จางเสี่ยว...สาวยุคปัจจุบันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์...พอฟื้นขึ้นมาเธอกลับอยู่ในร่างของสาวน้อยวัย 13 ปี ชื่อม๋าเอ่อร์ไท่ รั่วซี ในยุคสมัยของจักรพรรดิคังซีแห่งราชวงค์ชิง

รั่วซี เป็นน้องสาวของชายารองขององค์ชายแปดและกำลังเตรียมตัวเข้าพิธีคัดเลือกสาวงาม...สุดท้ายรั่วซีได้ทำหน้าที่ถวายน้ำชาต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้...ด้วยอุปนิสัยความคิดความอ่าน ความฉลาด...ทำให้เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้มาก

แถมรั่วซีที่รู้ประวัติศาสตร์แบบขาดๆเกินๆก็ยังจำได้ว่าองค์ชายแปดพี่เขยของตัวเองสุดท้ายแล้วจะมีจุดจบที่ไม่ดีเพราะถือเป็นศัตรูตัวสำคัญของจักรพรรดิยงเจิ้ง หรือองค์ชายสี่ในขณะนี้ เธอหวังจะช่วยองค์ชายแปดให้รอดพ้น และอยากได้รับอิสระจากการใช้ชีวิตที่เหมือนกรงขังในวังต้องห้ามหญิงสาวที่ต้องแต่งงานตามแต่บิดามารดา หรือฮ่องเต้ประทานให้หญิงสาวที่ต้องทนร่วมสามีกับหญิงสาวอีกมากหน้าหลายตาหญิงสาวที่ต้องอยู่ในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด...เธอไม่อยากเป็นอย่างนั้นเธออยากใช้ชีวิตอย่างอิสระเหมือนในที่ที่เธอจากมา...

อ่านจบ...ตอนเล่มแรก...ยังรู้สึกงงๆอยู่ค่ะ เพราะมีตัวละครมากมายแถมแต่ละตัวก็ยังมีความสำคัญไม่น้อยไปกว่ากันด้วย โดยเฉพาะองค์ชายต่างๆที่มีความสัมพันธ์อันดีกับรั่วซี จนทำเอาคนอ่านไขว้เขวไปบ่อยๆแถมยังสงสัยอีกว่า...มันดราม่าตรงไหนเนี่ย ดูจะมุ้งมิ้งๆนะแต่เสียงลือเสียงเล่าอ้าง...เค้าบอกว่าดราม่าน้ำตาท่วม...ก็ต้องลองอ่านต่อไปเรื่อยๆค่ะ

ใครจะคิดว่า...สุดท้ายก็ต้องเสียน้ำตาจริงๆ โดยเฉพาะช่วงเล่มที่ 3กับ 4 มันสะเทือนอารมณ์สุดๆค่ะจุดจบของแต่ละคน

เรื่องนี้เป็นแนวประวัติศาสตร์จีนค่ะ ทั้งจักรพรรดิคังซีและบรรดาองค์ชายต่างๆ ล้วนมีตัวตนในประวัติศาสตร์ทั้งนั้นรวมไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดในหนังสือด้วยค่ะชื่นชมคนเขียนมากๆที่ทำออกมาได้ขนาดนี้ เพราะตัวละครอย่างรั่วซีคือคนที่รู้ว่าต่อไปเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรแม้พยายามจะเปลี่ยนแปลงไม่ให้เป็นไปตามนั้น...มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีเลยทำให้รั่วซีต้องอึดอัดคับข้องใจ ทุกข์ทรมานกับการรู้ความเป็นไป...

ทางด้านหัวใจ อารมณ์ของความรัก...ทำออกมาได้เศร้าสลดจริงๆกับองค์ชายแปดแม้จะตัดสัมพันธ์กันไปแต่รั่วซีก็ไม่ปรารถนาให้องค์ชายแปดต้องประสบชะตากรรมแบบนั้นหรือกับความสัมพันธ์ฉันเพื่อนกับองค์ชายสิบ องค์ชายสิบสาม และองค์ชายสิบสี่ คนอ่านชอบตัวละครแบบองค์ชายสิบสามนะ...โดยเฉพาะตอนที่เจอกับหมินหมิ่นรู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงชอบตัวเอง แต่ในเมื่อตัวเองไม่รักก็ไม่คิดจะให้ความหวังอะไรแถมยังสงสารตอนต้องโดนกักขังและสุดท้ายต้องเสียลวี่อู๋ไปตลอดกาล...ตอนนี้บอกเลยว่าเสียน้ำตาให้กับองค์ชายสิบสามไปหลายหยด 

กับพระเอกของเรื่ององค์ชายสี่หรือจักรพรรดิยงเจิ้ง...ให้ความรู้สึกทั้งรักทั้งแค้น (เหมือนนางเอกเลยค่ะ)แบบว่าบางตอนพี่แกก็น่ารักนะ แต่เวลาโหดพี่แกโหดจริง...ยิ่งตอนขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้วยิ่งโหด...ก็เข้าใจนะว่าปกครองคนส่วนมากก็จำเป็นต้องทำการเชือดไก่ให้ลิงดูยิ่งต้องมี เพราะไม่งั้นบ้านเมืองคงไร้กฎระเบียบ...บางอย่างทำไปเพราะต้องป้องกันบัลลังค์ที่ได้มาอย่างชวนสงสัย...บางสิ่งก็ทำไปเพราะต้องปกป้องรั่วซี...

ตัวละครอย่างองค์ชายสี่ นอกจากมุมอ่อนโยน มุมโหดเหี้ยมแต่...บางมุมที่เผยออกมา การอยู่อย่างโดดเดี่ยว เหมือนกับคำพูดที่ว่า “ในพระราชวังเก้าชั้นสามตำหนักจะมีใครเล่าเป็นเพื่อน” ยิ่งสูงยิ่งหนาวจริงๆ กับบรรดาลูกๆเป็นพ่อที่เคร่งครัดเข้มงวด กับบรรดาขุนนางข้าราชบริพารเป็นฮ่องเต้ที่จริงจัง แต่ยามอยู่เพียงลำพังและปล่อยให้ตัวเองคิดหวนไปหาอดีตที่มีรั่วซีอยู่กลับกลายเป็นเหมือนชายอ่อนแอคนหนึ่งที่เงียบเหงาโดดเดี่ยว...

ตัวละครอย่างรั่วซี...เป็นตัวละครที่ทำให้คนอ่านได้เห็นพัฒนาการมากที่สุดจากเด็กสาววัย 13 ปี ที่วิ่งซนไปวันๆ เป็นนางกำนัลต่อหน้าพระพักตร์ที่โปรดปรานเป็นนางกำนัลที่โดนลงโทษเพราะขัดราชโองการฮ่องเต้(คังซี)เป็นนางกำนัลอาวุโสข้างกายฮ่องเต้(ยงเจิ้ง)ที่ใครๆก็รู้ว่านางมีฐานะใดและสำคัญกับฮ่องเต้แค่ไหนแต่ไม่มีแม้แต่ตำแหน่งพระสนม จนสุดท้ายของลมหายใจในฐานะชายารองขององค์ชายสิบสี่....เศร้ากับจุดจบนางมากจนบรรยายไม่ถูกจริงๆ

“มีรักย่อมเกิดทุกข์ มีรักย่อมเกิดความหวาดกลัวไร้รักย่อมไร้ทุกข์ ความหวาดกลัวจะเกิดแต่หนใด? ฉะนั้นจงไร้รักความรักความพลัดพรากเป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์หากไร้ซึ่งรักและเกลียดย่อมไร้ซึ่งสิ่งผูกพัน”

เป็นการรีวิวที่วกไปวนมาจริงๆค่ะ...ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วแต่สรุปว่าชอบ ดราม่าหนัก และซาบซึ้งตรึงทุกอารมณ์จริงๆ