Bloggang.com : jenifaae : พระอาทิตย์ตกทะเล ที่...เมืองตรัง

พระอาทิตย์ตกทะเล ที่...เมืองตรัง

คอลัมน์ บันทึกเดินทาง

โดย จิรพงศ์ เกิดเรณู

อะไรที่เป็นครั้งแรก ย่อมจะตื่นเต้นเป็นธรรมดา การเดินทางครั้งนี้มีอะไรที่เป็นครั้งแรกของผมหลายอย่าง ความตื่นเต้นจึงมีมากเป็นทวีคูณ

สถานที่ที่ผมได้ไปเยือนในครั้งนี้คือ "จังหวัดตรัง" เมืองที่เมื่อก่อนเป็นเมืองท่า ค้าขายกับต่างประเทศ อย่างในสมัยอยุธยาที่มีชาวโปรตุเกสเข้ามาติดต่อกับไทยก็มาทางนี้ ที่เมืองนี้

เป็นเมืองถิ่นกำเนิดของยางพารา ที่เจ้าพระยารัษฎานุประดิษฐมหิศรภักดี (คอซิมบี้ ณ ระนอง) นำมาจากประเทศมาเลเซีย

และยังเป็นถิ่นที่ได้ชื่อว่ามีของกินที่เลิศรสหาที่ใดเปรียบมิได้ ทั้งหมูย่างและขนมเค้กเมืองตรัง ที่หลายคนคงได้ลิ้มรสชาติไปแล้ว แต่สำหรับผมมันเป็นครั้งแรก และยังถือว่าเป็นการเดินทางครั้งแรกที่ผมได้เยือนถิ่นด้ามขวานลึกที่สุดเท่าที่เคยมา จึงอดไม่ได้ที่ต้องหาซื้อโปสการ์ดส่งกลับบ้าน เพื่อเป็นหลักฐานยืนยัน ว่าครั้งหนึ่งเคยเดินทางมาเยือนสถานที่แห่งนี้

8 ชั่วโมงหลังการเดินทางด้วยรถยนต์จากกรุงเทพฯ เรา หมายถึงผมและพี่ผู้หญิงอีกสองคนมาถึงจังหวัดตรังในที่สุด

เราเก็บสัมภาระที่โรงแรมเรียบร้อย อาหารมื้อเย็นเป็นสิ่งที่ทุกคนร้องหา

ไปกินที่ไหนกันดี ถ้าไม่ใช่ที่ฮิพที่สุดของเมือง..."เซ็นเตอร์พอยต์" เมืองตรัง สถานที่ที่ชาวตรังไม่ว่าหนุ่มว่าสาวไปชุมนุมกันยามค่ำคืน!

เมื่อกองทัพต้องเดินด้วยท้อง...

อาหารมื้อแรกในเมืองตรัง จึงประเดิมที่ตลาดโต้รุ่งในตัวเมืองนั่นเอง ข้าว คะน้าหมูกรอบ ไข่เจียว ราคาถูกแต่ก็อร่อยและอิ่มท้อง รวมทั้งแกงจืดผักกาดที่ได้มาแทนแกงจืดสาหร่ายที่สั่งไป สมาชิกในคณะจึงอดที่จะแซวเล่นๆ ว่าน่าจะเรียก "อาหารตามใจคนทำ มากกว่าอาหารตามสั่ง"

เมื่อได้เรี่ยวแรงคืน "เซ็นเตอร์พอยต์" เป็นโจทย์แรกที่ทุกคนต้องการหาคำตอบ จะเหมือนหรือต่างจากในกรุงเทพฯ อย่างไร?

จากตลาดโต้รุ่งที่เป็นฐานทัพเติมพลัง เรากางแผนที่ดูทิศดูทางไปเซ็นเตอร์พอยต์กันให้วุ่น ปรากฏว่าแค่เดินเลยวงเวียนน้ำพุมานิดเดียว ตรงที่เป็นตลาดนัดกลางคืน ที่คนย่านนี้เรียกว่า "ตลาดนัดรื่นรมย์" นั่นแหละคือ เซ็นเตอร์พอยต์ ที่ตามหา

ถ้าจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพชัดๆ คงต้องบอกว่าบรรยากาศคล้ายแถวๆ สะพานพุทธ คือมีการตั้งแผงขายของเป็นล็อคๆ มากมาย ต่างกันตรงที่ว่าจำนวนแผงและของที่ขายน้อยกว่าเท่านั้นเอง

ในช่วงกลางวันตลาดรื่นรมย์เป็นถนนที่รถยนต์ทั่วไปสามารถสัญจรไป-มาได้ตามปกติ แต่พอแดดร่มลมตก พ่อค้าแม่ขายก็จะเริ่มลากข้าวของมาจับจองพื้นที่

และแล้วถนนรื่นรมย์แห่งนี้ก็จะกลายสภาพเป็น "ถนนคนเดิน" ที่คนเมืองตรังนิยมมาซื้อหาของกินของใช้กัน ทำให้บรรยากาศย่านนี้ดูคึกคักกว่าที่อื่น

"ตลอดความยาวประมาณ 300 เมตรของถนนเส้นนี้ ครึ่งหนึ่งขายเสื้อผ้าและของใช้กระจุกกระจิก มีทั้งเสื้อผ้าตามสมัยนิยม เครื่องประดับ รองเท้า นาฬิกาข้อมือราคาย่อมเยา รวมทั้งแผ่นซีดีเพลงและภาพยนตร์ไทย-เทศ ทุกหมวดหมู่"

เรียกว่าอะไรที่กำลังเป็นแฟชั่นสามารถหาซื้อได้ที่นี่ จึงไม่แปลกที่ถนนสายนี้จะเป็นสถานที่ชุมนุมของวัยรุ่น นักเรียนนักศึกษา มาเดินช็อปปิ้ง นัดกินข้าว และทำกิจกรรมอื่นๆ อีกมากมาย

ส่วนอีกครึ่งของตลาดขายอาหารและของกินเล่น ซึ่งก็ไม่ได้แบ่งโซนเป็นโซนอาหารโซนของใช้ แต่อยู่คละกันไป ระหว่างที่นั่งกินข้าวจึงสามารถเลือกชมสินค้าไปในขณะเดียวกันได้

ที่เป็นร้านขายกับข้าวให้ซื้อกลับไปกินที่บ้านก็มีอยู่หลายร้าน รวมทั้งก๋วยเตี๋ยวผัด ซึ่งสามารถพบเห็นได้ตามตลาดนัดแทบทุกแห่ง ไก่ทอดอิสลาม ข้าวหมกไก่ ไส้กรอก และขนมหวานสารพัดสไตล์ จะเป็นแบบไทยๆ อย่าง ขนมชั้น ขนมหม้อแกง ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ข้าวเหนียวหน้าต่างๆ หรือขนมหวานแบบลูกครึ่ง อย่าง โดนัทสอดไส้นานารสชาติก็มีให้เลือกเยอะแยะ

ที่ติดใจเห็นจะเป็น กล้วยทับ "โบราณ" ใช้อุปกรณ์การทับกล้วยแบบเดิมๆ ที่ไม่ค่อยมีให้เห็นในกรุงเทพฯ ลักษณะคล้ายม้านั่งตัวเล็กทำด้วยไม้ พอปิ้งกล้วยได้ที่แล้ว ยกหน้าไม้เปิดขึ้น วางกล้วยลงแล้วทับพอประมาณ ก่อนจะนำลงแช่ในน้ำกะทิ

สำหรับผู้ที่ต้องการมาดินเนอร์ที่ถนนคนเดินก็มีร้านให้นั่งสบายๆ หลายร้าน ส่วนใหญ่จะเป็นกับข้าวปักษ์ใต้นั่นแหละ หรือขนมจีนน้ำยาปักษ์ใต้ รสชาติสะเด็ดสะเด่า จึงมีผักสดนานาชนิดให้แนมกันจนหนำใจ

ว่ากันตามจริงแล้ว อาหารไม่ใช่สิ่งที่ผมตามหาในวันนี้ เพราะยังเต็มอิ่มกับมื้อเย็นที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน แต่เป็น... "โปสการ์ดเมืองตรัง" ที่ตั้งใจจะส่งกลับไปที่บ้านต่างหาก

"ไม่ไกลจากตลาดนัดรื่นรมย์เป็นศูนย์จำหน่ายสินค้า 3 ประเทศ (ไทย อินโดนีเซีย มาเลเซีย) ในส่วนของประเทศไทยเอง มีสินค้าโอท็อปจากจังหวัดตรังและจังหวัดใกล้เคียง"

อย่าง พัทลุง สงขลา กระบี่ ปัตตานี โดยสินค้าทั้งหมดทำจากวัตถุดิบในท้องถิ่น เช่น ที่คั่นหนังสือทำจากใบต้นยางพารา ตุ๊กตาหนังตะลุงที่หัวตุ๊กตาทำด้วยลูกยางพารา ซึ่งยางพาราต้นแรกของไทยก็อยู่ที่ตรังนี่เอง

นอกจากนี้ก็ยังมี "ไม้เทพทาโร" ไม้หอมโบราณที่ถือว่าเป็นไม้สิริมงคลสำหรับทำบ้านเรือน และยังทำเป็นสมุนไพรรักษาโรคได้อีก ที่นี่จึงนำไม้เทพทาโรมาแกะเป็นรูปปลาฉนาก ปลาพะยูน ฝักสะตอ ฯลฯ

แล้วก็...นั่น..โปสการ์ดที่ผมตามหา แต่มีแค่แบบเดียว เป็นภาพ "ถ้ำมรกต" สถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมแห่งหนึ่งของจังหวัดตรัง ส่วนภาพอื่นๆ เป็นภาพหินงอกหินย้อยภายในถ้ำที่จังหวัดกระบี่

อดแปลกใจไม่ได้ว่า โปสการ์ด ซึ่งนอกจากจะเป็นสาส์นแทนความรักความคิดถึงของใครคนหนึ่ง ยังซ่อนบทบาทของการเป็นทูตทางการท่องเที่ยว กลับถูกละเลยความสำคัญ

รุ่งขึ้นภารกิจหลักของการมาเมืองตรังคือ การไปดูวิถีชีวิตและสภาพความอุดมสมบูรณ์ของป่าชายเลน และวิถีชาวประมงปากแม่น้ำปะเหลียน ที่ยังคงดำรงชีวิตด้วยการจับปลา จับหอย และสัตว์ทะเล

จนเวลาล่วงเลยไปถึงเกือบห้าโมงเย็น ทุกคนจึงลงความเห็นว่าควรให้รางวัลกับตัวเองด้วยการไปดูพระอาทิตย์ตกทางฝั่งทะเลอันดามัน

"ผมแทบเก็บอารมณ์ตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ ในชีวิตของผมยังไม่เคยดูพระอาทิตย์ตกทะเลเลยสักครั้ง"

"หาดปากเมง 40 กิโลเมตร" ในอำเภอสิเกา เป็นหาดที่ใกล้ที่สุด และน่าจะทันเวลาก่อนที่พระอาทิตย์ตกทะเล

40 กิโลเมตร เวลา 30 นาที ในเส้นทางปกติดูจะเป็นเรื่องไม่น่าจะเกินความสามารถของโชเฟอร์ยอดนักขับของเรา แต่ทว่าเวลาห้าโมงเย็นของตรังก็เป็นเวลาเร่งรีบด้วยเหมือนกัน เรานิ่งอยู่กลางสี่แยกไฟแดงในเมืองกว่า 10 นาที พอหลุดออกมาได้ก็เจอกับถนนที่กำลังอยู่ในระหว่างการซ่อมทางเป็นระยะๆ

พอผ่านมาได้ สองตาจับจ้องอยู่ที่พระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ทิ้งตัวลับยอดไม้ไปทุกทีๆ แสงแดดสีแดงอมส้ม บอกเราว่า เราอาจจะไปไม่ทันดูใจมันก่อนตกน้ำทะเล

นาฬิกาบนหน้าปัดโทรศัพท์บอกเวลา 18.14 น. ที่สุดเราก็มาถึงหาดปากเมงสมใจ ทุกคนรีบลงจากรถมุ่งหน้าไปที่หาดอย่างไม่คิดชีวิต

แต่ว่า...พระอาทิตย์ตกน้ำไปแล้ว เหลือเพียงแสงเรื่อๆ ที่ระบายอยู่บนฟากฟ้าไกลออกไป

ถึงจะมาไม่ทัน แต่ไม่ทำให้ผมเสียใจ ก็เหมือนกับไม่ได้เหรียญทอง แต่ได้เหรียญเงินมันก็ไม่เห็นจะเสียหาย ถึงไม่ได้ดูพระอาทิตย์ลับขอบน้ำ แต่ท้องฟ้าและทะเลอันดามันหลังพระอาทิตย์ตกไปแล้ว ก็สวยใช่ย่อย

"เกาะไหง" ที่อยู่ตรงหน้าตระหง่านง้ำอยู่กลางทะเลอันดามัน ท้องฟ้าสีฟ้าจางๆ อมเทา มีแดดสีส้มระบายเป็นสายเป็นเส้น สะท้อนบริเวณโดยรอบเป็นสีอมชมพู

เรือที่จอดนิ่งอยู่จึงกลายเป็นพระเอกของภาพไปโดยปริยาย ไม่ว่าจะเป็นหาดทราย น้ำทะเล และแสงอาทิตย์สุดท้ายของวัน ทุกอย่างลงตัวไปหมด สวยงามเหมือนในโปสการ์ดที่เคยเห็น

"น้ำใสๆ ของทะเลทำให้พวกเราทั้งหมดอดใจไม่ได้ที่จะถอดรองเท้าสัมผัสน้ำทะเลอันดามัน จนเวลาล่วงเลยและแสงค่อยๆ หายไป"

ร้านอาหารทะเลริมหาดปากเมงจึงเป็นที่พักเหนื่อยที่สุดท้ายก่อนเดินทางกลับ ระหว่างทางผมไม่ลืมโปสการ์ดที่ส่งถึงบ้าน ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาส่งโปสการ์ดไกลถึงขนาดนี้ แล้วรอลุ้นว่า

"ผม กับโปสการ์ดใบนี้ ใครถึงกรุงเทพฯก่อนกัน"

ขอขอบคุณ
ที่มา : มติชนรายวัน วันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2552

สนามหลวงพยากรณ์ออนไลน์

H O M E

Create Date : 25 ธันวาคม 2552

Last Update : 25 ธันวาคม 2552 16:27:20 น.

2 comments

Counter : 1423 Pageviews.

แวะมาทักทาย ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ

อ่านแล้วอยากไปเที่ยวตรังบ้างจังครับ

โดย: กัปตันลูกชุบ

วันที่: 25 ธันวาคม 2552 เวลา:19:48:07 น.

ไม่เคยไป เลยแวะมาเที่ยว สวยงาม ค่ะ ทะเล ตรัง คงมีโอกาส ..

โดย: tifun

วันที่: 26 ธันวาคม 2552 เวลา:16:39:33 น.