ไปดู FAME the musical มา
เรื่องขำๆ เรื่องแรกที่ได้....
แอบเห็น ณัฐ ศักดาทร เดินเตะฉากประกอบละคร (เกือบ) พัง... ฮ่า ฮ่า
และฉากแบบเดียวกันอีกด้านนึง ก็โดนนักแสดงเลื่อนพร็อพอื่นไปชน (เกือบ) พัง เช่นกัน
ถึงจะยังอารมณ์กำลังค้างๆ ต่อเนื่อง แต่ก็อดขำไม่ได้
จริงๆ แล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ฮะ ฮะ
อ่านคร่าวๆ รู้ว่าออกมาสไตล์ AF หน่อยๆ นะ ประมาณ "ล่าฝัน"
เนื้อเรื่องสรุปเด่นๆ สำหรับเรา มันก็...
คนเราต้อง "พยายาม" และ "ทุ่มเท" เพื่อจะเป็นให้ได้ดังฝัน
ถ้าใครใจเร็ว ด่วนได้ โดยไม่เคยคิดจะรอและพยายามให้มากพอ
บางครั้งก็อาจจะเป็นฝันสลาย....
เวลาใครซักคนที่มีความฝัน และทุ่มเทเพื่อมันอย่างจริงจัง
คนๆ นั้นก็จะดูส่องประกายขึ้นมากันเลยทีเดียว (ไม่ใช่เพราะสปอร์ตไลต์น่อ)
ชอบบทของหลายคนเลย
ทั้งเด็กๆ นักเรียนทั้ง 3 เอก (การแสดง ร้องเพลง ด๊านซ์)
กับโปรดักชั่นที่คนแสดงเยอะมากขนาดนี้ (เยอะจริงๆ นับไม่หมดเลย)
เวลาวิ่งวุ่นวายกันในฉากเดียวแล้วรู้สึกประทับใจมาก.... ทำยังไงไม่ให้เหยียบเท้ากันเองอ้ะ? ฮะ ฮะ
แต่โดยเฉพาะครูสองคน... ครูเชอร์แมน (ครูอ้วน) กะครูเบลล์ (ครูน้ำมนต์)...เป็นอะไรที่ประทับใจมากเป็นพิเศษเลยอะ
มันเป็นการปะทะกันทางเสียงเพลงที่ทั้ง รวดเร็ว รุนแรง และ ทรงพลัง มากๆ ครั้งหนึ่งเท่าที่เคยดูมา
รู้สึกได้เลยว่าทั้งสองฝ่ายมีความ "เชื่อ" อย่างนั้นจริงๆ
(อารมณ์ประมาณเดียวกับตอนดูโจโจ้ซังแล้วเห็นโจโจ้ซังปะทะกับเคทกันเลยทีเดียว)
อ๊ะ แต่เราเห็นด้วยกับครูเชอร์แมนนะ... อาร์ตติสต์คือคนทั่วไป ไม่ได้พิเศษอะไรไปกว่าใคร - -"
(คงเป็นเพราะเราไม่ใช่อาร์ตติสต์ ฮะ ฮะ)
ขณะที่เพลงเดี่ยวของครูอ้วน (ที่ว่าเป็นลูกชั้น)
ก็เป็นฉากกระชากจิตใจและวิญญาณออกไปจากร่างกายอย่างแท้จริง
โศกมาก เศร้ามาก เข้าใจมากค่ะครูขา
ยิ่งบวกกับท่าทางการแสดง ที่ค่อยๆ จัดห้อง จัดเก้าอี้ ทีละนิดๆ.... โอย ตาย ตาย ตาย
ดูสองคนนี้แล้วแทบจะต้องไปรื้อซีดีแม่นาคแบบ "ทั้งเรื่อง" ที่ซื้อไว้มาฟังใหม่อีกรอบ
แบบว่า... มันอารมณ์นั้นจริงๆ สุดยอดมาก
เออ เรื่องนี้ขายซีดีเปล่าเนี่ย? ไม่เห็นอ้ะ (ไม่เห็น หรือมันไปสายจนไม่ทันดูหว่า - -"??)
ณัฐ ศักดาทร คะ
เรื่องนี้นายแมนมากมาย ชอบอ้ะ ไม่ค่อยได้เห็นนัทใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆ แบบนิกอ้ะ ชอบบบบ
ยิ่งไอ้ตอนยืนดูเพื่อนในเพลงเด้งดึ๋งอะ... แค่ยืนเฉยๆ ส่ายหน้าไปมา ขยับตัวนิดหน่อย
แต่รู้ป้ะ ว่าคุณดึงดูดสายตาพี่มากกว่าน้องที่มาเด้งๆ ดึ๋งๆ อยู่หน้าพี่ซะอีก.. ฮะ ฮะ
เออ.......... แต่...............
...............จูบนานไปหน่อยนะยะ!! 
ข้อติของเรื่องนี้... เราว่าเป็นที่เนื้อเรื่องอะ
มันไม่ได้เป็นเนื้อเรื่องที่มีข้อคิดอะไรมากมาย
สรุปรวบๆ เลย ประโยคเดียวได้ประมาณ
อดทนและพยายามเพื่อความฝันเข้าไว้แล้ววันหนึ่งก็จะประสบความสำเร็จ (รึเปล่าหว่า?)
แล้วไปขยายต่อจากจุดนั้นว่าโอกาสพลาดมันมีสูง ถ้าคนเราใจร้อนเกินไป
จบเรื่อง
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
บวกกับตัวละครเยอะมาก..... เวลาในเรื่องก็ค่อนข้างนาน (หลายปี)
บางทีเลยแอบคิดว่ามันเนือยๆ ไปบ้าง ไรบ้าง
เนื้อเพลงก็เป็นจุดนึงเหมือนกัน
ตัวเพลงมันอาจจะเพราะเวลาเป็นภาษาอังกฤษ
แต่พอแปลงมาเป็นภาษาไทยแล้วหลายทีมันฟังแหม่งๆ
เหมือนกับลักษณะการเน้นคำของภาษาไทยไม่ค่อยเข้าด้วยแหละมั้ง
อีกข้อนึงสงสัยเป็นเพราะเราแก่แล้วด้วยมั้ง ฮะ ฮะ...
แบบว่าหลายๆ ที โดยเฉพาะเพลงที่ร้องรวมๆ.... ฟังไม่รู้เรื่องว่าร้องอะไรอ้ะ
แต่ก็เป็นเรื่องที่โอเคนะ ^^ ดีที่ได้ไปดู
ปล. น้องผู้หญิงที่เล่นเป็นนักบัลเล่ต์น่าร๊ากน่ารักอะ
ปลล. ชโลโมของนัททิวเนี่ย โคตะระนัททิวมากๆ ฮะ ฮะ
ปลลล. ผมมิวสิค เด่น เด้ง ที่สุดในเรื่องแล้วคุณน้องเอ๋ย เห็นครั้งแรกเล่นเอาฮา
ปลลลล. ชอบน้องผู้หญิงที่ตัวดำๆ หน่อยอะ ร้องเพลงมีพลังมากมาย (แม้จะเป็นบทเศร้าฮาๆ ก็เห๊อะ)
| Create Date : 13 กันยายน 2554 |
| Last Update : 13 กันยายน 2554 11:47:00 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 810 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [