กับหญิงเรากวนใจ กับชายเรากวนตีน
<<
เมษายน 2554
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
2 เมษายน 2554

ผจญภัยในญี่ปุ่นแบบหมาป่าโดดเดี่ยว วันที่14 -แล้วพบกันใหม่ครับโอบ้าจัง-

5 พฤษภาคม 2553

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการวูฟ ผมตื่นตั้งแต่ตี5 เพื่อเก็บของลงเป้

จากนั้นก็ตระเวณถ่ายรูปทั้งในเรือนใหญ่ บริเวณบ้านและถนนรอบๆบ้าน


แค่ถนนตรงข้ามบ้านก็มีก้อนหินและป้ายหินแบบในรูปไปซะ3
คงคล้ายกับบ้านเราที่มีศาลเพียงตามากมายริมถนน



ห่างไปอีกไม่ไกลก็เจอศาลเจ้า



เวลาแค่05.49น. แต่ดูตำแหน่งพระอาทิตย์สิครับ



ถ้าตี5ฟ้ายังมืดแบบบ้านเราการมาถ่ายรูปตรงนี้คงโรแมนติกไม่น้อย



เพราะติดกับศาลเจ้าเป็นป้ายรถเมล์พอดี๊พอดี




จากนั้นก็กลับมาถ่ายสวนหลังเรือนใหญ่



เป็นสวนสไตล์ญี่ปุ่น



ที่พุ่มไม้อาจจะชี้ๆหรือเหี่ยวๆบ้าง



แต่ก็ดูสวยดี



ดูร่มรื่น



มีน้ำตกจำลองด้วย



ใบไม้แดงก็มีให้ดู



สิ่งนี้ผมเดาว่าน่าจะเกี่ยวกับเทพเจ้าทางด้านกสิกรรม



โรงเก็บของหลังเก่านี้ผมมานั่งเสียดายทีหลังว่าทำไมตอนนั้นไม่เข้าไปซน




พอถ่ายรูปนอกบ้านจนหนำใจแล้วก็เข้าไปกินข้าวเช้า

บรรยากาศวันลาจากของผมก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ(เช่นเดียวกับมากาลีและซิลเวีย)

หลังกินข้าวเสร็จทุกอย่างก็ดำเนินไปเหมือนทุกวัน


โอโต้ซังและโอค่าซังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์



ใครยังกินไม่เสร็จก็นั่งกินกันไป ใครกินเสร็จแล้วก็ล้างจาน


จากนั้นผมก็ขออนุญาตโอค่าซังถ่ายรูปในบ้าน

ซึ่งก็ลืมถ่ายห้องอาบน้ำมาเพราะดันจำผิดว่าถ่ายไปแล้ว

...และแน่นอนว่าไม่บังอาจไปขอถ่ายรูปที่พักของวูฟเฟอร์สาวๆด้วย



หิ้งบูชาเทพเจ้า



ตู้บูชาโอจี้ซัง(ปู่/ตา-สามีของโอบ้าจังนั่นเองครับ)
...สตรเบอรี่ยังวางอยู่เลย



อันนี้วางโชว์ที่ทางเข้าบ้านถัดจากที่ถอดรองเท้าเลย



ดูๆไปก็หลอนๆอยู่นิดๆนะครับ



ตัวเมื่อกี้อยู่ทางซ้าย ส่วนสองตัวนี้อยู่ฝั่งขวา



รถบัสที่ผมจะนั่งเข้าโตเกียวมาประมาณ7.30น.

จากเวลาที่บันทึกไว้กับรูปใบสุดท้ายในบ้านคือ6.58น.

แต่โอค่าซังก็ไม่เห็นจะรีบร้อนและมาบอกอะไรกับผม

เห็นแบบนี้ถึงผมจะร้อนใจนิดๆแต่ผมก็เชื่อใจโอค่าซังแล้วกลับไปจัดของครั้งสุดท้ายที่ห้อง



แปรงสีฟันแห้งได้แค่ไหนก็แค่นั้น เอากระดาษทิชชูห่อแล้วยัดลงเป้ไป

ผ้าขาวม้าไม่ต้องกังวลเรื่องแห้ง อากาศหยั่งงี้แถมต้องไปขึ้นรถแต่เช้าใครจะมานั่งอาบ

ถุงมือที่ใส่ทำงานไม่ต้องใช้อีกแล้วยกให้โอค่าซังไป

ถุงเท้า...ไม่แห้ง ก่อนจะนอนเปียกแค่ไหนเช้านี้ก็เปียกแค่นั้น(หรืออาจจะแห้งขึ้น2-3%)

เมื่อจัดสัมภาระส่วนตัวเสร็จก็เก็บที่นอนเข้าที่และกวาดห้องเป็นอันดับสุดท้าย



เมื่อผมแบกเป้ออกจากห้องนอนก็พบโอค่าซังเอารถออกมารอเตรียมไปส่งผมแล้ว ฟู่

และผมก็เห็นโอบ้าจังกำลังรดน้ำผักอยู่เช่นกัน ผมจึงเดินเข้าไปลาเพราะเมื่อเช้าตอนกินข้าวผมไม่เจอท่าน

โอบ้าจังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ผมก็พูดญี่ปุ่นได้แค่สั้นๆ

ดังนั้นคำร่ำลาของผมและโอบ้าจังจึงเป็นภาษาญี่ปุ่นและภาษาไทย

ผมบอกลาโอบ้าจังและอวยพรให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรง จากนั้นก็เข้าไปกอด

เมื่อถอนกอดออกจากกันโอบ้าจังบอกลาผมเพียงสั้นๆแล้วไล่ให้ผมรีบไป

โอค่าซังบอกว่าโอบ้าจังไม่อยากให้ผมเห็นท่านร้องไห้

ผมฟังแล้วก็ขำ ...จนน้ำตาไหล



32922/561




Create Date : 02 เมษายน 2554
Last Update : 3 เมษายน 2554 21:30:25 น. 16 comments
Counter : 1988 Pageviews.  

 
อืมม์...

การจากลา มันทำให้ใจหายได้เสมอนะคะ

ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้จักการวูลฟ์ค่ะ ขอบอกว่ารู้จักก็จากบล็อกนี้แหละ


โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:8:41:02 น.  

 
โอบ้าจังแกคงใจหายอ่ะนะ

อยากกิน...จัดไปปปปปปปปป



โดย: sierra whiskey charlie วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:14:18:06 น.  

 
เวลาแห่งการร่ำลามันเศร้าอาลัยจริงๆ

ชอบภาพสวนญี่ปุ่น

คีย์ถ่ายมาสวยทุกรูป มีสีเขียวทุกเฉดเลย


โดย: นักล่าน้ำตก IP: 61.90.16.142 วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:17:23:50 น.  

 
เห็นด้วยค่ะ พระอาทิตย์จะขึ้นเร็วมากในฤดูใบไม้ผลิ ตีสี่ก็สว่างโล่แล้วเนาะ ^^


โดย: fahtsuki วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:18:45:57 น.  

 
ได้ข้อมูลดี ๆ เพียบเลยบล้อกนี้


โดย: I_sabai วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:21:10:00 น.  

 
ผูกพันเนอะพี่คีย์ อ่านมาข้ามปีแล้วยังสัมผัสได้เลย
ปล.รูปหุ่นนั่นน่ากลัวจริงๆ เยอะด้วย


โดย: ชะเอมหวาน วันที่: 4 เมษายน 2554 เวลา:23:26:24 น.  

 
ดีครับ สัมผัสแบบลึกๆ ดี


โดย: ลี (zmake27 ) วันที่: 5 เมษายน 2554 เวลา:14:50:14 น.  

 
เป็นความทรงจำที่น่าประทับใจมากมาย

เข้าใจความรู้สึกตอนลาเลยค่ะ น้ำตาจะไหลทุกครั้ง

เป็นการเล่าประสบการณ์ที่สนุกสนาน ตลก น่าติดตาม ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้ข้อมูลจากบล็อคนี้ก็คงไม่มีวูฟสาวปลาแห้งกลับมาเล่าเรื่องตัวเองได้แน่ๆ

^^


โดย: harumi วันที่: 5 เมษายน 2554 เวลา:18:45:05 น.  

 
ขอไปตามอ่านบล้อกหน้าเก่าๆก่อนนะค้า



โดย: เราอุ้มนะ วันที่: 6 เมษายน 2554 เวลา:12:42:29 น.  

 
คุณสาวไกด์ใจซื่อ

- ผมก็ไม่คิดเหมือนกันครับคุณเต้ยว่าผมจะถึงขนาดร้องไห้ แหะๆ


คุณsierra whiskey charlie

- ก็คงจะหายทั้งคู่นั่นแหละคุณชาลี อิอิ


คุณนักล่าน้ำตก

- ตอนอยู่นอกโตเกียวมันเขียวไปหมดเลยครับพี่อัยย์


คุณ fahtsuki

- ผมเจอวันแรกถึงกะตกใจน่ะครับคุณฟา แหะๆ


คุณI_sabai

- ไปวูฟเลยครับคุณไอ หนับหนุนๆ


คุณชะเอมหวาน

- กะโอบ้าจังนี่คุยกันไม่เยอะนะน้องเอม แต่ผูกพันที่สุดจริงๆนั่นแหละ

ป.ล. แหม ขวัญอ่อนเป็นผู้หญิงเลยน้องเอม


คุณ zmake27

- ผมก็ชอบแบบนี้ด้วยล่ะครับ


คุณ harumi

- ส่งต่อการวูฟไปรุ่นสู่รุ่นครับ อิอิ


คุณเราอุ้มนะ

- ยินดีครับ


โดย: kirofsky วันที่: 6 เมษายน 2554 เวลา:13:51:10 น.  

 
ภาพสวย บรรยากาศดีมากๆค่ะ


โดย: ข้ามขอบฟ้า วันที่: 6 เมษายน 2554 เวลา:20:33:55 น.  

 
อ่าว นี่ ตกลงพี่คีย์อยู่แค่ 2 อาทิตย์เองหรอ =-=


โดย: akk IP: 192.168.212.99, 180.183.246.189 วันที่: 6 เมษายน 2554 เวลา:21:10:50 น.  

 
ใจหายค่ะ วันสุดท้ายแล้วเหรอ
คุณคีย์หาอะไรมาเขียนต่อนะคะ ตามมาอ่านต่อแน่นอนค่ะ


โดย: CoffeeBake วันที่: 7 เมษายน 2554 เวลา:1:16:55 น.  

 
ตุ๊กตาตั้งโชว์แอบหลอนจริงๆด้วยคะ
น่ากลัว ฮ่าๆๆ


โดย: primany วันที่: 7 เมษายน 2554 เวลา:12:27:17 น.  

 
การบอกลาเป็นเรื่องเศร้านะคะ ไม่ชอบบอกลาคนอื่นเหมือนกันค่ะ รูปภาพสวยเรื่องน่าติดตาม ได้ความรู้ดีค่ะ
ปล. ขอบคุณที่แวะไปทักทายค่ะ


โดย: MamaBun วันที่: 8 เมษายน 2554 เวลา:4:35:38 น.  

 
คุณakk

- จะให้อยู่กี่อาทิตย์ล่ะน้องเอ๊ย


คุณCoffeeBake

- นั่นสิครับ ผมจะเอาอะไรมาเขียนต่อดีล่ะเนี่ย -*-


คุณprimany

- แต่ก็สวยดีนะครับ อิอิ


คุณMamaBun

- กับคนที่ลาแบบเศร้าๆเรามักจะนึกถึงเค้าอยู่เสมอน่ะครับ


โดย: kirofsky วันที่: 10 เมษายน 2554 เวลา:16:37:08 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

kirofsky
Location :
ปทุมธานี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




บล็อกนี้ไม่ใช่บล็อกไร้สาระนะเพียงแต่...

แอบซ่อนสาระขนาดนาโนไว้ด้วยเทคโนโลยีใหม่ล่าสุด

ถ้าผู้อ่านท่านใดต้องการสาระควรปฏิบัติตัวดังนี้

- อดทนต่อความไร้สาระที่เคลือบไว้หลายชั้นซะเหลือเกิน

- ทำสมองเบลอๆ (แบบที่ทำตาเบลอเวลาดูภาพสามมิติ) แล้วคุณอาจจะมองเห็นสาระที่แอบซ่อนอยู่ระหว่างบรรทัด

- ติดตั้งตะแกรงกรองสาระตาละเอียดที่สุดไว้ที่สมอง (ถ้าตะแกรงไม่ละเอียดจะไม่เหลือสาระติดตะแกรงนะเออ)

- ถ้าทำตามทุกข้อแล้วยังหาสาระไม่เจอก็ไม่ต้องแปลกใจ จากข้อมูลของสถาบันเอลิด้า ปารีสระบุว่ามีผู้อ่านบล็อกนี้เพียง0.000186%เท่านั้นที่หาสาระเจอ

..ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ 555+
New Comments
[Add kirofsky's blog to your web]