หล่น "โอคาเอรินาไซ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน" คำนี้กระทบใจ ทำให้รู้สึกอิ้ง ไปนิดๆ นึกถึงช่วงเวลาที่หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านทบทวนความรู้สึกอีกครั้งเมื่อคราวหนังสือเล่มนี้เดินทางกลับมาหาในวันหยุดสุดสัปดาห์ เน้นว่าเดินทางกลับมาหา เหมือนทำหล่นไว้ที่ไหนซักแห่ง เหมือนเจอเพื่อนเก่าที่ห่างหาย เเต่เป็นเพื่อนที่มีความรู้สึกว่า เลือกที่จะคบเป็นเพื่อนแต่มองต่างมุม อ่านหนังสือเล่มนี้ครั้งแรกเมื่อ เกือบ 2 ปี เป็นสองปีที่ห่างหายกันไป "หล่น" หายไปพร้อมกับ คำว่า "เติบโต" โตที่รู้สึกด้วยตัวเราเอง วันนั้นที่อ่านไม่ได้รู้สึกอย่างนี้ อ่านแล้วไม่ขัดแย้ง ไม่ได้ประทับใจมากมาย วันนี้ที่อ่านความรู้สึกเหมือนซาบซึ้งประทับใจนึกแปลกใจว่าตอนนั้นเรา เห็นอะไรในหนังสือเล่มนี้ ทำไมไม่เกิดความรู้สึกอย่างนี้.... นึกถึงคำพูด "ของสิ่งเดียวกัน ต่างกาล ต่างเวลา ต่างความรู้สึก" นึกถึงคนที่นำหนังสือมาให้ นึกถึงบ้านที่เรารู้สึกว่าเป็นบ้าน บ้านของคนเร่ร่อนเช่นฉัน ฉันอยากใช้คำนี้ มีความรู้สึกว่าเหมาะกับฉันที่สุด "เด็กเร่ร่อน" ในช่วงเวลายาวนาน 20 ปี ที่ร่อนเร่ ด้วยความตั้งใจ บ้านที่ทุกครั้งที่ก้าวเข้าบ้านแล้วมีความรู้สึกปลอดภัย นอนหลับสนิททุกคืน ตื่นขึ้นด้วยความผูกพัน และในทึ่สุดถึงวันที่เราต้องจากกัน วันนี้ฉันนึกถึงบ้านนั้นด้วยน้ำตา น้ำตาแห่งความ ตื้นตันในความอบอุ่น มันไม่เคยเลือนหายไปจากความรู้สึกของฉัน...... ที่ผ่านมาฉันซ่อนบ้านหลังนั้นไว้ในความรู้สึกซอกลึกของความทรงจำ... ฉันตัดสินใจบอกพี่ชาย "หนูได้งานแล้วนะพี่" ฉันบอกกับพี่ชายที่แสนดีของฉันเมื่อ 10 ปีที่แล้ว หลังจากเรียนจบและรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะต้องออกจากบ้านที่พักอาศัย ให้ความอบอุ่น คุ้มแดด คุ้มฝน บ้านที่ให้เรานอนนับดาวกันในวันเหงาฉันพี่น้อง รู้สึกตัวว่าความรู้สึกนี้หล่นหายไปแบบไม่จงใจ.. หล่นหายไปพร้อมกับเมื่อเราก้าวย่างออกมาจากบ้านลาดพร้าว บ้านที่เราเคยรู้สึกว่าเป็นบ้านทุกครั้งที่เหยียบย่างเข้าประตูบ้าน "กลับมาแล้วเหรอคะ"หลานสาวตัวน้อย ทักอย่างนี้ทุกครั้ง ที่เจออาสาว 2 คนที่มักหายไปแบบไร้ร่องรอย และการบอกกล่าว.... แต่พี่ชายคนดีของเราสองคนจะเข้าใจการหายตัวไปเสมอ ไม่เคยโทรถามว่าอยู่ไหน มิใช่ ไม่ห่วงใย แต่เราเข้าใจกันความรู้สึก ว่าแต่ละคนนั้นรักและหวงแหนความสันโดษ ไม่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของกันและกัน ทำให้เรารักพี่ชายคนนี้ที่สุด นานๆ ทีจะได้ยินคำพูดนึง "เฮ้ยอยู่ไหน กลับมากินข้าวกันหน่อย" เรารู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนี้อย่างน้อยพวกเราพี่น้องไม่เคยทอดทิ้งกันในความรู้สึก พี่ชายที่แสนดีของฉันพูดน้อย แต่ไม่เคยมีช่องว่างระหว่างพี่น้อง พี่ชายน้องสาว เพราะเราชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน พี่ชายอ่านนิตยสารผู้หญิงเล่มเดียวกับน้องสาว เหมือนเราได้แชร์กัน ในเวลาที่พี่ชายตัวโต ให้คำแนะนำอะไรซักอย่าง จะเรียกน้องสาวสองคนมาพร้อมกัน พูดหนเดียวจบ แต่ฉันกับน้องสาว ไม่มีอะไรที่เหมือนกันสิ่งที่เหมือนคือเรียนที่เดียวกัน ฉันเรียนช้า ทำให้เรียนรหัสเดียวกันน้องสาว เธอเลือกเรียนบริหาร ฉันเรียนรัฐศาสตร์ และแยกจากกันไปในที่สุด แต่ที่ไม่เคยแปลกแยกคือความผูกพัน..... ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้จบ พร้อมกับน้ำตาน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง ฉันกอดหนังสือเล่มนี้แนบอกพร้อมสิ่งที่คิดว่าหล่นหายไปนานเหลือเกินกลับคืนมา.... ฉันคงเหมือน ฮานาโกะ ที่เธอชอบตามหา หาสิ่งที่หล่นหายไปจากใจจากความรู้สึกของเธอ ในมุมมองของจขบ. เธอตามหาความอบอุ่นที่หล่นหาย หายไปที่ใดซักที่เธอตามหา ไปทุกหนแห่งที่คิดว่าจะพบเจอ...และที่คิดว่าพบ จากหญิงสาว รุ่นพี่ ที่ชื่อริกะ เธอก้าวเข้าไปจับจองยึดครองความเป็นตัว ของ ริกะ เธอต้องการให้ริกะ เอ่ยคำว่า "คิดถึง" หรือไม่ก็กลับมาซักทีได้มั้ย เธอเดินตามหาสิ่งที่คิดว่าหล่นหาย ในที่สุดมัน "หล่น" ไปจากเธอจริง หล่น: เอคุนิ คาโอริ เขียน น้ำทิพย์ เมธเศรษฐ แปล   Create Date : 06 สิงหาคม 2551 60 comments Last Update : 6 สิงหาคม 2551 15:00:05 น. Counter : 919 Pageviews. Share Tweet

รีวิวของคุณโมก..แต่ละครั้ง ชวนให้เหงาและอิ่มเอมจังเลยนะคะ หนังสือเล่มนี้..ไม่เคยอ่านหรอกค่ะ แต่รู้สึกได้กับความรู้สึกที่ว่า"หล่นหาย" มีหายสิ่งในชีวิตที่หล่นหายไป ทั้งเพื่อน..ทั้งคนเคยรู้จัก..บางความทรงจำที่งดงาม ที่ตามกลับคืนมาไม่ได้..ต้องแล้วแต่ความทรงจำ ที่บางที..ก็ผลุบโผล่ออกมา...โดยที่ไม่ได้ตามหา ของสิ่งเดียวกัน ต่างกาล ต่างเวลา ต่างความรู้สึก...อันนี้..เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นเลยค่ะ..   โดย: nikanda 6 สิงหาคม 2551 15:35:37 น.

อ่านเรื่องนี้แล้วได้อารมณ์แบบป้ากล้วยแหละค่ะ เหงาๆ อวลๆ เวิ้งว้างหน่อยๆ อ่านแล้วจิตตกเล็กน้อย   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 6 สิงหาคม 2551 16:51:35 น.

หล่นร่วงจากรวงใจ "คิดถึง" ท่ะ...ทำไม...เค้าพูดคำนี้ให้คนที่คิดถึงใจจะขาดฟังไม่ได้ พี่รู้มั้ย ทำไมมันพูดไม่ได้สักที ฮืออออออ   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 6 สิงหาคม 2551 17:00:48 น.

พี่วารีเพิ่งกลับมาจากกราบหลวงปู่ค่ะพี่วารีเอาบุญมาฝากค่ะ   โดย: yoja 6 สิงหาคม 2551 18:10:06 น.

"เธอต้องการให้ริกะ เอ่ยคำว่า "คิดถึง" หรือไม่ก็กลับมาซักทีได้มั้ย เธอเดินตามหาสิ่งที่คิดว่าหล่นหาย ในที่สุดมัน "หล่น" ไปจากเธอจริง" ถึงจะ "หล่น" ร่วงลง แล้วทำไมไม่เก็บมันขึ้นมาล่ะครับ มันไม่ได้ "หาย" ไปไหนนี่นา แสดงความเห็นแบบนี้จะโดนดุอีกมั้ยครับคุณช่างรู้สึก :-P   โดย: แวะผ่านมา IP: 58.8.118.237 6 สิงหาคม 2551 18:42:11 น.

อ่านแล้วนึกถึงป้ากล้วยเหมือนพี่สาวไกด์ค่ะ...   โดย: แพนด้ามหาภัย 6 สิงหาคม 2551 19:01:52 น.

ความอบอุ่นของบ้านหลังหนึ่ง ส่งความอบอุ่นนั้นมาถึงคนอ่านครับ   โดย: Insignia_Museum 6 สิงหาคม 2551 21:43:09 น.

อืมม์ ลองทบทวนดูแล้ว.. มีความรู้สึกอะไร "หล่น" หายไประหว่างการเดินทางของชีวิตเราบ้างรึป่าวนะ เหมือนจะ "ไม่มี" นะ ความรู้สึกที่หล่นหาย อาจเกิดขึ้นกับคนที่ห่าง "บ้าน" ก็เป็นได้ แต่สำหรับคนมีญาติพี่น้องแวดล้อมเต็มบ้านแบบเรา บางเวลาเราก็อยากให้มีบ้างสิ่งบ้างอย่าง "หล่น" หายไปบ้าง แต่ก็ยังไม่มากเท่ากับ ความรู้สึก "วิตกกังวลในหน้าที่การงาน" ที่เราอยากให้หล่น ล่วง และหลุดหายไปจากตัวเราบ้าง จะได้ไม่รู้สึกว่า ตัวเองถูกมัดอยู่กับบริษัท มากกว่า "บ้าน" เหมือนอย่างทุกวันนี้ ***** นักเขียนญีปุ่น ชอบเขียนอะไรที่ทำให้คนอ่านต้องคิดแล้วคิดอีก มันมีอะไรลึกลับซ้บซ้อน อยู่ภายใต้ตัวหนังสือนั้นหรือป่าว เราก็เลยชอบคิดมากเวลาอ่านงานเขียนของนักเขียนญี่ปุ่น ไม่เว้นแม้กระทั่ง วรรณกรรมเยาวชน บางเรื่องทำให้คิด จนทำให้ความสนุกระหว่างการอ่านหนังสือ "หล่น" หายไปบ้าง ก็เลยต้องมากตามเก็บคืนในรอบที่ 2 หรือ 3 หลังจากนั้นอีกนานโข และแน่นอน เวลาเปลี่ยน สิ่งแวดล้อมเปลี่ยน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากหนังสือเล่มเดิมยังคงอยู่ แต่มักได้ความรู้สึกใหม่ ความคิดใหม่ เพิ่มเติมเข้ามา สำหรับหนังสือเล่มนี้ ยังไม่เคยอ่านค่ะ ของผ่อนคลายจิตใจด้วยเรื่องเบาๆ ก่อนนะคะ หนังสือที่อ่านแล้วคิดมาก ยังมีในกองดองของเราอีกหลายเล่มค่ะ   โดย: นัทธ์ 6 สิงหาคม 2551 21:56:06 น.

เล่มนี้นิ่งๆ อยู่ในตู้ตั้งแต่ปีที่แล้วนู้น ยังไม่มีเวลาอ่านเลยอะ คุณพี่โมกอ่าน "เป็นประกาย" หรือยังคะ โดนเหมือนกัน Comments for Hi5, Myspace Hi5 Blog บล๊อคส่วนตัว   โดย: หนูใบข้าว 6 สิงหาคม 2551 22:00:45 น.

พี่สาว...มาส่งเทียบเชิญไปร่วมตัดสินความอร่อยระหว่างข้าวยำกับหมี่ยำ โอยปวดหัว...นั้งเม้าท์เรื่องชาวบ้านข้ามทวีปนานไปหน่อย (ฮา) ไปนอนล่ะค่ะ   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 7 สิงหาคม 2551 0:30:32 น.

หล่น แต่ไม่หาย ...มุมมองของคุณ แวะผ่านมา ประเด็นนี้โดนใจจัง ยังไม่ได้หนังสืออ่านเลยไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจตรงกับที่ป้าสื่อมาไหม รู้แต่ว่าอ่านที่เขียนแล้ว รู้สึก หล่นแบบร่วง แต่ตกไม่แตก ยังเก็บมาวางที่เดิมได้ เหมือนความรู้สึกที่ขาดหาย เปล่าเปลี่ยว แต่ความเปล่าเปลี่ยวย่อมไม่เกิดหากเราไม่เคยผูกพันกับอะไรบางอย่างมาก่อน ทุกสิ่งด้วยมีเหตุปัจจัยเนอะ   โดย: BeCoffee 7 สิงหาคม 2551 1:02:50 น.

^ ^ ล้วนมีเหตุปัจจัย พิมพ์ผิดค่ะ (ง่วงซะละ เพิ่งตืนได้ไม่นานนะเนี่ย..ฮา)   โดย: BeCoffee 7 สิงหาคม 2551 1:04:34 น.

ถ้าเราหา...มักจะรู้สึกว่ามันหาย........ เมื่อใดเลิกหา จะรู้สึกว่า...มันไม่จำเป็น หรือเปล่าคะ   โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~ 7 สิงหาคม 2551 6:49:09 น.

พูดกับใครก่อนดีระหว่างพี่โมกกับคุณหนึ่ง . . . ให้เกียรติเจ้าของบล็อกก่อนเนอะ . . . พี่จ๋า...ร้อนแรงและเยือกเย็นจะเดินทางไปหาพี่เช้านี้ แลกกับหล่นได้ไหม อยากอ่านอีกรอบ อย่างที่บอกไง...หนังสือที่อ่านต่างเวลาย่อมให้ความต่างในการทำความเข้าใจ และเมื่อวาน...หลังบทสนทนาอันยาวนานจบลงด้วยน้ำเสียงและถ้อยคำอันห่วงใยจากเขา น้องพบว่าบางความรู้สึกที่ควรมีมัน 'หล่น' ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กระทั่งที่ออนเอ็มตอนค่ำแล้วเจอ น้องก็พบว่าการที่เค้าเข้ามาทักทาย มันไม่ดีใจที่ได้คุย ไม่สุขใจที่ดอกไม้ยังสวยเหมือนเดิม นี่น้องสาวพี่กลายเป็นคนไร้หัวใจ บอดใบ้ความรู้สึกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันก็ไม่รู้ "อางาตะ จุนเซเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคู่นั้น เสียงของเขา และรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความว้าเหว่ สมมติว่าจุนเซจะดับสูญไป ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ฉันจะต้องรับรู้ได้อย่างแน่นอน แม้ว่าจะห่างกันไกลแสนไกล แม้ว่าจะไม่ได้พบกันอีกเลย" แง้...เค้ายังไม่ทันดับ ความรู้สึกน้องก็ดันหล่น ทั้งที่ความรักมันก็ยังมีเหมือนเดิม แง้...ไม่ยอม...ทำไมน้องสาวพี่กลายเป็นคนเย็นชาได้ขนาดนี้เนี่ย ฮือๆๆ . . . คุณหนึ่งคะ เมื่อวานตอนล้างจานเราทำแก้วกาแฟ "หล่น" ด้วยความใจลอย อยากเก็บค่ะ...แต่มันหล่นหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้คงยากเกินเราจะเยียวยา คุณหนึ่งคะ...หัวใจคนเราโดนทำร้ายซ้ำๆ เดิมอย่างนั้น ไม่ว่าจะใช้ความรักประสานอย่างไร มันก็ไม่อาจเหมือนเดิม มีแก้วใบไหน หัวใจดวงใดบ้างไหมหล่นแล้วไม่แตก หรือบางทีเราคงต้องเปลี่ยนแก้วกาแฟเป็นพลาสติกดี . . . ชอบความเห็นคุณนัทธ์จังเลยค่ะ เอคุนิ คาโอริ เป็นนักเขียนคนโปรดของเรา โปรดมากกว่าบานาน่าอีกค่ะ ความคิดต่อหนังสือ มันบ่งบอกความเป็นคนอ่านหนังสือได้เช่นกัน และเราดีใจที่เห็นคุณนัทธ์มองหนังสือด้วยความรู้สึกลุ่มลึก ไม่ใช่เพียงอ่านไปพร้อมความรู้สึกจากเรื่องราวที่เกิดก่อ เดี๋ยวมาต่อรอบสองถ้ามีเวลา แต่ตอนนี้ต้องไปทำกับข้าวแล้วขับรถไปส่งแม่ที่โรงเรียนก่อนค่ะ แต่ก่อนไป...ขอแซวคุณอ้อนนิดนึง คุณอ้อนเพิ่งตื่น แต่เวลานั้นเรายังตาโตเป็นนกเค้าแมวอยู่เลย สงสัยผูกพันกับบางอย่างมากไป ใจมันเลยไม่ยอมนอน (ฮา)   โดย: เพลงเอยเจ้าเคยเป็นช่างรู้สึก IP: 125.26.106.100 7 สิงหาคม 2551 6:50:38 น.

เห็นหนังสือเล่มนี้แว่บ ๆ อยู่ที่ไหนซักที่ ...หยิบมาด้วยสะดุดในชื่อหนังสือ หรือมันจะ"หล่น"หายไปในความสับสนเสียแล้วก็ไม่รู้ ขอเวลาไปคุ้ยก่อนนะ ...   โดย: แม่ไก่ 7 สิงหาคม 2551 9:06:18 น.

"น้องสาวเพลงเอยที่ช่างรู้สึก" ได้เรยยค่า อยากให้น้องอยากได้รับอะไรจากพี่สาวคนนี้บ้างที่ผ่านมาเรามีความรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว... ....แต่ยังอยากให้รู้ว่าเรารับด้วยใจที่เต็มตื้นทุกครั้ง.... ทุกครั้งที่เพียงแต่พี่สาวคนนี้บอกว่าอยากอ่านเล่มนี้จัง เพลงเอยของพี่บอกทันทีมีนะ เดี๋ยวส่งให้... ซาบซึ้ง....เกินบรรยาย ขอบคุณ พูดกี่ครั้งกี่หนก็ไม่ใจที่รู้สึก   โดย: โมกสีเงิน 7 สิงหาคม 2551 9:35:10 น.

คุณ เพลงเอยเจ้าเคยเป็นช่างรู้สึก ครับ "มีแก้วใบไหน หัวใจดวงใดบ้างไหมหล่นแล้วไม่แตก หรือบางทีเราคงต้องเปลี่ยนแก้วกาแฟเป็นพลาสติกดี" บางทีแก้วจะแตกหรือไม่แตกมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับแก้วอย่างเดียวว่าทำจากอะไร แต่บางทีอาจจะขึ้นอยู่กับว่าแก้วใบนั้นตกลงไปบนอะไร แข็งหรือนุ่มขนาดไหน ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าของแก้วว่าจะปูพื้นห้องด้วยกระเบื้องที่แข็งแรง หรือ พื้นพรมหนานุ่ม ก็ห้องของเรานี่นาจะปูด้วยอะไรเราเลือกได้ เพียงแต่บางครั้งเราชอบความแข็งแกร่ง ทำความสะอาดง่ายของพื้นกระเบื้องมากกว่า เพราะทำความสะอาดง่ายกว่าก็เท่านั้นเอง ทำไงได้ใครๆก็ชอบแบบนี้เนอะ :-P   โดย: แวะผ่านมา IP: 58.8.118.253 7 สิงหาคม 2551 11:46:48 น.

ขอต่ออีกนิดนะครับ กลัวโดน 1+1 = 2 (ฮา) สำหรับผม พื้นพรมหนานุ่ม = ความรัก ความเข้าใจ และให้อภัย ถ้าเรามีพื้นพรมหนานุ่มแก้วของเราอาจจะร้าวยากขึ้นก็ได้ครับ :-P   โดย: แวะผ่านมา IP: 58.8.118.253 7 สิงหาคม 2551 11:58:04 น.

กลับมาแล้วจ้า....................................... กล่องใหญ่มากพี่สาว และขอโทษ...น้องไม่เคยส่งพัสดุเองมาก่อนในชีวิต . . . คุณหนึ่งบ้านเราอาม่ารักหลานๆ มาก เลยปูพรมหนาเพราะหลานจอมซนทั้งหลายชอบเล่นเป็นจอมยุทธ์ เพราะงั้นไม่ว่าเราจะซนทำตัวเหาะเหินยังไง ก็ไม่เคยมีใครเลือดตกยางแตกสักคน คุณหนึ่งคะ...ถ้าพรมผืนหนาเนื้อดีนั่นเปียกน้ำตามากๆ เข้า คุณหนึ่งจะไม่พามันไปทำความสะอาดตากแดดบ้างหรือคะ จะหมักหมมคราบน้ำตาให้เป็นรอยด่างบนพรมคอยเตือนความทรงจำถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เสียน้ำตาหรือคะ เวลาที่เรารักใครสักคน ความเข้าใจและการให้อภัยอย่างไรก็ต้องมี แต่เข้าใจก็ไม่ได้หมายความว่า "ไม่เสียใจ" ให้อภัยก็ไม่ได้หมายความว่า "ลบความเจ็บปวดนั้นไปได้" ถ้าแก้วดันหล่นตอนที่พรมถูกนำไปทำความสะอาด ถ้าหล่นมันคงแตก ดีไม่ดีตอนเก็บเศษแก้วอาจถูกบาดให้เลือดออก แบบว่าบ้านเราไม่มีกะตังค์พอจะซื้อพรมสำรองมาเปลี่ยนน่ะค่ะ (ฮา) ช่วยขำเอาใจหน่อยจิ...สมองเราตื้อ ยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน   โดย: เพลงเอยเจ้าเคยเป็นช่างรู้สึก IP: 125.26.108.164 7 สิงหาคม 2551 17:00:23 น.

สวัสดีอีกรอบค่ะ ขออภัยที่รีวิวแล้วทำให้หิว แหะๆ ขอบคุณที่แวะไปนะคะ   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 7 สิงหาคม 2551 17:14:22 น.

แวะเอาดอกไม้หวานๆ มาฝากค่ะ   โดย: คุณน้ำตาล 7 สิงหาคม 2551 17:38:16 น.

สวัสดีค่ะ...รีวิวดี จนอยากหามาอ่านเลยค่ะ.. ปอมาเยี่ยมพร้อกาแฟ และโกโก้ค่ะ งุงิ Have a nice day นะคะ ^ ^   โดย: Butterflyblog 7 สิงหาคม 2551 18:38:40 น.

เค้าว่าตาเองเขียนเรื่องพี่ชาย กะ บ้านลาดพร้าวได้ ซึ้งและะน่าสนใจ กว่าหนังสือเรื่องหล่นอีกง่ะ หวัดดีตอนค๊ามค่ำ หม่ำข้าวยังตำหนวด   โดย: ซซ 7 สิงหาคม 2551 21:37:45 น.

กรรมแล้วพี่ เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวได้โดนคนในเนชั่นเค้าหมั่นใส้แล้วมาด่าอีกแหงมเลย ฮือๆ ทำไมไม่ให้หนูมีชีวิตแบบสงบสุขบ้างเนี่ย   โดย: เพลงเอยเจ้าเคยเป็นช่างรู้สึก IP: 125.26.111.193 8 สิงหาคม 2551 12:58:13 น.

แวะมาทักทายกันก่อนวันสุดสัปดาห์นะคะ   โดย: หอมกร 8 สิงหาคม 2551 13:56:46 น.

ศุกร์ที่แล้ว.. มีสุริยคราส ศุกร์นี้... มีพิธีเปิดโอลิมปิค เอ... แล้วศุกร์หน้า จามีอะไรเอ่ย ? ....   โดย: คุณน้ำตาล 8 สิงหาคม 2551 15:05:03 น.

ปอแวะมาเสริฟกาแฟค่ะ วันศุกร์ มีความสุขมากๆ เหมือนในทุกๆ วันนะคะ งุงิ..   โดย: Butterflyblog 8 สิงหาคม 2551 19:58:47 น.

แวะมาขอบคุณที่ไปอวยพรให้ค่ะ ขอให้พักผ่อนอย่างมีความสุขนะคะ   โดย: เนระพูสี 9 สิงหาคม 2551 10:32:29 น.

Comments for Hi5, Myspace Hi5 Blog บล๊อคส่วนตัว   โดย: หนูใบข้าว 11 สิงหาคม 2551 1:48:25 น.

แวะมาทักทายกันวันก่อนวันแม่นะคะ   โดย: หอมกร 11 สิงหาคม 2551 6:48:56 น.

แวะมาเก็บของ " หล่น" บ้านนี้ค่ะป้า อิอิ ก็ความคิดถึงไงคะ 55 มีความสุขในวันทำงานวันแรกนะคะ   โดย: BeCoffee 11 สิงหาคม 2551 8:09:45 น.

หวัดดีค่ะ คุณโมกขา สบายดีนะคะ มินคิดถึงค่ะ ช่วงนี้สุขภาพเป็นไงมั่งคะ ฝนตกทุกวันเลยตอนนี้ รักษาสุขภาพด้วยน๊า   โดย: มิน (มินทิวา ) 11 สิงหาคม 2551 13:57:11 น.

สวัสดีค่ะ ปอแวะมาเยี่ยม พร้อมกาแฟเช่นเคยค่ะ Have a nice day นะคะ ^ ^   โดย: Butterflyblog 11 สิงหาคม 2551 18:58:26 น.

H A P P Y : : N I G H T ปีนี้คุณแม่ของป้าท่านได้รับคัดเลือกเป็นแม่ตัวอย่างของหมู่บ้านจ๊ะ จัดงาน 12 ส.ค. กิจกรรมประกอบด้วย พิธีสงฆ์ - ถวายอาหารเพล ต่อด้วยการประกาศเกียรติคุณของแม่ตัวอย่าง ค่ำ - ถวายพระพร เพิ่งจัดปีนี้เป็นปีแรกจ๊ะ เพื่อฉลองศาลาประชาคมซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆหมาดๆด้วย รักษาสุขภาพ และมีความสุขกับวันดีๆทุกทุกวันนะจ๊ะ   โดย: ร่มไม้เย็น 11 สิงหาคม 2551 23:54:05 น.

หวัดดีค่ะ น้องโมก สบายดีนะคะ คิดถึงค่ะ ช่วงนี้สุขภาพเป็นไงมั่งคะ มีความสุขวันแม่นะคะรักแม่ทุกวันค่ะ   โดย: yoja 12 สิงหาคม 2551 18:04:34 น.

สวัสดีค่ะ คุณโมกที่รัก แล้วคุณโมกจะมาเมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย เรามีโปรแกรมเที่ยวรออยู่อีก 2 โปรแกรมแล้วนะ   โดย: นัทธ์ 12 สิงหาคม 2551 19:57:05 น.

หวัดดีตอนเช้าพี่สาว อย่าหลงเมืองกรุงจนลืมบ้านนานะพี่นะ   โดย: เพลงเอยเจ้าเคยนอนดึก IP: 125.26.107.218 13 สิงหาคม 2551 6:25:11 น.

อย่า"หล่น"หายไปกลางกรุงเสียก่อนล่ะ...คุณโมก   โดย: แม่ไก่ 13 สิงหาคม 2551 8:48:54 น.

อย่าหลงเมืองกรุงด้วยคนครับคุณโมก :-D   โดย: แวะผ่านมา IP: 202.91.18.204 13 สิงหาคม 2551 11:47:09 น.

วันนี้เอาชามาฝากค่ะ ขอให้เป็นคืนที่ดีนะคะ ^ ^   โดย: Butterflyblog 13 สิงหาคม 2551 20:01:02 น.

มาเยี่ยมพี่โมกขา เรื่องนี้ไม่เคยอ่านเลยค่ะ ตอนนี้ติดนิยายในอินเตอร์เน็ตเสียส่วนใหญ่ค่ะ พี่โมกสบายดีไหมคะ ไม่ได้แวะมาตั้งหลายวัน เพราะมัวแต่ปั่นนิยายตอนจบค่ะ วันแม่ปีนี้ขออวยพรให้คุณแม่พี่โมกมีความสุขมากๆ นะคะ ขอให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นมิ่งขวัญลูก ๆ ตลอดไปค่ะ ต้องขอโทษพี่สาวคนดีด้วย ที่น้องมาช้าไปหน่อย แต่ยังคิดถึงพี่เสมอนะคะ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยยนะคะ เป็นห่วงเสมอค่ะ   โดย: roslita 14 สิงหาคม 2551 0:12:39 น.

โมกจ๋า บางสิ่งบางอย่างที่เราคิดว่า"หล่น"หายไป อาจจะเป็นเพียงความผูกพัน ระลึกถึง และจะแจ่มชัดเจนขึ้นในยามที่เราห่างเหิน จนทำให้รู้สึกว่ามีบางสิ่งยังตกค้างหลงเหลือ ไว้ให้เราหวนระลึกถึง... หากสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นช่วงเวลาที่แสนดี ก็น่าที่จะเก็บไว้ในความทรงจำ...ว่ามั๊ย   โดย: พูษรี 14 สิงหาคม 2551 9:03:37 น.

ไปเที่ยวชมสะพานโบราญที่เรียกว่า"สะพานหก" กัน ครับ   โดย: katoy 14 สิงหาคม 2551 9:55:55 น.

หวัดดีจ้า แวะมาส่งความสุขนอกเทศกาลค่ะ   โดย: หอมกร 14 สิงหาคม 2551 11:27:54 น.

คุณ เพลงเอยเจ้าเคยนอนดึก ตอนนี้เลิกนอนดึกรึยังครับ นอนดึกมากระวังแก่เร็วเน้ออออ อิอิอิ   โดย: แวะผ่านมา IP: 202.91.18.192 14 สิงหาคม 2551 15:06:31 น.

จริงเหรอ...นอนดึกแล้วแก่เร็วจริงเหรอ งั้นจะเลิกนอนดึกแล้วค่ะคุณหนึ่ง อิอิ ปรกติดึกนี่คือนอนตีสี่ตื่นหกโมง งั้นจะเอาใหม่จะนอนไม่เกินเที่ยงคืนล่ะค่ะ 555 แต่ว่า...นี่ก็นอนสี่ทุ่มมาสองคนแล้ว โดนบ่น "นิสัยเสียนอนดึกแล้วตื่นเช้า" คือ...คนบ่นนี่นอนดึกพอกันค่ะแต่พี่ท่านตื่นสายไม่ก็เที่ยง 555 ไปล่ะ...ขี้เกียจโดนถาม..ทำไมป่านนี้ยังไม่ไปอาบน้ำสักที   โดย: เพลงเอยจะเลิกนอนดึก IP: 125.26.109.62 14 สิงหาคม 2551 21:20:15 น.

ผลของการปิดไฟนอนก่อนเที่ยงคืนคือ...เราตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ ขณะที่สุดที่รักเราเพิ่งส่งข้อความว่า "นอนด้วยคนนะ" ตอนตีสาม ฮึ่ม...เวลาที่จะอยู่ด้วยกันหดหาย ควรกลับไปนอนดึกอย่างเดิมดีมั้ยเนี่ย   โดย: เพลงตื่นแต่เช้า IP: 125.26.106.104 15 สิงหาคม 2551 6:44:48 น.

คุณเพลงตื่นแต่เช้า ครับ ความจริงปัญหามันไม่ได้เกิดจากการไม่นอนดึกนะครับ ปัญหามันเกิดจาก คุณสุดที่รักส่งข้อความมาผิดเวลา ดังนั้นจึงควรอย่างยิ่งที่เราจะต้องแจ้งให้คุณสุดที่รักทราบ ว่า ตารางการนอนได้ถูกเปลี่ยนแปลงโดยไม่ทราบสาเหตุ ดังนั้นรบกวนคุณสุดที่รักกรุณาเปลี่ยนตารางการส่งข้อความด้วย เพื่อให้เวลาที่จะอยู่ด้วยกันยืดยาวขึ้น เท่านี้อาการหดหายของเวลาที่จะอยู่ด้วยกันก็จะบรรเทา โดยหาต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิไม่ (ฮา) ปล . คุณเพลงตื่นแต่เช้า ใจร้ายจังไม่แวะมาทักทายกันบ้างเลยนะครับ ใจร้ายจริงๆนะเนี่ย   โดย: แวะผ่านมา IP: 202.91.18.192 15 สิงหาคม 2551 12:14:29 น.

**วันนี้วันเสาร์ที่ 16 สิงหาคม พศ 2551 ค่ะ วันนี้วันพระค่ะ วันนี้ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 9 เพื่อนๆตื่นเช้าใส่บาตร น้อมจิตถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้านะคะ ทำวัตรสวดมนต์ เช้า-เย็นค่ะ สาธุ สาธุ สาธ** **โอ้อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา วิญญาณที่ทุกข์ทน วนเวียนเหมือนไม่สิ้นสุด วางแล้วจงเดินตามทางองค์พระพุทธ ให้ใจมีพระธรรมนำทาง**   โดย: yoja 16 สิงหาคม 2551 9:13:26 น.

เมืองกรุงช่างยุ่งและวุ่น ความคิดถึง จะหลงทางไหมหนอ   โดย: BeCoffee 16 สิงหาคม 2551 17:30:26 น.

สวัสดีค่ะพี่โมก ดอกคูณมาเยี่ยมค่ะ พี่โมกสบายดีนะคะ   โดย: ดอกคูณริมฝั่งโขง 16 สิงหาคม 2551 20:05:04 น.

หวัดดีค่ะคุณโมก จาก blog เหมือนมันเป็นหนังสือแนว alone ไงไม่รู้ อย่างมิน ถ้าอ่าน ก้อ สงสัย วังเวงหนักเข้าไปอีกอ่ะ สบายดีนะคะ คิดถึงค่ะ มินมีหนังสือเล่มนึงเหมือนกัน ที่อยากแนะนำให้อ่าน..แต่ อุบไว้ก่อน ถ้าอยากรู้..ตามไปบ้านมินนะ ฮ่า ๆ ๆ เอาระเบิดมาทิ้งไว้ให้กับ คนชอบอ่านซะอีกมินหน่ะ..ฮ่า ๆ   โดย: มิน (มินทิวา ) 17 สิงหาคม 2551 7:59:40 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาเสริฟกาแฟเย็นค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ งุงิ   โดย: Butterflyblog 17 สิงหาคม 2551 19:38:54 น.

Comments for Hi5, Myspace Hi5 Blog บล๊อคส่วนตัว   โดย: หนูใบข้าว 17 สิงหาคม 2551 22:46:16 น.

บล็อกนี้ขาดเม้นป้านะคะ กดสิจ๊ะ>>>พระจันทร์ :: สปุตนิก กับ ไลก้า   โดย: BeCoffee 18 สิงหาคม 2551 0:31:18 น.

กาแฟสำหรับวันใหม่ค่ะ งิงิ   โดย: Butterflyblog 18 สิงหาคม 2551 11:59:37 น.

กลับมาแล้วเหรอ คุณโมก   โดย: นัทธ์ 18 สิงหาคม 2551 19:55:02 น.

ฝนตกตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หยุดเลยค่ะ เอ...หรือหยุดแต่น้องพี่หลับก็ไม่รู้ล่ะ 555 มันคงตกหนักต้อนรับพี่สาวกลับบ้านละมั้ง   โดย: เพลงฝนต้นลมหนาว 19 สิงหาคม 2551 5:48:40 น.

ถูกต้องแล้วค่า... ความคิดถึงอาจไม่ต้องมีเส้นทาง แต่ความคิดถึงจำต้องมีปลายมิ มิฉะนั้นจะไม่รู้ว่าจะ "ถึง" ที่ไหน อิอิ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ ป้า ปล.เมื่อคืนหมดแรงก่อนไม่ได้อัพบล็อกใหม่อย่างที่อวดอ้างไว้ รอคืนนี้นะคะ   โดย: BeCoffee 19 สิงหาคม 2551 8:18:44 น.

ตำหนวด..ตาเองขาดวิตตามินซีหรือไร ..ถึงเป้นโรคลักกะปิดลักกะเปิดบล๊อกเนี่ย ม่าไปสวนหลวงวันพุธ ตุ๊ดเมินง๊ายย คิดถุงน๊าตะเอง   โดย: ซซ 19 สิงหาคม 2551 14:01:01 น.