BlogGang.com : : POGGHI : ญี่ปุ่นหมุนรอบตัว ... ตอนที่ ๑ [แปรรูปความฝัน]

ญี่ปุ่นหมุนรอบตัว ... ตอนที่ ๑ [แปรรูปความฝัน]

..

[บทนำพิเศษ]
ความงดงาม ในยามวิกฤต

ช่วงเวลาที่ผมรู้สึกว่า ได้เดินทางมาสัมผัสความเป็นญี่ปุ่นอย่างแท้จริง ไม่ใช่นาทีที่มองผ่านหน้าต่างบนเครื่องบิน เห็นภูเขาไฟฟูจิเร้นกายในม่านหมอก หรือ นาทีที่เดินยืดอกอย่างมั่นใจ เมื่อผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองในสนามบินนาริตะ

แต่ความรู้สึกที่บอกกับตัวเองได้ชัดเจนที่สุด คือ นาทีที่หอบสะพายสัมภาระ ก้าวออกจากพื้นที่สถานีรถไฟใต้ดินสถานีอูเอโนะ สุดปลายทาง KeiSei Skyliner

ภาพชาวโตเกียว ตัวเป็นๆ เน้นๆ ยืนกันอย่างเป็นระเบียบเพื่อรอสัญญาณไฟข้ามถนน แม้ว่าถนนเส้นเล็กๆจะว่างก็ตาม

วินาทีนั้นต่างหาก ที่เติมเต็มความรู้สึกว่า ผมมายืนอยู่บนผืนแผ่นดินแดนอาทิตย์อุทัยแล้วจริงๆ

.

.

11 มีนาคม 2011 เป็นวันแห่งความสูญเสียอันยิ่งใหญ่อีกครั้งในประวัติศาสตร์ของชาวญี่ปุ่น อันเนื่องมาจากเหตุการณ์แผ่นดินไหว-สึนามิ ในภูมิภาคโทโฮกุ ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนในพื้นที่ไปกว่าหมื่นราย และสูญหายอีกนับไม่ถ้วน

ซ้ำร้ายไปกว่านั้น โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ซึ่งตั้งอยู่ริมทะเลเมืองฟุกุชิมะ ยังได้รับความเสียหายอย่างหนัก ซ้ำเติมให้สถานการณ์วิกฤตเพิ่มขึ้นจากผลกระทบของกัมมันตรังสีที่แพร่กระจาย

... ประเทศญี่ปุ่นในห้วงเวลาของเดือนมีนาคม จนล่วงมาถึงเมษายน 2011 จึงนับเป็นช่วงแห่งความวิกฤต ความสูญเสีย มากที่สุดในรอบหลายสิบปี

เมื่อย้อนกลับไปดูประวัติศาสตร์ความสูญเสียอันเนื่องมาจากภัยธรรมชาติอย่างแผ่นดินไหวแล้ว ประเทศญี่ปุ่นนับเป็นดินแดนแห่งแผ่นดินไหวระดับต้นๆของโลก

ด้วยสภาพภูมิศาสตร์ซึ่งตั้งอยู่บนรอยต่อของแผ่นเปลือกโลกขนาดใหญ่พอดิบพอดี รวม 4 แผ่น ได้แก่ แผ่นยูเรเชีย แผ่นแปซิฟิก แผ่นฟิลิปปินส์ และแผ่นอเมริกาเหนือ

การเกิดแผ่นดินไหวในแดนซามูไร จึงไม่ใช่เรื่องที่เกิดตามคำทำนายของนักโหนกระแสโลกแตก แต่เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นตามหลักวิทยาศาสตร์ เพียงแต่ความสูญเสียจะมากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับการขยับตัวของเปลือกโลกทั้งหลาย

*ภาพประกอบจาก Boston.com , NYTimes

.

.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากย้อนประวัติศาสตร์เท่ามีเคยมีการบันทึกไว้ เคยมีความเสียหายครั้งใหญ่ซึ่งเกิดจากแผ่นดินไหวในประเทศนี้หลายต่อหลายครั้ง เช่น ปี 1293 มีแผ่นดินไหวพร้อมสึนามิที่เมืองคามาคุระ คร่าชีวิตคนไปกว่า 2 หมื่นราย

ถัดมาในยุคสมัยที่โตเกียว เรียกว่า “เอโดะ” มีเหตุการณ์แผ่นดินไหวส่งท้ายปี “Genroku – 31 ธันวาคม 1703” ผู้คนดับสูญไปอีกกว่าแสนราย

แต่เหตุการณ์ว่าด้วยภัยธรรมชาติครั้งร้ายแรง สร้างความสูญเสียมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น คือ “The Great Kanto - 1 กันยายน 1923” ซึ่งเป็นเหตุการณ์แผ่นดินไหวในภูมิภาคคันโต สร้างความเสียหายเป็นวงกว้างครอบคลุมทั้งโตเกียว โยโกฮาม่า ชิบะ คานางาวะ ชิซึโอกะ

มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ครั้งนั้นราว 100,000-140,000 ราย สาเหตุหนึ่งที่เพิ่มเติมตัวเลขความสูญเสีย เนื่องจากเกิดเหตุในเวลา 11.58 น. ซึ่งคนกำลังหุงหาอาหารพอดี

กอปรกับบ้านเรือนสมัยนั้นยังเป็นเรือนไม้แบบญี่ปุ่น ไม่ได้เป็นตึกคอนกรีตสมัยใหม่เหมือนยุคปัจจุบัน จนเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ลุกลาม และต้องใช้เวลาถึง 3 วัน กว่าพระเพลิงจะสิ้นฤทธิ์

จากนั้น แผ่นดินไหวในประเทศญี่ปุ่นยังคงเกิดขึ้นเรื่อยมา ความเสียหายแตกต่างกันไปตามแรงสั่นสะเทือน หรือสถานที่เกิดเหตุ มียอดผู้เสียชีวิตตั้งแต่หลักสิบไปจนถึงหลักพัน

โดยครั้งหลังสุดที่คนไทยอาจยังพอจดจำคุ้นเคยอยู่บ้าง คือ “Great Hanshin – 17 มกราคม 1995” แผ่นดินไหวทางตอนเหนือของเกาะอาวาจิ ซึ่งส่งผลให้เมืองท่าสำคัญอย่างโกเบ พักราบเป็นหน้ากลอง มีผู้เสียชีวิตรวมกว่า 6 พันราย และประเมินความเสียหายทางเศรษฐกิจในขณะนั้นคิดเป็นมูลค่านับล้านล้านเยน

* ภาพประกอบค้นหาจาก Google Image

.

.

การที่ชาวญี่ปุ่นต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติครั้งแล้วครั้งเล่า รวมถึงความสูญเสียจนประเทศแทบจะล่มสลายจากสงครามโลกครั้งที่สอง ทำให้บทบันทึกประวัติศาสตร์ของประเทศนี้ไม่ได้สวยงามไปทั้งหมด แต่กลับเต็มไปด้วยร่องรอยคราบน้ำตาและการต่อสู้

แต่ทว่าประวัติศาสตร์เรื่องเศร้าที่เกิดขึ้น ได้กลายเป็นแรงขับเคลื่อนอันทรงพลังที่หล่อหลอมสร้างคนแห่งแดนพระอาทิตย์ให้ยืนหยัดลุกขึ้นต่อสู้ชีวิต สร้างระบบความคิด ระบบการศึกษา และระเบียบวินัย สั่งสมเรื่อยมากลายเป็นเอกลักษณ์ที่ยากจะหาประเทศใดเสมอเหมือนได้ง่ายๆ

สิ่งเหล่านั้นสะท้อนเห็นชัดในเหตุการณ์โทโฮกุวิปโยค 2011 ซึ่งนอกจากข่าวสารหลักๆ ตามข้อเท็จจริงว่าด้วยภัยพิบัติ และผลกระทบแล้ว สิ่งที่เป็นปรากฏการณ์ให้คนทั่วโลกกล่าวถึงในวงกว้างไม่น้อยไปกว่ากัน คือ “ความงดงาม ในยามวิกฤต”

*ภาพประกอบจาก Boston.com , NYTimes

.

.

ในช่วงเวลาวิกฤตที่รอบกายมีเพียงซากปรักหักพัง ขณะเดียวกันกับสภาพจิตใจที่แหลกสลาย แต่สำหรับชาวญี่ปุ่น ดูเหมือนว่า คุณค่าของระบบระเบียบที่หยั่งรากฝังลึก รวมถึงสติอันตั้งมั่นต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มิได้เสื่อมสลายไปพร้อมกับภัยธรรมชาติ

แม้เหตุการณ์ครั้งนี้ เป็นความสูญเสียครั้งร้ายแรงที่สุดของญี่ปุ่นนับจากสงครามโลกครั้งที่สองเป็นต้นมา เกิดผลกระทบลูกโซ่เป็นวงกว้างไปหลายภูมิภาคของประเทศ ทั้งด้านเครื่องอุปโภคบริโภค พลังงาน สุขภาพ การคมนาคม ฯลฯ

แต่เรากลับไม่เห็นภาพความแตกตื่น โกลาหลวุ่นวาย ลักวิ่งชิงปล้น หรือพฤติกรรมด้านลบอื่นๆที่ซ้ำเติมสถานการณ์ให้ย่ำแย่ไปกว่าเดิม

ตรงกันข้าม สิ่งที่คนทั่วโลกได้รับรู้ผ่านสื่อต่างๆ รวมถึงคำบอกเล่าจากคนในพื้นที่ คือ ระเบียบวินัย สำนึกพลเมืองที่มีต่อส่วนรวม ความเสียสละของผู้แทนประชาชนในการยอมลดเงินเดือนตัวเอง การยอมสละชีวิตเพื่อกอบกู้สถานการณ์โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ การมีสติภายใต้สถานการณ์อันไม่ปกติ น้ำจิตน้ำใจที่หยิบยื่นให้แก่เพื่อนร่วมชะตากรรม ตลอดจนการรู้จักให้เกียรติผู้เสียชีวิต

ความงดงามจากสิ่งเหล่านี้ ล้วนเกิดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์อันสุดวิกฤตทั้งสิ้น ช่วยตอกย้ำถึงนิยามคำว่า “ประเทศพัฒนา” ได้เป็นอย่างดี และในกรณีนี้ อาจต้องเพิ่มเติมคำว่า “ระดับสูง” พ่วงท้ายเข้าไปอีกด้วย

*ภาพประกอบจาก Boston.com , NYTimes

.

.

ส่วนตัวแล้ว ผมไม่ใช่คนที่มีระเบียบวินัยต่อตนเองนัก ... นอนตื่นสาย ไว้ผมยาว รองเท้าเปื้อนๆ เสื้อยืดยับๆ ห้องรกๆ (พอแค่นี้ก่อน ... เดี๋ยวภาพพจน์จะแย่ไปกว่านี้)

แต่สำหรับความมีระเบียบวินัยต่อสังคม หรือสำนึกต่อความเป็นพลเมือง นั่นเป็นสิ่งที่ผมยึดถือเสมอ ... เมื่อมีโอกาสได้ไปสัมผัสประเทศที่มีระเบียบวินัยระดับแนวหน้าของโลกอย่างเช่นญี่ปุ่นแล้ว จากความชื่นชอบเป็นทุนเดิม จึงกลายเป็นความหลงรักไปโดยปริยาย

กระทั่งใครก็ตาม ที่อาจไม่เคยนิยมชมชอบ หรือใฝ่ฝันอยากไปประเทศญี่ปุ่นมาก่อน แต่ถ้าโดยพื้นฐานเป็นคนที่มีระเบียบวินัยเคร่งครัด สำนึกพลเมืองเข้มข้น อ่อนน้อมถ่อมตน และให้เกียรติผู้อื่น

... หากมีโอกาสได้ลองไปเยือนสักครั้ง ผมเชื่อว่า ญี่ปุ่นจะกลายเป็นประเทศในดวงใจได้ไม่ยาก

.

.

แม้ในการเดินทางไปญี่ปุ่น ผมก็มีวัตถุประสงค์หลักไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวทั่วไป นั่นคือ “ไปเที่ยว” แต่ทว่าในอีกเป้าหมายหนึ่ง คือ ความพยายามใช้ระยะเวลาแสนสั้นเก็บเกี่ยวความทรงจำ และความประทับใจ ในแง่ “วิถีชีวิต” ของผู้คนที่นั่นมาให้ได้มากที่สุด

แน่นอนว่า ด้วยประสบการณ์เพียงไม่กี่วันจากการท่องเที่ยว ผมคงไม่สามารถอธิบายวิถีชีวิต ความคิดความอ่านของคนญี่ปุ่นได้อย่างเจาะลึกครอบคลุม ถูกต้องรอบด้าน เหมือนคนที่อาศัยอยู่ที่นั่นมาเป็นระยะเวลานาน

แต่หากเป็นการเล่าสู่กันฟัง ผ่านมุมมองของ “บันทึกนักเดินทาง” ที่เคยไปเยือนดินแดนแห่งนี้ในระยะสั้นๆ ผมก็กล้ายืนยันว่า “ความงดงาม” ของคนญี่ปุ่นในมุมที่ทั่วโลกได้เห็นจากเหตุการณ์วิกฤตครั้งล่าสุด คงไม่ใช่เรื่องที่กล่าวยกยอเกินเลย เพื่อสร้างกำลังใจ หรืออารมณ์แง่บวก

... แต่ความงดงามนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง

จากวันนี้ต่อไป ... ไม่ว่าสถานการณ์ หรือเหตุการณ์ในอนาคตของประเทศญี่ปุ่นจะเป็นเช่นไร

ผมจึงเชื่อมั่นว่า ตราบเท่าที่พวกเขายังมีความงดงามเหล่านั้นฝังแน่นอยู่ในสายเลือดและจิตวิญญาณ ... ชาวญี่ปุ่นจะยืนหยัดฟันฝ่าวิกฤตร้ายๆผ่านไปได้อีกครั้ง

.

.

[บันทึกการเดินทาง ผสม ความเรียง] ญี่ปุ่นหมุนรอบตัว ... ตอนที่ ๑

แปรรูปความฝัน

“เมื่อปล่อยความคิด ให้เดินทางไปล่วงหน้า นั่นเป็นเวลาเริ่มต้น ... แรงบันดาลใจ”

.

คืนนั้น เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้ยืนโหนรถบัสรับส่งผู้โดยสารสายการบินราคาประหยัด จากตัวเครื่องไปสู่อาคารผู้โดยสารขาเข้า สนามบินสุวรรณภูมิ ซึ่งแม้จะต้องห้อยโหน เบียดเสียดกับเพื่อนร่วมทาง

แต่ผมก็ยังพอเพลิดเพลินไปกับการชมบรรยากาศยามค่ำคืนของท่าอากาศยานนานาชาติอันดับหนึ่งประเทศตัวเอง ผ่านกระจกรถบัส

รถวิ่งผ่านฝูงนกเหล็กขนาดยักษ์หลากหลายสัญชาติ ซึ่งมีขนาดแตกต่างจากเครื่องที่ผมเพิ่งจะเดินลงมาอีกเกือบเท่าตัว เห็นแล้วน่าตื่นตาตื่นใจชะมัด

... แล้วสายตาก็ไปสะดุดกึกกับเจ้านกยักษ์ซึ่งมีสัญลักษณ์ที่ปลายหางเป็นตัวอักษร “JAL”

.

.

“ผมอยากไปญี่ปุ่น”

... เป็นคำตอบเดิมๆ ทุกครั้งเวลาใครถามถึงประเทศที่อยากไปเที่ยวเป็นอันดับหนึ่ง ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอิทธิพลมาจากการอ่านหนังสือว่าด้วยประวัติศาสตร์ สังคมและวัฒนธรรมญี่ปุ่น นิตยสาร-เว็บไซต์ท่องเที่ยว รายการสารคดี ภาพยนตร์ที่โรงหนังลิโด มิวสิควิดีโอของสาวๆ Berryz Koubou มิตรภาพที่เคยได้รับจากชาวญี่ปุ่น หรือการ์ตูนโดราเอมอน

แต่เชื่อว่า คงเป็นหลายสิ่งหลายอย่างข้างต้นนั่นล่ะ ที่ค่อยๆหล่อหลอมความคิด และซึมซับลงไปในความรู้สึก จนผมกลายเป็นสาวกแดนอาทิตย์อุทัยไปตั้งแต่ยังไม่เคยไปเหยียบย่าง

... แล้วอิทธิพลทางความคิดหลายๆอย่างที่รวมกัน ก็แปรรูปเป็นแรงบันดาลใจ ว่าสักวันต้องเก็บเงินเดินทางไปประเทศญี่ปุ่นด้วยตัวเองให้ได้

แต่ความแตกต่างระหว่าง “แรงบันดาลใจที่สั่งสมมานาน” กับ “แรงบันดาลใจที่ปรากฏตรงหน้า” ในคืนนั้น คือ การที่ได้เห็นเครื่องบินสายการบินแห่งชาติญี่ปุ่นแบบเต็มตา มันสามารถกระตุ้นอารมณ์ความอยากเดินทางได้มากกว่าเดิมหลายเท่านัก

ภาพเครื่องบินลำโตในบรรยากาศของสนามบินซึ่งเต็มไปด้วยผู้โดยสารหลากหลายสัญชาติ ย่อมเป็นสิ่งกระทบความรู้สึกแบบ “จี๊ดๆ” สำหรับนักเดินทางที่อยากไปท่องเที่ยวต่างประเทศได้เป็นอย่างดี

.

.

ในจังหวะที่รถบัสกำลังเคลื่อนผ่านนกยักษ์ JAL ผมจึงเปรยกับตัวเองในใจว่า ... “สักวันจะต้องนั่งเครื่องบินลำนี้ไปญี่ปุ่น”

นาทีนั้น ตัวผมยืนเมื่อยอยู่บนรถบัส แต่ความคิดออกเดินทางล่วงหน้าไปนั่งอยู่บนเครื่อง JAL ... แม้คิดๆดูแล้วจะเป็นเพียง “ความเพ้อฝัน” ของมนุษย์เงินเดือน(น้อย)คนหนึ่ง แต่ความเพ้อฝัน จะถูกแปรสภาพเปลี่ยนไปเป็น “แรงบันดาลใจ” ทันที หากเราตั้งใจ มุ่งมั่นที่จะทำให้ความฝันเป็นความจริง

ในท้ายที่สุด อีกราวปีครึ่งหลังจากคืนนั้น ... “ความเพ้อฝัน” ที่แปรเปลี่ยนเป็น “แรงบันดาลใจ” ก็กลายเป็น “ความจริง”

แม้ความจริงที่ว่า จะไม่ตรงร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะเครื่องบินลำโตที่นำผมลัดฟ้าไปสู่แดนอาทิตย์อุทัยเป็นครั้งแรก กลับไม่ใช่ “JAL” ตามที่เคยใฝ่ฝันตั้งใจเอาไว้ หากเป็นสายการบินเอกชนสัญชาติเดียวกันอย่าง “ANA” ไปแทน

แต่ก็ไม่เป็นไร ... เพราะแอร์โฮสเตสสาวญี่ปุ่นบนเครื่องก็น่ารักเหมือนกัน

นี่ไม่ใช่ความเพ้อฝัน ผมพูดเรื่องจริง !

.

.

รู้เขา รู้เรา

“ทำความรู้จักปลายทาง - รู้จักตัวเองก่อนไปท่องเที่ยว ... คือ หนึ่งในแผนการเดินทางที่ดีที่สุด”

นานมาแล้ว ผมเคยคิดเอาไว้ว่า ถ้าไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อไร จะลองใช้บริการจากบริษัททัวร์ เพราะสะดวกและประหยัดเวลาในการวางแผนเองไปได้มาก

หน้าที่สำคัญ คงมีแค่เตรียมเอกสารว่าด้วยการขอวีซ่า กับ เตรียมหาเงินให้เพียงพอกับค่าใช้จ่าย ส่วนที่เหลือก็ไปเที่ยวตามโปรแกรมที่โฆษณาหราอยู่บนหน้าเว็บ ...

“ตะลุยแดนปลาดิบ 5 วัน 3 คืน ราคาสุดพิเศษเพียง 39,xxx บาท , ลัดฟ้าไปด้วยสายการบิน XX ชอปปิ้งโตเกียว ชมภูเขาไฟฟูจิ กินปูโอซาก้า” โอ้วว ... มันยอดมาก

ในช่วงนั้น สำหรับคนที่แทบไม่ค่อยเดินทางไปไหนอย่างผม ... การเดินทางไปตัวคนเดียวในต่างประเทศ ที่การสื่อสารด้วยภาษาสากลไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก

เมื่อลองคิดถึงการติดต่อหาที่พัก มองหาที่กิน วางแผนเลือกสถานที่หรือเมืองที่จะไปเที่ยว วางแผนเดินทางด้วยรถไฟที่มีโครงข่ายแทบไม่ต่างกับใยแมงมุม

คิดไปก็ปวดหัว หาทัวร์ดีกว่า ... (หา “ทัวร์” นะครับ อย่าจำสับสนกับวลีอื่นที่คล้ายกัน)

.

.

แต่จุดเปลี่ยนสำคัญ ซึ่งทำให้ผมเริ่มมองข้ามบริษัททัวร์ มาจากการเริ่มต้นเดินทางในรูปแบบแบ็คแพ็คตะลุยเดี่ยว เที่ยวคนเดียวมาร่วมปีก่อนหน้านั้น จนทำให้หลงเสน่ห์ของการเดินทางในรูปแบบนี้เข้าอย่างจัง และเมื่อรู้ซึ้งถึงเสน่ห์ว่ามันโดนใจ มันใช่เลย

... ถึงคราวต้องไปประเทศที่ใฝ่ฝัน ผมจะพลาดโอกาสสำคัญในการซึมซับอรรถรสของการเดินทางสนุกๆด้วยตัวเองได้อย่างไร

โดยเฉพาะประสบการณ์จากการเดินทางที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้จักรสนิยมในการท่องเที่ยวของตัวเองว่า ไม่เหมาะสำหรับใช้บริการบริษัททัวร์เอาเสียเลย

... ไม่ว่าจะเป็น ชอบซึมซับกับบรรยากาศรอบๆตัวโดยไม่มีเวลาเป็นเครื่องผูกมัดตายตัว ถ้าชอบมากก็นั่งแช่ได้นานๆ ถ้าไม่ชอบก็ปรับเปลี่ยนโปรแกรมสลับไปตามอารมณ์ รวมถึงเรื่องนอนตื่นสาย เที่ยวดึก แถมยังชื่นชอบกับการสำรวจเส้นทางสถานที่เที่ยวแปลกๆอยู่เป็นนิจ

ยังไม่นับว่า คงไม่มีบริษัททัวร์แห่งไหน รอให้ผมเดินเก็บภาพวิถีชีวิตผู้คนได้เป็นชั่วโมงๆจากถนนหนทาง หรือตรอกซอกซอยเล็กๆ ซึ่งไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว

.

.

ที่ร่ายมาเสียยืดยาว ใช่ว่าการท่องเที่ยวกับบริษัททัวร์ เป็นสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยง ... ตรงกันข้ามอาจเป็นรูปแบบการท่องเที่ยวที่เหมาะสมกับใครต่อใครอีกหลายคน เพียงแต่ทว่า เมื่อได้ลองทำความรู้จักรสนิยมตัวเองแล้ว มันไม่เหมาะกับผมก็เท่านั้นเอง

ดังนั้น เมื่อตัดสินใจจะเดินทางไปญี่ปุ่นด้วยตัวเอง ภาระหน้าที่สำคัญ จึงไม่ใช่แค่เอกสารขอวีซ่า กับ การหาเงินให้เพียงพออีกต่อไป ...แต่ยังต้องรวมถึง “การศึกษาประเทศญี่ปุ่น เพื่อการท่องเที่ยว” เข้าไปด้วย

คำว่า “ศึกษาประเทศญี่ปุ่น ... เพื่อการท่องเที่ยว” มีความหมายครอบคลุมมากกว่า การศึกษาข้อมูลเพื่อการท่องเที่ยวเฉยๆ เพราะหมายถึง การศึกษาความเป็นญี่ปุ่น หรือบริบทพื้นฐานด้านอื่นๆของประเทศแห่งนี้เสียก่อน แล้วค่อยวางแผนเพื่อการท่องเที่ยวอีกที

ความจริง การทำความรู้จักพื้นฐานของประเทศที่เราต้องการไปเที่ยว เป็นการบ้านที่นักเดินทางควรทำอยู่แล้ว เพราะข้อมูลหลายด้าน ล้วนสอดคล้องกับแผนการท่องเที่ยว ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาที่ตั้งของเมือง ฤดูกาล วัฒนธรรม หรือวิถีชีวิต

.

.

“มีเวลา 7 วัน อยากไปชอปปิ้งที่โตเกียว เที่ยวดิสนีย์แลนด์ ชมความงามของธรรมชาติฮาโกเน่ เตร็ดเตร่เมืองเก่าคามาคุระ ไหว้พระที่เกียวโต เล่นหิมะฮอกไกโดปิดท้าย”

“ลางานได้ในช่วงปีใหม่พอดี อยากไปชมใบไม้เปลี่ยนสีที่ญี่ปุ่น”

“ผู้หญิงตัวคนเดียว จะไปเที่ยวโตเกียวเนี่ยนะ !! .. จะไหวเหรอ เมืองใหญ่ๆปลอดภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ?”

ประโยคตัวอย่างข้างต้นที่ว่าด้วยการ (จะไป) ท่องเที่ยวนี้ ไม่ผิดที่จะคิด แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่า เป็นความคิดซึ่งยังขาดการศึกษาประเทศญี่ปุ่นในขั้นพื้นฐานอยู่พอสมควร

หากลองทำความรู้จักญี่ปุ่นก่อนสักนิด ... นักท่องเที่ยวย่อมรู้ว่าภูมิภาคของแดนอาทิตย์อุทัยแบ่งออกเป็นกี่เขต แต่ละเขตนั้น ตั้งอยู่ตำแหน่งใด มีเมืองอะไรที่สำคัญ ห่างไกลกันกี่มากน้อย

รู้ว่าฤดูกาลในประเทศญี่ปุ่นทั้ง 4 ฤดู อยู่ในช่วงเดือนไหน มีปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่น่าสนใจอย่างไร

รู้ว่าสังคมญี่ปุ่น มีสถิติอาชญากรรมอยู่ในระดับใด ปลอดภัย และทำได้ไหมสำหรับนักเดินทางผู้หญิงตัวคนเดียว

เมื่อมีความรู้พื้นฐานของประเทศญี่ปุ่นแล้ว การวางแผนในการท่องเที่ยวก็จะง่าย ประหยัดทั้งเวลา ทั้งงบประมาณ และมีทิศทางเหมาะสมมากขึ้นกว่าเดิม

โดยเฉพาะเมื่อผนวกเข้ากับ “การศึกษารสนิยมการท่องเที่ยว” คือ การรู้ใจ – เข้าใจ สไตล์การท่องเที่ยวของตัวเอง ว่าชอบทำอะไร ชอบสถานที่แบบไหน ... จุดเริ่มต้นในการวางแผนท่องเที่ยวแดนซากุระ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

.

.

เมื่อวางแผนตามหลักพื้นฐาน 2 ข้อ ... การเดินทางไปเยือนญี่ปุ่นครั้งแรกของผมในระยะเวลาสั้นๆ จึงเลือกไปเพียง “โตเกียว” เมืองเดียว ... แล้วก็ไม่ได้เก็บแต้ม ทำคะแนนสะสมจากสถานที่ท่องเที่ยวมากแห่ง แต่ตั้งใจท่องเที่ยวในรูปแบบปล่อยให้ “โตเกียวหมุนรอบตัว”

ผลที่ได้ แม้อาจไม่ใช่การเดินทางที่ “สมบูรณ์แบบ” แต่ก็เป็นการเดินทางที่ “สมบูรณ์สุข”อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของตัวเอง

การเติมเต็มความสุขจากเมืองโตเกียวในครั้งนั้น จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นให้เกิดการเดินทางครั้งใหม่ ซึ่งผมเลือกวางแผนท่องเที่ยวในรูปแบบปล่อยให้ ... “เกียวโตหมุนรอบใจ”

- โปรดติดตามตอนต่อไป –

..

Create Date : 24 พฤษภาคม 2554

Last Update : 24 พฤษภาคม 2554 12:33:17 น.

6 comments

Counter : 1967 Pageviews.

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ

โดย: vandy IP: 202.60.203.227 วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:13:08 น.

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ

เป็นอีกคนหนึ่งที่หลงรักญี่ปุ่นมาก มีอะไรหลายๆอย่าที่ทำให้ชอบประเทศนี้มากจริงๆ

ญี่ปุ่นคือประเทศที่อยากไปมากที่สุด..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่

แต่...ก็ยังไม่ได้ไปสักที

โดย: KK_FUMIHIKO

วันที่: 24 พฤษภาคม 2554 เวลา:18:21:32 น.

wow!!!

โดย: ^RyOkO^

วันที่: 2 มิถุนายน 2554 เวลา:16:01:54 น.

ยังละเมียดละมัยเหมือนเดิม ขอบคุณนะครับ สำหรับภาพสวยๆ

จาก *ภาพประกอบจาก Boston.com , NYTimes
รูปแถวบน ตรงกลาง คืออะไรเหรอครับ

โดย: vbaserv IP: 192.168.1.133, 58.11.46.225 วันที่: 10 มิถุนายน 2554 เวลา:14:55:43 น.

ภาพสวย ความเรียงยอดเยี่ยมอีกเช่นเคยคะ

จะรอตอนต่อไปนะคะ

โดย: strawberry banana&cream

วันที่: 21 มิถุนายน 2554 เวลา:9:00:15 น.

ขอบคุณมากๆค่ะ เหมือนได้อ่านหนังสือเล่าเรื่องดีๆหนึ่งเล่ม

โดย: ดอกโสนบานเช้า IP: 171.5.68.149 วันที่: 1 มิถุนายน 2556 เวลา:15:51:16 น.