The best and most beautiful things cannot be seen or even touched, they must be felt with the heart.
Group Blog
 
<<
กันยายน 2553
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
29 กันยายน 2553
 
All Blogs
 
Destiny 18

Destiny 18.

เช้านี้หลังจากทำบุญตักบาตรและถวายเพลแด่พระสงฆ์ที่วัดแล้ว ช่วงเวลาพลบค่ำงานเลี้ยงก็ถูกจัดขึ้นในบรรยากาศที่เป็นกันเอง บ้านทรงไทยหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางสวนสวยที่เคยสงบเงียบ บัดนี้มีเสียงเพลงบรรเลงแผ่วหวานจากเครื่องเสียงชั้นดี

ตัวเรือนไทยและต้นประดู่ใหญ่กลางสวน ถูกประดับประดาด้วยดวงไฟหิ่งห้อยระยิบระยับไปทั้งต้น รวมไปถึงพุ่มไม้น้อยใหญ่ด้วย ทำให้ในสวนป่าแห่งนี้เปรียบดั่งสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน

มีการจัดซุ้มอาหารคาวหวานไว้ต้อนรับแขกที่มาร่วมยินดีในงานฉลองครบรอบวันเกิดอายุ 60 ปีแด่คุณยายทิพย์ คุณยายที่น่ารักและแสนจะใจดีที่สุดของไมค์ งานนี้ถือว่าเป็นงานรวมญาติเลยทีเดียว

ญาติผู้ใหญ่นั่งคุยกันที่โต๊ะอาหารที่จัดไว้ตรงกลางสวน ส่วนเด็กๆและลูกหลานคนอื่นๆก็จับกลุ่มดื่มกินกันตามเก้าอี้สนามที่จัดไว้กระจายอยู่จนทั่วบริเวณ

ที่บาร์เครื่องดื่มเล็กซึ่งจัดไว้ด้านในสุดของสวน หนุ่มลูกครึ่งกำลังนั่งดื่มอยู่เงียบๆคนเดียว เขาปลีกตัวจากการสนทนากับญาติมาพักใหญ่แล้ว ความจริงเขาไม่ใช่คนที่ชื่นชอบหรือลุ่มหลงในรสชาติของแอลกอฮอล์มากนัก...แต่...เขาแค่อยากลืมบางอย่าง...ก็เท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไมค์หยิบมือถือมาเปิดรับ พีน่ะเอง กำลังแวะซื้อดอกไม้ที่คุณยายชอบอยู่กับก้องที่ร้านขายดอกไม้ในซอยถัดจากบ้านเขานี่เอง และบอกว่าจะมาถึงในอีกไม่เกิน 20 นาทีนี้

ส่งเสียงรับคำเบาๆก่อนวางมือถือลงบนเคาท์เตอร์ ยกแก้วตากีล่า ขึ้นจิบแล้วจึงกัดมะนาวจิ้มเกลือตามไป หลับตาลงช้าๆรสเปรี้ยวของมะนาวทำให้รสขมปร่าของน้ำเมาดีขึ้นจริงๆ หวนนึกถึงคำพูดของคุณยายในวันนั้นอีกจนได้

“มิกค์กี้ การที่เราจะไล่ตามความรัก...หรือฉุดรั้งคนที่เขาไม่มีใจให้...มันเหนื่อยและเจ็บปวดมากนะลูก...เหนื่อยทั้งกายและใจ...เชื่อยายเถอะนะคนดี…บางทีการหยุด...และถอยห่างออกมาสักพัก...จะทำให้เขาและเราได้ค้นพบความต้องการที่แท้จริงของกันและกันมากขึ้นนะลูก”

ไมค์เอนตัวหนุนตักคุณยายอย่างอ่อนล้า มือผู้สูงวัยลูบผมสีน้ำตาลทองของเขาอย่างรักใคร่

...ถอยห่างออกมาอย่างนั้นหรือ..เขาจะสามารถทำได้ไหม..ในเมื่อทุกขณะของความคิด ภาพของคนคนนั้นก็แวบผ่านเข้ามาเสมอ...

“คุณยายมันจะได้ผลจริงใช่ไหมครับ...ผมไม่อยากทรมานแบบนี้เลย”

เสียงเพลงหวานแว่วมากระทบกับโสตประสาทการรับฟังแผ่วเบา

“เธอเคยถามกับฉัน ที่ฉันรักเธอ ..
ว่าอยากจะรู้...รัก...เพราะอะไร.. .
กลับไปคิดไปค้น ใคร่ครวญ มากมาย.. ..ไม่เจอ...คำตอบ
ที่ผ่านมานั้นไม่คิดอยากรู้ที่มา ..และไม่เคยหาเหตุผลใด ๆ
..แค่ตัวฉันเพียงรู้...ว่าเป็นสุขใจเมื่ออยู่เคียงกัน
อาจจะฟังแล้วไร้เหตุผล ..
..ว่าสิ่งที่ทำให้คนรักกัน ..
หรือเป็นเพียงรอยยิ้ม …รอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ
หากจะหาเหตุผลสักคำ ว่าสิ่งที่ทำให้ฉันรักเธอ
นั่นเป็นเพราะตัวฉันมาเจอ เจอสิ่งดีงาม.
..ตั้งแต่วันฉันพบเธอ ก็เจอแต่สิ่งดีงาม..”

+++
ขอบคุณคลิปสวยๆจากคุณminivalentine

...เพราะอะไร..ป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์



เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..เพราะอะไร...ถึงทำให้เขารู้สึกดีกับนะโม...ตั้งแต่แรกพบ..

...อาจเพราะความอ่อนโยนและความอบอุ่นที่รับรู้ได้จากสัมผัสที่มอบให้...

หรือ...อาจเป็นรอยยิ้ม...ที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าสร้างความประทับใจให้แก่คนรอบข้างได้มากมายนัก…

…หรือ...อาจไม่มีเหตุผลใดๆเลยก็ได้...

เพราะ...ความรัก...บางครั้ง...ก็ไม่ต้องการอะไรเป็นเครื่องพิสูจน์

มองน้ำใสแจ๋วในแก้วตรงหน้า นิ้วเรียวยาววาดวนปากแก้วเล่น...ไมค์เหยียดยิ้ม...เมื่อนึกถึงหน้าใสๆของคนในความคิด...นะโมผมคิดถึงคุณจัง

บ่าแข็งแรงถูกมือนิ่มของใครคนหนึ่งเขย่าเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าสวยที่ฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

“อ้าว!พี่มิ้นท์ หวัดดีครับ “

ไมค์ยิ้มยกมือทำความเคารพคนเป็นพี่ หลานสาวคนเดียวของคุณยายแม้นลูกพี่ลูกน้องกับคุณยายทิพย์ของเขานะเอง

สาวเปรี้ยวนักจิตวิทยา นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคนตัวโตที่นั่งอยู่ก่อน ปากสีแดงสดยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“ไง..จ๊ะรูปหล่อ นั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ยังกะคนอกหักแน่ะ”

พี่มิ้นท์จี้ใจดำเขาอย่างจัง ไมค์ยิ้มเจื่อนไม่ตอบว่าอะไร เอ่ยถามพี่สาว

“บลูมาร์การิต้านะ”

สักครู่น้ำสีฟ้าสวยในแก้วค็อกเทล ที่มีเกลือจับอยู่รอบปากแก้วก็ถูกวางตรงหน้าสาวใหญ่ พี่มิ้นท์จิบน้ำในแก้วกลืนลงคอไป

“อืมมรสชาติดีจัง”

ทั้งคู่คุยเรื่องจิปาถะไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันจนพอใจแล้วพี่มิ้นท์ก็ขอตัวกลับเนื่องจากหวานใจโทรตามถึง 3 ครั้งแล้ว

“ไมค์พี่กลับก่อนนะ..มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้...นักจิตวิทยาไม่ได้รับปรึกษาเฉพาะแต่กับคนป่วยหรอกนะ..คนอกหักก็ช่วยได้”

ประโยคหลังพี่มิ้นท์กระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจุมพิตที่แก้มน้องชายคนเดียว อย่างที่เคยทำมา โบกไม้โบกมือให้แล้วเดินเลี่ยงออกไปทางประตูข้างของสวน


ไมค์ไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาที่เขาคุยอยู่กับพี่มิ้นท์ ทุกความเคลื่อนไหวของเขาอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง คนที่ยืนอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ใต้เงาของซุ้มการเวกนั้นเอง

มือเรียวกำหูกระเช้าดอกอัฟริกันไวโอเล็ตไว้แน่น ปากบางเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง นะโมหันหลังกลับทันทีที่ปากแดงอิ่มของสาวสวยคนนั้นประทับที่แก้มของไมค์. ..ใจเขากระตุกวูบ....บ้าจริง!ทำไมต้องมาเจอภาพแบบนี้ด้วยนะ

“อย่าปิดตัวเองเลยนะโม...เปิดโอกาสรับสิ่งดีดีเข้ามาในชีวิตบ้างเถอะนะ ถึงไมค์อาจจะยังไม่เป็นคนที่ใช่..แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีได้ไม่ใช่หรือ”

เสียงของก้องที่คอยเตือนสติเขายังดังอยู่ในหูอย่างชัดเจน..น้ำตารื้นที่ปลายตาเรียว..ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะถือโอกาสใช้งานนี้เพื่อปรับความเข้าใจกับไมค์อยู่เหมือนกัน...

ใช่...เขาไม่เถียง...ที่ผ่านมาไมค์ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีเลยทีเดียว พยายามลืมเรื่องที่กระบี่ไป....แม้ว่าจะอายอยู่มากก็ตาม...มันเกิดขึ้นก็เพราะตัวเขาเองที่เข้าใจไมค์ผิด...

แต่พอเขารวบรวมความกล้าได้...กำลังจะก้าวขาออกไป...สาวสวยคนนั้นก็เข้ามาเสียก่อน...แล้วยังจะ...จะ..ไม่นะ…ไม่

...ทำไมต้องรู้สึกเสียใจกับภาพที่เห็นมากมายอย่างนี้ด้วยนะ.. ..แถมยังเจ็บแปลบๆในใจด้วย..

...รีบเดินออกมาจากตรงนั้น ...พีกับก้องมัวทำอะไรอยู่ทำไมจึงมาช้านัก...อึก! ...ตอนนี้...เขา...เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ...ความอ่อนแอเริ่มเข้ามาเกาะกินในหัวใจทีละนิด...

ไม่นะไม่..นะโม!...พยายามกัดปากตัวเองไว้ นะโมปากสั่นและใจก็เริ่มสั่นแล้วด้วย นี่เขาเป็นอะไรไป!

อดตัดพ้อหนุ่มลูกครึ่งอีกไม่ได้… ไหนกันไมค์..ที่เคยบอกว่า..รักผม...แล้วนี่มันอะไรกัน..อยากจะปล่อยสะอื้นเสีย
เหลือเกิน...

ใช่สิ...คำว่า...รัก...มันออกจากปากคุณได้อย่างง่ายดายอยู่แล้วนี่นา...

...ช่างโง่เขลาเสียจังนะโม........เขาไม่ใช่คนของนาย...มันไม่มี...ไม่มีจริงๆ…

อ๊ะ!...ทำไมเจ็บปวดอย่างนี้...มือเรียวยกขึ้นกุมที่อก...คล้ายมีก้อนแข็งๆกดอยู่ตรงนั้น…...ตรงที่หัวใจ...

“อ้าว…นะโมของยาย มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ มานี่สิจ้ะ”

คุณยายทิพย์เดินทักทายแขกเหรื่อมาจนถึงตรงที่เขายืนอยู่ ...ตกใจ... ทำหน้าไม่ถูก... นะโมรีบปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกไป ไม่อยากให้คุณยายเห็นเขาตอนนี้เลย กลัวว่าคุณยายจะจับ พิรุตจากใบหน้าเขาได้

“เอ้อ...สวัสดีครับคุณยาย เพิ่งมาถึงครับ กำลังรอก้องอยู่ ว่าจะเข้าไปกราบคุณยายพร้อมกัน”

นะโมยิ้มเจื่อน เดินเข้าไปหาคุณยายทิพย์ที่กางแขนพร้อมโอบกอดเขา อ้อมแขนของคุณยายอบอุ่นจนทำให้ใจดวงน้อยที่กำลังสั่นไหวนั้นอ่อนยวบลงไปทีเดียว

“คุณยาย..”

พึมพำเบาด้วยเสียงอันพร่าเครือ นะโมเกือบหลุดสะอื้น...มืออุ่นที่ผ่านประสบการณ์มานานลูบหัวลูบไหล่คนในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู สภาพของนะโมตอนนี้ไม่ต่างจากมิคกี้เมื่อวานก่อนเลย

คุณยายหัวเราะเบาๆก่อนคลายอ้อมกอดออกแล้วจูงมือให้หนุ่มน้อยนักกายภาพบำบัดประจำตัวเดินตามขึ้นไปบนเรือน

ส่งกระเช้าดอกไม้ให้ ก้มกราบที่ตักคุณยาย ก่อนลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวเดียวกันตามแรงฉุดรั้งจากผู้สูงวัย

“ทานอะไรหรือยังจ๊ะ...แล้วนี่เพิ่งเลิกงานมาล่ะสิ ยังใส่เครื่องแบบอยู่เลย”

พยักหน้ารับพร้อมกับเหยียดยิ้มที่พยายามให้กว้างที่สุด... ตอนนี้จมูกโด่งนั้นแดงเพราะเขากำลังกลั้นน้ำตาไว้..ไม่รู้เพราะอะไร..เขาหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยว่าทำไมน้ำตามันจึงไหล

คนสูงวัยมองหนุ่มน้อยตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ...ยังคงเป็นนะโมที่น่ารักเสมอ คนที่ให้ความสำคัญกับผู้คนรอบข้างมากกว่าตัวเองเสียอีก แต่ด้วยหน้าที่การงานที่ต้องอยู่ในระเบียบและการเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวชาวไทยเชื้อสายจีนที่ต้องเข้มแข็งเสมอ...

อีกทั้งการต้องพยายามเก็บงำความรู้สึกต่างๆไว้...อาจทำให้นะโมดูเป็นคนที่เคร่งขรึมเกินอายุไปบ้าง

คุณยายยังคงยิ้มอ่อนโยนให้หนุ่มน้อยตรงหน้าถึงแม้จะไม่บอบบางน่าทะนุถนอมแบบก้องแต่หน้าขาวใสกับปากสีชมพูระเรื่อนั้นก็ทำให้ชวนมองได้ไม่น้อยเลย แต่ตอนนี้...ใบหน้านั้นกลับดูหมองไปมากทีเดียว ...นี่คงกำลังสับสนอยู่ละสิ...โธ่เอ๋ย...ความรักหนอความรัก...ช่างเล่นตลกกันเสียจริงเชียว...

แล้วก็อดนึกถึงเจ้ามิกค์กี้ไม่ได้ เพราะเลี้ยงมาเองกับมือ จึงรู้ว่าหลานชายเป็นยังไง และรับรู้มาตลอดว่าไมค์คิดอะไรกับนะโม ...ไม่ได้แปลกใจหรือผิดหวังอะไรเลย..

.เพราะคุณยายเชื่อว่า...ความรักนั้นสวยงามเสมอ...ไม่ว่าจะเป็นความรักในรูปแบบใด…ขอเพียงให้รักนั้นอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจกันและกัน เอื้ออาทรและคอยเป็นกำลังใจให้กัน ...เท่านั้นก็พอ…

“นะโม...เจอมิกค์กี้หรือยังจ้ะ”

แค่ได้ยินชื่อ นะโมก็ถึงกับสะดุ้ง สั่นหน้าน้อยๆ ไม่อยากเห็นหน้านักหรอก..ชิ! เม้มปากนิ่ง นะโมเงียบไปจนคุณยายต้องเอ่ยออกมาก่อน

“เหนื่อยมากหรือลูก...เหนื่อยนักก็พักก่อน...กายและใจต่างก็ต้องการ การพักผ่อนด้วยกันทั้งนั้น...

เหนื่อยกายพักเดี๋ยวก็คลาย...แต่เหนื่อยใจยากนักจะหาย... เวลาเท่านั้นจะช่วยได้...จริงไหมจ้ะ...”

คุณยายยิ้ม ลูบแก้มคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู คิ้วเข้มขมวดมุ่นไม่ค่อยเข้าใจที่คุณยายพูดมากนัก ก็เลยไม่ได้ตอบว่าอะไร

“ไม่รู้หมู่นี้มิกค์กี้เป็นอะไรสิ ไม่ร่าเริงเหมือนก่อนเลย พอจะรู้ไหมลูก”

คุณยายเอ่ยเรียบๆ สายตาภายใต้กรอบแว่นรอบมองคนนั่งข้างอย่างจับสังเกต แล้วใครกันเล่าที่ทำให้หลานชายตัวดีเป็นได้ถึงขนาดนี้ คนที่ร่าเริงและขี้เล่นอย่างมิกค์กี้ถึงกับหงอยซึมไปเลยทีเดียว..ถ้าไม่ใช่หนุ่มน้อยหน้าใสที่อยู่ตรงหน้าคุณยายนี่เอง...คนที่ยังคงสับสน...เพราะปากกับใจไม่ตรงกัน

นะโมหน้าเจื่อนไปนิด...เฉไฉหันมองไปทางอื่นตั้งใจหลบสายตาของคุณยาย ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยจริงๆ

“อ่ะ..เอ่อ..ไม่ทราบครับคุณยาย...ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่”

ประโยคท้ายเบาหวิว ใช่สิ...ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เขาก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกับไมค์อีกเลย และดูเหมือนว่าไมค์ก็กำลังหลบหน้าเขาอยู่เหมือนกัน...ก็ดีแล้วนี่..เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว..ไม่ใช่หรือ...ในใจเขาตอนนี้มันแห้งผาก ..อดนึกถึงคนที่นั่งอยู่ที่บาร์ไม่ได้..อ่ะบ้าน่า!แล้วจะไปนึกถึงเขาทำไม…ทีเขายังไม่สนใจเราเลย..ฮึ!

ก้องกับพีเดินขึ้นเรือนมา นะโมขยับออกไปนั่งที่โซฟาด้านขวามือคุณยาย พีวางแจกันใบใหญ่ที่มีดอกกุหลาบขาวหอมกรุ่นที่หน้าโต๊ะกราบที่ตักคุณยายพร้อมกับก้อง

“ขอให้คุณยายสุขภาพแข็งแรงนะครับ”ก้องบอกยิ้มหวานให้ผู้สูงวัย

“ชื่นใจยายจริงๆ”คุณยายทิพย์กอดและอดหอมแก้มอิ่มนั้นไม่ได้

“แหมคุณยายให้พรหลานๆบ้างสิครับ”พีอ้อนคุณยายบ้าง

“อืมมขอให้มีความสุขกันทุกคนนะ”

ก้องสบตานะโมอย่างตั้งใจ..ตารีเรียวหลบวูบทันที...รับรู้ได้ว่านะโมต้องมีเรื่องลำบากใจแต่อะไรล่ะ..คือปัญหา

เฮ้อ..ช่างยากเย็นเหลือเกินในการเป็นพ่อสื่อเนี่ย...แล้วนี่นายตัวดีหายไปไหนนะ

ไมค์เดินโซเซกลับมาที่เรือนหลังใหญ่ เขารู้ตัวว่าเขาเมามากแล้ว ...คงต้องไปนอนซะที นายพงษ์คนงานมาช่วยพยุงเจ้านายขึ้นบันไดด้านหลังมาอย่างทุลักทุเล

มาถึงชานเรือนที่สามารถมองทะลุเห็นห้องรับแขกได้ ไมค์หยุดเดิน เมื่อได้ยินเสียงคนพูดคุยและเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากทิศนั้น ถึงแม้ว่าตาเขาใกล้จะหลับเต็มที แต่หน้าขาวใสกับปากชมพูระเรื่อที่ต้องแสงนวลของโคมระย้ากลางห้องรับแขกนั้นกระจ่างชัดเหลือเกิน

“นะโม”ไมค์พึมพำ อยากจะเข้าไปหาเหลือเกิน แต่เขาก็ต้องหยุดความคิดนั้นไว้

นายพงษ์ขมวดคิ้วนึกขำเจ้านายตัวโต

“ยังไม่ถึงห้องนอนจะสวดมนต์แล้วหรือครับคุณไมค์ ...ไปครับ...เดี๋ยวผมพาไปนอน”

คนตัวเล็กผอมเกร็งหิ้วปีกเจ้านายตัวโตรีบตรงไปยังห้องนอนทันที

ตอนนี้ในใจเขาบอบช้ำเหลือเกิน...เขากำลังต่อต้านคำสอนของคุณยาย..ไม่อยากหยุด...อยากถาม...อยากรู้เหตุผล..อยากเห็นหน้า...ไม่..ทำไมการหยุดมันช่างทรมานอย่างนี้...หยาดน้ำใสๆไหลรินออกจากตาสีฟ้าคู่นั้น

“ฮื่ออนะโม ...นะโม...หยุด..คุณยาย...ทำไม...ทำไม...ไม่เข้าใจ...ต้อง…หยุด...ไม่เข้าใจจริงๆ”

ไมค์ยังคงพึมพำแบบนี้จนหลับไปในที่สุด

“คุณแม่คะ”สาวใหญ่รูปร่างท้วมผู้ที่มีใบหน้างามละม้ายคุณยายทิพย์เดินเข้ามาแล้วทรุดนั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน

“สวัสดีครับคุณแม่”พียกมือทำความเคารพคุณแม่ของไมค์แล้วแนะนำก้องกับนะโมให้คุณแม่ทิพารู้จัก

“น่ารักทั้งคู่เลยได้ยินคุณยายคุยถึงบ่อยๆ ขอบใจมากนะที่ดูแลคุณยายแทนแม่ แม่เองก็ไม่ค่อยมีเวลาเลย ตอนไปกระบี่กัน แม่ก็ไม่ได้ต้อนรับเพราะต้องบินไปหาคุณพ่อของไมค์ที่อเมริกา หวังว่าคงไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องนะ“

คุณทิพายิ้มให้ นะโมเพิ่งสังเกตว่าไมค์มีรอยยิ้มเหมือนคุณแม่นี่เอง...บ้าน่านะโม...หยุดคิดได้แล้ว

“แล้วพ่อตัวดีไปไหนละนี่ เพื่อนๆมากันแล้ว ยังไม่ออกมาต้อนรับอีก เหลวไหลจริงๆ”

“นายพงษ์หิ้วปีกไปนอนแล้วค่ะ เห็นดื่มตั้งแต่บ่าย เมาจนแย่..เฮ้อไม่ไหวจริงๆลูกคนนี้”

แอบชำเลืองมองหนุ่มหน้าใสที่ตอนนี้ก้มหน้างุดอยู่ข้างๆคุณยาย…ไมค์นี่ตาแหลมเหมือนกันนะ...นะโมเองก็น่ารักจริงๆด้วยสิ ... แบบนี้นี่เองถึงทำให้ทั้งไมค์และคุณยายหลงไปตามๆกัน

ก้องสบตากับพี...แล้วเลยไปหยุดสายตาที่คนต้นเรื่อง...นะโมนี่ก็ขึ้นชื่อเรื่องดื้อไม่เบาอยู่เหมือนกัน...แต่เพราะยังคงสับสนกับหลายๆเรื่อง..ซึ่งก็น่าอยู่หรอก...เฮ้อ..รู้สึกหนักใจแทนไมค์ขึ้นมาแล้วสิ...อืมมมว่าแต่นะโมดื้อเหมือนใครนะ..คุ้นๆ

กลับถึงคอนโดเมื่อใกล้เที่ยงคืนเต็มที..ก้องเอื้อมมือไปยังตำแหน่งของสวิตซ์ไฟเพื่อจะเปิดมัน แต่มือของเขากลับถูกมือแข็งแรงของพีรวบและตรึงไว้กับกำแพง ร่างคนคุ้นเคยตามมาแนบชิดดันให้หลังของเขาติดกับผนัง ปากบางประกบปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว

ลิ้นร้อนของคนกระหายรักสอดแทรกเข้ามาอย่างร้อนรน เว้าวอนขอรับสัมผัสหวาน ปากอิ่มเผยอตอบรับการรุกล้ำที่ร้อนแรงนี้อย่างเต็มใจ ถึงแม้จะรู้สึกว่าพีลุกลนจนผิดวิสัยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมากนัก

ชายเสื้อเชิ้ตของก้องถูกพีดึงให้พ้นจากขอบกางเกงอย่างเร่งรีบ กระดุมถูกปลดออกจนหมด ก่อนมือใหญ่จะลูบไล้ไปจนทั่วแผ่นหลังเนียนเรียบ ผิวอุ่นๆที่แสนจะคิดถึงตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

พียังคงจูบคนรักอย่างโหยหา บดเบียดปากอิ่มอย่างจะกลืนกินไปจนหมดสิ้น ในความมืดร่างสองร่างเบียดกันแนบแน่นอยู่ที่หน้าประตูนั้นเอง

“ก้อง...ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน”

เสียงทุ้มนุ่มพึมพำข้างหูนิ่ม ฟันขาวขบเบาที่ติ่งหูนั้น ก้องถึงกับขนลุกเกรียว รีบเปิดไฟทันทีเมื่ออ้อมกอดถูกคลายลง
ใบหน้าสวยหวานกระจ่างอยู่ตรงหน้า ตาคมจ้องมองราวกับต้องมนต์จากใบหน้านี้ มือเรียวดันอกเขาไว้เบาๆ

“พี...ผมก็อยู่ตรงนี้ไง”

“แล้วนี่เมาหรือเปล่าครับ...ทำไมถึงได้...เอ่อ”

กลืนบางคำลงคอไป..เขาอาย...แกล้งเฉไฉไม่เข้าใจคำที่พีพูด หน้าแดงจัด ระหว่างที่เขาป่วย ก้องรู้ดีว่าพีรู้สึกอย่างไร ความรักที่พีมีต่อเขาและการได้ใกล้ชิดกันทำให้พีมีความปรารถนามากขึ้น

คนหน้าคมยิ้มกริ่มพยายามเบียดตัวเข้าใกล้อีกครั้ง ขณะนี้ร่างบางถูกร่างของเขาแนบสนิทจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียว มือแข็งแรงเลื่อนไปคลึงเคล้นที่สะโพกงามก่อนจะสอดมือเข้าไปที่ด้านหลังกางเกง

ก้องสะดุ้ง ความร้อนเริ่มแผ่ซ่านมาจากไหนกันนะ เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผม

“พี”

เพราะคนโดนกอดไม่รู้จะทำอะไรดี มือเรียวเลื่อนมาเกาะบ่าแข็งแรงขอยึดไว้เป็นที่พึ่ง ตอนนี้เข่าเริ่มอ่อน หมดแรงจะยืนต่อแล้วเมื่อพีเริ่มปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงของเขาลง

“อ๊ะ!”

ก้องส่งเสียงได้เท่านั้นปากอิ่มก็ถูกประกบอีกครั้ง ลิ้นร้อนกอดกระหวัดรัดลิ้นเรียวอย่างจะแลกเปลี่ยนรสหวานซึ่งกันและกัน การหายใจไม่ปกติเสียแล้ว เหมือนตัวลอยๆเขาถูกพามาที่เตียงได้อย่างไรก็ไม่รู้ เมื่อหลังแตะกับฟูกโคมไฟหัวเตียงก็กระจ่างขึ้น

ใบหน้าคมคายคลอเคลียไม่ห่างจากหน้าเขาเลย รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าตอนนี้หน้าเขาแดงและตัวก็คงแดงไปหมดแล้ว ความปรารถนาที่พีส่งมาให้นั้นเขารู้ว่าเกินกว่าจะดึงรั้งไว้ได้อีกต่อไป ไม่นานกางเกงรวมทั้งชั้นในของเขาก็ตกลงไปกองที่พื้น

“ก้อง ผมรักคุณนะ..ผมรักคุณเหลือเกิน อืมมม”

“ก้อง ...อา ...ก้อง”

พร่ำบอกคนรักด้วยเสียงกระเส่า เขาหยุดไฟปรารถนาที่ลุกโชนนี้ไม่ได้แล้ว ถึงแม้ก้องจะยังไม่แข็งแรงดีนักแต่เพราะความรักที่มากล้นอยู่ในขณะนี้...ทำให้ความอดทนนั้นลบเลือน

“ก้องครับ... ผมขอ..นะ..”

พีกระซิบเบา หน้าหวานพยักน้อยๆ ไม่อยากขัดใจพีและตัวเขาเองก็ปรารถนาในรสสัมผัสนี้ด้วย สัมผัสที่ยากจะทำใจให้ชิน...แต่ก็ยังปรารถนาที่จะได้รับ สัมผัสที่มอบให้ด้วยความอ่อนโยนเสมอ สัมผัสจากคนที่รักเขามากและเขาก็รักคนๆนี้จนหมดใจเช่นกัน

ปากอิ่มเผลอครางออกมาเบาๆเมื่อพีแลบเลียที่ยอดอกสีชมพูระเรื่อนั้น ลิ้นอุ่นหยอกล้อเล่นให้คนข้างล่างผ่อนคลาย ก่อนที่ปากบางจะเม้มตามลงไป โดยไม่ลืมฝากรอยรักไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจ

แล้วเพลงรักที่ทั้งสองคนร่วมสร้างก็เริ่มขึ้น จากการบรรเลงด้วยท่วงท่าเนิบช้าและแผ่วหวาน ค่อยเร่งจังหวะขึ้นตามอารมณ์ปรารถนาที่มากล้น

พีนำพาคนรักสู่ห้วงหฤหรรษ์ของความล้ำลึกที่ผู้คนต่างใฝ่หาและยากจะถอนตัวได้นี้หลายครั้ง...หลายหน...แหวกว่ายดื่มด่ำท่ามกลางสายธารของความสุขสม...ความหวามไหวที่ได้รับมากมายเสียจนมิอาจบรรยายได้...

ท่วงทำนองหวานพลิ้วของเพลงรักถูกบรรเลงอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งถึงขีดสุด ก่อนจะค่อยแผ่วจังหวะและจบลงอย่างอิ่มเอมใจ

ร่างสองร่างอ่อนล้าจากการบรรเลงเพลงรักที่เนิ่นนาน พีมอบจุมพิตหวานแด่คนรักที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆขยับอ้อมกอดให้กระชับขึ้นอีก ดึงผ้าห่มหนานุ่มคลุมกายแล้วจึงหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันจนกระทั่งเช้า

ตื่นขึ้นจากการปลุกของนาฬิกาชีวิต ... เช้าแล้วสินะ..ตาโตกระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัส เอื้อมหยิบนาฬิกาข้อมือที่ถอดวางไว้บนหัวเตียงมาดู ...ตีห้าครึ่ง...

ค่อยๆขยับตัว ยกแขนแข็งแรงของพีที่ยังโอบเอวเขาออกอย่างแผ่วเบา เพราะไม่ต้องการให้พีตื่นในตอนนี้ ร่างบางหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่กับพนักเก้าอี้ข้างเตียงขึ้นมาสวมเพื่อปกปิดร่างเปลือยเปล่าก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

ก้องกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัววันนี้เขาทำอาหารเช้าแบบตะวันตกเพราะไม่มีของสดเหลือในตู้เย็นเลย เมื่อจัดโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องนอน...คนขี้เซายังคงหลับอยู่

ยืนมองคนรักเงียบๆที่หน้าประตู แสงแดดอ่อนจางส่องผ่านม่านสีขาวสะอาดตาตกกระทบซีกหน้าของพี ใบหน้าคมสันสงบนิ่ง การหายใจสม่ำเสมอ พียังคงหลับสบาย

เดินมานั่งที่ข้างเตียง มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของพีด้วยความรักใคร่ ...รัก...ใช่...เขารักคนคนนี้เหลือเกิน...รักอย่างที่ไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้...แต่ทั้งหมดทั้งมวล สามารถรับรู้ได้จากสัมผัสของหัวใจ ปากอิ่มก้มสัมผัสที่แก้มนั้นแผ่วเบา

แต่แล้วจู่ๆก็รู้สึกใจหายอย่างประหลาด ...ก้องผงะไป...นี่เขาเป็นอะไร...ใจคอไม่ดีขึ้นมาเฉยๆเสียอย่างนั้น

พีลืมตาตื่นขึ้นทันทีจากสัมผัสอุ่นนุ่มที่แก้ม ได้กลิ่นหอมสะอาดจากผิวกายคนรัก

“อืมม...ตื่นแต่เช้าเลยนะครับที่รัก”

มืออุ่นลูบแก้มใสที่ตอนนี้ดูเจื่อนไป สัมผัสได้ถึงความไม่ปกติจากใบหน้านั้น พีรีบลุกนั่ง

“มีอะไรหรือก้อง”

“ปะ...เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก”

ยิ้มหวานกลบเกลื่อนความไม่สบายใจที่กรุ่นขึ้น รีบปรับสีหน้า พีมองคนรักอย่างไม่วางตา มืออุ่นยังประคองแก้มใสไว้ในอุ้งมือ มอบจุมพิตที่หน้าผากสวย จรดหน้าผากของเขากับหน้าผากก้องไว้ จ้องตาหวานคู่นั้นเนิ่นนานก่อนที่ก้องจะเป็นฝ่ายหลบสายตาอย่างเขินอาย ปากอิ่มเอื้อนเอ่ยเบาๆ

“อาหารเช้าเสร็จแล้ว”

“งั้นไปทานกันดีกว่า...ไม่ได้ทานอาหารฝีมือคุณนานแล้วน้า..คิดถึงจัง”

หลังอาหารเช้าพีไปอาบน้ำ ก้องถือโอกาสจัดห้องรับแขก เขาจัดหนังสือที่วางเกะกะให้เข้าที่ ดูความเรียบร้อยโต๊ะกลางและโซฟาแล้วจึงเดินเลยมาที่ชุดโฮมเธียร์เตอร์ หยิบรูปของพีที่ตั้งประดับไว้ขึ้นมาดู นิ้วเรียวลูบไล้ใบหน้าภายใต้กรอบรูปนั้นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ พียิ้มกว้างเพราะดีใจกับการได้รับชัยชนะในการแข่งรถ

“...ผมอยากให้คุณยิ้มแบบนี้ตลอดไปนะ...แต่ไม่รู้ว่าคนอย่างผมจะทำได้ไหม เราจะได้ชัยชนะจากเกมรักครั้งนี้ไหมพี“

น้ำตารื้นที่ปลายตาสวยอีกครั้ง..บ้าจริง!ทำไมรู้สึกเศร้าอย่างนี้...ไม่นะก้อง...ร่าเริงไว้สิ...ไม่อย่างนั้นพีจะไม่สบายใจนะ..รีบปาดน้ำตาออกกระพริบตาไล่หยาดน้ำใสให้หมดไป ละมือจากการจัดห้องไปหยิบชุดน้ำชามาวางที่โซฟา

“ชงชาเตรียมให้พีดีกว่า”

เมื่อพีออกมาจากห้องน้ำกลิ่นชาหอมก็ลอยแตะจมูก เขายิ้มกริ่มเดินมายืนมองคนหน้าสวยกำลังชงชาอยู่ที่โซฟาด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

“อืมมม..ชาหอมจังเลย ไม่เสียแรงที่ผมสอนมาเองกับมือ”

คนหน้าคมส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ ก้องหน้าแดงเขารู้สึกเขินอายกับสายตาคู่นี้เสมอ สายตาที่แสดงออกว่ารักเขามากเหลือเกิน เฉไฉหยิบถ้วยชาของตัวเองขึ้นจิบบ้าง กลิ่นหอมของชาทำให้เขาผ่อนคลายขึ้น ย้อนนึกถึงวันแรกที่ได้ดื่มชากับพี หน้าสวยมียิ้มระบาย

“อู๊ย..ร้อน..ซู๊ด”

“หือ”

ก้องตื่นจากภวังค์ มองพีที่ยังคงลูบปากป้อย ปากบางนั้นออกแดงนิด คนตาโตปล่อยหัวเราะ

“ไม่ไหวเลยคุณพีรวิชญ์ ซุ่มซ่ามจริงเชียว ขับรถก็ขาหัก ดื่มชาก็ลวกปาก...เฮ้อ”

แกล้งบ่นและส่ายหัวทำเหมือนระอากับคนตรงหน้าซะเหลือเกิน…แต่มือเรียวไม่วายหยิบทิชชูส่งให้

พีรับมาซับปาก รู้ว่าคนตรงหน้าแกล้งทำเป็นไม่สนใจไปอย่างนั้นเอง เพราะสายตาที่ส่งมานั้นแสดงความห่วงใยมากจนปิดไม่ได้แล้ว...ในใจของเขาแช่มชื่นยิ่งนัก…ก้อง...ผมรู้ครับว่าคุณห่วงผม

“ก็ถ้าผมไม่ซุ่มซ่ามจนขาหัก...ผมก็ไม่ได้มาพบกับคุณไง”

“แล้วถ้าไม่มีผม...คุณจะอยู่ยังไงครับ”

ใจกระตุกอีกแล้ว...ไม่อยากได้ยินแบบนี้เลย…พี...ผมก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าถ้าไม่มีคุณ...ผมจะอยู่ได้ไหม

..แต่คนชอบเหวี่ยงกลับเฉไฉตอบออกไปว่า..

“ผมอยู่คนเดียวได้ครับ...ไม่ต้องห่วง”

“จริงอ่ะ...ไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งหาผมแน่เหรอ”

พียื่นหน้ามาใกล้ ถือโอกาสสูดดมความหอมของแก้มใส...ที่หอมกว่าชาตรงหน้าเป็นไหนๆ กำลังจะโอบคนตัวหอมให้
เข้าใกล้มากขึ้น ใบหน้าหวานเขินอายที่รู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นรองจากคนชอบฉวยโอกาสอีกแล้ว รีบผลักอกพีออก

“ฮื่ยย...ไม่ต้องเลยพี ดื่มชาไป”

ยกถ้วยชาขึ้นจิบ หลบสายตากรุ้มกริ่มที่ละลายหัวใจของเขาได้เสมอ ซึ่งเจ้าของสายตาก็คงรู้ดีถึงได้เพียรส่งมาให้อยู่บ่อยๆ..

คุณนี่จริงๆเลยพี...รู้จุดอ่อนของผมเสมอเชียว...นี่จะยอมผมบ้างได้ไหมเนี่ย คนหน้าคมอ่านสายตาคนรักแล้วปล่อยหัวเราะเบาๆ

ติ้งหน่อง!ติ้งหน่อง!

เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นฉุดให้ทั้งสองคนมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ... ใครกันนะ พีวางถ้วยชาแล้วรีบลุกไปส่องที่ช่องตาแมว

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทำให้เขาถึงกับขาสั่น ...คนที่ไม่เคยคิดถึงและไม่อยากพบเจอ

พี่พัฒน์!..

ถอยหลังกรูดใจเต้นแรง มือสั่นตัวสั่น..หันมองคนที่ยังนั่งไม่รู้ไม่ชี้ที่โซฟา ทำไงดี พี่พัฒน์มา...แล้วก้องล่ะ...จะทำยังไงดี..คิดสิ..พีคิด!..

ก้องจับสังเกตพีได้…ทำไมพีร้อนรนอย่างนี้ ต้องไม่ใช่คนที่มาดีแน่ๆ

“ใครหรือพี..ใครมา”

“พะ..พี่..พัฒน์...พี่พัฒน์มา..”

ก้องสะดุ้งเฮือกตัวเขาสั่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ นายพิพัฒน์ จอมซาตานมาแล้ว ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจอย่างรวดเร็ว ภาพที่ถูกแยกจากพีที่ระยองแวบเข้ามาอีกครั้ง..ไม่นะไม่...เขาไม่อยากถูกแยกจากพีอีก มือเรียวกุมมือคนรักไว้แน่น ...หน้าเสีย...น้ำตาเริ่มมาออที่ปลายตาอีกแล้ว

“ทำไงดีพี...จะทำยังไง”

เสียงหวานๆตอนนี้สั่นไปหมดแล้ว ก้องหันรีหันขวาง ตาโตจับจ้องไปที่ประตูซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากการกดกริ่งกลายเป็นเสียงเคาะที่ดังเหมือนเกือบจะเรียกว่าทุบแล้วก็ได้

“ก้องเอางี้นะ..ก้อง”จับไหล่ให้ก้องสงบสติอารมณ์

“...ฟังนะ...คุณไปหลบบนห้องนอนก่อน แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...อย่าออกมา...เชื่อผม...ไปเร็วสิก้อง”

พยายามมีสติให้มากที่สุด ในสถานการณ์แบบนี้เขาต้องเข้มแข็ง...พีรวิชญ์นายทำได้...ดูสิ...ตอนนี้ก้องขวัญเสียไปหมดแล้ว ปากอิ่มสั่นจนเจ้าตัวต้องเม้มไว้แน่น ลูบแก้มคนรักปลอบใจ

“ไม่มีอะไร...ก้อง...มันจะผ่านไปด้วยดี”

บีบมือเรียวแน่นส่งผ่านความมั่นใจไปให้ก่อนรุนหลังให้ก้องขึ้นบันไดไป

ร่างบางทำตามคนรัก รีบขึ้นไปที่ห้องนอนแต่ไม่วายจะหันมาหยุดมองพีที่บันไดขั้นสุดท้ายอีกครั้ง

“ก้องไปเร็ว...แล้วอย่าออกมานะ”

พีส่งสายตาบอกไป คนหน้าสวยก็รีบปิดประตูห้องนอนทันที

ประตูหน้าห้องเปิดออกช้าๆแต่คนที่อารมณ์เสียอยู่ตรงนั้นรีบผลักมันแล้วเดินผ่านเข้ามาแทบจะทันที ตาเรียวอย่างคนเจ้าอารมณ์กวาดไปรอบห้อง เดินสำรวจจนทั่วรวมทั้งในห้องครัวด้วย

“ทำไมเปิดประตูช้า มัวทำอะไรอยู่...ฉันรอตั้งนานแล้วนะ”

“พี่มีอะไร...มาหาแต่เช้าเชียว”

“ไอ้พี..ฉันถามแกต้องตอบตามตรงนะ..แกกับน้องชายแก้ว...เป็นอะไรกัน”

โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว ใจพีก็กระตุกแรง แม้จะคาดการณ์ไว้แล้วก็ตามแต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะพูดเรื่องนี้

“ก็...ก็เป็นเพื่อนกัน...”

หลบสายตาคนที่เรียกว่าพี่ ตอนนี้เขาอยากให้อะไรก็ได้มาดึงให้พี่ชายคนนี้ออกไปจากห้องเขาโดยเร็วที่สุด

“แต่ที่ฉันเห็นมันมากกว่านั้น...เพื่อนบ้าอะไรจับมือถือแขนกันได้ขนาดนั้นเชียว..”

“....แล้วไอ้ที่แกหายไปมั่วกันที่กระบี่มาทั้งอาทิตย์น่ะ...อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้...นายดินรายงานฉันหมดแล้ว…”

เสียงดังอย่างคนมีอำนาจทำให้คนที่แอบฟังอยู่บนห้องนอนถึงกับสะดุ้ง ...นายพิพัฒน์รู้เรื่องหมดแล้ว....นี่เขาจะทำอย่างไรดี...จะทำอย่างไร…พีผมกลัว...

“พี่รู้แล้วจะถามทำไม”

ตัดสินใจตอบไปอย่างไม่กลัว เชิดหน้ามองคนถามด้วยสายตาที่กล้าแข็ง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

“ไอ้พี..ไอ้บ้าเอ้ย!”

“โธ่เว้ย!...ฉันไม่คิดเลย...ว่าจะมีน้องชายวิปริตผิดเพศอย่างนี้มาก่อน...รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นสิ..ฮื่ยยย”

พีรวิชญ์ขบกรามแน่น..วิปริตผิดเพศอย่างนั้นหรือ.. ถูกมองว่าวิปริตเพียงเพราะเขาคือชายที่รักชายอย่างนั้นหรือ

“มันเรื่องของผม พี่มายุ่งอะไรด้วย”

“ถ้าที่ผมทำมันวิปริตแล้วที่พี่ทำล่ะมันเรียกว่าอะไร มันไม่น่าทุเรศมากกว่าผมร้อยเท่าพันเท่าหรือ”

หมัดลุ่นๆถูกปล่อยเข้าที่ใบหน้าคมสันอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่ทันได้หลบ เลือดซิบที่มุมปาก ...เจ็บ...แต่ไม่เจ็บเท่ากับการถูกเหยียดหยามและย่ำยีความรักอันบริสุทธิ์..

“นี่ยังจะกล้าเถียงอีกหรือ..”

”ไอ้พี...แกเอาน้องแก้วไปซ่อนไว้ที่ไหน…บอกมา”

ฝ่ามือใหญ่เหวี่ยงกระทบใบหน้าพีอย่างแรงอีกครั้งก่อนที่คอเสื้อเชิ้ตจะถูกรั้งขึ้นจนพีรู้สึกอึดอัด พยายามแกะมือนั้นออก
…แต่เหมือนพิพัฒน์จะนึกอะไรได้ ตาเรียวตวัดวาบไปที่ห้องนอน คนตัวโตปล่อยมือจากพีแล้วเดินไปที่บันไดทันที พีรีบมาขวางไว้

“ผมพาก้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว”

พยักหน้าช้าๆ มือใหญ่ลูบคางเหมือนกำลังใช้ความคิด ตาเรียวสะดุดกับ ถ้วยชา2ใบบนโต๊ะกลางที่โซฟานั้นซะ
ก่อน...น่าสงสัยมาก...แต่คนเจ้าเล่ห์ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว...ไอ้พี...ต่อไปนี้แกต้องเลิกกับก้องและห้ามติดต่อกันอีก...เข้าใจไหม”

“ไม่...ผมไม่เลิก...ไม่ว่าพี่จะว่ายังไงผมก็ไม่เลิก..ผมไม่มีทางเลิกกับก้องเด็ดขาด..ได้ยินไหม”

ตวาดออกไปอย่างสุดจะทนกับการพยายามขัดขวางความรักของพี่พัฒน์ ที่เขาเคยหวังว่าพี่พัฒน์จะเข้าใจนั้น เขาหวังสูงเกินไปจริงๆ

“ไอ้พี!”

ทั้งหมัดและเท้าถูกกระหน่ำเข้าที่ลำตัวและชายโครงของพีอย่างไม่ยั้ง...แต่เขาก็ไม่โต้ตอบ..เพราะคนตรงหน้ายังได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายอยู่ ร่างสันทัดลงไปนอนกองที่พื้นแล้ว

“อ่ะ..โอ๊ย....อั๊ก..ฮ่ะ”

“จำไว้ไอ้พี...เลิกกับมันซะไม่อย่างนั้นแกจะเจ็บมากกว่านี้อีก”


ก้องใช้ผ้าชุบน้ำแข็งประคบรอยช้ำที่ใบหน้าของพีที่นอนเจ็บอยู่บนเตียง เขาปล่อยสะอื้นอย่างหนัก น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงได้ ปาดน้ำตาออกไปแต่มันก็ยังไหลมาอีกอย่างห้ามไม่ได้ พยายามเม้มปากไว้จนแน่น แต่ปากอิ่มก็ยังสั่นจนพูดอะไรไม่ออก

ก้องสะอื้นจนตัวโยนแม้พีจะบอกว่าไม่เป็นไรแล้วแต่คนหน้าสวยก็ไม่สามารถหยุดสะอื้นได้

“ก้องหยุดร้องไห้เถอะ...ผมไม่เป็นอะไรแล้ว...ไม่เจ็บเลยก้อง…ไม่เจ็บเลย”

รู้ว่าพีพยายามฝืนทนเจ็บเพื่อให้เขาสบายใจ...คนที่ถูกยำจนบอบช้ำขนาดนี้ยังมีหน้ามายิ้มให้อีก...โธ่พี...บิดผ้าชุบน้ำเย็นและตั้งหน้าตั้งตาเช็ดหน้าให้คนรักอย่างเบามือที่สุด ...

สงสารพีเหลือเกิน....เขาเจ็บแสนเจ็บที่ต้องเห็นคนรักถูกทำร้าย...พี..ผมปวดใจเหลือเกิน...ผมเกลียดตัวเองนัก...ที่ไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้เลย..พี..ผมขอโทษ

นาน...กว่าก้องจะคลายสะอื้นลงได้ เมื่อคลายสะอื้นลงบ้างแล้วก้องก็เอ่ยออกมาเบาๆ

“พี...ผมคงต้องไปจากที่นี่เสียที...”

มือเรียวปาดน้ำตา เก็บอ่างน้ำจะลุกออกไปแต่ถูกพีรั้งข้อมือนั้นไว้เสียก่อน

“ไม่นะก้อง...คุณต้องอยู่ที่นี่กับผม เราจะไม่พรากจากกันอีกนะ...อย่าลืมสิก้อง”

รวบมือเรียวมากุมไว้ให้แน่นขึ้นอีก จ้องตาโตที่ตอนนี้กลบไปด้วยหยาดน้ำตานั้นเนิ่นนาน... ใจเขาก็เจ็บเหลือเกิน ...มืออุ่นปาดน้ำตาออกจากแก้มใส แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาอีก...

กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะที่เขาทำให้ก้องต้องเสียน้ำตา..เขาเองก็อยากปล่อยสะอื้นเหลือเกิน ... ก้อง...ผมเองก็กลัวนะ...กลัวที่จะเสียคุณไปไง

“แต่พี...ถ้าผมยังอยู่ที่นี่ต่อไป...แล้วถ้านายพิพัฒน์กลับมา...คุณก็จะถูกทำร้ายอีก”

พูดได้แค่นี้คนหน้าสวยก็ปล่อยสะอื้นออกมาอีก

“ผมทนไม่ได้พี...ผมทนเห็นคุณโดนทำร้ายอีกไม่ได้แล้ว...รู้ไหมพี...ใจผมมันจะขาดเสียให้ได้”

โผเข้ากอดคนรักแน่น กอดอย่างกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายไปต่อหน้าหากว่าเขาคลายวงแขนออกแม้เพียงน้อย

“พี..ผมกลัว..กลัวเหลือเกิน..กลัวว่าจะต้องเสียคุณไป..กลัว...พี...ผมกลัว”

ซบหน้าลงกับบ่าแข็งแรง หยาดน้ำใสเปียกเสื้อเชิ้ตที่พีใส่จนชื้นไปหมด แต่ในความรู้สึกของพี...เขารู้สึกราวกับว่าหยาดน้ำตาของก้องรินรดอยู่ในใจเขา...สงสารคนในอ้อมกอดนัก พีลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจให้ก้องคลายสะอื้น..แต่เหมือนกับว่าไม่ได้ผลเลย ร่างบางยังคงปล่อยสะอื้นเป็นระยะๆ..

...“ก้อง...ผมเสียใจ...ที่ทำให้คุณต้องร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียใจที่ไม่สามารถทำให้ความรักของเราราบรื่นได้ดั่งใจ...คุณผิดหวังกับคนอย่างผมไหม”

ปากบางเม้มนิ่ง เขาหลับตาลงพยายามสกัดกลั้นหยาดน้ำใสที่เอ่อรอที่ปลายตา...ไม่นะพีนายต้องเข้มแข็งไว้...ขณะนี้นายต้องเป็นหลักให้ก้อง ....อย่าอ่อนแอพี

“ไม่พี..ไม่...ผมรักคุณนะ...คุณก็เหมือนกันใช่ไหมพี”

“ครับก้อง..ผมรักคุณนะ”

ก้องร้องไห้อีกครั้งตอนนี้ในใจแสนจะอ่อนล้า...หมดหนทางแล้วจริงหรือ..รักต้องห้ามมาถึงทางตันแล้วใช่ไหม..นี่เขาจะต้องทำอย่างไรดี...ถ้ายังดันทุรังอยู่อย่างนี้ต่อไป..พีก็มีแต่จะต้องเจ็บตัว..และ..และถ้านายพิพัฒน์ทำอะไรที่คาดไม่ถึงขึ้นมาอีกล่ะ..ไม่นะไม่…

วันทั้งวันทั้งคู่ไม่ออกไปไหนเลย ก้องจมจ่อมอยู่แต่กับการร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของพีบนเตียงนั้นเอง พีกอดก้องไว้แนบอกส่งผ่านความรักความอบอุ่นไปให้ สัญญากับตัวเองว่า นับจากนี้ต่อไปจะไม่ทำให้ก้องต้องร้องไห้อีก ปากบางจูบประทับที่หน้าผาก บอกคนรักด้วยเสียงที่นุ่มและชัดเจน

“เชื่อผมนะก้อง มันจะผ่านไปได้ด้วยดี”

“ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น...พี...แต่ผมเหนื่อยเหลือเกิน”ปากอิ่มพึมพำเบาๆอย่างอ่อนแรง

“ก้องพักก่อนเถอะนะ...หลับเถอะคนดี แล้วพรุ่งนี้จะเป็นวันของเรา”

ก้องหลับไปทั้งๆที่น้ำตาเปียกแก้ม พีจูบซับน้ำตาให้ วันนี้เขาและก้องต่างก็บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ นอกจากเขาจะเจ็บกายแล้ว การที่เห็นคนรักร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจอย่างหนัก ก้องแทบจะขาดใจอยู่ตรงนั้นตอนที่ถลาเข้ามาประคองเขาหลังจากโดนพี่พัฒน์ซ้อม..

เจ็บกาย..ยังไม่เท่าเจ็บที่ใจ...สงสารก้องเหลือเกิน..ก้องจะเจ็บปวดแค่ไหนนะ..น้ำตาที่หลั่งไหลนั้น เขารู้ว่ามาจากใจที่บอบช้ำอย่างแสนสาหัส...เขาอยากจะรับความเจ็บปวดนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว...ไม่อยากให้ก้องต้องร้องไห้อีกเลย

เช้าที่สดใส หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พีหวังจะพาก้องไปหาของอร่อยๆทานเพื่อให้คลายความโศกเศร้า ตั้งใจจะไปชานเมืองที่สงบๆ อยากหลีกหนีความวุ่นวายทั้งกายและใจ

“มื้อนี้ทานข้างนอกก็ได้ แต่มื้อเย็นผมจะทำเองนะ”

ก้องยิ้มน้อยๆเดินเคียงกันออกมาจากลิฟต์ตรงไปยังลานจอดรถด้านหลังคอนโด

“อืม..ผมจะทำแกงส้มยอดกระถินให้คุณทานนะ”

คิ้วเข้มขมวดมุ่นทวนคำคนรัก

“แกงส้มยอดกระถิน มีด้วยหรือ ผมไม่เคยทาน”

“อื้อ อร่อยมากๆเลย สูตรแม่ผมเอง แล้วคุณจะติดใจ จนต้องมาขอให้ผมทำให้ทานบ่อยๆเชียวแหล่ะ”

ตาโตมีประกายสดใส ก้องคงสบายใจขึ้นบ้างแล้ว สีหน้าขณะคุยนั้นภูมิใจและมั่นใจในฝีมือตัวเองสุดๆ มือใหญ่ของพีโยกศีรษะก้องเล่นอย่างเอ็นดู นึกอยากจะหอมแก้มยุ้ยๆนั่นอีกแล้วสิ

“ไอ้พี!”

“พี่พัฒน์!”
………………………….TBC……………………

++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณเพลงประกอบฟิค.."เพราะอะไร"..ป๊อด โมเดิร์นด๊อก

@@@_/_ขอขอบคุณพี่ทิพย์(tipjang)ด้วยนะคะที่ให้ข้อมูลเรื่องเพลงนี้ว่าต้นฉบับคือพี่ป้างนครินทร์^O^ปล่อยไก่ไปทั้งเล้าหลายรอบแล้ว555โก๊ะได้เสมอ...

^^O^^ดีใจที่มีคนติดตามแล้วให้ข้อมูล+คอมเม้นท์เสมอมานะคะ..รักทุกคนมากค่ะ..ไม่น้อยกว่าก้องพีเลย..คุณเข้าใจผมใช่ไหม?

++++++++++++++++++++++
ขอบคุณเพลง"แลกได้ทั้งใจแค่ได้รักเธอ" ดิว เดอะสตาร์5







Create Date : 29 กันยายน 2553
Last Update : 10 เมษายน 2554 8:48:27 น. 10 comments
Counter : 809 Pageviews.

 
มาแล้วววววววววววววววววววววววววววว
ก่อนอื่นขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดก่อน คิดถึงฟิคพี่ดามากมาย^^

เริ่มมาอยากจะร้องไห้ หืออออ...นะโม นะ นะโม เป็นไงล่ะ ชอบใจดำกับไมค์กี้ดีนัก โดนเองเลย โฮะๆๆๆ อยากจะบอกว่าพี่ดาบรรยายความรู้สึก ได้ดีจังเลยค่ะ หนูจะร้องไห้ตามนะโมเลย อะฮึก อะฮึก

กำลังซึ้ง เจอความร้อนของคุณพีเข้าไป แอร๊ยยย หน้าเค้าแดงที่อุณหภูมิ 25 องศา เป็นรักที่ร้อนแรง แต่พี่ดาถ่ายทอดได้งามงดยิ่งนัก (เอ่อ คำโบราณไปมั้ย 555)

แต่ แต่ แต่ อิพิพัฒน์ มาจากไหนกัน มาทีไร ทำตัวได้น่าตื๊บทุกที มาซ้อมพี่พีทำม๊ายยยย สงสารทั้งพีทั้งก้องเลยค่ะ

แถมตบท้ายด้วยฉากชวนติดตาม อ๊ากกกกกก อยากอ่านอีก (แต่ไม่กดดันนะคะ ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อิอิ)

ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆ ค่ะ แต่งเก่งขึ้นทุกวันเล้ยยยยย ^^


โดย: น้องแจ๊ค IP: 128.100.119.37, 113.53.217.250 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:8:23:39 น.  

 

กรีสสสสสสสสสสสสสเป็นฟิคที่สมกับการรอคอย

นโมน่าจะรู้ใจตัวเองแล้วสิน่ะ ว่าได้หลงรักหนุ่มไมค์เข้าแล้ววววววววว

บทอัศจรรย์ของเพื่อนดาเขียนได้ดีไม่มากหรือน้อยเกินไป ทำให้เพื่อนภัทรอ่านแล้วเขินหน้าแดงไปเลยทีเดียว

แล้วก้อมาถึงบทที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย คุณพิพัฒน์ มาทำไมมมมมมมมมมมมมมม ใกล้จะดราม่าแล้วใช่ไหม

รอตอนต่อไปน่ะค่ะ


โดย: ภัทร IP: 124.121.239.194 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:10:02:31 น.  

 
โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮือ
สงสารพี ก้อง อ่ะ
คู่ไมกี้ ค่อยมีหวังหน่อยนิ


ขอบคุณพี่ดามากค่า


โดย: แป้ง ค่า IP: 58.9.239.70 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:10:57:55 น.  

 
ใช่ บทอัศจรรย์ของพี่ดานี ยิ่งอ่านยิ่งประทับใจ มันดูเต็มไปด้วยความรักจริงๆๆ อ่านแล้วได้ทั้งอารมร์และความรู้สึก (เห็นภาพแต่ไม่น่าเกลียด ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติ ) ขอชมจากใจเลยค่ะ ตอนนี้แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนที่หนึ่งก็กำลังทำใจรับ drama ของพีก้อง อีกส่วนก็ตามลุ้นคู่ไมล์กับนะโม สนุกทั้งสองพาร์ทเลย รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
ป.ล. ดีค่ะพี่ดาที่ไม่ใส่เต็ม drama ทั้งตอน ตัดสลับคู่ไมล์นะโมด้วยก็ดี คนอ่านจะได้ไม่เศร้าจนปวดตับมากนัก


โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:11:47:13 น.  

 
นะโมเริ่มหึงไมค์แล้ว ไมค์ค่ะเล่นตัวอีกสักหน่อยให้นะโมงอนเยอะๆ แล้วค่อยตามง้อแบบรวบรัดซะเลย

คุณพี ช็อตนี้คุณพีหื่น หรือคุณพีเมากันแน่อ่ะ เล่นเอาคนอ่านเลือดไหลซิบเลย

อ๊ากกกกกก อิตาจอมมารพิพัฒน์ออกมาแล้ว ยังงี้ตอนหน้าก็จะเป็น drama ของแท้แล้วชิมิน้องดา

จะรออ่านตอนต่อไปว่า พี-ก้องจะทำยังไงกะจอมมาร และก็ตามลุ้นให้ นะโม-ไมค์ ได้คืนดีกันเร็วๆ

ปล. ยังไงตอนหน้า ขอคู่นะโม-ไมค์ หวานแววหน่อยนะ เพราะดูท่าทาง พี-ก้องจะ sad แน่ๆ




ขอบคุณ นู๋ดามือเขียนฟิคที่เขียนตามใจคนอ่าน


โดย: tipjang วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:13:10:01 น.  

 
กรี๊ดดดดดด ในที่สุด นะโมก็รู้ใจตัวเองซักที เฮ้อ.....ลุ้นแทบแย่ แต่ๆๆๆๆๆ พี่ดาคะ ให้เค้าสองคนปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะคะ หนูเชียร์คู่นี้ค่ะ

ตอนนี้แอร๊ยยยย มากกกค่ะ ถึงจะดูมาในละครแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกสนุกแล้วก้อสงสารน้องก้องเหมือนเดิม พี่พัฒน์นี่ ชริ!! มันน่าจับถ่วงน้ำเจรงๆ บังอาจมาทำร้ายพี่พี่ ฮึ่ม!!

รออ่านตอนต่อไปนะคะ


โดย: hunny (hunnylovelaruku ) วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:19:56:02 น.  

 
ความรู้สึกหักห้ามใจถอยออกมาเพื่อให้ใจตัวเองได้รู้ความต้องการของหัวใจว่าควรจะเดินหน้า หรือ จะหยุด เป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากกกกก อ่านตอนนี้ หยุดนิ่งกับที่ ไม่อยากหวนนึกถึงเลยจริงๆพี่ดา (ประมาณเคยเจอตัวเอง)
แอร๊ยยยยยย เห็นไหมละ นะโม มีใจให้กับไมค์แล้ว รักโดยไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกที หึงซะละ น้อยใจ อีกต่างหาก

พี ก้อง ยิ่งอ่านยิ่งเพ้อ หัวใจเต้นตึกๆไปตามบทเพลงรัก


ส่วนพี่พัฒน์ ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบขี้หน้า ผู้ชายอะไรใจร้ายชะมัด เดี๋ยวเถอะจะบอกไมค์มาสอยให้ล่วงเสียเลย ชิ

ตอนหน้าคงมีทั้งน้ำตาล ทั้ง น้ำตา แน่ๆใช่ไหมค่ะ


โดย: ว่าที่ IP: 125.26.217.80 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:21:45:42 น.  

 
ในที่สุดตอนที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้นะฮีอออออออ
ชอบทั้งสองคู่เลย ทั้งคู่หลัก กับคู่รอง ความรักของนะโมกับไมค์ ก็เริ่มถึงจุดที่นะโมจะรู้ใจตัวเองเสียทีหวังว่าตอนหน้าคู่นี้จะลงตัวซะทีนะคะ
ส่วนคู่ก้องพี ช่างอัศจรรย์จริงๆ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
คุณน้องดาบรรยายได้เห็นภาพความรักความปรารถนา
ของคนทั้งคู่ได้แบบไม่น่าเกลียดแต่ซาบซึ้งไปกับความรัก
ของทั้งคู่ที่งดงามเหลือเกิน
แล้วในที่สุดอิพิพัฒน์ก็โผล่มา คนที่เกลียดที่สุด ไม่อยากเจอที่สุดก็มาปรากฎตัวแล้ว โผล่มาปุ๊ปก็สร้างเรื่องปั๊บ ชั้นเบื่อแกจริงๆเลย
จะคอยลุ้นและเป็นกำลังใจให้ในตอนต่อไปนะคะ
คงต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้หลายๆผืนซะแล้ว เพราะแค่
ตอนนี้ก็เปียกไปแล้วหลายผืนแล้ว
ขอบคุณที่เขียนฟิคดีๆมาให้อ่านนะคะ


โดย: keamdeang1@smile IP: 58.9.109.155 วันที่: 30 กันยายน 2553 เวลา:0:01:42 น.  

 
ฉากที่พีโดนนายพิพัฒน์ทำร้าย
เป็นฉากที่ .... เจ็บปวดสุด ๆ เลย
สงสารมาก .. ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้
จริง ๆ เวลาดูคลิปที่ คุณ bee boa ทำ ถ้าถึงฉากนี้จะข้ามไปเลย
ทำใจไม่ได้จริง ๆ อ่ะ .. T.T ( อินเกินไปก็ขอโทษด้วยนะคะ ^^)
นะโมกะไมค์ .. ก็น่าติดตามนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับ ฟิค นะคะ ^^



โดย: sky IP: 110.168.33.33 วันที่: 2 ตุลาคม 2553 เวลา:17:39:28 น.  

 
คุณยายทิพย์น่ารักที่สุด... รักคุณยายจังเลย...
ไมค์ได้กองหนุนดีแบบนี้เรื่องของไมค์กับนะโมคงไม่ต้องห่วงแล้วเนอะ เหลือแค่รอให้นะโมยอมรับหัวใจตัวเอง (เอาใจช่วยนะจ๊ะ อยากเห็นนะโมมีความสุขซะที)

ส่วนเรื่องของคุณพีกับน้องก้อง เป็นตอนที่ต้องเสียน้ำตาอีกแล้วค่ะ คุณดาบรรยายได้เห็นทั้งภาพ บรรยากาศ และความรู้สึกเลยค่ะ อ่านไปก็พลอยปวดใจไปกับทั้งสองคน (และแค้นนายพิพัฒน์สุดๆ อัดคุณพีไม่ยั้งเลย อย่าให้เจอนะ ฮึ่ยยยย!!!)

ตอนหน้าคงหนีไม่พ้นฉากทรมานใจสุดๆ แล้วใช่มั้ยคะ
แต่เชื่อว่าต้องเป็นอีกตอนหนึ่งที่เข้มข้น สนุก ซึ้ง เศร้า และทำให้คนอ่านอินไปกับความรักของคุณพีน้องก้องจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นแน่นอน

ขอบคุณคุณดาที่มอบความสุขให้ทุกครั้งที่ได้อ่านฟิคนี้ ทุกตอนมีความซาบซึ้งและข้อคิดดีๆ เกี่ยวกับความรักให้ได้อิ่มเอมใจเสมอ
ขอบคุณค่ะ


โดย: daydream IP: 118.172.75.49 วันที่: 3 ตุลาคม 2553 เวลา:22:24:45 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

womam in love
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




...อยากให้รัก...หมุนรอบตัวฉันและเธอ...ตลอดไป..
http://i485.photobucket.com/albums/rr213/yamiejung16/ui20.gif
New Comments
Friends' blogs
[Add womam in love's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.