##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 27.......##

บทที่ 27




“ไง!..เดี๋ยวนี้มีบริการพาเที่ยวถึงนี่เชียวหรือนายทิม..หรือว่า?” โทถามน้องชาย แต่จ้องลายลักษณ์

“ไม่ใช่หรอกพี่โท” ทิมรีบชี้แจง..งานของเขาอยู่ในสายตาของพี่ชายตลอดเวลา โทไม่อยากให้ทิมเสียการเรียน

“อย่าไปโทษทิมเลยครับ ผมเองที่ขอให้เค้าพามาเที่ยวไกลอย่างนี้ พอดีน้ำดื่มหมดจึงแวะมาที่นี่..ผมหิวน้ำน่ะครับ” ลายลักษณ์มองรอบๆ “บ้านคุณโทน่าอยู่มาก ทำไมไม่เปิดให้เช่าละครับ ผมจะขอเช่าเดี๋ยวนี้เลย”

“บ้านแม่ผมครับ พอดีท่านจะมาพักผ่อนผมจึงรีบมาดูแลความเรียบร้อย” โทตอบอย่างรู้ทัน

“มิน่า!..ก่อนออกจากโรงแรมผมยังเห็นคุณอยู่นี่นา..หึ..หึ..” ลายลักษณ์รู้ทันพอกับโท

“น้ำครับพี่” ทิมยื่นแก้วน้ำให้ลายลักษณ์

“ขอบคุณครับ..” ลายลักษณ์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “อืม ม . . น้ำเย็นชื่นใจ ตู้เย็นที่นี่เย็นเร็วจัง..เพิ่งเสียบปลั๊กแท้ๆ” ลายลักษณ์ยิ้มกวน

“เข้าใจผิดแล้วครับ ผมเปิดทิ้งไว้ตลอดเวลา” โทสวนทันควันทั้งๆ ที่ไม่ค่อยสมเหตุผล

“ขอนั่งพักสักครู่ได้ไหมครับ..คิดรวมกับค่าห้องของผมที่โน่นก็ได้” ลายลักษณ์ทำไม่รู้ไม่ชี้ทิ้งตัวลงบนโซฟา



สโตนได้ยินเสียงโต้ตอบของลายลักษณ์และโทชัดเจน...


หลังจากกินยา ‘FTIs’ สโตนโผเผเข้ามาซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของ ใกล้ๆ ห้องโถงใหญ่...ได้ยินเสียงโทเอะอะเข้ามาร้องเรียก วิ่งค้นหาเขาทั่วทั้งบ้าน...เวลาเดียวกับที่ลายลักษณ์และทิมเข้ามา

“ผลุบ!” กล่องกระดาษใบหนึ่งหล่น..สโตนเหยียดตัวไปโดนชั้นวางของ

“อุ๊ป!” สโตนยกมือขึ้นปิดป้อง...กล่องเปิดออก..ของที่อยู่ในกล่องหล่นกระจาย สโตนรีบเก็บเข้าที่...แต่..เขาต้องแปลกใจกับรูปๆ หนึ่งที่ร่วงอยู่บนตัก..ทำไม..ทำไมรูปของคุณลิลลี่ที่เขาพกติดตัวตลอดเวลาจึงมาอยู่ในห้องเก็บของนี้ได้!

ด้วยความสงสัย สโตนเสียมารยาทสำรวจของในกล่อง..มีจดหมายเก่าๆ สองสามฉบับและรูปภาพอีกหนึ่งใบ เป็นรูปภาพชายหนุ่มผิวเข้มหน้าคมขำคล้ายกับโท ด้านหลังภาพมีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า “นายแสงขอมอบภาพนี้ให้ลิลลี่สุดที่รัก”

“อะไรกันนี่!” สโตนงงมากยิ่งขึ้น เขาแทบจะออกไปถามหาความจริงจากโททันที..เกี่ยวกับสิ่งที่ได้พบโดยบังเอิญนี้


“เรากลับโรงแรมกันเถอะจะค่ำแล้ว” เสียงโทดังขึ้นทำลายความเงียบ “ทั้งคุณลายลักษณ์และทิม เรากลับพร้อมๆ กันนี่แหละ” ใจโทคิดว่าสโตนคงซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้าน

“อ้าว!..แล้วที่แม่จะมาล่ะ?” ทิมถามประสาซื่อ

“คุณแม่เราเค้าเปลี่ยนใจไม่มาแล้ว” ลายลักษณ์ตอบแทนโท

“พี่จะกลับไปรับนี่ไง...คุณไม่รู้เรื่องอย่ามั่วดีกว่า” ประโยคหลังโทพูดกับลายลักษณ์

“เรือของผมล่ะพี่?” ทิมข้องใจ

“นี่ใกล้ค่ำแล้ว เดี๋ยวพี่จะให้คนมาขับกลับ”

“ผมอยากอยู่ต่อ..อยู่ค้างที่นี่สักคืน..นะครับ” ลายลักษณ์ใช้เล่ห์ออดอ้อน..ไม่มีผลกับโท

“ผมบอกคุณแล้วว่าแม่ผมกำลังจะมาพัก..ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ” โทเดินออกจากบ้านไปล่ามเรือกับต้นมะพร้าวแล้วตรงไปที่รถจี๊ปคู่ใจ “ทิม!..พาคุณลายลักษณ์ออกมาเร็วเข้า” โทตะโกน

“ไม่ปิดบ้านก่อนหรือทิม” ลายลักษณ์ถามอย่างจับพิรุธ

โทได้ยินเสียงลายลักษณ์พูดกับทิม จึงแอบกดปุ่มๆ หนึ่งบนมือถือ มันส่งเสียงเรียกเข้าทันที

“โหล..บ้านเรียบร้อยพร้อมเข้าอยู่แล้วครับ..แม่จะมาเองหรือ..มาได้เลยครับแม่” โทพูดเสียงดัง เออออคนเดียว “คาดเข็มขัดด้วย..พี่จะซิ่งละนะ” กำชับทิมที่เปิดประตูรถเข้ามานั่งคู่กับเขาด้านหน้า ขับรถเสียงกระหึ่มออกไป

“ฝากไว้ก่อนนายโท!” ลายลักษณ์กัดฟันคำรามอยู่เบาะหลัง



สโตนออกจากห้องเก็บของเมื่อแน่ใจว่าทุกคนกลับหมดแล้ว หยิบจดหมายเก่าๆ นั้นติดมาด้วยพร้อมรูปภาพทั้งสองใบ...สโตนเปิดตู้เย็นนำอาหารสำเร็จรูปที่โทเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เช้าออกมากินด้วยความหิวโหย...เรียบร้อยดีแล้วจึงล้มลงนอนบนโซฟา หยิบจดหมายขึ้นอ่าน


“ลิลลี่ที่รัก..ขณะที่เขียนถึงคุณนี้พายุกำลังตั้งเค้ามามืดทะมึน ดูท่าว่าจะร้ายแรงกว่าทุกคราว ทางศูนย์ได้วิทยุเตือนมาแล้วแต่พวกเราล่วงมาไกลเกินจะถอยกลับ คุณอยู่ทางนี้สบายดีไหม คิดถึงคุณมาก ไอ้หนูร้องหาแม่อยู่บ่อยๆ ผมฝากยายข้างบ้านเลี้ยงไว้..”


ข้อความในจดหมายเอ่ยชื่อลิลลี่ ซึ่งดูตามรูปภาพแล้วจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแม่ของเขา อีกรูปหนึ่งเขียนไว้หลังรูปว่านายแสง..นายแสงคือใคร..เกี่ยวข้องกับแม่เขาอย่างไร?...ดวงตาสีน้ำเงินเริ่มหรี่ลง สโตนพยายามฝืนเปลือกตาให้ลืมอยู่..แผงขนตาเหมือนจะกระดกขึ้น แต่มันกลับค่อยเลื่อนลงอย่างช้าๆ และปิดสนิทไปในที่สุด...


“ลิลลี่ที่รัก..ขณะที่เขียนถึงคุณนี้พายุกำลังตั้งเค้ามามืดทะมึน ดูท่าว่าจะร้ายแรงกว่าทุกคราว ทางศูนย์ได้วิทยุเตือนมาแล้วแต่พวกเราล่วงมาไกลเกินจะถอยกลับ คุณอยู่ทางนี้สบายดีไหม คิดถึงคุณมาก ไอ้หนูร้องหาแม่อยู่บ่อยๆ ผมฝากยายข้างบ้านเลี้ยงไว้..” ชายหนุ่มรีบพับกระดาษสมุดที่เขียนค้างไว้พร้อมกับรูปภาพของตัวเองและรูปหญิงสาวต่างชาติใส่ถุงพลาสติกสองชั้นรัดหนังยางแน่นหนาก่อนจะยัดใส่กระเป๋าเสื้อ กลัดกระดุมฝากระเป๋า

“เฮ้ย!..แสง มาช่วยถือพังงาให้หน่อย ข้าจะลงไปดูความเรียบร้อยของห้องเครื่องและลูกเรือ” ไต้ก๋งเรือตะโกนเรียก

“มาแล้วเฮีย” แสงรีบรุดไปที่เคบิ้นอย่างรวดเร็ว พอๆ กับพายุและคลื่นลูกมหึมาที่ลอบเข้าเล่นงานอย่างไม่รู้ตัว

“โอ๊ย!..มันมาไม่บอกกล่าวอย่างนี้ เรือเราจะรอดไหมนี่” ไต้ก๋งพูดเสียงเครียด สีหน้ากังวลกับความร้ายแรงของภัยธรรมชาติ..เขาบกพร่องที่ไม่ตรวจเช็คสภาพเครื่องยนต์ และลูกเรือมาก่อน

เรือเริ่มยกขึ้นลงตามแรงดันของคลื่น ทั้งพายุและฝนกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา รอบตัวมีแต่ความมืดมิด แสงเปิดประตูเคบิ้นเพื่อจะไปดูความเรียบร้อยแทนไต้ก๋ง..ไม้ท่อนหนึ่งพุ่งกระแทกประตูปิดลงตามเดิม ตามด้วยร่างลูกเรือที่ถูกพายุหมุนเหวี่ยงกระแทกกับกระจกช่องหน้าต่างเคบิ้น..กระเด็นหายไป

“แสง เราช่วยกันภาวนาให้รอดไปถึงชายฝั่งมาเลย์ด้วยเถิด” ไต้ก๋งเรือกอดพังงาแน่น...คลื่นยังยกขึ้นลงพร้อมแรงพายุ..แสงได้สติสะเปะสะปะล้มลุกคลุกคลานไปปลดเสื้อชูชีพจากข้างเรือส่งให้ไต้ก๋ง และรีบจัดแจงใส่ให้ตัวเอง...ยังไม่ทันจะตั้งสติ เสากระโดงเรืออันใหญ่ก็หักฟาดลงกลางเคบิ้น น้ำฝนเทโครมลงมาตามด้วยก้อนคลื่นมหึมาเข้าโถมทับ..ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด แสงคว้าเชือกที่ห้อยรุ่งริ่งอยู่มัดลำตัวไว้แน่นกับเสากระโดง..เรือเริ่มจมลง...แสงรีบอัดลมเข้าปอด กลั้นหายใจทันทีเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจมดิ่งลงใต้ทะเล...



โทยืนมองสโตนที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา...หลังจากส่งลายลักษณ์เข้าโรงแรม โทใช้มุขเดิมกดเสียงเรียกเข้ามือถือตัวเอง แกล้งพูดกับแม่ หาเหตุกลับมาที่บ้านริมหาดนี้อีกอย่างไม่มีใครสงสัย โดยเฉพาะลายลักษณ์ที่ลอบสังเกตอยู่ตลอดเวลา


“อือ อ อ . .” สโตนพลิกตัว..แผงอกสีแทนชมพู ขนอ่อนสีทอง สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ

โทถอดเสื้อแจ็กเก็ตคลุมร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่า ยกขาทั้งสองของสโตนขึ้น แทรกตัวลงนั่งบนโซฟา วางท่อนขานั้นบนตักของตัวเอง

“หายไปไหนมานะนายโตน เสื้อแสงไม่ใส่ ใส่แต่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว..นายตัวยุ่ง..หึ..หึ..” โทไล้ท่อนขาแข็งแรงและขนสีทองเล่นไปมา..เขาตั้งใจจะถามเรื่องราวทั้งหมดถ้าสโตนตื่นขึ้น แต่สโตนก็ยังคงหลับลึก...อย่างที่เคยเป็น

โทมองหน้าสโตน..หวนคิดถึงครั้งแรกที่ได้พบกัน ครั้งนั้นเขาก็แอบมองสโตนอย่างเดี๋ยวนี้ด้วยเหตุผลเดียวกัน..ความรู้สึกผูกพันถูกชะตาอย่างไม่มีสาเหตุ..แต่วันนี้ คืนนี้ ความรู้สึกบางอย่างคุกรุ่นขึ้น..ความรู้สึกที่เขาได้พยายามปฏิเสธและนึกตำหนิตัวเองตลอดเวลา..ตลอดเวลาเขาวิ่งเข้าวิ่งออกกับความรู้สึกผิดนั้น


ในที่สุดเขาก็มานั่งอยู่ตรงนี้...แนบชิดกับคนสร้างปัญหาให้หัวใจ..ด้วยความรู้สึกที่สับสนไม่รู้จบ

 

Create Date : 24 กรกฎาคม 2551		3 comments
Last Update : 19 พฤษภาคม 2552 10:35:08 น.
Counter : 600 Pageviews.
Share Tweet