ตอนที่ 116 ความพ่ายแพ้ของหมอธีรพล ต่อชัยโรจน์

.............660


ลูกน้องบอกว่า เขาจะไปเก็บน้ำทะเลที่เกาะโลซิน ให้เอง แต่ชัยโรจน์บอกว่า ไม่ได้ เพราะ เขาจะต้องไปเก็บด้วยตัวเอง เพราะสิ่งนี้คือความตั้งใจ และเป็นความเชื่อของเขาเอง


และแล้ว 3 วันผ่านไป ชัยโรจน์ก็ยังไม่สามารถ เก็บน้ำทะเล และอากาศจากเกาะโลซินได้







*************ตัดกลับไปที่ ห้องไอซียูโรงพยาบาลศิริราช


เป็นวันที่ 3 ที่ เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย นอนอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช ซึ่งหมอธีรพล ก็เฝ้า และหาข้อมูล รวมทั้งติดต่อทีมแพทย์ เพื่อนของเขาจากต่างประเทศ ให้ช่วยกันวินิฉัยโรค


ส่วนสุดาทิพย์ ก็แอบไปนั่งอ่านจดหมาย ของเอกวิทย์ที่เขียนไว้มากมายทุกๆวันศุกร์ อ่านซ้ำไปซ้ำมา และร้องไห้ไป เพราะเธอรู้จากปากของหมอธีรพลว่า เอกวิทย์อาจจะไม่มีโอกาสรอดอีกแล้ว


ส่วน วรวุทธ ก็นั่งเฝ้าหน้าห้องไอซียู พร้อมๆกับครอบครัวของฟ้าสวย นุ่น และแก๊งค์ 5 สาว วรวุทธ เสียใจและคิดว่า เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขา ที่สั่งคนไปลอบสังหารโดยไม่ได้ตั้งใจ





ในมุมหนึ่งของโรงพยาบาลศิริราช


พยาบาลสุนิสา รุ่นน้องพยาบาล ที่แอบหลงรักหมอธีรพลอยู่นั้น ได้เห็นความรัก ที่หมอธีรพล ทุ่มเทให้ฟ้าสวย เธอก็รู้สึกว่า หมอธีรพล เป็นคนที่รักใครแล้วรักจริง เหมือนกับที่เธอคิดไว้ แม้ว่า พยาบาลสุนิสา จะพยายามอย่างหนักเพื่อให้หมอธีรพลมารัก แต่เธอก็รู้ว่า ความรักมันบังคับกันไม่ได้ และในมุมหนึ่งของโรงพยาบาล เธอจึงมานั่งคุยกับเพื่อนพยาบาลของเธอว่า


"พี่หมอพล ตอนนี้เศร้ามากเลย ฉันควรจะช่วยเขายังไดีนะ" พยาบาลสุนิสาพูด


"โธ่ อย่าเศร้าไปเลย นิสา แต่หลังๆมาเนี๊ยะ หมอธีรพลทำงานหนักมากเลย ไม่หลับไม่นอน เห็นเฝ้า แต่คนไข้ที่ชื่อฟ้าสวยตลอดเลย"


.....................661


"คนไข้คนนั้น เป็นมากกว่าที่พวกเธอคิดนะ"


"หมายความว่าไง เหรอนิสา"


"เธอ เป็นคนที่ พี่หมอพลรัก"


"ไม่น่าเชื่อเลย แต่คนไข้คนนั้น อาการหนักมากเลยนะ"


"ก็นั่นแหละ พี่หมอพล จึงทุมเททำงานวิจัยอย่างหนัก เพื่อช่วยเธอ"


"งานวิจัยเหรอ แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับคนไข้ที่ชื่อฟ้าสวยเหรอ นิสา"


"อ๋อ ปะปะป่าวหรอก ไม่เกี่ยวเลยสักนิด"


"งั้นเหรอ แต่หมอธีรพลเท่าที่ฉันเห็นนะ เห็นทุ่มเททำงานวิจัย กับรักษาคนไข้ เก่งมากเลยนะ"


"นั้นเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต ของพี่หมอพลเค้าละ รางวัลต่างๆ ที่พี่หมอได้รับจากงานวิจัย เป็นสิ่งสำคัญกับเขามาก" พยาบาลสุนิสาพูด


"นั้นนะสินะ นิสา แต่ ฉันนึกว่า หมอธีรพลจะชอบเธอเสียอีก นึกไม่ถึงเลยว่า หมอธีรพลจะไปชอบคนไข้ที่ชื่อฟ้าสวยได้"


"ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก"


"เอ๊ะ แต่ไม่เป็นไรนะ นิสา เพราะเดียว คนไข้ที่ชื่อฟ้าสวย ก็ไม่น่า จะรอดแล้ว เธอก็ยังมีหวังนะ"


"ห้ามพูดแบบนี้นะ!!" พยาบาลสุนิสาพูดด้วยความโกรธ และพูดต่อว่า


"ความรัก มันต้องเกิดจากหัวใจ หากคุณฟ้าสวยตาย แล้วพี่หมอพล ต้องเป็นทุกข์ พวกเธอคิดว่า ฉันจะมีความสุขหรือไง เพราะฉนั้น คุณฟ้าสวยต้องรอด พวกเธอเข้าใจไหม๊!!"



พยาบาลสุนิสา ระเบิดอารมณ์ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว


.....................662


ห้องไอซียู โรงพยาบาลศิริราช



ในคืนที่ 4 ที่เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย นอนอยู่ในห้องไอซียู ในคือนี้มีเหตุการณ์ที่ไม่ปรกติ มีฝนฟ้าคะนอง เนื่องมาจาก อิทธิพลของพายุ "กริสนา" จากทะเลจีนใต้ และแล้ว ความดันเลือด ของเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวยก็ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว


ทีมแพทย์ที่ให้การช่วยเหลือ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีหมอธีรพลรวมอยู่ด้วย ต่างก็รีบให้การช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง


แต่แล้ว หัวใจ ของเอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย ก็หยุดเต้นไปซะดื้อๆ จนต้องมีการใช้เครื่องกระตุ้นไฟฟ้า ทำการกระตุ้นให้หัวใจกลับมาเต้นได้อีกครั้ง แต่การเต้น ของหัวใจ อ่อนแรงมาก ซึ่งทีมแพทย์ ผู้ให้การรักษา ต่างลงความเห็นว่า ฟ้าสวย คงไม่พ้นคืนนี้


หมอธีรพล นั้น เมื่อได้รู้ แม้จะวิเคราะห์ล่วงหน้าเอาไว้แล้วก็ตาม แต่ความจริงที่ว่า เอกวิทย์ในร่างฟ้าสวย กำลังจะตาย ทำให้เขาต้อง เข่าทรุด และนั่งลงข้างฝาพนังในห้องฉุกเฉิน และหมอธีรพล ก็ได้ขอร้องให้หมออีกท่าน ไปแจ้งข่าวกับครอบครัวของฟ้าสวย และให้ทำใจ เพราะ ฟ้าสวย จะไม่พ้นคืนนี้


และแน่นอน แม่ของฟ้าสวย เมื่อได้รู้ข่าว ก็เป็นลมไปอีกรอบ ส่วน คนอื่นๆ เช่น วรวุทธ สุดาทิพย์ ครอบครัวของฟ้าสวย แก๊งค์ 5 สาว และญาติๆของฟ้าสวย เมื่อได้รู้ข่าว ทุกคนก็อยู่ในอาการหดหู่ใจ เศร้าใจไม่แพ้กัน



หมอธีรพลนั้นเมื่อเห็นว่าไม่สามารถช่วยทั้งฟ้าสวยและเอกวิทย์เอาไว้ได้ เขาก็ได้ไปเอางานวิจัยที่เขาเคยทำ และรางวัลแพทย์ดีเด่นสาขาต่างๆที่เขาสะสมและทำมาทั้งชีวิต กะว่าจะไปเผาทิ้งบนชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล เพราะหมอธีรพลคิดว่า ขนาดคนที่ตัวเองชอบยังช่วยไว้ไม่ได้ เศษกระดาษและรางวัลพวกนี้ จะมีค่าอะไร



หมอธีรพล ลุกขึ้น และเดินอย่างคนหมดแรง ไปที่ห้องทำงานของตัวเอง จากนั้น เขาก็ทำการรื้อ เอาข้อมูล และงานวิจัยทั้ง งานวิจัย สิ่งมีชีวิตชนิด C ที่กำลังทำอยู่ และงานวิจัยที่ เคยทำ และได้รับรางวัลจากต่างประเทศ มากมาย เอาขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลศิริราช พร้อมด้วยไฟแช๊ค


.................663


ระหว่างทาง พยาบาล สุนิสา ก็เห็น หมอธีรพล หอบเอกสารกองใหญ่ ขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ซึ่งพยาบาลสุนิสา ก็ได้ขึ้นตามไป และพบว่า หมอธีรพล กำลัง จุดไฟเผา เอกสาร ต่างๆ ซึ่งเมื่อพยาบาล สุนิสา พยายามสังเกตุว่า หมอธีรพลเผาอะไรนั้น เธอก้เห็นว่า เป็น ใบรับรองผลงานวิจัยทางการแพทย์ ที่หมอธีรพล เคยได้รับมาจากหลายสถาบัน เมื่อเป็นดังนั้น พยาบาลสุนิสา จึงเข้าไปห้าม และพูดขึ้นว่า


"พี่หมอพลค่ะ หยุดเดียวนี้นะ!!"


หมอธีรพลไม่สนใจ และก็ทำการ เผาต่อ จากนั้น พยาบาลสุนิสาจึงพูดขึ้นว่า


"ผลงาน กับรางวัลการวิจัยพวกนี้ พี่หมอพล พยายามอย่างหนัก เพื่อที่จะได้มันมา พี่หมอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะค่ะ"


หมอธีรพล นิ่งเงียบ ก่อนพูดออกไปว่า


"ผลงานพวกนี้ จะมีค่าอะไร เพราะแม้แต่คนที่ตัวเองรัก ผมยังช่วยไว้ไม่ได้เลย"


พยาบาลสุนิสา ได้ฟังประโยคนั้น เธอถึงกับอึ้ง แม้เธอจะพยายาม อธิบายเหตุผลต่างๆนานา แต่ก็ดูเหมือนว่า เหตุผลของหมอธีรพลจะดีกว่าทุกคำถาม









************ตัดกลับไปที่ ท่าเรือท่าเที่ยวจังหวัดสงขลา


ในเวลาใกล้เคียงกันนั้น นุ่น ได้โทรบอก ชัยโรจน์ ที่กำลังพยายาม จะไปเก็บน้ำทะเล และอากาศ ที่เกาะโลซิน ว่า ฟ้าสวย จะไม่พ้นขึ้นนนี้ยิ่งเป็นการเร่งให้ ชัยโรจน์จะต้องทำสิ่งสุดท้ายเพื่อฟ้าสวยให้ได้


แต่ทว่า ในคืนนี้ อิทธิพล ของพายุ ใต้ฝุ่น "กริสนา" ได้ทำให้ ประเทศไทย ทั่วทุกภาค มีฝนฟ้าคะนอง แต่ถึง กระนั้น ชัยโรจน์ก็บอกว่า เป็นโอกาส สุดท้ายแล้ว จะต้องทำให้ได้ เขาได้สั่งให้ลูกน้องเรือ เอาเรือออก


แต่ลูกน้องเรือ บอกว่า ฝนตก พายุเข้า มันอันตราย แต่ชัยโรจน์ก็ยืนยันว่าจะต้องไปให้ได้ จนลูกน้องเรือต้องยอมแพ้


...............664


ท่าเรือท่องเที่ยวจังหวัดสงขลา


ว่าแล้ว ชัยโรจน์ก็ขับรถไปที่ ท่าเรือสงขลา เพื่อจะไปขึ้นเรือ แต่แล้ว บรรยากาศ เก่าๆ แห่งความหวาดกลัวก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เมื่อ ชัยโรจน์ นึกถึงสมัยเด็กๆ ที่เขาเคยจมน้ำทะเล ส่วนผู้จัดการย่อยสาขาสงขลาก็ได้พูดกับคนขับเรือ

“นายหัว ไปเกาะโลซินตอนนี้ ได้หม๊าย”

“พายุเข้า ไปไม่ได้หรอกอันตราย” นายหัวเรือตอบ




ว่าแล้วชัยโรจน์ก็ขอร้องนายหัวเรือ และอธิบายถึงเหตุผล จนกระทั้ง นายหัวเรือจึงยอม เพราะเห็นใจ



ว่าแล้วทั้ง 3 คนก็ออกเรือไปอีกครั้ง หลังจากพยายามาหลายครั้ง เรือเป็นเรือขนาดกลางสำหนับนักท่องเที่ยว ที่ไม่ได้ใหญ่ หรือเล็กจนเกินไป แต่ทว่า เรือลำนี้ ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อรับมือกับพายุ เรือจึงมีการโครงแคลงบ้าง จนกระทั้ง ความทรงจำในวัยเด็กของชัยโรจน์ ที่เข้าเกือบจมน้ำตายเพราะพายุ ที่จำฝังใจ และเหตุการณ์ในครั้งนั่น ก็ทำให้ ชัยโรจน์ต้องสูญเสียคนในครอบครัวไปหลายคน รวมทั้งแม่ของเขาด้วย เขาจึงจำฝังใจ และเป็นโรคกลัวทะเล และกลัวการนั่งเรือ มาจนถึงทุกวันนี้



สุดท้ายเรือ ก็ได้ออกไปจากท่าเรือท่าเที่ยว จ.สงขลา มุงหน้าสู่เกาะโลซิน แต่ตลอดเส้นทาง เนื่องจากฝนตก และลมแรง ทำให้เรือโครงเครง แต่ชัยโรจน์ก็อดทน ทั้งต่อสู้กับ พายุ และต่อสู้กับโรคโฟเบีย ที่แสนจะน่ากลัว



จนกระทั้ง ถึงเกาะโลซิน ซึ่งเป็นเกาะขนาดเล็ก ที่มีแค่เพียงประภาคาร แสงไฟเรือ ก็ส่องลงไปบนผิวน้ำทะเล ชัยโรจน์ เอื้อมมือลงไปจ้วงตัก ใส่ ขวดแก้ว และอีกขวด ก็เปิดฝากออก และตักอากาศ ในบริเวณนั้น ใส อีกขวด ก่อนที่จะกอด เสาเรือแน่น


จากนั้น ลูกน้องเรือ ก็รีบนำเรือ เข้าหาฝั่งทันที



เรือ กลับเข้าหาฝั่ง ก็เวลา 3 ทุ่ม ชัยโรจน์ก็ตัดสินใจ ขึ้นเครื่องจาก จังหวัดสงขลา สู่กรุงเทพฯ แต่ทว่า พายุเข้า สายการบินทุกเที่ยวจึงยกเลิก ชัยโรจน์ จึงตัดสินใจ ขับรถขึ้นกรุงเทพฯทันที ซึ่งฝนตกเพราะพายุตลอดเส้นทาง







..................โปรดติดตามตอนต่อไป


คุยกับนักเขียน

แต่งมาถึงหน้าที่ 664 แล้ว ใกล้จบแล้ว

แรงบันดาลใจของนิยายเรื่องนี้มาจากเพลง "ความทรงจำครั้งสุดท้าย" ของวงแคช ผู้เขียนขอขอบคุณมาณที่นี้ด้วย



https://www.youtube.com/watch?v=qEpWuCp1peY

Create Date : 26 กันยายน 2555		0 comments
Last Update : 26 กันยายน 2555 6:13:44 น.
Counter : 969 Pageviews.
Share Tweet