วันที่ 10 มีนาคม เวลา 10 โมงเช้า...

พอดีผ่านช่วงเวลานี้ทีไรของทุกปี มีอันต้องรำลึกถึงวันและเวลาที่แม่จากไปทุกครั้ง และประจวบเหมาะกับเมื่อวานได้ไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลที่แม่เสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน ..น้ำตามันรื้นขึ้นมาอีกครั้ง


เวลามีคนถามว่าบุคคลในดวงใจคือใคร เราไม่เคยรีรอที่จะบอกว่า คือแม่เราเอง จากที่จำความได้ แม่เป็นผู้หญิงใจดี ใจเย็น หน้าตาหวานๆ เพราะเป็นเชื้อสายแขกขาว พูดเพราะและรักครอบครัวมาก แม้ว่าแม่จะทำธุรกิจเล็กๆ ประมูลค้าขายกับราชการ แต่แม่ก็ดูแลงานครอบครัวอย่างไม่มีที่ติ


ภาพชินตาคือแม่จะตื่นตี 4 ทุกวันเพื่อทำกับข้าวให้ครอบครัว และเตรียมให้เราตักบาตรพระไม่เคยขาดทุกเช้า จากนั้นแม่ค่อยออกไปติดต่องานต่างๆ ซึ่งย้อนไป 20 กว่าปีก่อน น้อยมากที่จะเห็นผู้หญิงไปแข่งประมูล และมีวิธีที่จะไม่ให้ขัดแย้งกับเจ้าอื่นๆ และเมื่อกลับถึงบ้านก็จะดูแลอาหารให้ทุกคน จากนั้นก็จะเคลียร์งานต่างๆ จนสองยามทุกคืน ไม่เจ็บไม่ป่วยให้เห็น


หากบ่ายไหนเสร็จงานเร็ว แม่จะพาเราไปวัดต่างๆ ไหว้พระทำบุญ และเมื่อถึงวันหยุดก็จะพาไปนั่งสมาธิภาวนาตลอด ซึ่งภายหลังแม่มานับถือพุทธเต็มตัว ส่วนวันหยุดแม่มักจะทำอาหารและให้เรานำไปให้เพื่อนบ้านเป็นประจำ


และที่สำคัญ..ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันซักครั้ง แล้วตัวเองยังนอนเตียงเดียวกับพ่อแม่จนเราอายุเกือบ 20 ปีทีเดียว


ช่วงที่แม่จากไป สิ่งหนึ่งที่เราเห็นและประหลาดใจมากในวันสุดท้ายคือ มีหลายคนทีเดียว ที่ทางเราไม่เคยเห็น จึงถามไปว่า รู้จักกับแม่เราหรือ ทุกคนตอบเหมือนกันหมดว่า ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว แต่เดินสวนกันบ่อย แม่เรามักจะยิ้มให้และทักทายเค้าเหล่านั้นเสมอๆ


...หลังจากนึกถึงเรื่องราวของแม่ เราก็ลืมตาเบาๆ ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาในขณะที่อยู่โรงพยาบาลเมื่อวาน จากนั้นก็ถึงคิวเข้าห้องเจาะเลือด ไม่ได้รู้สึกกลัวและเจ็บเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว หนำซ้ำยังยื่นหน้ายืนตาไปคุยกับคนที่เจาะอยู่ข้างๆ อีกสองราย


แต่เอ...ข้างๆ นี่เค้าหมุนเวียนสองคนก็เสร็จไปแล้ว แต่นี่ทำไมเข็มยังอยู่ที่แขนเราอีกล่ะคะ คือว่า มาเจาะเลือดนะคะคุณพยาบาล..ไม่ได้มาบริจาคเลือด..โฮ...

Create Date : 10 มีนาคม 2555 Last Update : 10 มีนาคม 2555 15:33:37 น. Counter : 624 Pageviews.		21 comments
Share Tweet