ความรักเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตฆราวาสทุกคน
บางคนถึงกับเอาเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งของชีวิต
ซึ่งมักจะทำให้ชีวิตประสบความทุกข์ระทมบ่อยๆ

รักได้ ไม่เป็นไร ไม่ผิดศีล ไม่ผิดอะไร

แต่พุทธศาสนาสอนว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
ต้องประกอบด้วยธรรมะ ต้องยอมรับความจริง

เราต้องพยายามพิจารณาทุกเช้าทุกเย็น
ว่า เราต้องมีความพลัดพรากจากคนที่เรารักทุกคน
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
เราไม่ตายจากเขา เขาก็ตายจากเรา

อันนี้ไม่ใช่เพื่อทำให้เรารู้สึกกลุ้มใจหรือเศร้าใจ
แต่เป็นการเปิดจิตใจให้กว้างออกไปรับความจริง
ซึ่งปกติเราชอบพยายามประคับประคองอารมณ์ที่สบายของเราไว้
โดยการกลบเกลื่อนความจริงบางแง่บางมุมบางประการ
คือสิ่งที่จะลดรสชาติของอารมณ์นั้น
เพราะว่าธรรมชาติของคนเรานี้
ชอบเพลิดเพลินในอารมณ์ เพลิดเพลินในความรัก

ถ้าเราเพลิดเพลินในสิ่งใดแล้ว
ความเพลิดเพลินนั้นแหละ เป็นความยึดมั่นถือมั่น

เกิดภพ เกิดชาติ เกิดความไม่มั่นคง เกิดความหวั่นไหว
เพราะว่าอารมณ์ทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง
เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามเหตุตามปัจจัย
ผู้ยึดมั่นในอารมณ์ย่อมฝืนธรรมชาติไม่ให้เปลี่ยนแปลง

แต่มนุษย์เราจะสู้ธรรมชาติไม่ได้
มันเป็นการฝืนลมๆ แล้งๆ
เป็นการฝืนที่จะทำให้รู้สึกระทมขมขื่น

รู้สึกเซ็ง หมดหวัง สิ้นหวัง
 


นักปฏิบัติผู้ปรารภธรรมะจะคำนึงถึงความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เสมอ
สำนึกปวงไม่เที่ยง รู้ว่ายึดมั่นในสิ่งที่ไม่เที่ยงเมื่อไร ก็ต้องเป็นทุกข์ทันที
คิดอย่างนี้ได้ความรักมันไม่หายหรอก
ความรักของเราไม่ใช่ว่ามันจะจืดชืด หมดรสชาติ
แต่จะเป็นความรักที่สุกงอม เป็นความรักของผู้ใหญ่
ความรักไม่มีโทษอะไร

เรื่องความรักนี้จะต้องสังเกตว่า
มันจะเปลี่ยนสภาพตามความรู้ และความเข้าใจในธรรมะ ของผู้รัก

หมายความว่าถ้าพวกเราไม่มีสติปัญญาเป็นที่พึ่งภายในใจ
ไม่มีตัวผู้รู้คอยคุ้มครองการดำเนินชีวิต คอยดูแลสิ่งที่เราทำ คำที่เราพูด
เราย่อมมีความรู้สึกขาดความมั่นคง
ซึ่งจะอยู่ลึกๆในใจตลอดเวลา รู้สึกว่าขาดอะไรสักอย่าง

มีความรู้สึกอย่างนี้แล้ว เรามักจะพยายามลบความรู้สึกนี้โดยความรัก
จึงแสวงหาความรักอย่างดิ้นรน กระสับกระส่าย กระวนกระวาย

ความรักของเรานั้น จะประกอบด้วยความเห็นแก่ตัว เพราะเกิดจากความอยาก
แต่ผู้มีที่พึ่งภายในแล้ว มีความมั่นคงภายในใจแล้ว
จะมีความรู้สึกพอดี ไม่มีอะไรขาดไม่มีอะไรเกิน พอดีๆ

ผู้ที่รู้สึกพอดีนั่นแหละสามารถให้ความรักด้วยความอิสระ
มีความรู้สึกไวต่อคนอื่น ต่อความต้องการของเขา
ความกลัว ความวิตกกังวลของเขา
สามารถสังเกตเห็นสิ่งแวดล้อมหรือบุคคลรอบข้างอย่างลึกซึ้ง
เพราะเดี๋ยวนี้คนเราก็พอแล้ว ไม่มีความห่วงอะไร
จิตที่เต็มไปด้วยธรรมะแล้วเป็นจิตที่สร้างสรรค์มาก
เพราะว่าไม่มีอะไรบกพร่องพร้อมที่จะช่วยคนอื่นได้
พร้อมที่จะให้ความรัก ให้ความรักโดยไม่หวังอะไรตอบแทน

คือ

เขาจะรักหรือไม่รักเรื่องของเขา
แต่ว่าเราจะให้ เราพอใจกับการให้

แต่ไม่มีความต้องการในความรัก เพื่อความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว
หรือ ว่างเปล่าในใจของตัวเอง มีธรรมะเป็นที่พึ่ง
ความรักเป็นที่พึ่งไม่ได้ แต่ธรรมะเป็นที่พึ่งได้
ธรรมะเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในชีวิตมนุษย์



credit : จากหนังสือ “ลำเดียวกัน” หน้า ๔๑ - ๔๔
โดย พระอาจารย์ชยสาโร
//www.star4life.com/

Create Date : 05 สิงหาคม 2556
Last Update : 10 มกราคม 2558 12:47:39 น.		0 comments
Counter : 1527 Pageviews.
Share Tweet