[นิทานเซน] : ทองคำอันน่ากลัว

กาลครั้งหนึ่ง มีนักพรตผู้หนึ่งวิ่งตื่นกลัวออกมาจากป่า
สหายสนิท 2 คนพบเห็นเข้าจึงเอ่ยถามนักพรตรูปนั้นว่า
เกิดอะไรขึ้น และเขาหลบหนีสิ่งใดมา

นักพรตตอบว่า "บังเอิญว่า เราขุดเจอทองคำฝังอยู่ที่โคนต้นไม้ในป่า
แต่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก!"

เมื่อคนทั้งสองได้ยินก็ตื่นเต้นสุดระงับ แอบกระซิบกระซาบต่อกันว่า

"คนผู้นี้ช่างโง่เขลาปัญญาอ่อนเสียจริง
ขุดเจอทองนับเป็นโชคแท้ๆ แต่กลับกลัวจนตัวสั่น"

จากนั้นจึงตะล่อมถามนักพรตต่อไปว่า

"ท่านขุดเจอทอง ณ ที่ใด สามารถบอกพวกเราได้หรือไม่?"

นักพรตจึงตอบว่า

"ของที่อันตรายเช่นนี้ พวกท่านไม่กลัวหรืออย่างไร
ไม่ทราบหรือว่าทองคำพวกนั้น มันสามารถกินคนได้!"

คนทั้งสองจึงรีบเอ่ยว่า "พวกเราไม่กลัวหรอก ท่านรีบบอกมาเถิดว่าทองคำอยู่ที่ใด?"

สุดท้ายนักพรตจึงบอกว่า "ทองคำอยู่ที่โคนต้นไม้ต้นริมสุดทางทิศตะวันตกของป่า"

เมื่อได้ยินดังนั้น คนทั้งสองก็รีบผละจากนักพรต มุ่งหน้าไปยังจุดที่พบทองคำทันที

ระหว่างนั้น สหายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นว่า

"นักพรตรูปนั้นทึ่มจริงๆ ทองคำที่ทุกผู้ทุกคนต่างเฝ้าใฝ่ฝันถึง
มากองอยู่ตรงหน้า กลับวิ่งหนีไปเสียได้"

ซึ่งสหายอีกผู้หนึ่งก็พยักหน้าเห็นด้วย

จากนั้นทั้งสองจึงปรึกษากันว่า จะนำทองคำกลับไปได้อย่างไร สหายผู้หนึ่งจึงเสนอว่า

"หากขนทองคำกลับไปในตอนฟ้าสว่าง เห็นจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่
เราควรขนไปตอนฟ้ามืดจะดีกว่า เดี๋ยวข้าจะเฝ้าทองคำอยู่ที่นี้
ส่วนท่านเดินทางเข้าเมือง ไปเสาะหาอาหารและน้ำดื่มมารับประทานร่วมกัน
เมื่อรับประทานเรียบร้อย รอให้ค่ำมืด ค่อยลงมือขนทองคำ"

ดังนั้น สหายผู้หนึ่งจึงเดินทางกลับเข้าเมือง เพื่อไปหาข้าวปลาอาหาร
ส่วนสหายอีกผู้หนึ่งที่อยู่เฝ้าทองคำก็ขบคิดวางแผนว่า

"หากทองคำทั้งหมดตกเป็นของข้าเพียงผู้เดียวก็คงจะดีไม่น้อย
เช่นนี้ดีกว่า หากเพื่อนของข้ากลับมา ก็ใช้ท่อนไม้ทุบตีมันให้ตาย
เท่านี้ก็ไม่ต้องแบ่งส่วนแบ่งทองคำให้กับผู้ใด"

ส่วนสหายที่เดินทางเข้าเมืองก็ครุ่นคิดว่า

"ข้าจะเข้าเมืองไปรับประทานอาหารให้อิ่มเสียก่อน จากนั้น
นำยาพิษใส่ในอาหารกลับไปให้สหายข้า เท่านี้ทองคำก็จะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว"

ชายที่เดินทางเข้าเมืองดำเนินการตามแผนเรียบร้อย
จากนั้นนำอาหารกลับมายังชายป่าที่ซ่อนทองคำ แต่ยังไม่ทันระวังตัว
เขากลับถูกสหายรักใช้ท่อนไม้ฟาดจากทางด้านหลัง จนเสียชีวิตทันที

จากนั้นมือสังหารจึงแก้ห่อข้าวที่เพื่อนผู้ล่วงลับนำมาให้ รับประทานด้วยความหิวโหย
แต่ไม่ทันไรก็ต้องล้มลงดิ้นทุรนทุราย เนื่องเพราะได้รับพิษที่อยู่ในอาหาร

ในชั่ววินาทีก่อนที่ชายผู้ถูกพิษจะสิ้นใจ
เขาพลันนึกถึงคำที่นักพรตได้เตือนเอาไว้ จึงได้แต่รำพึงว่า

"จริงดั่งคำที่นักพรตว่าไว้ ทองคำนั้นน่ากลัวยิ่ง
เพราะมันสามารถกลืนกินมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความโลภอย่างเรา"

จากนั้นจึงลาโลกไปในลักษณะนั้น



ปัญญาเซน : ความโลภเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะ



จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 161 พฤษภาคม 2557 โดย มุมจีน : manager online

Create Date : 24 พฤศจิกายน 2557		0 comments
Last Update : 16 ธันวาคม 2557 11:54:43 น.
Counter : 1079 Pageviews.
Share Tweet