|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
##....... สโตน เฮนจ์ บทที่ 16 .......##
บทที่ 16
มีเรื่องอะไรกันหรือ? ที่แท้คนที่ใส่เสื้อแจ็กเก็ตดำคือชายหนุ่มคนหนึ่ง ไม่ใช่ไอ้หนูอย่างที่สโตนคิด
ชายคนนี้จะเข้าไปข้างในให้ได้ครับ พนักงานรายงาน
มีอะไรจะให้เราช่วยเหลือหรือครับ? ชายหนุ่มแจ็กเก็ตดำหันมาถามสโตน
คุณ!..คุณ!.. สโตนประหลาดใจ ดีใจ เมื่อเห็นใบหน้าชัดๆ
ขอโทษครับ..ผมไม่แน่ใจว่าคุณคือคนที่ผมเคยรู้จักหรือไม่ ชายหนุ่มแจ็กเก็ตดำเองก็ค่อนข้างแปลกใจ จ้องหน้าสโตน ผมว่าใช่นะครับ..แต่ เขาไม่มีตาสีน้ำเงินอย่างคุณ
คุณโทใช่ไหม ผมคือสโตน โตนคนนั้นเองครับ สโตนยื่นมือออกไปอย่างเคยชิน วันนั้นผมใส่คอนแทกเลนส์สีน้ำตาลครับ
ครับ..ครับ.. โทยื่นมือจับทักทายสโตนอย่างเขินๆ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ..ว่าแต่เกิดเรื่องอะไรกันหรือ โทเลิกคิ้วถาม เดินนำสโตนไปนั่งที่โซฟา มาเที่ยวหรือครับ โทถามยิ้มๆ
ครับ ผมมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว..มีเด็กคนหนึ่งเข้าไปเสนอบริการนั่งเรือเที่ยวชมทะเล ผมสังเกตเห็นเด็กคนนั้นใส่เสื้อแจ็กเก็ตคล้ายๆ ของผม..
อ้อ! จริงสิผมลืมไป โทรีบถอดเสื้อแจ็กเก็ต
ไม่ใช่!..ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นครับ สโตนรีบยกมือห้าม
ผมใส่ประจำจนลืมไปว่าเป็นของคุณโตน ในนี้อากาศเย็นครับผมจึงถือโอกาสใส่เฉยเลย..อีกอย่างใส่แล้วดูเท่ห์ดี โทยื่นเสื้อให้สโตน
ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อใหม่อีกตัวหนึ่งแล้ว คุณโทเก็บไว้เถอะครับ สโตนวางเสื้อลงข้างๆ โท เมื่อกี้เห็นคุณแว้บๆ นึกว่าเป็นเด็กคนนั้นจึงดื้อจะเข้าไปหาเพื่อถามที่มาของเสื้อ เพื่อตามหาคุณและ..แสงเดือน..ใช่ไหม? น้องสาวน่ารักคนนั้น
อ้อ!..ฮะ..ฮะ..อย่างนี้เอง.. โทหัวเราะเมื่อรู้ความจริง แสงเดือนสบายดีครับ กลับไปกรุงเทพฯ เมื่อสองสามวันนี้เอง ส่วนเรื่องเด็กคนนั้น..ทิมเป็นน้องคนสุดท้อง ชอบทำมาหากินตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะชอบหยิบแจ็กเก็ตของผม..เอ๊ย!..ของคุณโตนไปใส่บ่อยๆ
มิน่า..จุดไต้ตำตอ..ฮะ..ฮะ.. สโตนหัวเราะ
คุณโตนพักที่ไหนหรือครับ โทหยิบเสื้อขึ้นวางไว้บนตัก
ความจริงผมมาที่นี่เพื่อหาห้องพักแต่ไม่มีห้องว่าง กำลังนั่งคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรพอดีเห็นคุณนี่ละครับ
โชคดีจัง ผมทำงานอยู่ที่นี่ครับ แต่ห้องก็เต็มจริงๆ.. โทมองออกไปนอกกระจกอย่างใช้ความคิด ที่จริงผมมีห้องพักอยู่ที่นี่กับนายทิม แต่ค่อนข้างคับแคบและรกตามประสาพี่ๆ น้องๆ
ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณโท ผมคิดว่าอยู่ได้ครับ..อีกอย่างผมกับทิมก็รู้จักกันดีแล้ว..แต่ สโตนฉุกคิดได้ว่าเขากำลังเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของคนอื่นมากเกินไป
ผมรู้ว่าคุณโตนจะพูดอะไรต่อ โทลุกขึ้นเดินไปพูดอะไรกับพนักงานสองสามคำแล้วกลับมาที่สโตน ผมสั่งงานเรียบร้อยแล้ว..มาครับ ตามผมมา โทเดินนำหน้าสโตนออกจากโรงแรม เขาใส่เสื้อแจ็กเก็ตต่อหน้าสโตนอย่างไม่รู้ไม่ชี้..พอรู้สึกตัวจึงหัวเราะขึ้นเขินๆ
คงซ้อนมอเตอร์ไซด์เป็นนะครับ โทยื่นหมวกกันน๊อคให้สโตนใส่ แล้วขึ้นนั่งประจำหน้าที่คนขับ
โอเคครับ สโตนขึ้นซ้อนท้าย จับขอบเบาะที่นั่งแน่น ปล่อยให้โทพาไปหาที่พัก..สโตนคิดเช่นนั้น
รถวิ่งฝ่าความมืดสักยี่สิบนาที...สโตนได้ยินเสียงคลื่นอยู่ไกลๆ เขานึกสงสัยว่าจะมีที่พักอยู่ในที่มืด ห่างไกลคนอย่างนี้หรือ..ใจหนึ่งคิดกลัว แต่ทำใจดีสู้เสือ คิดว่าโทคงไม่ใช่คนร้าย
กลัวไหมครับ? โทเอี้ยวตัวถามสโตน ผมมีบ้านส่วนตัวติดชายทะเล แต่มันไม่สวยอะไรนะครับ ผมชอบแอบมาพักเวลาไม่สบายใจ โทเลี้ยวรถเข้าเขตบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งรำไรอยู่ในแสงเรืองของหมู่ดาวและผืนทะเล
อยู่ในทะเลจริงๆ นะครับนี่.. สโตนพึมพำออกมาหลังจากเดินตามโทขึ้นบนสะพานไม้ที่ยื่นลงไปในทะเล
ผมอยากอยู่ในทะเลอย่างพวกชาวประมงแต่ไม่มีโอกาสสักที ผมจึงสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมา เวลาน้ำทะเลขึ้นเต็มที่เหมือนอยู่กลางทะเลจริงๆ..นายทิมกับแสงเดือนก็ชอบมานอนที่นี่กันครับ..คุณโตนชอบไหม? โทเปิดประตูรั้วไม้เตี้ยๆ พาสโตนเข้าไปในบริเวณบ้าน..ขณะกำลังจะเปิดประตูบ้านมีเสียงฝีเท้าคนวิ่งมาตามสะพาน
เฮ้ย! ไอ้โทใช่มั้ย? สิ้นเสียง ปรากฎร่างชายหนุ่มสามคนเดินเข้ามา พวกข้ากำลังจะเข้าตลาดพอดีได้ยินเสียงรถของเอ็งจึงตามมาชวน
ได้ไง!..ข้ามีเพื่อนมาจากกรุงเทพฯ กำลังพาเขามาพักที่นี่ โทหันมองสโตน..เขาก้มหัวทักทายชายทั้งสาม
งั้นไปกันทั้งหมด..ว่าแต่แกกินอะไรแล้วหรือ มาค่ำมืดอย่างนี้จะมีอะไรติดบ้านนักเชียว ข้ารู้ดี
ไปกันนะครับ หนึ่งในนั้นพูดกับสโตน
โตน.. โทเรียกสโตนเหมือนขอความเห็น
ครับ..ผมก็หิวเหมือนกัน ความจริงสโตนไม่ได้หิว แต่ไม่อยากให้เสียงส่วนมากผิดหวัง
โอเค ลุยโลด! โทเปลี่ยนกิริยาเฮอาเข้ากับหนุ่มตังเกทั้งสาม เดี๋ยวๆ..โตนตามผมมานี่หน่อย โทเปิดบ้าน เปิดไฟ ตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าสีดำชิ้นหนึ่งส่งให้สโตน
อะไร? สโตนงงๆ
ใส่เป็นไหม?..คงไม่เป็น เดี๋ยวผมจะใส่ให้ดู โทถอดกางเกงของเขาออกเหลือแต่กางเกงใน หยิบผ้าอีกชิ้นหนึ่งคล้ายกัน
อ๋อ.. สโตนพูดอย่างไม่มีความหมาย..เขาเขิน
กางเกงเลครับ..ใส่เป็นไหม โทแสดงวิธีการใส่อย่างไม่เคอะเขิน
เป็น..ผมใส่เป็นครับ สโตนลังเล
ผมไปรอข้างนอกนะ โทเหมือนจะรู้ใจสโตน
ตลาดที่เพื่อนของโทเอ่ยถึงคือแหล่งบันเทิงย่อยๆ ของชาวประมง มีร้านอาหาร ร้านคาราโอเกะ ร้านขายเครื่องประดับ นาฬิกา กระเป๋าสตางค์ เสื้อผ้าของชายหญิง ร้านมินิมาร์ท แม้กระทั่งนวดแผนโบราณ ผู้คนที่เดินอยู่ส่วนมากเป็นไอ้หนุ่มตังเกที่ว่างเว้นจากการทะเล..โทพาสโตนเดินชมตลาดไปเรื่อยๆ พร้อมกับเพื่อนพ้อง เขาไม่ได้พูดคุยอะไรกับสโตนมากนัก ส่วนมากเพื่อนๆ จะชวนโทคุย ยุให้แซวสาวที่เดินผ่าน หรือบางทีก็หยอกล้อสาวปากแดงที่นั่งอวดโฉมเรียงอยู่หน้าร้าน
อุ๊ย! ฝรั่ง สาวนางหนึ่งเอื้อมมือฉุดสโตนไปจูบแก้มดื้อๆ น่ารักจัง..อย่างนี้ฟรีก็ได้นะ หลายคนพากันหัวเราะท่าทีก๋ากั่นของเธอ
เค้าคงนึกว่าโตนฟังภาษาไทยไม่ออก โทพูดกับสโตนแต่ตาและความสนใจอยู่ที่เพื่อนร่วมก้วน
เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก่อนนะจ้ะน้องจ๋า พี่จะให้ฝรั่งคนนี้มาจัดการ..ฮะ..ฮะ..ฮะ เพื่อนคนหนึ่งต่อคารมแล้วทั้งหมดก็เดินเข้าร้านอาหาร
น้องๆ!..อย่างเคยหนึ่งชุดใหญ่
เอ็งยังเป็นขาประจำอยู่ที่นี่อย่างเคยนะ โทเสียงเอะอะโวยวายพอๆ กับเพื่อน
ไอ้โทไม่แนะนำเพื่อนเลยนะ ทั้งหมดนั่งลงที่โต๊ะใหญ่ เออ..แต่ข้ารู้แล้วว่าชื่อโตน..ผมชื่อเป๋ง ไอ้คนนั้นชื่อเบิ้ม อีกคนไอ้ตั้น เป๋งคนช่างพูดรินเหล้าออกแจกทุกคน ส่วนมากเรามากันสี่คน กินข้าว กินเหล้า ร้องโอเกะกะน้องๆ แล้วก็ตัวใครตัวมัน..ฮะ..ฮะ.. เป๋งยกแก้วชวนเพื่อนชน
คุณโตน ตาสีน้ำเงิน..โย้..โย้... เบิ้มเปิดซิงรับเพื่อนใหม่
คืนนี้โตนต้องลองของให้พวกเราดูนะ..ไอ้โท!..ต้อนรับน้องใหม่โว้ย ตั้นซึ่งเงียบกว่าเพื่อนเรียกร้องข้อเสนอที่สโตนไม่เข้าใจ
ได้เลยครับ เพื่อน..เย้!.. สโตนทำตัวกลมกลืนกับเพื่อนชาวเล คิดไม่ถึงผลของการที่เขาตอบตกลงไป..โทหันมองด้วยสายตาแปลกๆ ไม่แน่ใจว่าห้ามหรือดุ
ให้สาวๆ รู้ว่าเพื่อนตาสีน้ำเงินของเราเจ๋ง..ใช่ไหม? อีกแก้วหนึ่งยื่นให้สโตน..และอีกแก้ว
โอเช!.. สโตนกระดกแก้วหน้าตาเฉย แก้วแล้วแก้วเล่า..ทำไมจะไม่รีบกระดกล่ะในเมื่อเขาพอจะรู้ความหมายของการลองของต้อนรับน้องใหม่ว่ามันคืออะไร...ถ้าเขาเมาจนขาดสติการลองของคงจะไม่เกิดขึ้น..ไม่ใช่สโตนกลัว แต่มันไม่จำเป็นที่จะทำไม่ใช่หรือ!
เฮ้ยๆ..โตน..บาว..เดี๋ยวก็เมาซะหรอก..ไม่เอา..ม่ายทำ..ม่ายทำ ตั้นเหมือนจะรู้แกวสโตนรีบร้องห้าม ไอ้เป๋งก็ขยันชงฉิบ..ไอ้นี่ ตั้นลุกขึ้นทำท่าแกล้งอัดเป๋ง สงสัยคงต้องข้ามขั้นตอนซะแล้วพวกเรา น้องโตนบุคคลสำคัญสำหรับคืนนี้รีบเมาล่วงหน้าพวกเราไปแล้ว..งดโอเกะโว้ย เสร็จจากที่นี่ลุยเลย!
สโตนเหลือบมองโทที่นั่งดื่มเป็นทองไม่รู้ร้อน..เขาจะทำอย่างไรดี.. สู้ตายวะ! สโตนตัดสินใจ
เสร็จจากร้านอาหาร หนุ่มตังเกทั้งห้าเดินกอดคอกันหาร้านนวดที่ไม่ใช่แผนโบราณ โทกอดเอวสโตนแน่นด้วยเหตุผลที่เขาบอกกับตัวเองว่าสโตนเป็นแขกของเขาๆ ต้องดูแลให้ดีที่สุด
ฝรั่งรูปหล่อกลับมาจริงๆ ด้วยพวกเรา! สาวปากแดงที่แอบจูบสโตนระรี้ระริกกับเพื่อนสาว
ทั้งห้าคนแหวกมู่ลี่เปลือกหอยเข้าไปในห้องที่สลัวด้วยแสงไฟนีออนสีชมพู สาวปากแดงเกาะแขนสโตนไม่ยอมปล่อย
พี่รูปหล่อตาสีฟ้ามากับหนูนะ.. ไม่พูดเปล่า..มือไม้อยู่ไม่สุขลูบเร้าไปทั่วร่างกายสโตน..หน้าอกหน้าใจเบียดบี้...ประสาทส่วนล่างของสโตนลุกโพลง!
เฮ้ยๆ..ได้ผลๆ.. ตั้นร้องเสียงดัง
อืมม... สโตนคราง...ทำไมจะไม่ได้ผล ทำไมจะไม่เห็นผลล่ะ..ลำพังกางเกงเลตัวเดียวจะปิดบังอะไรได้...หึ..หึ..นอกจากลายลักษณ์...จู่ๆ สโตนคิดถึงลายลักษณ์...นอกจากลายลักษณ์..คงไม่มีใครรู้ว่าสโตนไม่เคยใส่กางเกงใน..หึ..หึ..
สโตนเหลียวมองโทและเพื่อนๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากห้องสีชมพู...สามคนเจ้าแผนการลองของกำลังสาละวนกับคู่ของตัว..โทนั่งอยู่ตามลำพัง ส่งสายตามาที่สโตนอย่างยากจะตีความหมาย...สโตนหวังให้โทออกปากปรามไม่ให้เขาทำ แต่โทนั่งมองเฉย
ไปเหอะพี่.. สาวปากแดงเสียงกระเส่า
เดี๋ยว!.. โทลุกมาที่สโตน..จะห้ามหรือ!...ที่แท้โทกระซิบอะไรบางอย่างกับสาวปากแดงแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
มันไม่ยากหรอก!..มันไม่ยากหรอก!..สโตนกัดฟันกรอด..ดึงสาวปากแดงเข้าห้องที่อยู่ใกล้สุด มีแค่ผ้าม่านแขวนบังประตูและแผ่นไม้อัดบางๆ กั้น..ระหว่างเขากับโท..ในห้องสีชมพู
เดี๋ยวๆ..รอเดี๋ยวรูปหล่อ.. สาวปากแดงยันร่างสโตนที่กำลังเบียดบี้เธอออก ก้มลงบรรจงใส่เสื้อแนบเนื้อให้สโตนสองชั้นตามคำขอร้องของหนุ่มอีกคน จากนั้นเธอก็ไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้อีกนอกจากส่งเสียงร้องครวญคราง...สโตนรู้สึกสะใจ..เขายิ่งใช้ความรุนแรงมากขึ้น..หวังจะให้เสียงเล็ดลอดออกไปยังห้องสีชมพูข้างๆ
เฮ้!..วันนี้โทไม่ได้สนุกกับเราหรือ สักพักตังเกสามคนก็ทยอยกลับมาที่ห้องสีชมพู
วันนี้รู้สึกเพลียๆ อีกอย่างพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้ามืดด้วย โทตอบยิ้มๆ
นายโตนล่ะ? ตั้นถาม
ยังไม่ออกมาเลย พวกนายกลับกันก่อนแล้วกันไม่ต้องรอ..โตนคงผ่านการรับน้องใหม่นะพวกเรา
สงสัยน้องใหม่ไฟแรงโว้ย! คนหนึ่งตะโกนเข้าไปด้านใน งั้นพวกข้ากลับก่อนนะ ทั้งสามคนออกจากร้าน ทิ้งให้โทนั่งคอยด้วยความสงสัย
ทำอะไรอยู่นะนานจัง โทพึมพำ..เมื่อสโตนและสาวปากแดงเข้าไปใหม่ๆ ยังได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมา..เวลานี้กลับเงียบหายไป จะเป็นอะไรหรือเปล่า? โทสะดุ้งกับความคิดของเขา
สโตนไม่นึกว่าจะมาประเดิมชีวิตชายหนุ่มในสถานที่แห่งนี้...เขาทำลงไปเพราะอะไร เพื่ออะไร เขาไม่แน่ใจ...ที่ทำได้เพราะแรงผลักดันตามธรรมชาติและความรู้สึกบางอย่าง..ความรู้สึกบางอย่างกับใครสักคน แต่ไม่ใช่สาวน้อยปากแดงน่าสงสารคนนี้...เธอไม่รู้หรอกว่ากลายเป็นเครื่องมืออะไรสักอย่างให้เขาใช้งาน..สัมผัสและความรุนแรงที่เธอได้รับมันไม่ได้ออกมาจากใจเขาเลย..เขาเหมือนเครื่องจักรที่กำลังทำงาน และดูท่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ..น่าสงสาร..ทำไงได้เครื่องจักรมันไม่ยอมหยุดนี่นะ..ก็เธอเป็นคนเปิดสวิชเครื่องเอง..จะโทษใครได้
รูปหล่อพอหรือยัง ฉันจะแย่แล้วนะ ในที่สุดสาวปากแดงต้องเอ่ยปาก
ฮึ๊ยย...สโตนฮึมฮัมปฏิเสธเสียงกระเส่า
มันนานมากแล้วนะ..ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว..เจ็บ!
ฮื๊ออออ...ฮือออ... เสียงฟังไม่รู้เรื่องจากสโตน..เขายิ่งเร่ง..แรง..ให้จบ
โอ๊ย!..ไม่เอาแล้ว..ไม่ไหวแล้ว...ช่วยด้วย...โอ๊ย! สาวปากแดงที่เริ่มซีดขาวหมดความอดทนร้องดังคับห้อง โอ๊ย! ช่วยด้วย!
อะไรกัน!..เกิดอะไรขึ้น? โทผลุนผลันเลิกผ้าม่านเข้าในห้องที่เครื่องจักรของสโตนกำลังโหมกระหน่ำ
อึ๊ด!..อึ๊ด!..อื๊อย!..อื้อยยยย... สโตนเงยหน้าเปียกชุ่มด้วยเหงื่อขึ้นมองโท รู้สึกสะใจที่โทไม่เหลียวแล ยุส่งให้เขาทำอะไรอย่างนี้..เขายิ้ม..ยิ้มเยาะ สมเพชตัวเอง สะใจโทที่กำลังตะลึงการโหมใส่อย่างหน้ามืดตามัวของเขา..ตาแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนบนหน้าผาก บนขมับ เหมือนจะระเบิดออกมา
โตน!.. โทพูดอะไรไม่ออก ยืนอยู่กับที่
อึ๊ด..อึ๊ด..อึ๊... สโตนมองโท...ความรู้สึกของเขาพุ่งขึ้นจากเครื่องจักรที่กำลังเร่ง..ถึงหน้าท้อง อก ลำคอ เพดานปาก ลูกตา ขมับ เลยขึ้นสมอง..ทะลุออกไป
อื๊อ..อึ๊ออ..เอ้ออ..เอ๊อะ..โอ๊ะ..โอ๊ะ..โอ๊ย..โอ๊ยยยยย..... สโตนร้องลั่น ตาจับอยู่ที่โท...พลิกร่าง..กระชากเสื้อออก...
ความรู้สึกสูงสุด..พุ่งขึ้น..พุ่งขึ้น..แตกกระจาย...พร้อมสติที่ดับหายไป.....
| Create Date : 15 พฤษภาคม 2551 |
| Last Update : 16 เมษายน 2552 12:06:29 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 527 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:11:25:48 น. |
|
|
|
| โดย: ooNTeen IP: 58.9.158.104 วันที่: 18 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:46:18 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.179.2 วันที่: 18 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:59:14 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าลี IP: 117.47.43.178 วันที่: 19 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:10:04 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.174.12 วันที่: 19 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:55:25 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.174.12 วันที่: 19 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:01:49 น. |
|
|
|
| โดย: ป้าลี IP: 222.123.21.172 วันที่: 20 พฤษภาคม 2551 เวลา:6:13:35 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.82 วันที่: 20 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:41:06 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 124.121.173.82 วันที่: 20 พฤษภาคม 2551 เวลา:7:44:09 น. |
|
|
|
| โดย: sandhurst IP: 124.120.36.217 วันที่: 30 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:27:17 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
Counter Pageviews ทำไมจึงไม่ทำงานครับ...
ผมไม่มีโอกาสรู้เลยว่ามีใครเข้ามาอ่านบ้างหรือเปล่า...
ถ้าขึ้นเลข 1 อยู่อย่างนี้ตลอดไปผมก็คงไม่ลงเรื่องแล้วละครับ...
เมื่อไม่มีคนอ่าน...ผมจะเขียนไปเพื่ออะไร...
ใช่ไหมครับ...
ดีน ดาเรน ครับ.....