<<สัมภาระ-Des Baggages>> เหลือเวลาให้นับถอยหลังอีกเป็นจำนวน 'วัน' เท่านั้น ที่ฉันกำลังจะออกเดินทางด้วยสัมภาระอันใหญ่โตอีกครั้ง ฉันเอากระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ที่เคยคุ้นกับฉันมานับครั้งไม่ถ้วนออกมากางอยู่กลางบ้าน เตรียมพร้อมบรรจุสัมภาระมากมายในชีวิตลงไปในกระเป๋าเพื่อการไปอยู่ประเทศฝรั่งเศสอีกเป็นเวลาร่วม 4 ปี...การเดินทางครั้งใหม่ ไม่ใช่แค่การเดินทางหรือการแสวงหาธรรมดา แต่ฉันถึงกับเรียกการเตรียมตัวไปต่างประเทศครั้งนี้เป็น "การย้ายถิ่นฐาน" เลยทีเดียว หลังจากที่ตัดสินใจเปลี่ยนงาน เปลี่ยนชีวิตจากการเป็นแอร์โฮสเตสที่สายการบินคูเวตแอร์เวย์เมื่อหนึ่งปีก่อน ฉันก็เลือกที่จะเปลี่ยนชีวิตอีกครั้งโดยการไปศึกษาต่อในขั้นสูงขึ้นต่อเนื่องจากสาขาที่เคยเรียนมา และมุ่งมั่นสร้างอนาคตความมั่นคงในการงาน โดยคาดหมายว่าการศึกษาต่อต่างประเทศตามค่านิยมจะเป็นบันไดให้ฉันไต่ขึ้นไปสู่จุด ๆ นั้นได้ และวันนี้ฉันก็กำลังจะออกเดินทางสู่โลกใบใหญ่อีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าจะเจอออะไรอยู่ข้างหน้าอีกบ้าง ฉันพิจารณากระเป๋าใบใหญ่ที่เคยเดินทางไปไหนมาไหนกับฉัน เมื่อตอนที่เด็กกว่านี้ ฉันจำได้ว่ากระเป๋ามันดูใหญ่โตเหลือเกินจนไม่รู้ว่าจะทำให้มันเต็มด้วยอะไรได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับมองมันแล้วถอนหายใจเพราะมันกลับดูเล็กไปถนัดใจเมื่อเทียบกับสัมภาระมหาศาลของฉันที่กองเอาไว้ข้าง ๆ เตรียมจะจัดลงไป คงเป็นเพราะยิ่งอายุมากขึ้นเราก็ยิ่งสะสมสมบัติพัสถานอะไรเอาไว้มากขึ้นตามไปด้วย ณ วันที่ฉันอายุ 50 ฉันคงมีข้าวของกองพะเนินอีกมากกว่านี้ไม่รู้เท่าไหร่ หรือไม่อีกอย่างพอถึงวันนั้น ฉันอาจจะไม่มีอะไรเหลือเลยสักชิ้นก็ได้ อยู่ที่ว่ายิ่งแก่จะยิ่งมีความสามารถในการสะสมสิ่งของหรือมีความสามารถในการละทิ้งสิ่งของกันแน่ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องประดับของผู้หญิง ๆ ทั้งหลาย มันเยอะเกินไปที่ฉันจะแบกมันติดตัวไปด้วยแน่ ๆ แต่ฉันก็รู้ดีว่าอะไรก็ตามที่ฉันเลือกจะทิ้งเอาไว้ที่นี่ เท่ากับว่าอีก 4 ปีข้างหน้าที่ฉันกลับมา มันคงหมดสมัย เก่า กรอบหรืออยู่ในสภาพที่ไม่อาจจะใช้การได้อีกต่อไปแล้ว กระเป๋าเปล่า ๆ ใบโตที่มีเนื้อที่จำกัดกับข้าวของกองใหญ่ข้างหน้าฉัน เหมือนทำให้ฉันต้องทบทวนชีวิต ณ วันนี้และอนาคตข้างหน้าอันใกล้ ว่าฉันควรจะเลือกเอาอะไรไป และเลือกทิ้งอะไรไว้ข้างหลัง... เหมือนกำลังเป็นมิสเตอร์บิงแฮมใน Up in the air ที่กำลังชั่งน้ำหนักสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต แล้วเลือกเอาว่าจะยัดอะไรลงไปในกระเป๋าใบจิ๋ว ๆ บ้าง กับเรื่องราวอื่น ๆ ในชีวิตก็คงเหมือนกัน เพื่อน ครอบครัว คนรัก วันเวลา อดีต ไหนจะการเมืองที่กำลังร้อนฉ่าอีก ซึ่งเรื่องราวและความสัมพันธ์ต่าง ๆ นี่แหละน่าจะเป็นสิ่งที่มีน้ำหนักที่สุดสำหรับกระเป๋า คงไม่ถึงกับต้องทิ้งความสัมพันธ์อะไรไปหรอก เพียงแต่ต้องจัดการให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนไป เพราะกระเป๋าใบไม่ใหญ่ คงต้องแบ่งกันพื้นที่ไว้สำหรับหน้าที่และภาระอีกมากที่ต้องเจอที่นั่นเช่นกัน ถึงวันที่ฉันเหลือเวลาให้นับถอยหลังเป็น 'วัน' ฉันควรจะมีอารมณ์จัดกระเป๋าอย่างร่าเริงสดใสหรือเปิดกว้างและพร้อมจะเติมเต็มสิ่งใหม่ให้กับชีวิต แต่ฉันยังมัวนั่งโหยหากับอดีตและเรื่องราวที่ค้างคา และอันที่จริงก็คงไม่เหลือเวลาจะให้ทำอย่างนั้นอีกแล้ว ฉันคงใช้เวลาช่วงสุดท้ายนี่แหละ เก็บกระเป๋า เลือกเก็บและทิ้ง จัดการความรู้สึกตัวเอง เตรียมใจให้พร้อมกับโลกกว้าง เตรียมพื้นที่กระเป๋าเผื่อเพื่อจะบรรจุเรื่องราวใหม่ ๆ แม้ยังไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร แต่ฉันก็จะก้าวไปลองดูอีกที... *ขอบคุณภาพจาก mitidaya.multiply.com (อีกครั้ง) ค่ะ   Create Date : 14 เมษายน 2553 23 comments Last Update : 14 เมษายน 2553 0:27:12 น. Counter : 566 Pageviews. Share Tweet

เฮ้ออออ อ่านแล้วจิตตกตาม นึกถึงคนๆนึงที่เคยบอกว่า... เหลืออีกกี่วัน อีกกี่คืน ที่จะมีเธอ.... ใจหาย บอกตรงๆ แต่ อย่าๆๆ อย่าเลย นี่บอกตัวเองน่ะ..อยากให้เห็นอีกมุมนึง มุมของอีกคนที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน เธอไปอะไรก็เปลี่ยน ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ต้องเปลี่ยน แต่ชั้นก็เปลี่ยน แม้มันจะเทียบไม่ได้กับภาระหน้าที่ที่เธอต้องเผชิญ ..... แค่อยากให้รู้ว่าชั้น ก็ต้องรับมือกับความปลี่ยนแปลงครั้งนี้เหมือนกัน ไม่ใช่แค่เธอ และอย่าคิด ว่าเธอไปมันจะไม่กระทบกระเทือนอะไรความรู้สึกชั้น...ไม่ อย่าคิดอย่างนั้น ชั้นกระเทือน ทุกความเปลี่ยนแปลงมันทำให้เราหวั่น แต่ครั้งนี้หนนี้ มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ชั้นก็ยินดีด้วย แม้จะใจหายก่ายกองอย่างไม่น่าเชื่อตัวเองเหมือนกัน แต่ชั้นก็ยินดี .... มากด้วย รู้ไว้ ชั้นคงเหงามาก แต่ก็ยินดีมากเช่นกันกับเส้นทางเส้นนี้ที่เธอเลือก โชคดีนะ โชคดีกับทุกสิ่ง-อย่าง-อัน โชคดีกับทุกอย่างที่เธอเป็น-อยู่-คือ จะนั่งคิดถึงอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหน สัญญา ***** มิติ ห่าน ฟัวกราส์ ....เพื่อนของเธอ   โดย: mitidaya IP: 58.9.196.150 14 เมษายน 2553 0:47:16 น.

โดย: ooyporn 14 เมษายน 2553 1:44:27 น.

hmmm France should be a fun destination na ka. 4 years won't be that bad. Whatever's coming to your life, take it easy and enjoy every minute you have ka. cheer up and smile :D   โดย: HiCkiE 14 เมษายน 2553 3:18:22 น.

สุขสันต์วันมหาสงกรานต์ค่ะ   โดย: nootikky 14 เมษายน 2553 3:36:31 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย ดอกไม้ ควรปลิวไป และไปเติบโตยังถิ่นที่ไกลบ้าน เมื่ออยู่ในดินเดิม เราอาจมองไม่เห็น ความสวยงามดั้งเดิมที่เราเคยมี ไปทุบอุปสรรค ไปเก็บเกี่ยวดอกผลแห่งชีวิต ที่สวยงามและงดงาม เป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่ว่าน้องปอยทำอะไร ขอให้มีความสุขกับทุกสิ่งที่ทำครับ   โดย: กะว่าก๋า 14 เมษายน 2553 7:09:18 น.

เหมือนบังเอิญเลยค่ะ .. เพราะวันนี้พี่กะจะคลิก เข้ามาเม้นท์หาน้องปอยพอดี ประมาณจะถามว่าเหลือเวลา อีกกี่วันหนอ จะได้เดินทาง ? จัดกระเป๋าถึงไหนแล้ว? แต่ไม่ต้องถามแล้วล่ะ เพราะวันนี้เปิดมาหน้าหลักก็ได้เจอกับ บล็อกของน้องปอยบอกเล่าเก้าสิบแล้วเรียบร้อยแล้วว่า เหลือเวลาไม่นานนี้เอง ... "การเปลี่ยนแปลง" มันเป็นสิ่งที่ต้องเจอค่ะน้องปอย .. และคนเรา เลี่ยงไม่ได้ ตามวัย ตามวัน ตามสถานการณ์ และเพราะว่า เราไม่รู้อนาคตนี่ล่ะค่ะ มันเลยเป็นเรื่องท้าทายของเราดี .. และถือว่า น้องปอยโชคดีนะค่ะ ที่แบบว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เป็นการเปลี่ยนแปลง ที่ เลือกด้วยตัวเอง เพราะเป็นสิ่งที่เราเต็มใจและยอมรับกับมัน และด้วยเลือกสิ่งที่เป็นอนาคตของเรา แม้ว่าจะไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็น ยังไงแต่ก็เชื่อแน่ว่ามันจะต้องดีแน่นอนเพราะว่าเป็นเรื่องของการศึกษา และการงานนะค่ะ การเดินทางจากแหล่งที่อยู่ บ้าน และครอบครัว พี่ว่าสำหรับน้องปอย อาจจะรู้สึกบ้างแต่ก็คงไม่มาก เพราะว่าการเดินทางกับน้องปอย มีบ่อยแล้ว แต่ครั้งนี้แค่แตกต่าง เชื่อว่าทุกอย่างคงลงตัวได้เร็ววัน และไม่ยากเกินไปสำหรับคนเก่งค่ะ พี่ๆ เป็นกำลังใจและก็คอยดูความสำเร็จของน้องปอยนะค่ะ ... เอ๊า ส่งกำลังใจ สู้ๆ ค่ะ   โดย: JewNid 14 เมษายน 2553 11:01:24 น.

โดย: thanitsita 14 เมษายน 2553 12:05:14 น.

category_id=113&sid=b5fde3e404b1f78f4c3d2f656b76a6df" target="_blank">   โดย: TREE AND LOVE 14 เมษายน 2553 13:30:13 น.

มาส่งคุณปอยค่ะ การเปลี่ยนแปลง .. เป็นคำที่ฟี่หวาดหวั่นในทุก ๆ ทีที่ได้เจอ แต่เมื่อผ่านมาได้จนถึงจุด ๆ นึง ถึงรู้ว่าหลังจากนั้นมันสวยงาม สู้ ๆ และอวยพรให้พบเจอแต่อนาคตในอย่างที่หวังค่ะ   โดย: Paulo 14 เมษายน 2553 15:37:24 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย ไปถึงฝรั่งเศส แล้วเมือ่ทุกอย่างลงตัว แวะมาทักทายกันบ้างนะครับ อย่าปล่อยตัวเองไปเหงาอยู่ที่นั่นคนเดียวนะครับ อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า 15 เมษายน 2553 7:10:21 น.

ช่าย เห็นด้วยเต็มร้อยว่าเราไม่ควรทิ้งอะไรที่สำคัญสำหรับชีวิตเราไปง่ายๆ ตอนนี้ แค่พับให้มันเล็กๆ ลง แล้วก็จัดเรียงให้เป็นระเบียบ บางทีใครจะรู้ สิ่งนั้นอาจจะหาไม่ได้ที่ฝรั่งเศษซะก็ได้น้า ยกเว้นว่าปอยคิดว่ามันหนักสมอง เอ๊ย กระเป๋าจริงๆๆๆ ก็โยนทิ้งถังขยะโลด อิอิ การเมืองระอุ ความคิดถึงก็คุ-กรุ่น นะเออ   โดย: อ้อน IP: 61.7.145.137 15 เมษายน 2553 14:36:18 น.

การเปลี่ยนแปลงบางทีคนเราก็ไม่ชอบ เพราะเราออกจากจุด comfort zone ของตัวเอง แต่บางทีการมีอะไรจำเจ มันก็สร้างความเบื่อ การออกไปเจออะไรบางอย่าง ก็ดีเหมือนกันค่ะ   โดย: รัชชี (รัชชี่ ) 15 เมษายน 2553 14:50:19 น.

มาตอบเรื่องในบล็อกนู้นคะ่ปอย อ้อนว่าเป็นเรื่องจริงที่ว่าพี่มะเมี่ยวเค้าคงปลงกับนิสัยของอ้อนค่ะ แต่ก็ต้องยอมรับนะคะว่าหอพยาบาลตอนนั้น เป็นพี่พักใจจริงๆ ติดเพื่อนด้วย ติดแฟนด้วย ได้อยู่หอก็ตอนจะนอนเท่านั้น นอกนั้นสิงตามคณะ... และห้องสมุด เออ และร้านฟังเพลงน่ะค่ะ แหะๆ   โดย: BeCoffee 15 เมษายน 2553 20:39:14 น.

Pattaya ยังเล่นสงกรานต์ทุกวันค่ะ ไม่เลิกจนวันไหล วันที่ 19 เมย. แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็กลับ กทม.แล้ว..   โดย: เริงฤดีนะ 16 เมษายน 2553 9:51:33 น.

เดินทางปลอดภัยนะคะ ขอให้ประสบควาสำเร็จกับทุกสิ่งที่คาดหวังไว้ และขอให้เรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิตตลอด 4 ปีที่ฝรั่งเศสค่ะ อยากให้ปอยมองว่ามันเป็นโอกาสดีๆอ่ะ ใจหายนะมีแน่ๆเนาะ แต่ยังไงมันก็เป็นโอกาสอันดี เรายังอยากไปเรียนต่อเมืองนอกเลย 555 น้าเรายังบอกเลยว่า ถ้าเราไม่ได้ทำงานนี้ จะส่งเราไปเมืองนอก ให้มันได้โตซะบ้าง แต่พอมาอยู่นี่ก็โตขึ้นหน่อย ก็เลยว่า ค่อยยังชั่ว ไม่เปลือง ความเปลี่ยนแปลงเป็นิส่งที่อยู่คู่กับคนทุกคนอยู่แล้วค่ะ ยอมรับมันให้ได้ และก็ใช้ชีวิตกับมันให้ได้ สู้ๆนะค๊า ปล. อยากไปเที่ยวฝรั่งเศส ถ้ามีโอกาสได้ไป จะแวะไปหานะ กำลังเก็บเงินอยู่เลย 555 อีกสักประมาณ 3 ปี กับอีก 11 เดือน น่าจะได้ครบ ตึ่งโป๊ะ!!!   โดย: ปลาทองแก้มยุ้ย 16 เมษายน 2553 11:04:46 น.

ผมเห็นด้วยกับ บิงแฮม ใน up in the air นะ ที่บอกว่า ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่มีน้ำหนักมากที่สุดของชีวิต เพียงแต่ไม่ได้คล้อยตามไปด้วยว่า เราจะใช้กระเป๋าในการบรรจุห่อเก็บสิ่งที่ละเอียดอ่อนอย่างความสัมพันธ์ได้ นี่คงเป็นช่วงเวลาแห่งการชั่งใจในหลายๆเรื่องราวในชีวิตสำหรับคุณ ว่าสิ่งใดควรจะหยิบเอาติดตัวไปที่โน้นเพื่อใช้งานต่อหรืออะไรที่ควรจะปล่อยวางไว้และคล้ายจะต้องบอกลามันล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ออกเดินทาง (เพราะพอกลับมามันจะเปื่อยไปซะแล้ว) แต่สิ่งเหล่านั้นหมายถึง “ข้าวของ” เท่านั้น กับความสัมพันธ์ของคนที่อยู่ที่นี่นั้น...คุณไม่ต้องพึ่งพาบริการของประเป๋าหรอกครับ ผมหมายถึงเหมือนที่บิงแฮมพูด... ที่เขาพูดกับหญิงสาวที่ทำให้คนรักความสันโดษอย่างเขาหวั่นไหวได้ว่า “บางทีกระเป๋าที่เขาพยายามทำให้มันว่างเปล่าก็เพื่อสักวันจะได้มีที่ว่างพอที่จะหยิบใครสักคนใส่เข้าไป” ถ้าคุณเชื่อในสิ่งที่บิงแฮมบอก...ก็เอาเลยครับ จับข้าวของบ้านช่องใส่กระเป๋าแล้วจุดไฟเผามันเลย! มันจะช่วยทำให้การตัดสินใจเลือกข้าวของติดตัวไปง่ายดายขึ้นกว่าเดิม แล้วเอากระเป๋าเปล่าๆไปคอยรับมือกับข้าวของ เรื่องราว และความสัมพันธ์ใหม่ๆที่คุณจะไปพบเจอที่โน้น ส่วนความสัมพันธ์ที่อยู่ที่นี่...คุณไม่ต้องใช้กระเป๋า...คุณใช้ตู้เย็นแทน ผมไม่รู้ว่ากระเป๋าของคุณรองรับน้ำหนักได้มากน้อยแค่ไหน หรือภายใต้อัตรา 20 กกของสนามบิน คุณจะบรรจุข้าวของติดตัวไปที่โน้นได้มากขนาดไหน แต่กับตู้เย็นที่อยู่ที่นี่...มันสามารถเก็บรักษาความทรงจำ ความรู้สึก และความสัมพันธ์ได้ไม่จำกัดจำนวน ขอแค่คุณเสียบปลั๊กและไม่ลืมที่จะปิดประตูทุกครั้งที่เปิด ตู้เย็นก็จะช่วยถนอมผู้คนที่อยู่ที่นี่แล้วรอวันที่คุณกลับมาให้เอง คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการดูแลรักษาและค่าไฟ(ของตู้เย็น)ตลอด 4 ปีที่คุณไปนะ ด้วยเพื่อน ครอบครัว คนรัก วันเวลา และอดีตของคุณจะช่วยกันเป็นหูเป็นตาและลงขันจ่ายให้เอง เพราะพวกเขาพร้อมที่จะรอคอย ให้กำลังใจ และสนับสนุนคุณเสมอ พวกเขาอยากที่จะให้คุณออกเดินทางอย่างสบายใจ ไม่ต้องเป็นห่วงกังวลหลัง และมีความสุขกับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า อดีตนั้นอาจไม่ได้มีไว้ให้โหยหา หากแต่มีไว้เพื่อให้เก็บรักษา ถ้าคุณได้วิธีเก็บรักษาที่ดีแล้ว คุณจะเป็นห่วงอดีตน้อยลง กลับกัน...อดีตต่างหากที่จะเป็นห่วงคุณเสมอ เพราะมันอยากที่จะให้คุณมีความสุขมากขึ้นหรืออย่างน้อยๆก็มากเท่าที่เคยมีในวันวาน รวมถึงเป็นห่วงว่าคุณจะทำผิดพลาดในสิ่งเดิมๆที่เคยทำให้คุณเสียใจ และแน่นอน...อดีตไม่ค่อยจะชอบหน้าอนาคตสักเท่าไหร่ มันเลยกังวลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับอนาคตเสมอ อดีตที่ว่าคือ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ครับ แช่เย็นพวกเราไว้ เพื่อเมื่อใดที่คุณแวะมาเยี่ยมบ้าน คุณจะได้สามารถมาเปิดตู้เย็นและพบเจอความสัมพันธ์เดิมๆที่ยังคงความสดใหม่ได้อยู่เสมอ ป.ล. ไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะหนาวกันนะครับ เพราะสิ่งที่พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี้ให้ความสำคัญกว่าก็คือ การได้กุมมือให้ความอบอุ่นแก่คุณ...ในช่วงเวลาที่มือของคุณเย็นยะเยือกด้วยน้ำหนักของสิ่งใหม่ๆที่คุณแบกอยู่ในกระเป๋า   โดย: ขอรบกวนทั้งชุดนอน 17 เมษายน 2553 15:46:12 น.

ขอแสดงความยินดีกะการผจญภัยครั้งใหม่ครับ "Keep Walking"   โดย: sherief IP: 192.168.2.114, 123.242.182.8 18 เมษายน 2553 21:23:02 น.

^ ^ กำลังว่าจะเม้นท์บ้าง..เจอเม้นท์คุณชุดนอนเข้าไป เกิดอาการกดดันเล้กน้อยถึงปานกลาง..กร๊าก..ก..ก เพราะนี่ มันคือเม้นท์ที่ยาวที่สุดในโลก ที่จะต้อง..ฮา ที่จะต้องบันทุกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ ลงกินเนสบุ๊ค ว่านี่คือเม้นท์ที่ยาวที่สุดในโลก..(ฮา ฮา รึเปล่านะ) อ่านบล็อกปอยแล้วก็ต้องบอกเป็นการให้กำลังใจกันเนอะ ว่าไม่ค่อยมีใครได้อะไรสมใจไปเสียทุกอย่าง..ได้อย่างเสียอย่าง แต่ใครได้ทั้งสองอย่าง คนคนนั้นก็คงถือว่าโชคดีมากๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวพอเดินทางมาได้ซักพัก เชื่อแน่ว่าอารมณ์ไม่แน่ใจ โหวงเหวง ค้างๆ คาๆ มันต้องหายไปแน่ๆค่ะ เวลา ช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆนะ ว่าด้วยเรื่องพกอะไรใส่กระเป๋า..อดนึกถึงซีรี่ย์เกาหลีเรื่องหนึ่งไม่ได้ ที่พระเอกบอกว่า..ถ้าเป้นไปได้ เขาอยากจะเสกให้นางเอกเป็นตุ๊กตา จะได้เอาใส่กระเป๋า เดินทางไปไหนมาไหนได้ตลอดโดยไม่ต้องคอยคิดถึง ออกจะดูเชยๆ นะ แต่ว่าก็แอบน่ารัก และให้ความรู้สุกดีทีเดียวเชียว ปล.คิดในแง่ดี รู้ไหมว่าโอกาสที่รออยู่ของปอยนะ..มีคนมากมาย ที่แอบน้ำลายยืดด้วยความอิจฉาเล็กๆ เช่นแจงเป็นต้น..อยากมีโอกาสแบบนั้นบ้างจัง   โดย: nikanda 19 เมษายน 2553 4:41:11 น.

หวัดดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ   โดย: kapeak 19 เมษายน 2553 10:41:31 น.

ไม่ได้แวะมาหาคุณปอยเสียนาน ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณปอยออกเดินทางหรือยัง ชีวิตคือการผจญภัยค่ะ การได้ออกเดินทางทำใหชีวิตมีสีสัน ทำให้ได้พบเจอสิ่งใหม่ๆ เกสรดอกไม้ที่ปลิวไปเติบโตยังที่ใหม่ไกลต้น จะแข็งแรงและสวยงามตามแรงลมค่ะ เดินทางปลอดภัยและมีความสุขนะคะ ^ ^ ปอแวะมาเสิร์ฟกาแฟยามเช้าค่ะ ขอให้มีความสุขตลอดทั้งวันนะคะ งุงิ ^ ^   โดย: Butterflyblog 23 เมษายน 2553 5:56:17 น.

ขออนุญาตใช้ภาษาไพรเวซี่ .... ขออภัยท่านอื่นๆ..ขออภัยจากใจ -------------------------------------------------------------------------------------- ส่วนที่ 1 : กร่นด่า ........ระยา.....สุวรรณภูมิ.......และ.......เมืองต่างประเทศนอก คืนนี้..ส่งเมิง..สุวรรณภูมิ สุวรรณภูมิ..อาคารผู้โดยสารขาออก..สถานที่ที่ชอบพรากคนของกู ไปจากกู ห่าน 00.30 เครื่องทะยาน..ในที่สุดเมิงก็ไปจริงๆแล้ว ... กูไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม ..เมืองต่างประเทศนอก.. ชอบพรากคนที่กูรัก คนที่รักกู คนที่กูสนิท คนที่กูสนม คนที่กูอิน คนที่เข้าใจกู คนที่เก้าลอเก้า ไปจากกู .. หะ.......ทำไม การลาจากกันมันเศร้า รู้มั้ย .. แม้ว่าบางการลาจาก คนที่เรารักจะไปเจริญก้าวหน้าได้ดิบได้ดี รุ่งเรืองด้วยอายุวรรณะสุขะพละก็เถอะ..ยังไงก็เศร้าอยู่ดี.. คงเป็นเพราะกูเห็นแก่ตัวมากเกินไปมั้ง ถึงไม่อยากให้คนที่กูรัก กระเถิบห่างไปไกลจากกู..ไกลเป็นโพ้นทะเล (ทำไมพวกเมิงไม่ไปกันแค่ชัยนาทวะ หะ กูถามหน่อย) ไม่ชอบเลย.... ที่ต้องถูกกรอบด้วยระยะเวลาที่ห่างกันเป็นสิบชั่วโมง..ทำไมหะ ทำไมเส้นรุ้งเส้นแวงละติจูดลองติจูดอะไรของเมิง เมิงมายุ่งอะไรกับกู๊ กูเคยไปด่าไรบรรพบุรุษเมิงหรอ ทำไมต้องมาวุ่นวายกับกูอยู่เรื่อย ห่าน ไม่ชอบเลย.... ที่ต้องถูกกดด้วยระยะทางที่ห่างกันหลายแสนล้านพันหมื่นร้อยคืบศอกวา สงสัยกูต้องทำบุญด้วยตลับเมตรแล้วล่ะมั้ง ดีแมะ นั่นแหละ ห่ า ง .. ไม่ชอบความ ห่ า ง ที่ ห่ า ง เกินไป ห่ า ง นิดๆน่ารัก เคาะสเปซ เว้นพื้นที่ส่วนตัวซึ่งกันและกัน .... แต่ไม่ใช่ ห่ า ง ในรูปแบบนี้ ห่ า ง ห่ า น น น น น น น _________________________________________________________________________________________________ ส่วนที่ 2 : ตระหนัก ให้ย้อนกลับขึ้นไปอ่านเม้นแรกที่เม้น อันนั้นคือส่วนที่ 2 ของความในใจ   โดย: mitidaya IP: 58.9.188.78 25 เมษายน 2553 4:22:30 น.

สวัสดีตอนเช้าค่ะน้องปอย พี่บีเพิ่งกลับมาจากลอนดอนเช้านี้เอง ติดอยู่ที่นั่นหลายวันค่ะ ด้วยเหตุ volcanic ash ปอยคะ ปอยไปสายการบินไหน หลังไมค์บอกพี่นะ หากจะให้ดูแลอะไร เอางี้ หลังไมค์ด้วยดีกว่าจ้า คิดถึงนะ   โดย: be-oct4 26 เมษายน 2553 7:31:54 น.

ยินดีต้อนรับสู่ปารีสจ้า   โดย: Misslorraine 27 เมษายน 2553 2:23:39 น.