31>>>ดารกากลางใจ...ศรีสุรางค์
ดารกากลางใจ...ศรีสุรางค์...คนเขียนบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น...ซึ่งมันก็สั้นจริงๆค่ะ แป๊บเดียว อ้าวววว จบแล้ว 
เปิดเรื่องมาพระเอกฟื้นขึ้นมาบนเตียงคนไข้...พบเจอสาวนางหนึ่ง เธอสวย หวานถูกใจอย่างแรง จนคิดว่าที่ยืนอยู่น่าจะเป็นนางฟ้าไม่ใช่คน (แหมคิดไปได้) เขารู้สึกคุ้นเคย แต่ทำไม...ทำไม...เขาจำเธอไม่ได้ เขาลืม...จำอะไรไม่ได้สักอย่าง...แม้แต่ตัวเอง
เรื่องราวต่อจากนั้น ก็เป็นเรื่องของคนป่วยความจำเสื่อม ที่พยายามจะจำทุกอย่างให้ได้...ภาพความฝันอันหลากหลายทั้งจริง ทั้งปลอม ตีกันนุงนังจนทำให้เขาแยกไม่ออก...คือพระเอกเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่เก่งทั้งการแสดง ร้องเพลง ดังนั้น...บางทีความฝันที่ฝันเห็นก็เป็นเรื่องจริง บางทีก็เป็นตอนที่เขาเล่นละคร...มันก็ฮาๆอยู่เหมือนกันค่ะ แบบฝันซ้อนฝัน
คือด้วยความที่ตัวเองเป็นซุปเปอร์สตาร์ หน้าตาก็ต้องดีเนอะ...แต่พอความจำเสื่อมนี่ดันไม่ชอบหน้าตาตัวเองซะงั้น...เขาเกลียดหน้าตัวเอง มัน...มันไม่ควรเป็นหน้าเขา คิ้วคล้ายพี่ริมก็จริง แต่มันดูโดดเด่นเหมาะเจาะ เป็นระเบียบเกินไป เหมือนถูกหวีตบแต่งใส่เจล ตัดรูปทรงไว้อย่างดี นี่พูดถึงคิ้วนะ ตาคมโต ดำสนิทเหมือนบ่อน้ำ อี๋ขนตาหนายังกับใส่ขนตาปลอม ปากก็แดงแจ๊ดทุเรศสุดๆ...
ส่วนพยาบาลจำเป็นคนสวยก็ดีแสนดี ใจเย็น คอยดูแล และเข้าใจว่าเขายังจำเธอไม่ได้...คือเรื่องราวของสองคนนี้มันลึกซึ้งอ่ะค่ะ...ขนาดพระเอกฝันว่าตัวเองกับสาวหน้าหวานคนนี้อยู่ในยุคกรุงแตกหนีข้าศึก (คือ...คิดว่าตัวเองฝันเห็นอดีตชาติไปโ่น่น) เลยคิดเป็นตุเป็นตะว่าเป็นเนื้อคู่กันมาแต่ชาติปางไหน...แต่...ต่อมาก็ดันฝันว่ากำลังจูบกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง และเพิ่มความหวั่นใจมากยิ่งขึ้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นมาเยี่ยม แถมยังทำตัวสนิทสนมกันดีกะเขาซะด้วย...เอ...ชักจะยังไง ตกลงใครคือแฟนเขากันแน่ คนความจำเสื่อมงง...กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็ปวดหัวไปหลายวัน เพราะม้ัวแต่คิดๆๆๆ
อ่านจบ...เป็นเรื่องสั้นจริงๆค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย ไวมากๆ...เรื่องนี้นอกจากชื่อพระเอกรอนทะเล(ชอบนะ) พี่ชายและน้องสาวยังชื่อแนวๆด้วยค่ะ ริมฝั่งกับแรมวารี แหม...บ้านนี้ชื่อเพราะทุกคนเลย
ถึงแม้จะสั้น...แต่เรื่องนี้ก็มีข้อคิดนะคะ...คือว่าอดีตพระเอกก็เป็นคนดีล่ะค่ะ แต่เป็นคนประเภทที่กล้า กล้าพูด กล้าทำ เลยทำให้ปฏิกริยาที่แสดงออกดูแรงๆ แต่พอฟื้นขึ้นมาในรูปแบบของคนความจำเสื่อม สิ่งที่เคยอยู่ใต้จิตสำนึกก็ออกมา...จากพูดอือๆ ก็กลายเป็นมีครับขึ้นมา จากสิ่งที่เปลี่ยนแปลงทำให้พระเอกได้คิด ได้ทำอะไรช้าลง รอบคอบมากขึ้น มองเห็นคนอื่นมากขึ้น...เหมือนกับสอนในเรืื่องชีวิตคู่ของพระนางที่หวานชื่น แต่พอเวลาผ่านนานเข้า สิ่งที่เหลืออยู่คือความผูกพัน และความเข้าใจ..
ชอบค่ะ อมยิ้มกับตอนที่พระเอกพยายามอ้อนนางเอก คือเรื่องก็ดำเนินไปแบบสลับกันไปภาคที่ความจำเสื่อมแล้วระลึกได้ทีละนิดๆ แม้ว่าตอนจบจะยังจำได้ไม่หมด แต่เชื่อว่าความรักของพระนางจะทำใ้ห้ทั้งคู่ผ่านมันไปได้แน่นอนค่ะ
วันที่: 28 เมษายน 2557 เวลา:23:41:27 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [