กลบท ดำเนินนางสระ..-๐ พราวพัด ๐-

- กลบท ดำเนินนางสระ - -๐ พราวพัด ๐-
๑. มุ่นเมฆ เสกสร้างเป็นร่างรูป เอิบอาบวาบวูบลมลูบร่าง โลมไล้ในเนื้อผ่าวเจือจาง อิ่มอวลชวนช่างกระจ่างจินต์
๒. คล้อยเคลื่อน เลื่อนแล้วอย่างแผ่วผิว รื่นโรยโชยฉิวทั่วทิวถิ่น ลู่เหลิงเริงเร้าดุจเย้ายิน หย่อมหญ้ารารินยอดรินราว
๓. รมย์รื่น ชื่นชวนยิ่งหวนหา พัดผ่านซ่านซ่าเมื่อหน้าหนาว แมกไม้ใบบังพรูพรั่งพราว เกลื่อนกลืนดื่นด้าวอยู่คราวครัน
๔. วูบไหว ไกวกวัดคราพัดผวน เริงเร้าเย้ายวนกระสรวลสันต์ ร้อนรุ่มกลุ้มกลายเวียนว่ายวัน ห่างหายผายผันสิ้นศัลย์ซม
๕. แย้มยิ้ม อิ่มเอมเกษมศานติ์ เรื่อยเรียงเพียงผ่านผสานสม อกเอ๋ยเคยขื่นก็รื่นรมย์ แรร่ำฉ่ำฉมพลิ้วพรมพราย
๖. ใจเจ้า เร้าเริงบันเทิงทอด อ้อยอิ่งอิงออดสุขสอดสาย อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ทุกข์คลี่คลาย รพีภาพฉาบฉาย.. อุ่นอายอวล ๚ะ๛ : . - Black Sword - (มยุรธุชบูรพา)
ขอบคุณรูปภาพจาก Internet ๐----------------------๐
กลบท ดำเนินนางสระ (บางท่านเรียก ดำเนินนางสาร)
ข้อบัญญัติ : นิยมเขียนเป็น "กลอนเจ็ด" โดยแบ่งช่วงจังหวะ ( ๒-๒-๓ )
๑.) ภายในวรรคให้มีการสัมผัสอักษร ๓ ชุดใน ๓ ช่วงของกลอนแต่ละวรรค แต่ในช่วงหลังซึ่งวางไว้ ๓ คำนั้นให้มีสัมผัสอักษรเพียง ๒ คำปลายวรรคเท่านั้น ดังผัง ( กก - ขข - ๕จจ) ๒.) ภายในวรรคให้มีสัมผัสสระชิดระหว่าง "ช่วงแรก กับ ช่วงกลาง" (คำที่ ๒-๓) และ สัมผัสสระแทรกระหว่าง "ช่วงกลาง กับ ช่วงหลัง" (คำที่ ๔-๖)** อ้างอิง : กลบทนี้มีที่มาปรากฏเฉพาะในตำรากลบท "จารึกวัดพระเชตุพนฯ"
Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2557 |
Last Update : 19 มิถุนายน 2557 16:44:14 น. |
|
5 comments
|
Counter : 1715 Pageviews. |
 |
|
ซึ่งประดิษฐ์คิดมาโดย (กรมหมื่นอมเรนทรบดินทร์(พระองค์เจ้าคเนจร) : จารึกวัดพระเชตุพนฯ)
๐-------------------------๐
โฉมเฉิดเพริศพริ้งทุกสิ่งสรรพ์
ภักตร์ผ่องส่องศรีฉวีวรรณ
พิศเพี้ยนเจียนจันทร์บุหลันลอย
พุ่มภู่ดูดีเกศีเส้น
ขลับคล้ำดำเด่นทุกเส้นสอย
ยิ่งหย่างนางใจจุไรรอย
เรียบร้อยช้อยชมนิยมยิน
ขอบคันกันก่งขนงน้อม
ขำค้อมง้อมงอนเช่นศรศิลป์
เนตรนุชดุจดำเหมือนน้ำนิล
ค้อนคมสมสิ้นให้ยินยวน
เปรมปรางช่างแช่มเหมือนแย้มยิ้ม
เอี่ยมอิ่มพริ้มพร้อมยังหอมหวร
โอษฐ์เอื้อนเยื้อนย่อมถนอมนวล
ยั่วยวนชวนชายชม้ายมอง
กางกรอ่อนแอกแปรกรถ
ช้อยชดสดศรีไม่มีหมอง
ทรงทรวงพวงพุ่มประทุมทอง
เนื้อน้องผ่องพ้นเกินตนตัว
กิ่วก้อยช้อยเชิดประเสริฐแสน
พื้นเพชรเม็ดแม้นล้วนแหวรหวัว
เล็บเหลืองเรืองรองไม่หมองมัว
แต่งตัวทั่วทั้งประดังเดิร
งดงามยามหย่างจะอ้างอวด
ยิ่งยวดทรวดทรงดังหงส์เหิน
ลอบโลมโฉมเฉิดชมเพลิดเพลิน
บทนี้ฤาชื่อดำเนินนางสระเอย ฯ
(กรมหมื่นอมเรนทรบดินทร์(พระองค์เจ้าคเนจร) : จารึกวัดพระเชตุพนฯ)