แม่-เมีย 24 ชั่วโมง
ไปเที่ยวเกาะช้างมาอ๋อยยยยเหนื่อยสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเง้อ ตั้งแต่เอามะอึ่ดไปเที่ยวสารพัดที่มา ไม่เคยคิดเลย ว่า จะมีวันนี้ วันที่ต้องมาทบทวน ตรูทำไรผิดฟร่ะ กร๊ากแต่พอหายเหนื่อย เหตุผลก็เริ่มบังเกิด นี่ไงที่เขาพูดกันเสมอว่าอย่าตัดสินอะไรในเสี้ยววินาที...มะอึ่ด วีนแตก คะท่านผู้ชม มันอาละวาด สนั่นเกาะ จากเด็กที่เคยทานข้าวได้ ไม่ดื้อ แต่ซน ชอบเล่นน้ำทะเล ชอบเดินเล่นหาดทราย ชอบส่งยิ้มให้แก่ผู้คนกลายเป็นเด็กไม่ยอมเดิน เรียกร้องให้อุ้มตลอดเวลาเห็นใครแปลกหน้าเดินผ่าน จะมีสีหน้าระแวง ถ้าเขาหยุดทักทาย มะอึ่ดจะกรีดร้องในทันที สุดท้าย มะอึ่ดตัดสินใจว่า โลกนี้จะดูปลอดภัยขึ้น ถ้าอยู่ในอ้อมอกของพ่อแม่ มะอึ่ดไม่เดิน... ตรูตายยยยยไปทะเลมา 4 วัน มะอึ่ดกินข้าวนับได้ทั้งหมดไม่เกิน 10 คำ มันดำรงชีวิต 2 ปี 3 เดือน ด้วยน้ำเปล่าเล็กน้อย แป๊บซี่นิดหน่อย และ นม กล่อง เดียว... ตรูตายยยยยยเหนื่อยหรือไม่เหนื่อย ลองดูจากภาพนี้นะคะ ไปทานข้าวกันที่ร้านอาหารอินเดียคืนสุดท้าย วันรุ่งขึ้นจะกลับแล้ว แม่มะอึ่ดใส่รองเท้าให้ลูก งี้.. ซ้ะงั้นกลับมาถึงบ้าน มะอึ่ดยังวีนไม่เสร็จ มานร้องโหยหวนไม่ยอมลงจากรถ ยายจ๋าไปอุ้มลงมา มานร้องต่ออีก 45 นาที ยายโมโหพ่อกับแม่มานมาก ที่ทำท่าไม่ใส่ใจ ฮือๆๆๆ ยายจ๋า ยายลองไปอยู่กับมัน สัก 4 วันสิ แล้วยายจะรู้ว่าที่เห็นคาตา กลางบ้านเนี่ย เดะ เดะ มากของแท้อยู่ที่นู่น เกาะช้างแค่พ่อพาเดินเล่นชายหาด มานทำท่าเหมือนพ่อเอาไปทิ้งทะเล...กลับมาไล่เรียงสาเหตุ ถึงได้รู้ว่าที่แท้ มะอึ่ดสับสนในชีวิตไปโรงเรียนได้ 2 วัน ไปติดหวัดเพื่อนมา หยุดเรียนไปวันนึง ไปอีกวันนึง หวัดยังไม่หาย พ่อสั่งหยุดเรียนยาว 5 วัน (ไปเกาะช้างด้วย) ถึงได้เกิดอาการ "วีนแตก" ขึ้นมามะอึ่ดไม่แน่ใจ ว่า จะเอายังไงกันแน่ เกิดความรู้สึกว่าเมื่อไหร่ที่วางลงกับพื้น แสดงว่า จะดดนทิ้ง (ที่โรงเรียน) รวมไปถึง อาการหวัดลงคอ ที่ทำให้ไม่สบายตัว หิว แต่ กินไม่ได้ เด็กที่เคยกินข้าวเป็นกาละมัง กลายเป็น 4 วัน10 คำ กางเกงที่เคยปลิ้น หลวมหลุดตรูดซ้ะงั้นเง้อ ...แม่มะอึ่ดอยากพาลูกไปหาหมอปรึกษาเรื่องพฤติกรรมพ่อมะอึ่ดบอก รอให้ลูกหายก่อน ค่อยดูกันอีกที...พ่อ ถูกอีกตามเคยวันจันทร์เอามะอึ่ดไปโรงเรียน มานแหกปากร้องตั้งกะอยู่บ้าน ไม่เอา ไม่เอา ไม่หาครูเพลิน ไม่ไปโรงเรียน...บอกครูว่าจะไปรับกลับช่วงบ่ายเลย ให้เขาชินให้เร็วที่สุด ครูขานว่าวันนี้มีเส้นหมี่ผัด มะอึ่ดกินไปชามกว่า ครูป้อนยาด้วยและ นับแต่นี้ อย่าขาดเรียนอีก เง้อ...วันอังคาร มะอึ่ด ร้องเล็กน้อยพองาม บอกครู จะมารับช่วงโรงเรียนเลิกเลยแล้วกันครูบอกว่า มะอึ่ดกินข้าว 2 ชาม นมกล่อง กล้วยหอมลูกครึ่ง ครูกำชับ ห้ามขาดเรียนอีก...วันพุธ มะอึ่ด อิดออดเล็กน้อยให้พอรู้ว่าไม่ได้เต็มใจนะ แต่ เหมือนจะทำใจได้ ไงไงแม่ตรูเอาตรูไปแน่ครูว่าวันนี้มีเส้นหมี่ผัด มะอึ่ดฟาดไป 2 จาน ตะโก้ 2 ห่อแม่เริ่มสังหรณ์ เดือนหน้าตรูต้องจ่ายค่าข้าวเพิ่มแน่ๆ....กลับบ้านช่วงบ่ายทุกวัน มะอึ่ด จะเรียกกินโรตีใส่ไข่ใส่นม หน้า โรงเรียน 1 แผ่น ครึ่งต่อด้วยนมที่บ้าน 1 แก้ว สักพักจะเป็นผลไม้ตามที่มี ต่อด้วย น้ำส้มคั้น อาหารเย็นต้องตั้งเร็วขึ้นเพราะมานทำท่าหิวซาน...งือ... มานกินสิ้นเนื้อประดาตัวนะนี่...ไอ้เด็ก ขี้วีน หัวโต ที่เกาะช้าง หายไปได้เด็กหัวโต จอมหิว กลับมาแทนเอาวะ แม่ชอบ เด็กคนนี้มากกว่า ....แต่ที่แม่มะอึ่ดนึกไม่ถึงคือความเหนื่อยที่ตามมาจากแต่ก่อน ช่วงเช้า ที่คอยดูแค่ สูท ป่าป๊ะ กาแฟ ป่าป๊ะ เอกสาร กระเป๋าสตางค์ หวี มือถือ กุญแจรถ ชุดออกกำลังที่ต้องจัดเตรียมใส่ท้ายรถตอนนี้ แม่มะอึ่ดต้องเพิ่ม เสื้อผ้าไปโรงเรียน กระเป๋านักเรียน นม ยา ชุดนอน ชุดกลับบ้าน แม่มะอึ่ด ต้องเร่งให้ป่าป๊ะ อาบน้ำเร็วขึ้นนิด แม่มะอึ่ดต้องวิ่งเข้าครัว ทำกับข้าวให้มะอึ่ดกิน ก่อนแปดโมงเช้า ระหว่างมะอึ่ดทานข้าว พ่อต้องอาบน้ำ มะอึ่ดทานเสร็จเล่นต่อนิดหน่อย แม่ต้องเผ่นไปดูความเรียบร้อยของป่าป๊ะ พร้อมกาแฟป่าป๊ะออกจากบ้าน แม่ต้องควักมะอึ่ดอาบน้ำแต่งตัว รอน้าโอมา แม่จะได้อาบน้ำบ้างเดี๋ยวนี้แม่มะอึ่ด แต่งตัวเสร็จ(พร้อมวิ่งผ่านน้ำ) ในเวลา 5 นาที กรั๊กๆๆๆแม่มะอึ่ดยังโชคดีที่มีน้าโอ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าต้องฉายเดี่ยว จะสาหัสกว่านี้ขนาดไหน มะอึ่ดต้องไปถึงโรงเรียนก่อน 9 โมง จริงๆ ต้อง 8โมงครึ่ง แต่แม่ยังไม่สามารถทำเวลาได้ ต้องอีกระยะนึงกลับมาบ้าน ต้องมาสะสางเรื่องที่ค้างคาไว้ รวมทั้งต้องคิดว่า ป่าป๊ะจะทานอะไรมะอึ่ดเรียนเต็มเวลาก็จริง แต่ นับแล้ว แม่มีเวลาแค่ 4 ชม กว่าๆ เท่านั้นที่ต้องจัดการสะสางเรื่องที่บ้านทั้งหมด...อื้ม...ตอนแรกๆก็ไม่นึกว่าตัวเองจะทำได้ตอนนี้ นั่ง งง งง ว่า ทำไปได้ไงวะเนี่ย วันๆหายใจเข้าออกเป็นลูกเป็นปั๋ว24 ชม ไม่มีเรื่องของตัวเองเลย มีแต่เรื่องของ มะอึ่ด กับป่าป๊ะกรั๊กๆๆๆๆด้วยความเต็มใจ รักผู้ชาย2 คน นี่เหลือเกิน
กรั๊กๆๆๆๆ
เหมียนกัลล์เรยจ้ะ แม่-เมีย 25 ชม.(แถมให้)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [