E A E วันเวลา คนเรา ไม่ยั่งยืน ถ้ารื้อฟื้น คืนได้ก็จะดี ฉันอยากให้ ใบไม้ใบนี้ B7 ได้หวนคืน สู่โคนต้น ตน
E A E A E B7 หนทางนักรบ นักสู้ ครั้งยังอยู่ เทือกเขาบูโด มิตรเป็นล้าน ศัตรูเป็นโหล ปุ่ดโธ่เอ๋ย E B7 E A E B7 E ขอย้ายไม่ได้ผล เขาขอแค่รักษาชีวิต ตน
E A E มีใครบ้างไม่รักตัวกลัวตาย อยู่เมืองใหญ่สบาย จนล้นพ้น แต่ยังมีจ่าเพียร อีกกี่คน B7 ทนอยู่ป่า รักษาอธิปไตย E A E ในสังคมที่การเมืองเสื่อมเกียรติ ทำความดีจึงไม่มีใครสน ตายไปก็แค่เป็นวีรชน B7 E กี่คนมาแล้วล่ะ ที่ถูกลืม A E A E A แต่อย่าลืม... จ่าเพียรขาเหล็ก นายตำรวจเล็ก ๆ แห่งบันนังสตา วีรกรมยิ่งใหญ่ E B7 E แต่ลมหายใจไร้ค่า ต้องจากจำด้วยน้ำตา ของภรรยา และลูกชาย solo ----
E A E ถึงทำดีไม่มีใครมอง แต่ต้องทำหน้าที่ให้บรรลุ จ่าเพียรย้ำเตือนเหมือนคำครู B7 ถึงผู้ร่วมงานจดจำขึ้นใจ E A E ในความกล้าหาญเสียสละ มีเมตตา เข้าหาประชาชน แต่สังคมกลับไร้เหตุผล B7 E ชีวิตคนหนึ่งคนยังขอกันไม่ได้ A E B7 E สังคมช่างไร้เหตุผล ขอชีวิตตน ยังขอไม่ได้ A E B7 E สังคมช่างไร้เหตุผล ขอชีวิตตน เขายังไม่ให้ E B7 E ขอขวัญ กำลังใจ จงเพียรคืนมาสู่กรมตำรวจ E B7 E ขอขวัญ กำลังใจ จงเพียรคืนมาสู่ครอบครัวจ่าเพียร
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 108 คน [