อาคม...ชลนิล
 อาคม เสน่หา มนตรา พยาบาท...
ทีเกื้อนายตำรวจหนุ่มแฝดน้อง เอื้อกานต์คุณหมอสาวแฝดพี่ ทั้งสองมีพลังพิเศษที่สามารถสัมผัสถึงจิตใจกันและกันได้ ยิ่งฝึกฝนมากขึ้นก็ยิ่งแก่กล้าจนถึงขนาดช่วยเหลือคนอื่นได้ แม้ว่าบางทีจะไม่สำเร็จก็ตาม สองพี่น้องเริ่มเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาคมเมื่อมีมาเฟียใหญ่รายหนึ่งเข้ารักษาที่โรงพยาบาลด้วยอาการที่แพทย์ก็ไม่สามารถรักษาได้ เพราะมันคือการตายด้วยอาคม การตายอย่างผิดธรรมชาตินี้ทำให้ท่านรองฯ ต้องเรียกนายตำรวจฝีมือดีเข้ารับภารกิจอารักขาบุคคลสำคัญต่างๆ เพราะก่อนหน้านั้นก็มีการตายแบบนี้เกิดขึ้นมาแล้ว ระหว่างทำงานสืบคดีลึกลับ ที่คุณหมอและนายตำรวจเริ่มจะควานไปถูกทางและคาดการณ์ได้แล้วว่าใครคือเหยื่อรายต่อไป ทั้งสองยิ่งต้องพยายามอย่างหนักเพื่อจะปกป้องเหยื่อรายนี้ให้ได้

อ่านจบ...
เป็นการเล่าเรื่องย่อที่ลำบากใจมากที่สุด...คือเล่าได้ยาก เล่าน้อยไปจะงุนงงและไม่น่าสนใจ เล่ามากไปก็กลายเป็นบอกเนื้อเรื่องไปซะหมด เฮ่่ออออออ
จุดแรกที่ชอบเลยนะคะ คือความรักความผูกพันธ์ระหว่างพี่น้องอย่างเอื้อกานต์และทีเกื้อ บอกเลยว่ามันทำเอาอิ่มใจ สมกับที่ตาและแม่ตั้งใจให้ชื่อนี้เพราะจะได้เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน
"เกื้อ...อย่าหนีทุกข์"
"มีทุกข์ก็ให้ รู้ มันสิ อย่าหนีมัน อย่าพยายามปฏิเสธ"
"การยอมรับความจริงว่า มีพบ ก็ต้อง มีจาก และไม่มีใครเป็นของเราต่างหาก ที่เป็นตัวบอกว่าเราจะเจ็บปวดกับมันนานแค่ไหน ถ้ายอมรับความจริงได้เร็ว มันก็เจ็บไม่นาน ถ้าไม่รู้จักยอมรับมัน ใจมันก็จะเจ็บซ้ำเจ็บซากอยู่กับเรื่องเดิมๆ ไม่ไปไหนเสียที"


ในเรื่องของความรักแบบหนุ่มสาวก็ทำเอาอึ้ง รักต้องห้ามที่ต้องแยกระหว่างหน้าที่กับหัวใจ ทุกคนมีหัวใจที่มีรักแต่ก็มีหน้าที่ที่ต้องทำด้วยเช่นกัน เมื่อเลือกหน้าที่ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวด แม้จะเห็นหน้ากัน ได้พูดคุยกันแต่แสดงความรักต่อกันไม่ได้ โอ้ยยยย ปวดใจแทน

เนื้อเรื่องที่สอดแทรกทั้งความร้ายกาจของอาคม จิตใจด้านมืดที่เต็มไปด้วยความแค้น กับความจริงของกรรม แสงสว่างของจิตใจด้านดี ที่มีเมตตา มีปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์ที่ต่อสู้กัน ทำเอาลุ้นทุกตอนเลยค่ะ
คือจะเรียกว่าทีเกื้อกับเอื้อกานต์เป็นพระเอกนางเอกก็ดูจะแปลกๆนิดนึงเพราะเค้าเป็นพี่น้องกัน ถ้าเรียกว่าเป็นตัวเอกฝ่ายขาวก็คงได้ ส่วนตัวเอกฝ่ายดำก็น่าสนใจเพราะอดีตที่เจ็บปวด ถูกทรยศหักหลัง ใส่ร้ายป้ายสี ต้องสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้เขาต้องกลับมาเพื่อแก้แค้น และเขาจะเป็นตัวแทนกฏแห่งกรรมที่จะทำให้คนชั่วได้รับกรรมที่ตัวเองก่อไว้เร็วขึ้น
เมื่อใดก้าวเข้าสู่เส้นทางสายล้างแค้น นั่นหมายถึงกำลังเดินบนถนน"ผู้ก่อกรรมร้าย" เมื่อใดก่อกรรม...เมื่อนั้นต้องเป็นทายาท...ชดใช้กรรม

เอาเป็นว่าทั้งสามคนบทบาทสูสีกันเลยค่ะ ยิ่งตอนจบจบได้ดีค่ะ

คนเราเกิดมาด้วยความไม่รู้
ทำผิดด้วยแรงขับดันของกิเลส
และรับกรรมด้วยกฏอันเที่ยงตรงของวัฎสงสาร

...เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบมาก ทั้งความแปลกใหม่ที่ได้รับรู้ ทั้งความสมบูรณ์ของเนื้อหา ด้านบวก ด้านลบ ด้านสว่าง ด้านมืดในใจคน ตีแผ่ออกมาได้สนุก น่าติดตาม...ถ้าคุณชลนิลได้มาอ่านตรงนี้ ขอบอกไว้เลยค่ะว่า ที่คุณชลนิลหวังไว้ว่าคนอ่านจะเปิดอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบโดยไม่รู้สึกเสียดายเวลานั้น...ได้เกิดขึ้นจริงค่ะ เพราะตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้าย คนอ่านคนนี้ไม่รู้สึกเสียดายเวลาเลยสักนิด...




แสนโหล แสนหลอน...ปลายสี

แสนโหล(ชื่อนางเอกเธอมีที่มานะคะ อ่านแล้วนับถือแม่เธอจริงๆ) มีสัมผัสพิเศษตั้งแต่เด็ก เวลาจะคุยกับใครแปลกหน้าต้องถามซะก่อนว่า"เป็นคนหรือเปล่า" เอ่อ...อาจจะดูกวน แต่ส่วนใหญ่ แสนโหลเธอจะคุยกับสิ่งที่ไม่ใช่คนมากกว่า

สุดจักรวาล มหาศาลปฐพี (สาบานนะ...ว่านี่ชื่อพระเอก) ผู้บริหารอลังการเขาใหญ่ หลังจากพี่ชายประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เขาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความลึกลับบางอย่าง แม้จะลางเลือนแต่มันก็น่ากลัว ชวนขนหัวลุก และไม่ว่าจะปฏิบัติภารกิจอะไรก็ตามเขาจะต้องมีสิ่งที่ไม่ใช่คนมาเกี่ยวข้องอยู่ด้วยเสมอ เลยต้องมีแสนโหลอยู่ใกล้ๆเพื่อจะได้ทำให้เขาหายกลัว เอ๊ย สื่อสารกับอดีตคนรู้เรื่อง

เมื่อสาวแปลกอย่างแสนโหลต้องมาเจอกับหนุ่มเว่ออย่างสุดจักรวาล มหาศาลปฐพี(ไม่รู้เป็นไง เวลาพูดชื่อพระเอกต้องต่อด้วยนามสกุลค่ะ ไม่งั้นมันไม่ใช่) มันเลยมีแต่ความฮา อย่างตอนที่แสนโหลเธอจู่ๆก็เกิดอยากจะมีสามีขึ้นมาเลยไปขอให้พระเอกช่วย พระเอกก็เข้าใจไปว่าแสนโหลอยากได้ตัวเองเป็นสามี แต่...มันดันไม่ใช่ซะงั้น หน้าแตกสิคะงานนี้

"ฉันไม่ได้ต้องการตัวคุณ"..."แค่สามี"

"แล้วสามีของเธอไม่ได้หมายถึงฉันหรือไง นี่เธอโดนผีสิงมาหรือเปล่า หรือว่าเจอผีหลอกจนประสาทกลับ เธอมาหาฉัน มาขอสามีจากฉัน แต่ไม่ต้องการผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างฉัน แปลว่าอะไร...ให้ฉันหาผู้ชายคนอื่นให้ มาหลับนอนกับเธออย่างนั้นเหรอ นั่นมันหน้าที่แม่เล้าหรือเปล่า ไม่สิ ต้องเรียกว่าแมงดาใช่ไหม แต่นั่นมันต้องหาผู้หญิงไปให้ผู้ชายไม่ใช่เหรอ...ฉันไม่เข้าใจ เธอต้องการสามีทำไม"

"อยากแต่งงาน"

"แล้วทำไมถึงอย่างแต่ง"

"อยากมีสามี"

"เอาอย่างนี้แล้วกัน ในฐานะที่ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ฉันช่วยเธอหาสามีให้ก็ได้ แต่คำว่าช่วยของฉัน คือหาคนที่เหมาะสมมาให้เธอดูตัว ถูกใจหรือไม่อย่างไร เธอเป็นคนตัดสินและสานสัมพันธ์ต่อเอง ตกลงไหม"..."ถ้าอย่างนั้นไหนลองบอกมาซิ ผู้ชายในฝันของเธอเป็นยังไง สูง เตี้ย อ้วน ผอม ดำ ขาว ชอบคนเชื้อชาติไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมทอง ผมยาว ผมหยิก หรือว่าหัวล้าน แล้วนิสัยต้องยังไง อบอุ่น ใจดี เอาจริงเอาจัง มุ่งมั่น มีอารมณ์ขัน รักสัตว์รักต้นไม้ หรือว่า..."

"ฉันไม่มี"

"หือ? ไม่มี? เธอไม่มีสเปกผู้ชายที่ชอบเลยเหรอ"

"ไม่มี"

"แปลว่าเธอจะแต่งงานกับใครก็ได้? นี่แสนโหล ในฐานะคนที่กำลังจะเป็นพ่อสื่อให้เธอ ขอแนะนำหน่อยเถอะ ถึงเธอจะอยากแต่งงานมากขนาดไหน ก็ควรมีรายละเอียดของสามีในอนาคตบ้าง ไม่ใช่หัวเหม็นเขียว พุงกาง เจ้าชู้ขี้เมา แถมยังตบตีเธอทุกวัน ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอรับได้เหรอ"

"แล้วคุณจะหาผู้ชายแบบนั้นให้ฉันเหรอ"

"เธอคงรู้ว่ามาตรฐานของฉันสูงกว่าคนทั่วไปเลยขอให้ฉันช่วยสินะ แต่เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน ซับซ้อน และต้องใช้เวลา เธอรีบมากไหมล่ะ"

"มาก...ฉันต้องรีบใช้ คุณช่วยหาให้ด้วย"

ดูจากบทสนทนาแล้ว คิดว่าแสนโหล กับสุดจักรวาล มหาศาลปฐพี ไปด้วยกันได้ดีมากๆๆๆๆๆ แน่นอน คนนึงพูดน้อย คนนึงพูดเยอะ 555 ยิ่งตอนหลังความรักสุกงอม พระเอกก็ไม่รอช้าไปสู่ขอนางเอกทันที แต่...ฤกษ์ที่มาสู่ขอ เอ่อ...

"สู่ขอตอนตีสามเนี่ยนะ หมอดูคนไหนให้ฤกษ์มาวะเนี่ย"

"ผมตื่นเต้น ไม่อยากเสียเวลา... แต่นี่ผมมารบกวนคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่าครับ"

"ไม่หรอกจ้ะ ไม่เลย เช้าๆอากาศดี ตื่นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ แม่ชอบ...ฯลฯ"

ฤกษ์สู่ขอตีสาม ยังไม่เท่ากับตอนพูดสู่ขอ

"สวัสดค่ะ คุณสมชาย คุณสมรศรี ดิฉันอรุณสวัสดิ์เป็นป้าแท้ๆของสุดจักรวาล มหาศาลปฐพี...พวกคุณคงทราบกันแล้วว่าหลานชายของดิฉันชอบพออยู่กับลูกสาวของคุณ เขาเป็นคนดีใช่ไหมคะ ขยัน ซื่อสัตย์ ประหยัด มีวินัย ใฝ่ความรู้ คู่คุณธรรม นำพาประเทศก้าวหน้า...เดี๋ยวนะตาสุด! ป้ามาสู่ขอผู้หญิงให้เรานะ เอาคำขวัญวันเด็กมาให้ป้าอ่านทำไม ป้าไม่ใช่นายก"