: : เยี่ยมถิ่นเก่า 'แฮมสเตด' : :

.. บันทึกการเดินทาง อังกฤษ-สกอตแลนด์ ..
.. 23 ตุลาคม - 5 พฤศจิกายน 2553 ..
.. ตอนที่ 3 ..



.. แอบเก็บภาพหญิงสาวในร้านย่านแฮมสเตด ..

.. วันอาทิตย์ที่ 24 ตุลาคม 2553 .. เราตื่นตั้งแต่ตีห้าตามความเคยชิน ก็ถ้าเทียบเวลาบ้านเราก็ปาเข้าไปเกือบสิบเอ็ดโมงเช้าแล้วนา .. เปิดทีวีดูพยากรณ์อากาศตามธรรมเนียมของคนที่นี่ เขาว่าวันนี้จะมีแดด ไม่มีฝน .. ฮ่าๆๆ ถูกใจตากล้องซิอย่างนี้ .. แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ต้องเตรียมเสื้อกันฝน ถุงพลาสติกสำหรับคลุมกล้องไปด้วย .. อุณหภูมิกรุงลอนดอนปลายเดือนตุลาคมนี้น่าจะเริ่มหนาวเย็นมากขึ้นแล้ว แต่ปีนี้ภูมิอากาศแปรปรวน อากาศแค่เย็นๆ ไม่เรียกว่าหนาว ซักสิบกว่าองศา .. วิธีแต่งตัวในเมืองหนาว เราเคยชินกับการสวมเสื้ออุ่นๆ ไว้ข้างใน ไม่นิยมโปะหนาๆ ข้างนอก มีเสื้อกล้ามหรือเสื้อยืดแนบตัว เสื้อยืดตัวหลักตัวนึง แล้วก็แจ็คเก็ตอีกตัวนึง เท่านี้พอแล้วละ อุปกรณ์ที่เตรียมไปสำหรับวันแรกในการตระเวนถ่ายรูป ใส่กล้องกับเลนส์ไว้ในเป้สะพายหลัง กระเป๋าตังค์ใส่ในกระเป๋าสะพายแล่ง ..

.. เจ็ดโมงเช้าฟ้ายังสลัวมัวซัวอยู่เลย ใกล้ๆ แปดโมงเช้า เราลงไปที่ห้องอาหารชั้นใต้ดินของโรงแรม มีคนอื่นนั่งอยู่แล้วสองโต๊ะ ห้องอาหารก็ดูกว้างขวาง สะอาดสะอ้านดี มีโต๊ะวางชามผลไม้ น้ำส้ม น้ำเกรปฟรุต กล่องซีรีลเรียงราย เราเลือกอัลเพนมูสลีอย่างที่ชอบ หยิบส้มกับแอปเปิลมาด้วย แป๊บนึงก็มีพนักงานสาวดูหน้าก็รู้ว่าเป็นพวกยุโรปตะวันออกมาถามว่ากินอาหารแบบเต็มที่ (Full breakfast) ใช่ไหม .. เราก็รับคำ .. หายไปซักพัก เธอก็ยกเหยือกกาแฟ เหยือกนม ตะแกรงใส่ขนมปังปิ้งสี่ชิ้น จานใส่อาหารเช้าแบบอังกฤษครบเครื่องมาให้ อือม์ .. ใช้ได้ๆ .. ดูแล้วค่อยรู้สึกคุ้มค่าหน่อย

.. กินเสร็จก็ย่ำต๊อกออกเดินเท้า มาแบบนี้ต้องเอาใจสุขภาพเท้าและขาให้ดีๆ เพราะจะเป็นอวัยวะส่วนที่มีบุญคุณอย่างที่สุดในการตะลอนปุเลงๆ ไปทั้งวัน .. ฮะฮ่า .. อากาศดี แดดแจ่มแจ๋ สมเป็นวันอาทิตย์จริงๆ คนในประเทศแถบยุโรปนี่มักจะเป็นโรคเห่อแสงแดด วันไหนมีแดดก็จะพากันหอบลูกจูงหลานออกจากบ้าน หิ้วตะกร้าหอบกระติกไปสวนสาธารณะกัน ไปวิ่งเล่น ปิกนิก ขี่จักรยาน พาหมาไปเดิน .. สารพัดกิจกรรมนอกบ้าน เพราะถึงจะมีแดด แต่อากาศก็ไม่ได้ร้อนจี๋อย่างบ้านเรา อุณหภูมิมักจะอยู่ในระดับสิบกว่าองศา ลมพัดเย็นชื่นใจ ..




.. สถานีรถไฟ 'เอิร์ลสคอร์ท' (Earl's Court) จุดเริ่มต้นการหลงทางของข้าน้อย ..


.. วันนี้เราตั้งใจว่าจะไปสวนคิว (Kew, Royal Botanic Gardens) สวนพฤกษศาสตร์ในดวงใจของเรามาตั้งแต่วัยละอ่อน .. สมัยนี้วิธีเดินทางไปไม่ยากเย็นอย่างสมัยก่อนที่ต้องเดินไปขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟ ใช้เวลาทั้งเดินทั้งนั่งรถเป็นชั่วโมงๆ .. สมัยนี้มีสถานีรถไฟใต้ดิน 'คิว' ซึ่งอยู่ก่อนถึงสถานีริชมอนด์ ขอให้ขึ้นรถไฟให้ถูกสายเหอะน่า ครึ่งชั่วโมงก็ถึง .. แต่วันนั้นเราเกิดเบ๊อะเชอะ ไปหลงทิศอีท่าไหนไม่รู้ ตอนไปเปลี่ยนสายรถใต้ดินที่สถานี 'เอิร์ลสคอร์ท' แทนที่จะขึ้นรถไฟสายสีเขียวที่จะไป 'ริชมอนด์' ดันเป๋อไปขึ้นสายที่ไป 'เคนซิงตัน โอลิมเปีย' .. สถานีไรไม่รู้ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมาเลย ดูยังกะอยู่แถวๆ บึงกุ่มไรงั้น .. ต้องยืนกระวนกระวายรอรถเที่ยวกลับเข้าไปตั้งต้นใหม่อีกรอบที่เอิร์ลสคอร์ท รอรถสายที่จะไปริชมอนด์เป็นสิบๆ นาทีก็ยังไม่มา .. เราก็เพิ่งรู้ว่าเสาร์-อาทิตย์ พวกรถสาธารณะนี่เขาจะปิดซ่อม หรือไม่ก็ลดปริมาณการบริการลง ทำให้การเดินทางไปไหนๆ ต้องเผื่อเวลาไว้เยอะๆ .. สิบเอ็ดโมงกว่าก็ยังไม่ได้เห็นวี่แววของรถไฟไปสวนคิว เลยตัดสินใจเปลี่ยนทิศ .. ไปแฮมสเตดแทนก็แล้วกัน ..




.. เอิร์ลสคอร์ท เป็นชุมทางของสถานีรถไฟสองสาย คือ District Line, Piccadilly Line ใครๆ ก็ต้องมารอกันที่นี่ ..


.. วิธีไปแฮมสเตดจากสถานีเอิร์ลสคอร์ทไม่ยากเย็น ไปได้ทั้งสายเขียว (District Line) และสายเหลือง (Circle Line) ไปทางฝั่งตะวันออก (Eastbound) ไปที่สถานีเอมแบงค์เมนท์ (Embankment) เปลี่ยนเป็นสายดำ (Northern Line) ขึ้นเหนือไปสถานีแฮมสเตด ..

.. จะว่าไปแล้ว ระบบขนส่งมวลชนของมหานครลอนดอนนี่นับว่าสะดวกสบายมาก สำหรับคนที่ชอบความรวดเร็วในการเดินทาง แม้จะมีสตังค์ขึ้นรถแท็กซี่ แต่ก็อาจจะเจอการจราจรติดขัดอันเป็นเรื่องธรรมดาของเมืองใหญ่ที่ถนนน้อย รถเยอะ .. การใช้รถไฟใต้ดินนี่ละเป็นทางเลือกที่ลงตัวที่สุด แต่สำหรับท่านที่เป็นผู้ใหญ่ๆ หน่อย อาจไม่ชอบใจตรงที่ต้องเดินเยอะ ต้องขึ้นๆ ลงๆ เพื่อเปลี่ยนสายโน้นไปสายนี้ แต่สถานีส่วนใหญ่ก็มีบันไดเลื่อนหรือลิฟต์ไว้บริการคนสูงอายุเป็นส่วนมาก .. ใช่แล้ว เพราะเมืองนอกนี่คนแก่เยอะจริงๆ แล้วเหล่าพลเมืองอาวุโสนี่ก็ชอบสัญจรไปไหนมาไหนเองด้วย อาจเป็นเพราะไม่มีลูกหลานคอยดูแล ..




.. เข้าๆ ออกๆ ขึ้นๆ ลงๆ สถานีรถไฟใต้ดิน จนไม่รู้เป็นสายไหนสถานีไหนกันละ ..


.. 'แฮมสเตด' (Hampstead) เป็นอำเภอเล็กๆ อยู่ทางเหนือของลอนดอน ไม่ใช่อำเภอใหญ่กิ๊บเก๋ที่มีชื่อเสียง น้อยคนนักจะได้รู้จักและมีโอกาสมาเยือน เรานั้นโชคดีได้มีช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตมาใช้ชีวิตอยู่ในละแวกนี้สองปีกว่า เป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยลืมเลย ..

.. เหตุผลอีกประการหนึ่งที่ทำให้เราประทับใจ 'แฮมสเตด' ก็คือความเป็นชุมชนที่ร่มรื่นไปด้วยร่มเงาของต้นไม้ โดยเฉพาะเมเปิลที่เติบใหญ่อยู่สองฝั่งถนน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ทางเหนือหรือเปล่าที่ทำให้ภูมิประเทศของแฮมสเตดอยู่บนเนินเขา สูงๆ ต่ำๆ .. ใกล้ๆ กันยังมีสวนสาธารณะใหญ่ชื่อว่า 'แฮมสเตด ฮีธ' (เดี๋ยวเราจะเขียนบล็อกเรื่องสวนนี้ต่างหาก ..) สมาชิกของชุมชนแฮมสเตด ส่วนใหญ่เป็นผู้มีอันจะกิน บ้านเรือนมักจะเป็นอาคารสไตล์จอร์เจียน ถนนหนทางก็มักจะเป็นไม่ได้ใหญ่โตอะไร มีร้านค้าเล็กๆ เรียงรายสองฟากฝั่งถนน ..




.. ถึงแล้ว สถานีรถไฟใต้ดิน แฮมสเตด อยู่ในโครงข่ายรถไฟใต้ดิน สายเหนือ (Northern Line) ..


.. สถานีรถไฟใต้ดินแฮมสเตด เป็นสถานีที่ได้รับการอนุรักษ์ให้มีรูปแบบเดิมๆ หลายสิบปีก่อนเป็นไงก็ยังเป็นงั้น อย่างเช่นในเรื่องการไม่มีบันไดเลื่อน มีลิฟต์ ก็ยังเป็นอย่างเดิม เปลี่ยนไปนิดหน่อยตรงที่มีตัวเลขดิจิตอลบอกว่าลิฟต์จะปิดหรือเปิด เดิมเป็นลิฟต์แบบเหล็กยืดๆ (เหมือนเหล็กยืดตึกแถวเก่าๆ ในบ้านเรา) เคาน์เตอร์ขายตั๋วก็ยังเป็นแนวๆ เดิม ดูคลาสสิคดี .. น่าจะเป็นเพราะแฮมสเตดเป็นเพียงอำเภอเล็กๆ ที่มีประชากรเดินทางไปมาหาสู่น้อย ก็เลยไม่จำเป็นต้องปรับปรุงเพื่อรองรับผู้คนอย่างสถานีอื่นๆ ..

.. ออกมาจากสถานีรถไฟ ก็เจอแดดแจ่มและสายลมเย็นชื่นใจ มองซ้ายมองขวา ตึกรามต่างๆ ก็ยังอยู่ประมาณเดิมๆ ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่ร้านค้าที่มาเปิดดูจะเปลี่ยนหน้ากันไปบ้างเหมือนกัน อย่างเช่น ร้านหนังสือ วอเทอร์สโตนส์ ร้านไอที ออเรนจ์ ช็อป ร้านเดิมๆ ที่ยังอยู่ก็มีเช่น ร้านขายเครปข้างผับก็ยังอยู่ คิวก็ยังยาวเหมือนเดิม ร้านขายรองเท้า ฮ็อบบ์ส ร้านเสื้อผ้า เฟรนช์ คอนเนคชั่น ก็ยังอยู่ รวมทั้งธนาคาร บาร์เคลย์ และลอยด์ ก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ..



.. เล่าด้วยภาพบ้างดีกว่าเนาะ ..



.. ป้ายถนนแบบดั้งเดิมโบร่ำโบราณ ยังได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดี ..



.. อาคารในอำเภอแฮมสเตด ส่วนใหญ่ยังเป็นตึกเก่า แต่ได้รับการบูรณะใหม่ให้คงทนถาวรยิ่งขึ้น
โดยไม่ได้มีใครบ้าจี้ลุกขึ้นมาทุบทิ้งสร้างคอนโดอย่างในประเทศสารขัณฑ์ ..



.. รูปซ้าย .. อาคารที่ทำการธนาคารลอยด์ สาขาแฮมสเตด อยู่ยังไงก็อยู่ยังงั้นมาจนทุกวันนี้ ..
.. รูปขวา .. ตู้โทรศัพท์สีแดงแบบนี้ยังมีอยู่ทั่วเมือง แต่ผู้คนส่วนใหญ่เห็นก้มหน้าก้มตากดๆๆ แต่ไอโฟนกัน ..



.. รูปซ้าย .. ตลาดชุมชนในอำเภอแฮมสเตด ..
.. รูปขวา .. วันอาทิตย์อย่างนี้มีคนเอาของเก่ามาวางขายกันหลายร้าน ..



.. ร้านเล็กร้านน้อยในแฮมสเตด หลายร้านยังอยู่ยั้งยืนยงมาตั้งแต่หลายสิบปีก่อน บางร้านก็มาใหม่ ..


.. เราเดินเล่นไปตามถนน 'ไฮสตรีท' ซึ่งเหมือนเป็นถนนสายหลักของชุมชนใดๆ ไม่ว่าจะไปเมืองไหนตำบลไหน ก็มักจะเจอถนนชื่อนี้เสมอ แต่ถ้าเป็นเมืองเล็กมากๆ (อย่างบางเมืองในสกอตแลนด์ที่เราไปมา) อาจจะไม่มี 'ไฮสตรีท' แต่เรียกกันว่า 'Town centre' แทน .. ในวันที่แดดกระจ่างแบบนี้ ผู้คนและน้องหมาก็ดูเริงรื่นชื่นบาน ออกมาเดินเล่นรับอากาศสดใสกันทั่วหน้า จริงๆ แล้วก็คงจะมีส่วนหนึ่งเดินไปสวนสาธารณะประจำอำเภอ คือ 'แฮมสเตด ฮีธ' ด้วย แต่วันนี้เราจะยังไม่ไปละ เวลาน้อย ขอเก็บภาพบรรยากาศทั่วไปของอำเภอก่อนละกัน ..

.. กิจวัตรของเราในวันวารที่ได้มาใช้ชีวิตเป็นสมาชิกชุมชนนี้ (เมื่อหลายสิบปีก่อน) ก็ไม่มีไรมาก จันทร์ถึงศุกร์ตารางเวลาก็จะเหมือนกันหมด คือ เช้าไปเรียน เย็นกลับบ้าน ถ้าวันไหนไม่เย็นมากก็จะมาเดินเล่นตรง 'ไฮสตรีท' ซื้อผลไม้ ของใช้จุกจิกบ้าง เนื่องจากบ้านที่เราพักเขาไม่ให้ทำกับข้าว เราก็จะไม่มีโอกาสซื้อของสดมาทำกับข้าวกินเอง ได้แต่ซื้อพวกไก่หรือแฮมที่สุกแล้ว กับผักเช่นผักสลัดหรือถั่วงอก มาใส่มาม่า ใส่น้ำร้อนกินกันเวลาเบื่อๆ อาหารฝรั่ง .. เสาร์-อาทิตย์ เราก็อาจจะเดินเล่นไปซื้อเครป ซื้อผลไม้ แล้วมานั่งกินกันที่บ้าน ซักผ้า ดูทีวี อ่านหนังสือไปตามเรื่อง อ้อๆๆ .. มีกิจวัตรคล้ายๆ คนในชุมชนนี้อีกอย่าง คือ ไปสวนสาธารณะด้วย ปกติก็ไปใกล้ๆ นี่ละ คือ 'แฮมสเตด ฮีธ' แต่บางทีก็ไปไกลหน่อย เช่น รีเจนท์ส ปาร์ค หรือไม่ก็สวนคิว นาน น้านนนน ถึงจะได้ไปช็อปปิ้งที่ถนนอ็อกซฟอร์ด เพราะเป็นนักเรียนก็ต้องบริหารจัดการเงินในกระเป๋าให้ชนเดือนกันเช่นนี้แล ..

.. เดินๆ ไปเจอร้านเล็กๆ ริมทาง ในตรอกซอกซอย เอาของเก่าๆ แบบใช้แล้วมากองๆ วางขาย มีผู้คนมามุงดูกันเป็นที่สนุกสนาน เราก็ไปคุ้ยๆ ดูกับเขาเหมือนกัน เกือบได้หนังสือมือสองที่หายากมากๆ หลายเล่ม เล่มนี้ก็อยากได้ เล่มโน้นก็เสียดาย ราคาก็น่าซื้อเป็นที่สุด คือลดเหลือเล่มละสองสามปอนด์เอง .. แต่มาคิดดูอีกที เรามีปัญหาเรื่องการแบกของนี่ละ การไปไหนมาไหนคนเดียว อิสระดีก็จริงอยู่ แต่ไม่ควรริอ่านทุ่มทุนซื้อของที่ต้องแบกเยอะๆ เป็นอย่างยิ่ง ไม่สะดวกต่อการตะลอนไปโน่นมานี่โดยมีข้าวของพะรุงพะรัง ได้แต่เก็บภาพมาด้วยความเสียดาย และหมายมั่นปั้นมือว่า คราวหน้าถ้ามาใหม่แบบมีพระเอกขี่ม้าขาวมาด้วย จะไม่พลาดการซื้อของจุ๊กจิ๊กๆ ที่อยากได้แน่นอน .. ฮ่าๆๆ .. อีกไม่นานๆๆๆ ..

.. กระนั้นก็ดี เราไปเจอ 'ตลาดชุมชนแฮมสเตด' มีผู้คนซึ่งน่าจะเป็นชาวบ้านในอำเภอนั้นแหละเอาของจิปาถะมาขาย เช่น ถ้วยชา รูปวาด โปสการ์ดเก่า รูปถ่าย ชามกะละมัง ฯลฯ เราได้รูปปั้นแมวตัวเล็กๆ ทำจากพิวเตอร์ มาสองตัว (คะเนน้ำหนักแล้วไม่เกินหนึ่งขีด) แล้วก็นั่งกินสลัดทูน่า กับน้ำพันช์ กับช็อกโกแล็ตร้อนที่มีชาวบ้านมาตั้งบูธขายในตลาดด้วย ทั้งหมดหกปอนด์ (เป็นอาหารมื้อที่แพงที่สุดในทริปนี้เลยนะนี่ ปกติซื้อแฮม-ผัก ซื้อผลไม้หรือแซนวิชกินเป็นภักษาหารหลัก มื้อละไม่เกินสามปอนด์อย่างเก่ง) ..

.. กินอิ่มแล้วเดินอ้อมจากไฮสตรีท ไปอีกถนนนึงที่อยู่ติดกัน คือถนน 'ฟิตซ์จอห์น อเวนิว' เป็นถนนที่มีบ้านพักที่เราเคยอยู่ ณ เลขที่ 84 เราก็อยากจะเดินไปดูบ้านเก่าเพื่อถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่ปรากฎว่าเดินๆ ไป เจอวัยรุ่นสองสามคนจับกลุ่มอยู่กลางทาง มองไปรอบๆ ตัวก็ดูเงียบๆ ผู้คนไม่ค่อยมี เราเองไม่ได้ขี้กลัว แต่ก็ไม่อยากประมาท .. ยุคนี้ ค.ศ. นี้ โลกรอบตัวดูจะเปลี่ยนไป คนเราก็อาจจะไม่ได้คิดดีทำดีเหมือนกันหมดทั้งโลก .. เราก็เลยเปลี่ยนใจ ไว้โอกาสหน้าค่อยมาเก็บภาพใหม่ก็แล้วกัน .. วันพระไม่ได้มีหนเดียวนี่นา ...

.. อากาศดีๆ อย่างนี้ หนุ่มๆ สาวๆ ชอบมานั่งกินกาแฟร้านริมถนน ดูคนเดินไปเดินมา ..



.. เก้าอี้ไม้ริมทางเดินริมถนน ดูน่านั่งเชียว ..

.. บทต่อไป .. วันแรกในสกอตแลนด์ ที่ 'เอดินเบรอะ' ..

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2553		8 comments
Last Update : 12 ธันวาคม 2553 1:37:50 น.
Counter : 1495 Pageviews.
Share Tweet