Bloggang.com : womam in love : Destiny..12

Destiny..12

ก้องพี เดอะซีรีย์ VII

Destiny 12

พี่แก้วมาดักรอพบก้องที่โรงพยาบาล เพราะหลายวันมานี้ก้องยังไม่ยอมกลับบ้านเลย ได้แต่เพียงโทรศัพท์คุยกับแม่ทุกคืนเท่านั้น

ก้องตกใจเพราะไม่ได้เตรียมใจที่จะเจอกับพี่แก้ว ปากอิ่มเม้มน้อย เขาไม่ได้โกรธพี่แก้วหรอก...แต่...รู้สึกผิดมากกว่า

“ก้อง เดี๋ยวก้อง..ฟังพี่ก่อน” พี่แก้วรีบยื้อมือน้องชายคนเล็กไว้ เมื่อเห็นว่าก้องกำลังจะเดินหนี ทันทีที่เห็นหน้าเธอ

“ก้องพี่ขอโทษ..ที่...ตบหน้าก้อง แต่พี่ทำไปก็เพราะ...พี่รักก้องนะ”

น้ำเสียงเจือด้วยสะอื้นน้อยๆของพี่แก้ว ทำให้ใจก้องสั่นไหว คำนี้ที่รอคอยมานาน คำที่ทำให้รู้ว่า...พี่แก้ว...ไม่ได้เกลียดเขา... อยากจะปล่อยสะอื้นเหลือเกินแต่ก็ต้องกลั้นไว้

“พี่แก้ว ไม่ต้องขอโทษก้องหรอก ก้องผิดเอง ที่ต่อว่าพี่ ทั้งๆที่พี่ก็ทำเพื่อพวกเรามาตลอด ก้องขอโทษนะ” บอกพี่สาวไป ก็ต้องกระพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำใสๆที่ปลายตา

“ก้อง...กลับบ้านเราเถอะนะ...แม่เป็นห่วง” พี่แก้วเอ่ยออกมาสีหน้าเว้าวอน ก้องรู้สึกลำบากใจที่ต้องพูดเรื่องนี้อีก

“ก้องยังกลับตอนนี้ไม่ได้ ถ้าก้องกลับไป เราสองคนก็คงต้องทะเลาะกันเรื่องพีอีก ก้องไม่อยากให้แม่รู้ ว่าพีเป็นใคร”

“ถ้าอย่างนั้น...ก้องก็เลิกกับพีสิ..นะก้อง..เลิกกับเขาซะเรื่องอะไรๆจะได้จบ” เขย่าแขนน้องชายเป็นเชิงขอร้อง

ในใจก้องเจ็บแสนเจ็บ ..มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือพี่แก้ว ...การบอกเลิกกับคนที่รักสุดหัวใจ ...มันทำได้ง่าย...จริงหรือ...

มองพี่สาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวด้วยใจที่หมองเศร้า น้ำตารื้นที่ปลายตาอีกครั้ง

เขาไม่คิดเลยว่า...จะได้ยินประโยคที่เหมือนมีดกรีดใจจากปากของพี่แก้ว..พี่สาวที่เขารักแสนรัก..

“ไม่...ก้องทำไม่ได้”

บิดมือออกจากการเกาะกุมของพี่สาว ตาคู่สวยจับจ้องที่หน้าของพี่แก้ว...พยายามหาความเห็นใจจากใบหน้านั้น

“ขอเวลาให้ก้องบ้าง”

แก้วกัญญารู้สึกผิดหวังกับความดื้อดึงของน้องชาย ...ในใจเธอก็เจ็บ...ใช่มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมคนที่รักแสนรักได้... แต่ ..เธอก็ต้องทำ...

....และเธอก็ผ่านมันมาแล้ว......แม้ว่าผลที่ได้รับ...คือการต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสก็ตาม

“ก้อง..ฟังพี่”

“พี่ไม่อยากให้ก้อง ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เลิกกับเขาเสียเถอะ..ก่อนที่จะถลำลึกนะก้อง”

“ตอนนี้ก้องกับพี อาจจะคิดว่า ความรักของพวกเธอนั้นยิ่งใหญ่ สามารถเอาชนะทุกสิ่งได้ แต่ในชีวิตจริงมันโหดร้ายกว่านั้นมาก ก้องไม่มีทางไปกับพีได้ เชื่อพี่สิ”

“ ไม่มีใครยอมรับความรักของก้องได้...กระทั่งแม่ก็เถอะ”

น้ำตาไหลรินจากตาคู่สวยอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้ ไม่มีหนทางใดเลยหรือ ...ที่จะแก้ไขความรักต้องห้าม...ที่กำลังเกิดกับเขาอยู่ขณะนี้ …

… เจ็บปวดเหลือเกิน...

พี่แก้ว ตอกย้ำประโยคที่เขาพยายามหลีกหนีมาตลอด...ไม่มีใครยอมรับความรักแบบเขาได้ ...ก้องเจ็บ.. คล้ายมีก้อนแข็งจุกแน่นอยู่ในอก...ปวด ...ราวกับว่าจะหายใจไม่ออก

มือเรียวปาดน้ำตาทิ้ง...ตัดสินใจแน่วแน่ บอกพี่สาวไปด้วยน้ำเสียงที่คนฟัง...เย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ

“ก้องทำเป็นคน...ไม่มีหัวใจ...แบบพี่แก้วไม่ได้”

“แม้ว่าตอนนี้ จะยังไม่มีใครเข้าใจและยอมรับเรื่องของก้อง..แต่สักวันหนึ่งมันต้องมีทางออกที่ดี ก้องเพียงแค่ขอเวลา...พี่แก้ว ... เวลาเท่านั้น...จะเยียวยาทุกอย่างได้..”

“พี่แก้วกลับไปก่อนเถอะ แล้วก้องจะหาเวลาไปเยี่ยมแม่ทุกเย็น”

ก้องเดินจากไปแล้ว...แต่พี่แก้วยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก้มหน้าปล่อยสะอื้นอย่างสุดกลั้นที่ชุดรับแขกตรงหน้าห้องพยาบาล นั้นเอง

แก้วกัญญายังไม่หยุดสะอื้น คำพูดที่น้องชายทิ้งไว้ให้ มันช่างบาดลึกไปในหัวใจของเธอเหลือเกิน..คนไม่มีหัวใจ...ก้อง...พี่ไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ. ..พี่ยังเจ็บ..เจ็บที่ตรงนี้

พี่ยังมีหัวใจ...แต่มันไม่ได้มีไว้สำหรับรักใครได้อีก...เพราะ...ต่อจากนี้ไป...หัวใจของพี่...มีไว้เพื่อครอบครัวของเราเท่านั้นนะก้อง

มือน้อยแตะที่อกซ้าย...แก้วกัญญารู้สึกว่าหัวใจของเธออ่อนล้าเหลือเกิน

~ ~ ~

เสียงเคาะประตูดังโครมครามทำให้พีที่กำลังเตรียมน้ำร้อนสำหรับชงชาอยู่ในครัวถึงกับสะดุ้ง

ใครนะ...ไม่มีมารยาทเลย กริ่งที่หน้าห้องก็มีให้กดแท้ๆ

เดินออกมาส่องที่ช่องตาแมว ก็ต้องหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที เมื่อรู้ชัดว่าคนที่เคาะประตูเป็นใคร

“พี่พัฒน์”

ตกใจหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก

“พีรวิชญ์ ตั้งสติไว้ ไม่มีอะไรหรอกน่า”

ปลอบใจตัวเอง พยายามสงบสติอารมณ์ สูดหายใจลึกๆยาวๆอยู่ครู่หนึ่ง จึงเดินไปเปิดประตูให้พี่ชายเข้ามา ก่อนที่เสียงทุบประตูครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้นั้นจะรัวขึ้นอีก

“มัวทำอะไรอยู่ไอ้พี ฉันเคาะประตูอยู่นานแล้วนะ” เดินเข้ามาอย่างหัวเสีย ตาคมที่มีแววร้ายลึกสำรวจไปทั่วห้อง

พีตะกุกตะกักตอบ

“กะ...ก็เข้าห้องน้ำอยู่”

“ แหม ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมาหาน้องชาย แล้ววันนี้อะไรหอบคุณพี่มาได้ล่ะคร๊าบ”

พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ในใจนั้น เขาอดกลัวพี่พัฒน์ไม่ได้ เดินไปถือกาน้ำชามาวางที่โต๊ะเตรียมชงชา

“ทานอะไรมารึยัง แต่..อืม..กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งซะขนาดนี้ คงเรียบร้อยมาแล้วละสิ ดื่มชาหน่อยไหมพี่ชาย”

“ไอ้พี ตอบมาตามตรง แกกับน้องชายแก้ว...เป็นอะไรกัน” เดินมายืนกอดอกมองน้องชายที่ห่างกันสิบกว่าปีด้วยสายตาคาดคั้น

พี ใจกระตุก ทำให้เหมือนปกติมากที่สุด หัวเราะเบาก่อนตอบ

“อะไร..ก็... เป็นเพื่อนกัน ถามทำไม”

รินชาลงถ้วยสีเงินแวววาวนั้นด้วยมืออันสั่นเทา บ้าจริง!อย่าสั่นสิ ในใจภาวนา ขออย่าให้ก้องกลับมาตอนนี้เลย

ยกชาขึ้นจิบทำเหมือนสบายใจแต่ จริงๆแล้วเขากลัวเหลือเกิน ท่าทางของพี่พัฒน์นั้นเหมือนจะขย้ำเขาได้ตลอดเวลา

พิพัฒน์เตรียมจะคาดคั้นน้องชาย เพราะเรื่องที่ตลาดเมืองระยองวันนั้น มันค้างคาใจเขาเหลือเกิน แต่เสียงมือถือจากกระเป๋ากางเกงก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ฮื่ย!ปัทม์โทรจิกอยู่ได้ รอบที่ร้อยแล้วมั้ง นี่ผมอยู่ห้องไอ้พี โธ่เว้ย!ไม่เชื่อกันบ้างเลย”

“พี่พัฒน์อย่ามัวเสียเวลาเลยกลับไปได้แล้ว พี่ปัทม์โทรตามขนาดนี้ต้องรีบไปเคลียแล้วล่ะพี่” พีรีบรุนหลังพี่ชายให้ออกไป ก่อนกดล็อค ทันที ที่พี่พัฒน์ก้าวพ้นประตู

ถอนหายใจอย่างโล่งอก... ครั้งนี้พี่ปัทม์ช่วยชีวิตไว้แท้ๆเชียว

ผ่านไปไม่ถึง5นาที

“ติ้งหน่องๆ” พีสะดุ้งหยงรีบวิ่งไปส่องที่ตาแมวอีกครั้งแต่คราวนี้เขารีบคว้าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเข้ามากอดไว้ทันที

“อื้อ...พี....ปล่อยผมก่อน...” ก้อง งงกับอาการของพีที่กอดเขาแน่นโดยไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย

“พี ...เป็นอะไร..หือ” ก้องดันตัวพีออกได้ ก็รีบถาม คนตรงหน้ายิ้มกลบเกลื่อนทำเนียนไปว่า

“ก็...ผมคิดถึง คุณทำโอทีตั้งหลายชั่วโมงแถมกลับช้ากว่ากำหนดอีกด้วย” ทำเป็นตัดพ้อจูงมือก้องมานั่งที่โซฟา

“พี...ผมขอโทษ วันนี้คนไข้เยอะมากเลย นี่คุณ รอทานข้าวอยู่หรือเปล่า หิวหรือยังครับ เดี๋ยวผมไปทำอาหารให้คุณทานนะ”ลุกขึ้นจะเข้าครัว

แต่พียื้อมือเรียวนั้นไว้ สั่นหน้าน้อยๆ

“ไม่หิวหรอก..เมื่อหัวค่ำผมทานอะไรไปบ้างแล้วล่ะ”

“อื้อ..พอดีพี่แอ้เอาของว่างมาให้ทานก่อนกลับ ผมก็ยังอิ่มอยู่เลย” ก้องพูดพร้อมกับยิ้มเอาใจพี

ดึง ก้องเข้ามากอดอีกครั้ง กดคางกับผมนุ่มของคนรักไว้อย่างนั้น กอดก้องอยู่นานกว่าพีจะยอมคลายวงแขนออก ลูบแก้มก้องอย่างรักใคร่

“ไปอาบน้ำเถอะ ดึกแล้ว”

สีหน้าของเจ้าตัวที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดนั้นไม่อาจรอดพ้นความช่างสังเกตจากก้องไปได้

เขาเริ่มสงสัย..แต่ก็ไม่ถาม ยิ้มตอบแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

พียังคงนั่งอยู่ที่โซฟาครุ่นคิดเรื่องที่พี่พัฒน์มาหาเขาถึงที่นี่ แม้จะยังไม่รู้ว่าด้วยเรื่องใด แต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยเริ่มคืบคลานเข้ามาอีกแล้ว เขากลัวเหลือเกิน

..ถ้าพี่พัฒน์เจอก้องที่นี่...อะไรจะเกิดขึ้น เขากลัว..กลัวว่าจะต้องถูกพรากจากก้องอีก

อาบน้ำเรียบร้อยแล้วแต่พีก็ยังไม่เข้าห้องมา ก้องแอบมองพีอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน

ท่าทางขมวดคิ้วแบบใช้ความคิด กับการลุกเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบนั้นทำให้ก้องรู้สึกไม่สบายใจ ...

พีต้องมีเรื่องกังวลใจแน่ๆ...และก็อาจเป็น...เรื่องของเขา..เห็นทีว่า...เขาคงต้องไปจากที่นี่เสียแล้วสิ...ก้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระสำหรับพีมากไป หน้าสวยมีแววเศร้า

กลับเข้าห้องนอน วันนี้เขาเหนื่อย เกินกว่าจะคิดอะไรได้ เผลอหลับก่อนที่พีจะเข้ามานอนซะอีก

“อื่มพี มันดูราบรื่นเกินไปเหรอเปล่า” ไมค์เตือนสติ หลังจากที่โทรคุยกันเมื่อเช้า

“อย่าหาว่าผมมองโลกในแง่ร้ายเลยนะ ก่อนพายุจะมา ทะเลมักจะคลื่นลมสงบ จนน่ากลัวแบบนี้แหละ” เสียงของไมค์ยังดังอยู่ในโสตประสาท

.. คำพูดของหนุ่มลูกครึ่งทำให้เขานึกกลัว

ใช่..ทุกอย่างดูจะราบรื่นดี ทางบ้านก้องก็ ไม่มีใครสงสัยอะไร และเขาเองก็รู้สึกสบายใจ

จนกระทั่ง...การมาของพี่พัฒน์คราวนี้...มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นเข้าในหัวใจ ...สังหรณ์ว่า จะเกิดเรื่องร้าย..

..พีไม่อยากจะนึกถึง.. แต่ก็อดไม่ได้

กลับเข้าห้องนอนเมื่อเวลาล่วงเข้าเช้าวันใหม่แล้ว ภาพของคนรักที่กำลังนอนหลับสบายบนเตียงทำให้พียิ้มได้

ก้องคนที่เขารักอยู่ตรงนี้ ห่างแค่เอื้อมมือถึง...

...ช่วงเวลาดีๆ...ที่มีความสุขด้วยกันแบบนี้... มันจะยาวนานแค่ไหนครับก้อง...

....ผมอยากให้คุณอยู่ตรงนี้ ...อยู่กับผมแบบนี้...ตลอดไป..

นั่งลงบนเตียงสอดตัวไปในผ้าห่มหนานุ่มอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวคนที่นอนก่อนจะตื่น เท้าแขนมองก้องที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ

แสงอ่อนนวลจากโคมไฟหัวเตียงทำให้ใบหน้างามนั้นดูราวกับรูปปั้น อดใจไม่ให้ไล้มือไปตามกรอบหน้าสวยไม่ได้

ก้องมีเครื่องหน้าที่หมดจดงดงามและลงตัว พียิ้มน้อยๆ ไม่อยากคิดเลยว่าคนหน้าตาน่ารักที่กำลังหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเขานี้ บทจะเหวี่ยงวีน ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน..

...แต่เขาก็รัก...รักคนคนนี้...รักอย่างที่ไม่รู้ว่า...จะรักใครแบบนี้ได้อีกไหม...

...ก้อง...ผมรักคุณ...

ก้มจุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบา คนตรงหน้าไม่ขยับแม้แต่น้อย...คงเพลียมาก...พียิ้มพอใจ

ประทับริมฝีปากที่เปลือกตา มอบจุมพิตอบอุ่น ก่อนค่อยลากระเรื่อยลงมาที่แก้ม เม้มเบาที่ติ่งหูอ่อนนุ่ม ผ่านมาหยุดอ้อยอิ่งที่ซอกคอระหง

คนถูกลักหลับ ขยับตัวนิดส่งเสียงจากลำคอออกมา แต่ยังคง...ไม่ตื่น

เหมือนตกอยู่ในภวังค์ เป็นความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น ก้องตัวลอยๆรู้สึกหวามไหวในอก จากการถูกสัมผัสด้วยแรงปรารถนาของใครบางคน....คนสำคัญของเขาเอง...

แต่เพราะความง่วงงันทำให้ก้อง ไม่ค่อยแน่ใจนัก...ว่านี่คือเรื่องจริงหรือความฝัน ไม่กล้าลืมตา เขากลัวว่า...จะต้องตื่นจากฝันที่แสนหวานนี้

ปากอิ่มถูกประกบ ลิ้นอุ่นเว้าวอนขอสัมผัสกับลิ้นเรียว ก้องเผยอปากตอบรับการร้องขอนั้น พีรุกเร้าและเพิ่มระดับความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้การหายใจของก้องไม่ปกติ อารมณ์ปรารถนาในตัวถูกปลุกขึ้นมาแล้ว

ปากบางลากเรื่อยอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ระลงมายังช่วงอกขาว กระดุมเสื้อนอนคอวี ถูกปลดออกไปหลายเม็ด มืออุ่น ลูบไล้ผิวเนียนนุ่มมือ...อย่างแผ่วเบา ...

จังหวะหนึ่ง ...ลากผ่านแผ่วไปที่ยอดอก ปุ่มเนื้อน้อยนั้นมีปฏิกิริยาต่อการสัมผัส ใจเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

ตอนนี้เขาชักจะไม่เชื่อ...ว่านี่คือความฝัน...ซะแล้วสิ

ขนตางอนกระพริบถี่ก่อนตาสวยจะลืมขึ้นช้าๆ แล้วก็พบว่าใบหน้าของพีอยู่ห่างจากหน้าเขาไม่ถึงคืบ เมื่อรู้ชัดว่าตัวเองถูกลักหลับ หน้าสวยออกสีระเรื่อ ปากอิ่มเอ่ยชื่อคนรัก... เสียงหวานนั้นแผ่วเบาแทบไม่ออกจากลำคอ

“ พี ”

“ครับก้อง...รู้สึกดีไหม”

กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู พีเคลื่อนร่างขึ้นทาบทับร่างบางในอ้อมกอดช้าๆ พร้อมจุมพิตดูดดื่มและร้อนแรงอย่างที่ก้องไม่ทันจะได้ตอบอะไรเลย

แขนเรียวโอบรอบคอคนที่กำลังปฏิบัติการรักในครั้งนี้ไว้ เสื้อนอนตัวบางถูกมือใหญ่ปลดกระดุมที่เหลือออกจนหมด

อาการคล้ายคนกำลังขาดอากาศหายใจเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อลิ้นอุ่นสัมผัสแผ่วที่ยอดอก แลบเลียจนปุ่มเนื้อแข็งขึง ริมฝีปากบางเม้มเบาๆก่อนจะดูดดุนปุ่มเนื้อสีสดนั้นเล่นอย่างหยอกล้อ

เสื้อนอนถูกปลดออกไปอย่างง่ายดาย ปากบางพรมจูบไปทั่วร่าง จากไหล่กลมกลึง ผ่านแผงอกขาวเนียน เรื่อยลงช้าๆมาที่หน้าท้องและเอวคอด ก้องบิดตัวน้อยๆด้วยอาการเสียวซ่าน มือเรียวขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้ในมือแน่น เพราะขณะนี้ลิ้นอุ่นกำลังหยอกล้อกับร่องสะดือสวย

แผ่นหลังสะท้านเยือก มีเสียงคำรามรอดออกมาจากปากอิ่ม พร้อมเสียงหายใจหอบแรง

“ อา..อ่ะ ...อืมม ”

พียังคงลูบไล้ผิวเนียนนุ่มของก้องพร้อมบีบนวดเคล้าคลึงให้คนในอ้อมกอดคลายอาการเกร็งเครียด ก่อนที่จะลูบไปทั่วแผ่นหลังเรียบเนียน ผ่านลงไป คลึงเคล้นสะโพกสวยนั้นเนิ่นนาน

ก้องสะดุ้งเฮือกเมื่อพีสัมผัสผิวเนื้ออ่อนไหวที่สุดภายใต้กางเกงนอนขาสั้นของเขา..มือข้างหนึ่งก็เพียรเคล้าที่โคนขาเรียว ต้นขานั้นสั่นระริก ใจก้องเต้นโครมคราม

“อ๊ะ..พะ..พี..อื๊ออมมม..”

ก้องครางเสียงสั่น ตัวเขาก็สั่น ตาสวยช้อนขึ้นสบตาคมอย่างหวามไหว สายตาหวานซึ้งของพีที่ส่งมาให้นั้นมันแปลได้ว่าปรารถนาในตัวเขามากเหลือเกิน แก้มขาวแดงจัด...เมื่อรู้ว่าต่อจากนี้..จะเกิดอะไรขึ้น

เสียงหายใจของพีหนักและแรง ตามอารมณ์ปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้น ใจเต้นแรงเลือดหนุ่มสูบฉีดพล่านส่งผลให้อุณหภูมิกายของเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอุณหภูมิห้อง 25 องศาไม่ได้มีผลอะไรกับร่างกายของเขาเลย ความร้อนในกาย...ไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย

เขาร้อน..ร้อนจนอยากจะระบายความร้อนจากกายนี้...สู่คนที่นอนตัวสั่นเทาตรงหน้า

เห็นร่างขาวสะอาดเนียนนุ่มและหอมละมุนของคนที่เขารักแสนรัก ใจก็แทบจะระเบิด อารมณ์ปรารถนาในตัวของเขามันมากล้น ...และก้องคนเดียวเท่านั้น...ที่เขาต้องการ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังต้องมนต์ จากใบหน้างดงามและร่างกายของคนๆนี้...ก้องบดินทร์

โอว..คุณช่างน่ารักและไร้เดียงสาเหลือเกิน

อ๊ะ!!...ไม่ไหว...ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมหยุดอารมณ์ปรารถนานี้ไว้ไม่ได้อีกแล้ว... ...ก้อง...

ถอดเสื้อยืดสีเทาอ่อนที่สวมไว้ออก กระซิบบอกก้องด้วยเสียงที่สั่นเครือปนครางกระเส่า

“ก้อง...ผมขอ...นะครับ”

มือเรียวลูบไล้แผงอกแข็งแรงสีสวยที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ก้องหน้าแดง ใจเต้นแรง พยักหน้าน้อยๆตอบรับคำขอของพีอย่างเต็มใจ

ตาสวยหลุบลงเมื่อริมฝีปากบางเคลื่อนมาประทับที่เปลือกตานั้น ก่อนจะมอบจุมพิตที่ดูดดื่มและร้อนแรงให้

พีสอดประสานนิ้วมือกับมือเรียว พร้อมกับค่อยๆรุกล้ำความนุ่มละมุนที่ร้อนผ่าวอย่างอ่อนโยน ซึมซับสัมผัสนี้อย่างช้าๆ แม้จังหวะการเคลื่อนกายจะเนิบช้า แต่ก็รู้สึกรวดร้าวทุกครั้งที่พีขยับ

ก้องตัวสั่น นิ่วหน้าเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่น หยาดน้ำใส เอ่อรื้นที่ปลายตา

...แต่...ในความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลนี้...ก็ยังมีความหฤหรรษ์...ที่ยากจะปฏิเสธแฝงเร้นอยู่ ความสุขที่ใครๆต่างใฝ่หา

ร่างบางที่เกร็งนิดๆตอบสนองโดยธรรมชาตินั้น ยิ่งปลุกเร้าจังหวะรักให้ค่อยๆหนักหน่วงขึ้น กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสที่เสียวซ่านนี้มีความสุขเจืออยู่ทุกท่วงทำนอง

คล้ายตัวลอยอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ รับรู้ได้ว่าทุกสัมผัสนั้น พีตั้งใจมอบให้เขาด้วยความรัก...เพราะรักเท่านั้น...

ก้องเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์ที่วูบวาบเสียวสะท้านนี้ เผลอฝังรอยเล็บไว้ที่ไหล่แข็งแรงเมื่ออาการเสียวซ่านนั้นเกินจะห้ามใจได้

ร่างบางหอบคราง ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆเหมือนเชิญชวน พีก้มลงละเลียดลิ้นลิ้มรสหวานละมุนนี้อย่างมัวเมา

ถูกพีสัมผัสแบบนี้หัวใจเขาก็แทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทั้งรสจูบ ทั้งสัมผัส ทั้งเสียงกระซิบแผ่วหวาน ทั้งหมดที่เป็นคนๆนี้ ทำให้เขาตื่นเต้นได้เสมอ รู้สึกหวามไหว ไปกับทุกๆสัมผัสที่ได้รับ

สัมผัสที่อ่อนหวานในบางคราว ร้อนแรงในบางครั้ง ...สัมผัสแห่งรักจากพี... ไม่เคยคิดว่าจะทำใจให้ชินได้เลย...แม้สักครั้ง... และตัวเขาก็สั่นมากขึ้นอย่างยากที่จะควบคุมได้ …เพราะอะไร...ก้องก็ไม่รู้เหมือนกัน

ด้วยแรงปรารถนาและอารมณ์รักล้นหัวใจ ที่ต่างมอบให้แก่กันและกันอย่างเต็มเปี่ยม ร่างสองร่างเกาะกระหวัดรัดรึงกันแนบแน่น ต่างส่งผ่านความรักให้แก่กันและกัน หยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพราวทั่วร่างทั้งสอง

โลกทั้งโลกจะเป็นอย่างไร...ตอนนี้ไม่อาจรับรู้ได้ ... หากรู้แค่ว่า..ณ..ที่นี้ มีเพียงสองเรา..

..รับรู้สัมผัสจากร่างกายและหัวใจของกันและกัน...เท่านั้น…

“ก้อง...ผม..ผมรักคุณ...ผมรักคุณเหลือเกิน”

พีกระซิบบอกด้วยเสียงกระเส่า การหายใจหอบแรง..เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า

“ผะ ผม..ก็รักคุณนะพี”

ก้องบอกเสียงแผ่ว..มือเรียวลูบใบหน้าคนรัก อย่างทะนุถนอม ตาคู่สวยจ้องหน้าคมอย่างไม่วางตา ตอนนี้กายเขาร้อนผ่าว ใจเต้นแรงมากและแทบไม่เป็นจังหวะ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อพีพาเขาเข้าใกล้จุดหมายปลายทางแล้ว

“พูดอีกครั้งสิก้อง..บอกผมอีกครั้งได้ไหม”

“อื้อออ..ผม..ผมรักคุณ ..พี..ผมรักคุณ…อ๊ะ..”

“ผม..ผมก็เหมือนกัน..อืมม..”

“ผมรู้แล้ว..อ๊ะ..ผะ..ผมรู้แล้ว..พี”

“ฮ่ะ...อ่ะ...อา...อ๊าาาาา!”

เสียงของทั้งคู่ประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อความเสียวซ่านและสุขสม...ถึงที่สุดแล้ว..

ก้องตัวสั่น หน้าสวยซบกับไหล่ของพีอย่างอ่อนแรง หายใจหอบถี่ หยาดน้ำใสที่ปลายตาไหลริน

พีสวมกอดร่างบางไว้แนบอก...พรมจูบปลุกปลอบไปทั่วใบหน้าหวาน วกมาประทับจูบดูดดื่มที่ปากอิ่มนั้น...เนิ่นนาน

ก่อนจะถอนจูบออก...มือใหญ่ปาดหยาดน้ำตาออกไปจากหน้างาม

“ก้อง..คุณเป็นไงบ้าง” จ้องตาคู่สวยที่มีแววไหวระริกด้วยความตื่นเต้นกับสัมผัสที่เพิ่งผ่านไป

“เป็น...ความรู้สึก...ดี...นะครับ” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ เขาอายที่ต้องบอกความรู้สึกนี้ออกไป รีบซุกหน้ากับอกอุ่นของพี

พียิ้มน้อยๆ หัวเราะออกมาเบาๆ...สุขใจเหลือเกินที่ได้ยินประโยคนี้จากปากของคนรัก

ก้องเคลิ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

...แต่ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา สติสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ รับรู้ว่าสายตาอบอุ่นของพีนั้นส่งผ่านประโยคที่แสนจะชุ่มฉ่ำใจมาให้...

...สายตาละลายหัวใจนั้นบอกเขาว่า “รักเหลือเกิน”

...จากที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ... ...ในตอนนี้...ทุกๆวันต่อจากนี้ ...มีแต่ความสุขเหลือเกิน..ความสุขที่ได้มีกันและกัน ...ความสุขที่หอมหวาน ... ผมจะรักษามันไว้อย่างดี...ก้อง...ผมสัญญา...

...................................TBC……………………..

ขอบคุณเพลง...จะอยู่กับฉันทั้งคืนได้ไหม - ETC

Create Date : 22 กรกฎาคม 2553

Last Update : 4 กันยายน 2555 17:26:34 น.

19 comments

Counter : 602 Pageviews.

ตายยยยยยยยยยยยยยยยยย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอน 12 นี่ มีซาวนด์เอฟเฟก ชัดเจนมาก!!!

อิซซี่ ก้องที่สุด ณ จุดนี้
เยี่ยมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณพี่ดามากค่า

โดย: เเป้ง เองค่า IP: 58.9.62.227 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:44:21 น.

^_^

ยินดีด้วยกับความสุขของทั้งสองคน ^^

รัก ก้องพี เหลือเกินนนนนน ..

และจะรักตลอดไป ..........

โดย: sky IP: 115.87.20.114 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:42:07 น.

เค้าปลอบกันทีไร คนอ่านแอร๊ยยยยยยย ทุกที

กุรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

รักก้องพีนะค๋าาาาาาา

ขอบคุณที่มากกกกค่า รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

โดย: hunny IP: 27.55.187.164 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:02:06 น.

กรี๊ดดดด ตอนแรกแอบเศร้า ตอนหลัง เอิ่ม..เขิลง่ะ

โดย: มารีนา IP: 202.29.58.218 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:06:31 น.

.......................

ตอนนี้ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกอะไรได้เลยค่ะ
เหมือนสติยังไม่กลับคืน อิอิ

เป็นกำลังใจให้คุณดาคนเก่งต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ของคุณพีน้องก้องค่ะ

โดย: daydream IP: 118.172.78.62 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:59:18 น.

อ่านตอนแรก เศร้าไปกับความรักของพี่แก้ว-น้องก้อง

แต่พอมาอ่าน ฉากหลังกลับเข้าห้องนอนเมื่อเวลาล่วงเข้าเช้าวันใหม่แล้ว มันเป็นเช้าวันใหม่ที่แอร๊ยยย.........
เค้า.....เค้าแค่ปลอบใจกันและกันใช่ม้าย......

“ก้อง..คุณเป็นไงบ้าง” จ้องตาคู่สวยที่มีแววไหวระริกด้วยความตื่นเต้นกับสัมผัสที่เพิ่งผ่านไป

“เป็น...ความรู้สึก...ดี...นะครับ” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ เขาอายที่ต้องบอกความรู้สึกนี้ออกไป รีบซุกหน้ากับอกอุ่นของพี

ขอเปลี่ยนเป็น
"พี่ทิพย์....เป็นไงบ้าง" คนอ่านมองหน้าคนเขียน
"เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ไม่อาจบอกใคร" แต่อยากบอกคนเขียนว่า "ดาเขียนบรรยายซะ..........แบบไม่ทิ้งคอนเซ็ปเลย และแล้วต่อมจิ้นก็ทำงานสำเร็จ" กร๊ากกกกกก
ว่าแต่อุณหภูมิห้อง 25 องศา นี่มันคุ้นๆ หลายตอนแล้ว
ชิมิ (พี่ล้อเล่น)

รักคนเขียนจัง

โดย: tipjang

วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:03:23 น.

ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์

โดย: ชาวซุ่มอีกคน IP: 61.19.231.6 วันที่: 22 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:16:40 น.

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ต่อมจิ้นพี่ดากลับมาทำงานเปนปกติแร้วววววว

อ๊ะๆๆ รุสึกจาทำงานดีกว่าเดิมเสียด้วย...หุหุ

เค้าอ่านแล้วรุสึกว้าบไหว กิ๊กกิ้ว มโนภาพละจินตนาการตามอย่างมะด้ายตั้งจัย((จิงจิ๊งงงง)) เหอๆๆ

ปล.พีก้องมีความสุข เค้าก้อสุขจัยมากมายยยย
... ฮิ้วววววว ^_~

โดย: thenok

วันที่: 23 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:41:08 น.

โห บล๊อคนี้ 25 up ไม่พอแล้วจ้า ... แบบว่าฉากอัศจรรย์มหัศจรรย์พันลึกขนาดนี้ คนอ่านเลือดหมดตัวกันพอดี อิอิ

โดย: ชมพู IP: 203.185.131.97 วันที่: 23 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:00:01 น.

แอบขำบวกอายนิดๆๆกับประโยคของก้องที่ว่า " เป็นความรู้สึก..ดี..หน่ะครับ " คนอ่านก็รู้สึกดีเหมือนกัน พี่ดาค่ะตอนหน้าต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ารึยัง ?? ต่อเวลาความสุขของข้าวใหม่ปลามันอีกนิดได้ไหม ให้พีพาก้องไปเที่ยวไหนพักผ่อนซักวันสองวันค่อยกลับมาได้ไหมก่อนที่จะ....

โดย: aumaum IP: 61.47.31.49 วันที่: 23 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:45:35 น.

อ่านไป กัดปากไปแทบห้อเลือด
หายใจระส่ำทีเดียวกับฟิคนี้ ปลื้มๆๆๆๆ
ขอบคุณมากนะคะ

โดย: เนชูมาห์ IP: 115.87.86.137 วันที่: 23 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:19:50 น.

แอร๊ยยยยยยยย ตายอย่างสงบ

ตอนหน้าต้องปาดน้ำตาไหมค่ะเนี่ย

โดย: อาราเล่ IP: 125.25.110.220 วันที่: 24 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:30:45 น.

อยากซื้อเวลาความสุขอีกซักตอน เหมือนความเห็นข้างบนค่ะ

โดย: polla IP: 115.67.245.151 วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:41:25 น.

ไอหยา ... ซี้เลี้ยววววววววววว
อาดา ... ลื้อทำให้อั๊วหัวใจจะวาย หว่าย ว่าย ว้าย หวาย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กะลังเศร้าเคล้าน้ำตา ซับน้ำตายังไม่ทันแห้ง ต้องเปลี่ยนมาเช็ดน้ำลายแทน

เอิ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลือดท่วมจอจนไม่อาจเม้นท์ฉากก่อนหน้านั้นได้
นายแน่มากน้องเอ้ยยยยย
สู้ๆนะ

ขอบใจมากมายสำหรับฟิคเสริมสร้างจินตนาการของพี+ก้อง

โดย: อดีตนักเดินทาง

วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:22:27 น.

เพิ่มเติม ... ขำเม้นท์ข้างบนของทุกๆคน โดยเฉพาะ "ชาวซุ่ม" ที่บอกว่า "ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์" 55555555 เพลงประกอบบ่งบอกอายุได้ชัดเจน
ชอบเม้นท์แป้งที่บอกว่า "ซาวด์เอฟเฟกชัดเจนมาก" กร้ากกกกกกกกกก เห็นด้วยอย่างแรง

โดย: อดีตนักเดินทาง

วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:25:08 น.

หัวใจจะวายคร๊า!!!!!! 555+

แต่งได้สุดสุดไปเลย อิอิ จุดนี้อยากเป็นคุณพีจัง กรี๊ดดดดดดดดดด เสียงน้องก้องมันช่าง ช่าง ช่าง เซ็กซี่อะไรขนาดดดดด ขนาดดดดด ขนาดดดด 555+

เป็นกำลังใจให้พี่ดาคนแต่งนะคะ อ่านทุกตอนเลย แต่บางทีเม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง แต่เจอฉากแบบเนี่ย ไม่เม้นท์ไม่ได้แล้วววววว :)

โดย: jew IP: 124.121.72.140 วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:34:55 น.

เริ่ดดดดดดดดด มาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ขอเปนแฟนฟิค ด้วยคนนะค่ะ

ช๊อบบบบ !!

โดย: iRut2you

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:58:07 น.

มายก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนไร้เดียงสาอย่างหนู เขิลลลลลลลลลลลลลล

กริ๊วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่แบบว่าอ่านแล้วภาพมันชัดมากเลยค่าพี่ดาขา
หน้าแดงกลางที่ทำงาน แอร๊ยยยย

โดย: น้องแจ๊ค IP: 128.100.119.37, 113.53.22.129 วันที่: 6 กันยายน 2553 เวลา:11:27:30 น.

จะเข้ามาอ่านอีกกี่ครั้งก็แอร๊ยยยยยยยย
ได้ทุกครั้ง เก่งมากค่ะน้องดา...........
ต่อมจิ้นทำงานแบบระเบิดระเบ้อกันเลย
ทีเดียว.......ชอบมากค่ะ...................
ยังเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ.........

โดย: keamdeang1@smile IP: 58.9.112.98 วันที่: 27 ธันวาคม 2553 เวลา:15:12:45 น.