คงต้องเรียกว่า"ความโหดร้าย....ที่ธรรมชาติกำหนด"

อาทิตย์นี้เริ่มต้นบังคับตัวเองให้นอนตื่นเช้า แล้วก็ออกไปหัดปั่นจักรยานไม่ว่าจะลมแรงแค่ไหน ไม่ว่าจะหนาวเย็นแค่ไหน ก็ต้องบอกตัวเองว่า"เธอต้องไป...และก็ต้องหัดขี่มัน...ต้อง...ทำให้ได้"  เพราะนี่คือสิ่งที่เธอเลือกเอง ไมีมีใครบังคับเธอ

เริ่มปั่นวันนี้วันที่2 โอยหอบมากๆเพราะว่าลมกรรโชกเป็นระยะ ๆ ตลอดทางทำให้ปั่นยาก จนเราต้องลงมาเดินจูงจักรยานเพราะปั่นขึ้นเนินไม่ไหว(แก่) ฮ่า ๆ ๆ พอลงเนินก็ปั่นต่อ พักแรงไว้ ระยะทางจากบ้านออกมานอกถนนใหญ่ก็เกือบ 2 กิโลแล้ว จากถนนใหญ่ปั่นไปโรงเรียนอนุบาลอีก 4 กิโล  ระยะทางแค่นี้แต่เล่นเอาคนแก่อย่างเราหอบจนพอลงจากจักรยาน ขาสั่น เวียนหัว เหมือนจะเป็นลมให้ได้ ชวิตเข้าสู่โหมดที่ต้องมาลำบากในตอนแก่ แต่ก็พอทนได้...เพราะชีวิตเราสบายมามากแล้ว เจอความลำบากเสียบ้างจะได้รู้รสชาติของความลำบากในเมื่อคนอื่นเค้าทำได้เราก้ต้องทำได้สิ(คิดแบบนี้จริงๆนะ) ปั่นไปก็แบบว่า ครางในใจถึงความโหดร้ายของธรรมชาติ ซึ่งตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง อากาศก็มีฝนสลับกับหนาวเย็น บางวันแดดออกก็ดีหน่อย บางวันมีลมกรรโชกแรง ฝนตก โอยโหด.............ร้ายยยยยยยยยยยยย

นี่ขนาดยังไม่ได้ทำงานจริงๆนะแค่ซ้อมขี่จากบ้านไปที่โรงเรียนให้ชินไปก่อน กำลังรอเรียกตัวซึ่งคิดว่าคงประมาณอาทิตย์หน้า ทำให้เราต้องหัดปรับตัวให้เตรียมพร้อมกับสภาวะอากาศในแต่ละวันที่หมุนเวียนเปลี่ยนกันไป จะได้จับเวลาถูกด้วยว่าถ้าลม ฝน ต้องใช้เวลาเท่าไรหรืออาจจะต้องนั่งรถเมล์ แตก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเพราะใช้เวลาแค่3 นาทีก็ถืงป้ายรถเมล์แล้วก็ต้องเดินเข้าไปในโรงเรียนอีก2 กิโลเมตร เออหวะชีวิตเมื่อเข้าสุ่บทโหดก็ต้องรับให้ได้

เส้นทางที่เราเลือกเอง

อือนะก็ใช่แหละว่า นี่คือเส้นทางที่ฉันเลือกอยากจะเป็นและอยากจะทำ  ฉันอยากทำงานกับเด็กมาตั้งนานแล้วเพียงแต่ว่ายังไมมีโอกาสสักที มาอยู่เดนมาร์กไม่ถึงปีก็ได้งานทำแล้ว...ตอนนั้นคิดว่างานมีก็ต้องรีบคว้าไว้ก่อนแหละเรื่องความฝันเอาไว้ต่อยอดทีหลัง ตอนนี้ตกงานแว้วววว  ได้โอกาสวิ่งตามหาความฝัน..เอ๊ยต้องเรียกว่า"ปั่น"สินะเพราะไม่ได้วิ่งอะ แม้ว่าจะเป็นแค่การฝึกงานก็ตามเหอะ (ช่างมัน..ฉัน...ไม่แคร์)เพราะอยากเข้ามาสัมผัสงานที่เค้าหวงนัก หวงหนาสงวนไว้ให้สำหรับคนของประเทศเค้า คนต่างชาติอย่างเราได้ทำอย่างมากก็แค่เข้ามาฝึกงาน จบแล้วก็จากไปหางานอื่นทำต่อ ถ้าอยากกลับมาทำก็ต้องหันไปเรียนต่อแต่เราคงไม่เรียนต่อหรอกเพราะว่าไม่ว่าจะเรียนจบอะไรมาในเวลานี้ล้วนแต่มีโอกาสตกงานหางานทำไม่ได้เหมือนกันทั้งนั้น คนเดนมาร์กเองแท้ๆเรียนจบสายนี้มายังตกงานเพียบเราจะเอาตัวเองไปเสี่ยงเรียนให้เสียเวลาทำไมกัน???  รัฐบาลกำลังประสบปัญหาพลเมืองตกงาน ต้องใช้งบประมาณไม่รุ้กี่หมื่นกี่แสนล้านโครนฯเพื่อเอามาจ่ายให้กับประชาชนที่ตกงานในกรณีสมัครเป็นสมาชิกประกันตกงานเท่าที่เราได้ยินมาใครมีงานทำก็ส่งประกันตกงานกันเกือบจะ 80% ทีเดียวสงสารรัฐบาลเหมือนกันที่ต้องแบกภาระช่วยเหลือ แต่ก็สงสารตัวเองมากกว่าที่พอตกงานรัฐบาลก็เปลี่ยนกฏหมายให้เงินช่วยเหลือลดลงจากเมื่อก่อนจะได้รับเงินช่วยถึง4ปี ลดมาเป็น2.5 ปี ตอนนี้เห็นว่าเปลี่ยนกฏหมายจะให้แค่2ปี เมื่อหางานทำไม่ได้ก็จะไม่ได้รับเงินช่วยเหลือใดๆได้อีก เพราะฉะนั้นเราต้องหางานใหม่ทำให้ได้ภายใน 2 ปี แง้ ๆ  ๆ

วิมานดินของเรา

ส่วนใหญ่แล้วเราจะถือว่าบ้านคือวิมานของเรา แต่เรากำลังเจอปัญหาเรื่องบ้านอะจิ....ดันเจือกเลือกซื้อบ้านที่อยู่ใกล้ธรรมชาติมากไปหน่อย ชอบวิวดี อากาศดี แต่...ต้องเดินไกลมากเข้าออกลำบากถ้าไม่มีรถขับ อันนี้สิ...กำลังเป็นประเด็นร้อนสำหรับเราและสามี  เนื่องจากสามีอยากให้ไปเรียนหัดขับรถ จะได้ไม่ต้องเดินตากลม ตากฝน หรือหิมะ แต่...เรากลัวววววววววววว  ไม่กล้าขับรถตั้งแต่สมัยอยู่เมืองไทยแล้ว เคยไปเรียนหัดขับอยู่บ้างที่เมืองไทยแต่ก็ไม่ทันได้ใบขับขี่ก็เลิกเสียก่อน เพราะลูกๆไม่สนับสนุน กลัวแม่จากไปก่อนวัยอันสมควร กร๊ากกกกกกเหตุผลน่าฟังยิ่งนัก

วันนี้วันพุธ

ตื่นตั้งแต่6 โมงเช้า แล้วก็ออกไปเดินจับเวลาจากบ้านไปสู่ถนนใหญ่(ป้ายรถเมล์) เราใช้เวลาในการเดินไป 30นาที ระยะทางประมาณ 2 กิโลนิดหน่อย เดินไปเรื่อยๆไม่ได้เร่งรีบอะไร อากาศยามเช้าในวันนี้ถือว่าดีพอใช้ได้เย็นนิดๆ โดยรวมถือว่าโอเคเหนื่อยนิดหนอ่ย

เข้ามาเพิ่มเติม...หลังจากที่ลองออกเดินไป-กลับจากบ้านไปสู่ถนนใหญ่ พอตกเย็นเท่านั้นพี่น้องเอ๊ย...ปวดขามากๆเลย คือเป็นโรคข้อเข่าเสื่อมอยู่แล้ว ก็ไม่คิดว่าการเดินมันจะทำให้เราปวดมากขึ้นเพราะเราน้ำหนักตัวเยอะ เข่าต้องรองรับน้ำหนักตัวเองทำให้ปวดมากซัดยาแก้ปวดไป 3 เม็ด ตั้งแต่6 โมงเย็น อีกเม็ด ตอน2 ทุ่ม  เม็ดสุดท้ายเที่ยงคืน...ตื่นเช้ามาโอเคหน่อยนึง 

วันพฤหัส

ตื่นสายมาก9 โมง...ก็พยายามทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆเป็นการบริหารเข่า สังเกตุว่าอาการปวดเข่าดีขึ้น เที่ยงออกไปปั่นจักรยานจากบ้านไปโรงเรียนอนุบาล ลองจับเวลาดูอากาศวันนี้ดีมากแจ่มใสไม่มีลมพัด ปั่นไปเรื่อยๆแค่ 25 นาทีก็ถืงแล้วก็ปั่นกลับบ้านแวะซื้อไข่ที่ร้านขายของ กลับบ้านมาอาการปกติดีวันนี้ไม่ปวดไม่เมื่อย เย้ๆๆๆ ตอนบ่ายเข้าเล่นเนตเปิดอีเมล์ดูด่าว เค้าส่งเรื่องรับเราเข้าฝึกงานที่โรงเรียนอนุบาลแล้วโดยให้เริ่มทำงานวันที่ 15-10-2112/9-11-2112  เป็นเวลากำหนด1 เดือน สู้ตายเอิ๊กส์ ๆ ๆ

วันศุกร์

วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ต้องหัดปั่นจักรยานไปทำงานก่อนเจอสถานการณ์จริงที่สภาพลม ฟ้า อากาศอาจจะแย่กว่านี้อีกก็ได้ ตื่น6โมงเช้าอาบน้ำแต่งตัว 7 โมงออกไปปั่นจักรยานจากบ้านไปโรงเรียนอนุบาลดูเป็นครั้งสุดท้าย  ทำเวลาได้ดีพอสมควรคือประมาณ 25-30 นาทีเอง โชคดีว่าอากาศดีแค่เย็นตามสภาพแบบนีค่อยโล่งใจหน่อย ขี่ไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พักเล่นกลางทาง ฮ่า ๆ ๆ มีใครทำแบบเราบ้างปะเนี่ย สามีบอกว่าอีกไม่นานสักเท่าไรเวลา 6-7โมงเช้ามันก็จะมืดสนิทมากกว่าวันนี้อีกนะ เธอต้องพร้อมเรื่องไฟต้องหัดอะไรอีกเยอะแยะ เอาละวา....งานนี้ได้เกิด ห้ามดับสามีอดห่วงไม่ได้กลัวกลับบ้านมาไม่เจอเมีย เหวยๆๆๆ ใครก็รักชีวิตกันทั้งนั้นแหละ