Bloggang.com : jenifaae : เที่ยว "สังขละบุรี" กับคนท้องถิ่น

เที่ยว "สังขละบุรี" กับคนท้องถิ่น

คอลัมน์ บันทึกเดินทาง

จิรพงศ์ เกิดเรณู-เรื่อง ศุภโชค สอนแจ้ง-ภาพ

ทุกครั้งที่กลับบ้าน รอยยิ้มลึกๆ ในใจและความสุขลึกล้นมักจู่โจมเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว เป็นความสุขที่หาจากที่อื่นมาเทียบมิได้

เหมือนเช่นครั้งนี้ ที่มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านที่อำเภอ "สังขละบุรี" จังหวัดกาญจนบุรี เมืองแห่งอารยธรรมสามเชื้อชาติ คือ ไทย กะเหรี่ยง และ รามัญ

สัญลักษณ์หนึ่งที่เห็นเด่นไกลเมื่อผู้มาเยือนเดินทางมาถึง เป็นสะพานไม้ทอดยาวเชื่อมสองฝั่งแม่น้ำสามสาย-แม่น้ำซองกาเเลีย, แม่น้ำบีคลี่ และแม่น้ำรันตี ที่ไหลมาบรรจบกันบริเวณใกล้ๆ สะพานไม้

แล้วยังมี "เจดีย์สามองค์" อีกสัญลักษณ์ที่เป็นเสมือนป้ายบอกอาณาเขตที่มีมาตั้งแต่ครั้งโบราณ รวมทั้ง "วัดจมน้ำ" ประหนึ่งของขวัญจากธรรมชาติมอบให้กับชาวมอญ

สังขละบุรี สามารถท่องเที่ยวได้ทั้งสามฤดูไม่ว่าหน้าร้อน หน้าหนาว หรือหน้าฝน

อย่าง "หน้าหนาว" ไม่ต้องสาธยายรายอะเอียดให้มากความ เพียงแค่สามหมอก หมอกเช้า หมอกสาย และหมอกเย็น แค่นี้ก็เกินบรรยาย เพราะจะเห็นสังขละบุรีล่องลอยอยู่ในกลุ่มหมอกสีขาวขุ่น ดั่งเมืองสวรรค์ที่มองหาพื้นดินไม่เจอ

"หน้าร้อน" อากาสกลับเย็นสบาย สามารถไปเที่ยววัดจมน้ำ แบบเดินได้รอบวัด เพราะน้ำในเขื่อนลดลงมาก ทั้งโบสถ์ ทั้งกุฏิพระเก่า และกำแพงวัดที่เคยเห็นแค่หลังคาจะผุดโผล่ขึ้นมาให้เห็นแบบครบชุด

ส่วน "หน้าฝน" สังขละบุรี ก็ยังน่าเที่ยวอยู่ดี เป็นการท่องเที่ยวอีกรสชาติ โดยนักท่องเที่ยวสามารถเดินทางแบบผจญภัย ขี่ช้างท่องไปในป่า และล่องแพไม้ไผ่เลาะเลียบตามลำน้ำ

"ตลอดสิบปีที่ผ่านมา สังขละบุรีเปลี่ยนแปลงไปทีละเล็กละน้อย แต่ความเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ได้หวืออหวาหรือเปลี่ยนชนิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะขนาดคนพื้นที่เองนานๆ กลับไปเยี่ยมบ้าน ยังสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงนั้นได้น้อยมาก"

กลับมาเยี่ยมบ้านครั้งนี้ มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่กับสังขละบุรี เป็นการเดินเที่ยวที่เปลี่ยนแปลงไป เนื่องเพราะมี "แขก" มาเยือน

อย่าคิดว่าเป็นแขกโพกหัวล่ะ เพราะแขกที่ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ขอติดตามมาสัมผัสบรรยากาศอันงดงาม และสงบของสังขละบุรี

เพราะปกติแล้วหากเป็นคนท้องถิ่นทุกซอกทุกมุมในสังขละบุรีไม่มีพลาดสายตาไปได้

ฉะนั้น ในฐานะคนท้องถิ่นและเป็นเจ้าบ้านที่ดี จึงต้องอาสาเป็นไก๊ด์พาอาคันตุกะจากเมืองหลวงชมเมืองแม่น้ำสามสายแห่งนี้

เพื่อนสองคนลงจากรถประจำทางที่ท่ารถตู้ ในตลาดสังขละบุรี แล้วแวะกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านในตลาดเพื่อฟื้นฟูกำลัง ก่อนจะออกเดินทางแบบทำเวลาไปไหว้พระที่ "วัดหลวงพ่ออุตตมะ" และนมัสการ "เจดีย์พุทธคยาจำลอง" ซึ่งหากมุ่งหน้าไปตามถนนสายหลักแล้ว จากตลาดไปไม่ถึงสิบนาทีจะถึงเจดีย์พุทธคยาจำลองก่อน

เป็นเจดีย์ทรงลังกาสีทองอร่าม โดย "หลวงพ่ออุตตมะ" ซึ่งปัจจุบันมรณภาพไปแล้ว ได้จำลองมาจากเจดีย์พุทธคยาในประเทศอินเดีย

ต่างกันตรงที่เจดีย์ของหลวงพ่ออุตตมะเป็นสีทองอร่าม ขณะที่เจดีย์องค์จริงเป็นสีแดงอิฐธรรมดา และมีขนาดย่อมกว่า เจดีย์แห่งนี้เป็นที่ประดิษฐาน "พระบรมสารีริกธาตุส่วนกระดูกหัวแม่มือขวา" ของพระพุทธเจ้าจำนวน 2 องค์ มีขนาดเท่าเมล็ดข้าวสาร ยอดบนสุดของเจดีย์ใช้ทองคำแท้หนักทั้งสิ้น 400 บาท และใช้อิฐในการก่อสร้างทั้งหมด 260,000 ก้อน

ตามธรรมเนียมของคนสังขละบุรี เมื่อมาถึงเจดีย์สีทองต้องนมัสการพระพุทธรูปปางต่างๆ ที่ประดิษฐานอยู่บริเวณฐานเจดีย์เสียก่อน เพื่อความเป็นสิริมงคล แล้วจึงค่อยเข้าไปภายใน

วิวโดยรอบเจดีย์แห่งนี้สวยงามเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์ บรรยากาศของแม่น้ำสมประสบ และยิ่งมองจากมุมสูงที่ฐานเจดีย์ทำให้มองไปเห็นวัดจมน้ำอยู่ไกลๆ ไม่มีใครอดใจไหวไม่ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก (นอกจากคนไม่มีกล้อง)

ที่ร้านขายของฝากด้านล่างเจดีย์ ทำให้ทุกคนซื้อของฝากกันยกใหญ่ สินค้าที่นำมาขายที่นี่ ส่วนมากนำมาจากประเทศพม่า มีทั้งสินค้าที่ทำจากไม้-ไม้สลักรูปสัตว์ รูปเทวดาแบบพม่า กล่องไม้สำหรับใส่ของจิปาถะ หรือพวกเครื่องประดับที่ทำจากเครื่องเงิน กำไล สร้อย แหวน อัญมณี หรือถ้าใครอยากผิวสวยเหมือนสาวพม่าก็ต้องซื้อหาแป้งจากไม้ทานาค

ใช้เวลาอยู่กับการช็อปปิ้งพอสมควร ก็ขับรถไปวัดด้านบนเพื่อนมัสการ "หลวงพ่ออุตตมะ"ที่ละสังขารไปแล้ว ในโลงแก้ว ที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม

กราบพระและชมวัดเสร็จเรียบร้อย อากาศเริ่มขมุกขมัว เป็นสัญญาณบอกว่า "หมดเวลา" สำหรับวันนี้ ไว้พรุ่งนี้จึงตระเวนกันต่อ เพราะฉะนั้นไปเที่ยวสังขละบุรีต้องมีเวลาอย่างน้อย 3 วัน

หกโมงเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งเจ้าบ้านและอาคันตุกะเตรียมพร้อม จุดหมายแรกของวันอยู่ที่ร้านกาแฟในตลาด มนต์เสน่ห์ของตลาดยามเช้าที่นี่เป็นสีสันที่สร้างความประทับใจให้กับนักท่องเที่ยวอย่างมาก เพราะมีข้าวของหลากหลายให้เลือกดูเลือกซื้อหาและซื้อกิน

มื้อเช้าสำหรับคนสังขละบุรีแล้วขอแนะนำอาหารพื้นเมืองคือ "ขนมจีนน้ำยาหยวก" เป็นเส้นขนมจีนกินกับน้ำยาที่ทำมาจากหยวกกล้วยนั่นแหละ อีกอย่างชื่อ "กะบ่องโจ่" เป็นฟักเขียวทอดจิ้มน้ำจิ้มคล้ายน้ำจิ้มเต้าหู้ทอด ชั่วไม่กี่นาทีที่อาหารมาวางตรงหน้าทุกอย่างหายวับไปกับตา

ทุกคนจัดการกับอาหารเช้าเสร็จก็ออกตระเวนกันต่อ มุ่งหน้าสู่สะพานไม้ที่ทอดตัวยาวข้ามแม่น้ำสามสาย เดินเล่นบนสะพานและถ่ายรูปกันสักครู่รอเวลาที่นัดเรือไว้ เพื่อไปชม "วัดจมน้ำ" ก่อนจะไปลงเรือต้องขึ้นแพล่องออกไปจากท่าเสียก่อนเพื่อไปขึ้นเรืออีกที

อากาศยามเช้าเย็นพอสมควร เพราะหมอกลงหนาปิดกั้นแสงอาทิตย์ส่องลงมาได้ไม่เต็มที่ ประกอบกับไอเย็นจากสายน้ำระหว่างเรือแล่นฉิวทำให้ทุกคนกระชับเสื้อเข้ากับตัวป้องกันความเย็นเล็ดลอดเข้าไปได้

เมื่อทุกคนขึ้นเรือได้แล้วหมอกเริ่มจางไปบ้าง แต่ก็ยังมองไม่เห็นทางเสียทีเดียว เรือขนาดเจ็ดคนนั่งจึงวิ่งไปตามร่องน้ำ ฝ่าสายหมอกไปอย่างชำนาญ สอบถามเอากับคนขับเรือว่ามองไม่เห็นทางอย่างนี้ไปถูกได้อย่างไร?

เสียงเหน่อๆแบบคนเมืองกาญจน์ตอบกลับมาว่า "มาจากประสบการณ์และความชำนาญ"

ไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึง วัดจมน้ำ ซึ่งตอนนี้ที่โผล่พ้นน้ำมีเพียงหอระฆัง และโบสถ์ โผล่มาเพียงสองในสิบส่วนเท่านั้น แต่ที่วิเศษคือหมอกเหนือผิวน้ำ ลอยล่องอยู่รอบๆ โบสถ์ ทำเอาทุกคนบนเรือตื่นตะลึงกับความงดงามที่ปรากฏต่อสายตา เพราะที่ผ่านมาเคยเห็นแต่ในรูปและโปสการ์ดเท่านั้น

เพื่อนสองคนตื่นตาตื่นใจอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ต่างบันทึกภาพกันมือระวิง เสร็จจากนั้นก็มุ่งหน้าไปต่อที่ "ซองกาเลีย"

เสียงเพื่อนหนึ่งในสองคนโวยขึ้น ว่าชื่อเหมือนไฮโซฝรั่งเศส เสียงตอบสวนกลับไปว่า "ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็นยังไง"

รถวิ่งออกจากตัวอำเภอไปตามเส้นทางสังขละบุรี-ด่านเจดีย์สามองค์ ประมาณ 7 กิโลเมตร ก่อนถึงหมู่บ้านซองกาเลียเล็กน้อย จะถึง "ห้วยซองกาเลีย" ลำธารขนาดกลาง มีน้ำไหลตลอดทั้งปี เป็นที่พักผ่อนของคนในพื้นที่และนักท่องเที่ยว

ที่แห่งนี้มีซุ้มทำจากไม้ไผ่ไว้บริการผู้มาเยือนและนักท่องเที่ยว มีเครื่องดื่มและอาหารไว้บริการด้วย สั่งอาหารเครื่องดื่มนั่งกินริมลำธารก็สุขใจเป็นไหนๆ

"ซองกาเลีย" เป็นภาษากะเหรี่ยงก็ใช่ ภาษามอญก็ใช่

โดยภาษามอญแปลว่า "ฝั่งฝรั่ง" เพราะชาวมอญจะแบ่งฝั่งแม่น้ำออกเป็นฝั่งของตัวเองและฝั่งของพวกผิวขาวซึ่งมอญเรียกว่าฝรั่ง

ส่วนภาษากะเหรี่ยงนั้น เขาว่าเพี้ยนมาจากคำว่า "ซ่งขะเลีย"

คำว่า "ซ่ง" แปลว่า แห้ง ส่วน "ขะเลีย" หมายถึง หาดกว้าง รวมความแล้วหมายถึง หาดกว้างที่แห้งๆ ประมาณนี้ หรือใครมีความรู้เป็นอย่างอื่นช่วยสงเคราะห์ด้วย ไม่ว่ากัน

ใช้เวลาอยู่ที่ลำห้วยนานพอสมควร จนแสงอาทิตย์ลำสุดท้ายโบกมือทักทาย ทั้งหมดจึงต้องอำลาความงดงามของสายน้ำ ธรรมชาติ ป่าเขา กลับไปหาความศิวิไลซ์ที่จากมา

"สังขละบุรี ที่เพื่อนทั้งสองได้สัมผัสจึงเป็นเหมือนความสุขที่เติมพลังให้กับหัวใจที่อ่อนล้า..ให้มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ในสังคมเมือง...ต่อไป"

หน้า 23
ขอขอบคุณ
ที่มา : มติชนรายวัน วันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552

สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์

H O M E

Create Date : 12 ธันวาคม 2552

Last Update : 12 ธันวาคม 2552 13:10:41 น.

3 comments

Counter : 1124 Pageviews.

ผมไปมาตอนหน้าฝน เขียวชุ่มฉ่ำไปหมด
วันหลังจะไปตอนหน้าหนาว อยากเห็นไอหมอกกะฟ้าใส ๆ

โดย: ibozla

วันที่: 12 ธันวาคม 2552 เวลา:14:25:47 น.

ผมอีกคน ชอบ"สังขละบุรี" ในฤดูฝนมันเขียวสดชื่นไปหมด ได้เห็นทะเลหมอกง่ายๆๆด้วย

โดย: ชายเอ ทุ่งรังสิต

วันที่: 12 ธันวาคม 2552 เวลา:15:29:48 น.

ผมก็ชอบสังขละเหมือนกัน อากาศสบายๆ มีหมอก มีน้ำ แล้วก็งามวัฒนธรรมอีกต่างห่าง

โดย: โดม โฆษณา IP: 119.46.107.67 วันที่: 21 มกราคม 2553 เวลา:13:09:22 น.