Group Blog
 
 
พฤศจิกายน 2552
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
14 พฤศจิกายน 2552
 
All Blogs
 
ตอนที่ 7 ไปรับ สุดาทิพย์ ที่สนามบิน ยอมทิ้งการประชุมใหญ่

………….28


และแล้ว เวลาก็ผ่านไป 1 วัน ก็เป็นอย่างที่ เอกวิทย์ คิดไว้จริงๆ เมื่อเวลาเดิม ก็มีอีเมล์ของสุดาทิพย์เอ๊ด MSN มาจริงๆ



(บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ ในห้องนอนของเอกวิทย์)



“สวัสดีค่ะ นั่นใครเหรอค่ะ ขอโทษจริงๆนะ วันนี้นั่งคิดทั้งวันแล้ว แต่นึกไม่ออกจริงๆ” สุดาทิพย์พิมพ์ MSN มาจากมหาวิทยาลัยแฟชั่น ในฝรั่งเศสอย่างร้อนใจ


เมื่อเอกวิทย์ ได้เห็นข้อความ MSN จากสุดาทิพย์ เขาก็ฉลาดพอที่จะดึงคำตอบไว้ซัก 1-2 นาที เพื่อให้สุดาทิพย์ ลุ้นนิดหน่อยก่อนจะตอบไปความว่า


“อ๋อ ไม่ต้องกังวลหรอก แต่พี่เองก็ผิดด้วยและ ลืมนึกถึงความรู้สึกของน้องดาไป ความจริงพี่ไปเจออีเมลล์ของน้องดาในอินเตอร์เน็ตนะ เลยลองเอ๊ดเมลล์มาดู นี้พี่วิทย์เองนะ”


“อืม............พี่วิทย์ไหนอะค่ะ”


“แป๋ว อะน้องดา ตกลงจำพี่ไม่ได้จริงๆเหรอเนี๊ยะ พี่น้อยใจมากๆเลย”


“อย่างอนสิค่ะ พี่วิทย์.....เดียวนะ พี่วิทย์......” สุดาทิพย์กำลังนึกอยู่ และเอกวิทย์ ก็พิมพ์ตอบขึ้นมาความว่า


“พี่วิทย์ ที่เคยเรียนประถมห้องเดียวกับ น้องดาไง”


“อ๋อ........จำได้แล้วค่ะ พี่วิทย์คนที่โดนคุณครูตีจนก้นลายใช่มะค่ะ จำได้แล้วๆๆๆ ตอนนั้นน้องดาเอายาไปทาให้ที่ก้นด้วย ก้นพี่วิทย์ลายมากขอบอก แล้วตอนนั้น น้องดาก็ ทำมุงกุฎดอกหญ้าให้พี่วิทย์ด้วย”


“.............................แหม น้องดานี้ จำเรื่องดีๆของพี่หน่อยไม่ได้เหรอ”


“เรื่องดีๆเหรอค่ะ อืม..............อ๋อ จำได้ว่าพี่วิทย์เรียนช้ำชั้นอนุบาล3 ตั้ง 2ปี แนะ อายุเลยมากว่าน้องดา 2 ปี น้องดาเลยเรียกพี่ว่า พี่วิทย์ และก็ให้พี่วิทย์เรียกน้องดาว่าน้อง จำได๋ๆๆ”


“ดีมาก ยัยหัวฟู”


................29


“เอ๊ะพี่วิทย์ เรียกน้องดาว่า ยัยหัวฟู อีกแล้วนะ โกรธแล้วนะ”


“โอเคๆ งั้นเรียกว่าเด็กโง่ก็ได้ น่ารักดี”


“ไม่เห็นจะน่ารักเลย น้องดานะสอบได้ที่ 2 ในชั้นเรียนนะ พี่วิทย์ แหละเด็กโง่”


“จ้าๆ ใช่สิพี่มันสอบได้ที่ 36 จากเด็กในห้อง 41 คน ใช่ๆ พี่เป็นเด็กโง่จริงๆ”


“อืม รู้ตัวก็ดีแล้วนะค่ะ พี่วิทย์ แต่พี่วิทย์ หายไปเลยนะค่ะ น้องดา ก็คิดถึงพี่นะค่ะ ในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่ว่าน้องดาหาที่อยู่ของ พี่วิทย์ ไม่ได้เลย แปลกมาก แม้แต่ชื่อพ่อแม่ของพี่ ประวัติของพี่ รวมทั้งชื่อจริงของพี่ มันไม่มีเลยในประวัติของโรงเรียนเก่า ทางโรงเรียนเขาบอกว่า มันหายไปตอนไฟไหม้ แต่พอน้องดาไปสืบดู ก็ไม่เห็นมีข้อมูลว่า โรงเรียนเก่าที่เราเรียนเคยไฟไหม้เลยนิค่ะ งงมากๆ”


“อ๋อ พี่พอจะรู้แล้วละ ว่าอาจจะเป็นมือที่มองไม่เห็นก็ได้นะ ที่ทำให้ประวัติของพี่หายไป”


“มือที่มองไม่เห็นเหรอค่ะพี่วิทย์”


“อ๋อ ป่าวหรอกจ๊ะ พี่ล้อเล่น แต่พี่ก็ดีใจนะที่น้องดา ยังคิดถึงพี่อยู่ ว่าแต่น้องดาไปเรียนอะไรที่ฝรั่งเศสล่ะ”


“อ๋อ น้องดาเรียนเกี่ยวกับ แฟชั่น และการออกแบบนะค่ะ นี้ก็ใกล้เรียนจบและ และคิดว่า จะกลับเมืองไทยอีกไม่นานนี้แล้วละค่ะ แล้วพี่ละค่ะตอนนี้ทำงานอะไร”
“อ๋อ พี่นะเหรอ พี่ทำงานอยู่ที่ บริษัทเอเอเอส นะ”


“พี่เป็นพนักงานที่ บริษัทเอเอเอส เหรอค่ะ โหพี่วิทย์นี้เก่งจัง” สุดาทิพย์ พูดแทรกขึ้นมาจนทำให้ เอกวิทย์ต้องตามน้ำไป


“อืม ประมาณนั้นแหละจ๊ะ”


“เออ พี่วิทย์ค่ะ ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิค่ะ เผื่อว่ามีอะไรจะได้โทรหา”


“ได้สิ จะกลับเมืองไทยเมื่อไรก็โทรหาพี่นะ จดเลย 084-2356xxx”




.......................30


“ค่ะ คงใกล้จะกลับแล้วนะ เดียวน้องดา กลับเมื่อไรจะโทรบอกพี่วิทย์นะ ไม่ได้กลับเมืองไทยนานมากแล้ว”


และแล้วทั้ง 2 คนก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยมา โดยที่ ผบ.ทบ. พ่อของสุดาทิพย์ ไม่ทราบเรื่อง



(ห้องประชุมใหญ่บริษัทเอเอเอส)



ในช่วงบ่ายของวันหนึ่ง ขณะที่ ประธานเอกวิทย์ กำลังประชุมใหญ่ ผู้ถือหุ้น บริษัทเอเอเอส ร่วมกับพาทเนอร์บริษัทต่างชาติ ที่สนใจจะร่วมมือกับ บริษัทเอเอเอส ในการบุกตลาดโทรคมนาคมต่างประเทศ ซึ่งถือได้ว่าเป็นการประชุมวาระสำคัญมาก ที่มีผลต่อผลประกอบการของบริษัท ทั้ง 4ไตรมาท ของทั้งปีนี้ และปีหน้า ซึ่ง เอกวิทย์ เป็นประธานการประชุมในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุด และเป็นประธานบริหาร ซึ่งบังเอิญเป็นวันที่ สุดาทิพย์ กลับมาถึงเมืองไทยพอดีด้วย จากนั้น เอกวิทย์ จึงได้พูต่อหน้าที่ประชุมเป็นภาษาอังกฤษ ความว่า


“ผมยินดีมาก ที่ในปีนี้เรามีโอกาสได้ร่วมงานกับ บริษัทเทมาเชค จากประเทศสิงคโปร์ และ บริษัทนิปปอน เทเลกราฟ คอร์ปอร์เรชั่น จากประเทศญี่ปุ่น ในการพัฒนาความร่วมมือทางด้านการสื่อสาร เพื่อให้การดำเนินงานด้านโทรคมนาคมในภูมิภาคนี้ ให้สามารถขยายตัวได้อย่างต่อเนื่อง และจะเป็นประโยชน์กับทุกฝ่าย” เอกวิทย์ พูดเปิดการประชุมวาระสำคัญในฐานะประธานบริษัทเอไอเอส



แต่ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของ เอกวิทย์ ก็ดังขึ้น เอกวิทย์ ดูโชว์เบอร์ และรู้ว่าเป็นเบอร์ของ สุดาทิพย์ จากนั้น เอกวิทย์ ก็ขออนุญาตที่ประชุมออกไปคุยโทรศัพท์ ซึ่งก็ได้สร้างความแปลกใจให้กับ ชัยโรจน์ ในฐานะรองประธาน เพื่อนของ เอกวิทย์ เป็นอย่างมาก ซึ่งชัยโรจน์ เป็นผู้ถือหุ้น บริษัทเอเอเอส มากเป็นอันดับ 2 และฐานะเป็นรองประธานบริษัท ชัยโรจน์สงสัยว่าทำไม การประชุมนัดสำคัญขนาดนี้ เอกวิทย์ ยังมีอารมณ์คุยโทรศัพท์ได้อีก




(ด้านนอกห้องประชุมบริษัทเอไอเอส)


สุดาทิพย์ก็พูดจากปลายสายความว่า


“ฮัลโหล พี่วิทย์ว่างป่าวค่ะ”


ซึ่งเอกวิทย์ เองก็อ้ำๆอิ้งๆ ก่อนพูดออกไปความว่า


..................31


“วะ วะ..ว่างจ๊ะ มีอะไรป่าวจ๊ะน้องดา”


“น้องดา กลับมาถึงเมืองไทยแล้วนะค่ะ ตอนนี้อยู่ที่สุวรรณภูมิ แต่น้องดาไม่ได้กลับเมืองไทยมานานมากแล้ว เลยไม่ค่อยคุ้นทาง จะขอให้พ่อมารับก็กลัวว่าพ่อจะยุ่ง ช่วงนี้การเมืองไม่นิ่งด้วย น้องดา ก็เห็นใจพ่อนะค่ะ และอีกอย่างอยากเซอร์ไพร์พ่อด้วยค่ะ”


“เหรอ งั้นน้องดา รอพี่ซักประมาณ 2 ชม.ได้มะ งานพี่ใกล้เสร็จจะและ”


“อ๋อ พี่วิทย์ ติดงานเหรอค่ะ น้องดา ขอโทษนะค่ะ เดียวน้องดา นั่งแท็กซี่สุวรรณภูมิก็ได้ คงไม่ยากอย่างที่คิดมั้งค่ะ ไม่อยากรบกวน พี่วิทย์ อะค่ะ ทำงานต่อเถอะนะ”


สุดาทิพย์ กำลังจะวางสาย เอกวิทย์ จึงรีบพูดขึ้นความว่า


“เดียวๆ น้องดา รอพี่นะ เดียวพี่ไปรับตอนนี้เลย”


“เอ๊ะ พี่วิทย์ ติดงานอยู่ไม่ใช่เหรอค่ะ เดียวผู้จัดการว่าเอาไม่รู้ด้วยนะ”


“มันก็ไม่ใช่ งานสำคัญอะไรหรอก ส่วนผู้จัดการ เขาไม่กล้าว่าอะไรพี่หรอก”


“แหมนะ เส้นใหญ่จริงๆนะค่ะ พี่วิทย์ งั้นน้องดาจะรอนะ”


ว่าแล้ว เอกวิทย์ ก็เดินไปบอกที่ประชุมว่า ขอเลื่อนการประชุมครั้งนี้ออกไป เล่นเอา ชัยโรจน์ หัวใจแทบร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ชัยโรจน์ ไม่รู้เลยว่า เรื่องที่ เอกวิทย์ บอกว่าสำคัญมากนั้น คือเรื่องอะไรกันแน่ แต่เอกวิทย์ ก็ออกไปโดยที่ ไม่มีบอดี้การ์ดประจำตัวไปด้วย ซึ่งปรกติเอกวิทย์ จะมีคนดูแลความปลอดภัย ซึ่งเป็นคนขององค์กรลับ ติดตามไปด้วยทุกครั้ง


ที่สนามบินสุวรรณภูมิ สุดาทิพย์ ได้มีโอกาสพบกับ วรวุทธ โดยบังเอิญ ซึ่ง วรวุทธ นั้นเป็นรุ่นพี่ของสุดาทิพย์ ที่เรียนในมหาวิทยาลัยที่ฝรั่งเศส และเขาก็ยังเป็นทายาทเจ้าของ บริษัทจีเทก อีกด้วย


แม้ว่า วรวุทธ จะเรียนในสาขาการจัดการธุรกิจ แต่ สุดาทิพย์ เรียนในสาขาการออกแบบแฟชั่น ซึ่งไม่น่าจะมีโอกาสได้รู้จักกัน แต่เนื่องจากที่มหาวิทยาลัยที่ฝรั่งเศส มีชมรมนักศึกษาไทย ที่กลุ่มนักศึกษาคนไทย ตั้งชมรมขึ้นเพื่อช่วยเหลือนักเรียนไทยในมหาวิทยาลัยแห่งนี้


..................32


และวรวุทธ นั้นก็คอยช่วยเหลือ สุดาทิพย์ ในเรื่องต่างๆตลอดระยะเวลาที่เขาอยู่ที่ฝรั่งเศส โดยเฉพาะเรื่องภาษาฝรั่งเศส ที่วรวุทธ คอยช่วยสอนอยู่ตลอด จนสุดาทิพย์ นั้นแอบปลื้ม วรวุทธอยู่ในใจ



(สนามบินสุวรรณภูมิ)


สุดาทิพย์ เมื่อได้เห็น วรวุทธ กำลังเดินพร้อมด้วยบอดี้การด์ หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ เธอจึงทักขึ้นความว่า


“เอ๊ะนั้น พี่วุทธ สวัสดีค่ะ” สุดาทิพย์กล่าวทักทาย พร้อมกับยิ้มให้


“อ้าวนั้นมัน สุดาทิพย์ นิ กลับมาเมืองไทยแล้วเหรอ”


“ค่ะเพิ่งมาวันนี้เองค่ะ แต่...แหม บอดี้การ์ดมาคุม พี่วุทธ เยอะเลยนะค่ะ”


“อ๋อ มันเป็นหน้าที่ของพวกเขานะ แล้วนี้รอใครอยู่ล่ะ”


“อ๋อเดี๋ยวจะมีเพื่อนมารับค่ะ เพื่อนตั้งแต่ ตอนประถมแนะ”


“อืมงั้นเหรอ พี่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น เดียวพี่ต้องรีบไปก่อนนะ พอดีมีงานเร่งด่วน”


“ค่ะ”


ว่าแล้ว วรวุทธ ก็รีบเดินออกไปอย่างเร่งรีบ และบังเอิญไปเจอกับ เอกวิทย์ ที่ประตูทางเข้าสนามบินสุวรรณภูมิที่กำลังเดินเข้ามาพอดี



(ที่ประตูทางเข้าสุวรรณภูมิ)


“อ้าวนึกว่าใคร ที่แท้ก็ วรวุทธ ลูกชาย ประธานมานพ เจ้าของ บริษัทจีเทก ขี้แพ้นี้เอง” เอกวิทย์ กล่าวทักทายอย่างผู้มีชัยต่อวรวุทธ


“แกว่าไงนะ” วรวุทธ หัวเสียใส่ เอกวิทย์


“อ้าวไม่จริงหรือไง ว่าแต่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเหรอ หาผู้ร่วมทุนได้หรือยังละ ได้ข่าวว่าบริษัทขาดสภาพคล่องใกล้เจ๊งแล้วนิ ฮ่าๆๆๆ”




…………33



“หูตาแกนี้มันกว้างไกลจริงนะ ไอ้เพลย์บอย” วรวุทธพูดคำสบดใส่


“อะแน่นอน ว่าแต่พ่อแกหายป่วยแล้วยังวะ ตั้งแต่ที่ผู้ถือหุ้นบริษัทแก ขายหุ้นจีเทกทิ้ง แล้วหันมาซื้อหุ้นบริษัทฉันนี้ รู้สึกว่าหุ้นเอเอเอสนี้พุ่งเป็นจรวดเลยว่ะ แต่ก็เสียใจกับพ่อแกด้วยที่ความดันขึ้นจนอยู่โรงพยาบาล สงสัยจะเครียดเรื่องนี้ละมั้ง ฮ่าๆๆๆ แต่ดีใจด้วยวะที่ยังไม่ตาย ฮ่าๆๆๆ”



ประโยคนั้นทำให้ วรวุทธ โกรธมาก เพราะพ่อของ วรวุทธ ความดันขึ้นเพราะเรื่องนี้จริงๆ แต่ วรวุทธไม่สามารถทำอะไร เอกวิทย์ ได้เลย และแล้ว วรวุทธ ก็พูดขึ้นความว่า


“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ไอ้เพลย์บอย เรื่องหุ้นเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องมีขึ้นมีลง แต่ได้ข่าวว่าแกไปทำผู้หญิงที่ไหนท้องมาวะ เห็นว่าพ่อแม่ฝ่ายหญิง ตามมาด่าถึงหน้าบริษัท เลยต้องแอบหลบอยู่หลังกำแพง แกน่าจะหากระโปรงมาใส่ได้แล้วนะ น่าจะเหมาะกว่าวะ ฮ่าๆๆๆ ไอ้:-)”



ว่าแล้ว เอกวิทย์ ก็โกรธมาก และจะเข้าไปหาเรื่อง วรวุทธ แต่ถูกบอดี้การ์ดของ วรวุทธกันเอาไว้ เมื่อเป็นดังนั้น วรวุทธ จึงพูดขึ้นความว่า


“โอ๊ะๆ อย่าเลยดีกว่าครับ ไอ้คุณเพลย์บอย วันนี้แกไม่พาพวกบอดี้การ์ดหน้าโง่ๆ ของแกมาด้วยเหรอวะ ระวังจะไม่ปลอดภัยนะโว้ย แกยิ่งมีศัตรูเยอะๆอยู่ ฮ่าๆๆๆ”


“แก ไอ้วรวุทธ เราคงได้เจอกันอีกแน่จำไว้”


ว่าแล้ว วรวุทธ ก็เดินออกไป และตอนนั้น เอกวิทย์ ก็นึกขึ้นได้ว่า สุดาทิพย์ กำลังรออยู่ เขาจึงรีบไป และรีบโทรหาสุดาทิพย์ทันที ความว่า




.......................โปรดติดตามตอนต่อไป





Create Date : 14 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2552 10:44:32 น. 0 comments
Counter : 605 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ruddy01
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add ruddy01's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.