Group Blog
 
<<
มกราคม 2553
 
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
14 มกราคม 2553
 
All Blogs
 
[ ล า ว ๕ ] รั ก ฤ ๅ ผู ก พั น ฯ # ๒ ๖ #

**คำเตือน**




เรื่องนี้ . . .





เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสร้างความบันเทิงเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับบุคล หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นในบรรณภิภพนี้ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมากถึงมากที่สุด



ปล. เป็นเรื่องแต่งมิได้เกี่ยวข้องใด ๆ ต่อ เจ้าของบล๊อก







ต อ น ที่ ๒ ๖



สิ่งเดียวที่มันอยู่ในตัวผม มันคือ . . .ไฟ

ไฟที่ร้อนรน ไฟที่อยากเอาชนะ อยากแก้แค้น ไฟที่มันเผาผลาญใจตัวผมเอง ผมไม่สามารถควบคุมให้ตัวเองเป็นคนดีได้ต่อไป เพราะความหึงหวงมันเข้ามาบดบังตา มันเข้ามาครอบงำความรู้สึกที่ดีของผมหมดสิ้น


ผมลืมไป . . .

. . . ลืมบางอย่าง

เพราะ . . .

กว่าผมจะรู้ตัวมันก็สายเกินกว่าที่ผมจะให้อภัยตัวเอง . . .

สิ่งที่ผมทำลงไป ไม่แตกต่างอะไรจากคนที่ขาดสติ ผมไม่มีสติมากพอที่จะควบคุมตัวเอง เพราะถ้าผมรักมันแบบที่ปากผมบอก . . . ผมคงไม่ทำร้ายมัน

ตอนนั้น . . .

. . . ทั้งรักทั้งเกลียด . . .

ผมรักมันนะ รักมันมาตลอดตั้งแต่รู้จักมา . . .

. . . . ส่วนเกลียด คงจะเพิ่งเริ่มวันนี้แหละ วันที่ผมรู้ว่ามันกำลังโกหกผมอยู่ ผมเกลียดการโกหกมาตั้งนานแล้ว พอมาเจอเรื่องโกหกซ้ำ ๆ ผมรับไม่ได้ ผมไม่สามารถที่จะรับการโกหกแบบที่มันทำได้อีกแล้ว

ผมมานั่งทบทวนดู . . .

. . . เจ็ดปีที่ผ่านมา




ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเองเลย ทุกสิ่งผมทำเพื่อมันทั้งนั้น ผมทำให้มันได้นะ ขอแค่ให้มันเรียน ผมยินดี หลังจากมันเรียนจบ มันจะทำอะไรเรื่องของมัน ผมคงไม่สามารถไปบังคับเขาได้

เมื่อถึงวันที่มันจบ . . .

ผมจะเดินออกมาเอง ถึงผมจะเจ็บเจียนตายผมก็ยอม ยอมที่จะเดินออกมา เพราะผมตั้งใจเอาไว้แบบนั้น และผมไม่เคยที่จะทรยศต่อความตั้งใจของตัวเอง ผมจำทำให้ได้ในสิ่งที่ผมตั้งใจ

แต่ . . .

. . . ตอนนี้ . . .

มันไม่ใช่แล้ว . . .

ทุกอย่างมันพังหมด สิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ผมไม่เข้าใจ ผมทำมาให้มันได้ตลอด แค่ปีเดียวเอง ปีเดียวที่ผมจะปล่อยให้มันได้เป็นอิสระ ทำไมมันทำให้ผมไม่ได้ มันทำร้ายหัวใจผมได้อย่างไร

ผมพายเรือมาให้มันนั่ง . . .

. . . เห็นฝั่งรำไร

หาก . . .

. . . มันถีบผมลงจากเรือ ปล่อยผมไหลไปตามท้องนทีที่เชี่ยวกราก

มันทำร้ายผม มันทำลายทุกอย่างที่ผมเคยหวัง ความหวังที่ไม่มีผมอยู่เลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่เพื่อตัวผมเอง แบบนี้จะให้ผมยอมหรือ ผมไม่ยอมหรอก ไม่มีวันที่ผมจะยอม

ผมขอเอาคืน . . .

. . . สิ่งใดที่มันทำไว้ . . .

จักตอบแทนมันอย่างสาสมเช่นกัน . . .

. . . ผมสัญญา

ผมจะตอบแทนทุก ๆ คนที่เกี่ยวข้องอย่างสาสมที่สุด ผมทำให้เขารู้จักกับความเจ็บปวด เหมือนกับที่ผมได้รับมา ทุก ๆ คนจะเจ็บเหมือนที่ผมเคยเจ็บ

“หน่อยหรือ”

“พี่อาร์ม” เสียงจากปลายสายคงแปลกใจ เพราะผมโทรเข้าเบอร์ใหม่ของเจ้าตัว

“รู้เบอร์นี่ได้ไงค่ะ”

“รู้แล้วกัน ไม่มีอะไรที่พี่อยากรู้แล้วไม่รู้”

“พี่มีอะไรหรือเปล่า”

“ยุ่งเหรอครับ”

“ก็นิดนึงแต่คุยได้”




ในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าคุยได้ ผมก็จะคุย ถึงเขาจะบอกว่าคุยไม่ได้ ผมก็จะต้องคุยอยู่ดี เพราะสิ่งเดียวที่ผมจะทำตอนนี้ ทำอย่างไรก็ได้ให้เจ็บ เจ็บกันทุก ๆ ฝ่าย อย่าหวังเลยว่าใครจะมีความสุข

ความพยาบาทในใจผมมันมากมาย

เหมือนสุภาษิตญี่ปุ่นบอกไว้ . . .

. . . ความพยาบาทคือขนมหวาน

ของหวาน ยิ่งกินยิ่งติด ผมค่อย ๆ ซึมซับเอาความพยาบาทที่ผมมีช้า ๆ ผมลืมความรักความหวังดีที่มีต่อคน ๆ นึงไปหมดสิ้น เพราะตอนนี้หัวใจผม มันมีแต่ความอาฆาตแค้น

ไฟ . . .

ที่มันแผดเผาใจผมอยู่ตลอดเวลา มันร้อนรุ่มสุมอก ยากที่จะดับลงได้ง่าย ๆ ในช่วงเวลาที่หัวใจมีแต่ความเจ็บปวดกับสิ่งทีได้รับ

“คุยกับโกบ้างมั้ย”

“ไม่ได้คุยกันตั้งนานแล้ว”

สันดานพวกลักกินขโมยกิน . . .

ผมยิ้มเยาะจับไม่ได้คาหนังคาเขามีหรือจะยอมรับ ถ้าไม่ได้คุยมีหรือที่ผมจะโทรหามันได้ ในเมื่อเบอร์นี้ ผมก็เอามาจากเครื่องไอ้โก มันฉลาดกว่าที่ผมคิด ดี ยิ่งเจอคนที่ฉลาดมากเท่าใด ผมจะยิ่งหาทางที่ตอบแทนอย่างสาสม

ให้สมกับที่มันแทรกเข้ามา . . .

. . . มันแทรกเข้ามาทั้ง ๆ ที่มันยังมีคนอื่นอยู่ มันทำร้ายคนที่รักมัน มันทำร้ายผม มันทำร้ายคนของผม ผมจะต้องตอบแทนให้มากกว่าที่มันทำเอาไว้ คอยดูผมบ้าง ผมไม่ยอมให้มันเสวยสุขบนหยาดน้ำตาผมเด็ดขาด . . .

มารยาหญิง . . .

. . . ห้าร้อยเล่มเกวียน

หาก . . . มารยาคนที่เสียของรักแบบผมล่ะ ผมรับรองได้ มากกว่าที่คนแบบนั้นจะคิดถึงเป็นแน่ ผมไม่ยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

“แหม แฟนกันไม่โทรหากันแปลกล่ะ”

“จริง ๆ นะพี่”

“ก็มันบอกพี่เองว่าคุยกันทุกวัน”

“พี่ . . .” เสียงมันคงคาดไม่ถึง




“เห็นมั้ย เรื่องแค่นี้ มันยังเล่าเลย หน่อย พี่ไม่อยากบอกหรอกนะ ผู้ชายนะ เหมือนกันหมดแหละ ไม่มีใครพูดความจริงทั้งร้อยหรอก”

“หน่อยคิดว่าพี่ไม่ชอบหน่อยที่โทรหาพี่โกบ่อย ๆ หน่อยกลุ้มใจนะพี่ ไม่รู้จะคุยกับใคร มีแต่พี่เขานั่นแหละที่ห่วงหน่อย”

“ไม่ชอบแล้วพี่จะโทรหาเหรอ” ผมรู้เวลาไหน ควรเดินไปฟาดฟัน เวลาไหน ควรเลี้ยงเอาไว้ใช้งาน

ยังหรอก . . .

มันยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะฆ่าเขา มันทำผมเจ็บเจียนตาย ผมต้องเอาคืนก่อนสิ จะยอมให้เรื่องมันจบแบบง่าย ๆ หรือ ไม่มีทาง ไม่มีวันที่ผมจะจบเรื่องนี้แบบง่าย ๆ มันไม่สาสมกับสิ่งที่ผมได้รับ

การฆ่าในทันทีทันใดไม่สนุกหรอก

สิ่งที่ผมเจอมา . . .

. . . ผมไม่ยอมให้เขาตายในดาบเดียวเป็นแน่ ในเมื่อผมได้เจอกับความทุกข์ทรมานเพราะความรักที่โดนทรยศ คนที่ทุรยศต่อหัวใจของผมจะได้รับความเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ผมไม่ยอมหรอก ไม่มีวันยอมอีกต่อแล้ว

ของแบบนี้ต้องค่อย ๆ . . . ฆ่า

ผมสัญญา ผมจะลงมือทำอย่างละเมียดให้สวยที่สุด ให้สมกับที่มันได้สิ่งที่ผมรักมากที่สุดไปทีเดียว โศกนาฏกรรมครั้งนี้ ผมจะทำให้งดงามที่สุดเลย คอยดูสิ คนแบบผมทำได้ ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

“พี่โกบอกพี่ไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์”

“ก็ถูก แต่มันเข้าใจอะไรผิดไปมั้ง พี่ไม่อยากให้มันคุยในตอนกลางคืนดึก ๆ เพราะมันจะต้องเรียน แล้วปีนี้ปีสุดท้าย มันต้องเรียนหนัก แล้วมันน่ะ ความหวังของคนทั้งบ้านมันเลยนะ หน่อยรู้มั้ย” ผมยอมรับในสิ่งที่เขาสงสัย

แต่เชื่อเหอะ . . .

คนแบบผม ไม่ยอมรับทั้งหมดหรอก มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะยอมรับว่าสิ่งที่โกเมศวร์บอกมันคือเรื่องจริง

“ก็พอรู้ หน่อยเองก็อยากให้เขาเรียน”

ผมยิ้ม . . .

. . . เข้าทาง . . .




เนื้อทรายตัวน้อย ๆ กำลังเดินมาให้ผมฆ่า มันเดินเข้าสู่กับดักผมอย่างว่าง่าย รออีกสักประเดี๋ยวนะ จะค่อย ๆ ทำให้เห็นว่ากรงที่นายพรานสร้างไว้มันงามขนาดไหน กรงที่ลวงตาสวยงามนะ ค่อย ๆ เดินมาเถอะ มาช้า ๆ

“เทอมที่แล้วมันเรียนตกวิชานึง” น้ำเสียงผมเศร้า หากแววตาวาว

รักมาก . . .

. . . แค้นมาก

ถ้าไม่มีมันเข้ามาในชีวิต ผมคงไม่ต้องเจอเรื่องโกหก เหมือนที่โกมันบอก เขาเป็นฝ่ายขอเบอร์ก่อน เขาโทรมาหาเองก่อน ผู้ชายลองผู้หญิงทอดสะพานขนาดนี้ ไม่เดินข้ามไป ก็คงโดนตราหน้า

ในเมื่อตบมือข้างเดียวไม่ดัง . . .

. . . ผมจะสอนบทเรียนความเจ็บปวดนี้ให้เอง

บทเรียนที่ผมเองก็แทบเอาชีวิตมาไม่รอด คอยดูเถิด บทเรียนครั้งนี้จะต้องจดจำไปจนลมหายใจสุดท้าย ในเมื่อผมไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าเขาจะเอามันไปได้ง่าย ๆ

ผมไม่มีวันปล่อยให้ทุกอย่างง่ายแบบที่คิดหรอก

“จริงหรือพี่ หน่อยไม่รู้เลย” เสียงเหมือนตกใจ

“จริง พูดกันตรง ๆ ตั้งแต่ที่หน่อยเข้ามาในชีวิตของมัน มันเอาแต่คุยโทรศัพท์ ไม่เป็นอันอ่านหนังสือ พี่เคยเตือนมันแล้ว แต่มันบอกมันทำได้ แล้วผลออกมา มันตก หน่อย . . .” ผมถอนหายใจ ทำเสียงให้ดูน่าสงสาร

“ค่ะพี่”

“ถ้าหน่อยเป็นพี่ หน่อยจะรู้สึกอย่างไร คนที่เรียนดีแถวหน้า จู่ ๆ เรียนตก หน่อยจะรู้สึกอย่างไร . . .” ผมเงียบรอฟังท่าที

“ค่ะพี่อาร์ม”

“. . . แล้วถ้าที่บ้านเขารู้ว่าตั้งแต่หน่อยเข้ามาในชีวิตของมัน แล้วทำให้ผลการเรียนมันตกต่ำ ที่บ้านมันจะยอมรับหน่อยมั้ย”

ระเบิดที่ผมทุ่มไป . . .

มันต้องได้ผลบ้างสิน่า เรื่องแบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ทันผมหรอก ผมเชื่อว่าการศึกษามันสอนให้คนคิดซับซ้อน แล้วผู้หญิงที่จบแค่ประถมหกแบบนั้น . . .

ชั้นเชิงมันต่างกัน . . .

“ทำไมเขาไม่บอกว่าเขาตก ถ้าหน่อยรู้ หน่อยคงไม่คุยกับเขาแบบนั้นหรอก”




“ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกหน่อย ตอนนี้มันเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเอายังไงต่อ พี่ห่วงหน่อยนะ เพราะเท่าที่เจอมาหน่อยก็ดี รู้จักสัมมาคารวะ พี่ไม่อยากให้คนที่บ้านมันมองหน่อยไม่ดี ถ้าหน่อยจะเดินไปเป็นสะใภ้บ้านนั้น พี่ก็อยากให้คนที่บ้านมัน ญาติพี่น้องมันยอมรับหน่อย . . .” เห็นมั้ย ผมพูดดีใส่ตัวก็ได้ ทั้ง ๆ ที่ภายในใจผมมันอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นน้อย ๆ

“. . . แต่ถ้ามันเรียนไม่จบ หน่อยคิดหรือว่าคนที่บ้านของมันจะมองหน่อยได้เต็มตา ในเมื่อคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น . .”

“เขาคงคงคิดว่าเป็นหน่อย” เสียงนั้นรับมา

ผมยิ้มกับตัวเอง . . .

. . . ของทุกอย่างบนโลกมีศิลปะ

ศิลปะ . . . สร้างโลก

ผมกำลังใช้ศิลปะในการทำลาย ผมรับรองด้วยนี่จะเป็นงานศิลป์ที่สวยสด หายาก มันจะเป็นชิ้นเดียวในโลก เป็นงานชิ้นเดียวที่ผมจะทำมันด้วยหัวใจ

หาก . . .

เป็นหัวใจที่สุมไปด้วยไฟแค้น . . .

ความแค้น . . . ที่มันเกาะกินหัวใจผมอยู่ แล้วมันค่อย ๆ กินหัวใจผมเองช้า ๆ โดยที่ผมเองก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าสิ่งที่ผมกระทำ

ผมไม่ได้ไร้สติที่จะออกไปโวยวาย . . .

บทเรียนที่ผ่านมา มันสอนผม

น้ำตา . . .

. . . อาจใช้กับคนแบบโกเมศวร์ไม่ได้ เพราะน้ำตาของผมมันไม่มีค่าพอ มันไม่มีความหมายสำหรับคนแบบโกเมศวร์

สัญชาตญาณของสัตว์โลกเพศผู้ . . .

ถ้ายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ มันจะไม่ยอมเบื่อหน่าย จะต้องทำจนกว่าจะได้ มิแตกต่างอะไรไปจากโกเมศวร์แน่ ๆ ผมแน่ใจว่ามันยังไม่ได้สิ่งที่มันต้องการ

“มันคือคนแรกของตระกูลที่จะรับปริญญานะหน่อย แต่ตอนนี้มันตกวิชานึง ซึ่งนั่นอาจหมายความว่า ความหวังของคนที่บ้านจะช้าไปอีกหนึ่งปี”

“พี่อาร์ม หน่อยจะต้องทำไง หน่อยไม่อยากให้พี่โกจบช้า”

เห็นมั้ย . . .

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เข้ามาในกรงที่ผมดักเอาไว้ . . .



ผมยิ้ม รอยยิ้มเหี้ยมกว่าทุก ๆ คราวที่ผ่านมา เกมส์นี้สนุกกว่าที่ผมคิดเสียอีก แบบนี้ค่อยน่าเล่น มันคงคุ้มกับการที่เราเล่นเกมส์ ผมไม่ยอมเสียอะไรไปง่าย ๆ หรอก อยากได้ของที่ผมรักด้วยหัวใจ ต้องแลกกัน

แลก . . . ด้วยอะไรดี

หากมันจะพรากหัวใจผมไป

. . . ผมขอน้ำตาคนสองคนเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน

“ไม่รู้เหมือนกัน ไว้พี่คิดก่อนนะ แต่สัญญากับพี่สักอย่างได้มั้ย”

“อะไรเหรอพี่”

“เรื่องที่คุยกันวันนี้ อย่าบอกโกมันนะ แล้วไม่ต้องถามมันเรื่องที่มันสอบตก ไว้พี่จะคิดดูก่อนว่าจะช่วยมันยังไงได้”

“ค่ะพี่ สัญญา หน่อยไม่พูดกับเขาหรอก”

“เดี๋ยวพี่ถ่ายเอกสารผลการเรียนของมันแฟกซ์ไปที่ร้านหน่อยนะ เอาไปให้ป้าภาแกด้วย” ผมรู้ การทำวิธีนี้ มันจะได้เห็นว่าสิ่งที่ผมพูดคือเรื่องจริง

“ได้ค่ะพี่ เย็น ๆ หน่อยจะเอาไปให้”

“สัญญานะที่คุยกันวันนี้ความลับ”

“ค่ะพี่ หน่อยสัญญา หน่อยไม่อยากให้เขาจบช้าเหมือนกัน แต่ช่วงนี้หน่อยควรทำอย่างไรดีล่ะพี่”

“ก็คุยกับมันเฉพาะกลางวันก็ได้ บอกมันว่ากลางคืนยุ่ง มันจะได้มีเวลาอ่านหนังสือไง ไม่ต้องให้มันคิดว่าเราหายไปเลยไง” ของบางอย่างต้องรู้จักการผ่อนสั้นผ่อนยาว

“อ้อ มีอะไรโทรหาพี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะพี่ พี่อาร์มดีจังเลย ดีเหมือนที่พี่โกเล่าให้ฟังเลย ดีใจจังที่พี่อาร์มเข้าใจ งั้นเดี๋ยวพี่ส่งมาแล้วกัน หน่อยจะรอ”

ผมยิ้ม . . .

ยกนี้ผมชนะแน่ ๆ เพราะลวดลายและชั้นเชิงมันแตกต่างกัน คู่ต่อสู้ที่อ่อนชั้นกว่ามีหรือจะทันเกมส์ ผมมั่นใจ มั่นใจอย่างที่สุดถึงชัยชนะ

ชัยชนะที่ต้องแลกมาด้วยหยดเลือดและหยาดน้ำตา

หาก . . .

หลังจากผมส่งแฟกซ์ไปให้ผมโทรไปอีกครั้งหลังจากนั้นไม่เกินสิบนาที ผมบอกหล่อนว่า อย่าเอาให้ป้าภาเลย เดี๋ยวแกไม่สบายใจ . . .

ทำไมนะหรือ . . .




เพราะผมต้องการแค่ให้หล่อนรู้ที่ผมพูด . . .

. . . ความจริง ความจริงที่ว่ามันเรียนตก ตกตั้งแต่ที่มันมีอีกคนเข้ามาในหัวใจ ผมรู้ที่ของผมในหัวใจของมันค่อย ๆ เล็กลง ๆ ตามวันเวลา ผมไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับมัน มากเท่ากับคนที่มันเจอ มากกว่าคนที่มันปิดบังซ่อนเร้นผมเอาไว้

เชื่อเหอะ . . .

. . . คนอย่างอาร์ม

. . . เมื่อลงมือฆ่า . . .

เลือดสักหยดจะไม่ให้ตกต้องพื้น

. . . น้ำตาที่มันเคยท่วมหัวใจผม

ผมจะเอาคืน ผมจะเรียกมันคืนทุกหยาดหยดน้ำตาที่ผมเสียไป ผมไม่มีวันเสียน้ำตาไปฟรี ๆ เด็ดขาด ผมสัญญากับตัวเอง ถึงต้องแลกด้วยการจากลาทั้งชีวิต . . . ผมยอม

ผมมีอะไรที่จะต้องเสียอีกหรือ . . .



ผมรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก ผมเจ็บปวดเจียนตายกับสิ่งที่ผมเจอ ผมอยากเอาคืน เอาคืนทุก ๆ คนที่มันทำกับผม ผมไม่สนหรอกใครจะว่าอย่างไร ในเมื่อสิ่งที่ผมทำลงไป เคยมีใครมองเห็นค่าของมันบ้างมั้ย

ในเมื่อ . . . ไม่มีใครมองเห็นความดี

ผมนี่แหละ . . .

จะทำเลวให้เขาดู ผมจะเลวให้เขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว ผมกลับไปบ้าน พกเอาความแค้นไปเต็มหัวอก ความแค้นที่มันสุมอยู่ในหัวใจผม พลังความรักที่เคยมีมากแค่ไหน ไม่สามารถมายับยั้งความเจ็บปวดที่ผมมีได้อีกต่อไป

มันอาจจะยังไม่รู้เรื่องที่ผมคุยกับคนของมัน เพราะมันไม่มีท่าทีใด ๆ ผมก็เฉยทำเหมือนไม่มีอะไรที่เกิดขึ้น

แปลกนะ . . .

ผมไม่อยากมองหน้ามัน ผมเริ่มมีความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน ผมถามตัวเอง นี่หรือ คนที่ผมรักกว่าชีวิตผมเอง เขาตอบแทนผมแบบนี้ได้อย่างไร เขาทำกับผมได้อย่างไรกัน

ถ้า . . .

เขาเดินมาบอกผมสักคำ . . .

. . . พี่อาร์มผมขอมีใครได้มั้ย . . .




ผมไม่ใจดำพอหรอกกระมัง เพราะผมรู้ สิ่งที่ผมมี เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เขาอยากมี ผมมันก็แค่มนุษย์ที่ถูกสาป ผมคงยอมให้ตามที่เขาขอ

แต่ . . .

ในเมื่อเขารู้ทั้งรู้

. . .ว่าผมรักเขา . . .

รักมากมายขนาดไหน และมันเองก็รู้หัวใจรักของผมที่มีต่อมัน เป็นแบบที่ผิดแปลกแตกต่างไปจากธรรมชาติ แม้มันจะไม่รักผมสักนิด หากมันบอก ผมจะไม่ว่าอะไรมันเลย แต่มันรู้ทั้งรู้ มันเห็นแววตาเวลาที่ผมเจ็บปวด มันยังทำกับผมได้ มันทรยศกับผมได้ขนาดนี้ ผมอยากที่จะเดินกับมันอีกหรือ

ไม่ . . .

. . . ไม่มีทาง ผมบอกตัวเองแบบนั้นในเวลานั้น

หาก . . .

การปล่อยให้เขาไปแบบสบายมันจะง่ายเกินไปมั้ง

ผมจะต้องสอนบทเรียนให้เขา บทเรียนที่ผมได้รับมา มันจะกลับคืนไปให้เขา น้ำตาที่ผมเสียไป มันจะชดใช้ด้วยความเจ็บปวดทั้งชีวิต

ผมนอนนิ่ง ๆ บนเตียงเดิม ไฟไม่เปิด หากแต่ผมไม่หลับ ผมเหมือนเสือที่จ้องตะครุบเหยื่อ รอเวลานั้นของผม มันเดินเข้ามานอนลงใกล้ ๆ ผมเหมือนเคย แต่วันนี้มันจะได้รู้ . . .

ผมพลิกตัวขึ้นทับมันเอาไว้ . . .

จูบไปที่หน้าผากมัน ก่อนที่จะลามมาที่ซอกคอ หากวันนี้ ผมทำไปด้วยความอยากแก้แค้น บทรักหรือ ไม่ใช่หรอก ผมรู้สิ่งที่ผมเกลียดมันหยิบยื่นให้ผม เพราะฉะนั้นสิ่งที่มันเกลียด ผมจะยัดเยียดให้กับมัน ผมแค่อยากระบาย ผมไม่อยากมีอะไรกับมันด้วยความรักหลงเหลือแม้แต่นิดเดียว . . .

“นอนเหอะพี่ ขายังไม่หายเลยนะ”

เสียงมันบอก หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงจะหยุด เพราะนั่นคือคนที่ผมรัก

แต่ตอนนี้ . . .

วันนี้อะไรก็คงมาหยุดผมไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกชิงชังกับการโดนโกหกมันเต็มอยู่ในหัวใจผม ผมเหมือนคนที่หยุดตัวเองไม่ได้ ผมไม่ฟังคำของมัน ระดมจูบมัน อย่างกับคนที่ไม่เคยเจอ

เสื้อมันหลุดจากร่างกาย ผมละเลงลิ้นมาที่อกของมัน ก่อนที่จะเม้มไปที่หน้าอกที่ตรงนั้น . . .

“โอ้ย เบา ๆ สิเจ็บ”




เหรอ เจ็บเป็นด้วยเหรอ ตรงนี้ที่แกบอกเจ็บมันแค่ภายนอกนะโกเมศวร์

แต่ . . .

ที่เดียวกับที่แกบอกเจ็บที่ตรงนั้น ที่ก้อนเนื้อขนาดกำปั้นมันฝังอยู่ของอีกคน มันเจ็บยิ่งกว่าที่แกเจ็บตอนนี้เสียอีก มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรเสียแล้วด้วยซ้ำ

ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมรู้แค่ว่า ผมจะเอา จะทำให้มันรู้ว่าสิ่งใดก็ตามถ้าผมจะเอา ผมต้องเอา . . . หัวใจของผมมันมาล้อเล่นไม่ได้

ผมไม่ใช่คนที่มันจะมาย่ำยีได้ง่าย ๆ

เพียงไม่นาน เราสองคนไร้ซึ่งเสื้อผ้าติดกาย บทรักที่ผมเคยถนอมในวันก่อน ไม่มีหลงเหลืออีกเลย ตอนนี้ผมเหมือนคนละคน มีแต่ความเร่าร้อน รุนแรง ผมดูดเสียจนที่คอมันเป็นรอยแดงจ้ำ

รอยนี้จะติดตัวมันไปอีกหลายวัน . . .

สะใจชะมัด มันคงต้องดึงคอเสื้อมาปิดรอยที่ผมฝากเอาไว้ตอนไปเรียนแน่ ๆ หากมันไม่อยากตอบคำถามเพื่อน ๆ ของมัน ยังหรอก แค่นั้นมันยังน้อยไป น้อยไปเหลือเกินหากเทียบกับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ

ผมเกลียดตัวเองเหลือเกินในเวลานั้น . . .

จริง ๆ นะผมทั้งสะใจ ทั้งเกลียดตัวเองที่ทำลงไปแบบนั้น

เหมือนมีสองคนที่อยู่ในร่างเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าสิ่งชั่วร้ายที่อยู่ในตัวผมมันจะชนะ มันควบคุมความรู้สึกส่วนดีเอาไว้สิ้น ผมโหมเข้าหามัน โดยที่ไม่สนใจว่ามันจะรู้สึกอย่างไร ผมว่าคืนนั้น . . .

มันคงจารจำไปชั่วชีวิต . . .

คืนที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ที่มันรู้จักกับผมมา และมันไม่ใช่คืนแรกที่มันจะต้องโดน เพราะไอ้ความชั่วในตัวผมบอกเอาไว้ . . .

. . . ทุกวันที่มันคุยโทรศัพท์กับหน่อย กลางคืนมันต้องเจอแบบที่มันเจอตอนนี้ ถ้ามันมีสุขตอนกลางวัน กลางคืนจะเป็นเวลาที่มันทรมานอย่างที่สุด . . .

ในเมื่อมันพูดเอง . . .

. . . ความสุขของพี่ผมยอม

นี่แหละ . . . ความสุขของการได้แก้แค้น

ผมรู้สึกหอบตัวโยน เมื่อน้ำอะไรบางอย่างมันเคลื่อนออกจากร่างกาย ผมไม่สนหรอกว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร เพราะเมื่อผมได้ในสิ่งที่ผมปรารถนา ผมก็นอนหันหลังให้กับร่างนั้น . . .

หาก . . .




ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตา ก่อนที่มันจะไหลลงซับกับหมอนของผม

ผมเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมทำลงไป ผมทำไปเพื่ออะไร มันดีแล้วหรือ มันใช่แล้วหรือ ผมได้แต่ถามตัวเอง ผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่า มันต้องเจ็บ ต้องเจ็บแบบที่ผมเจ็บ หากผมไม่รู้ตัวเองเลย . . .

ผมต่างหากที่เจ็บ . . .

ไฟแค้นมันกำลังเผาหัวใจผม มันค่อย ๆ ไหม้ไปในตัวผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้ มันเลวร้าย และยากที่ผมจะแก้ไขให้คืนดีดังเดิมได้ . . .

ผมทำลายทุก ๆ อย่าง ด้วยสองมือของผมเอง











Create Date : 14 มกราคม 2553
Last Update : 14 มกราคม 2553 20:46:58 น. 1 comments
Counter : 540 Pageviews.

 
อารมณ์ล้วนๆ จริงเลย ค่าอ่านค่ะ ๑ เม้นท์


โดย: ผู้หญิงมากฝัน (maesnake ) วันที่: 14 มกราคม 2553 เวลา:22:06:07 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

นนท์ปวิชญ์
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add นนท์ปวิชญ์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.