Group Blog All Blog
|
++ 00.59 น. 7 พ.ค. 2552 เวลาที่ต้องจดจำไปชั่วชีวิต ++ เมื่อคืนนี้....... วันที่ 7 พ.ค. 2552 เวลา 00.59 น. ที่ห้อง ICU โรงพยาบาลธนบุรี วันที่เราต้องสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของเราไป อาม่า ............................. อาม่ามีลูก 9 คน หลานอีก 20 เหลนเล็กๆ อีก 4 อาม่าเป็นภรรยาที่ดีของอากง เป็นแม่ที่ประเสริฐ เป็นย่ายายที่ใจดี เมื่อ 5 ปีก่อน อาม่าล้มหัวโดนพื้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อาม่าก็ต้องนอนเฉยๆ ร่างกายของอาม่าทรยศอาม่าเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้น อาม่ายังรับรู้ทุกอย่าง ได้ยินและมองเห็น แม้จะพูดกับเราไมได้ ......ไม่มีใครทิ้งอาม่าเลย.......... ทุกคนช่วยกันดูแล พยาบาล เอาใจอาม่าตลอดเวลา รวมทั้งอากงด้วย บ่อยครั้งที่อาม่านอนๆ ก็ร้องไห้ออกมา อาม่าคงอยากลุกมานั่ง มาเดิน มาลูบหัวหลานๆ บ้าง แต่อาม่าก็ทำไม่ได้ พวกเราเกือบสูญเสียอาม่าไปแล้วหลายหนในเวลา 5 ปีที่ผ่านมา แต่ก็ยื้อกลับมาได้ทุกครั้ง และทุกครั้ง ทุกคนก็สัญญาไว้กับตัวเองว่าเราจะดูแลอาม่าให้ดีกว่านี้ เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อาม่าเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการติดเชื้อที่ปอด อาการอาม่าทรุดลงอย่างรวดเร็ว และรุนแรง อาม่าเข้า ICU ตั้งแต่วันศุกร์ที่ผ่านมา แม้อาม่าจะนอนมานานแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาที่อาม่าต้องไปจริงๆ 5 ปี เป็นระยะเวลาที่ไม่เพียงพอกับการทำใจของเราทุกคนเลย ตอนนี้นอกจากอาม่าแล้ว ทุกคนยังเป็นห่วงอากงกันเหลือเกิน 60 กว่าปีที่อากงอยู่กับอาม่ามา ไม่มีเวลาไหนเลยที่เค้าจะแยกจากกัน อากงกับอาม่าเป็นมากกว่าสามีภรรยา เค้าสองคนเป็นต้นไทรใหญ่ 2 ต้นที่ต้นและรากเติบโตมาด้วยกัน จนกลืนกันเป็นเนื้อเดียวไปแล้ว ตอนแรกที่พบว่าอาม่าปอดติดเชื้อ อากงก็ยังเชื่อว่าอาม่าจะไม่เป็นอะไร วันจันทร์ อาม่าจะออกจากโรงพยาบาล กลับบ้านได้ ยังไม่มีใครบอกอากงเลย จนตอนนี้ .............. ............................................................. เมื่อหัวค่ำ หมอบอกว่ายาที่ให้อาม่าเป็นยาที่แรงสุดที่มีแล้ว แต่หัวใจกับความดันของอาม่าก็ยังแย่อยู่ อาม่านอนอยู่ในห้อง ICU มีสายอะไรก้อไม่รู้พาดไปพาดมา มีหน้าจอมอนิเตอร์ 5-6 อัน ที่เราดูไม่รู้เรื่อง ว่าที่น้องเขยที่เป็นหมอบอกให้เราดูกราฟหัวใจสีเขียวอันบนสุดตัวเดียวก็พอ ถ้าเส้นนั้นยังโค้งไปโค้งมา อาม่าก็ยังอยู่กับเรา แต่ถ้าเรียบเมื่อไหร่ อาม่าก็จากไป อาม่าหายใจด้วยเครื่องช่วยหายใจ ปากอาม่าช้ำไปหมด แห้งลอก มือเท้าอาม่าช้ำเขียวจนม่วง เพราะโดนเจาะเลือดจนแทบไม่มีเลือดให้เจาะแล้ว เท้าอาม่าเย็นจัด แม้เราจะเอามืออังเพื่อให้ไออุ่นซึมเข้าไปปลุกอาม่า ให้รู้สึกบ้างว่ายังมีเราอยู่ใกล้ๆ ก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไร บางครั้งอาม่าก็มีน้ำตาไหลออกมา เมื่อนั้นทุกคนที่เห็นก็อดที่จะร้องไห้ตามอาม่าไปไม่ได้ แม้พยาบาลจะบอกว่าอาม่าไม่รับรู้อะไรแล้ว น้ำตาเป็นเพียงเพราะอาการระคายของดวงตาที่ปิดไม่สนิท แต่ความเป็นจริงมันก็ยากเกินจะทำใจ หมอบอกว่าประสาทการมองเห็น การรับรู้ของอาม่าแทบใช้งานไม่ได้แล้ว เหลือเพียงประสาทหูเป็นอย่างสุดท้าย พยาบาลช่วยเอาเทปบทสวดมนต์มาเปิดให้อาม่าฟัง พวกเราก็ผลัดกันเข้าไปเรียกอาม่า หมอบอกว่าอาม่าไม่ไหวแล้ว แม้จะให้ยาต่อก็แทบช่วยอะไรไม่ได้ เพราะปลายประสาทตายหมดแล้ว เวลา 21.00 น. ลูกๆ ของอาม่า กู๋ใหญ่ กู๋จอมบึง อี้ๆ แม่ และลูกอาม่าทุกคนมีมติให้หยุดยา แต่ขอให้หมอชะลอให้เป็นหลังเที่ยงคืน พวกเราอยากให้อาม่าไปสว่างๆ ไปตอนเช้าๆ เพื่อที่จะไปมองเห็นทางไปดีๆ ทางที่สวยงาม หลังเที่ยงคืน ทุกคนรออยู่ในห้องญาติผู้ป่วย ICU ที่บางคนมาพักอยู่เกือบ 4 วันแล้ว ลูกของอาม่าทั้ง 9 คนอยู่ครบ แม้คนที่อยู่ไกลที่สุดอย่างแม่เราหรืออี้ใหญ่ ก็มาพร้อมแล้ว หลังเที่ยงคืนประมาณครึ่งชม. พยาบาลก็มาเรียกกู๋ไปพบ กู๋ใหญ่ขอให้พวกเราทั้งหมดเข้าไปส่งอาม่าได้พร้อมกัน แม้ว่ากฎเค้าจะให้เข้าเยี่ยมได้ครั้งละ 2 คน แต่พยาบาลก็อนุญาต เราเพิ่งออกจากห้องอาม่าไปเมื่อตอน 22.00 น. กลับมาอีกครั้งอาม่าเหลืองไปหมดแล้ว ความดันต่ำแทบอ่านค่าไม่ได้ ลูกๆ ของอาม่ายืนอยู่รอบเตียง จับมืออาม่า บอกให้อาม่าไปสบายๆ ไม่ต้องห่วงใคร ทุกคนดูแลตัวเองได้ ทุกคนจะช่วยกันดูแลอาก๋งต่อไปเอง ขอให้อาม่าไปสวรรค์ ไปที่สบายๆ ไปให้พ้นจากสังขารอันทรมานที่กักขังอาม่ามาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา กู๋เค้าไปทำหนังสือเดินทางไปสวรรค์ที่ศาลเจ้าตั้งแต่อาม่าเข้า ICU ให้อาม่ากำไว้ตลอด กิ๋มก็เตรียมชุดขาวไว้แล้ว เย็บกระเป๋าทุกใบปิดหมด ลูก ๆ หลานๆ เอาเงินใส่มืออาม่า ให้อาม่ามีเงินติดตัวไว้เดินทางและทำบุญบนสวรรค์ เราช่วยกันบอก สัมมาอรหัง สัมมาอรหัง ให้อาม่าคิดถึงพระพุทธ น้ำตาเราทุกคนไหลออกมาอย่างไม่อาย อาม่าดีใจไหม ทุกคนรักอาม่ากันที่สุด ทุกคนมาส่งอาม่า ให้อาม่าไปสวรรค์ 00.59 น. อาม่าก็จากเราไป ************************* สำหรับอาม่าค่ะ ไม่กี่คนที่จะเคียงข้างกัน ไม่กี่คนที่จะคอยร่วมทุกข์ใจ และไม่ทิ้งฉันไว้ลำพัง ไม่ว่าเจอเรื่องร้ายใด ๆ ก็พร้อม เดินไปกับฉัน ไม่กี่คนที่จะรักฉันจริง ทำให้ยิ้มในชั่วโมงที่เหงาใจ ในชีวิตที่ล่วงเลยมา ไม่กี่คนที่ฉันไว้ใจ ให้กุมมือ อยากฝากชีวิต และหนึ่งในนั้น ก์คือเธอคนนี้ ที่ฉันนั้นโชคดี ที่เราได้พบกัน จากหนึ่งในร้อย หนึ่งจากในล้าน ได้มาร่วมทางเดิน ให้หนึ่งใจฉันได้เจอกับรักดี ๆ ไม่กี่คนที่จะคอยหวังดี มีแค่เพียง ไม่กี่คนให้เชื่อใจ ในชีวิตที่ล่วงเลยมา ไม่กี่คนที่ฉันให้ใจ แค่บางคนที่ฉันบอกรัก 
เสียใจด้วยนะยุ้ย
 โดย: แพนด้ามหาภัย
  วันที่: 7 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:04:07 น.อ่านเรื่องที่ "คุณหมวยแก้มป่อง" บันทึกถึงอาม่าอย่างละเอียด ทำให้นึกถึงเมื่อ 11 ปีที่แล้ว ที่เราเองก็สูญเสียอาม่าเช่นกัน ที่รพ. ธนบุรีด้วย แต่ตอนนั้นเราไม่ได้อยู่ส่งอาม่าไปสวรรค์ค่ะ เสียใจที่สุด ..... เวลาเห็นเรื่องราวแบบนี้ ก็น้ำตาจะไหลทุกทีค่ะ
ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งนะคะ โดย: แม่หนมจีนน้อย
วันที่: 7 พฤษภาคม 2552 เวลา:23:31:14 น. |
หมวยแก้มป่อง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] "All Or Nothing" ถ้าจะรักต้องให้หมดทั้งใจ หรือก็ไม่ต้องเลย Friends Blog
|
||||||||||||
