Bloggang.com : ดาเรน : ##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 28 .......##

##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 28 .......##

บทที่ 28

เสียงนกทะเลร้องอยู่ไกลๆ ใบมะพร้าวและคลื่นซัดหาด เสียงซู่ซ่าล้อเลียนกัน

โทรู้สึกตัวตื่นพร้อมวิถีชีวิตธรรมชาติชายทะเลยามเช้า...สัมผัสแรกที่รู้สึกคือความอุ่นนุ่มของสิ่งที่หนุนนอน โทลืมตาขึ้น พบว่าเขานอนหนุนอยู่บนหน้าท้องของสโตนที่ยังหลับสนิท...เมื่อคืน เขาคงเอนหลับบนร่างสโตนอย่างไม่รู้ตัว...เมื่อวานเป็นวันที่เขาวิ่งวุ่นเกือบทั้งวัน..กับเรื่องของสโตน

โทเหลือบมองหน้าท้องที่เคลื่อนขึ้นลงตามแรงหายใจของเจ้าของ...เหนือขอบกางเกงมีปานสีน้ำตาลแดงรูปวงกลม แบ่งครึ่งโดยรอยแผลเป็นจางๆ...โทชั่งใจตัวเอง...กลิ่นเนื้อหนุ่มของสโตนกรุ่น เร้าใจ...เขาจะทนได้ไหมกับรสสัมผัสที่กำลังได้รับอยู่...มันง่ายที่จะเลี่ยงจากอารมณ์ที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้น เพียงแค่ลุกออกห่างจากสโตน ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น..เขาต้องตัดใจ

โทตัดสินใจเด็ดเดี่ยว..ไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ที่ดีของเขากับสโตนมีมลทิน ค่อยๆ ลุกจากร่างของสโตนที่นอนกอดอยู่ทั้งคืน แต่ยังไม่วายมองปานที่เคลื่อนไหวเย้ายวนอยู่..มันเชิญชวน หรือกำลังเยาะเย้ยความขลาดเขลาของเขากันแน่?

“อือ อ อ...” สโตนคราง บิดตัวทั้งๆ ยังหลับอยู่..ปานสีน้ำตาลพลอยบิดเบี้ยวหลอกล้อโท

“โอ๊ย!..” โทร้องอย่างยอมแพ้..ก้มลงประทับริมฝีปากบนเจ้าปานอุ่นๆ...หน้าท้องสโตนหดเกร็งนิดหนึ่งแล้วคลายออกขึ้นลงตามเดิม..โทฝังใบหน้าแนบเนื้อหอมกรุ่นนั้น

“มอร์นิ่ง มอร์นิ้ง ดิ้ง ดิ้ง ด่อง..มอร์นิ้ง มอร์นิ่ง ด่อง ดิ้ง ดิ้ง...” โทรีบรับสายเจ้ามือถือจอมขัดคอ!

“โหล!..ว่าไง..............บอกเขาว่าผมเข้าไปซื้อของในเมืองเดี๋ยวมา............ถ่วงคุณลายลักษณ์ไว้นะผมจะรีบมา” โทวางสาย รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมกลับโรงแรม..ไปรับหน้าลายลักษณ์

“อ้าว!..ยังไม่ตื่นอีกหรือ” โทวิ่งลงบันไดมา “นอนเก่งนะนายโตน..หึ..หึ” หยุดมองสโตนหน้าโซฟา “หยิบอะไรมาเล่นละนี่..ซนเหมือนกัน” โทหยิบจดหมายสองฉบับ รูปภาพของลิลลี่และนายแสงเข้าไปเก็บไว้ในห้องเก็บของตามเดิม

“ขอกินกา แ ฟ ก๊ อ น..” โทฮัมคำพูดเป็นเพลงอย่างมีความสุข หยิบขนมปังใส่เครื่องปิ้ง หันไปชงกาแฟสองที่...ขนมปังเกรียมหอมกระเด้งออกจากเครื่อง โททาเนยและแยมผิวส้มหวานๆ ขมๆ ปะกบเป็นสองคู่แล้วยกไปที่โต๊ะข้างโซฟา

“เฮ้ย!..ยังไม่ตื่นอีกหรือ ผมทำกาแฟขนมปังมาให้แล้วนะ” โทวางถ้วยกาแฟและชามใส่ขนมปังค่อนข้างดังเพื่อปลุกสโตน แต่เขาก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง..โทจัดการกินกาแฟและขนมปังส่วนของเขาอย่างรวดเร็ว ล้างถ้วยคว่ำเก็บเข้าที่..รีบออกจากบ้าน

“อื๊อ!..” โทชะงักนิดหนึ่งก่อนจะไขกุญแจรถ..หันหลังกลับเข้าบ้าน ตรงไปที่สโตน..ยืนมองใบหน้าที่สงบนิ่ง ก้มลงจูบเบ้าตาของสโตน ที่แผงขนตาสีน้ำตาลเข้มนั้น “ไปก่อนนะครับ"

สิ่งแรกที่สโตนนึกถึงเมื่อลืมตาตื่น คือรูปภาพและจดหมายฉบับนั้น...เขาลุกขึ้นมองหา พบแต่แก้วกาแฟและขนมปังที่เย็นชืด...สโตนยิ้มกับการคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาหยิบแจ็กเก็ตหนังดำออกพาดพนักโซฟา เดินไปเคาเตอร์เตรียมอาหาร อุ่นกาแฟและขนมปังที่โททำไว้ให้

“ปี๊น!.. ปิ๊น!” เสียงแตรรถดังขึ้น

“ตายละ!..กี่โมงแล้วละนี่” สโตนเหลียวมองนาฬิกาบนผนัง รีบวักน้ำจากก๊อกอ่างซิ้ง ล้างหน้าบ้วนปาก..หยิบถ้วยกาแฟและขนมปังเดินไปที่ประตู มุขหน้าบ้าน

“อย่าบอกนะว่าเพิ่งตื่น..” โทลงจากรถเดินยิ้มมาที่สโตน “หือ?” เลิกคิ้วถาม

“เปล่า...” สโตนนั่งลงบนขั้นบันได

“ผมจำได้นะ..นั่นมันกาแฟขนมปังที่ผมทำไว้ให้เมื่อเช้านี่นา เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ใส่ เพิ่งล้างหน้าอีกต่างหาก ยังมีหยดน้ำอยู่บนหน้าเลย..” โทลูบแก้มสโตน “นี่ไง..ฮะ..ฮะ..ฮะ”

“ก็มันเพิ่งตื่น..ไม่ใช่ขี้เกียจนะ นานๆ ทีผมจะเป็นอย่างนี้สักหน บางครั้งหลับไปถึงสองวัน มันเป็นอาการข้างเคียงของยา FTIs ที่ผมต้องกินเป็นประจำ” สโตนอธิบายเสียงเครียด

“ช่างเถอะ..ผมแหย่โตนเล่นเท่านั้น” โทนั่งลงบนบันไดขั้นถัดไป เขี่ยเท้าสโตนเล่น “ผมมีข่าวดีมาบอก..เกี่ยวกับนายลายลักษณ์” โทแกล้งหยุดพูด “เท้าโตนสวยจัง”

“บอกมา!..อย่าแกล้งผม ลายลักษณ์กลับไปแล้วใช่ไหม?” สโตนวางถ้วยกาแฟ จับหน้าโทที่ง่วนอยู่กับท่อนขาของเขาให้เงยขึ้น ไม่ทันคิดระแวงการกระทำของโท..ใจอยู่กับข่าวลายลักษณ์

“ฮื่อ!.. เขากลับไปแล้วแต่บอกว่าจะกลับมาอีก” โทมองหน้าสโตน..เลือดเริ่มกระจายเป็นสีชมพูเกลื่อนผิวแก้ม ขับเคราให้เขียวยิ่งขึ้น “ไง..ข่าวดีมั้ย?”

“โย้!..ดีจัง!” สโตนผุดขึ้นยืน วิ่งไปหาดทรายหน้าบ้าน“เฮ้!..ลงมาเล่นน้ำกัน” สโตนตะโกนเรียกจากทะเล

“นายโตนเอ๊ย...” โทโบกมือให้สโตน แล้วหอบสัมภาระเดินเข้าบ้าน

“โตน...คุณจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตของคุณ” โทถามขึ้น..สโตนนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา “ฮะ..ฮะ..ผมถามเหมือนรู้จักชีวิตของโตนดีอย่างนั้นแหละ..หึ..หึ”

“หือ!” สโตนไม่ทันคิดว่าจะได้รับคำถามเช่นนี้จากโท...ต่างคนกำลังจ้องจอทีวีเหมือนกำลังสนใจรายการที่แสดงอยู่

“ความจริง..ไม่ใช่เรื่องของผม..” โทนั่งอยู่บนพื้นหน้าโซฟา ยกแขนขึ้นพาดขาสโตน “แต่เรากำลังผูกพันกันมากขึ้น..ไม่ใช่หรือ?”

“จริงสิ..ผมยังไม่เคยเล่าอะไรให้โทฟังเลย แค่บอกว่าเป็นคนพื้นเพแม่กลองเท่านั้น..” สโตนตบแขนโทที่พาดอยู่บนตันขาของเขา แสดงความจริงใจ เป็นกันเอง “โทดีกับผมมาก...แต่ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาผมไม่ได้อยู่เมืองไทย จึงแทบไม่มีเรื่องอะไรเล่าให้โทฟัง”

“งั้นโตนก็ไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ น่ะสิ” โทเงยหน้าถาม

“ก็ไม่เชิง..” สโตนมองตอบ..จนปัญญาจะอธิบาย...แค่ประโยคแรกในการสาธยายเรื่องชีวิต เขาก็ไม่รู้จะชี้แจงอย่างไรให้โทเข้าใจ

“ต่อสิครับ..” โทเขยิบเข้าใกล้..ชิดขาสโตน

“อ้อ!..ผมเพิ่งนึกได้..” สโตนเปลี่ยนเรื่องสนทนา “เมื่อวานผมเข้าไปแอบลายลักษณ์ในห้องเก็บของ..พบจดหมายและรูปถาพสองใบ”

“ใช่!..โตนวุ่นวายมาก ต้องโดนลงโทษ” โทแกล้งพูดขึงขัง...จู่ๆ ก้มลงจูบท่อนขาสโตน

“เฮ้ย!” สโตนสะดุ้ง แปลกใจ...ตลอดเวลาเขาคิดว่าโทเป็นมิตรที่ดีคนหนึ่ง โทเองก็ไม่ได้แสดงทีท่าอะไรกับเขาเลย

“พี่ชายจุ๊บน้องชายไม่ได้รึไง..ไปอยู่อเมริกาตั้งยี่สิบปี กลับมาก็ต้องรับขวัญหน่อยสิ” โทโมเม

“ด้ า ย . . ” สโตนไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องเล็กน้อยนี้ ไม่ใช่เจนโลก แต่เพราะโทดีกับเขามาก และที่โททำลงไปก็เล็กน้อยจริงๆ ถ้าเทียบกับการช่วยเหลือเขาให้พ้นจากความป่าเถื่อนของลายลักษณ์..อีกอย่าง สโตนต้องการรู้เรื่องเกี่ยวกับคุณลิลลี่และนายแสง..แม้โทจะต้องการมากกว่านี้เขาก็ยอม

“รูปภาพสองใบนั้นคือใครครับ?” สโตนวกกลับมาหาคำตอบจากโท

“อ๋อ!..รูปพ่อผมและภรรยาเก่าของท่าน” คำตอบสั้นๆ ของโททำเอาสโตนอึ้ง..หงายลงบนเบาะเหมือนถูกน็อคอย่างแรง

“เป็นอะไร!..โตนเป็นอะไรไป?” โทเขย่าตัว

“ไม่เป็นไรครับ หน้ามืด รู้สึกไม่ค่อยสบาย..” ทำไมจะไม่เป็นอะไร..สโตนกำลังมึนงง สับสนกับความจริงที่ได้ยินทั้งๆ ที่คาดเดาไว้ล่วงหน้าว่าอาจจะได้ยินคำตอบนี้ “แล้วทำไม..” สโตนลุกขึ้นนั่งคุยเป็นเรื่องเป็นราว

“โตนนี่ช่างอยากรู้เรื่องของคนอื่นเหมือนกันนะ”

“ไม่ใช่เรื่องของคนอื่นแต่เป็นเรื่องของโท..” “และของผมด้วย” สโตนตอบต่อในใจ

“ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจว่า..” โทขึ้นนั่งบนโซฟา ข้างสโตน

“ไงล่ะครับ..” สโตนอยากรู้ความจริงทั้งหมด

“ประมาณสามสิบกว่าปีมาแล้ว..” โทเริ่มเรื่อง “พ่อผมไปเรือแตกที่น่านน้ำมาเลเซีย พ่อต้องทำงานอยู่ที่นั่นไม่สามารถกลับเมืองไทยได้เพราะพ่อเป็นเพียงลูกเรือจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น...หลายปีต่อมาพ่อได้พบกับแม่ซึ่งมีฐานะดีกว่าช่วยเกื้อหนุน จนกระทั่งเกิดความรักและแต่งงานกัน” โทหยุดเล่า เรียบเรียงเหตุการณ์ “พ่อแสงจน แต่เป็นคนดีและหล่อ..หล่อเหมือนผมไง..ฮะ..ฮะ..”

“ไม่ใช่หล่อเหมือนกันแต่ดีเหมือนกันด้วย..ผมขอยืนยัน” สโตนไม่ได้ยอแต่พูดความจริง

“ต่อมา...พ่อย้ายครอบครัวมาเมืองไทยบ้านเกิด พวกเราจึงรู้ว่าที่แท้พ่อเคยมีลูกมีเมียก่อนที่จะพบแม่..รูปหญิงอเมริกันคนนั้นไง เธอชื่อลิลลี่...พ่อสืบหาเมียเก่าและลูกชายอยู่หลายปี แต่ก็ไร้วี่แวว รู้แต่ว่าเด็กคนนั้นเคยอาศัยอยู่กับใครที่ไหน แต่ครอบครัวได้แตกแยกก่อนที่พ่อจะกลับเมืองไทย” โทยกแขนขึ้นโอบไหล่สโตน “ก็บ้านแถววัดธรรมนิมิตรที่ผมเคยบอกโตนว่าไปบ่อยๆ นั่นไง...ผมไปกับพ่อแทบทุกเดือนเพื่อหาข่าวลูกชายของท่าน..พี่ชายต่างแม่ของผม..”

“โอ้..” สโตนอุทาน

“ในที่สุดพ่อก็จากไปเสียก่อนที่จะได้พบลูกชาย ซึ่งอาจจะสูญหาย ไม่มีตัวตนแล้ว”

“พ่อแสง..” สโตนคราง..โจทย์ที่เขาสงสัยมานาน...ที่มาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อค้นหาคำตอบ แล้วเขาก็ได้มันมาอย่างไม่ทันตั้งตัวจากคนที่มีความสัมพันธ์ในฐานะน้องชาย..ซึ่งกำลังจะเลื่อนความสัมพันธ์เป็นอย่างอื่นอันน่าอับยศ หากความจริงเรื่องนี้ไม่ได้เปิดเผยขึ้น

“โตน!..คุณเป็นอะไรอีกแล้ว” โทเขย่าตัวสโตนที่นั่งตาแข็งแน่นิ่ง โน้มตัวเข้ากอด ลูบหลัง จูบหน้าผากปลอบใจ

“โททำไม่ได้..อย่าทำ..คุณทำไม่ได้นะ..” เสียงห้ามแหบพร่าออกจากปาก...สโตนว้าวุ่นใจเรื่องพ่อ..วิตกกับความรู้สึกของโทที่มีต่อเขา พร้อมๆ กัน

“ทำไมจะไม่ได้..ผมอยากดูแล อยากปกป้องโตน อย่างน้อยๆ ก็อย่างที่พี่ชายคนหนึ่งมีให้น้องชาย..โตนไม่รู้จะไปไหนไม่ใช่หรือ อยู่กับผมที่นี่นะ อยู่ในฐานะอะไรก็ได้แล้วแต่ใจโตน..อยู่กับพวกเรานะ” โทยิ่งกอดสโตนแน่น

“ไม่ได้..ไม่ได้..ไม่..ไม่..” สโตนพร่ำซ้ำๆ

“ทำไม..” โทได้สติ ปล่อยสโตนเป็นอิสระ

“ผม..ผม..” สโตนไม่อยากทำร้ายใจโท..เพื่อน น้องชายที่ดีกับเขา

“อยู่กับเรา ครอบครัวเรานะ ผม ทิม แสงเดือน และแม่” โทพูดเหมือนรู้ความจริง ยิ่งทำให้สโตนสะท้อนใจ

“ขอผมคิดดูก่อน” แต่สโตนคิดได้เรียบร้อยแล้ว...โทผู้ได้รับนิสัยโอบอ้อมอารีมาจากพ่อแสง อย่างที่คุณลิลลี่เคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ..ถ้าไม่มีเรื่องสายเลือดเข้ามาเกี่ยวข้องเขาอาจจะอยู่กับโทไปจนกว่าชีวิตจะสิ้นสุดลง ซึ่งก็คงอีกไม่นานนัก...สโตนรู้ดีว่าที่นี่เป็นที่ๆ เขาจะมีความสุขในช่วงชีวิตสั้นๆ ที่เหลืออยู่..แต่กลับเป็นว่า คนที่เขาหวังจะให้อยู่เป็นเพื่อนนั้นกลายเป็นน้องชายร่วมสายเลือดที่อาสาจะเป็นพี่ชายคอยปกป้องคุ้มครองเขา...แค่คิดก็สับสนเสียแล้ว..นายโทเอ๋ย

“โตน..” โทเอ่ยขึ้น หลังจากนิ่งกันสักพัก “ดึกแล้ว..”

“คืนนี้ผมขอนอนที่โซฟานี้นะครับ” สโตนไม่อยากขึ้นไปนอนบนห้อง..สถานที่เอื้ออำนวยให้เกิดเรื่องไม่ดีได้ง่ายๆ

“ถ้าอย่างนั้นผมขึ้นนอนก่อน..” โทเริ่มแน่ใจว่าสโตนไม่ได้คิดอะไรกับเขานอกจากความเป็นเพือน “อย่าลืมคิดเรื่องที่ผมขอร้องให้โตนอยู่นะครับ” โทลุกจากโซฟาอย่างเศร้าๆ

“เดี๋ยวก่อน!..” สโตนดึงโทลงนั่งตามเดิม “คืนนี้คุณนอนกับผมที่นี่ก็ได้” สโตนนึกสงสารโทขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังนั้น

พรุ่งนี้เขาคงต้องจากที่นี่ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ..จะเป็นไรถ้าให้โทนอนกอดเขาสักคืน..น้องชายที่แสนดี...

Create Date : 21 พฤษภาคม 2552

Last Update : 21 พฤษภาคม 2552 15:51:55 น.

1 comments

Counter : 537 Pageviews.

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน...

เนื่องมาจากผมเรียบเรียง "สโตน เฮนจ์" ใหม่เพื่อจะส่งสนพ.

ก็จึงมีเนื้อความงอกออกมาอีกสี่ห้าบท ครับ...

ขอบคุณที่แวะมาดูด้วยความสงสัยครับ.....

ดีน ดาเรน ครับ.....

โดย: ดาเรน IP: 124.121.177.231 วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:13:01 น.