Bloggang.com : tazzz : รักษ์ไทย เที่ยวไทย ไปกับกรีนนัท และ ณัฐ ศักดาทร

รักษ์ไทย เที่ยวไทย ไปกับกรีนนัท และ ณัฐ ศักดาทร - พ่อแม่ปะการัง

หลังจากไม่เจอกันมาเป็นปี จนคิดว่านัทน่าจะจำหน้าไม่ได้แล้ว

อยู่ดีๆ ก็มีโชค(คนอื่น)ลอยมาตรงหน้า ถามว่าจะไปเที่ยวกับกรีนนัทมั้ย?

อืม

ไปก็ด้ะ (ไม่มีเล่นตัวเล้ยยยยยยยยยย)

กรีนนัทเค้าให้ไปปลูกปะการัง
แต่ทำไมเราเข้าใจว่าไปปลูกป่าชายเลนมาตลอดหว่า - -"

ไม่รู้ตัวว่าตัวเองจำผิด จนตอนไปถึงที่ปลูกปะการังแล้วนี่แหละ
ยังแอบงงๆ ว่า ป่าอยู่ไหน..? ฮะ ฮะ ฮะ (บื้อได้อีก - -")

ปลูกปะการังมีสองแบบ แบบท่อพีวีซีสำหรับอนุบาล และแบบปลูกใส่หิน(?)ที่ตายแล้ว
ดูน่าสนุกและปลูกง่ายมากๆ ทั้งสองแบบเลย

พี่ลุงพร พี่ทหารที่เป็นคนบรรยายเริ่มด้วยการร้องเพลงแต่งเองจากจิตวิญญาณให้ฟัง (พี่ลุงพรเรียกอย่างนั้นจริงๆ ฮะ ฮะ)
แล้วก็บรรยายถึงเรื่องราวต่างๆ ยันปรากฏการณ์ปะการังฟอกขาว ที่ทำให้ปะการังเสียหายเป็นจำนวนมาก....

ทั้งหมดนั่นก็เกิดจากภัยธรรมชาติ แล้วก็การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศล่ะนะ... เดือดร้อนกันไปหมด

(นี่ปี 2012 แล้ว น้ำจะท่วมโลกมะ? จะได้หนีเที่ยวเตรียมไว้ก่อน)

แบบท่อพีวีซี

กับแบบปักลงหิน

บรรยายวิธีการเป็นพ่อ-แม่ปะการัง

ให้ลองจับของจริงเป็นๆ

พอดีเราทำแบบท่อ... แบบที่สมบูรณ์แล้วมันก็จะออกมาหน้าแตาแบบนี้ แถ่นแท๊นนนน สวยเชียว
(ชมตัวเอง ฮะๆๆ)

หลังจากให้กำเนิดน้องปะการังพร้อมร้องแฮปปี้เบิร์ธเดย์เรียบร้อย
ก็ถึงเวลาจะปล่อยน้องสู่ทะเลจริงๆ ซะทีล่ะนะ

(ใครเกินทีหลัง พี่ลุงพรบอกว่าต้องเรียก "พี่ปะการัง" แต่พอดีเราเกิดก่อนวันที่ 7 ม.ค. นะ เรียกน้องได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

ไม่มีพิธีอะไรมากมาย แค่ขนปะการังเทียมที่ทำไว้ขึ้นเรือสองลำ แล้วล่องไปวางไว้ตามที่ที่เหมาะสมเท่านั้นเอง

จริงๆ ก็คือ ให้นั่งดูวิวทิวทัศน์ด้านล่างจากเรือท้องกระจก ผสมดูน้องปะการังที่จะวางไปด้วยในตัว
แต่พี่ทหารนักวางปะการังว่ายน้ำไวเหลื๊อเกิน - -" จับกันไม่ได้ซักช็อต เฮ้อออออ

หลังจากวางแล้ว เค้าก็ดำผุดดุว่ายพาสัตว์ตัวโน้นตัวนี้ขึ้นมาให้ดู

แอบถ่ายหน้าศิลปินที่นั่งอยู่กันคนละลำมาได้นิดนึง (ต้องเรียกว่าแอบจริงๆ อะนะ ฮะ ฮะ)
แต่เป็นถ่ายตอนเก๊กแล้ว ไม่เป็นไรเน้อ?

ปลิงดำหยึยๆ ก็จริง... แต่มันอร่อยมากเลยนะนัท

ดูโน่นดูนี่สุขสันต์หรรษา แล้วก็ได้เวลาขึ้นฝั่งไปกินข้าวกลางวันได้แล้ว
หิวมากกกกกกกกกกกกกกกกก - -"

แต่ขึ้นฝั่งแล้วก็อดไม่ได้... ถ่ายรูปหน่อยเหอะ วิวสวยชะมัด

ถ่ายไป ถ่ายมา มีคนถ่ายอยู่แค่สองคน... เรา กับคุณชายศักดาทร ฮะ ฮะ

พอคุณน้องเดินผ่าน จะขอถ่ายรูปคู่มั่ง นัทตอบมาทันที... ได้ครับ แต่ถ่ายให้นัทก่อนได้ปะ

เอ่อ...... ใครจะกล้าปฏิเสธคะ ฮะ ฮะ

(รู้สึกว่าตั้งแต่มีไอโฟนสี่เอสนี่จะบ้าถ่ายรูปขึ้นรึเปล่า? ปกติ(สมัยหลายปีก่อน)ไม่เห็นจะพก ฮะ ฮะ)

ประมาณว่านัทจะอัพอิสตาแกรม
โกหก ไม่เห็นนัทจะอัพเท่าไหร่เล้ย

ก็นี่ไง จะเอารูปไปลง

อืม อืม ดี ดี โปรโมททริป+ทะเลไทยไปด้วยในตัวนะนัทนะ

พอถ่ายคุณน้องกลางน้ำเสร็จ ก็มีการยุกันให้ถ่ายรูปกระโดดต่อ
แหม๊ มันสวยจริงๆ นะช็อตนั้น

เสียดาย ไม่ได้ถ่ายกล้องตัวเอง - -" แต่ถ่ายอยู่ในมือถือนัทหมดเลย ฮะ ฮะ ฮะ

แหม๊ แอบชมตัวเองไม่ได้
ถ่ายรูปนัทกระโดดไป 2 วันรวมแล้ว... 6 ทีล่ะมั้ง
ได้แบบช็อตสวยๆ ตลอดทั้ง 6 รอบเลยอ้ะ

(แต่รูปไหนศิลปินเก๊กไม่สวย โทษเค้าไม่ได้นะ

)

เก่งจริงๆ แฮะเรา

(เออ ชมตัวเองเข้าไป)

หลังจากนั้นก็มีถ่ายคู่คนนู้นคนนี้ เดี่ยวด้วย... แต่เราแอบเก็บมาได้ช็อตเดียวนี่แหละนะ
(จริงๆ คือ ถ่ายกี่รูปๆ ก็เบลอ... ทำคุณไสยไว้ปะเนี่ย - -")

แบบว่า ทริปนี้วิวสวยอะ ถ่ายวิวดีกว่า ^^ ถือว่าลองกล้องไปด้วยในตัว อิ อิ

ขึ้นมาจากทะเลก็ตรงไปร้านอาหาร บ่ายแก่ๆ แล้ว หิวมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่อาหารก็จัดกันได้ใจจริงๆ แบบว่า เต็มที่ กุ้ง หอย ปู ปลา กั้ง... อา....หย่อย

(ยิ่งมีคนแกะให้กินยิ่งอร่อย ฮะ ฮะ)

ปล. แอบอยากส่งเพลงให้ศิลปินตรงนี้เลย
"ระบายเฉยๆ" อะ.... ฟังบ่อยๆ นะ ฮะ ฮะ

กินเสร็จก็เข้าที่พักที่ Rayong Resort & Spa Hotel
ทางเข้าดูปีนเขาเล็กน้อย

แต่คุ้มมาก

วิวสวย ตรงแหลมพอดีเลยอ้ะ (มั้ง ไม่งั้นก็ต้องเรียกว่าไปสร้างเอาไว้คั่นกลางพอดี)

ห้องพักก็โอเคอะนะ

แต่เก้าอี้รับแดดเต็มๆ ไปนี๊ดดดดด

ว่าแล้วก็อาบน้ำ แต่งตัวใหม่เล็กน้อย......... น้อยจริงๆ ฮะ ฮะ

จริงๆ แล้วเค้ามีงานประกวดอะนะ ประกวดแต่งฮาวาย ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้สนใจเลย
จนวันก่อนจะไป รู้สึกเค้าจะโทรมาย้ำอีกมั้งว่าอย่าลืมนะ จัดเต็ม

เอาก็เอา

เต็มได้........... ที่ไหนกันล่ะ - -"

สรุปก็แค่เสื้อยืด แล้วเอาผ้าสีรุ้งที่เคยซื้อตอนไปเกาะเสม็ดเมื่อนานมาแล้ว (และไม่เคยใช้อีกเลย) มาพันๆ (พันก็ไม่อยู่ ฮะ ฮะ)

แต่ตอนแรกก็ช่างมันก่อน ใครจะไปพันผ้าแบบนั้นเดินร่อนไปทั่วล่ะ พันเอาหน้างานก็ได้ละ

ว่าแล้วก็เดินไปสำรวจ เพราะเห็นสะพานปลายาวๆ สวยชะมัด
กว่าจะหาทางเดินไปถูกเนี่ย เล่นเอาเหนื่อยกันเลยทีเดียว - -"

แต่พอไปแล้วคุ้มมาก!!!!

นอกจากวิวสะพานสวยๆ แล้ว

ยังเห็นท้องฟ้าฝั่งขวามีพระอาทิตย์ตกลับเขา

ฝั่งซ้ายเป็นพระจันทร์บนท้องฟ้า

แถมด้วยเมฆอลังการแบบจัดเต็ม (อันนี้ของจริง)

อา

สวยอ้ะ ปลาบปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม

(ทำไมถ่ายรูปไม่ได้สวยเหมือนตอนที่เห็นหว่า? จริงๆ อยากจะแต่งรูป แต่ก็ขี้เกียจ ฮะ ฮะ)

ถ่ายเล่นจนมืดกันเลยทีเดียว (เดินกลับกลัวเดินตกน้ำมาก ฮ่า ฮ่า)

เสร็จแล้วก็ได้เวลาพันผ้าก่อนเข้างาน

อยากบอกว่าเค้าจัดสถานที่ได้สวยมากๆ
ไม่รู้ว่าเป็นที่โรงแรมทำเอาไว้อยู่แล้วรึเปล่า

แต่มันสวยอะ ชอบต้นคริสต์มาสนีออนต้นนี้ชะมัด

ที่นั่งกินข้าวแบบหรูเลิศอลังการทางด้านซ้าย (และตามมาเสิร์ฟด้วยอาหารฝั่งฟูลคอร์ส.. เอ๊ะ ผลไม้แทนของหวาน นับมะ?)

ส่วนที่นั่งตรงกลาง จัดไว้สำหรับ "ดู".... คืนนี้เจอกัน อะไรประมาณนั้น
(ดูนั่งไม่สบาย แต่ได้บรรยากาศดีนะ)

แน่นอนว่างานไม่ได้เริ่มทันที ก็เล่นเกมนั่นนี่กันไป
...พูดเหมือนเยอะ ฮ่า ฮ่า จริงๆ ก็มีแค่สองเกมแหละ

เกมปาเป้า กับเกมยิงปืน

แอบแค้นใจ ปายังไงก็ได้ไม่ครบ 3 ใน 5 ซะที
ว่าแล้วก็ไปลองยิงปืนบ้าง

ไม่ได้ดีกว่ากันเล้ย - -"

แต่อิชั้นมั่นใจว่าฝีมือตัวเองดีกว่าศิลปินนะ (อย่างน้อยใน 20 ลูกก็เข้าซัก 5 ได้ล่ะมั้ง)
เพราะเป็นพยานรู้เห็นการยิงปืนของนัทตลอดเวลาที่มาถึง
(เล่นแต่ยิงปืนตั้งแต่มาถึงจนไปกินข้าวอะ ลูกปืนอยู่ไหนหยิบเองได้อีกต่างหาก ฮะ ฮะ
นัก(พยายาม)แม่นปืนแต่ละคน คว้าจนหมดตะกร้า เปลี่ยนตะกร้าใหม่ บริการตัวเองกันได้เสร็จสรรพ)

ยิงไปยิงมา รู้สึกปืนจะไม่ดี.... ทำไมมันไม่เข้าเป้าซักที

เอ๊ะ แต่เปลี่ยนจนครบ 3 กระบอกแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะ....

.....................อย่างงี้แถวบ้านพี่ไม่เรียกว่าปืนไม่ดีหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ขออภัย.. ไม่ได้มือสั่นเพราะหัวเราะจนภาพเบลอหรอกนะ แต่ฝีมือถ่ายรูปเราห่วยจริงๆ วุ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า ออฟโฟกัสไปไกลลิบ

ปล. แต่พี่พนักงานตรงยิงปืนบอกว่าศูนย์มันไม่ดีจริงๆ เบี้ยวไปมา เพราะงั้นเวลายิง จะถูกได้ก็ดวงล้วนๆ ฮะ ฮะ (รู้เพราะแอบถามเค้าว่จะเล็งยังไงให้มันถูก - -" ต้องถึงกับคำนวณหลักฟิสิกส์มั้ย... ถ้าต้องใช้ คงทำไม่ได้ เพราะไม่เคยเรียน ฮ่า ฮ่า)

หลังจากเจ็บใจจากการยิงปืนและปาลูกดอกแล้ว ก็ถึงเวลากินข้าวซะที
โอย อิ่มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

สเต็กวาฬเนี่ย ไม่ไหวจริงๆ

(จริงๆ คือสเต็กปลา แต่ชิ้นใหญ่มากกกกกกกกกกกกก จนเรียกกันเองว่าปลาวาฬ ฮะ ฮะ)

เสร็จแล้วก็ได้เวลามานั่งรวมกันทำกิจกรรมได้ละ

น้อง MC เริ่มด้วยการให้แต่ละคนแนะนำชื่อตัวเอง
แนะนำให้ครบให้หมด แล้วมีการทวนชื่อกันด้วย ประมาณใครจำใครได้บ้าง

ก็จำกันพอไหว (พร้อมใบ้สุดฤทธิ์) อะนะ

แต่คุณชายนี่สิ.. หลังจากเก็บข้อมูลนั่งนิ่งมานาน
อยู่ดีๆ ก็ผ่าขึ้นมาเลย (มั่นใจแล้วล่ะซี่)

ขอนัทเล่นมั่ง

ว่าแล้วก็ไล่ชื่อผู้โชคดี + ผู้ติดตามทั้ง 20 คนออกมาได้ อย่างเกินความคาดหมาย (ของคนนอก... พวกแฟนๆ ทั้งหลายรู้กิตติศัพท์ความสามารถในการจำหน้าคนอยู่แล้วอะนะ)

ได้รับเสียงปรบมืออย่างท่วมท้น ประหนึ่งยิงปืนเข้าทีเดียว 5 นัดซ้อน ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เสร็จแล้วก็มีเล่นเกมโน่นนี่ ซึ่งเราแทบไม่ได้ถ่ายรูปเลย
แบบว่า เค้าแพ้ ฮืออออออออออออออออ

อ้อ แต่มีเกมที่ต้องใช้ทักษะภาษาไทยอยู่เกมนึง เกมอะไรไม่รู้ยากชะมัด - -"
และมั่นใจว่าถ้าตัวเองต้องเล่น คงตอบไม่ถูกซักข้อ ฮะ ฮะ (เพราะขนาดฟังคำใบ้แล้วก็ไม่เห็นเก็ทว่าคนอื่นเค้าตอบได้ยังไง)

แต่คงไม่ใช่เราคนเดียวหรอกนะที่ทำไม่ได้... หึ หึ

ตอนเล่นคอนเสิร์ตก็ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปแฮะ
จริงๆ คือแสงไฟมันแปลกเอามากๆ - -" ถ่ายไปถ่ายมา หน้าม่วง หน้าน้ำเงินกันใหญ่ เลิกดีกว่า
ตอนแรกว่าจะถ่ายคลิป แต่อยู่ดีๆ เจอน้องสต๊าฟลายเสือมานั่งบังอยู่ข้างหน้าโต๊ะแบบเต็มจอ

เออ เลิกด้วยอีกอย่าง นั่งฟังเฉยๆ พอละ ^^

อืมมมม ต้องบอกว่า ตั้งแต่ออกเพลงใหม่ๆ มา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาฟังนัทร้องสดๆ
ยิ่งร้องพร้อมกีตาร์อคูสติกแบบนี้ด้วยแล้ว.... ชอบดนตรีชะมัด ^^

ส่วนฝีมือการร้องของนัทก็พัฒนาจนแปลกใจ (ทำไมมันแปลผกผันกับใบหน้าที่ตอบลงๆ ไปเรื่อยล่ะพ่อคุณ? เห็นหน้าทีแรกตกใจ เมื่อก่อนหน้าเรียวผอมขนาดนี้เลยเหรอ?)

ความ "อิน" กับเพลงก็ได้อีก ชอบอะ โดยเฉพาะเพลงช้าๆ เศร้าๆ ทั้งหลาย
(ทำไมไม่ออกเพลงคึกคักๆ บ้างว้า?)

คืนนี้ฟังเพลงกันแบบจัดเต็มเหมือนกัน... แต่เป็นจัดเต็มตามที่ศิลปินและมือกีตาร์จะสามารถ ฮะ ฮะ
แบบว่า นะ... บอกให้เค้าขอเพลงกันไป พอเค้าขอไป ตัวเองก็ร้องไม่ได้นี่

อยากบอกว่าเพลง ระบายเฉยๆ เนี่ย ขอให้นัทโดยเฉพาะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
(ไม่ได้เกี่ยวข้องเล้ย แต่เห็นแล้วมันรู้สึกอย่างงั้นอะนะ....)

ชอบเพลงสแตมป์มากๆ เลย ไอ้ "มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน มายืนอยู่ตรงนี้" อะ
(ชื่อเพลงมันชื่อไรหว่า?) เพลงนี้โคตะระโปรด ณ ปัจจุบัน ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย ตื๊อจนน่ารัก ฮะๆๆ

เพลงตัวเองร้องกับอคูสติกกีตาร์ก็ชอบ ทั้งสนุก (คิดถึงดังดัง) ทั้งซึ้ง+เศร้า (เพลงที่เหลือ.. ฮา)

บรรยากาศชิลๆ ร้องกันมันส์ๆ เต้นบ้าง ฟังบ้าง ซึ้งบ้าง... ครบอรรถรสกันเลยทีเดียว

เสียดาย ตอนถามว่าใครรีเควสต์อะไรมั้ย ดันคิดไม่ออกว่าจะขอเพลงอะไร
พอเลิกคอนล่ะพรั่งพรูเข้ามาในหัวเชียว อย่างน้อยน่าจะได้ฟัง Singular ซักเพลงนะเนี่ย โธ่ พลาดดดดดดด

นัทว่าร้องเพลงเยอะกว่ามินิคอนอีก..... เหรอ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้สึก ฮะ ฮะ (นั่งฟังอย่างเดียว ใครจะไปนับล่า)

เออ แต่นัทแต่งตัวไม่ตามคอนเซ็ปต์นะ!!! คนอื่นเค้าใส่ฮาวายกัน (เกือบ) หมด
ศิลปินที่เราคาดเดากันว่าน่าจะ "จัดเต็ม" มาเหมือนกัน... ดั๊นใส่มาซะหล่อเกาหลี

มีสารภาพทีหลังว่า ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไม่มีใครบอกนัท.... แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่บอก

อ้าว

โห่ยยยยยยยยยย ไอ้เราก็นึกว่าจะได้เห็นหนุ่มฮาวาย เสื้อสดใสข้างในเปลือย.... ชริ
(อุ๊บ เก็บอาการนี๊ด)

สรุป งานคืนนั้นได้กลับมาประมาณนี้ (ช้างตัวใหญ่ กะตัวเล็กอีก 2 ตัวให้เด็กไปละ) ได้ซีดีมาอีกหนึ่งอัลบั้มพร้อมลายเซ็น... โอว... ของเก่ายังไม่ได้แกะดูเลย แหะ แหะ

บรรยากาศสวยจริงๆ นา คอนเสิร์ตจบแล้วยังมีข้าวต้มรอบดึกอีกต่างหาก ฮะ ฮะ

ว่าแต่.. ชักหิวแฮะตอนนี้ - -"

งานคืนนั้นกว่าจะเลิกก็ 5 ทุ่มกว่าได้แล้วมั้ง
กว่าจะได้ขึ้นห้อง อาบน้ำ นอน... แถมยังต้องรีบตื่นมาเช้าวันถัดไปเพื่อการเที่ยวสำคัญ...

เกาะเสม็ด!!!

เคยได้ยินนะ มีคนเค้าบอกว่า .......ไปเสม็ด เสร็จทุกราย..... อะไรประมาณนั้น ฮะๆๆ

แต่มันก็สวยจริงๆ อะ ช๊อบบบบบบบบบบบบบบบบชอบ

ไปนอนก่อนดีกว่า กลับจาก ตจว วันอังคารแล้วค่อยมาอัพต่อ - -"

เอ... เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรจะเขียนรึเปล่าหว่า....... อืม.........

นอนไปหลายตื่น ก็นึกได้หลายอย่าง... ฮ่า ฮ่า
(อาการแบบนี้ไม่เรียกว่าแก่สินะ? อืม ใช่สิ ใช่)

ระหว่างเดินทาง ภารกิจแรกและสำคัญที่สุดสำหรับผู้ร่วมขบวนกรีนนัทครั้งนี้คือ..............

ร้องเพลงคิดถึงดังดังให้ได้!

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เนื่องจากมีคนที่เป็นแฟนคลับอยู่แค่ 6 คนในรถ
ที่เหลือเป็นคนนอกล้วนๆ

เพราะงั้นเลยมีการฝึกปรือกันเล็กน้อย
ทั้งเปิดเพลงทั้งอัลบั้มให้วนฟังไปเรื่อยๆ ตลอดทาง (จริงๆ นะ!)
ทั้งแจกเนื้อเพลงคิดถึงดังดังให้อ่านตามไปด้วย (จะขอด้วย แต่สต๊าฟเค้านึกว่าร้องได้อยู่แล้ว ไม่แจก... แง... เราเพิ่งจะได้มาฟังสดๆ ครั้งแรกคราวนี้เลยนะ!)

จะว่าไป... เออ ไลฟ์ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกในรอบปีเหมือนกันที่ได้ไปฟังนัทร้องสดๆ
นี่เราไม่ได้ตามคุณชายศักดาทรนานขนาดนี้เลยเหรอนี่ย - -"??

ช่วยไม่ได้นะนัทนะ พี่พยายามแล้ว หลายรอบด้วย
อย่างตอนงานช่อง 3 ที่ร้องที่เซ็นทรัลเวิลด์ตอนช่วงวันพ่ออะ
พี่ก็สาบานได้ว่าพี่ไปยืนรอนานมากกกกกกกก แบบว่าบังเอิญมีธุระแถวนั้น แล้วแอบเตร็ดเตร่ยืนรอ
แต่รอแล้วรอเล่า เฝ้าแต่รอ เห็นคนนู้นถอดเสื้ัอโชว์ คนโน้นประมูล

เห็นนัทขึ้นไปร้องเพลงร่วมกับศิลปินอื่นๆ ฯลฯ

แต่ก็ไม่ถึงคิวเอเอฟซะที

ยืนจนปวดขาแปล๊บบบบขึ้นมาแล้ว ถึงได้รู้ว่าสังขารไม่ให้... หนีกลับตอนเดอะสตาร์ร้องนี่แหละ ฮะๆๆ (รู้สึกเอเอฟจะขึ้นหลังจากนั้น - -")

นอกเรื่องไปไกลวุ้ย

เอาเป็นว่า เราฝึกปรือกันมาดี

พอถึงเวลาร้องเพลงปุ๊บ.......... จัดไปไม่ขาดตกบกพร่อง!!
ร้องกันชัดเจนเต็มเหนี่ยว เล่นเอาศิลปินปลาบปลื้มยิ้มแก้มปริกันไปเลยทีเดียว

แต่อิชั้นก็แอบฮาศิลปินเล็กน้อย

รู้สึกจะเป็นตอนเล่นเกม หรือตอนไหนซักตอนนี่แหละ
ประมาณว่าเค้าเล่นๆ ทำนู่นนี่กันอยู่

ศิลปินมีไมค์อยู่ในมือ

ประกอบกับ เปิดเพลงคิดถึงดังดังมาประกอบฉาก

อยู่ดีๆ มีเสียงแหลมดัดโผล่ขึ้นมาท่อนน้องแก้ว ซาซ่า.. คิถถึงจริงจริง.. ทุกวินาที.. บลา บลา..

ศักดาทรพิสูจน์แล้ว ว่าฮีสามารถร้องเพลงนี้ได้ทั้งเพลงด้วยตัวเองโดยไม่ต้องง้อใคร!
จัดได้ ทั้งชาย ทั้งหญิง ฮ่า ฮ่า ฮ่า (แล้วท่อนตัวเองก็ไม่ร้องนะ)

เอ๊ะ ศิลปินก็ดูบ้าๆ บอๆ ดีเหมือนกันนะ ฮ่า ฮ่า

คราวนี้ ระหว่างร้องเพลงคอน ตัวเองก็ร้องนั่นนี่ไปเรื่อย
พอไม่รู้จะรีเควสต์อะไรไปดี ศิลปินจัดมาให้ บอกว่า ดูอายุแล้วคิดว่าแต่ละคนน่าจะร้องเพลงนี้ได้

โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เกินไปย่ะ!! นั่นมันเพลงรุ่นพระเจ้าเหายังเด็กเลยนะ
พี่ร้องไม่ได้ นัทร้องได้... แปลว่าใครแก่กว่าใครกันแน่พ่อคุณ?

????

ร้องเพลงคนใจง่าย น้อง MC ก็มาช่วยบิวท์ ให้ทุกคนลุกขึ้นไปเต้นให้หมด
แล้วทีนี้ แต่ละคนก็เต้นออกมาไม่เหมือนกันเล้ย
กรรมการกิตติมศักดาทร มีการแซวเต้นไม่พร้อมไม่ให้กลับไปนั่งนะ

ทีตัวเองยังไม่เต้นเลย!! เช้ออออออ

ตอนเล่นเกม แอบเจ็บใจเล็กน้อย

ทีมเราโดนให้ต่อโดมิโนให้สูงที่สุด
แต่ด้วยความ.... เอิ่ม... นั่นแหละ... เรียกว่าโง่ส่วนบุคคลล่ะมั้ง ฮะ ฮะ
ดันต่อแทบจะเป็นเจงก้ากันเลยทีเดียว - -"

สุดท้าย มันก็ล้มครืนไปด้วยตัวของมันเอง โดยไม่ต้องให้ใครทำอะไรทั้งนั้น
(น่าจะล้มเพราะความสั่นประมาณ 1 หยดน้ำได้ล่ะมั้ง (เว่อร์))

คุณชายศักดาทร... หัวเราะเยาะเสียงดังไปแล้วนะยะ!
(แล้วยังมีการบอก ทีมนี้ทำตัวเองเอง)

แต่แหม.. ฝีมือยิงปืนนัทก็แม่นใจหายพอกันน่ะแหล๊ะ...
แบบว่า หายจริงๆ ความแม่นไม่หลงเหลือ ฮะ ฮะ ฮะ ...ถือว่าพอกันแหละนะ!!

งานนี้นัทมีน้องชายเพิ่มมาอีกคน เกาะติดนัทเป็นตังเมกันเลยทีเดียว
พอดีคุณแม่น้องมาคุยด้วยตอนกินข้าวมื้อสุดท้าย แม่เค้าก็กลัวไม่รู้พี่นัทจะรำคาญรึเปล่า
ชอบไปตามเค้าแจ จับโน่น จับนี่ วุ่นวายกับเค้าตลอด

เราตอบไปแบบแฟนคลับ(?)ใจดีรักเด็กว่า... แหม ไม่หรอกมั้งคะคุณแม่

จริงๆ แอบคิดว่า... ตามแจเนี่ย คุณชายอาจจะชอบใจด้วยซ้ำ ฮะ ฮะ ฮะ

ไปนอนก่อนดีกว่าวุ้ย - -"

เริ่มเช้าตรู่วันที่สอง
เช้าตรู่จริงๆ อะนะ เพราะตื่นมาตั้งแต่หกโมงกว่าแน่ะ!!

(มันเช้าตรงไหนน่ะนั่น? ฮ่า ฮ่า เอาน่า)

พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น

ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว

ดีดตัวลุกจากเตียงไปแปรงฟันแล้วล้างหน้าล้างตานิดหน่อยพอเป็นพิธี
ว่าแล้วก็หยิบกล้องออกไปหาทำเลถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นสวยๆ ได้เล้ยยยยยย

คนเรานี่ก็แปลกเนอะ
เวลาทำงาน จะยันยังไงก็ฉุดตัวเองลุกจากเตียงได้ยากเหลือเกิน
แต่ทีวันหยุดที่ควรจะนอนได้นานๆ ดั๊นนนน ขยันลุกเช้ากันจริง

(ขำตัวเอง ฮะ ฮะ)

ตอนแรกเดินไปทางที่จัดงานเมื่อคืนก่อน เจอสภาพหลังจัดงานเข้าไป แอบอึ้งๆ เล็กน้อย
มันก็ไม่เชิงเป็นขยะอะนะ เพราะมันน่าจะกลายเป็น "ปุ๋ย" ในอนาคตได้
แต่สำหรับตอนนี้ มันก็คืออะไรที่ทำให้บรรยากาศดูไม่ดีเอาซะเลย - -"

ว่าแต่ งงว่าเศษดอกไม้พวกนี้มาจากไหนกันหว่า??

จริงๆ ก็ค่อนข้างมั่นใจนะว่า นอกจากตรงเกมปาเป้าที่น่าจะมีเศษขยะเยอะ (แต่ไม่ยักจะเจอ) แล้ว
เราไม่ได้ทิ้งเศษอะไรเอาไว้เลย... น่า เดี่ยวพนักงานโรงแรมเค้าก็คงมาเก็บไปเองแหละ

แต่เห็นแล้วนึกไปถึงเวลาที่เค้ามีคนต่อต้านไม่ให้ไปจัดคอนเสิร์ตตามป่าตามเขาเลย
พอเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไม...... นี่ขนาดมั่นใจว่านั่งเฉยๆ แล้วก็ลุกขึ้นมาแบบไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้เลยนะ...

เนื่องจากตรงนี้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นก็จริง แต่ไม่สวยเท่าไหร่ โดนต้นไม้บัง
เพราะฉะนั้นสะพานปลาที่รักก็เลยเป็นตัวเลือกที่สอง ที่แทบจะโกยสี่เท้าวิ่งไปดู ฮะ ฮะ
(จริงๆ ก็แค่เดินเร็วแหละ วิ่งไม่ไหว อั๊วแก่เลี้ยวววว)

ไปถึง... อา..... คิดไม่ผิดจริงๆ

ที่นี่สวยทุกเวลาจริงๆ ให้ตายเหอะ ถ้าบอกว่าหลงรักโรงแรมนี้ที่สะพานปลาจะมีคนหาว่าประสาทมั้ย?

ทันแสงแรกเริ่มโผล่ลับเขาพอดี

บางทีก็รู้สึกเหมือนถ้าเขยิบไปอีกนิด จะไปอาศัยอยู่บนพระอาทิตย์แล้วล่ะ

ถ้าเทียบกับรูปด้านบนตอนพระอาทิตย์ตก จะเห็นระดับน้ำเลยว่า "สูงขึ้นมาเยอะ" จนตกใจ
แบบว่า กลัวสะพานจม ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ณ ที่แห่งนี้ เราได้พยายามแล้ว......... พยายามถ่ายรูปกระโดดของตัวเอง โดยให้คนที่ไปด้วยถ่ายให้

แบบว่า โดดไปเกินสิบรอบแน่นอน มั่นใจ ชัวร์ป้าบ
ดีไม่ดีจะถึงยี่สิบด้วยซ้ำ

แต่เชื่อมั้ย ว่าไม่มีรูปไหนใช้ได้เลยซักรูป - -"

ตอนแรกยังมีกำลังใจโดดอยู่ ขำๆ ทำไมไม่ได้ซักทีฟะ
แต่หลังจากหอบแฮ่กๆ แล้วยังใช้ไม่ได้ซักรูป ก็ขำเหมือนกัน.. ไม่ได้ก็ไม่เอาแล้วเว้ย -"-
(เค้าเหนื่อยมากกกกกกกกกกกก)

สุดท้าย ดูพระอาทิตย์ขึ้นเฉยๆ แต่ใช้เวลาไปเป็นชั่วโมง ฮะ ฮะ ฮะ กลับมาได้รูปพระอาทิตย์ ไม่ได้รูปตัวเอง

โถ น่าสงสารเน้อ

แต่ถึงยังไง แสงสีตอนเช้ามันก็สวยได้ใจจริงๆ
เค้าเรียกว่าไรนะ... Early bird gets the biggest worm ใช่มั้ย?
ขอเปลี่ยนเป็น the best view แทนแล้วกันเน้อ ^^

ว่าแล้วก็กลับไปอาบน้ำแล้วรีบลงมากินข้าว เพราะท้องร้องจ๊อกจ๊อก ตั้งแต่กระโดดสองสามทีแรกแล้วมั้ง - -"

ห้องอาหารเค้าก็แยกให้ไปเลยเป็นสัดส่วน จริงๆ ถ้าอ่านป้ายดีๆ จะเดินมาถึงเลย
แต่ด้วยความฉลาดส่วนบุคคล... ฮ่า ฮ่า........ หาทางไม่เจอ เดินไป เดินมา หลง จะไปออกทะเลอยู่แล้ว กร๊ากกกกกกกก

คนยิ่งหิวๆ อยู่ คราวนี้เลยหิวหนักกว่าเก่าเลยวุ้ย!!

กินเสร็จมีเวลาเหลือเฟือ ก็นั่งอ่านนิยาย ถ่ายรูปเล่น สบายใจ
ที่นี่บรรยากาศสบายๆ ชิลๆ แต่ไม่ชาวบ้านมากเกินไปดีจัง

มีคลับเป็นห้องสมุดพร้อมแกรนด์เปียโนด้วยนา

ใกล้ได้เวลาละ ทริปเสริมที่ทางล็อกซ์เล่ย์ผู้มีอุปการะคุณ (ตกลงใครเป็นลูกค้าใครเป็นเจ้าของแบรนด์กันแน่หว่า? ชักเริ่มงงกับคำศัพท์ตัวเอง ฮ่า ฮ่า) จัดให้มาเป็นพิเศษเพราะเห็นว่าเวลาเหลือ

ไปเสม็ด!!!!!

ถึงเวลาไปรวมตัวตรงที่เค้านัดกันไว้
จะว่าไปล็อกซ์เล่ย์ก็ดีเหมือนกันนะ เค้าบอกว่าไม่ต้องเช็คเอาท์ ไว้ค่อยกลับมาเช็คเอาท์ทีหลัง
ถึงเราจะแพ็คกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย แต่ใครจะรู้ อาจจะต้องใช้อะไรจากในกระเป๋าอีกก็ได้นี่นา

หยิบหมวกไปพร้อม แต่เค้าก็มีแจกหมวกอีก!

จะว่าไป ทริปนี้เป็นทริปของหมวกฟรีเลยแหละ

ตอนแรกเมื่อวานก่อนจะปลูกน้องปะการัง ทางทีมงานก็ไปซื้อหมวกแถวนั้นมาแจก
(รู้ เพราะเดินผ่านแถวนั้นตอนเค้าซื้อพอดี ฮะๆๆ)

จำได้ว่าแอบตกใจราคา เพราะได้ยินแม่ค้าตอบว่าใบละร้อย

โห เมืองไทยราคาน่ากลัว

ปีใหม่ไปแวะแถวๆ ลาวมา เค้าซื้อหมวกแบบนี้มา 2 ใบในราคารวมกัน 70 บาทอ้ะ!

คราวนี้เค้าแจกเพิ่มอีก แต่เป็นหมวกสไตล์เดียวกัน นัยว่าจะให้ใส่ไปเป็นทีม
แต่ไม่รู้ทำไม มันตกมาไม่ถึงเรา ฮ่า ฮ่า ก็ไม่เป็นไร เค้าใส่ของเดิมได้ (แค่นี้ทั้งทริป 2 คนได้หมวกมา 3 ใบแล้ว มีอยู่แค่คนละหัวเอง - -")

อ๊ะ

ศิลปินมาด้วยเหรอ!!!!!

ตอนแรกนึกว่าจะขี้เกียจวุ่นวายแล้วไม่มาซะอีก ฮะ ฮะ ฮะ

แต่ก็ไม่ได้นำพา เราแยกทางกันนะนัทนะ

เพราะแฟนคลับทั้งหมดเดินไปขึ้นเรือลำแรก (อยู่ไกลกว่า)
แต่ศิลปินเดินไปขึ้นเรือลำหลัง (ใกล้กว่า)

แล้วก็แยกกันไปโดยดุษฎี

คราวนี้ทดลองไปนั่งอยู่หน้าเรือด้วยล่ะ

โอย นั่งสปีดโบ๊ตด้านหน้าเนี่ย มันช่างได้อารมณ์เหลือหลาย!!

มันแบบว่า กระเทือนก้นกระแทกไปตลอดทางก็จริง
แต่ทั้งลม ทั้งแดด มันได้เต็มๆ ยังก๊ะไปเกาะกันจริงๆ เล้ย

(ก็ไปจริงๆ นี่หว่า... เอ๊ะ ไอ้นี่ชักยังไง - -")

วิวระหว่างทางก็สวยมากกกกกกกก ชอบอ้ะ ฟ้าเป็นฟ้า (ร้อนด้วย)
ไปถึง อ่าวอะไรซักอ่าว ที่เราก็ไม่รู้จักชื่อ

(จริงๆ ต้องเรียกว่าหาด รู้สึกมันจะคือ หาดทรายแก้วนะ - จำได้ว่าศิลปินบอกว่างั้น - มีอยู่คนเดียวที่รู้ คนที่เหลือไม่ได้สนใจ ฮะๆๆ)

ตอนจอดเรือ แน่นอนว่าจอดได้ไม่ถึงสุดหาดอยู่แล้ว มันต้องเปียกกันบ้าง
เห็นศิลปินใช้วิชาตัวเบาส่วนตัวกระโดดข้ามน้ำไปถึงทรายได้เลย... โอ ทึ่ง
แต่พอคนถัดไปเป็นน้องหนึ่ง.... ก็ไม่เปียกเหมือนกัน (โดดข้ามได้) เอ๊ะ.... ชักจะไม่ใช่ละ ฮ่า ฮ่า

ที่นั่นคนเยอะมาก จนตกใจ... แล้วจะให้ไปทำอะไร ที่ไหน ยังไง จะยืนตรงไหน หาดหายไปไหนหมด

หายจริงๆ ชายหาดยาวไม่กี่เมตร (ไม่ถึงสิบ ถึงห้ารึเปล่าก็ไม่รู้) ก็เป็นทะเลแล้ว
อารมณ์ประมาณน้ำขึ้นสูงมั้ง?

สุดท้ายก็เลยเดินตามๆ กันไป ดูของข้างในกัน
โปสการ์ดลายนี้สวยดี ชอบ (ลายเล่นไฟ)
แต่คิดได้ว่ามาทะเล ไม่ได้มาดูไฟ ซื้อลายนี้เกรงจะไม่เหมาะ - -" (แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อเลย)

แน่นอนว่าเราไปกับกลุ่มแฟนคลับ ส่วนมากเค้าก็สมัครใจจะตามคุณชายไปอยู่แล้ว
แต่อิชั้นแอบ...เล็กน้อย มันดูขยักๆ ไม่ได้ไปไหนซะที ฮะๆๆ เพราะกลุ่มใหญ่อะ

คราวนี้นัทมีน้องชายหนึ่งคน น้องหนึ่งติดพี่นัทยังกะตังเม
เดินไปแล้วกลายเป็นกลุ่มผู้ชายสามไซส์แบบนี้

ว่าแล้วเค้าก็มีถ่ายรูปรวมกันหน้าป้ายเกาะเสม็ด.. ซึ่งแน่นอน ใครยืนแถวนั้น (ยืนเคว้ง) ก็โดนเรียกให้ไปถ่ายหมด
ถ่ายไป ถ่ายมา มีแขกรับเชิญกิตติมศักดิ์มาถ่ายให้ด้วยนะ ฮะ ฮะ น้องหมาดำท่าทางอยากเข้ากล้องอ้ะ

(ไม่ได้ถ่ายรูปมา)

ไปๆ มาๆ มีคนขอถ่ายรูปนัทเดี่ยว
เลยเริ่มสำนึกได้ว่าเราก็ควรจะยกกล้องมาถ่ายด้วยมั้ย ฮะ ฮะ

กว่าจะยกได้ตลาดก็วายแล้วววว แต่คุณชายยังใจดี ยอมหันหน้ามามองกล้อง (ที่เหลืออยู่ตัวเดียว ฮะ ฮะ)
ขอบคุณค่า

ระหว่างที่เค้ายืนกันไม่รู้จะทำอะไรซักที เราก็เริ่มโอดครวญ เข้าไปข้างใน ถ้ามันไม่มีไรก็กลับไปนั่งชายหาดเถอะ
(ยังไม่รู้เลยว่าจะยัดตัวเองไปนั่งที่หาดได้ยังไง เพราะมันแพ็คแน่นไปด้วยฝรั่งหลายสัญชาติที่หนีหนาวมาหาแดดกันใหญ่อะ)

แต่ก็ยังไม่ยอมขยับ เม้าธ์กันอยู่ตรงนั้นทั้งกลุ่ม

มีศิลปิน น้องหนึ่ง และอิชั้น ที่เดินแยกออกมา

แล้วศิลปินก็ตาดี ไปเจออะไรน่าสนใจกว่า.... ว่าจะขึ้นไปถ่ายรูป

แล้วเราสามคนก็สะดุ้งโหยง.... รถสองแถวเขียวที่จอดอยู่เฉยๆ ไม่มีคนขับ อยู่ดีๆ ไฟเบรคสีแดงก็ติดอ้ะ >___<

นัทสังเกตเห็น เลยหันไปมองบ้าง... เฮ้ย มันแดงกะพริบขึ้นมาจริงๆ ด้วย
ที่นั่งคนขับก็ไม่ได้มีวี่แววว่าจะมีคนเลย แล้วมันแดงได้ไงเนี่ยเฮ้ย?

สุดท้าย จับตัวการได้

เด็ก!!!!

โห่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เด็กตัวกระเปี๊ยก เล็กกว่าน้องหนึ่งอีก ฮะ ฮะ ฮะ นั่งรถแบบเอาหลังนั่ง แล้วยืดขาไปเหยียบเบรค
โห่ คุณน้องขา พวกพี่ตกใจอยู่นะคะ - -"

นั่นแหละ เนื่องจากคุณชายอยากขึ้นไปถ่ายกะสติ๊กเกอร์ท้ายรถคันนี้มาก เราเลยเดินไปขอน้องเค้า
น้องค้า พี่ขอถ่ายรูปหน่อยน้า

น้องทำหน้าตาบ้องแบ๊วไม่รู้เรื่อง

พี่นับว่าเป็นสัญญาณโอเคน้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ว่าแล้วก็ไฟเขียว ศักดาทรกระโดดขึ้นไปถ่ายเล้ย

ศักดาทรจะถ่ายหน้าเหี้ยมๆ คนเดียว กับคำว่า "แค้นต้องชำ"

ว่าแล้วน้องหนึ่งก็กระโดดตามขึ้นไปอย่างเร็ว

บังสติ๊กเกอร์อ้ะ!!

นัทเลยบอกให้น้องหนึ่งทำหน้าตาเหี้ยมๆ ด้วย (เดี๋ยวไม่เข้าคอนเซ็ปต์)
เราก็ตะโกนยุ ชี้หน้าพี่นัทเลยหนึ่ง

สงสัยหนึ่งจะฟังมากไปหน่อย
ไม่แค่ชี้หน้า แต่จิ้มเข้าไปเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า (ขำอ้ะ)

(หมดแล้วค่ะ รูปนัทนี่แทบไม่ได้ถ่าย ถ่ายมาแค่นี้เองมั้ง)

ว่าแล้วก็ได้สปอนเซอร์ใจดีจากล็อกซ์เล่ย์ จัดการไปเหมารถมาให้นั่ง
จะนั่งรอบเกาะก็ไม่ไหว เพราะมันใช้เวลาเป็นชั่วโมง (เห็นว่าชั่วโมงครึ่ง)

เลยให้เค้าพาไปอ่าวพร้าว ไปไหนก็ได้ที่คนน้อยๆ กว่านี้หน่อยเหอะ

หนึ่งกระโดดขึ้นไปคนแรกเลย ฮ่า ฮ่า ศิลปินคนที่สอง
เราตามขึ้นไปทีหลัง แล้วเพิ่งสังเกตเห็นว่า..... ที่นั่งข้างศิลปินว่าง - -"
จะไม่ไปนั่ง ก็โดนคนข้างหลังชี้บอกให้ไปนั่งนั่นแหละ

เอาฟะ นั่งก็นั่ง

จริงๆ พี่ก็ไม่ได้รังเกียจนัทหรอกนะ
แต่พี่กลัวทับนัทแบน ฮะ ฮะ พักนี้น้ำหนักยิ่งได้อยู่ - -"

นั่งปุ๊บ ศิลปินก็ควักมือถือขึ้นมาถาม ไอ้กล้องนี่มันสลับหน้ากล้องยังไงอะ
เราก็งง นี่ใช้มือถือแล้วเลือกกล้องหน้ากล้องหลังไม่เป็นเร้อ? คว้ามากดให้ดูเสร็จสรรพ (ถึงรุ่น 3GS ของตัวเองจะไม่มีก็เห๊อะ)

นัทก็หันมามองหน้าแบบปลงๆ.... ไม่ใช่ครับ ที่่นัทถามคือ (ถือแนวตั้ง แต่กล้องมันค้างอยู่แนวนอน)
...นั่นแหละ สรุปว่ากล้องนัทมันแฮงค์ ฮะ ฮะ ไมไม่บอกมาดีๆ แต่แรกล่ะ โห่ย

ปิดโปรแกรมไป เปิดใหม่ ไม่ได้ ศิลปินพยายามเข่าก็ไม่ได้ (เพิ่งเคยเห็นคนลองวิธีนี้)
จริงๆ แล้ว แค่เอียงให้มันกลับไปนอนใหม่ พอตั้งขึ้นมามันก็ใช้ได้แล้วแหล๊ะ ฮะ ฮะ

ว่าแล้วก็เริ่มทริปรถสองแถวทั่วเกาะฟรีด้วยคนเต็มรถ อภินันทนาการจากล็อกซ์เล่ย์อีกเช่นเคย
เบียดกันมาก ชนิดที่ว่า ถ้าไม่เกาะให้ดี ไปถึงที่อาจจะอยู่กันไม่ครบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ขอบคุณสำหรับรถค่า

วิวข้างทางจะว่าสวยก็ไม่เชิง ไม่สวยก็ไม่ใช่ เรียกว่าแปลกจะดีกว่านะ
ระหว่างทางกว่าจะไปถึงอ่าวพร้าวได้ก็ไกลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บวกกับถนนที่แย่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทำให้แต่ละคนคิด... และบางคนก็คิดออกมาดังๆ ฮะ ฮะ ประมาณ ถ้าไปถึงแล้วมันไม่สวยเนี่ย ฮึ่มมมมม

กระเด็นกระดอนอยู่บนทางที่มันแย่สุดๆ (ศิลปินอนุเคราะห์ความรู้ให้ว่า ถนนเป็นอย่างนี้ทั้งเกาะ ไม่ได้พยายามสร้างให้มันดีเลย - แต่เราแอบคิดว่า เค้ากลัวว่าสร้างดีไปแล้วความเจริญจะเข้าไปถึงง่ายไปรึเปล่า?)

ในที่สุดก็ถึงอ่าวพร้าวซะที

!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด สวยอ้ะ ชอบ ชอบ ชอบ

ยิ่งเรือใบลำนี้ สีอย่างนี้ ตัดกับฟ้าโชะเชะอย่างงี้ อร๊ายยยย ชอบมาก

ว่าแล้วก็เริ่มความคิดโง่ๆ ด้วยการที่คิดว่าจะพยายาม "เดินไปให้ถึงเรือใบ" ให้ได้

พอลงน้ำได้ หนึ่งไม่มีการละเว้นเลย สาดกันมาโครมๆ ฮะ ฮะ

น้ำใส เย็นด้วย หนึ่งเล่นซะสบาย พี่ก็ดีใจ
หนึ่งสาดน้ำมา พี่ก็สาดกลับไป

กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เปียกไปทั้งตัวแล้ว -"- เอิ่มมมมม

จริงๆ นัทควรจะต้องขอบคุณพี่นะ ที่ล่อให้หนึ่งไปเล่นไกลๆ นัทหน่อย
พี่เลยรับน้ำไปเต็มๆ แทนคนทั้งคณะ ฮะ ฮะ ฟังดูเสียสละมากกกกกกกกกกกก

ว่าแล้วสุดท้ายก็ไปไม่ถึงเรือ เพราะมันลอยออกไปด้านนอกเฉยเลย - -"

อยู่แถวๆ นั้นซักพักนึงเลย หนึ่งก็เริ่มเล่นหนักขึ้นๆ
ถึงขึ้นเอาหมวกไปตักน้ำมาสาดกันเลยทีเดียว

เฮ้ยยยย เปียกทั้งตัวแล้ว

ว่าแต่ อ่าวนี้ไฮโซนะเนี่ย มีเรือยอชท์ (?) มีเรือเล็กๆ อีกเพียบเลยด้วย
แถมคนก็น้อยมากกกกกกก น้ำก็ใสมากกกกกกกกกกกกก

อา คราวหน้ามาเสม็ดอีกดีกว่า
คราวที่แล้วมาก็ไปดำน้ำอย่างเดียว ไม่ได้สนใจรอบเกาะเล้ยยยย

อยากไป อยากไป อยากไป

ทุกคนที่ไปที่นั่นเกิดอาการเดียวกันหมดเลย ถึงขั้นยุให้กรีนนัทจัดมาคราวหน้า ฮะ ฮะ

(เบื้องเยื้องๆ หลังเลิกการถ่ายทำของศักดาทร ฮะ ฮะ)

พอหมดเวลาแล้วก็ต้องรีบกลับ
ตอนนั้นก็เปียกไปทั้งตัวเรียบร้อย - -"

หนึ่งนะหนึ่ง ทำไมถึงทำกับชั้นด้ายยยยยยยย

จะขึ้นรถก็โดนรังเกียจ ฮะๆๆ เพราะเปียก

นัทขึ้นไปนั่งริมสุด หนึ่งที่เปียกไปทั้งตัวรีบไปนั่งข้างพี่นัทด้วยความรัก (?) ฮ่า ฮ่า
มีแฟนคลับคนอื่นนั่งต่อแล้ว แต่พอเราขึ้นไปด้วยตัวเปียกๆ เค้ารีบลุกให้ด้วยความปรารถนาดี (?)
แล้วให้ไปนั่งข้างหนึ่งทันที ฮะ ฮะ เปียกต่อเปียก - -"

สุดท้าย คุณชายลุกขึ้นไปยืนเกาะรถมันซะเลย

(แย่งตำแหน่งพี่ กำลังอยากขึ้นไปเกาะเลยอ้ะ)

แน่นอว่านัทยืน น้องหนึ่งก็ยืนด้วย

ดีเหมือนกัน ที่นั่งโล่งขึ้นเย้อ พอดีกว่าขามาอีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ระหว่างทางเจออ่าวไหนซักอ่าว อ่าวไผ่เปล่าไม่รู้ มีป้าย "เกาะเสม็ด" แบบติดทะเลเลย
อา เห็นแล้วช่างดูน่าเชื่อถือยิ่งนัก
ไอ้ป้ายเกาะเสม็ดบนบกท่ามกลางร้านค้าตรงที่เราถ่ายรูปกันก่อนมาเนี่ย มันช่างไม่ได้อรรถรสเอาซะเล้ย

เสียดาย ไม่มีเวลา ไม่งั้นคงได้ชักมาซักภาพเป็นที่ระลึกอ้ะ

กลับไปถึงหาดเดิมที่ขึ้นเรือ เรือยังไม่มา ไม่เป็นไร ถ่ายแถวๆ หาดเล่นก่อน
อากาศมันช่างดีจริงๆ ให้ตายเหอะ บรรยากาศได้ใจมาก

พอขึ้นเรือได้ อยากบอกว่าขามาว่าสุดๆ แล้ว
ขากลับนี่สุดยอดยิ่งกว่า!!!

กระแทกแรงมากกกกกกกกกกกกกก คลื่นลูกใหญ่กว่าเยอะ แถมยังเปียกด้วยอีกต่างหาก

อา สะใจดีจริงๆ
(กลับไปถึงระยอง เสื้อผ้าแห้งไปเยอะเลย ฮ่า ฮ่า)

น้ำเริ่มลดลงแล้วนะเนี่ย

พอไปถึง ตอนนี้มีคนพอจะช่วยได้เยอะแล้ว เลยขอหน่อยเหอะ
มิชชั่นรูปกระโดดตั้งแต่เช้ายังไม่สัมฤทธิ์ผลเลยอ้ะ

ลองไปลองมา ก็ยังไม่ได้ ถ่ายด้วยกล้องมันเป็นไรเนี่ย - -"

อ้าว เรือลำที่สองมาละ คนเยอะละ ไม่กล้ากระโดดละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ว่าแล้วก็เดินตามๆ กันไป

แต่พอหันกลับมาเท่านั้นล่ะ

อา สวยจังงงงงงงงงงงงงง

ว่าแล้วเราแต่ละคนก็คิดกันได้ว่า นัทไม่น่าจะพลาดมุมนี้ ซีนนี้น่าจะสวย
ช่วยกันตะโกนเรียกตั้งนาน กว่าคุณชายจะหันหน้ามา (คงรำคาญ เอ๊ะเสียงอะไร เรียกคุ้นๆ ฮะๆๆ)

ไอ้ตอนบอกว่าลองถ่ายรูปกระโดดซี ตรงนี้สวยนะ
สติชไม่เอา - เมื่อวานถ่ายแล้วนี่ เอารูปนั่งเฉยๆ บนสะพานปลาดีกว่า

ถ่ายไป ถ่ายมา ไม่รู้จะถูกใจคุณชายแกรึเปล่าอะนะ

แต่น้องไม่สนโดด พี่ไม่ง้อ พี่จะโดด ฮะๆๆ ให้คนอื่นช่วยถ่ายให้
คราวนี้ลองถ่ายด้วยกล้องมือถือ.......... ทำไมถ่ายได้ล่ะ - -"

แต่แอบเห็นนะ ตอนอิชั้นโดด คนที่น่าจะเดินขึ้นไปกินข้าวแล้วอุตส่าห์ยืนดู...
คงด้วยความหวังดี อยากเป็นพยาน
เผื่อมันโดดสะพานยุบ จะได้บอกให้เค้ามาเก็บตังค์ได้ถูกคนใช่มั้ยล่า? ฮะ ฮะ

พอเราประสบความสำเร็จ (ซะที!) นัทบอก... สวยดีอะ เอามั่ง

อ้าววววววววววว ใช้ชั้นเป็นหนูทดลองเหรอนั่น? โห่ยยยยยยย

สุดท้ายก็ได้รับบทตากล้องถ่ายให้ศักดาทรอีกแล้ว
ถ่ายไปอีก 4 รูป เพราะกระโดดสองรูปแรกไม่สวย (คนกระโดดท่าไม่สวยนะ ไม่ใช่คนถ่ายถ่ายไม่สวย ฮ่า ฮ่า เข้าข้างตัวเองมาก) อีกรูปยังไม่แน่ใจ รูปสุดท้ายเพอร์เฟ็คท์

แหม๊ เรานี่เก่งจริงจริ๊ง

ว่าแล้วก็ได้เวลาแยกย้าย ศิลปินไปกินข้าว แต่อิชั้นต้องไปอาบน้ำก่อน (เปียกทั้งตัว - -")

เสร็จแล้วรีบมากินข้าว ได้เม้าธ์กะคุณแม่น้องหนึ่งเล็กน้อย
แล้วก็ถึงเวลาขอบคุณกรีนนัท พร้อมเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ

(แน่นอนว่าศิลปินกะทีมงานนั่งรถตู้แยกไป เหมือนกับขามาแหละจ้ะ)

ขอบคุณสำหรับทริปดีๆ นะค้าาาาาาา

จริงๆ จำได้ว่าจะอัพอะไรซักอย่างเพิ่ม ทำไมถึงเวลาจะเขียนทีไรก็ลืมทุกทีเลยอ้ะ?
สงสัยจะแก่จริงอะไรจริง - -"

ดูดิ๊ ขนาดกอดวันเกิดยังลืมขอ!! เฮ้อออออออออออ

Create Date : 08 มกราคม 2555

Last Update : 11 มกราคม 2555 22:39:14 น.

10 comments

Counter : 2967 Pageviews.

อืม... ไม่ได้อัพบล็อกพร้อมรูปมานาน (มาก) ไม่ชินเลยแฮะ

ไปนอนดีกว่า ฮะๆๆ

โดย: tazzz

วันที่: 8 มกราคม 2555 เวลา:21:37:47 น.

รออ่านต่อนะค้า ตู่ ^^
ไม่ได้แวะเข้ามานาน คิดถึงค่า

โดย: satorn IP: 125.25.153.47 วันที่: 8 มกราคม 2555 เวลา:22:06:44 น.

แหะ แหะ.. ไม่รู้จะได้มาต่อทันทีรึเปล่าค่ะ
พอดีพรุ่งนี้จะไปต่างจังหวัด (อีก) ยังไม่ได้จัดกระเป๋าใหม่เล้ย - -"

โดย: tazzz

วันที่: 8 มกราคม 2555 เวลา:22:21:31 น.

ว่าแต่รูปมันจะใหญ่ไปไหนเนี่ย -"-
แต่ก็ขี้เกียจย่อละ ฮะ ฮะ

โดย: tazzz

วันที่: 8 มกราคม 2555 เวลา:22:27:07 น.

สุดยอดไปเลยค่ะ ได้ทั้งความรู้ได้ทั้งความบันเทิงและเริงรมย์มาก แล้วจะเข้ามาอ่านอีกเรื่อยๆค่ะ รูปใหญ่ดีแล้วล่ะค่ะ สะใจดีเหลือเกิน...ขอบคุณจริงๆ

โดย: doraemonkyo IP: 101.109.29.145 วันที่: 9 มกราคม 2555 เวลา:0:20:00 น.

เหมือนจะเห็นตู่นิดส์นึง สังหรณ์ใจว่าต้องเจออะไรดีๆ แน่ๆ

แจ๊คพ๊อตจริงๆ

บอกได้คำเดียว โค-ตะ-ระ อิจฉา

เคยไปทริปกับกรีนนัทครั้งหนึ่ง ประทับใจไม่รู้ลืม....

มาครบจัดเต็มมากตู่ ขาดคลิปอย่างเดียวนะเนี่ย

บรรยายได้เห็นภาพมากๆ 5555+

แต่ขอบคุณเรื่องข้อมูลปะการังนะ ไม่เคยรู้มาก่อนอ่ะ

thank you มากๆ ค่ะ

โดย: narda IP: 58.11.194.28 วันที่: 9 มกราคม 2555 เวลา:8:39:01 น.

ขอบคุณคุณตู่มากค่ะ คิดถึงนะคะ คิดถึงดังดัง เลยค่ะ

ดีใจได้มาอ่านสุดยอด block ที่ชอบที่สุด

โดย: pa~ tass IP: 124.121.231.83 วันที่: 9 มกราคม 2555 เวลา:12:10:17 น.

คิดถึงคุณตู่เช่นกัน คิดถึงเรื่องเล่าแบบนี้ ชอบมากค่ะ
จะมาปูเสื่อรอตอนต่อไปนะคะ คิดถึงดังดังค่ะ

โดย: pinpan IP: 110.49.249.157 วันที่: 9 มกราคม 2555 เวลา:14:38:54 น.

แหะ แหะ คุณคือผู้โชคดี!!!

แต่ละคนรู้ได้ไงเนี่ย ฮะ ฮะ ตู่ยังนึกว่าตัวเองจะไม่มาอัพเล้ยยยย

อ๊ะ พี่ narda แอบไปเที่ยวมาตอนไหน ไม่เห็นมาเล่าให้ฟังบ้างเลยอ้ะ!!
แต่เห็นด้วยค่ะว่ากรีนนัทบริการดีจริงๆ ไปคราวนี้แต่ละคนได้หมวกกลับมากันเพียบ
(เค้าซื้อให้ใส่ กลัวร้อน)

วันนี้สงสัยจะอัพต่อไม่ไหวแล้วค่ะ เพิ่งจะได้แตะคอม
เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาอัพนะ วันนี้เอาแค่ของเก่าที่ตกสำรวจไปก่อนละกันเน้อ

(สีฟ้าละกัน)

โดย: tazzz

วันที่: 10 มกราคม 2555 เวลา:23:36:04 น.

คิดถึง...ไม่ได้คิดถึงศิลปินนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คิดถึงงานเขียนของตู่ นานแล้วล่ะที่ไม่ได้อ่านเลย โทษตัวเองไม่โทษอะไรเล้ย

อ่านแล้วเพลินเหมือนเคย ชอบรูปโคม...สวยจัง

ดีจังเน้อเสม็ดน่ะ อยากกลับไปจัง

โดย: Quaver

วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:17:27:01 น.