|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 37.......##
บทที่ 37
สโตนหยิบสร้อยเชือกเส้นหนึ่งจากเป้คู่ยาก เชือกนั้นเก่าคร่ำแต่ยังอยู่ในสภาพดี มีพระองค์เล็กแขวนอยู่...สโตนค่อยๆ สวมให้ลายลักษณ์ เด็กน้อยจะรู้ไหมว่าเชือกเส้นนี้พ่อลายครามของเขาได้มอบให้เพื่อนคนหนึ่ง...มันผ่านมานานแล้วที่ช่องเย็น..หินและลายเป็นตำนานในใจสโตนตลอดมา..อีกไม่ช้าตำนานนี้คงยุติลง..อีกไม่นาน
ลายลักษณ์หลับสนิทหายใจสม่ำเสมอ เขากลายเป็นเด็กน้อยวัยห้าหกขวบ สโตนอดใจในความน่ารักของเด็กน้อยไม่ได้ เขาก้มลงกอดลายลักษณ์ด้วยความเอ็นดู...ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนี้เคยรังแกเคยทำร้ายเขามากมาย..หากทำด้วยความรักความหลงใหลจากสัญชาตญาณดิบของลายครามที่เก็บกดไว้ มันมาแสดงออกที่ลายลักษณ์ โคลนนิ่งที่ไม่มีความยับยั้งใจอย่างคนธรรมดา...แล้วเขาจะโกรธจะเกลียดลายลักษณ์ได้อย่างไร..สโตนจูบเรือนผมอ่อนนุ่มและพวงแก้มสีชมพูเป็นครั้งสุดท้าย
สโตนหยิบยาเม็ดสีเงินคลึงเล่น..ชีวิตที่เหลือของเขาอยู่กับยาเม็ดสุดท้ายนี้ เขาจะใช้มันอย่างไรดี..ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขาดูเหมือนจะลงตัวแล้ว ทั้งพ่อแม่พี่น้องและคนใกล้ชิด..อีกไม่กี่ชั่วโมงลายครามก็จะมารับลูกชายตัวน้อยของเขา...ลายคงคอยอยู่ตรงไหนสักแห่งใกล้ๆ พร้อมจะไปกับเขาทุกที่
คุณโตนครับ!..อยู่ห้องไหน นายศักดิ์มาดูความเรียบร้อยคร๊าบ เสียงศักดิ์แสดงข้ออ้างกลบกลื่อนความตั้งใจที่แท้จริงดังอยู่ข้างล่าง
ผมกำลังลงมาครับ สโตนเพิ่งนึกได้ว่ายังมีคนหัวดื้ออีกคนที่เป็นปัญหาคาใจ
ทำอะไรอยู่ ยังไม่นอนอีกหรือ ศักดิ์เดินไปที่โต๊ะ..ปิ่นโตวางอยู่อย่างเดิม เขายกขึ้นดู วันนี้คุณไม่ได้กินข้าวเลย รู้งี้ไม่ทำมาให้ดีกว่า
กินสิครับ กิน สโตนแย่งปิ่นโตจากมือศักดิ์ หิ้วเข้าไปในครัว วางลงบนเคาเตอร์ เลื่อนออกทีละชั้น ฮืมม ม . . น่ากินจัง
ไม่ต้องแกล้งทำเลย..ผมรู้ทันนะคุณ ศักดิ์ตามมาติดๆ ตั้งท่าจะหยิบปิ่นโตคืนแต่ช้ากว่าสโตน
อุ่นให้ร้อนๆ.. สโตนรีบใส่เข้าเครื่องไมโครเวฟ
ฮะ..ฮะ..ฮา..ฮา..เอิ๊ก.. ศักดิ์หัวเราะอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เป็นอะไร บ๊องหรือเปล่าครับ สโตนมองอย่างงงๆ
หึ..หึ..คุณแหละบ๊อง เครื่องไมโครเวฟมันเสีย โบราณเก๋ากึ๊กออกอย่างนั้น อายุมากกว่าคุณอีกมั้ง ศักดิ์เปิดประตูเครื่องหยิบปิ่นโตออกมา ผมจะอุ่นให้เอง
ไม่อยากรบกวน.. สโตนพูดเบาๆ
ทำไม!..ผมเคยทำอะไรให้หินมากกว่านี้นัก..ไม่ใช่หรือ? ศักดิ์แอบยิ้มกับเตาแก๊สที่กำลังอุ่นอาหาร
ตกลง..ตกลงศักดิ์เชื่อแล้วหรือว่าผมคือหิน.. สโตนละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ
เมื่อไหร่กัน?..ฮะ..ฮะ..ฮะ.. ศักดิ์หัวเราะชอบใจ..เขารู้สึกสบายใจเมื่อได้โต้เถียงกับสโตน เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยปะทะคารมกับหิน นายหินของเขาบ่อยๆ
เฮ้ย!..อย่าเอาความรู้สึกดีๆ ของผมมาล้อเล่น..โอเค ถ้าคุณไม่คิดจะเชื่อก็ไม่ควรหยามความรู้สึกของผมอย่างนี้! สโตนกระแทกเสียง เดินออกจากครัว
เดี๋ยวก่อน!..คุณโตนเข้าใจผิด..รอผมด้วย ศักดิ์หันจากเตาแก๊สตามสโตนไปที่ริมสระน้ำ
ผมคงไม่ดีเท่าหินของคุณ..ช่างเหอะ!..ผมจะลืมเรื่องราวเก่าๆ นั้นเสีย สโตนพูดกับน้ำในสระ
ไม่ใช่อย่างนั้น..คุณต้องเข้าใจนะว่าผมผูกพันกับพี่หินของคุณมากเพียงไร ที่คุณเอาเขามาล้อเล่นไม่ใช่ว่าผมจะพอใจ ศักดิ์เข้ายืนข้างสโตน
ผมพยายามที่สุดแล้วนะศักดิ์..ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้คุณเข้าใจ สโตนเสียงแผ่ว
ผมเข้าใจคุณสโตน..เราคงเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้ ศักดิ์ลังเลที่จะโอบไหล่สโตน..ด้วยความสงสารเขาจึงตัดสินใจวางแขนบนไหล่นั้น ที่จริง..ผมมีความสุขเหมือนเมื่อครั้งได้อยู่กับหิน แต่ข้องใจว่าคุณทำอย่างนี้ทำไม ไม่มีเหตุผลเลยที่คุณจะมาสนใจคนอย่างผม..อีกอย่างคุณก็มีเพื่อนมาด้วย
อย่าว่าผมนะ... สโตนสอดมือโอบด้านหลังศักดิ์ ผมจำได้ลางๆ ว่าเคยกอดพ่อศักดิ์ของผมอย่างนี้
คุณสโตน! ศักดิ์สะดุ้ง
อย่าผลักผมนะศักดิ์ สโตนกระชับแขนแน่น
โตน!..หิน!.. ศักดิ์งุนงงกับถ้อยคำและการกระทำที่ตรึงเขาให้อยู่กับที่ หวนคิดถึงอดีตที่ไม่เคยลืมเลือน
นะครับศักดิ์..พ่อศักดิ์ของหิน.. สโตนอิงไหล่ศักดิ์อย่างที่หินเคยทำ
หิน..เป็นหินได้อย่างไร..หินของผม.. ศักดิ์ลืมนึกถึงผมสีอ่อน ตาสีน้ำเงินไปชั่วขณะ เป็นไปไม่ได้..เป็นไปไม่ได้.. เขาพึมพำ
ไม่เป็นไรที่ศักดิ์ไม่เชื่อว่าผมคือหิน แต่ขอให้รับรู้ไว้แล้วกันว่าผมคือหินจริงๆ หินที่ตามศักดิ์ไปชลบุรีจนเกิดเรื่อง..หินที่คิดว่าศักดิ์คือพ่อของเขา..หินที่ทำให้ศักดิ์เกือบตายเพราะความรับผิดชอบและความรักที่มีให้..ยังมีเดือน ยายพร ยายยวน นายหยดและเด็กชายลายอีกคนที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของหิน.. สโตนพลิกตัวประจันหน้าศักดิ์ ตาสีน้ำเงินหมองเศร้า คราวนี้เชื่อหรือยังว่าผมคือหิน
แต่..คุณโตนก็ไม่ใช่หินอยู่ดี..ผมยอมรับว่ามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้คนที่เหมือนหินมาก.. ศักดิ์พูดตะกุกตะกัก เอื้อมมือแตะเปลือกตาสโตน หินไม่มีตาสวยอย่างนี้
ความเงียบเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆ ที่คนหนึ่งอยากสัมผัสอดีตที่เว้าวอนอยู่ตรงหน้าและอีกคนที่เพียรพยายามมอบร่างที่เต็มไปด้วยอดีตนั้นให้
มีหลายอย่างนะที่ผมเกือบเชื่อว่าคุณโตนคือหิน.. ศักดิ์เป็นฝ่ายทำลายความเงียบ ลองให้เหตุผลที่น่าเป็นไปได้อีกสักอย่างซิ...คุณโตนกำลังทำให้ใจผมเต้นแรง มันอาจหยุดเต้นเอาดื้อๆ นะครับ
ตามผมมานี่.. สโตนแตะมือศักดิ์ให้เดินตามไปที่ซุ้มกระดังงา ในซุ้มนี้ไง..หินหัวใจสลายเมื่อเห็นศักดิ์อยู่กับเดือนในคืนหนึ่ง
หิน! ศักดิ์เข่าอ่อน พูดอะไรไม่ออก
ที่ผมดูเหมือนเดิมไม่แก่ไปตามอายุ เพราะยาบรรเทาโรคฮัตชิสัน-กิลฟอร์ดที่คุณลิลลี่หามาให้ สีผม สีตาที่เปลี่ยนไปก็เพราะยานี้เช่นกัน.. สโตนสีหน้าเคร่งขรึม ผมเคยพูดว่าหินตายเพราะโรคนี้..ความจริงหินยังไม่ตายและยืนอยู่ตรงหน้าศักดิ์นี่ละครับ
หินจริงๆ หรือ..ผม..ผม.. มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับศักดิ์ แต่สิ่งที่สโตนพูดมาทุกอย่างคือเรื่องจริง...หินคนเดียวเท่านั้นที่รู้และรู้สึก
นี่คือยาที่ผมพูดถึง สโตนหยิบยาสีเงินเม็ดสุดท้ายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ไม่อยากจะเชื่อ..แต่ถ้าไม่ใช่ตาสีน้ำเงินและผมสีอ่อนนี้แล้วคุณโตนก็คือหินจริงๆ ผมขอยอมรับ ศักดิ์จับคางสโตน คุณดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะหิน
เย้..ศักดิ์เข้าใจผม ศักดิ์เชื่อผมแล้ว! สโตนดีใจจนออกนอกหน้า
ยัง!..
อ้าว!.. อะไรอีก.. สโตนหยุดเต้น
ยาเม็ดเล็กๆ นี่นะที่มีอำนาจมากมายอย่างนั้น ศักดิ์คว้ายาจากมือสโตน ผมจะกินมัน ดูซิว่าจะเกิดอะไรขึ้น ศักดิ์ใส่ยาเข้าปาก กลืนลงไปหน้าตาเฉย
เฮ้ย!..ศักดิ์.. สโตนอ้าปากค้าง โธ่!... ความหวังที่แวบขึ้นมาหายไปในพริบตา...สโตนคิดจะใช้ยาเม็ดสุดท้ายเพื่ออยู่กับคนที่รักภักดีเขามาตลอดชีวิต..แต่คนๆ นั้นช่างอาภัพจริง
คอยดูนะว่ายามีผลอะไรกับผม..ถ้ามี ผมจะเชื่อร้อยเปอร์เซนต์ว่าคุณโตนคือหิน ศักดิ์ยิ้มกวนๆ ตอนนี้ผมเชื่อแค่เก้าสิบเก้าเท่านั้น
โธ่!..ศักดิ์ สโตนร้องออกมาด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งสมหวังและผิดหวัง เขาโผเข้ากอดศักดิ์อย่างน่าไม่อาย
นี่หรือคือนายหินของผม.. ศักดิ์ผงะออกแต่กลับยืนนิ่งให้กอดอย่างเต็มใจ..เขาอยากเชื่อมานานแล้ว ถึงเวลานี้ก็อยากเชื่อ..อยากให้สโตนคือหิน
อย่างนี้ยังไม่เชื่อผมอีกหรือ..ฮือ..ฮือ.. สโตนสุดกลั้นความอดทน ร้องไห้ออกมา
หิน... รอยบุ่มกลางริมฝีปากสั่นระริก ศักดิ์สะเทือนใจไม่น้อยกับร่างที่สะอื้นสั่นอยู่แนบอก ลูกหินของศักดิ์.. กลิ่นดอกสายหยุดกรุ่นขึ้นเร้าอารมณ์ศักดิ์ให้ยอมรับความจริง..แต่แล้วกลับมีอีกกลิ่นหนึ่งฟุ้งตลบมา
เอ๊ะ!..กลิ่นอะไรไหม้.." ศักดิ์ขมวดคิ้ว ตายละผมอุ่นกับข้าวไว้.. ผลุนผันวิ่งเข้าบ้าน
กลิ่นไฟไหม้! สโตนตกใจวิ่งตามศักดิ์...มีแสงเพลิงจากห้องครัว
ศักดิ์ต่อสายยางจากห้องน้ำส่งให้สโตนถือฉีด เขาคว้ากระป๋องวิ่งไปตักน้ำในสระสาดเข้าเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชน
ฉีดให้ทั่วนะ! ศักดิ์ร้องสั่งแล้วกลับไปที่สระอีก เขาวิ่งเข้าวิ่งออกเที่ยวแล้วเที่ยวเล่า แต่บ้านเกือบทั้งหลังทำด้วยไม้..แม้ศักดิ์และสโตนจะช่วยกันสุดกำลัง...ในไม่ช้าก็ไม่เหลือห้องครัว ไฟลามเลียไปที่ห้องนั่งเล่น และบันได
ลายลักษณ์อยู่ในห้อง! สโตนเพิ่งนึกถึงเด็กน้อย เขาทิ้งสายยางวิ่งขึ้นบันได
โตน!..ขึ้นไปทำไม มันอันตรายนะ ศักดิ์วางกระป๋องวิ่งไปทันสโตนที่กลางบันได อย่าขึ้นไป ไฟมันลามอ้อมไปด้านหน้าถึงห้องนอนแล้ว ศักดิ์คว้าตัวสโตนไว้ได้
ผมจะขึ้นไปช่วยเด็ก สโตนตะโกนตอบแข่งกับเสียงไฟและเสียงลมทีวิ่งเข้าแทนที่อากาศร้อน
มีเด็กที่ไหนกัน เพื่อนคุณคงลงมาแล้วเขาไม่ใช่เด็กๆ ถ้าคุณขึ้นไปเดี๋ยวไม่ได้กลับลงมานะ ศักดิ์ยื้อร่างสโตนที่ดิ้นเพื่อจะขึ้นไปให้ได้..ศักดิ์พยายามดึง สโตนก็พยายามดันตัวให้หลุดจากมือศักดิ์
ผมต้องขึ้นไป เป็นตายอย่างไรก็จะขึ้น! สโตนรวบรวมพละกำลังดิ้นสุดฤทธิ์ เพื่อลายลักษณ์
ผมไม่ให้ขึ้นไป! ศักดิ์ยึดขอบกางเกงสโตนแน่น
ผมจะขึ้น! ทั้งสองคนยื้อยุดกันสักครู่...ในที่สุดกางเกงของสโตนก็ร่นหลุดจากเอว
โอ๊ะ!.. ศักดิ์ร้องเสียงดัง...แสงเพลิงส่องวูบวาบบนร่างสโตน ที่หน้าท้องใต้ขอบเอวศักดิ์เห็นปานสีน้ำตาลแดง...เสี้ยววินาทีนั้น เขาหวนคิดถึงไข่ใบที่สามของหินที่เคยล้อเลียน เคยจับต้องเมื่อถูกน้ำก๋วยเตี๋ยวลวกที่พัทยา...ครั้งแรกที่ความสัมพันธ์ในใจของเขาเกิดขึ้นกับนายน้อย หิน!..หินจริงๆ ด้วย..ผมขอโทษ..
สโตนฉวยโอกาสขณะศักดิ์สะเทือนใจกับความจริงที่ปรากฏ ดิ้นหลุดจากอุ้งมือแข็งแกร่งวิ่งตรงไปห้องนอน...เด็กน้อยลายลักษณ์ยังหลับอยู่ในท่าเดิมเหมือนไม่รู้สึกถึงความร้อนระอุโดยรอบ
ลายลักษณ์!..ตื่นๆ.. สโตนเขย่าตัว แต่ลายลักษณ์นอนนิ่ง..สโตนตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยขึ้นจากเตียง
หิน!..นั่นเด็กที่ไหน? ศักดิ์วิ่งมาถึงพอดี ไฟกำลังลามหน้าต่างห้อง บันไดไหม้เกือบหมดแล้ว โดยไม่รอคำตอบเรื่องเด็ก เขาละล่ำละลักพูด ผมขอโทษที่ไม่เชื่อหิน ทั้งที่ทั้งหมดคือความจริง เอาเถอะเราหาวิธีหนีจากที่นี่ก่อนแล้วกัน ศักดิ์เหลียวมองรอบๆ ส่งเด็กมาให้ผมอุ้มดีกว่า
ไม่!..ผมจะช่วยเขาเอง ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับผม ผมเป็นใครก็ไม่รู้ สโตนนึกน้อยใจศักดิ์
โธ่หิน!..บอกแล้วว่าขอโทษ..เวลามีไม่มากนะเราหนีกันก่อนดีกว่าแล้วจะโกรธผมยังไงก็ไม่ว่าหรอก..ส่งเด็กมา! ศักดิ์เข้าประชิด
ไม่! เลือดขึ้นหน้า สโตนเกิดทิฐิผิดๆ
เอาอย่างนี้ก็ได้.. ศักดิ์รู้นิสัยหิน..ถ้าเกิดน้อยใจขึ้นมามักทำอะไรที่ร้ายแรงเกินคาดเดา เขาตัดสินใจตรงเข้ากอด อุ้มขึ้นทั้งสโตนและลายลักษณ์
อึ๊ก..อึ๊ก..แอ๊ค..แอ๊ค.. สโตนเริ่มสำลักควันไฟ วงแขนคลอนสั่น อึ๊ก..แอ็ค..แอ็ค..ศักดิ์อุ้มเด็กคนเดียวดีกว่า เดี๋ยวจะไปกันไม่รอด สโตนส่งลายลักษณ์ให้ศักดิ์
เปรี๊ยะ!..โครม!.. คานไม้ซุงท่อนหนึ่งติดไฟลุกโชนหล่นจากเพดานลงขวางประตู เด็กน้อยตกใจตื่นผวากอดสโตนแน่น
อั๊ก..อั๊ก..ไหนล่ะเด็ก..ส่งมา! ศักดิ์ออกคำสั่งทั้งๆ สำลักควัน
เด็กกอดผมแน่นแกะไม่ออก สโตนพยายามแกะมือลายลักษณ์ แต่เด็กน้อยยิ่งกอดแน่นขึ้น
แค๊ก..แค๊ก.. ลายลักษณ์สำลักควันเช่นเดียวกัน
หิน!..ผมไม่รู้นะว่าหินคิดยังไง แต่ถ้าไม่ออกไปเดี๋ยวนี้เราจะตายกันหมดทุกคน..ถ้าเป็นเพราะโกรธหรือน้อยใจผมละก้อขอเลยนะ..ผมขอโทษ ผมรักหินเสมอมาหินก็รู้ ทำไมเราจะมาตายกันตอนนี้ล่ะ ไม่อยากอยู่กับผมอีกแล้วหรือ ศักดิ์ยืนไม่ติดขยับเข้าหาสโตน
โอ๊ย! ฟืนแดงท่อนหนึ่งกระเด็นเข้าใส่ศักดิ์ นะหิน!..เรากระโจนออกทางหน้าต่างอีกบานยังทัน..แอ็ค..แอ็ค..โขลก..โขลก.. ไฟลุกโพลงขึ้นทุกที่ ความร้อนยิ่งทวีมากขึ้น
อึ๊ก..อึ๊ก..แอ็ค..แอ็ค..ผมรักศักดิ์ครับ..แต่.. สโตนรู้ดีว่าชีวิตกำลังจบลง แต่ลายลักษณ์และศักดิ์ไม่น่าจะตายพร้อมเขาเพียงเพราะความรัก
ว่าไงหิน!.. ผมรักคุณ ผมรักคุณ ได้ยินไหม? ศักดิ์อุ้มทั้งสโตนและลายลักษณ์อีกครั้งด้วยพลังฮอร์โมนอะดรีนาลีนที่พุ่งสูง
ผมไม่ไป!..ศักดิ์หนีไปพร้อมกับเด็กเถอะขอร้อง..ช่วยชีวิตเขาและชีวิตศักดิ์เพื่อผมนะ.. สโตนดิ้นในอ้อมแขนศักดิ์
เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้!.. ศักดิ์รัดสโตนแน่น
ผมไม่ไป!..ผมไม่ไป!.. สโตนตะโกน
ต้องไป!.. ศักดิ์ตะโกนใส่หน้า
ไม่!.. สโตนดิ้นหลุดจากศักดิ์..กระโจนเข้ากองไฟทั้งลายลักษณ์ในอ้อมแขน
ไม่!.. ไม่!.. ม่าย ย ย . . . ศักดิ์พุ่งเข้าตะครุบ..แผดเสียงอย่างคลุ้มคลั่ง...
| Create Date : 20 มิถุนายน 2552 |
| Last Update : 20 มิถุนายน 2552 10:43:01 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 693 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: CrackyDong  วันที่: 20 มิถุนายน 2552 เวลา:23:43:32 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.174.225 วันที่: 21 มิถุนายน 2552 เวลา:10:01:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [