The best and most beautiful things cannot be seen or even touched, they must be felt with the heart.
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2553
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
7 กรกฏาคม 2553
 
All Blogs
 
Destiny..10.

Destiny 10

หลังจากกลับจากระยอง ก้อง ก็ไม่ยอมออกจากห้องเลย แม้ว่าพีตุ่มจะพยายามขึ้นมาเรียกให้ลงไปทานข้าวบ้างก็ตาม

นั่งดูรูปถ่ายด้วยความเศร้าสร้อย น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอีก ...ความสุขแสนสั้น...ผ่านไปแล้ว...

ซบหน้าลงกับหมอนนอนร้องไห้อยู่ในห้องนอนสีเขียวสดของเขาเอง ปล่อยสะอื้นออกมาอย่างสุดจะกลั้น เจ็บปวดในใจเหลือเกิน

ภาพที่เขากับพีถูกดึงให้แยกจากกันที่ตลาดเมื่อวานนี้ มันช่างปวดร้าวและแสนจะทรมานจิตใจ

ทำไมนะ...เขาทำอะไรผิด ผิดที่เขาคบกับพี ผิดที่พีเป็นน้องของนายพิพัฒน์...และ...ผิดที่เราสองคนรักกัน…อย่างนั้นหรือ

ก้องปล่อยโฮออกมาอีก...ตอนนี้เขายังหาทางแก้ไขใดๆไม่ได้เลย ทั้งๆที่ก็เคยเตรียมใจไว้กับเรื่องนี้มาบ้างแล้ว..แต่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วแบบนี้..เร็วมาก..

ความสุขจางหายไปเร็ว...เหมือนควันที่โดนลมพัดผ่าน...เพียงวูบเดียวเท่านั้นก็มลายหายไป

เรื่องที่หวังว่าจะค่อยบอกให้คนที่บ้านรับรู้ทีละเล็กละน้อย กลับต้องถูกเปิดเผยอย่างไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ

รีบปาดน้ำตาออกไปเมื่อเสียงริงค์โทนดังขึ้น...ดีใจเหลือเกินที่หน้าจอแสดงรูป...พีรวิชญ์

“พี”กรอกเสียงไปตามสายแม้ว่าเขาจะพยายามให้เป็นปกติที่สุดแล้ว...แต่…คนของหัวใจก็รับรู้ได้..ว่า..

“ก้องคุณร้องไห้” พีทำหน้าเหมือนโลกจะแตกดับลงไปทันใด ...

“ก้องผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้ว...วันนี้ผมจะคุยกับพี่แก้วและแม่ฟองเอง...ผมจะบอกเรื่องของเรานะก้อง”น้ำเสียงของพีแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

ใจก้องกระตุกวูบไม่คิดว่าพีจะกล้าตัดสินใจแบบนี้

“พี..คุณอย่าเพิ่งเข้ามาตอนนี้นะเดี๋ยวผมลงไปหา” พูดจบก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที


ที่ประตูรั้วนั้น lexus คันคุ้นตากับร่างของคนคุ้นใจยืนอยู่ตรงนั้น แม้ว่านัยน์ตาจะพร่าพรายด้วยหยาดน้ำใส...แต่ในใจก้อง...ชัดเจนด้วยภาพของคนๆนี้เสมอ

“พี” เรียกออกไปเท่านั้น อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ก็ถึงตัวเขาแทบจะในทันที อบอุ่นเหลือเกินกับอ้อมกอดนี้ อ้อมกอดของคนที่เขารัก..และรักเขาสุดหัวใจ

ซบหน้าลงกับบ่าที่แข็งแรงพยายามกลั้นสะอื้นแต่มันก็ทำได้ยาก ก้องปล่อยโฮอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้อีก เขาเหนื่อย...เหนื่อยจนแทบจะหมดแรงยืน

กอดพีไว้อย่างนั้น กอดให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ กอดเพื่อให้ความอบอุ่นจากกายพีลบล้างความหนาวเย็นที่เกาะกุมจิตใจของเขาในตอนนี้

“ไม่เป็นไรนะก้อง...ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่แล้ว ผมจะคุยกับพี่แก้วเอง ทุกคนต้องเข้าใจเรานะครับ...เชื่อผม”

ดันตัวก้องออกลูบหน้าปาดน้ำตาออกจากแก้มใส จ้องไปในดวงตาคู่สวยที่เปียกไปด้วยน้ำตานั้น.. ทุกครั้งที่ก้องร้องไห้ เหมือนใจของเขาโดนมีดกรีดลงไปด้วย..

...ตั้งแต่คบกับก้องมา...เขามีส่วนทำให้ก้อง เสียน้ำตาหลายต่อหลายครั้งแล้ว..และทุกครั้งใจเขาก็เจ็บด้วย

“พี..ผมรู้จักพี่สาวผมดี..คุณกลับไปเถอะ..เรื่องของเรามันจบแล้ว..มันไปต่อไม่ได้อีกแล้ว”


สะอื้นออกมาอีกครั้งจนตัวโยน พีกุมมือก้องไว้แน่น...ไม่นะก้องคุณจะถอดใจตอนนี้เหรอ...ผมไม่ยอม

“ก้องคุณจำคำสัญญาใต้แสงจันทร์คืนนั้นไม่ได้หรือ...ที่เราสัญญากันไว้...ว่าเราจะไม่ทิ้งกันไง”

“ผมจะไม่ทิ้งคุณนะก้อง...เราต้องไปด้วยกัน...ไม่มีวันที่เราจะปล่อยมือจากกันนะ”

“ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้อย่างไร...ก้องคุณเชื่อใจผมนะ..”

ดึงคนรักมากอดไว้อีกครั้งลูบหลังลูบไหล่ให้คลายความโศกเศร้า ก้องในอ้อมกอดของเขานั้นช่างน่าสงสารจริงๆ ร่างทั้งร่างสั่นไหวตามแรงสะอื้นอย่างหนัก พีน้ำตาซึมสงสารคนรักจับใจ

“พี ก้อง”

เสียงพี่แก้ว! ก้องสะดุ้งสุดตัว ปล่อยอ้อมกอดจากพี หันไปสบตาพี่แก้วที่กำลังมองมาด้วยสายตาตำหนิอย่างมาก ความกลัวแล่นเข้าสู่ใจของก้อง

เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วถูกจับได้ ..แต่ครั้งนี้ความผิดของเขามันหนักหนา...เกินกว่าที่ครอบครัวจะรับได้

“พี่แก้วครับ...ฟังผมก่อนนะ..ผมกับก้องเรารักกันอย่างจริงใจนะครับ”

ไม่คิดว่าพีจะออกหน้าแทนเขา ดีใจเหลือเกิน มือของพีที่ยังกุมมือเขาไว้...กระชับแน่น..เมื่อต้องเผชิญกับอุปสรรคตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้เขาอุ่นใจขึ้นมาก…พีเราจะไม่ทิ้งกันใช่ไหมครับ


“ใช่พี่แก้ว...ก้องก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ..แต่ว่า..”

“ไม่ต้องพูด...ก้อง..เข้าบ้าน”

“แค่ผมเป็นน้องพี่พัฒน์...พี่ก็เกลียดผมอย่างนั้นหรือ”

“ใช่..เพราะคุณเป็นน้องของคนที่ทำให้พี่กิ่งต้องตาย..ก้องจำไว้สิ..ไม่มีทางที่เราสองคนจะคบกันต่อไปได้..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม...เข้าใจไหม”

“กลับไปได้แล้วพี...แล้วอย่าติดต่อกับก้องอีก...ถ้าพียังรักและปรารถนาดีกับก้องและครอบครัวของก้อง..พีต้องไป”

“ก้องเข้าบ้านเดี๋ยวนี้..เอ๊ะก้อง..มานี่”

พี่แก้วตรงเข้ามาแกะมือของเขาออกจากการเกาะกุมของพี ...อีกแล้ว...ภาพที่ถูกแยกออกจากพีที่ระยองวันนั้นมันกลับมาอีกแล้ว...

ให้เขาปล่อยมือจากพีไปเอง ยังจะดีเสียกว่ามาถูกกีดกันให้แยกจากกันแบบนี้...เจ็บปวดในใจนัก พยายามจะคว้ามือพีไว้แต่...ไม่สามารถทำได้..พี...พี..อย่าทิ้งผม


เขาถูกพี่แก้วลากเข้ามาในบ้านจนได้ โหดร้ายเกินไปแล้ว... ปากอิ่มนั้นสั่นจนควบคุมไว้ไม่อยู่ พยายามเม้มปากแน่นแต่ก็ไม่สามารถหยุดการสั่นนั้นได้เลย

“พี่แก้วใจร้าย....พี่แก้วไม่มีหัวใจ...”

“เพราะพี่แก้วไม่ได้อยู่กับพี่ปอ...พี่แก้วไม่มีความสุข...ก็เลยไม่อยากให้คนอื่นมีความสุขด้วยงั้นสิ”

ต่อว่าพี่สาวไปด้วยอารมณ์ที่โกรธจัดและขาดสติ

แก้วกัญญาก็ขาดสติเหมือนกัน ฝ่ามือน้อยนั้นปะทะอย่างแรงกับแก้มใสของคนเป็นน้อง...ที่แสนรักหนักหนา...อย่างไม่น่าเชื่อว่าเธอจะทำลงไปได้..แก้วตกใจมาก..ในใจเธอเจ็บ

“ก้องพี่ขอโทษ”

พยายามจะเข้ากอดเพื่อปลอบโยนน้องชายคนเล็ก...แต่...ไม่...

เส้นกั้นความยับยั้งช่างใจของก้องมันขาดหลุดลอยตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว..การถูกกีดกันความรักมันไม่ทำให้เขาเสียใจเท่ากับการโดนพี่แก้ว..พี่สาวที่เขารักแสนรัก..ทำแบบนี้กับเขา..พี่แก้วตบหน้าเขาทำไม..

ก้องร้องไห้โฮ รีบวิ่งออกไปจากบ้าน...ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว..เขาเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวเสียใจ...เป็นคนที่ครอบครัวไม่ต้องการอีกแล้ว...ก้องวิ่ง..ต้องไปจากที่นี่…ให้เร็วที่สุด...พี่แก้วเกลียดเขาแล้ว

และจะมีที่ไหนที่เขาจะไปได้อีกนะ..ที่ไหน...ที่เขาจะพักพิงหัวใจที่อ่อนล้านี้ได้…

พีอยากจะลบภาพความเป็นน้องชายของนายพิพัฒน์ออกไปจากตัวเขาเหลือเกิน..นี่เขาจะต้องทำอย่างไร เพื่อที่เงาอันชั่วร้ายของพี่พัฒน์ที่ทอดยาวปกคลุมและยึดตรึงร่างของเขาให้มลายหายไป.....เขาต้องทำอย่างไร

ทำไมไม่มีใครเห็นว่าเขาสองคน..แตกต่างกัน..ครั้งหนึ่งก้องก็เคยใช้คำว่า…

“พี่น้องกันก็ไม่น่าจะแตกต่างกัน”....แต่แล้ว เขาก็ได้พิสูจน์แล้วว่า..เขาเป็นคนละคนกัน...เขาแตกต่างกันจริงๆ..

ทำไมนะทำไม..ความดีที่เขาเฝ้าทำมาตลอด กลับมลายหายไปแค่เพียงได้ยินชื่อ...พิพัฒน์..เท่านั้นเอง..

เสียใจเหลือเกิน..กับความผิดที่ไม่ได้ก่อ...แต่กลับถูกยัดเยียดให้...ก้องผมต้องทำอย่างไร..ผมไม่อยากสูญเสียคุณไป

หมดแรงที่จะไปต่อ พียืนพิงรถคันงามนิ่งอยู่อย่างนั้น..ในใจตีบตันคล้ายมีก้อนแข็งจุกอยู่ที่อก..มันเจ็บปวด...ปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก

“พี..พี..ออกรถ..เร็วสิ” ก้องพุ่งออกมาจากรั้วบ้านอย่างที่เขาเองก็ไม่คาดฝัน

“ไปไหนก้อง..มีอะไร” พีหน้าตาตื่น..รับรู้ได้ว่ากำลังมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกแล้ว

“ไม่ต้องถามตอนนี้..ผมไม่รู้จะตอบว่าไง..ออกรถไปก่อน..ถ้าคุณไม่ไปผมจะไปแท็กซี่นะ”

เห็นว่าคนรักกำลังขาดสติ พีก็รีบกระชากคันเร่งพา lexus คันงามออกมาทันที เหลือบมองที่กระจกหลัง..เขาเห็นพี่แก้ววิ่งตามมาสักครู่ก็ทรุดตัวลงปิดหน้าแล้วร้องไห้..ใจของพีกระตุก เกิดอะไรขึ้นกับก้องและพี่แก้ว..

+++
“..ทั้งที่ฉันจริงใจ และเธอก็จริงจัง …แต่เรานั้นไม่อาจพูดให้ใครฟัง ได้เพียงเงียบไว้

มันเป็นเรื่องดีๆ ที่มีเราเท่านั้นเข้าใจ …ทำได้แค่มองตา ไม่กล้าให้ใครรับรู้เรื่องเราสองคน

อยากเปิดเผยใจตัวเองเท่าไร ต้องกลั้นใจทำเฉยๆ เท่านั้น บ่อยครั้งก็ถามตัวเอง แต่แล้วก็ไม่พบคำตอบเหมือนกัน

ทำไมต้องเก็บซ่อนใจไว้อย่างนี้ ที่เราทำไม่ดียังไง ต่างก็รู้ว่าเราห่วงใย และคิดถึงกันมากแค่ไหน

แต่ต้องซ่อนไว้ทุกวัน เราทำสิ่งไหนที่ผิด ถึงต้องปิดไว้ลึกๆ แค่นั้น

จะมีไหมสักวัน ได้เผยมันไปทุกความรู้สึกดีๆ

หวังสักเสี้ยวนาที จะมีคนเห็นด้วยกับเรา ไม่คอยว่าอะไร ถ้ารู้ว่าเรามีใจให้กันมากมาย

อยากเปิดเผยใจตัวเองเท่าไร ต้องกลั้นใจทำเฉยๆ เท่านั้น บ่อยครั้งก็ถามตัวเอง แต่แล้วก็ไม่พบคำตอบเหมือนกัน

ทำไมต้องเก็บซ่อนใจไว้อย่างนี้ ที่เราทำไม่ดียังไง ต่างก็รู้ว่าเราห่วงใย และคิดถึงกันมากแค่ไหน

แต่ต้องซ่อนไว้ทุกวัน เราทำสิ่งไหนที่ผิด ถึงต้องปิดไว้ลึกๆ แค่นั้น จะมีไหมสักวัน ได้เผยมันไปทุกความรู้สึกดีๆ

ใจเราตรงกันแท้ๆ แต่กลับต้องทนเหนื่อยล้า ช่างน่าเจ็บปวดจริงๆ

ทำไมต้องเก็บซ่อนใจไว้อย่างนี้ ที่เราทำไม่ดียังไง ต่างก็รู้ว่าเราห่วงใย และคิดถึงกันมากแค่ไหน

แต่ต้องซ่อนไว้ทุกวัน เราทำสิ่งไหนที่ผิด ถึงต้องปิดไว้ลึกๆ แค่นั้น จะมีไหมสักวัน ได้เผยมันไปทุกความรู้สึกดีๆ…”


พีพาก้องมาที่คอนโดของเขา เพราะตอนนี้ดึกมากแล้วและไม่มีที่ไหน ที่พีจะรู้สึกว่าปลอดภัยสำหรับก้องเท่าที่นี่...ที่ๆมีเขาอยู่ด้วย

ก้องยังคงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดในใจอย่างแสนสาหัส รอยฝ่ามือแดงจางที่แก้มคนรักทำให้เขารู้ถึงเหตุผลที่ก้องตัดสินใจผลุนผันออกจากบ้านมาในครั้งนี้

อยากดึงก้องมากอดและจูบปลอบใจ...แต่ตอนนี้...เขาทำได้แค่นั่งเป็นเพื่อน...เท่านั้น

ก้องเริ่มระบายความอัดอั้นตันใจออกมา พร้อมหยาดน้ำตาที่ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์เสมอ

“ผมจะไปบอกแม่ว่าจะออกมาอยู่คนเดียวสักพัก..เพราะถ้าผมอยู่ที่บ้านอีก...ผมคงไม่กล้ามองหน้าพี่แก้ว”

“แต่คุณป้าไม่ค่อยสบายอยู่นะ..แล้วใครจะดูแล” พีพยายามเตือนสติ

“แต่ผมรู้สึกผิดนะพี…ทั้งผิดต่อแม่และก็พี่แก้ว..ตอนที่พี่แก้วยอมเลิกกับพี่ปอ ก็เพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ”

“และพอผมรู้ว่า พี่แก้วกลับไปทำงานกับพี่ปอ ผมก็ต่อว่าพี่แก้วอย่างมาก”

“แต่ดูตอนนี้สิ..ผมกลับทำเสียเอง...” สะอื้นออกมาอีก ด้วยเพราะเสียใจอย่างหนัก

“อย่าคิดมากนะ..ก้อง” มือใหญ่โอบไหล่ไว้ปลอบใจ

“…ถ้าแม่รู้ความจริงแม่ต้องร้องไห้เสียใจ...ผมทำให้แม่เสียใจ..พี..ผมต้องทำอย่างไรดี..พี...ผมต้องทำอย่างไร”
ก้องฟูมฟายไม่หยุด น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวยโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
“ผมมันเห็นแก่ตัว...พี..ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหมพี”

ดึงก้องมากอดไว้แนบอก ลูบผมคนรักอย่างปลอบใจ...แต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปากพีเลย

“..ก้องคุณไม่ได้เห็นแก่ตัวหรอกนะ..แต่คุณยึดมั่นในความรักต่างหาก...คุณเชื่อว่ารักจะเยียวยาทุกอย่างได้..และผมเองก็เชื่ออย่างนั้นมาตลอดเหมือนกัน…

เชื่อว่า...ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นความรักในรูปแบบไหน ..

...ใครที่คิดว่าความรักของเรา...เป็นความรักที่ผิดธรรมชาติ..ช่างเขาเถอะก้อง...เพราะจริงๆแล้ว....อะไร..ที่เรียกว่าถูกธรรมชาติล่ะ…

...ความรัก...เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาไม่ใช่หรือ...เพราะฉะนั้น...คนที่มีความรักก็คือคนที่ธรรมชาติสร้างมาทั้งนั้น...ความรักเป็นสิ่งที่สร้างโลกและเป็นแรงผลักดันทุกสิ่งทุกอย่าง..ผมเชื่อว่า..สักวันทุกคนจะยอมรับในความรักของเรานะก้อง...เชื่อมั่นและฝ่าฝันไปพร้อมกับผมนะครับ...”

กอดก้องไว้อยู่นาน ส่งผ่านความรักทั้งหมดที่มีไปให้และเหมือนคนในอ้อมกอดจะรับรู้สิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้ได้ ก้องคลายอ้อมกอดออกนั่งมองเขานิ่ง...นาน .. ตาประสานตา..ใจประสานใจ..

..ครับพี...ความรักเป็นสิ่งสวยงาม..ผมเชื่อมั่นในรักของคุณนะ..

มือของพีปาดหยาดน้ำใสออกไปจากตาคู่สวยนั้นอย่างแผ่วเบา แก้มของก้องแดงระเรื่อขึ้น เมื่อรู้สึกว่าหน้าของเขาอยู่ใกล้กับหน้าของพีมากเกินไปแล้ว ปลายจมูกสัมผัสกันแผ่วๆ ใจก้องเริ่มเต้นแรง

ก่อนที่ก้องจะถอยออกมา พีก็สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากอิ่มของก้องเสียแล้ว...จุมพิตของพีแผ่วหวานและแผ่ซ่านความหวามไหวสู่ใจที่อ่อนล้าของก้อง มือใหญ่โอบรอบตัวคนรักไว้อีกครั้ง กระชับให้แน่นขึ้นเพื่อยืนยันความรักที่มีต่อคนในอ้อมกอด

แขนเรียวของก้องเคลื่อนโอบไปรอบคอของพีและเกาะไว้อย่างหาที่ยึด ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวจะลอยๆ ใจเต้นแรงขึ้นอีก กายร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมากะทันหัน ตอบรับจุมพิตของพีอย่างเต็มใจ

เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ...รอบตัวคล้ายมีกลีบดอกไม้หอมปลิวโอบล้อมร่างสองร่างนี้ไว้ แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ พีก็คลายคนในอ้อมกอดให้เป็นอิสระ จุมพิตหน้าผากสวยอีกครั้งก่อนเอ่ยขึ้น

“ก้องไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนนะ...วันนี้คุณเหนื่อยมามากแล้ว”พีลุกยืนแล้วจูงมือก้องพาไปที่ห้องนอน
+++
ก้องอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว มองไปที่เตียงใหญ่เตียงเดียวที่มีอยู่ในห้องก็รู้สึกเศร้าอีก การทำอะไรไม่คิดของเขาทำให้พีต้องลำบากอีกแล้ว เพราะเขาเห็นว่าพีกำลังปูที่นอนเล็กที่ข้างๆเตียงนั้น

คนผิวแทนส่งยิ้มมาให้ ก้องยิ้มนิดแม้ว่าตอนนี้เขาจะคลายความเสียใจไปบ้างแล้วแต่ความหมองเศร้าในใจก็ยากที่จะลบเลือนได้

“ก้องคุณนอนบนเตียงนะเดี๋ยวผมนอนตรงโน้นเอง”

พีบอกขณะจัดที่นอนให้ ก้องเดินมาทิ้งตัวที่เตียง ปากอิ่มเม้มน้อย ใบหน้างามคล้ายกำลังใช้ความคิด ก่อนที่พีจะเดินกลับไปที่ ที่เขาจะใช้นอนในคืนนี้ ก้องคว้าข้อมือพีไว้ด้วยมืออันสั่นเทา

“นอนตรงนี้ด้วยกันเถอะพี...ผมกลัว”

“ ขอให้คุณกอดผม จนกว่าผมจะหลับได้ไหม..พี ”

สายตาหวานเศร้าที่ส่งมามันทำให้พีไม่กล้าที่จะปฏิเสธได้เลย

ปิดไฟกลางห้องลงแล้ว เหลือเพียงโคมหัวเตียงที่ส่องแสงสีนวลสว่างรำไรเท่านั้น

ก้องนอนลงที่เตียงด้านหนึ่งโดยไม่ไกลกันนั้น พีนอนตัวเกร็งอยู่ข้างๆ กลิ่นกาย ผสมแป้งและ after-shave lotionหอมกรุ่น

ทั้งๆที่มันก็เป็นกลิ่นที่เขาแสนจะคุ้นเคย แต่เพราะมันกระจายออกมาจากกายคนที่นอนอยู่ข้างเขาตอนนี้ต่างหากที่ทำให้ใจของเขาสั่นไหว

แล้วอยู่ๆก้องก็หันไปกอดพีไว้โดยที่พีไม่ทันคาดคิด

“ก้อง..”

พีพูดไปได้แค่นั้นเอง ก็ต้องตกใจกับอาการของก้อง ที่ซุกหน้ากับอกของเขา..พร้อมกับน้ำตาที่ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

ก้องเริ่มปล่อยสะอื้น เมื่อคิดถึงพรุ่งนี้..ที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขาต่อไป

พีดันตัวเองขึ้น ก้มหน้ามองก้องที่กำลังเอามือปิดหน้าร้องไห้อยู่ตอนนี้...ใจของเขาแทบสลาย...

สงสารก้องเหลือเกิน…นี่เขาต้องทำอย่างไรนะเพื่อคนที่เขารักจะได้คลายความเศร้านี้เสียที

“ก้อง..หยุดร้องไห้เสียเถอะนะคนดี..รู้ไหม..เวลาผมเห็นคุณร้องไห้..หัวใจผมมันเจ็บไปด้วยนะครับ”

ดึงมือก้องมาประทับริมฝีปากบางลงไป และจูบไล่นิ้วเรียวนั้นทุกนิ้ว

คนโดนจูบหยุดสะอื้นแทบจะทันที ตกใจกับสิ่งที่พีทำอยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่ห้ามพีหรอก เพราะเขารู้สึกว่าที่พีทำนั้นมันอบอุ่นเสมอสำหรับเขา

“ไม่ต้องกลัวอะไรนะก้อง...คุณอยู่กับผม ที่นี่ เราจะช่วยกัน แก้ไขปัญหานะครับ”

ดีใจเหลือเกินที่ได้ยินคำนี้จากปากของพี คนที่เขาไม่เคยรู้สึกผิดหวังเลยที่คิดจะฝากชีวิตไว้ ก้องหลุบตาลงเมื่อพีก้มลงแต้มริมฝีปากบางที่หน้าผากสวย ไล้เรื่อยมาที่เปลือกตา แก้ม คาง ก่อนวนกลับไปที่แก้มอีกข้างจูบซับน้ำตาไปทั่วใบหน้างาม

พีถอยหน้าห่างออกมาเล็กน้อย เขาอยากมองหน้าก้องใกล้ๆแบบนี้ให้เต็มตา..ใบหน้าของคนรักมียิ้มน้อยๆ ตาสวยหลับพริ้มเหลือไว้เพียงแผงขนตาหนากว้าง และงอน

หน้าผากกลมมนได้รูปสวย แก้มใสนั้นมีเนื้ออิ่มๆที่อ่อนและนุ่ม ผิวขาวใสจนเห็นเลือดฝาด ปากแดงระเรื่อตามธรรมชาติ

ก้องช่างงดงามเหลือเกินภายใต้โคมไฟสีนวลอย่างนี้ งามไม่แพ้วันที่อยู่ใต้แสงจันทร์วันนั้นเลย ปากอิ่มที่เผยอน้อยๆนั้นมันช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน…ใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ลูบไล้หลังมือไปตามกรอบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา สัมผัสคนรักในอ้อมกอดเหมือนกลัวว่าจะบุบสลาย

ริมฝีปากบางค่อยลากผ่านแผ่วเบา เริ่มจากที่คางเรียวมนนั้นไล้เรื่อยไปที่แก้มใส เปลือกตา หน้าผาก ก่อนวนมาแตะเบาที่ริมฝีปากอิ่มนั้น ...เนิ่นนาน

สัมผัสที่แผ่วเบาเหมือนหยอกล้อนี้ทำให้ใจของก้องแทบระเบิด มันช่างแตกต่างจากสัมผัสที่ร้อนแรงในวันนั้นเหลือเกิน แต่เขาก็รู้สึกดี

การที่พีไม่เร่งเร้าเขามากเกินไป มันทำให้เขาผ่อนคลาย เขารู้สึกสุขใจและปลอดภัยกับการอยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้

พีเริ่ม จากการจูบที่ค่อยเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยตามอารมณ์ปรารถนา หยอกเย้าเคล้าคลึงกับปากอิ่มจนพอใจเขาก็ถอนจูบออก เพ่งมองใบหน้าหวานของคนรักที่ปรือตามองเขาอยู่อย่างอายๆ

กระซิบเบาบอกความในใจกับคนในอ้อมกอด

“ผมรักคุณนะก้อง..คุณรักผมไหม”

ก้องอายเกินกว่าจะพูดออกมาได้ และหากเขาเปล่งเสียงออกมาตอนนี้ มันอาจไม่เป็นคำแล้ว เพราะปากบางเลื่อนไปฝังหนักๆที่ซอกคอของเขา กดประทับ Kiss mark ลงไปอย่างตีตราจอง

ก้องขนลุกเกรียวขึ้นทันที เพียงแค่พีสัมผัสเขาเท่านี้ก้องก็หายใจไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว พยายามควบคุมการหายใจให้ได้แต่จังหวะหัวใจกลับเต้นรวนๆขึ้นมาอีกแล้วสิ


พียังไม่หยุดปฏิบัติการรัก ก้องแทบละลายไปกับฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้แผ่นหลังของเขาอยู่ขณะนี้ ร่างบางบิดน้อยๆด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เมื่อฝ่ามืออุ่นกลับมาหยอกล้อเล่นกับปุ่มเนื้อสีสดที่อ่อนไหวกับการสัมผัสนั้น

มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนขยุ้มไว้ในมือแน่น ปากอิ่มเม้มไว้ไม่กล้าปล่อยเสียงออกมาแม้แต่น้อย ทุกสัมผัสที่พีมอบให้ทำหัวใจเขาสั่นไหว


ทำไมรู้สึกแบบนี้...พี คุณทำให้ผมใจแทบขาดอยู่แล้วนะ..รู้ไหม..

“พี..พี”ครางเรียกชื่อคนรักออกไป ใจหวิวไหว รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแล้ว ที่หวังว่าจะนอนกอดพีแล้วหลับไปด้วยกันมันคงยากเสียแล้วในตอนนี้

ปากบางขบเบาที่ใบหูน้อย ก้องถึงกับครางออกมาอย่างลืมกลั้น พียิ้มดีใจ ตอนนี้ในใจเขาก็สั่นไหวมากเหมือนกัน เพราะปฏิกิริยาของก้องที่ตอบสนองเขาอยู่นี้ทำให้ใจเขาแทบคลั่ง ก้องที่ไร้เดียงสาและไม่เคยถูกสัมผัสมาก่อนยิ่งทำให้เขาเกิดอารมณ์ปรารถนามากขึ้น

มือของพีค่อยปลดกระดุมเสื้อนอนของก้องออกช้าๆโดยที่ใบหน้าของเขาไม่ยอมห่างจากใบหน้าของก้องเลยแม้เพียงสักเซ็นต์เดียว

ผิวขาวกระจ่างตาของคนรักที่ถูกแสงจากโคมไฟโลมเลียอยู่นี้มันช่างงดงามจริงๆ พีก้มริมฝีปากสัมผัสแผ่วเบาที่ยอดอกสีสวยนั้นก่อนลิ้นอุ่นแตะเบาตามลงไป

ร่างบางสะดุ้งเฮือก มือเรียวที่เกาะกุมไหล่คนรักอยู่เผลอจิกลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ปากอิ่มเม้มแน่นแต่มีเสียงครางเบารอดออกมา น่ารักจริงๆก้องของผม พียิ้มนิดที่มุมปาก..

พรมจูบไปทั่วแผงอกขาวสะอาดนั้นก่อนที่มือใหญ่จะปลดเสื้อนอนของก้องให้หลุดออกไป ตอนนี้ท่อนบนไม่เหลือสิ่งใดปกปิดไว้แล้ว

ใจก้องเต้นแรงขึ้นรู้สึกว่าการหายใจไม่เป็นปกติอีกต่อไป หน้าแดงและเขาก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเขาก็คงแดงไปหมดแล้วเหมือนกัน

รู้สึกอายเหลือเกิน เขารู้สึกสับสนมาก ทั้งความอยากรู้อยากเห็นและความรู้สึกผิดชอบชั่วดี วิ่งวนเวียนอยู่ในหัว

น้ำตาปริ่มน้อยที่ปลายตาปากอิ่มเม้มแน่น อารมณ์ตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร หน้าสวยเริ่มมีแววว่าจะปล่อยสะอื้น ร่างบางสั่นน้อยๆ

พีถอยห่างออกมาลูบเบาที่แก้มใสนั้น ก่อนจูบปลอบใจ

“ก้อง ถ้าคุณรังเกียจ ผมจะหยุดนะครับ”

พีเปลี่ยนจากการทาบทับบนตัวก้อง ลงมานอนกอดคนรักไว้แทน ดึงร่างที่เริ่มสั่นมากขึ้นนั้นเข้ามากอดไว้แนบอก จุมพิตที่หน้าผากสวยแผ่วเบา กดคางไว้กับผมนุ่ม แล้วถอนใจแรง

นี่เขาทำอะไรลงไป ก้องเริ่มจะร้องไห้อีก การที่เขารุกเร้าก้องมากเกินไปโดยไม่ขออนุญาตทำให้ก้องต้องเสียใจอีกแล้ว

“ก้องผมขอโทษนะ”

ก้องซุกหน้ากับอกพีอยู่นานกว่าร่างที่สั่นนั้นจะหยุดได้

“พี..ผมตื่นเต้นมากไปนะครับ..ก็..ผมไม่เคยและอีกอย่างผมกลัว”

บอกพีอย่างอายๆก่อนซุกร่างกับกายของพีแนบแน่น พีหัวเราะเบาพลิกร่างขึ้นทาบทับคนในอ้อมกอดอีกครั้ง

“ผมจะสอนคุณเองครับ...คุณก้องบดินทร์...ไม่ต้องกลัวนะ...พร้อมจะเรียนรู้วิชารักกันหรือยังครับ...”

พีกระซิบที่ข้างหู ยิ้มน้อยๆ เมื่อคนข้างล่างพยักหน้าให้ ก่อนประทับรอย Kiss markให้ชัดมากขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้เริ่มจากจูบที่ร้อนแรงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ตามอารมณ์ปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้นแล้ว ร่างสองร่างเบียดกายแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศหรือสิ่งใดแทรกผ่านได้เลย

แขนแข็งแรงของพีเกี่ยวกระหวัดรัดรึงร่างขาวสะอาดของก้องไว้แนบแน่น ฝ่ามือร้อนลูบไล้จากแผ่นหลังเรียบเนียนนุ่มมือ ค่อยๆเลื่อนลงไปยังเอวคอดและสะโพกผาย ใจพีสั่นไหวมากขึ้น เมื่อเขาค้นพบว่า สรีระของก้องงดงามเกินกว่าชายจริงๆ

มือใหญ่เคล้นคลึงที่สะโพกนั้นอยู่นาน เหงื่อชื้นไปทั่วร่าง จังหวะการเต้นของหัวใจเร็วขึ้นอีกครั้ง ทำให้ การหายใจเริ่มผิดปกติไปด้วย

ใจแนบใจ กายแนบกาย ต่างส่งมอบความรักให้แก่กันและกัน จนกายร้อนผะผ่าวไปหมด

จูบของพีร้อนแรงเกินกว่าก้องจะตามได้ทัน เมื่อพีถอนจูบออกก้องถึงกับหอบตัวโยน อกขาวกระเพื่อมไหวพยายามโกยอากาศเข้าไปให้มากที่สุด ก่อนที่ริมฝีปากบางของพีจะประกบที่ริมฝีปากอิ่มของเขาอีกครั้ง

จูบที่ร้อนแรงเรียกเหงื่อให้ซึมตามไรผมและหน้าผากสวย อุณหภูมิ 25 องศาไม่ช่วยอะไรได้เลย

ท่วงทำนองเพลงรักที่เขาจะสอนก้องนั้นมันควรเริ่มจากแผ่วหวานก่อนเป็นอย่างแรก เพราะเขาไม่อยากให้คนรักบอบช้ำ

ก้องปล่อยใจ ไปพร้อมกับพี ให้พีพาเขาสู่ท่วงทำนองเพลงรัก ที่คนรักเต็มใจมอบให้ ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วก้องบดินทร์ เพราะได้ตั้งใจมอบชีวิตนี้ไว้กับพีรวิชญ์ไปแล้ว

ยินดีและเต็มใจเสมอกับทุกสัมผัสที่พีมอบให้ สัมผัสที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน จังหวะเพลงรักที่เริ่มจากเนิบช้าจนก้องสามารถตามได้แล้ว พีจึงเปลี่ยนท่วงทำนองให้เร็วกระชั้นขึ้นตามลำดับ ก่อนที่จะเร่งเร้าจนสุดตัวเมื่ออารมณ์ปรารถนาเกินห้ามใจได้

เหมือนตัวลอยๆอยู่บนหมู่เมฆและปุยนุ่น สุขใจและอบอุ่นอย่างประหลาด ความสุขจากคนรัก ที่มอบให้แก่กันมันดีอย่างนี้เอง ก้องเพิ่งเคยสัมผัส ขอบคุณนะพี ขอบคุณที่สอนให้ผมได้รู้จักความสุขแสนหวานนี้

“ผมรักคุณนะ..คุณพี”

ก้องพึมพำเบาๆบอกพีอย่างอ่อนแรงหลังจากการบรรเลงเพลงรักจบลง

เขาหลับไปในอ้อมกอดอบอุ่นของพีจนกระทั้งรุ่งเช้า

+++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณเพลงประกอบฟิค..ความรู้สึกดีดีที่ไม่อาจบอกใคร
..น้องฟลุ๊ค (เดอะสตาร์5 ) พชร ธรรมมล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
^^..ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านก้องพีเดอะซีรี่ย์มาตลอด..ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ค่ะ..รักทุกคนนะคะ^_^

ปล.อยากให้ช่วยคอมเม้นท์เพื่อที่ผู้เขียนจะได้ปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้นค่ะ..ขอบคุณล่วงหน้านะคะ..น้อมรับทุกๆเม้นท์ค่ะ..

ปล.2..ก่อนอื่นต้องขอโทษผู้อ่านด้วยที่ผู้เขียนลืมขอบคุณที่ได้นำคำพูดจากบทสัมภาษณ์น้องโอเกี่ยวกัยเรื่องความรักแบบก้องพีมาประกอบในบทของDestiny 10 ครั้งนี้ จึงขอขอบคุณมาณ.ที่นี้ด้วยค่ะ

น้องโอหรือคุณพีของเรามีมุมมองเรื่องความรักที่พี่ดาประทับใจมากๆค่ะ...ขอบคุณอีกครั้งนะคะ




Create Date : 07 กรกฎาคม 2553
Last Update : 4 กันยายน 2555 17:25:10 น. 10 comments
Counter : 632 Pageviews.

 
มาเเล้ว ขออ่านอย่างว่องไว เด๋วเม้นนะคะพี่ดา อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


โดย: แป้งเองค่า IP: 58.9.233.236 วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:11:21 น.  

 
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ละลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี

เเต่อันนี้ไม่มีพิพัด ได้ใจจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่า
ขอบคุณพีดาค่า เเต่ series 5 แอร๊ยกว่า อิอิ
อันนี้มันมิเห็นภาพเท่า อิอิ


โดย: แป้ง IP: 58.9.233.236 วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:30:52 น.  

 
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เจ้าดา ... ทำอะไรเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เรียกเลือดกันเห็นๆ (กำ .. ไม่มีอิโมเสียเลือดให้เล่น 555)

เริ่มมาก็เศร้าซะแทบขาดใจ .. อ่านไปอ่านมาอ้าววววววว ตอนนี้ใจจะขาดละเพราะหายใจไม่ทัน เอิ้กกกกกกกกกกกกก(อิป้าเริ่องมากจริงๆ ...) ตอนนี้ไม่มีมารมาขวาง คุณพีสอนบทเรียนรัก แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จิ้งจกตุ๊กแกแถวนั้นถ่ายคลิปไว้มั่งม้ายยยยยยยยยยยยยยยย อยากได้ภาพปลากรอบอะค่ะ .. จิ้นเองในใจแล้วมันยังไม่ได้อรรถรสเท่าเห็นคลิป กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก หื่นจริงไรจริงอีกแล้วชั้น

ตอนนี้บรรยายความรู้สึกในใจของก้องได้ดีมากจ้า ... ประหนึ่งนั่งสิงอยู่ข้างใน ^^

ขอบใจนะจ๊ะคุณน้องดาที่ปั่นมาให้พี่ได้ปลื้มและหื่น(มั้ย?)
รักไอ้น้องคนนี้จังเลย


โดย: อดีตนักเดินทาง วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:38:17 น.  

 
ก่อนอื่น ต้องขอบใจ ดา ที่รับฟังคำติเพื่อก่อของพี่ เพราะตอนนี้มันอ่านแล้วไหลลื่นมาก (หลังจากไม่ค่อยมีคำซ้ำ “ๆ” ก้องบดินทร์ พีรวิชญ์ เยอะจนเกินไป)


ช่วงแรกที่อ่าน ดาเขียนฉากก้องทะเลาะกับพี่แก้วได้ดี อธิบายได้ชัดเจนเห็นภาพ อ่านแล้วเศร้าไปกับความรักของทั้งคู่

และดาก็ได้มาต่อกับฉากในคอนโดที่ใน TV ทำได้ขัดใจคนอ่านเป็นอย่างมาก แต่ดากลับเขียนฉากนี้ได้ถูกใจคนอ่านเป็นอย่างมาก

และยิ่งมาเพิ่มฉาก แอร๊ยยย ตามคำขอเข้าไปอีก อยากจะบอกว่าตอนนี้คนอ่าน นั่งกัดหมอน กรีสสสสสสสสสส แอร๊ยยย

(แต่...แต่เลือดยังไม่หมดตัว แค่เลือดไหลซิบๆ กร๊ากกกกกกกก)

พี่ชอบประโยค...ที่ดาเขียนมาก โดยเฉพาะ

เชื่อว่า...ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นความรักในรูปแบบไหน ..

...ความรัก...เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาไม่ใช่หรือ...เพราะฉะนั้น...คนที่มีความรักก็คือคนที่ธรรมชาติสร้างมาทั้งนั้น...ความรักเป็นสิ่งที่สร้างโลกและเป็นแรงผลักดันทุกสิ่งทุกอย่าง

เพราะฉะนั้นขอให้ทุกคนที่มีความรัก ไม่ว่าจะในรูปแบบไหน จงรักษา ดูแล เอาใจใส่ และทะนุถนอมความรักของคุณไว้ให้ดีนะค่ะ

Take Care ดูแลตัวเองและคนที่คุณรักด้วยน่ะจ้ะนู๋ดา น้อง Love
ขอบคุณที่รับฟังทุกความเห็น คำติชมจากพี่จ้ะ






โดย: tipjang วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:03:41 น.  

 
ตอนนี้เศร้าจังเลยค่ะ จำได้ว่าตอนดูละครรู้สึกอึดอัดสงสารน้องก้อง เข้าใจพี่แก้ว แล้วก็ประทับใจคุณพีมาก
แต่อ่านฟิคของคุณดาความรู้สึกอึดอัดมันหายไป
อาจเป็นเพราะมันได้ร้องไห้ออกมาเลยอ่ะค่ะ
ชอบการเล่าเรื่องของคุณดานะคะ (เหมือนที่ผู้อ่านทุกๆ คนบอกว่าฟิคของคุณดามันคือภาคขยายเป็นส่วนเติมเต็มละครให้สมบูรณ์) โดยเฉพาะการนำเพลงต่างๆ เข้ามาอยู่ในเนื้อเรื่อง ความคิดส่วนตัวนะคะคิดว่ามันยิ่งทำให้อินมากขึ้น เพราะเพลงมันช่วยถ่ายทอดอารมณ์ด้วยอ่ะค่ะ (แล้วเพลงแต่ละเพลงที่คุณดาเอามา...มันโดนสุดๆ)

ไม่รู้ว่าคอมเม้นท์แบบนี้จะเป็นประโยชน์กับคุณดามั้ย
เอาเป็นว่าขอเป็นกำลังใจและจะคอยติดตามผลงานแล้วกันนะคะ

ขอบคุณสำหรับ ก้องพี เดอะซีรี่ย์ นะคะ


โดย: daydream IP: 118.172.65.207 วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:17:39 น.  

 
ไม่รู้จะให้ comment ยังไงเลย ตอนนี้ความรู้สึกอิ่มมาก มันครบรส มีทั้ง drama and romantic ซีน อยากมากว่าภาษาสวยมากสำหรับฉากที่ทุกคนก็.... มันแบบว่าดูสะอาด บริสุทธิ์ สร้างจินตนาการให้คนอ่าน คือไปคิดต่อเองได้หน่ะ ไม่ต้องบอกหมด อยากให้พี่ดาเขียนตอนที่ก้องพีใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก่อนจะตาบอดมากๆๆเลย เพราะในทีวีมีน้อยมาก คิดว่าน่าจะเป้นช่วงหนึ่งที่น่าสนุกของคู่นี้ เพราะเหมือนก้องก็ตัดสินใจออกมาอยู่กับพีแล้ว เรื่องเมื่อคืนก็เกิดขึ้นแล้ว ชีวิตทั้งคู่คือเปลียนแปลงไปแล้ว อยากรู้เรื่องราวทั้งคู่ผ่านมุมมองพี่ดาค่ะ


โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 8 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:27:05 น.  

 
เศร้า ห่วงใย - ซึ้ง อบอุ่นใจ

ความรักของก้องพี .. ช่างสวยงามจริง ๆ

อ่านแล้วอิ่มใจที่สุด

ดีใจกะก้องด้วยนะคะที่มีคนรักอย่างคุณพีรวิชญ์ .. ^^'

ขอบคุณสำหรับ..Destiny 10

.. มันเป็นเรื่องดีดี .. ที่มีเราเท่านั้นเข้าใจ .. ^^'

จะติดตามอ่านงานเขียน .. เรื่อย ๆไปนะคะ .. ^_^

" ผมรักคุณนะ ... ก้อง "

" ผมรักคุณนะ .. คุณพีรวิชญ์ "

อบอุ่นจัง !! ^^'



โดย: @sea IP: 124.121.116.56 วันที่: 9 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:32:12 น.  

 
ตามมาแอบอ่านตอนอร้ายยยยยยยย จ้า

โห เพื่อนดา สุดยอด ... ชมพูมิสามารถเขียนได้เช่นนี้ ... ต้องมาแอบขโมยอ่านของเพื่อนดา อิอิ

เป็นกำลังใจในการเขียนตอนต่อไปนะจ๊ะ


โดย: ชมพู IP: 203.185.131.97 วันที่: 9 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:21:39 น.  

 
เอร๊ยยยย เพิ่งค้นพบ เดี๋ยวขอตามอ่านก่อนนะค่ะ



โดย: iRut2you วันที่: 10 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:19:35 น.  

 
อ่าาาาาา พี่ดาาาาาาาา

เค้าตามมาอ่านต่อจากในบ้านอ่ะ

อ่านแล้วรุสึกเหมือนตัวจะลอยๆ

เลือดจิหมดตัวอแว้วววว

แต่ก้อชอบมากนะค้าบบบบบ

ขอขึ้นไปอ่านอีกซักสามสี่รอบ อิอิ




โดย: thenok วันที่: 11 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:07:47 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

womam in love
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




...อยากให้รัก...หมุนรอบตัวฉันและเธอ...ตลอดไป..
http://i485.photobucket.com/albums/rr213/yamiejung16/ui20.gif
New Comments
Friends' blogs
[Add womam in love's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.