Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๔ (Yuri) ๔ “แล้วปาลินไปไหน? ทำไมวันนี้ถึงไม่มา?” เสียงปราโมทย์ หัวหน้าห้องแล็บ ๓ ถามขึ้นอย่างหงุดหงิด ไม่พอใจมากที่เห็นโยธกามาทำหน้าที่นำเสนอโครงการในวันนี้ 'ส่งเด็กใหม่มาเนี่ยนะ มันจะดูถูกกันมากเกินไปหรือเปล่า?' โยธกาทำหน้าเหลอหลา ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องแสดงอาการไม่พอใจขนาดนี้ 'นี่มันเรื่องอะไรกัน?' พัทธมนซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ จึงออกรับหน้าแทน “พี่ลินลาพักร้อนค่ะ เห็นบอกว่าติดธุระสำคัญ เลยมาไม่ได้ค่ะ” “งั้นเหรอ” ผู้ชายคนนั้นพึมพำ คลายอารมณ์ขุ่นเคืองไปพอสมควร ในความคิดของปราโมทย์ ปาลินเป็นคู่แข่งที่มีฝีมือทัดเทียมมากที่สุดในบริษัทนี้เรื่องการคิดค้นผลิตภัณฑ์ เขาหันไปจ้องหน้าโยธกาด้วยสายตาเหยียดๆ “แล้ววันนี้แล็บ ๔ คงตั้งใจจะยอมแพ้สินะ ถึงได้ส่งไก่อ่อนแบบเธอมา” พูดสบประมาทเพราะรู้ว่า นอกจากสาวร่างสูงในแล็บนี้ยังมีผู้ที่อาวุโสกว่าอยู่อีกคน...รุจนา 'มันจะมากไปแล้ว' โยธกากำหมดข้างตัวแน่น อารมณ์ร้อนๆ พุ่งปรี๊ดจนแทบจะชนจุดเดือด แต่พัทธมนคว้าข้อมือของนักวิจัยสาวไว้เหมือนเตือนสติ ทำให้เธอหยุด หันไปสบตาแล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ 'ตั้งใจป่วนประสาท...เพื่อให้หลุดสินะ' ร่างสูงเข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่ายทันที “ถ้าไม่มีอะไร ขอตัวก่อนนะคะ” โยธกาพูดเสียงเย็นกับเขา เอ่ยปากไล่กลายๆ พลางผุดยิ้มกวนๆ ที่มุมริมฝีปาก หากแต่นัยน์ตาคู่สีเข้มจ้องหน้าปราโมทย์อย่างไม่เป็นมิตรนัก เธอไม่ยอมตกหลุมพรางของเขาง่ายๆ แน่ “ก็ได้” เขายักไหล่ ก่อนเดินกลับไปยังที่นั่งเดิมของตัวเอง 'ก็นับว่าไม่โง่เท่าไหร่...หุหุ แต่ยังไงก็ไม่ชนะฉันหรอกคราวนี้' ปราโมทย์คิดอย่างหยิ่งผยอง แอบเสียดายที่ ‘แผนกวนประสาท’ ล้มเหลว แต่เขาไม่เชื่อว่า วันนี้เขาจะแพ้ 'เฮ้อ! คนอะไรหน้าตาไม่หล่อ แล้วยังนิสัยเสียอีก' หญิงสาวคิดในใจ ขณะมองตามแผ่นหลังของเขาอย่างหมั่นไส้ นึกโล่งอกที่ได้อยู่ห่างๆ...แต่จะดีมาก ถ้าไม่ต้องคุยกันอีก ก่อนหันกลับมามองเลขาฯ สาว “ขอบคุณค่ะพี่มน” “ไม่เป็นไรค่ะ” พัทธมนพูดเบาๆ และส่งรอยยิ้มให้กำลังใจ “ว่าแต่ปกติเขาเป็นแบบนี้เหรอคะ?” นักวิจัยสาวกระซิบถามเบาๆ ราวกับคุยเรื่องลับสุดยอดอยู่ คนฟังนึกขำในใจ กับคำถามใสซื่อที่ดูจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนอื่นเอาเสียเลย ทั้งที่โยธกาเป็นพวกที่มี IQ สูงมาก...ประมาณ ๑๕๐ ได้ “เกือบทุกคนที่นี่ เป็นแบบนี้ค่ะ” เธอตอบเสียงจริงจัง 'หา!' อ้าปากค้างหลังได้ยินคำตอบ “คุณโยต้องใจเย็น หนักแน่น และมีสติให้มากๆ จะได้ไม่พลาดท่าเสียทีใคร” พัทธมนเตือนเบาๆ “พี่ต้องขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ โชคดีค่ะ” เธอทำงานที่นี่มาเกือบห้าปี รู้เห็นอะไรมากมายเกี่ยวกับพนักงานในที่แห่งนี้...‘รู้หน้า ไม่รู้ใจ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง’ คำสอนของคนโบราณที่เตือนสติยังคงเป็นความจริงเสมอ “ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนค่ะ หากพี่มนไม่มา...โยคงแย่แน่” “ยินดีค่ะ โชคดีนะคะ” เลขาฯ สาวยิ้ม แล้วหันหลังเดินไปยังลิฟต์ ปล่อยให้นักวิจัยสาวนั่งใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพียงคนเดียว โยธกานั่งฆ่าเวลาด้วยการเปิดอ่านเอกสารที่จะนำเสนอวันนี้ ผ่านไปชั่วโมงครึ่งหัวหน้าห้องแล็บ ๓ เพิ่งเข้าไป ต่อไปก็ถึงคิวของเธอ ซึ่งเป็นคิวสุดท้ายของทั้งหมด มีเวลาในการนำเสนอโครงการครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นบอร์ดหรือกรรมการตัดสินจะซักถามรายละเอียด ซึ่งเธอต้องตอบให้ ‘โดนใจ’ คนเหล่านั้นให้มากที่สุด หากต้องการได้งบประมาณในครั้งนี้ วันนี้เป็นศึกใหญ่ประจำปีในการชิงงบวิจัยของห้องแล็บทั้ง ๔ ของจีคอสเลยทีเดียว “แล็บ ๔ ค่ะ” พนักงานสาวที่ทำหน้าที่จัดการประชุมเรียกตัวแทนชุดสุดท้าย “ค่ะ” ขานรับ ลุกขึ้นยืน หอบโน้ตบุ๊คและแฟ้มเอกสารที่จะแจกกับบอร์ด ก้าวเข้าไปในห้องประชุมขนาดยี่สิบที่นั่ง ซึ่งมีคนเพียงสี่คนนั่งอยู่หนึ่งชายสามหญิง โชคร้ายที่นักวิจัยสาว ไม่รู้จักฝ่ายบริหารฯ เลยสักคน มาแบบหัวเดียวกระเทียมโทน ฝีมือล้วนๆ ไม่มีโชคไม่มีดวงเสริม พนักงานสาวคนเดิมช่วยติดตั้งโน้ตบุ๊คกับโปรเจคเตอร์ เพื่อฉายขึ้นจอสีขาวด้านหลัง โยธกาหยิบแฟ้มเอกสารหนายี่สิบกว่าแผ่น ไปแจกผู้มีอำนาจทั้ง ๔ แม้จะประหม่าตื่นเต้นแต่ก็ควบคุมสีหน้านิ่งๆ เป็นอย่างดี 'ใจเย็นไว้ โยธกา' “เอกสารของแล็บ ๔ ค่ะ” เธอวางเอกสารทั้งหมดตรงหน้าผู้หญิงผมยาวที่นั่งมุมสุด ซึ่งก้มหน้าอ่านอะไรในจอสมาร์ทโฟนอย่างตั้งอกตั้งใจ หล่อนเงยหน้าขึ้น หรี่นัยน์ตาคู่คมจ้องมองคนที่มาขัดจังหวะด้วยสีหน้านิ่งๆ เหมือนไร้ความรู้สึก 'ผู้หญิงคนที่เจอในห้องน้ำ...ซวยแล้วฉัน!' โยธกาครางในใจ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นนางแบบหรือพนักงานธรรมดา หัวใจดวงน้อยกลิ้งหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่คิดว่าอีกฝ่ายที่ดูแล้วอายุอานามไม่น่าเท่าไหร่ จะเป็นคนใหญ่คนโตของบริษัทที่มีสิทธิ์เด้งเธอหรือทุกคนออกจากจีคอสได้เลย “ขอบคุณ” แพรวาพูดเสียงเรียบเย็น ใบหน้าสวยนิ่งเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา มือเรียวหยิบเอกสารนั้นไว้หนึ่งชุด ก่อนส่งที่เหลือให้หนุ่มหล่อที่นั่งข้างๆ หลังเอกสารถูกส่งให้กับบอร์ดครบทุกคน “ถ้าพร้อม ก็เชิญเลยนะครับ” ธีรศิลป์ ผู้จัดการฝ่ายผลิตของจีคอส ที่มีอาวุโสมากที่สุดในบอร์ดสี่คนกล่าวด้วยท่าทางเป็นมิตร “ค่ะ” โยธการับคำ เดินไปยังหน้าห้อง เพื่อเริ่มทำหน้าที่ของตน 'ฉันต้องทำได้ โยธกาสู้ๆ' เธอปลุกปลอบใจตัวเอง สูดหายใจลึกๆ แล้วผ่อนออกยาวๆ “ดิฉันโยธกา เป็นตัวแทนของแล็บ ๔ เสนอโครงการ D 0121 เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้มีประสิทธิภาพด้าน...” หญิงสาวพูด พร้อมเปิดสไลด์ประกอบการอธิบายไปด้วย จนกระทั่งใช้เวลาครบสามสิบนาที “สำหรับการนำเสนอโครงการวิจัยของแล็บ ๔ คงมีเท่านี้ค่ะ” บอร์ดสี่คนที่นั่งฟังอย่างสงบเหลียวมองหน้ากันแวบหนึ่ง เหมือนปรึกษา แล้วกรรัตน์สาวร่างใหญ่ที่ดูเหมือนนักกีฬา ซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดเริ่มเปิดประเด็นเป็นคนแรก “คุณคิดว่าใช้เวลาแค่ ๖ เดือน จะพัฒนาสินค้าตัวใหม่ได้จริงเหรอคะ?” เธอรู้ดีว่าสินค้าชนิดนี้เป็นที่ต้องการของตลาดปัจจุบันมาก ถ้าผลิตได้ก่อนคู่แข่ง ย่อมทำกำไรให้กับบริษัทมหาศาล...การตลาดในยุคปัจจุบัน ถือว่าใครเร็วกว่าชนะ ไม่ใช่ปลาใหญ่กินปลาเล็กแบบโบราณ “คิดว่าทำได้ค่ะ” โยธกาตอบนิ่งๆ พยายามเก็บอาการสั่นไว้ให้มากที่สุด รู้สึกกดดันมาก โดยเฉพาะจากสายตาดุๆ ของสาวสวยที่ทำหน้านิ่งเฉยเหมือนรูปสลักตลอดเวลา “งบประมาณหนึ่งล้าน คิดว่าพอเหรอคะ?” ณิชาสาวแว่นหนาเตอะที่นั่งติดกับกรรัตน์ถามขึ้นบ้าง เธอเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินของจีคอส มีหน้าที่ดูแลเงินทุกบาทของบริษัท เธอติดใจสงสัยเรื่องนี้เพราะงบวิจัยของอีกสามแล็บสูงกว่าแล็บ ๔ เกือบสิบห้าเปอร์เซ็นต์ แต่ข้อมูลผลิตภัณฑ์ของแล็บ ๔ ดูน่าสนใจกว่ามาก “เราพยายามทำให้ต้นทุนวิจัยต่ำที่สุด และคุ้มค่าที่สุดค่ะ” ร่างสูงตอบอย่างตรงไปตรงมา และจริงใจ เธอเป็นนักวิจัย...ไม่ใช่พวกฉวยโอกาส ที่จะจ้องบวกเปอเซนต์เข้าไปในทุกขั้นตอน และไม่เชื่อว่าคนที่ทำแบบนั้น จะตบตาบอร์ดบริหารฯ ตรงหน้าได้ แม้ว่าคนทั้งสี่จะดูมีอายุไม่มากเลยก็ตาม แต่โยธกาสัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดาของชายหญิงตรงหน้า โดยเฉพาะเจ้าของใบหน้าสวยที่นั่งนิ่ง ผู้หญิงที่มีนัยน์ตาดุฉายแววเศร้าเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจเหลือเกิน “งั้นเหรอคะ” ณิชาพึมพำ แล้วอมยิ้มในหน้า “พี่ธีรว่าไงคะ?” กรรัตน์หันไปถามชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องที่นั่งเงียบตลอด “ไม่มีคำถามครับ” เขาตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “แพรล่ะ?” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดถามอีกคนที่เหลือ “ไม่มี” หล่อนตอบเบาๆ พร้อมส่ายหน้า หลังชำเลืองมองคนพูด “ขอบคุณนะคะคุณโยธกา ไว้ทางเราพิจารณาเสร็จ จะส่งคำตอบไปให้ที่แล็บ วันนี้คงพอแค่นี้” กรรัตน์กล่าวอย่างเป็นทางการ “ขอบคุณค่ะ” นักวิจัยสาวพูดยินดี โล่งอกที่ทำหน้าที่เสร็จ แล้วเริ่มเก็บอุปกรณ์ทันที แต่แล้วเธอก็ได้ยินคำสนทนาของคนทั้งสี่โดยไม่ได้ตั้งใจ “มีใครโทรมาหรือยัง?” ธีรศิลป์หันไปถามแพรวา ที่กำลังเช็คข้อมูลในมือถืออยู่อย่างเคร่งเครียด “ยังเลยค่ะ” หล่อนตอบเสียงเศร้า รู้สึกหมดหวังลงไปทุกทีทุกที 'ลูกแม่...ลูกอยู่ที่ไหนกัน?' “แล้วตำรวจว่าไง มีใครแจ้งความบ้างหรือเปล่า?” กรรัตน์ชะโงกหน้าไปถามเพื่อนสนิทด้วยเสียงเข้มไม่น้อย “ไม่มีข่าวอะไรเลย” แพรวาตอบเนือยๆ ชักไม่แน่ใจว่าหน่วยงานของรัฐจะทำงานมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน “แล้วแพรได้พักบ้างหรือเปล่าเนี่ย?” ณิชาถามอย่างเป็นห่วง กลัวเพื่อนจะล้มป่วยไปเสียก่อน “ฉันไม่เป็นไร” หล่อนปฏิเสธ ถึงจะให้นอน ยังไงก็คงนอนไม่หลับ จนกว่าจะรู้ข่าวคราวของลูกแฝด 'ใครก็ได้ โปรดนำลูกมาคืนฉันที' แพรวานึกขอร้องในใจ หัวใจแทบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เมื่อคิดถึงสองลูกน้อยที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย โยธกาได้ยินเกือบทุกคำสนทนา และรับรู้ว่ามีเรื่องบางอย่างที่ไม่ค่อยดีนักเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนสวยที่ชื่อ ‘แพร’ แต่ไม่รู้ว่าอะไร? แม้จะอยากรู้อยากเห็น แต่เธอคงไม่กล้าพอจะ ‘เสนอหน้า’ ไปสอบถาม เกรงจะได้ซองขาวเป็นรางวัลความสะเออะ ร่างสูงหอบโน้ตบุ๊คและแฟ้มเอกสารออกนอกห้องประชุม โดยไม่กล้าเหลือบมอง ‘ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่’ ของบริษัทเลยสักแวบ ทำเป็นไม่ได้ยินจะเหมาะที่สุด เดินออกไปยังหน้าลิฟต์ มือถือก็ดังขึ้น เธอรีบดึงออกจากกระเป๋ากางเกง และรีบกดรับหลังเห็นว่า ‘จุฑามาศ’ โทรมา “มีอะไรมาศ?” “ฉันพาพวกเด็กๆ มารอที่ชั้นล่างของจีคอสแล้วนะ ลงมารับหน่อยสิ เร็วๆ นะ” เสียงในสายพูดรัวเร็วราวกับร้อนรน “โอเค ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้” โยธการับปากแล้วเลิกสนทนา กดลิฟต์ลงไปยังชั้น ๑ ทันที ด้วยเข้าใจว่า มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเด็กน้อยทั้งสอง ห่างกันไม่นานนัก แพรวาถลาออกจากห้องประชุมนั้น ก้าวยาวๆ ทั้งที่สวมกระโปรงเพื่อไปยังลิฟต์ แล้วกดลูกศรชี้ลง ด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก “เร็วสิ เร็วๆ หน่อยได้ไหม” สาวสวยพึมพำ แล้วก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิด เพื่อลงไปยังชั้น ๑ โยธกาออกจากลิฟต์ ก้าวไปยังโซนโถงด้านล่าง สอดส่ายสายตาหาเพื่อนสนิท แล้วพบว่าคนที่กำลังหายืนอยู่ท่ามกลางผู้ชายสามคน โดยเด็กสองคนยืนเกาะชายเสื้อจุฑามาศด้วยท่าทางตื่นกลัวตัวสั่นงันงก สาวร่างสูงรีบตรงดิ่งไปหาเพื่อนสนิท ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายเมตร และเมื่อเข้าไปใกล้ “แม่โย!” เด็กแฝดคนหนึ่งตะโกนเรียกหญิงสาวอย่างยินดี เมื่อเห็นสองเด็กน้อยวิ่งมาหา เธอจึงย่อตัวลงกอดเด็กทั้งสองไว้ในวงแขนคนละข้าง “ไม่เป็นไรนะ” โยธกาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนนุ่มนวล บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้เป็นห่วงเด็กคู่นี้นัก...ทั้งที่เพิ่งรู้จักไม่ถึงหนึ่งวันเลยด้วยซ้ำ “ไม่ค่ะ” พิมพ์เดือนตอบเสียงสั่นๆ ส่วนพิมพ์ดาวส่ายหัว ขอบตาแดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ ท่าทางจะตื่นกลัวคุณผู้ชาย ที่ทำหน้าดุดันประหนึ่งจะกินเลือดกินเนื้อ “ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่โยอยู่นี่” นักวิจัยสาวปลอบเด็กทั้งคู่ที่ซุกอยู่แนบอกราวกับเป็นลูกนกตัวน้อยๆ ต้องการการปกป้องจากแม่นก ผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้จุฑามาศก้าวมาหาโยธกา แล้วพูดเสียงเย็นๆ กึ่งออกคำสั่ง “คุณโยธกา ผมขอจับคุณในข้อหา ลักพาตัวเด็กสองคนนี้” “อะไรนะ!” หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ เงยหน้ามองตำรวจนอกเครื่องแบบด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม ลุกยืนเต็มความสูงประจันหน้ากับเขา ตกใจที่จู่ๆ ก็กลายเป็นคนร้าย ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด แต่ไม่ทันที่ฝ่ายใดจะพูดอะไร “เดือน! ดาว!” เสียงแพรวาตะโกนเรียกเด็กแฝดมาแต่ไกล หล่อนถลามาทางด้านหลังของโยธกา “แม่แพร” เด็กสองคนตะโกนเรียกมารดาด้วยความดีใจ ปล่อยมือของนักวิจัยสาว และวิ่งไปหาแพรวาทันที โยธกาเอี้ยวตัวมองตามหลังสองพิมพ์ แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นภาพสามแม่ลูกกอดกันกลมดิกอยู่ในห้องโถงใหญ่ของจีคอส 'เด็กสองคน...เป็นลูกของคุณคนนี้!' OoXoO ขอบคุณสำหรับกระแสตอบรับล้นหลามนะคะ นั่งยิ้มกว้างสุดๆ เวลาอ่านคอมเม้นท์ สำหรับ E-book กับหนังสือ ขอเวลาอีกสักหน่อยนะคะ...ไรท์ก็พยายามอยู่ค่ะ ...ภายในเดือนกันยายน น่าจะเสร็จสมบูรณ์ แล้วจะมาแจ้งความคืบหน้านะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ คิดถึงทุกคนนะคะ นาง OoXoO   Create Date : 28 สิงหาคม 2558 1 comments Last Update : 28 สิงหาคม 2558 13:50:58 น. Counter : 697 Pageviews. Share Tweet

ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค Hyaluronic คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้ว 3 มิติ ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ   โดย: สมาชิกหมายเลข 4061181 25 สิงหาคม 2560 18:32:02 น.