Bloggang.com : นนท์ปวิชญ์ : [ FD 3200 ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น ฯ # ๒๘ #

[ FD 3200 ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น ฯ # ๒๘ #

**คำเตือน**

เรื่องนี้ . . .

เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับบุคล หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในบรรณภิภพนี้ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมากถึงมากที่สุด

ปล. เป็นเรื่องแต่งมิได้เกี่ยวข้องใด ๆ ต่อ เจ้าของบล๊อก

ต อ น ที่ ๒ ๘

ถ้าคนเราจะทำอะไรผิดพลาด การที่เราแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่ถูกต้องที่สุด ผมมองเห็นถนนอีกเส้น ถนนที่ผมจะเดินมันไปได้ หากแต่ สิ่งที่พันธนาการผมเอาไว้ ผมจะตัดได้หรือ . . .

ผมตัดได้ . . .

. . . หาก . . .

มันล่ะ มันจะตัดได้หรือ ?

การลาจาก . . .

. . . ระหว่างมัน . . .

และผม . . .

ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องจาก แต่มันอยู่ที่ว่าจะจากกันด้วยความเจ็บปวด หรือจากกันด้วยรอยยิ้มมันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ ผมจะต้องทำให้มันออกจากชีวิตของผมโดยเร็วที่สุด . . .

ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว . . .

. . . ผมจะตัดมันเอง . . .

ตัดแบบที่ไม่ให้มีเหลือเยื่อใยเลยสักนิดเดียว ผมจัฟันให้ขาดในดาบเดียว แววตามุ่งมั่น หากแต่หัวใจผมมันสั่น ๆ

. . . อย่ากลัวไปเลย . . . อาร์ม

ไม่วันนี้ก็วันหน้า สู้เจ็บเสียตั้งแต่ตอนนี้ เผื่อวันหน้า จะได้ไม่ต้องเจ็บมากกว่านี้ รักตัวเองให้มาก ๆ ก่อนนะอาร์ม . . . ผมบอกตัวเอง

“โก . . .” ผมเรียกเมื่อมันล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ผม

“ครับ”

ผมเงียบ . . . . ได้แต่ถอนหายใจ ต่อจากวันนี้ มันคงจะจบลงแล้ว หลังจากนี้อีกไม่กี่ชั่วโมง ระหว่างมันกับผม คงไม่มีอะไรที่หลงเหลือกันอีก

การจากลา . . .

. . . คงจะสมบูรณ์เสียที

ผมสัญญา . . . จะทำตามสัญญาที่ผมให้มันไว้ ผมจะไม่อยู่ให้มันต้องเจ็บปวดเพราะผมอีกต่อไปแล้ว ละครฉากนี้จะสวยสดและงดงาม เป็นการส่งท้ายด้วยน้ำตา ผมรับรอง ผมจะรังสรรค์มันให้งดงามมากที่สุด

ให้งามเท่า ๆ ที่หัวใจผมอยากให้เป็น

“เรียกแล้วเงียบ มีอะไรหรือพี่”

“โกมีอะไรที่ยังโกหกพี่อยู่อีกมั้ย”

“ไม่มีนี่พี่”

“แล้วยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกพี่อีกหรือเปล่า”

“ไม่มีนะ ผมบอกพี่ทุกเรื่องอยู่แล้ว พี่อยากรู้อะไร ผมก็บอก”

“ยังติดต่อกับหน่อยอีกหรือเปล่า” ผมไม่อยากหันไปมองมัน เพราะผมคิดว่าคำตอบน่าจะเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้ตั้งแต่ต้นนั่นแหละ

“ไม่มีนี่ครับ”

ผมหันไปกอดมันเอาไว้ . . .

คนในอ้อมกอดผมนี่มันหัวใจของผม แต่ทำไม ผมต้องเจอกับการโกหกซ้ำ อย่างไม่มีวันจบสิ้นแบบนี้ก็ไม่รู้

“พี่รักโก รักมากกว่าตัวพี่เองเสียอีก”

“พี่อาร์ม” มันกอดผมเอาไว้ มันใช้นิ้วมันเช็ดน้ำตาของผมที่เริ่มไหล

“. . . อย่าร้องสิพี่ พี่ร้องทำไม”

วันนี้ผมคงจากลากับมันด้วยน้ำตา . . .

“ยืมโทรศัพท์ได้มั้ย”

“เอาดิ” มันหยิบโทรศัพท์ของมันที่หัวเตียงยื่นมาให้ผม

ผมรับมาด้วยมือสั่นระริก บางทีนี่อาจเป็นการเอาตัวเองขึ้นสู่ลานประหารก็เป็นได้ ไม่ใช่มันหรอกที่จะเจ็บ หากคนที่เจ็บปวดคือผมต่างหาก แต่ผมไม่กลัว ในเมื่อผมตัดสินใจที่จะเดินเข้าสู่หลักประหาร ผมก็ต้องเดินไปอย่างมั่นใจมากที่สุด

อย่าให้ใครรู้ว่าเราหวาดกลัว . . .

“โก . . . รักพี่มั้ย”

“ก็พี่เป็นพี่ผม”

“ถามว่ารักหรือไม่รัก ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไรกัน”

“รัก . . . แบบพี่ชาย”

“ทำไมต้องมีต่อท้ายอยู่เรื่อย รักแบบไหนก็ตามแต่ พี่ขอ ให้พี่โทรศัพท์เสร็จก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามในขณะที่พี่ยังไม่วางสาย โกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น สัญญาได้มั้ย”

“ได้”

“อย่าลืมนะ สัญญาแล้วนะ ถ้าที่ผ่านมาไม่เคยทำตามสัญญา หรืออาจจะลืมไปว่าสัญญาอะไรไว้ แต่ครั้งนี้ พี่ขอครั้งเดียว”

“ครับพี่”

ผมกดทิ้งเมื่อมีเสียงตอบรับจากปลายสาย . . .

เขาคงโทรกลับมา . . .

เที่ยงคืนแบบนี้ เขาคงยังไม่หลับ ไม่หลับแน่ ๆ ผมมั่นใจ เพราะเสียงที่รับเมื่อครู่ยังสดใสอยู่ เป็นดังที่ผมคาด . . .

ผมกดรับสายพร้อมเปิดเสียงลำโพง . . .

“พี่โก . . . พี่โก . . . ได้ยินมั้ย” ปลายเสียงนั่นบาดหัวใจผมพิลึก

“พี่อาร์มเอง ไม่ใช่พี่โก” ผมพยายามอย่างมากในการทำน้ำเสียงให้อยู่ในระดับปกติ มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรแล้ว

“ทำไมเอาเครื่องพี่โกโทรมาล่ะพี่ หน่อยเพิ่งเลิกคุยกับพี่โกไปสักพักนี้เอง”

“พอดีเครื่องพี่ตังค์หมดลืมเติมตังค์”

“นอนดึกจัง แล้วพี่โกหลับไปแล้วหรือ”

“หน่อยพี่ถามอะไรหน่อยสักข้อได้ไหม”

“ถามสิพี่ หลายข้อก็ได้”

“ข้อเดียวเอง ข้อเดียวเท่านั้น” เสียงผมสั่น แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะเสียน้ำตา น้ำตาของผมมันไม่มีวันไหลออกมาอีกแล้ว

เพราะ . . .

มันไหลกลับรินรดหัวใจผมหมดแล้ว หัวใจผมตอนนี้มันคงท่วมไปด้วยหยาดหยดแห่งน้ำตา มันใกล้ถึงเวลาสุดท้ายของผมแล้วมิใช่หรือ

“ค่ะพี่”

“สมมุติว่าคนที่นอนอยู่กับหน่อยทุกคืน โกหกหน่อย ปิดบังหน่อยมาตลอด เขาพูดเท็จตลอด หน่อยจะรู้สึกอย่างไร หน่อยจะทำยังไง”

“พี่อาร์ม” มันมากอดผมเอาไว้ มันซุกตัวเข้าหาผม

แต่ผมรังเกียจ ผมแกะมันออกจากการเกาะกุม ในขณะที่มันพยายามจะเกี่ยวรัดผมเอาไว้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อสายใจที่เคยห้อมล้อมเราเอาไว้มันไม่มีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกินกว่าที่หัวใจของผมจะรับได้อีกแล้ว จะเป็นอ้อมแขนมัน หรือหัวใจของมันก็ไม่สามารถที่จะเดี่ยวรัดผมเอาไว้ได้อีก เพราะในหัวใจของผมมันบอก . . .

. . . ผมรังเกียจมันเสียแล้ว

ผมเกลียดที่สุดการโกหก . . .

แต่สิ่งที่มันทำกับผม สิ่งที่คนแบบผมได้รับและเจอมา มันควรค่ากันอย่างนั้นหรือ มันเคยพูดความจริงกับผมสักครั้งหรือ?

“เจ็บสิพี่ เจ็บมาก ทำไมหรือพี่ ทำไม”

“ป่าว” ผมบอกได้แค่นั้น ก่อนร้องไห้ออกมา . . .

หาก . . . มิใช่ร้องเพราะอยากร้อง

แต่ผมร้องเพราะผมมีเหตุผล . . .

เชื่อเหอะ เมื่อผมวางสาย ปิดเครื่อง เขาต้องโทรกลับเข้ามาอีก ไม่เครื่องผมก็เครื่องของโกเมศวร์แน่ ๆ ผมรู้จักเขาดี รู้จักดีแล้ว . . .

เกมส์ . . .

. . . ที่ผมจะต้องปิดให้ได้เหมือนที่หัวใจผมอยากจะปิด แม้การปิดเกมส์ครั้งนี้จะทำเอาผมเจียนตาย แต่ผมก็ยินดี เพราะผมไม่มีทางอื่นใดเหลืออยู่อีกแล้ว

หาก . . . ผลจากการปิด

มันจะทำร้ายหัวใจผมอีกแค่ไหน ผมไม่รู้ ผมรู้เพียงแค่ หากผมจะเจ็บปวดอีกครั้ง ครั้งนี้น่าจะเพียงพอ ไม่น่าจะมีการเจ็บปวดให้อีกแล้วกับคนที่ผมรักแต่เขายังสามารถโกหกผมได้

“พี่อาร์ม” เสียงมันใกล้ ๆ หูผม

หากแต่ . . .

ผมล่ะ ผมไม่ทนเจ็บอีกแล้ว คราวนี้ ผมจบจริง ๆ จบแบบที่ควรจะจบ ให้มันจบทุก ๆ อย่างลง ผมทำร้ายเขามามาก ทำร้ายตัวเอง ถ้านี่จะเป็นการทำร้ายเราสองคนครั้งสุดท้าย ผมจะยินดี

ยินดีเป็นที่สุด . . .

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ”

“อย่าเลยโก อย่าทำร้ายกันเพียงแค่คำว่าขอโทษ อย่าทำร้ายกันอีกกับคำว่าขอโทษ แล้วไม่เคยทำให้อะไรมันดีขึ้นมา โกก็รู้ อีกแค่ปีเดียวเท่านั้น ปีเดียวเอง แต่โกทำไม่ได้ โกทำให้พี่ไม่ได้”

มันกอดผมเอาไว้ . . .

ผมยอม . . .

เพราะต่อจากนี้ มันคงไม่มีโอกาสได้กอดผมอีกแล้ว ผมจะไม่มีวันยอมให้ตัวเองเจ็บเพียงเพราะต้องการอ้อมกอดของมันอีกแล้ว ผมเจ็บมามากแล้ว และผมทำร้ายมันมามากเช่นเดียวกัน

เรา . . . ถึงเวลาแห่งการจากโดยสมบูรณ์

โทรศัพท์ผมสั่น . . .

ผมรู้ . . .

ถึงเวลาจริง ๆ แล้ว เวลาแห่งการจากลามันทรมาน ผมพยายามแล้ว ที่จะจากลากันด้วยรอยยิ้ม แต่หัวใจที่แหลกละเอียดแบบผมจะมีรอยยิ้มอีกหรือปล่าว

“สวัสดีครับ”

“พี่อาร์ม พี่อาร์มร้องทำไม”

“หน่อย . . .” ผมเรียกได้เท่านั้น ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีก

“. . . รักโกมั้ย” เสียงถามผมแหบแห้งอยู่ในลำคอ เหมือนหัวใจผมที่แห้งผากเหมือนทุ่งนาหน้าแล้งก็มิปาน

“รักพี่ รักสิ”

“ถ้ารัก ดูแลมันด้วยนะ อย่าทำร้ายมันนะ อย่าให้มันต้องเจ็บปวดอีกนะ”

“พี่อาร์ม มีอะไรพี่ พี่อาร์ม”

“พี่คงทำได้แค่นี้ พี่คงส่งมันได้แค่นี้ ต่อจากนี้ พี่คงไปส่งมันไม่ได้อีกแล้ว หน่อยรักมันให้มากนะ อย่าทำร้ายมันเหมือนที่พี่เคยทำ”

“พอเหอะพี่อาร์ม พอเหอะ” โกมันพยายามแย่งโทรศัพท์จากผม

“พี่โก พี่อาร์มพี่โกร้องทำไม เกิดอะไรขึ้นหรือพี่อาร์ม”

“ปล่าวไม่มีอะไร”

“พี่ บอกมาเหอะ บอกมาสิ อย่าร้องพี่อาร์ม พี่อย่าร้องนะ”

ผมไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นผมร้องเพราะเสียใจ หรือผมร้องเพราะต้องการเล่นละครตบตาใครกันแน่ ผมรู้เพียงแต่ว่า ทำอย่างไรก็ได้ ให้มันจบ ๆ ไม่ต้องเจ็บปวดกันอีกทั้งสองฝ่าย หรือ อาจจะสามฝ่าย

“อย่าให้พูดเลย แค่นี้นะ”

ผมตัดสายทิ้ง . . . ผมคงไม่ไหวอีกแล้ว

เพียงแค่อึดใจเดียว . . .

. . . เขาโทรเข้ามาอีก

“พี่อาร์ม บอกสิพี่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้น”

“หน่อย หน่อยคิดว่า มีผู้ชายที่ไหน เขาหวงผู้ชายอีกคนที่ไปจีบผู้หญิงอื่นมั้ย แล้วจะมีผู้ชายที่ไหน จะโทรไปหาผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่แฟนมั้ย” มันตีบมันตันหัวใจของผม

ดาบนี้แหละ . . .

. . . ผมจะฟันมันให้เต็มแรง

แรง . . .

. . . พอที่ผมจะตายจากไปจากหัวใจของโกเมศวร์

“พี่หมายความว่าไง”

“ไม่มีผู้ชายคนไหน โทรไประรานผู้หญิงของผู้ชายอีกคนหรอกหน่อย ถ้าเขาสองคนไม่มีอะไรกัน”

ผมฟันลงไปแล้ว ผมฟันเสียเต็มแรงเกิด เลือดมันคงค่อย ๆ ไหลออกจากร่างกายอย่างช้า ๆ ต่อจากนี้ ผมกับมันค่อย ๆ ขาดลง มันจบลงด้วยคำพูดที่ผมเตรียมเอาไว้ ผมอยากให้เป็นแบบนี้ ทางออกที่ดีที่สุดในการให้มันออกไปจากชีวิตของผมเอง

“พี่กับพี่โก . . . พี่โก มันจริงหรือพี่ มันจริงหรือพี่โก บอกหน่อยสิพี่ พี่สองคน ไม่ใช่พี่น้องกันเหรอ พี่อาร์มมันเรื่องจริงหรือเรื่องหลอก”

“อย่าไปถามเขาเลยหน่อย จริงหรือไม่ มันจะสำคัญตรงไหน ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่มันทำกับพี่ มันเกินที่จะทนอยู่แล้ว พี่ต้องนอนน้ำตาไหลทุกคืน เพราะคำที่มันบอกรักคนอื่นก้องอยู่ในหัว มันเจ็บ เจ็บจนเกินที่จะทนแล้วหน่อย”

“ทำไมพี่ไม่บอกหน่อย ถ้าพี่บอกแต่แรก หน่อยก็จะถอยออกมาเอง”

“มันไม่ได้อยู่ที่หน่อย มันอยู่ที่เขา”

“พี่อาร์ม ขอคุยกับพี่โกได้มั้ย”

“อย่าเลย ตอนนี้เราเจ็บกันทุกคน มันเองก็คงไม่มีความสุขหรอกที่พี่พูดเรื่องนี้ แต่พี่เองก็ไม่มีความสุขหรอก ถ้ามันนอนอยู่กับพี่ แต่มันรักอีกคน สิ่งที่พี่ทำ ทางออกที่ดีที่สุดแล้วหน่อย หน่อยดูแลมันให้ดีนะ ให้สมกับที่มันรักหน่อย” ผมไม่ไหวแล้ว การบอกยกคนที่เรารักให้คนอื่นมันยิ่งกว่าการทรมาน

“ไม่นะพี่อาร์ม หน่อยดูแลเขาได้ไม่ดีเท่าพี่หรอก พี่ดูเขาเหอะ พี่ดูแลเขาเหมือนเดิม หน่อยถอยมาเองพี่ หน่อยถอยออกมาเอง”

“พอเหอะ เลิกคุยเรื่องนี้เหอะ พี่ไม่ไหวแล้ว ปวดหัวเหลือเกิน” ผมตัดสายทิ้งไป ก่อนปิดเครื่อง

หาก . . . คนที่นอนกอดผมอยู่นี่สิ มันสะอื้นอยู่เลย

“พี่คืนให้โกแล้วนะ อิสระที่โกต้องการ” ผมบอกมัน แต่ทำไมหัวใจผมเจ็บ เจ็บอย่างที่สุดแล้ว ผมอยากร้องไห แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมจะอ่อนแอให้มันหัวเราะเยาะผมอีกไม่ได้ ผมต้องไม่ร้อง ไม่ร้อง ผมได้แต่สั่งหัวใจตัวเอง

“ทำแบบนี้ทำไมพี่อาร์ม พี่ทำแบบนี้ทำไม”

“มันดีที่สุดแล้ว โกไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา ในขณะที่พี่ไม่อยากให้โกกับหน่อยคบกัน ในเมื่อเราเดินมาตรงกลางไม่ได้ แบบนี้ดีที่สุดแล้ว ต่อจากนี้ เราต่างคนต่างอยู่อย่างสมบูรณ์ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้วนะโก”

“พี่อาร์ม ทำไม ทำไม” มันกอดผมเอาไว้

หากแต่ตอนนั้น . . .

ผมไม่มีหัวใจอีกแล้ว หัวใจผมตายไปแล้ว ไม่มีอำรที่เหลือหัวใจรักไว้อีก ที่ยังเต้นอยู่ มันคือหน้าที่ หน้าที่ของหัวใจที่คอยสูบฉีดโลหิตเท่านั้น

ส่วนหัวใจรัก ผมไม่มีหัวใจที่จะรั้งมันเอาไว้ ไม่แม้แต่อยากจะเห็นหน้าของมัน

“ถ้าอยากอยู่ ได้ . . . ต่อไปพี่จะอยู่ แต่รับรองเราจะอยู่กันด้วยความเกลียดชัง เราจะไม่มีความรู้สึกที่ดีกันอีกแล้ว” ผมแกะมันออกจากอ้อมกอด

หัวใจผมล่ะ . . .

ยับเยินสิ้นดี ผมไม่รู้เหมือนกันว่านั่นคือสิ่งโง่หรือฉลาดกันแน่ แต่มันมีทางไหนที่ดีกว่าทางนี้หรือ มันไม่มีเลย ไม่มีหนทางสำหรับคนสามคน บนถนนสายชีวิตจะมีแค่คนสองคนเท่านั้น

และผมรู้ . . .

. . . ผมคือส่วนเกิน

ผมว่านั่นน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว ทางที่จะแยกคนสามคน มันยากมากสำหรับการทำใจจากลา แต่ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกล้วนมีคู่ . . .

. . . สิ่งที่เกินมาต้องออกไปจากระบบ

ผมเลือกที่จะออกมาเอง. . .

หาก . . .

มันเจ็บปวดสิ้นดี กับการตัดสินใจแบบนั้น ผมไม่รู้ ตอนนี้ในสายตาโกเมศวร์ผมจะเป็นตัวอะไร ผมรู้แค่ว่า ทำยังไงก็ได้ ให้มันเกลียดผม ให้มันเกลียดมากที่สุด

ถ้า . . .

ผมไม่ใช่คนที่มันรักที่สุด

. . . ผมขอเป็นคนที่มันเกลียดที่สุดก็ได้

หลังเหตุการณ์วันนั้น . . . มันหายหน้าไป

ผมไม่ได้โทรหามัน แต่ผมห่วงมัน เจ็บปวดที่มันหายไป มันเองก็ไม่ได้โทรหาผม สิ่งเดียวที่ผมทำได้ . . . ผมแอบไปหามันที่มหาวิทยาลัย

. . . มันยังมาเรียน

ผมยิ้มกับตัวเอง อย่างน้อยมันก็ยังมาเรียน มันไม่ทิ้งสิ่งที่ผมหวังเอาไว้ ผมดีใจที่ต้นไม้ของผม มันยืนหยัดได้ มันยืนยงได้แม้พายุที่พัดจะแรง แต่มันก็ไม่ล้มไปตามแรงลม

ยังหรอก . . . มันยังไม่ได้ออกไปจากชีวิตผมอย่างสมบูรณ์ในเมื่อข้าวของมันยังอยู่เต็มบ้านผมเลย

คราวนี้ . . .

ผมโทรกวนมัน ป่วนมัน ยามดึก ผมโทรหา แกล้งเมา โวยวายที่มันไม่กลับบ้าน ผมบอกให้มันกลับมา กลับมาเคลียร์กัน จะเอาอย่างไรก็บอกมา ไม่ต้องอยู่กันคาราคาซังแบบนี้

“พี่อาร์ม” มันกลับมาตอนดึก หลังจากมันเลิกเรียนกระมัง

ผมมองหน้ามัน . . .

แววตามันเจ็บปวด สีหน้ามันไม่มีความสุขเอาเสียเลย หากแต่ตัวผมล่ะ มีความสุขดีอยู่หรือ ผมเจ็บปวดเจียนตายกว่ามันเสียอีก

ผมทำร้ายมัน . . .

. . . ผมทำลายมัน ผมทำร้ายตัวเอง ทำลายตัวเอง ความรักที่ผมบอกเคยมีให้มัน กลับมาเป็นแรงที่ทำร้าย ทำลายเราลงทั้งสองฝ่าย ต่อจากนี้คงมีแค่ . . .

. . . ความทรงจำ . . .

หรือ . . . อาจไม่มีความทรงจำใด ๆ ในหัวใจของมันเลยก็ได้

ผมคงเจ็บปวดหากผมไม่เคยมีตัวตนสำหรับมัน แค่ในความทรงจำของมันผมยังไม่เคยมี แต่ผมยินดี ยินดีรับความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาทั้งหมด

“ผมจะย้ายไปอยู่กับเพื่อน”

“ไม่ให้ไป ยังเรียนไม่จบ” ผมรู้จักมัน

หากผมบอกยอม . . .

. . . มันจะไม่ยอม

เพราะฉะนั้น ทำอะไรก็ได้ที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยากให้มันทำ แล้วผมจะได้สิ่งที่ผมต้องการ

ผมต้องการ . . .

. . . หรือ . . .

เขาบังคับให้ผมต้องการแบบนั้นกันแน่ . . .

“พี่จะรั้งผมไว้อีกทำไม ในเมื่อพี่อยากให้ผมออกไปจากชีวิตพี่ แล้วพอมาถึงตอนนี้ ตอนที่ผมอยากให้พี่ไป พี่ยังจะมารั้งผมเอาไว้อีกเพื่ออะไร”

มันพูดถูก . . .

หาก . . . หัวใจผมหายวาบ ก็ในเมื่อสิ่งนี้มิใช่หรือที่ผมคิดว่ามันจะหยุดการทำร้ายของผมกับมัน ถึงเวลาแล้วสินะ เวลาแห่งการจากลา

“เรื่องอะไร สัญญาอะไรไว้”

“เรียนจบ”

“ตอนนี้ยังไม่จบ แต่ผมมีคนอื่นแล้ว พี่ก็ควรทำตามสัญญาเหมือนกัน ในเมื่อผมทำตามที่พี่บอกไม่ได้ แล้วพี่ละทำตามที่บอกได้มั้ย” มันมองหน้าผม

“เรามาคุยกันดี ๆ ได้มั้ย โกเลิกกับหน่อยได้มั้ย” ผมบอกมัน แต่หัวใจกลัวว่ามันจะบอกว่าได้ เพราะถ้าแบบนั้นหมายความว่าผมจะต้องลงไปอยู่กับการโกหกอีก

แต่ . . . เชื่อเหอะ ผมรู้จักมัน

มากกว่าที่มันรู้จักตัวมันเอง . . .

“ไม่ได้หรอกพี่ เขาเป็นแฟนผม”

เจ็บจัง . . . ทำไมผมเจ็บแบบนี้ก็ไม่รู้ สองหูผมได้ยินชัดเจน หูผมไม่ได้ฝาด สิ่งที่มันพูดชัดเจนแล้ว

“ไหนบอกเพื่อนกันไง แฟนเพื่อนไม่เอาหรอก สุดท้ายกลืนน้ำลายตัวเอง” ผมรู้ ยิ่งยั่วมันมากเท่าไหร่ ยิ่งขับมันออกไปจากชีวิตผมมากขึ้น

ผมต้องการแบบนั้นมิใช่หรือ . . .

“เมื่อก่อนเพื่อนแต่ตอนนี้แฟน ทำไมเหรอพี่” มันมองหน้าผม

ทำไมหัวใจผมเย็นเยียบแบบนี้ ผมนะทั้งอยากให้มันไปพ้นหูพ้นตา ทั้งอยากให้มันอยู่ใกล้ ๆ รอวันที่มันจะจบ อีกไม่ถึงปีเท่านั้น ความรู้สึกผมตอนนั้นยิ่งกว่าสับสนเสียอีก ไม่รู้จะบอกว่าอย่างไรดี . . .

“นะพี่อาร์มนะ ให้ผมไปนะ” มันจับมือผมเอาไว้

ผมมองหน้ามัน

พยายามค้นหาว่ามันซ่อนอะไรในแววตาคู่นั้นเอาไว้บ้าง

หาก . . .

มันเก่งกระมัง มันซ่อนเอาไว้มิดชิด ผมไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย มันไม่มีอะไรให้ผมรู้เลยว่ามีผมอยู่ มันคงลืมผม และตัดผมออกไปจากหัวใจมันได้แล้ว

“ผมทำร้ายพี่มามากแล้ว พี่อย่าให้ผมต้องทำร้ายพี่อีกเลย ที่ผ่านมาผมโกหกพี่มาตลอด พี่อาร์มปล่อยผมไปนะ”

. . . พี่อาร์มปล่อยผมไปนะ . . . .

เสียงของมันเสียดแทงลึกในหัวใจของผม ทีแรกมันเฉย ๆ แต่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นมันเจ็บ ร้าวลึก คล้ายหัวใจจะหยุดเต้น ความเจ็บปวดเพราะความรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง

น้ำตาผมเอ่อ . . . หากมันตาแดง ๆ

“พี่อาร์มปล่อยผมให้ผมมีชีวิตที่ผมอยากเป็นนะพี่อาร์ม ผมขอ ผมขอนะพี่อาร์ม ปล่อยผมไป”

ผมพยักหน้าช้า ๆ ครั้งที่สามแล้วที่มันขอให้ผมปล่อยมัน ให้ผมปล่อยมันไป แบบนี้ใช่ไหมที่ผมต้องการ ผมได้แต่นิ่งเหมือนหุ่นที่ถูกสาป สิ่งเดียวที่ผมทำได้ . . .

พยักหน้าช้า ๆ . . . .

คำตัดสินที่รู้ว่า ต่อจากวันนี้ ผมไม่มีวันอีกแล้ว ต่อจากวันนี้ผมไม่มีมันแล้ว ผมต้องปล่อยมันไปตามที่มันอยากจะไป . . .

มันเก็บของใช้ส่วนตัว . . .

ผมมองภาพนั้นไม่ได้หรอก ผมได้แต่ขึ้นกลับไปบนห้องนอน ห้องนี้ผมอยู่ร่วมเรียงกับมันมานาน ทุก ๆ อย่างมีแต่อุ่นไอของมัน ผมเจ็บจนแทบทนไม่ไหว อยากจะไปกอดมันเอาไว้ อยากขอร้องมันที่ผมทำไปทั้งหมด ผมผิดเอง

ผมอยากบอกมัน . . .

. . . เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม?

กลับมาอยู่เหมือนเดิมนะ แล้วโกจะคบกับใครพี่ไม่ว่า แต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่อาจทนทำร้ายตัวเองได้อีก และผมไม่อาจทำร้ายมันได้อีกแล้วเช่นกัน ที่ผ่านมามันเจ็บปวด

ผมสะดุ้ง . . . เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน

ผมแอบมองมันทางหน้าต่าง . . .

. . . มันเดินออกไปแล้ว หัวใจผมล่ะ แทบจะแตกสลายอยู่แล้ว ผมไม่มีอะไรแล้ว สิ่งที่ผมทำ ผมไม่โทษมันแม้แต่นิดเดียว เป็นผมเองที่เริ่มต้นเรื่องนี้มาทั้งหมด วันนี้ผลลงเอยแบบนี้ ผมต้องยิ้มรับกับมัน และรับสภาพว่าต่อจากนี้ ผมไม่มีมันอีกแล้ว

ไม่มีวันนั้นอีก . . .

ผมลงมาจากบนห้องนอน . . .

ข้าวของกองใหญ่ มันเก็บกองเอาไว้หน้าบ้าน . .

ขาผมแทบไม่มีแรงจะยืนอยู่ น้ำตาผมไหลรดใบหน้า สิ่งที่เห็นคือสิ่งที่ผมต้องการใช่ไหม ผมต้องกลับขึ้นห้องอีกครั้ง สิ่งที่ผมเห็นชัดเจนทั้งหมด ทุกอย่างมันชัดแจ้งไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ อีก

เพียงครู่ใหญ่ เสียงรถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน ผมเห็นมันลงมาจากรถ แค่นี้น้ำตาผมก็โรยรินอีกครา ผมกลับมาล้มตัวบนที่นอนอย่างช้า ๆ ผมจะทนได้หรือ หากผมเห็นภาพที่มันขึ้นรถจากผมไปแบบนั้น

ประตูห้องนอนมีคนเปิด . . .

“พี่อาร์ม” มันเดินมาจับปลายเท้าผมเอาไว้

แค่สัมผัสจากมัน . . .

น้ำตาผมไหลพราก นี่คงเป็นวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับมัน หลังจากนี้ ผมต้องรับกับความเป็นจริงให้ได้ ว่าผมไม่มีมันอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วนะ ผมกับมันเราเดินมาสุดทางแล้วจริง ๆ

. . . ถนนที่เราเดินด้วยกัน มาสุดทางแล้วจริง ๆ . . .

“ผมไปแล้วนะ พี่อาร์มดูแลตัวเองดีนะ ๆ รักตัวเองให้มาก ทำเพื่อตัวเองนะพี่ ต่อจากนี้ผมไม่เป็นภาระให้พี่อีกแล้ว” มันบีบที่ขาผม

“โก” เสียงผมสั่นน้ำตาผมไหล

ผมโผเข้าหามัน . . .

. . . กอดมันเอาไว้ . . .

เหมือนวันก่อน ผมกอดมันเอาไว้แน่น คนที่ผมรักยิ่งกว่าตัวเอง ผมไม่นึกเลย ภาพสุดท้ายระหว่างมันกับผมจะจบลงแบบนี้ จบลงที่ความเจ็บปวดเจียนตายเช่นนี้

“ผมต้องไปแล้วละพี่”

“พี่ขอโทษ พี่รักโกนะ พี่รักมากกว่าชีวิตพี่เสียอีก” ผมกอดมัน หอมไปที่แก้มซ้ายทีขวาที

ต่อจากนี้ . . .

ผมควรเรียนรู้และรับสภาพกับความเป็นจริงให้ได้ . . . .

. . . ผมปล่อยมันแล้ว . . .

ปล่อยไปตามทางที่มันอยากจะเดิน . . .

. . . ต่อจากนี้ระหว่างมันและผม จบสิ้นกันแล้ว

ผมมาแอบมองมันที่หน้าต่าง มันหันมามองทางห้องผม ก่อนที่มันจะขึ้นรถไป รถหายไปแล้ว หากผมล่ะ ผมได้แต่ทรุดตัวลงช้า ๆ ขาที่เคยหยัดยืนไร้เรี่ยวแรง ผมค่อย ๆ พยายามยันกาย กระเสือกกระสนไปหาซอกแคบ ๆ ของห้อง

ผมได้แต่กระเถิบตัวไปในมุมที่เรียกได้ว่า . . .

. . . แทบจะเป็นเนื้อเดียวกับผนังห้อง

ผมเหมือนคนบ้าเลยในเวลานั้น . . .

มีแต่น้ำตาที่มันไหลออกมา ผมร้องไห้จนหลับไป แล้วผมสะดุ้งตื่นมา มองไปยังที่นอนที่เคยนอนด้วยกัน หวังว่านั่นคือฝันร้ายของผม แต่มันไม่ใช่ ทุกอย่างมันคือความจริง

. . . ความจริงที่อยู่ตรงหน้า

ไม่มีมันอีกแล้ว . . .

ผมไม่รู้ว่าคืนนั้น ผมร้องไห้จนหลับไปกี่รอบ . . .

แต่สำหรับผมนั่นคือห้วงเวลาที่ผมไม่อยากหายใจเลย ผมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง หมดสิ้นความรัก หมอสิ้นความศรัทธาในการกระทำทั้งหมด . . .

หรือ . . .

. . . จะเรียกว่า

ตั้งแต่วันนั้น . . . ผมไม่มีอะไรอีกแล้ว ผมเหลือแค่ลมหายใจในร่างกายที่เหมือนจะเป็นซากลงทุกวัน

ผมจะยืนหยัดบนโลกนี้ได้อย่างไร ?

. . . คำตอบ . . .

ผมต้องพยายามเรียนรู้ กับสิ่งที่เกิดขึ้นมา และค้นหาคำตอบมันให้ได้ ผมจะต้องอยู่ . . . อยู่รอวันใหม่

พรุ่งนี้ . . . อาจจะเป็นวันของผม

หาก . . .

วันนี้ผมอ่อนแอ ผมอ่อนแอจนสุดกำลัง ผมรอแค่พรุ่งนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ ชีวิตของผมจะต้องดีกว่าวันนี้ เพราะวันนี้ผมไม่มีใครอีกแล้ว คนที่ผมคิดจะฝากชีวิตเอาไว้ เขาเพิ่งเดินออกไปจากชีวิตของผม

จะโทษใครได้ . . . ในเมื่อผมทำลายมันด้วยสองมือของผมเอง

Create Date : 19 มกราคม 2553

Last Update : 19 มกราคม 2553 18:26:35 น.

3 comments

Counter : 556 Pageviews.

ตอนต่อไป เร็วๆหน่อยนะค่ะ

อดใจไม่ไหว

โดย: emika IP: 113.53.78.149 วันที่: 19 มกราคม 2553 เวลา:12:15:53 น.

หายไปหลายวันเลยอ่ะ

โดย: ผักกาด (คังฮุนแจ

) วันที่: 19 มกราคม 2553 เวลา:13:15:31 น.

งืมงืม.. เห็นป่าวค่ะมีแต่คนเรียกร้อง หายไปหลายวันจริงๆด้วยอ่าค่ะ

โดย: ผู้หญิงมากฝัน (maesnake

) วันที่: 21 มกราคม 2553 เวลา:16:07:48 น.