โครงการตะพาบครั้งที่ 23 หนาววววว

“ จันทราเสื้อหนาวของหนูสวยจัง “
ครูทวี กล่าวชมลูกศิษย์ชั้น ป 3 ของเธอ อากาศหนาวมาหลายวันแล้วแต่เพิ่งลูกศิษย์ของเธอใส่เสื้อกันหนาวมา เสื้อสวยซะด้วย สอนกันมาตั้งแต่ ป. 1 มาถึง ป. 3 เธอเป็นเด็กเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด อยู่กับครอบของป้า ตอนเย็นมักจะเห็นเธอเดินตามหลังพวกพี่ ๆ ลูกป้ากลับบ้านเสมอ

จันทราก้มมองเสื้อที่ตัวเองใส่และคุณครูชม เป็นเสื้อคอบัวแขนยาว สีชมพู ผ้าคล้าย ๆ ผ้ากำมะหยี่แซมด้วยดิ้นเงิน เพื่อน ๆ ในห้องก็ชมว่าเธอใส่เสื้อสวย ซื้อที่ไหน แพงไหม จะให้แม่ไปซื้อมาใส่บ้าง

เด็กหญิงไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร ได้แต่นิ่ง ๆ เพราะ เสื้อตัวนี้เธอรับรับบริจาคมา เค้าไม่เอาแล้ว เพราะมันเก่าสำหรับเค้า เธอจึงได้มา มันไม่ได้ทำให้อุ่นเลย แต่เธอมีเสื้อแขนยาวตัวนี้ตัวเดียว จึงต้องใส่มา ยังพอกันลมได้บ้าง

จันทราชอบไปยืนตากแดดเพราะมันช่วยให้เธออุ่นขึ้น แต่การไปยืนตากแดด เสื้อจะระยิบระยับเพราะดิ้นเงินที่โดนแดด เสื้อเก่าของเธอจะดูสวยขึ้นอีก เพื่อน ๆ ของเธอก็จะมาถามแล้วถามอีก เธอจึงตอบไปว่า

“ มันมาจากกรุงเทพ เราไม่รู้หรอกว่าเค้าซื้อที่ไหน “ จันทราก้มหน้าตอบเพื่อน “ เค้าให้เรามาอีกที มันไม่ใช่ของใหม่หรอกนะ “ จากนั้นเพื่อน ๆ ก็ไม่ค่อยตื่นเต้นกับเสื้อของเธอเท่าไหร่

จันทรามาอยู่กับป้าได้ สามปีแล้ว แม่กับพ่อพามาฝากกับป้า เพราะจะทำงานที่กรุงเทพ เธอจำได้แม่นว่า ก่อนที่พ่อแม่จากไป พ่อกับแม่กอดเธอไว้แน่น แม่ร้องไห้ บอกให้เธอเป็นเด็กดี ๆ อย่าดื้อ ป้ากับลุงจะได้รัก
แล้วพ่อกับแม่จะกลับมารับไปอยู่ด้วยกัน เธอนอนร้องไห้คิดถึงพ่อแม่อยู่นานจนพี่สาวลูกป้ารำคาญดุเอา

เธอไม่เคยได้เสื้อผ้าใหม่ ลูกของลุงที่อยู่กรุงเทพมักจะให้เสื้อผ้าเก่าที่เค้าไม่ใส่แล้วส่งมาให้และเหลือจากเลือกจากพี่ ๆ แล้วเธอถึงจะเสื้อผ้าเหล่านั้นมาใส่ รวมถึงเสื้อตัวนี้ด้วย

จันทราใส่เสื้อตัวนี้ทุกครั้งที่อากาศหนาว ยืนตากแดดมองดูเพื่อน ๆ ที่เปลี่ยนเสื้อหนาว สวยกว่า ใหม่กว่า และอุ่นกว่าของเธอแน่นอน

“ ถ้าเราได้อยู่กับพ่อแม่ เราคงมีความสุข เค้าคงไม่ปล่อยให้เราหนาวอย่างนี้หรอก ” เธอคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาอย่างจับใจ

“ ทำไม พ่อกับแม่ไม่มาหาเราเลย เค้าคิดถึงเราบ้างหรือเปล่านะ พ่อจ๋า แม่จ่า หนูคิดถึงจัง “

“ จันทรา มายืนตากแดดนานแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ไปนั่งในห้องกันดีกว่า “ ครูทวีพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหา
“ อ้าว จันทรา หนูร้องไห้ ทำไม มีอะไร ไหนบอกครูซิ ”
ลมหนาวพัดพรูเข้ามา...
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาไหลริน บอกคุณครูด้วยเสียงสะอื้นว่า
“ คุณครูขา หนูหนาวค่ะ ” ครูทวีย่อตัวลงกอดเด็กหญิงไว้ด้วยความสงสาร

“ ใช่จ้ะ มันหนาวมาก ๆ เลย งั้นหนูกอดครูไว้แน่น ๆ นะ หนูจะได้หายหนาวไงจ๊ะ ”
ครูทวีกอดเด็กหญิงไว้แน่น พร้อมกับคิดในใจว่า

“ เด็กเอ้ย หนาวอะไรไม่เท่า หนาวใจหรอก ครูรู้ดี ”
...........................................................................................

ความในใจ

มีเด็กหลาย ๆ คนที่ไม่มีเสื้อกันหนาวใส่ ยิ่งไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วยยิ่งหนาวใหญ่
โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาลจริง จริง ......ว่าไหม

Create Date : 04 มกราคม 2554 Last Update : 4 มกราคม 2554 20:51:24 น. Counter : 901 Pageviews.		20 comments
Share Tweet