ระยะทำใจ...ไม่ได้

เมื่อปีที่แล้วลุงของเรา 2 คนเสียชีวิตไปคนหนึ่งด้วยมะเร็งที่ต่อมลูกหมากแล้วกระจาย อีกคนที่ติดเชื้อในกระแสเลือด หลังจากเป็นโรคที่ปอดเนื่องจากการสูบบุหรีมานาน เราในฐานะที่เป็นหลานและค่อนข้างสนิทโดยเฉพาะลุงคนแรก คุยสนุกเฮฮาตลอด รูปหล่อ เจ้าชู้ ใคร ๆ ชอบมาคุยด้วย ทุกคนเสียใจกับการจากไปของลุงคนนี้มาก โดยเฉพาะพ่อเรา เพราะสนิทกันมาก
พอลุงคนนี้เสียไป พ่อดูเศร้า ๆ ไป

ปีใหม่เราสังเกตว่าพ่อเราผอมลง ก่อนหน้านี้น้องที่อยู่ที่กาญจนบุรี โทรมาบอกว่า ลุงกินข้าวไม่ได้ ท้องอืด และผอมลง พอเราเห็นเรารู้สึกถึงความไม่ปกติ ชวนพ่อมาตรวจที่พวกเราอยู่ แต่เค้าบอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร สบายดี เดือนมกราคม พี่สาวลูกป้าไปเยี่ยมที่กาญจ โทรมาบอกพวกเราว่า พ่อพวกเอ็งดูไม่ค่อยดี พาเค้ามาตรวจดีกว่า ที่ชลโรงพยาบาลใหญ่ กว่า เป็นโรงพยาบาลศูนย์ด้วย น้องชายเราไปรับมา เราลา 1 วันเพื่อพาเค้าไปปั๊มลายมอเพื่อการเบิกตรง

ตอนเย็นพาคลินิก หมอให้ไปทำอัลตาซาวด์ พบว่ามีก้อนที่ตับหลายก้อน หมอบอกพ่อเราว่า เป็บตับแข็ง มีน้าในท้องและ มีเนื้องอกที่ตับ เรายืนอยู่ด้วย เราใจร่วงไปเลย เพราะรู้ดีว่ามันคืออะไร ออกมาจากคลินิกยืนรอรถที่น้องชายวนมารับ เราต้องยืนมาข้างหลังเพราะน้ำตาเราไหลตลอด โชคดีที่มันมืด พ่อเรามองไม่เห็น มีหลานสาวอยู่ด้วย ชวนคุยนั่นนี่ ก็เลยต้องหยุด
พยายามกลั้นเอาไว้ เพื่อนเราโทรมาชวนไปงานวันเกิด เราตัดสินใจไปเลย
เพราะถ้ายังอยู่กับเค้าวันนั้น เราทนไม่ได้แน่ ๆ

พอขึ้นรถเพื่อน เราร้องไห้ ร้องไห้ เพื่อนตกใจ ก็เลยให้ฟัง เพื่อนเราบอกว่า ร้องไปอีก ร้องให้พอ แต่อยู่ต่อหน้าพ่อ แกอย่าร้องไหนะ เพราะเค้าจะใจเสีย
ไปถึงงานเพื่อนเค้ามีร้องเพลงคาราโอเกะ เราร้องซะหลายเพลงเลย หัวเราะ เฮฮา บ้าบอไปตามเรื่องเหมือนที่เคยเป็น ไม่ได้บอกใครอีก

ผ่านไป 1 อาทิตย์พ่อเราอยากกลับบ้านเค้า เป็นห่วงคนนั้นคนนี้ ห่วงบ้าน ห่วงสวนมะนาวของพ่อ แต่เราว่าเค้าเหงามากกว่า เพราะวันธรรมดาต้องอยู่ครเดียวทุกคนไปทำงานหมด พวกเราบอกว่าอย่ากลับไปเลยเพราะ เดินทางไปมามันเหนื่อย แต่เค้าไม่ยอม ก็เลยต้องไปส่ง พร้อมกับยาหอบใหญ่ หมอบอกว่า ถ้ารักษาได้มียา ราคา สองแสนกว่าบาท ต้องจ่ายที่เดียวแล้วเบิกคืนที่หลังได้ พวกเรา 3 คนพี่น้อง อีกคนอยู่ไกลเลยไม่ปรึกษา เราบอกว่าเดี๋ยวกู้สหกรณ์เอง พี่เราบอกว่า เธอกู้เดี๋ยวฉันช่วยส่ง เราก็โอเค

วันเสาร์พ่อเรามา แต่เราไม่ได้เจอ เจออีกทีวันอาทิตย์ตอนเย็น คราวนี้พ่อเราผอมมากกว่าเดิม เราซื้อสลัดไปฝาก ไม่อยากอยู่นาน พ่อเรากอดเราเหมือนทุกครั้งที่เจอ ถามไถ่อาการ แล้วก็กลับเรายกมือไหว้แล้วรีบเดินออกมา กลับมาที่บ้านพัก นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

พ่อเราที่เคยรูปหล่อ หุ่นดี เคยเกือบจะได้เล่นหนังของท่านมุ้ย แต่ตัดสินใจไม่เล่นเพราะ ตอนนั้นมีลูกแล้ว เป็นดาราตอนนั้นพ่อเราบอกว่ารายได้ไม่พอเลี้ยงลูกหรอก เลยมาขับรถขึ้นเหนือล่องใต้ พวกเราไม่ค่อยได้เจอพ่อหรอก ถ้าพ่อมาจะดีใจกันมาก เพราะพ่อใจดี คุยได้ทุกเรื่อง ถึงแม้จะเจ้าชู้ แม่เราเสียใจเป็นประจำ แต่ตอนนี้เหลือความหล่ออยู่หน่อยเดียว และมักจะบอกว่า ไม่เป็นไร ลูกไม่ต้องห่วง

วันนี้เราไปประชุม พ่อเราไปพบหมอตามนัด เราเลิกเร็วก็เลยไปหาพ่อ ระหว่างนั่งรอเอ็กเซย์ ก็คุยกันไปเราพยายามให้มันสนุก ไม่เครียด หมอเรียกเรากับพี่สาวซึ่งเป็นพยาบาลเหมือนกันเข้าไปพบ หมอบอกว่า ดูจากฟิลม์ที่ไปทำ CT scan แล้ว ตอนนี้ก้อนมันลามเข้าไปที่เส็นเลือดดำใหญ่แล้ว ซึ่งเป็นตามโรคของมัน ชอบลามเข้าไปที่นี่ การรักษามันจึงก้ำกึ่ง
ถ้าได้ผลก็ช่วยชลอเวลา แต่ถ้าไม่ได้ผลจะทำให้ตับวายและเสียชีวิตทันที หรือจะรอเวลาก็นับเป็นเดือน ๆ ไป เป็นพยาบาลคงเข้าใจนะคะ ให้เค้าไปแบบสบาย ๆ ลองไปคุยกันแล้วจะเลือกแบบไหน ค่อยมาบอกหมอแล้วกัน เราอึ่ง พูดไม่ออกพี่เราก็เงียบไป

พี่เราใจแข็งกว่าเราเยอะ เราพยายามปรับหน้าตาแล้วเดินออกมา บอกว่าไม่ต้องเอ็กเซย์แล้ว หมอเค้าดูจากอันเก่าแล้ว เดี๋ยวเราไปหาหมอคนเดิมกัน
ให้เค้านัดใหม่ ยาก้ตัวเดิมนะแหละ พอดีมีรถโรงพยาบาลเราไปส่งคนไข้เราก็เลยกลับมาเลย มานั่งร้องไห้อยู่เนี่ย

น้องชายเราเคยบอกตั้งแต่แรกว่า ร่างกายคนเราก็เหมือนเครื่องจักรนะแหล่ะ ถึงเวลามันก็มีเสื่อม มีชำรุดไปตามสภาพ เพียงแต่อะไหล่ที่มันชำรุด มันหามาเปลี่ยนไม่ได้เท่านั้นเอง ให้เราทำใจ อย่าร้องไห้ คนเรา เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเรื่องธรรมดา
ตัวเองก็ทำงานเห็นเรื่องพวกนี้อยู่ทุก ๆ วัน น่าจะรู้ดีอยู่

แต่เรารู้ว่าพ่อเราต้องทรมานอีกนาน เพราะทำงานตรงนี้ไงถึงได้รู้
เราได้แต่สวดมนต์ นั่งสมาธิ อุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวรของพ่อเรา เผื่อให้เค้าทรมานไม่มาก ผ่อนหนักให้เป็นเบาลงได้บ้าง

เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว....

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2554 19:49:42 น. Counter : 1737 Pageviews.		85 comments
Share Tweet