: : ว่าด้วยเรื่อง วีซ่า : :

..เมื่อวานนี้ (16 กันยายน 2553) เราก็ได้ดำเนินการยื่นขอวีซ่าไปแล้วที่ตัวแทนสถานทูตอังกฤษ ถนนราชดำริ .. เดี๋ยวนี้เขามีการให้จองคิวทางอินเตอร์เน็ตด้วย แต่ใครจะไปกดบัตรคิวด้วยตนเองแต่เช้าก็ย่อมได้ .. เราได้คิวตอนเก้าโมงครึ่ง ต้องโดดขึ้นแท็กซี่ (ที่ขับอย่างใจเย็น) จากที่ทำงานย่านดุสิต มาถึงย่านสวนลุมได้ภายในยี่สิบนาที มาถึงเคาน์เตอร์ก็เป็นคิวเราพอดี จวนแจมากๆ เพราะถ้าคิวหลุดก็ต้องไปรอกดคิวใหม่ ..

.. เอกสารที่ยื่นประกอบการขอวีซ่า ก็มีใบคำร้องที่เรากรอกไว้แล้ว (พรินท์ทางเน็ต มีสิบหน้า) รูปสองใบ ใบรับรองการทำงานที่บอกว่า เราเริ่มทำงานเมื่อไหร่ ตอนนี้ทำหน้าที่อะไร เงินเดือนเท่าไหร่ และได้ลางานตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงเมื่อไหร่ พร้อมคำยืนยันจากนายจ้างว่า เขาคาดหวังว่าจะให้เรากลับมาทำงานวันไหน (เพื่อเป็นการยืนยันเจตนารมณ์ว่า เขายังอยากให้เราทำงานที่นี่อยู่ ทางอังกฤษได้สบายใจว่าเราไม่ไปเป็นโรบินฮู้ดแน่นอน) ..

.. นอกจากนี้ก็มี ใบรับรองฐานะทางการเงินจากธนาคาร สำเนาสมุดบัญชี สำเนาโฉนดบ้านที่อยู่ไปด้วย (อวดว่าอยู่มานานตั้งแต่เกิด ไม่คิดจะย้ายไปไหน) ทะเบียนสมรส หนังสือเดินทางเล่มปัจจุบัน และเล่มเก่าทุกเล่มที่มีวีซ่าอังกฤษ (ที่หมดอายุไปแล้ว) แคชเชียร์เช็คค่าธรรมเนียมวีซ่าคนละสามพันกว่าบาท (ถูกลงแล้วนะเนี่ย เพราะค่าเงินปอนด์ตก) และควรจะมีกำหนดการเดินทางว่า ที่เราจะไปนี่ ไปไหนบ้าง ใบจองตั๋วเครื่องบิน (เดี๋ยวนี้จองทางเน็ต) ใบจองโรงแรมที่นู่น (ก็จองทางเน็ตเหมือนกัน) .. เออหนอ .. ถ้ายุคสมัยนี้ไม่มีอินเตอร์เน็ต รูปแบบการใช้ชีวิตมันจะเป็นยังไงกันน้อ ..

.. ยื่นไปแล้วก็ต้องไปสแกนนิ้วมือทั้ง 10 นิ้ว ไม่ต้องปั๊มนิ้วด้วยหมึกให้เลอะมือ แต่ใช้เครื่องสแกนเข้าคอมฯ แล้วก็ถ่ายรูป ทำประวัติ จากนั้นก็เสร็จพิธีการ ทั้งหมดใช้เวลาไม่เกิน 1 ชั่วโมง ก็สะดวกดี ..

: : ว่าด้วยเรื่อง ตั๋วเครื่องบิน: :

.. สำหรับตั๋วเครื่องบิน เราดูๆ หลายสายการบิน ตอนแรกว่าจะจองเอมิเรตส์ ที่เพื่อนบอกว่าถูกและดี แต่พอดูเวลา ต้องไปทรานสิทที่ดูไบตั้งหลายชั่วโมง ราคาก็ถูกกว่าทีจีไม่เท่าไหร่ ก็เลยตกลงไปทีจีนี่แหละ ค่าตั๋วก็สามสิบเจ็ดเคกว่าๆ บวกค่าธรรมเนียมน้ำมัน ภาษีนู่นนี่สะระตะอีก รวมแล้วก็สี่สิบสี่เคกว่าๆ .. ก็พอไหว นานๆ ไปที .. ส่วนเอสคิว นึกว่าจะถูกกว่าทีจี แต่ปรากฎว่าราคาพอๆกัน แถมยังต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่ชางกีเสียอีก เรามันประเภทไม่ชอบช็อปปิ้ง ก็เลยขอบาย ..



.. เนื่องจากทริปยาวๆ ไกลๆ แบบนี้ ไม่ใช่ไปกันทุกปี เพราะฉะนั้น เราก็เลยบอกนายว่า ขอลางานไปให้คุ้มค่าตั๋วหน่อยเถอะ ไปแค่สามวันเจ็ดวัน เสียดายตัง สรุปก็คือขอลาไปสองอาทิตย์มันซะเลย ใช้คำลาว่า sabbatical leave คือลาไปเปิดหูเปิดตา เพิ่มพูนความรู้ ประสบการณ์ หรือพูดง่ายๆ คือชาร์จไฟให้กลับมาทำงานได้อย่างกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น.. นายก็ใจดีและกรุณาให้ลาได้ดังใจหมาย (รักนายจิงๆ) ..

.. เราจองตั๋วคืนวันศุกร์ที่ 22 ตุลาคม 2553 เวลาตีหนึ่ง ในหน้าตั๋วก็จะพรินท์เป็นวันที่ 23 ตุลา ไปถึงนู่นเช้าวันเสาร์ที่ 23 ตุลาคมอีก (เวลาที่นู่นช้ากว่ากรุงเทพฯ 6 ชั่วโมง) ส่วนวันกลับ เราจะกลับวันศุกร์ที่ 5 พฤศจิกายน 2553 ไฟลท์ออกสามทุ่ม มาถึงกรุงเทพฯ วันเสาร์ที่ 6 พฤศจิกายน เวลาบ่ายสี่โมงเย็น ก็ได้พักผ่อนให้หายเจ็ทแหลกวันอาทิตย์หนึ่งวันก่อนไปทำงานวันจันทร์ที่ 8 พฤศจิกายน ..

: : ว่าด้วยเรื่อง โรงแรม : :

.. สองวันแรก คือเสาร์และอาทิตย์ ที่ 23 และ 24 ตุลาคม 2553 เราจะตระเวนถ่ายรูปอยู่ในลอนดอนและชานกรุง (คือสวนคิวแสนรัก) เราก็เลยจองโรงแรมในเมือง ชื่อว่า Cavendish อยู่แถว Bloomsbury ใกล้สถานีรถใต้ดินชื่อ Goodge Street (สถานีก่อนถึง Tottenham Court Road บนสายดำ Northern Line) เราไม่เคยไปพักที่นี่หรอก เซิร์ชดูในเน็ตนี่แหละ เห็นสถานที่ก็ดูโอเค แม้จะเป็นย่านดาวน์ทาวน์ (คือไม่ใช่ย่านถิ่นที่พักอาศัย) แต่ดูในกูเกิลแม็ปก็ไม่ใช่ถิ่นสลัม ถึงไงเราไม่กลับค่ำๆ มืดๆ อยู่แล้ว ..

.. ที่น่าสนใจ คือ โรงแรมนี้มีไวไฟอินเตอร์เน็ตให้ใช้ฟรี และมีอาหารเช้าแบบ Full English Breakfast ให้ด้วย .. ค่าพัก คืนละ 75 ปอนด์ ห้องเดี่ยว มีห้องน้ำในตัว .. ก็โอเคนะ ปรึกษาน้องที่เพิ่งกลับมาจากที่โน่น เขาก็ว่าโอเคเลย (ที่จริงน้องเค้าแนะนำ โรงแรมแถว South Kensington ซึ่งเป็นย่านที่ดีเชียวละ แต่มันคืนละร้อยกว่าปอนด์แน่ะน้องจ๋า .. ไว้โอกาสหน้าละกัน)

.. เอาละ บันทึกไว้เท่านี้ก่อน .. คราวหน้าจะบันทึกเรื่องการเตรียมสมบัติบ้าที่จะแบกไปด้วย .. ซึ่งต้องวางแผนให้ดีๆ เพราะช่วงแรกจะไปคนเดียว (ข่าวดีวันนี้ คือ คนข้างๆ จะปลีกตัวจากงานการ ตามไปสมทบในสัปดาห์ที่สอง .. เย้ๆๆๆๆ ... มีคนมาช่วยลากกระเป๋าให้แย้วววว)

.. สุขสันต์วันสุขนะคะ ..

Create Date : 17 กันยายน 2553
Last Update : 17 กันยายน 2553 10:15:53 น.		1 comments
Counter : 1028 Pageviews.
Share Tweet