Destiny 25/25.2

25.2

“โหยย...เหนื่อยจัง”

พีทิ้งตัวลงที่โซฟาหนังสีครีมตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องชุดสุดหรู ก้องเดินตามเข้ามาด้วยอาการไม่ต่างกันนัก

อยากจะทิ้งตัวลงนอนผ่าหราแต่คนหน้าหวานยังเก็บอาการอยู่เพราะสายตาสองหนุ่มที่เดินตามเข้ามายังจับจ้องดูอากัปกิริยาเขาอยู่เกือบตลอดเวลา


บริกรยกกระเป๋าเดินทางมาวางไว้ข้างโซฟา ธีร์จ่ายทิปตามธรรมเนียม บริกรหนุ่มโค้งให้อย่างอ่อนช้อยก่อนเดินออกจากห้องไป




ก้องหันไปสบตากับทั้งสองหนุ่ม..เพื่อนรักของพี ...ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ..เคยถูกคนไข้จ้องหน้ามาก็มากแต่ไม่เคยจะเขินเท่าสายตาของธีร์กับจอห์นที่มองเขาอยู่ขณะนี้เลย...


สายตาที่แสดงว่าอยากรู้อยากเห็นแต่ไม่ได้จาบจ้วงอะไรเลย หากแต่ให้ความเป็นมิตรมากกว่า...แต่การที่ถูกมองแทบจะทุกฝีก้าวทำให้เขาอดที่จะอึดอัดไม่ได้


อืมม...เพื่อนของพีจะจ้องหาตัวเลขบนหน้าเขาหรือไง...ก้องแอบคิดทะเล้นในใจ แล้วก็อมยิ้มกลั้นหัวเราะนั้นไว้ พีสังเกตเห็นว่าก้องดูจะอึดอัดปนอายที่โดนเพื่อนสองคนจ้องขนาดนั้น คนหน้าคมก็เปรยออกมาดังๆ


“ไอ้คุณธีร์...เดี๋ยวผมคิดค่ามองนะ...จะจ้องอะไรกันนักหนาคร๊าบคุณจอห์นคุณธีร์...หรือว่าไม่เคยเห็นใครน่ารักแบบนี้มาก่อนใช่ไหมล่ะ”


พีโอบไหล่ดึงคนแก้มใสมานั่งใกล้ ก้องทำตามอย่างว่าง่าย พีหันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อนรักทั้งสอง คนหน้าคมออกอาการ “อวด”

..อ้าวพีจะให้ช่วยดันมาอวยให้อายอีกแล้ว...บ้า!..เขินนะเนี่ย..ปากอิ่มเม้มน้อยๆก้องยิ้มแหย...อายจัง


จอห์นยิ้มกว้างเดินมาจับไม้จับมือก้องทำความคุ้นเคยกับหนุ่มน้อยหน้าใสเพื่อนคนใหม่ คนที่เป็นคนรักของเพื่อนสนิท ไม่คิดเลยว่าหนุ่มน้อยหน้าตาดี รูปร่างบอบบางคนนี้หรือ...คือคนที่ผลักพีให้พ้นทางรถ...ยอมแลกชีวิตกับพี ยอมเจ็บเพื่อให้พีได้เป็นสุข...ก้องคุณเป็นคนที่งดงามทั้งกายและใจจริงๆ



“ใช่..พี...ก้องน่ารักมากจริงๆ...ยินดีที่ได้รู้จัก..ขอแนะนำตัวอีกครั้ง อย่างเป็นทางการนะครับ ผมขจรศักดิ์ ตอนนี้ทำบัญชีอยู่ที่บริษัท...”



“ผม ธีร์...ธีรศิลป์..ก้องคงเคยเห็นหน้าผมบ้างนะ...อดีตนักแสดงฝีมือดี..แต่ตอนนี้ตกอับเกาะแฟนกินไปวันๆ”


จมูกโด่งก้มลงสัมผัสแก้มใสของคนใส่แว่น จอห์นหน้าแดงกร่ำ กำปั้นน้อยทุบที่อกกว้างของคนที่โอบบ่าเขาไว้

“ ธีร์นี่ก็...ไม่ใช่หรอกก้อง ธีร์เขาดูแลธุรกิจเล็กๆของครอบครัวอยู่น่ะ”


ธีร์เปลี่ยนจากโอบบ่าจอห์นหันมากอดเอาไว้ทั้งตัว และไม่วายหันไปยักคิ้วให้พี..ชิ!ของผมก็มีไม่ต้องอวดหรอกพี...ฮี่ๆๆ

ทักทายกันเล็กน้อยก่อนธีร์กับจอห์นจะปล่อยให้เพื่อนทั้งสองได้พักผ่อน พีเดินไปส่งเพื่อนรักที่หน้าห้อง หยุดคุยอะไรกันอยู่นานพอควร แต่ตอนนี้คนที่เดินทางข้ามเขตแบ่งเวลามาก็เหนื่อยเกินกว่าจะรั้งสติไว้ได้ ก้องเผลอหลับที่โซฟาตัวนั้นในเวลาไม่นานนัก


เมื่อพีเดินกลับมาก็พบว่าคนรักตกอยู่ในภวังค์ไปนานแล้ว คนหน้าคมอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ช้อนร่างบางเดินเข้าห้องนอน คลายเครื่องแต่งกายออก ชุดนอนเนื้อนุ่มถูกพีเปลี่ยนให้ใหม่โดยคนที่หลับไม่รู้ตัวเลย


จัดให้ก้องนอนสบาย ผ้าห่มนวมผืนสวยถูกดึงมาคลุมร่าง ก่อนจะผละไปทำธุระส่วนตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับตัวเอง กลับมาที่เตียงพียิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนรักหลับสนิท ปากอิ่มสีแดงธรรมชาติเผยอน้อยๆ พีสอดตัวไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน

…มือใหญ่เกลี่ยปอยผมที่ระหน้าผากก้องเล่น...เท้าคางมองหน้าใสๆของคนรัก ก้องน่ารักจริงๆแม้จะเพลียจากการเดินทางแต่ใบหน้าหวานก็ยังดูงดงามเสมอ อดใจไม่ให้สัมผัสแก้มใสนั้นไม่ได้ ... อืมมหอมจัง

คนหน้าคมมองดูคนที่หลับอยู่ข้างๆอย่างสุขใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นานสองนาน อากาศอุ่นสบายกับเตียงนุ่มๆและการที่ต้องเดินทางไกล ทำให้พีเริ่มตาปรือ..อืมม..ชักง่วงซะแล้วสิ


“ฝันดีนะครับก้อง”

เพราะหลับยาวมาตลอดบ่าย ก้องเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อใกล้ค่ำ ตาโตกระพริบถี่เพื่อปรับภาพ ภายในห้องมืดแล้ว ไฟหัวเตียงถูกเปิดไว้เพียงดวงเดียว ขยับตัวลุกนั่งยังรู้สึกเพลียๆจากการเดินทาง...มองไปรอบๆ...พีหายไปไหนนะ

ลุกเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ..อืมมค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย ยิ้มให้ตัวเองในกระจก เมื่อลำดับความคิดย้อนหลัง จำได้ว่าเขาเผลอหลับไปที่โซฟาเมื่อบ่าย พีคงอุ้มเขาเข้ามานอนที่เตียง แต่แล้วใบหน้าหวานก็ต้องระเรื่อสีขึ้นเมื่อก้องเพิ่งสังเกตดูชุดที่ตัวเองสวมอยู่ขณะนี้...ชุดนอน...ทำไมอยู่ในชุดนี้...พีนะพี...ฮื่ยยย

“ก้องครับ...อยู่ไหนครับ”

ชิ!เสียงคนเจ้าเล่ห์ดังอยู่ข้างนอก ก้องเดินหน้าบอกบุญไม่รับออกมาทิ้งตัวลงที่เตียงอย่างเคืองๆ ปากอิ่มเม้มน้อยๆ แก้มใสยังแดงอย่างปิดไม่มิด

พีเดินมาจับบ่าก้มถามคนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงอย่างห่วงใย เชยคางมนให้ก้องสบตาเขา


“เป็นอะไร ยังมีอาการเจ็ทแล็กอยู่หรือครับ...งั้นคงนอนต่อไม่ได้แล้วมั้งออกไปเดินเล่นกันนะครับ..ปะ...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับคนดี”


เงยหน้าสบสายตาละลายหัวใจ อดหมั่นไส้ยิ้มกว้างๆนั้นไม่ได้ กำปั้นน้อยๆถูกปล่อยไปที่พุงของพีเบาๆ ทำปากยื่นๆให้แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อายเกินกว่าจะถามเรื่องโดนเปลี่ยนชุดนอนยังไง...ฮื่ยยไม่รู้เสียเปรียบอะไรพีไปบ้างเนี่ย


“หึๆ..อะไรของเขาน่ะ”

คนหน้าคมยิ้มกว้าง คว้าโทรศัพท์ กดเบอร์แล้วโทรออก


“ที่สั่งไว้เรียบร้อยดีนะครับ..โอเคครับอีก2วันผมจะเข้าไปครับ..ครับสวัสดีครับ”


“คุยกับใครหรือพี”

ส่ายหัวน้อยๆ คนหน้าคมปฏิเสธว่าไม่มีอะไร รีบคว้าแขนก้องพาเดินออกจากห้องกดลิฟต์ลงมาที่ล๊อปบี้ ก่อนจะออกจากประตูพีช่วยขยับผ้าพันคอของก้องให้กระชับมากขึ้นยิ้มน้อยๆแล้วเดินเคียงกันออกไป

พาก้องเดินมายัง Time Square แหล่งเที่ยวราตรี ที่ขึ้นชื่อที่สุดในโลกที่ซึ่งมีแสงสีเสียง สวยงามตระการตา ผู้คนหลายเชื้อชาติเดินกันขวักไขว่ ก้องมองไปรอบๆรู้สึกทึ่งในความเป็นเมืองที่ไม่ยอมหลับใหลของนิวยอร์ค

“ที่ Time Square นี้จะมีบูท TKTS ที่เห็นเป็นบันไดสีแดงนั้นไง สำหรับคนที่ต้องการดูละคร Broadway ในราคาถูก ก็ต้องมาต่อแถวซื้อตั๋วกันที่นี่บางที TKTS สามารถลดราคาให้เราได้ถึง 50%ทีเดียว..สนใจอยากดูไหมก้อง”
คนหน้าหวานส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆความที่มีอะไรให้ดูมากทำให้ก้องอารมณ์ดีขึ้นใบหน้าหวานมียิ้มระบาย ก้องดูสดชื่นขึ้นมาก

“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปเรื่อยๆ..แต่เอ..หิวหรือยังครับก้อง ตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้ทานอะไรเลย...ผมว่าจะพาคุณไปที่Rocke Feller..หรือว่าเราจะเปลี่ยนโปรแกรมไปทานอาหารกันเลยดีครับ”

“อืมมยังอ่ะพีผมยังไม่หิว...ตอนนี้อยากไปดูวิวของ Manhattanมากกว่า”

พยักหน้ารับทราบคนหน้าคมพาเดินต่อไปเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อนอะไรเพราะตอนนี้เวลาก็ประมาณทุ่มเศษๆเอง

ที่ลานไอซ์สเก็ต อันเป็นสัญลักษณ์ ของ Rockefeller คลาคล่ำไปด้วยผู้คน พีดึงมือจะชวนก้องไปเล่นสเก็ตแต่คนหน้าหวานส่ายหัวแรง พยายามยื้อตัวเองไว้ไม่ให้ถูกพีดึงลงไปที่ลาน

คนหน้าคมหัวเราะร่าเริงรู้สึกเป็นสุขอย่างประหลาด ดีใจเหลือเกินที่ก้องอยู่กับเขาตรงนี้ โอบบ่าคนรักเดินตามถนนไปเรื่อยๆ ขึ้นลิฟต์มาที่ยอดตึก Empire State Building เพื่อดูทิวทัศน์ของManhattan ในยามค่ำคืน
“โห...สวยจังเลยพี”

ก้องเอ่ยออกมาเบาตาโตสวยจับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้า ภาพเมืองManhattanที่เต็มไปด้วยแสงสีระยิบระยับสวยงามราวกับภาพฝัน
“ดูนั่นยอดตึก Chrysler แลนด์มาร์ค ของนิวยอร์คสวยดีนะก้อง”
“นั่น5th Avenue อันแสนคับคั่ง และ Night View ของแม่น้ำ Hudson
อืมม...สวยมาก..สวยจริงๆ...การได้ขึ้นมาดูวิวในมุมมองแบบ Bird eye view นี่แสนจะวิเศษจริงๆ แม้ว่าเขาจะกลัวความสูงอยู่บ้าง แต่ภาพสวยๆที่อยู่ตรงหน้ากับการที่มีคนที่รักคอยอยู่เคียงข้างอย่างนี้ สูงแค่ไหนเขาก็อุ่นใจ

พีชี้ชวนให้ก้องดูทิวทัศน์ พาเดินดูโดยรอบ...ใช้เวลาอยู่ที่ Empire State Building นานพอดู หลังจากชมวิวเป็นที่พอใจแล้ว พีก็พาก้องตรงไปไชน่าทาวน์เพื่อทานอาหารค่ำเมื่อเวลาใกล้จะสามทุ่มแล้ว

แม้จะต้องเดินเป็นระยะทางที่ไกลพอควรแต่คนหน้าหวานก็ไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหน่ายเลย ใบหน้าสวยระบายด้วยยิ้มอยู่เกือบตลอดเวลา แก้มป่องนั้นแดงน้อยๆเพราะต้องลมหนาว

พีประสานมือใหญ่กับมือเรียวของก้องไว้ก่อนจะดึงมาซุกลงไปในกระเป๋าเสื้อโค๊ทตัวใหญ่ของเขา ก้องทำตาโตใส่เพราะกลัวว่าใครๆจะเห็น พยายามจะดึงมือออกแต่พีกระชับมือเรียวให้แน่นขึ้น เดินฮัมเพลงทำเป็นไม่สนใจ ก้องยิ้มชกไหล่พีเบาๆแก้อาการเขินอาย ก่อนจะหัวเราะร่าเริงเดินตามแรงดึงของพีไปด้วยกัน...

คนหน้าคมแอบมองคนแก้มป่องพร้อมกับส่งสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งออกไป ...ก้อง...อยู่ที่นี่ไม่ต้องอายใคร เราแสดงความรักได้อย่างเปิดเผย นี่แหล่ะดินแดนแห่งเสรีภาพละ

เช้านี้ก้องเข้ารับการตรวจดวงตาจากสถาบันทางการแพทย์ที่มีชื่อของอเมริกา เมื่อได้รับการยืนยันว่าตอนนี้การมองเห็นของก้องดีเต็มร้อย ทั้งพีและก้องต่างก็ดีใจ..แต่คุณหมอก็ได้ให้ข้อคิดดีๆไว้ว่า

“ ถึงแม้ว่าการผ่าตัดโรคตาในปัจจุบัน จะมีเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ค่อนข้างก้าวหน้าไปมาก แต่การดูแลตนเอง การดูแลดวงตาอันเป็นหน้าต่างของหัวใจให้ใช้งานได้ตราบนานเท่านาน ถือเป็นสิ่งสำคัญกว่ามาก”

“ ดังนั้น ควรหมั่นดูแลสุขภาพสายตาของตนเองให้มาก เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความผิดปกติของดวงตาในอนาคต”

คนแก้มป่องนั่งอมยิ้มมาตลอดทางหลังจากกลับจากโรงพยาบาลจนพีที่กำลังทำหน้าที่สารถีอดถามไม่ได้ถึงที่มาของอาการยิ้มไม่หุบนั้น

“เป็นอะไรครับก้อง ผมเห็นคุณยิ้มแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ มีอะไรดีๆหรือบอกผมหน่อยสิครับ”

“ก็ตอนแรกผมสงสัยว่าทำไมคุณถึงมีมุขเสี่ยวๆใช้ทั้งๆที่ก็เป็นนักเรียนนอก..แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว...

ก้องยิ้มน้อยๆแล้วหันไปทำหน้าทะเล้นใส่พีที่มองมาอย่างสงสัย

“ก็ขนาด ด็อกเตอร์ทางจักษุวิทยายังใช้ภาษาเสี่ยวๆได้เลย ... The eyes are the window of the heart....ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ...คุณว่าเสี่ยวไหมล่ะพี”

“หึๆ...ก้องครับ...ก็ดวงตามันสื่อสิ่งต่างๆที่ใจเราคิดออกมาได้จริงๆนี่นา..”

“คุณมองที่ดวงตาผมสิก้อง..แล้วคุณจะเห็นว่าทั้งหัวใจของผมมีแต่คุณคนเดียวเท่านั้น”


“..ถ้าผมมองตาคุณแล้วเห็นเป็นคนอื่นก็บ้าแล้วพี...ฮื่ยเสี่ยวไม่เลิก”

คนแก้มป่องทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นเองไม่ได้จริงจังอะไร ออกจะเขินกับคำของพีมากกว่า...เพราะเขารู้อยู่เต็มอกว่าพีรักเขามากแค่ไหน... ก็..ก็ตาของพีมันฟ้องนี่นา คนอะไรไม่รู้ยิ้มได้ทั้งปากและตา


“อื้มมก้องเดี๋ยวคืนนี้ ธีร์กับจอห์นจะเลี้ยงดินเนอร์นะ”

คนแก้มป่องพยักหน้ารับทราบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ใบหน้าสวยมียิ้มระบายเอนหลังพิงเบาะนั่ง หันมองคนหน้าคมที่กำลังตั้งใจขับรถอย่างไม่วางตา สบตากับพีที่เหลือบมองมาแวบหนึ่ง... ผมรักคุณนะพี..เฮ้อ..ผมมีความสุขจังเลย...อ๊ะ!แล้วนี่ดวงตาผมเผลอส่งความในใจอะไรออกไปล่ะ...พีถึงได้ยิ้มแก้มปริขนาดนั้น...ฮื่ยยอายจัง



ภัตตาคารหรูระดับ 5 ดาวมีหลายแห่งที่ตั้งอยู่บริเวณใกล้กับน้ำตกไนแองการ่า ธีร์เลือกห้องอาหารที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมีโต๊ะสำหรับแขกไม่มากนัก แต่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของบริเวณน้ำตกได้อย่างชัดเจน

ไนแองการ่ายามค่ำคืนช่างสวยงามเหลือเกิน มีการจัดแสดงแสงสีตระการตา ไฟหลากสีถูกสาดส่องกระทบกับม่านน้ำตกเกิดเป็นภาพสวยงาม ให้ความรู้สึกแปลกตาต่างจากยามเช้าอย่างมาก


อาหารค่ำเสิร์ฟด้วยเมนูอาหารที่แสนอร่อย ดินเนอร์มื้อนี้ดำเนินไปอย่างช้าๆ ผู้ร่วมโต๊ะทั้งสี่ทานอาหารกันอย่างสนุกสนาน


จอห์นและธีร์ต่างก็สอบถามก้องและพีถึงเรื่องราวต่างๆที่เมืองไทย และที่สำคัญพวกเขาอยากรู้ว่าเจ้าตัวดี...คุณพีรวิชญ์...เวลาอยู่ที่โน่นทำวีรกรรมแสบๆอะไรไว้บ้าง


ก้องยิ้มเจ้าเล่ห์... หึๆๆ...ได้เวลาจะแก้เผ็ดพีบ้างแล้ว...แต่ทุกๆเรื่องราวที่ออกมาจากปากอิ่มนั้น แม้คนเล่าจะออกอาการตัดพ้ออยู่บ้างแต่คนฟังสามารถรับรู้ได้ว่าคนเล่า...เล่าด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข


พีออกอาการเขินอาย ทุกคำที่ก้องเอ่ยออกมามันทำให้หัวใจของเขาแช่มชื่นเสมอ...เมื่อก้องหันมาสบตาเขาตรงๆ สายตาละลายหัวใจก็บอกออกไปว่า..ก้องครับผมรักคุณเหลือเกิน...


คนหน้าหวานหลบสายตาวิบวาวนั้นเพราะอายกับสายตาอีกสองคู่ที่กำลังจับจ้องเขาอยู่เหมือนกัน เฉไฉมองออกไปที่บริเวณน้ำตก


และแล้วแก้มใสก็แดงระเรื่อเมื่อสังเกตเห็นว่าที่ม่านน้ำตก ขณะนี้คล้ายมีแสงเลเซอร์สีเขียว เขียนเป็นตัวอักษรที่อ่านออกมาแล้วต้องทำให้ใจกระตุก


“Will you marry me ? ”


“ฮู๊ย...ใครอ่ะ...ขอแต่งงานเสี่ยวชะมัดเลย”


คนหน้าคมอมยิ้มแล้วชี้ชวนให้ทั้งโต๊ะดูตาม ก้องใจกระตุกอีกครั้ง เมื่อชื่อที่ปรากฏบนม่านน้ำตามคำขอแต่งงานนั้นอ่านได้ว่า Elisabeth


ที่โต๊ะถัดไปนี้เองชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางสุภาพในชุดสูทตัดเย็บสวยงามจากผ้าเนื้อดีกำลังคุกเข่าลง ยื่นดอกกุหลาบช่อสวยให้แก่หญิงสาวที่เขากำลังขอแต่งงาน

คนที่คาดว่าน่าจะชื่อElisabeth ยกมือเรียวขึ้นปิดปากแน่น เธอกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่อยู่ พยักหน้า ยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้นั้นไว้ และโผกอดชายคนรักด้วยความเต็มใจ จูบตอบรับการขอแต่งงานอย่างหวานชื่นและเนิ่นนานทำให้แขกทั้งห้องอาหารต้องลุกขึ้นปรบมือให้กับความรักที่แสนโรแมนติก ของคนทั้งคู่


ไม่นานเสียงจุดพลุเฉลิมฉลองก็ดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า เหนือม่านน้ำตกเต็มไปด้วยพลุสวยงามหลายร้อยดวงที่ถูกจุดขึ้น ใบหน้าสวยมียิ้มระบาย ก้องอดดีใจกับคนที่กำลังมีความสุขไม่ได้ พีเหลือบมองคนแก้มใสแล้วก็ถอนใจนิด...ก้มหน้าแล้วหันมองไปทางอื่น


ดินเนอร์หรูจบลงแล้วด้วยความอิ่มเอมใจ พีปฏิเสธเพื่อนรักที่จะขับรถมาส่ง เขาอยากพาก้องเดินย่อยอาหาร เพราะว่าจริงๆแล้วภัตตาคารก็ห่างจากตัวแมนชั่นของเขาไปแค่เพียงสองบล็อคเอง


เดินมาเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อนอะไร ลมหนาวพัดมาวูบหนึ่งก้องกอดอก ดึงชายผ้าพันคอให้ทบซ้อนขึ้นอีก เพื่อเพิ่มความอบอุ่น ปากอิ่มแดงน้อยๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆไม่คิดว่ายิ่งดึกอากาศจะเย็นมากขนาดนี้


หลังจากเงียบมาตลอดตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร พีเอ่ยถามคนแก้มป่องเบาๆ

“ก้องครับ..อยู่กับผมคุณมีความสุขไหม”


คิ้วเรียวขมวดมุ่นสงสัยกับคำถามพีอยู่บ้าง..พีเป็นอะไร..ถามแบบนี้ก็เขินเหมือนกันนะ..เอ..จะตอบยังไงดี


“ถามทำไมอ่ะพี..ฮื่ยย”


ไม่ตอบ...แต่ถามกลับซะอย่างนั้น ยิ้มบางๆเปื้อนใบหน้าสวย ก้องหลบสายตาละลายหัวใจ เฉไฉมองอะไรข้างทางไปเรื่อยเปื่อย


“คุณเบื่อไหม...ที่ผมเป็นคนไม่มีสาระในชีวิต..เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ”



อืมมม...มาอารมณ์ไหนเนี่ยพี ก้องหันกลับมา ใบหน้าคมสันยังมองตรงไปข้างหน้า ก้าวแต่ละก้าวยังทอดช้าๆสบายๆ ก้องเม้มปากนิด...ไม่ได้ตอบว่าอะไร...เดินตามพีมาเงียบๆ



ผ่านบริเวณลานพักผ่อน พีหยุดที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง โคมไฟสนามสว่างเพียงเล็กน้อยแต่ก็พอเพียงที่จะเห็นว่าตอนนี้ตาโตจับจ้องที่ใบหน้าเขาอย่างไม่วางตา พีเอื้อมคว้ามือเรียวมากุมไว้ดึงให้ก้องนั่งลงข้างกัน



“ก้องครับ...นับต่อจากนี้คุณคิดว่าผมพอจะดูแลคุณได้ไหม”



“คุณจะยอมให้ผมอยู่ใกล้ๆต่อไปได้อีกใช่ไหมครับก้อง”


ก้องยิ้มให้พี..โธ่..นี่คงจะคิดมากกับการที่เห็นเขาขอแต่งงานกันเมื่อครู่หรือไง ...มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของพีอย่างแสนรัก ปากอิ่มคลี่ยิ้มพิมพ์ใจ ก่อนเอื้อนเอ่ยประโยคแสนหวานออกมา


“พี...คิดมากอะไรครับ...คุณก็รู้อยู่แล้วนี่...”


“ถ้าผมไม่อยากให้คุณอยู่ใกล้...ผมจะมาไกลถึงอเมริกากับคุณหรือพี...ถ้าผมไม่อยากให้คุณดูแล..แค่จับมือคุณก็ไม่ได้ทำหรอกนะ”


“แล้วทีนี้คุณรู้หรือยังล่ะครับ...ว่าผมคิดยังไง”


ใบหน้าหวานยิ้มกว้าง ไหล่บางห่อเล็กน้อยกับความหนาวรอบกายที่กำลังสัมผัสอยู่ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แหงนมองท้องฟ้า ...ไม่เห็นดาวหรอก...เพราะในเมืองแสงไฟมากมายเหลือเกิน แต่ก็รับรู้ได้ว่าท้องฟ้าแจ่มใส เหมือนใจเขาตอนนี้


พ่นลมหายใจออกทางปากควันสีขาวจางลอยกรุ่นออกมา รู้สึกหายใจไม่ค่อยโล่งนักเพราะหนาวเหลือเกิน ก้องลุกยืนชวนพีกลับห้อง



“แต่ตอนนี้ผมหนาวนะคุณพี..ผมว่าเรารีบกลับกันเถอะ...อีกอย่างดึกแล้ว...ผมกลัว”



พีพยักหน้าคว้ามือก้องมากุมไว้ก่อนจุมพิตเบาๆที่มือเรียวแม้ก้องจะใส่ถุงมือไว้แต่ถุงมือบางๆไม่ได้ทำให้มือนั้นอุ่นเลยแม้แต่น้อย


“ฮื่อ..มือคุณเย็นจังก้อง มานี่นะผมจะทำให้มันอุ่นขึ้น”


มือใหญ่กุมมือเรียวข้างขวาของก้องพาจูงเดินไปข้างหน้า คนหน้าหวานไม่ได้ดึงกลับแต่กระชับมือให้แน่นขึ้น สบตากับคนของหัวใจ ก้องยิ้มหวานให้พียิ้มกว้างอย่างสุขใจ ดึงมือนั้นมาซุกลงในกระเป๋าเสื้อโค๊ทตัวยาว แล้วพาเดินไปพร้อมกัน คนหน้าคมอมยิ้มกรุ้มกริ่มฮัมเพลงเบาๆมาตลอดทาง ก้องไม่ได้ว่าอะไรดีใจที่เห็นพีมีความสุข คนหน้าหวานยิ้มแล้วฮัมเพลงคลอตามพีไปด้วย


หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน ทำให้ก้องรับรู้ว่าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มของพีมีแววกังวลหลายอย่าง ทั้งภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลกิจการในบริษัทแทนพี่พัฒน์นับต่อจากนี้ การที่ต้องกลายมาเป็นผู้นำครอบครัวแบบฉบับพลันอาจทำให้พีอดที่จะกังวลไม่ได้..ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อาจจะรวมเรื่องของเขาเข้าไปด้วย


แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะพี ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ คอยเป็นกำลังใจให้คุณ..ไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหน ลำบากเพียงใดเราก็จะผ่านมันไปด้วยกันนะครับ



ใกล้จะถึงแมนชั่นแล้วแต่พียังไม่ยอมปล่อยมือเขาเลย มีเพียงช่วงเศษเสี้ยวของเวลาหนึ่งที่ก้องรู้สึกว่าพีคลายมือออกก่อนที่จะกลับมากระชับมือเขาไว้ และเขารู้สึกได้ว่า...เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในอุ้งมือของเขา...แต่เพราะว่าขณะนี้เขาใส่ถุงมือไว้ คนหน้าหวานไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร..หรือจะเป็นเศษสตางค์ก็ได้นะ


เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาพีพาก้องไปที่ระเบียงกว้าง เพราะเป็นอาคารสูงทำให้มองเห็นทิวทัศน์อันสวยงามยามค่ำคืนของแมนแฮตตันได้แม้จะไม่ใช่ในมุมมองแบบBird eye view ก็ตาม


คนหน้าคมดึงมือที่เขากุมไว้ออกจากกระเป๋าเสื้อโค๊ท ยกขึ้นมาจุมพิตอีกครั้งก่อนจะคลายมือที่กุมมือเรียวออก วัตถุสีเงินต้องแสงนวลจากโคมไฟริมระเบียง


…แหวนทองคำขาวฝังเพชรเม็ดเล็กวงหนึ่งส่องประกายระยิบระยับอยู่ตรงหน้า ตาโตสวยเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ปากอิ่มเม้มนิด ก่อนเอ่ยออกมาเบาๆ


“นี่มันอะไรกัน...พี”


“อยู่กับผม...ใช้ชีวิตด้วยกัน..แบบตายาย...ได้ไหมก้อง”


“พี”


ปากอิ่มเอ่ยเบาราวกระซิบ ใจกระตุกกับคำของพี


...ขอแต่งงาน…อย่างนั้นหรือ...


ก้องหน้าแดงกร่ำ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ตกใจ ดีใจระคนกันไปหมด น้ำใสเอ่อคลอที่ปลายตาสวย รับรู้และเข้าใจความรู้สึกของ Elisabeth ได้ทันที


“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่กับคุณ ...ก้อง...เราจะไม่มีวันสูญเสียกันและกันไป ผมพร้อมจะพาคุณไปทุกที่..เป็นทุกๆอย่างที่คุณอยากให้เป็น ผมรักคุณนะก้อง...ให้ผมสาบานก็ได้”

น้ำใสที่เอ่อคลอบัดนี้ไหลลงระแก้ม ก้องไม่ได้ใส่ใจที่จะปาดมันออก นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากบางของคนตรงหน้า ใบหน้าสวยส่ายน้อยๆ


“อย่าสาบานเลยพี..ผมขอแค่คุณรักษาสัญญาก็พอ...ผมดีใจนะ...ไม่ใช่เรื่องที่คุณขอผมแต่งงาน...แต่ดีใจที่ผมมีคนที่รักและรักผมอยู่จริงๆ”


คนหน้าคมยิ้มกว้างมือใหญ่เช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสจับมือซ้ายของก้องขึ้นมา ดึงถุงมือออกแล้วบรรจงสวมแหวนวงนั้นที่นิ้วเรียวสวย ปากบางก้มจุมพิตที่นิ้วนั้นก่อนจะหยิบแหวนอีกวงหนึ่งที่คล้ายกันออกจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้ก้อง คนหน้าหวานยิ้มอายก่อนจะหยิบขึ้นมาแล้วสวมที่นิ้วนางซ้ายของพีเช่นกัน



“ก้อง..คุณคิดว่าเราสองคนจะทำอย่างไรกันต่อไป...คุณต้องการอะไรที่พิเศษอีกไหม..บอกมาผมพร้อมทำให้คุณได้เสมอ”



“มันอาจเป็นการขอแต่งงานที่แสนจะธรรมดา คุณเสียใจไหมก้อง..ที่ผมไม่ได้ขอคุณแต่งงานยิ่งใหญ่แบบที่ Elisabethได้รับ”



“ผิดหวังไหมก้อง..ที่ผมทำให้คุณได้เพียงแค่นี้”


ใบหน้าหวานยิ้มทั้งน้ำตา



“ไม่หรอกพี...แค่นี้ผมก็สุขใจมากแล้ว...ถ้าคุณทำแบบนั้น..ถ้าคุณตีราคาความรักของผมแบบนั้น ผมอาจจะอายเกินกว่าจะตอบตกลงก็ได้นะ”



“ผมไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ได้รับความรักจากคุณนะพี”



“...การแต่งงานไม่ใช่จุดจบของเรื่องราวทั้งหมด..แต่มันคือการเริ่มต้น...เรายังต้องก้าวต่อไป..พี...แค่คุณสัญญาว่าจะอยู่กับผมตรงนี้...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...แค่นี้เองพี..สิ่งที่ผมต้องการมีแค่นี้จริงๆ”


สายตาที่ประสานกันแสดงออกมาว่าแสนรัก พียิ้มกว้างอย่างสุขใจ...ขอบคุณการตัดสินใจในเสี้ยววินาทีนั้น... เขาทำถูกแล้วที่ยกเลิกการขอแต่งงานแบบอลังการตามที่หลายๆคนเสนอ



ก้อง...คุณเป็นคนที่น่าประทับใจเสมอนะครับ...เพราะคุณ...ทำให้ผมมองเห็นถึงความพอดีในชีวิตที่เราควรจะเป็น...



...ใช่ก้อง..แม้ว่าการแต่งงานจะถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต แต่ก็ไม่ได้แสดงว่ามันคือหลักประกันของชีวิตคู่..หากรักไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความรักความเข้าใจ ...ก็ยากนักที่จะรั้งรักนั้นไว้ได้


...หัวใจและคำสัญญาต่างหากล่ะที่เป็นตัววัดระยะทางของความรัก..ว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน...ก้องครับ...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..ผมสัญญา..สัญญาจากหัวใจรักของผม...


“ก้อง...ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด..ทุกสัญญาที่ให้ไปผมจะรักษามันไว้...ผมรักคุณมากนะ”

น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาอีกอย่างห้ามไม่ได้ ก้องยิ้มให้คนรักทั้งน้ำตาตื้นตันใจเหลือเกิน...คำหวานที่ได้ยินมาโดยตลอดหล่อเลี้ยงหัวใจรักของเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันและมั่นใจว่านับต่อจากนี้จะมีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

พีประคองใบหน้าของก้องไว้ก้มลงมอบจุมพิตที่แสนหวานให้ เป็นจูบที่แผ่วเบาแต่คนถูกจูบกลับรู้สึกหวิวไหวจนต้องโอบรอบคอของพีไว้ตอบรับจูบของพีอย่างเต็มใจ เมื่อรู้ว่าก้องไม่ได้ต่อต้านพีก็เริ่มปรับจูบให้ร้อนแรงขึ้นตามลำดับ ...ตามความปรารถนาแห่งหัวใจ



ลิ้นร้อนแตะเบาๆเพื่อเปิดริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะค่อยและเล็มความหวานที่ซ่อนอยู่ภายใน ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นร้อนอย่างดูดดื่ม ...เพราะการห่างหายจากการชิดใกล้ทำให้พีเกิดความต้องการได้มากขนาดนี้เชียวหรือ … พีเปิดปากออกเพื่อให้ก้องโกยอากาศเข้าปอดก่อนจะกลับมาดูดดื่มกับจูบอันร้อนแรงที่ทำให้คนในอ้อมกอดของเขาร้อนผ่าวทั้งกายและใจ


มือใหญ่เลื่อนจากการประคองท้ายทอยลูบไล้แผ่นหลังเรื่อยลงมาโอบเอวบาง ดันให้ก้องถอยหลังกลับเข้าห้องนอนมา พร้อมกับที่มือข้างหนึ่งก็ไม่ลืมทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์หนาที่สวมใส่ให้พ้นทาง ปากบางดูดดึงขบเบาที่ริมฝีปากอิ่มทิ้งรอยช้ำไว้ให้ก่อนจะละเรื่อยไปยังติ่งหูอ่อนนุ่มตั้งใจขบหยอกเย้าจนก้องขนลุกเกรียว ลิ้นร้อนซอกซอนสร้างความหวามไหวจนต้องครางออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นภายใน


“พี...อืมม...อ๊ะ!”


ตกใจ...เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มเขาก็เหลือเพียงเสื้อยืดตัวบางปิดกายท่อนบนเพียงตัวเดียว พียังคงมอบจุมพิตดูดดื่มและร้อนแรงให้อย่างที่ก้องไม่เคยได้รับมาก่อน….ริมฝีปากบางพรมจูบไปทั่วใบหน้าสวย ก่อนจะซุกไซ้สูดดมความหอมกรุ่นตามธรรมชาติที่ซอกคอ


อารมณ์รักถูกจุดประกายขึ้นแล้ว ผ่ามืออุ่นลูบไล้แผ่วเบาไปทั่วอกขาว หยอกเย้ากับปุ่มเนื้อสีแดงทับทิมเล่น จนมันแข็งขึง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะตามลงมาประกบครอบครองดูดดุนผ่านเนื้อผ้าบาง สัมผัสที่เรียกเสียงครางของก้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน



“อ๊ะ!...อืมม...อา”


พีปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนของตัวเองออกจนหมด ก่อนจะล่นชายเสื้อยืดของก้องขึ้น เผยให้เห็นปุ่มเนื้อที่แข็งขึงท้าทายสายตา สีแดงสวยสดตัดกับผิวขาวสะอ้าน ...อา...ก้อง..คุณช่างงดงามเหลือเกิน


ลิ้นร้อนแตะยอดอกสวยเล่นอย่างหยอกล้อ แผ่นหลังของก้องแอ่นขึ้นอย่างอัตโนมัติเหมือนต้องการให้พีสัมผัสเขาได้ถนัดมากขึ้น...น่าอายเหลือเกินที่ร่างกายตอบสนองการรุกเร้าของพีได้อย่างรวดเร็วและเป็นธรรมชาติ เพราะมันคือสัมผัสที่ใฝ่หาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..ไม่ใช่หรือ...สัมผัสที่ต้องการแต่ต้องข่มเก็บอารมณ์รักไว้...พีผมรักคุณนะ


เพราะแสงนวลจากโคมไฟหัวเตียงที่ส่องกระทบผิวขาวสะอ้านทำให้ก้องดูงดงามราวกับรูปปั้น ใบหน้าหวานของคนรักช่างสวยงามเหลือเกินในความรู้สึกของพี ข่มใจไว้แทบไม่อยู่ พีอยากจะรีบกลืนกินคนรักที่นอนหลับตาพริ้มหายใจรวยระรินอยู่ตรงหน้านี้เหลือเกิน แต่ก็ต้องกลั้นอารมณ์นั้นไว้ กลัวว่าก้องจะบอบช้ำเพราะห่างหายจากการชิดใกล้มาพอสมควรแล้ว



“ก้อง..ก้องครับ...ผมรักคุณ”



เสียงแหบพร่าของพีทำให้เขาสั่นไหว ก้องปรือตาขึ้น ใบหน้าคมสันอมยิ้มน้อยๆ สายตาละลายหัวใจโลมเลียไปทั่วเรือนร่างขาวกระจ่างที่อยู่ตรงหน้า ปากบางยังทำหน้าที่ฝังรอยรักไว้ที่ซอกคอและแนวบ่าเรื่อยมายังไหปลาร้าเนียนสวย วกวนสร้างรอยรักแดงจางที่แผงอกขาว เน้นย้ำแรงที่อกซ้าย...ตำแหน่งของหัวใจ


ร่างบางเกร็งน้อยๆตอบรับทุกสัมผัสที่พีมอบให้ สัมผัสจากหัวใจรักของพีทำให้เขาอบอุ่นทั้งกายและใจได้เสมอ..แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสัมผัสของพีกลับทำให้ทุกๆที่ ที่มือของพีลูบผ่านร้อนขึ้นจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายทั่วร่างงาม


“ก้อง...ผมต้องการคุณนะก้อง..”


มือใหญ่วนเวียนคลึงเคล้นสะโพกกลมภายใต้กางเกงยีนส์เดฟที่ก้องสวมอยู่ คล้ายจะปลดกระดุมออก แต่แล้วก็ผละมือไปบีบนวดเรียวขายาวสวยให้คลายความตึงเครียด บดเบียดสะโพกแข็งแรงกับสะโพกผายของก้องอยู่นาน มือใหญ่สอดควานไปที่บั้นท้ายงอนงาม ความอุ่นนุ่มทำให้พีใจเต้นโครมคราม


“โอว..ก้อง..ผมต้องการคุณ...ต้องการมากเหลือเกิน..ได้ไหมครับ..ก้อง”



ตอนนี้ในหัวของเขาหมุนคว้างหูอื้อตาลายไปหมดจนจำไม่ได้ว่าพีเอ่ยขออะไรออกมา รู้แต่ว่าเขาพยักหน้าตอบรับด้วยความเต็มใจ มือใหญ่กลับมาวนเวียนที่กระดุมและซิปกางเกงอีกครั้ง และแล้วสิ่งที่สวมอยู่ก็ถูกพีปลดออกไปจนได้


ลิ้นร้อนไล้เล่นหยอกล้อกับร่องสะดือสวย สร้างความเสียวซ่านจนร่างบางบิดเร่า ก้องตัวสั่นใจสั่น เมื่อมือของพีสัมผัสกับเนื้อสะโพกของเขา บีบเคล้นตั้งใจให้คนรักคลายความเครียดลง แล้วมืออุ่นก็เลยมากอบกุมส่วนอ่อนไหวที่สุดในร่างกายเอาไว้

สัมผัสของพีทำให้เขาเพลิดเพลินและหวิวไหวระคนกัน สะโพกสวยยกลอยไปมาตามการปลุกเร้า..อื้ออ...อ๊ะ..อา..ก้องรีบเอาหลังมือปิดปากไว้กลัวว่าเสียงน่าอายนั้นจะดังมากไปกว่านี้

พีพยามยามอย่างยิ่งที่จะไม่เร่งเร้า การทำให้เส้นทางรักได้ชินและเตรียมพร้อมรับสัมผัสถูกพีนำมาใช้จนหมดสิ้น เมื่อเห็นว่าก้องน่าจะพร้อมสำหรับเขาแล้ว พีค่อยขยับล่วงล้ำสู่ภายในตัวก้องอย่างช้าๆ

“อ๊ะ!..พี..ผม..อืมม..ผมเจ็บ”


ท่อนขาเรียวสวยเกร็งขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ รู้สึกสับสนอื้ออึงไปกับความเจ็บร้าวที่ได้รับ เส้นทางรักแคบฝืดฝืน สัมผัสที่แนบแน่นทำให้พีเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว..

“อ๊ะ...อืมมม”


ตอนนี้ราวกับว่าในหัวใจของเขา มีกลองนับร้อยนับพันใบถูกตีขึ้นพร้อมกัน ร่างบางเม้มปากแน่น กลั้นความเจ็บที่ได้รับเอาไว้ น้ำใสเอ่อคลอที่ปลายตาสวย พีหันมาพรมจูบไปทั่วใบหน้าลิ้นร้อนซอกซอนหยอกเย้ารัดเล่นกับลิ้นเรียวชวนให้เพลิดเพลิน นิ้วมือถูไถปุ่มเนื้อสีแดงทับทิมจนแข็งขึงก่อนที่ริมฝีปากบางจะตามมาดูดดุน..หวังเพื่อให้ลืมความเจ็บร้าวที่เบื้องล่าง

“ก้องครับทำใจให้สบาย...ผมรักคุณนะก้อง..”


“เราทำทุกอย่างถูกต้องแล้วไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ปล่อยตัวตามสบาย ผมจะพาคุณไปเอง เชื่อผมก้อง”


คำหวานที่ปลุกปลอบและสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ก้องคลายกังวลลงมาก การเกร็งขืนคลายลงแล้ว พีค่อยขยับทีละน้อย เริ่มจังหวะที่เนิบช้าทำให้ก้องค่อยซึมซับความหวิวไหวที่แผ่ซ่าน

กระแสไฟอ่อนๆที่รู้สึกแปลบปลาบไปทั่วร่างได้แปรเปลี่ยนความเจ็บร้าวนั้นไปเป็นความวาบหวามใจจนหมดสิ้น เสียงครางเบาๆด้วยความพึงใจดังรอดจากปากอิ่ม ร่างบางเริ่มขยับรับตามจังหวะของพีได้แล้ว เป็นจังหวะที่สอดประสานกันได้อย่างลงตัวมากขึ้น

และแล้วเพลงรักก็บรรเลงขึ้นอย่างสวยงาม สร้างความสุขสรรค์หฤหรรษ์อย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เมื่อพีเปลี่ยนจังหวะการบรรเลงเพลงรักให้ถี่กระชั้นมากขึ้น นิ้วเรียวของก้องก็เผลอกรีดลงที่กลางหลังของพีด้วยว่าระงับความเสียวซ่านไว้ไม่อยู่


พียิ้มพอใจกับสัมผัสที่ได้รับ ไม่ใช่เขาฝ่ายเดียวที่เป็นคนให้แต่ก้องก็ได้มอบสัมผัสที่เย้ายวนใจแก่เขาเหมือนกัน...ก้อง..โอ...ก้องของผม


เหมือนตัวเบาหวิวความรู้สึกหนักอึ้งมลายหายไป เหลือไว้แต่ความเบาสบายที่แทรกซึมอยู่ทุกอณูของร่างกาย ความรักที่ได้รับจากพีสร้างความสุขสมให้แก่เขาทั้งกายและใจ รู้สึกคล้ายล่องลอยอยู่ในอากาศ แหวกว่ายหยอกล้อกับหมู่เมฆ


ก้องยิ้มรับสายตาละลายหัวใจของพี ใบหน้างามชื้นเหงื่อ ความสุขสมที่ได้รับทำให้สติคล้ายจะหลุดลอยเสียงครางจากความเสียวซ่านดังประสานกันอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ สัมผัสสุดท้ายที่จำได้คือความหวามไหวที่แล่นจากปลายเท้าสู่ท้องน้อย ร่างบางเกร็งกระตุกก่อนจะปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาและรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นจากพีที่รินรดอยู่ในตัวเขา

เพราะความเหนื่อยล้าจากการบรรเลงเพลงรักที่เนิ่นนาน ทำให้ก้องผล็อยหลับกับอกกว้างของพี เหงื่อซึมทั่วร่างกายของคนที่กอดกระหวัดกันอยู่บนเตียงนุ่ม คนหน้าคมยิ้มกว้างกอดรัดร่างที่อ่อนระทวยอยู่กับอกไว้แน่น..จูบแรงที่ขมับพร้อมกระซิบเสียงแผ่ว...ก้องครับไม่มีวันที่ผมจะปล่อยมือคุณ..เราจะไม่ทิ้งกัน..ผมสัญญา

พีดึงผ้าที่ตกไปข้างเตียงคลุมร่างของเขาและก้องไว้ กอดกระชับให้ร่างบางในอ้อมกอดนอนได้ถนัดมากขึ้น ก้องปรือตาน้อยๆยิ้มบางๆเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ดังชัดอยู่ในหัวใจคนฟังยิ่งนัก

“..ขอบคุณมากนะพี..ผมรักคุณจัง”


+++++++++the end+++++++++++++

ปล.ยังมีตอนพิเศษสั้นๆอีกนิดหน่อย..แล้วจะรีบเอามาลงค่ะ..ขอบคุณที่ติดตามก้องพีเดอะซีรี่ย์มาตลอดนะคะ..แล้วเราจะก้าวสู่ปีที่สองด้วยกันค่ะ

Create Date : 09 มีนาคม 2554		16 comments
Last Update : 10 เมษายน 2554 9:10:09 น.
Counter : 677 Pageviews.
Share Tweet