลาไม่มีลูกค้า .. (โดยเฉพาะสิ้นเดือนไม่รู้หายไปไหนกันหมด)
ก็นั่งเซ็งเหมือนกัน

เปิดแล้วเซ็งมากๆ ที่แน่ๆคือ สุขภาพจิตอะ
ลูกค้าส่วนใหญ่ ไม่คิดค่าครองชีพ กับค่าใช้จ่ายสารพักค่าให้ร้าน
ส่วนใหญ่จะมองแต่แค่อาหาร ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า
ทำไมคนไทยถึงอยากมาทำการค้าต่างประเทศ หมายถึงบางคนอะ
อยู่เมืองไทย ทำการค้าง่ายที่สุดในโลกแล้วนะไม่โดนจำกัดสิท ด้วยอะ
ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาลด้วย ร้านขนาดเล็กๆที่ต่างประเทศ ค่าใช้
จ่ายในร้าน แต่ละเดือน ยิ่งถ้ามีลูกจ้างในร้านด้วย ยิ่งแพง
แพงมากๆ
ร้านขนาดเล็กๆ มีคนอยู่ในร้านแค่ สองคน ถ้าจะให้อยู่รอดอันนี้หมายถึง
เหลือเงินไปจ่ายให้กับ บรรดาประกันทั้งหลาย และค่าจิปาถะ
อย่างน้อย ต้องขายให้ถึง หมื่นกว่าดอล ต่อเดือนอันนี้เรียกว่าขั้นต่ำ
หลังจากหักค่าสารพักค่า จะเหลือค่าแรง ไม่เท่าไหร่ดังนั้น
ถ้าร้านไหนทำงาน สามคน และขายไม่ถึง หมื่นกว่า หรือได้แค่ หมื่นเดียว
ก็เท่ากับไม่ได้อะไรเลย แล้วขาดทุนด้วยซ้ำอะ
ใครอยากขายบ้าน อพยพมาอยู่เมืองนอก คิดดูให้ดีก่อนอะนะ
บางคน ฟิ้วเงินมา ยี่สิบสามสิบล้าน เปิดร้านแบบหรูเลย เจอค่าเช่า เดือนๆนึง เป็นหมื่นๆ ก็ไม่รอดแล้วอะ

จากประสบการณ์ที่ได้ไปช่วยเพื่อนทำร้านอยู่เดือนหนึ่ง ขอบอกว่า เห็นด้วยกับคุณแสนแซบทุกข้อเลยค่ะ

เอาใจช่วยนะคะ ขอให้ประสบความสำเร็จ

มาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ถูกทุกข้อเลยจ้า..โดยเฉพาะเส้นเลือดขอด กะอ้วนขึ้นนี่แหละ55

ลืมอีกอย่างที่ได้คือ ได้เพื่อนใหม่ค่ะคือลูกค้านั่นแล..ตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันหลายคนแล้วค่ะ

. เวลาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว

พี่ชายเจอกะตัวเลยค่ะ

ทั้งปีไม่เคยมีวันหยุดเลย

จะพาลูกไปเดินห้างยังไม่มีเวลาเลย