มัศยาเร้นรัก...อัญชรีย์ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามที่ได้อ่านในชุดรัก..ร้ายค่ะจริงๆชุดนี้มีทั้งหมด 5 เรื่อง แต่จขบ.งบหมด เลยหยิบมาแค่ 3 ค่ะ แหะๆ

นิศากร หรือเดือน สาววัย 27 ปี ยึดอาชีพเขียนนิยาย...ทั้งแนวรักโรแมนติกและแนว 18+ ทั้งๆที่ยังไม่เคยมีแฟนและประสบการณ์แบบนั้นเลยสักนิดเดียวเธอมีฉายาที่พระเอกของเรื่องตั้งให้ว่า “เชย จิต รั่ว”

ธีร์ปริย หรือคุณปลา (ชื่อพระเอกแอบอ่านยากนะคะ) อายุ 25 ปี(เรื่องนี้นางเอกกินเด็กค่ะ) เก่ง ฉลาด รูปหล่อ พ่อรวย มีความสามารถสารพัดโอบอ้อมอารี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ยิ้มแย้มแจ่มใสเรียกได้ว่าเป็นที่รักของทุกคนเลยแหละ แต่...กับนางเอกน่ะเหรอ โขลกได้เป็นโขลกสับได้เป็นสับ ยังกะว่าเป็นทาสในเรือนเบี้ย...

คืออิตาคุณปลาเนี่ย เค้าเป็นลูกชายอดีตเจ้านายของพ่อนางเอกค่ะ เมื่อก่อนก็อยู่ในรั้วบ้านเดียวกันนี่แหละ เป็นเพื่อนเล่นกันมากับพี่ชายนางเอกและนางเอกค่ะ แล้วพอแม่นางเอกถูกฆ่าตาย...ตรงนี้ปมการตายของแม่นางเอก ทำให้พ่อนางเอกลาออกจากงาน เพราะคิดว่างานที่ทำอยู่มันคืองานบาปกรรม เพราะที่บ้านพระเอกประกอบธุรกิจอาบอบนวด...

ถึงแม้ว่าจะต้องแยกย้ายกันไป คุณปลาไปเรียนต่อที่อังกฤษ ส่วนนางเอกก็ทำอาชีพเขียนนิยาย จนมีแฟนๆล้นหลาม(หรือเปล่า???) จนกระทั่งพระเอกกลับมาเพื่อเตรียมตัวรับช่วงบริหารกิจการต่อตามที่พินัยกรรมของพ่อได้ระบุไว้...คุณปลาก็ยังก่อกวน ตามจิก เ่อ่อ...นางเอกของเราได้อย่างกระชั้นชิดมากขึ้น

อย่างฉากนี้...นางเอกเธอชื่นชอบนิยายแนวอิโรติกของผู้เขียนคนหนึ่งอยู่ เป็นนิยายแปล เรื่อง Dark Lucid แล้วบังเอิญว่าเพื่อนที่ยืมไปคืนมา นางเอกเลยต้องหิ้วถุงหนังสือไปไหนมาไหนด้วย

"ก็ฉันจะไว้ใจเธอง่ายๆได้ไงเล่า ผู้หญิงที่เขียนนิยายลามก แถมยังพกนิยายว่าด้วยเซ็กส์โรคจิตไปไหหนมาไหน..."..."ฉันคงเชื่อใจง่ายๆ ไ่ม่ได้หรอก"

"ฉันให้เพื่อนยืมไปเพิ่งได้คืน ใครเขาจะพกไปไหนๆด้วยกันเล่า"

"สรุปนะ เป็นเพราะเธอทั้งรั่ว ทั้งเชย ทั้งจิตขนาดนี้ ฉันถึงได้ปฏิบัติกับเธอแบบธรรมดาๆ อย่างที่คนทั่วไปเขาทำกันไม่ได้ยังไงล่ะ" เหรออออออออ....

"เอาล่ะ วันนี้ฉันไม่มีอะไรทำแล้ว ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ ขอไปอาบน้ำแป๊บหนึ่ง เธอไปรอในบ้านละกัน"

"ฉันบอกเมื่อไหร่กันว่าจะไปกินข้าวด้วย!"

"ผู้หญิงที่หน้าตาจัดว่าแย่ไม่ควรหยิ่งเวลามีผู้ชายหน้าตาดีชวนกินข้าวนะรู้ไหม"

เอ่อ...คือ คุณปลานี่แกนอกจากจะเอาแต่ใจแล้วยังหลงตัวเองขนาดหนักนะคะ...

นิศากรน่ะรู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองรักคุณปลามาแต่ไหนแต่ไร ถึงเขาจะร้ายมั่ง ดีมั่ง ก็ยังรักอยู่ ทำให้ไม่เปิดใจมองใคร ส่วนคุณปลา...คาสโนว่าตัวพ่อเลย หว่านเสน่ห์ไปทั่ว จนทำท่าว่าจะลงเอยกับกนกนัดดา ลูกสาวของนายตำรวจใหญ่ นิศากรก็พยายามทำใจและยินดีไปกับทั้งสองคน แต่...ก็มีบางอย่างให้ชวนสงสัย เพราะเวลาอยู่กับกนกนัดดาทีไร คุณปลากลับทำเหมือนเอาอกเอาใจ และมีนิสัยน่าเบื่อเกินไป จนกนกนัดดาหันไปรักชอบกับปอนด์เพื่อนสนิทของคุณปลาแทน...ตั้งแต่นั้นมา คุณปลาก็มีท่าทีที่แปลกไปกับเดือน ทำให้เดือนเข้าใจไปว่าเขาัยังมีอาการช็อกอยู่กับการที่ถูกคนรักและเพื่อนหักหลัง...แต่หารู้ไม่...ว่าทุกอย่างที่ว่ามามันคือแผนการของคุณปลาทั้งนั้น...เอ่อ...เรื่องมันค่อนข้างยาว และซับซ้อนนิดหน่อย ขออนุญาตไม่เล่านะคะ ไปอ่านในเรื่องกันเอาเอง 

เปลี่ยนมาดูศักยภาพในการทำลายล้าง ความมั่นใจของนิศากร จากคุณปลากันดีกว่าค่ะ คือ...เพราะปากแบบนี้นี่นะ นางเอกถึงได้ทั้งรักทั้งชัง ฮึ...

"ไม่น่าเชื่อ งานครึ่งๆกลางๆ แบบเธอนี่มีแอนตี้แฟนด้วยเหรอ งั้นเธอก็จงภูมิใจ แอนตี้แฟนนี่ไม่ดังจริงมีไม่ได้"

"ใครจะไปโลกสวยอย่างคุณปลา!"

"เธอไม่เข้าใจหรือว่าคนเราลางเนื้อชอบลางยา จะให้ชอบหรือเกลียดอะไรเหมือนกันไปหมด โลกคงอยู่ยากกว่านี้"

"สรุปแล้ว ยังไงฉันก็อยากทำงานในแบบของฉันต่อไปอยู่ดีนั่นแหลหะ"

"เอาเถอะๆ อยากเขียนอะไรก็เขียนไป คนเราก้ต้องเขียนในสิ่งที่ตัวเองชอบเป็นหลักอยู่แล้ว ศิลปินที่ดีต้องทำงานเพื่อตัวเองก่อน ยังไงก็อย่ามัวปอดแหกเพราะกลัวโดนด่าจนยอมขายวิัญญาณทิ้งละกัน"

"ฮึ้ยยย! แล้วคนที่เขียนอะไรไม่เป็นสักบรรทัด แต่กล้าวิจารณ์คนอื่นเสียแหลกลาญแบบคุณปลาน่ะ มันก็แค่พวกปากดีแต่ไม่มีท่ายาก!"

"ปากดีแต่ไม่มีท่ายาก..."..."เธอไม่ควรจะตัดสินใจใครง่ายๆนะเดือน ถ้ายังไม่เคยลองกระทั่งท่าเบสิกของฉัน..."

"นี่ลำบากใจที่ฉันเด็กกว่ารึเปล่า ถ้าติดที่เรื่องนั้นล่ะก็ ฉันบอกให้เธอสบายใจได้เลยว่าหน้าตาฉลาดกว่าเป็นสิบเท่าอย่างฉันน่ะ ไม่ได้ดูเด็กกว่าเธอสักนิดเดียว"

"จะบอกดีๆว่าตัวเองหน้าแก่กว่าไปเลยไม่ได้รึไงฮึ ถึงต้องแขวะไปด้วยว่าหน้าตาคนอื่นเขาติงต๊อง"..."ฉันไมไ่ด้ลำบากใจเรื่องอายุหรือหน้าตาหรอกค่ะ ลำบากใจเพราะปากคุณปลานี่แหละ!"

อ่านๆมาแล้วก็อดที่จะเห็นใจนางเอกไม่ได้นะคะ เจอสามีปากแบบนี้ จะอยู่กันได้มั้ยเนี่ย ขนาดจะไปเจรจากับพ่อฝ่ายหญิงเรื่องขอคบกันจริงๆจังๆ ยังไม่วายกัดกันโชว์พ่อฝ่ายหญิงอีก...

"ขายมาลิคกรุ๊ปไปทำอย่างอื่น แต่ก็หนีไม่พ้นแหล่งอโคจรอยู่ดีนะคะ"

"ผับน่ะเหรอ"..."นี่เธอจะเอายังไงกับฉันฮึ!"

"ค่ะ"

"ก็ฉันชอบแหล่งอโคจร มีอะไรไหม!"

"ก็...ไม่มีหรอกค่ะ จริงๆก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน"

"เกี่ยวสิ ก็เธอกำลังจะมาเป็นเมียฉันอยู่นี่ไง"

"คิดเองเออเอง"

"ตอนนี้อาจจะแค่คิด แต่อีกไม่นานจะคิดด้วยทำด้วย มีอะไรไหม..."

อ่านจบ...เรื่องนี้พระเอกไม่ร้ายมากเท่าไหร่ค่ะ คือร้ายกับนางเอกคนเดียว เอาแต่ใจซะเหลือเกิน คนอาไร้ จะฉลาด เพอร์เฟ็กต์ไปซะหมด ถามหน่อยเถอะที่วางแผนไว้เนี่ย ถ้าหากปอนด์กะกนกนัดดาเค้าไม่รักกันล่ะก็ คงมีเงิบไปข้างแน่ๆ จริงๆคนอ่านก็ลุ้นนะคะว่าให้มีสักแผนเหอะน่าที่มันไม่สำเร็จน่ะ...จะรอสมน้ำหน้า คือแอบหมั่นไส้พระเอกจริงๆค่ะ

ส่วนนางเอก...ให้อารมณ์ทั้งรักทั้งชังได้ดีค่ะ คือรู้ว่าเค้าร้ายกะตัว ก็ยังจะรักเค้าอยู่นั่นแหละ แต่ก็รักอย่างมีศักดิ์ศรี  มีสติไม่ตื๊อไม่ตาม พอเค้ามีความสุขก็อยากจะยินดีด้วย  แต่บางทีก็แอบหมั่นไส้นางเอกเหมือนกันค่ะ  แล้วก็ไม่ชอบอยู่ตอนนึงที่เธอแอบเอาพาสเวิร์ดของพระเอกเข้าอไปอ่าน e-mail คือว่า...มันดูละลาบละลัวงไปนิดนะ อ่า...เรื่องนี้หมั่นไส้ทั้งพระนางแล้วจะเหลืออะไรล่ะเนี่ย...

ตอนพิเศษ... เราว่าเยอะไปนะคะ คือปกติิพิเศษนี่เค้าต้องมีกี่ตอนกันเหรอ คือพอมีหลายๆตอนแล้วมันก็ให้ความรู้สึกว่ามันไม่พิเศษแล้วล่ะค่ะ เอามารวมเป็นตอนปกติในเรื่องเลยดีกว่า แต่เอาจริงๆเรื่องที่เพิ่มมาในตอนพิเศษมันก็น่ารักดีนะคะ หวานๆ หื่นๆ กวนๆ ตามสไตล์ของคนเขียนแหละค่ะ

สรุปแล้วเรื่องนี้ก็สนุกดีค่ะ อ่านไปยิ้มไป เพราะปากพระเอกนี่แหละค่ะ แม้จะมีบางช่วงที่ออกจะเยิ่นเย้อไปนิด เล่มเลยหนาไปหน่อย ก็เอาเป็นว่าอ่านเพลินดีแล้วกันค่ะ

ปล. อ่านแล้วหิวเมนู ผัดเต้าหูเสฉวนค่ะ

เครดิตภาพจาก wongnai.com